ขั้นจังหวะด้วยตอนพิเศษกันดีกว่า ว่าคุณหมอกับผู้กองของเรา เป็นไงมาไง ถึงมา.... กันเช่นนี้
น้องเรนผู้น่ารัก แต่งตอนพิเศษมาฝากกัน อิอิ
ตอนพิเศษมีสามตอนด้วยกันนะ จบตอนพิเศษแล้วจะมาต่อว่าเรื่องราวเป็นยังไงต่อไป
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่าน เม้นต์ แล้วก็ดันค้าบบบ
+++++++++++++++++++++++++++++
ห้วงรักเสน่หา ตอนพิเศษ 1First Sight:.: Once Day Once Dreamhttp://www.ijigg.com/jiggPlayer.swf?songID=V2CAGGFBPA0&Autoplay=1------------------------------------------------
มันเป็นวันธรรมดาที่ออกจะน่าเบื่อด้วยซ้ำ การที่ต้องนั่งเท้าคาง เฝ้ามองดูบรรยากาศที่แสนสบาย ท้องฟ้าสีสวย เมฆขาวสะอาดลอยฟุ้ง ได้แต่ปล่อยจิตใจให้ล่องละลอยไป ฟังเสียงอาจารย์นั่งแลคเชอร์ไปเรื่อยๆไม่ใส่อะไรมากนัก บางครั้งก็จะเอนหัวซบกับพื้นโต๊ะจนกระทั่งเสียงกระแอมดังขึ้นข้างกาย
"ต้นธารา เธอไม่อยากเรียนวิชาของฉันรึ?"
อาจารย์สาวทำตาน่ากลัวใส่ เธอยืนอยู่ข้างโต๊ะของชายหนุ่มที่นั่งตีหน้าแหยๆ เพื่อนๆในห้องต่างหัวเราะคิกคักและรีบหลบหน้าในหนังสือทันทีเมื่อสายตาอันแหลมคมจ้องขวับ
"หลังเลิกเรียนมาพบฉันด้วย"
เสียงเฉียบขาดสั่ง ชายหนุ่มผงกหัวอย่างเนือยๆ ก่อนจะนั่งลงทันทีที่อาจารย์สาวเริ่มสอนต่อ เพื่อนที่นั่งอยู่ข้างหลังสะกิดหลังแอบกระซิบถาม
"เฮ้ย ไอ้ธาร เอ็งกล้าเหม่อคาบของยัย อัญธิมาได้ไงวะ"
ต้นธาราได้แต่ยิ้มที่ดูเหนื่อยหน่าย พอถึงเวลาเลิก ชายหนุ่มต้องเดินคอตกไปพบอาจารย์สาวตามที่นัดไว้ ต้นธาราขึ้นบันไดรู้สึกว่าแต่ละขั้นมันช่างหนักอึ้งหนัก ชายหนุ่มหยุดยกมือเคาะประตูห้องอาจารย์ช้าๆ พอได้ยินเสียงอนุญาตก็เดินเข้าไป ไหว้อาจารย์แล้วนั่งลง ดวงตาของอาจารย์สาวจับจ้องใบหน้านั่นอย่างเพ่งพิศ
"เธอเป็นคนที่ตั้งใจเรียนนะต้นธารา"
อาจารย์สาวเริ่มบทสวด ต้นธาราได้แต่ยิ้มฝืนๆให้เธอ
"เป็นอะไรหรือเปล่า? ดูท่าทางเธอจะไม่ค่อยสบายใจเลยนะ"
ต้นธาราสั่นหัวเป็นการปฏิเสธ บอกเธอว่าไม่เป็นอะไรมากนักด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาจนอาจารย์สาวต้องขมวดคิ้ว
"นี่เธอแน่ใจนะ? เอาล่ะ อาจารย์จะไม่ว่าอะไรเธอมากนัก ขอให้เธอตั้งใจเรียนเหมือนเคยก็แล้วกัน"
ชายหนุ่มยกมือไหว้ เดินออกจากห้องพักอาจารย์ หลังพิงผนัง ใบหน้ายังคงอ่อนล้าเช่นเคย
"ธาร มีคนมารับแน่ะ"
หญิงสาวซึ่งสวมใส่เสื้อกาวน์ทับเสื้อนิสิตสะกิดชี้ไปทางถนน ต้นธาราหันมองตามที่เธอกล่าว ยิ้มขอบใจ รอยยิ้มสามารถทำให้รุ่นน้องชี้ไม้ชี้มือมาทางเขา
"แหม ยังดังไม่หายเลยนะนับตั้งแต่เป็นเฟรชชี่ก็มีแค่คนกรี๊ด"
ชายหนุ่มยักไหล่ ไอ้เรื่องที่เป็นเฟรชชี่ มันนานนมจนเขาเองก็แทบลืมไปแล้ว ส่วนเรื่องที่สาวๆกรี๊ดหรือว่ามีคนตามจีบนั้น ต้นธาราไม่เคยสนใจเลย เรื่องนั้นไม่อยู่ในหัวสักนิด เขาลงบันได เดินไปหาคนที่มารับซึ่งอยู่ในชุดทหาร ใครๆที่เดินผ่านต้องมองจนเหลียวหลัง ชายหนุ่มอายุประมาณยี่สิบปลายๆมือไพล่หลัง ยิ้มกว้างทันทีเมื่อเห็นร่างโปร่งบางเดินมาหาพร้อมกับเพื่อนสาว
"นั่นใครน่ะ?"
หญิงสาวที่เดินมาด้วยกระซิบถามอย่างสนใจทันที ชายหนุ่มแต่งเครื่องแบบค้อมศีรษะให้
"นั่นธีรเดช เขาเป็นคนสนิทของพ่อน่ะ"
คำตอบเรียบเฉย ก่อนชายหนุ่มว่าธีรเดชเปิดประตูให้ มือเรียวบางโบกมืออำลา
"อย่าลืมงานทัศนศึกษาล่ะธาร"
ชายหนุ่มผงกหัวผ่านกระจก รถสีดำคันหรูเคลื่อนออก คนที่นั่งจมเบาะหันมองนอกหน้าต่างพูดขึ้นเมื่อเห็นว่ารถเงียบจนเกินไป
"เปิดเพลงหน่อยสิอยู่เงียบๆน่าเบื่อออก"
ชายหนุ่มที่ทำหน้าที่เป็นพลขับทำตามคำสั่ง ดวงตางามหลับพริ้ม มือประสานหน้าท้อง กระเป๋าเรียนวางไว้ข้างกาย ดูสบายอกสบายใจเมื่อมานั่งรถที่ขับด้วยความระมัดระวัง
"เหนื่อยหรือครับ"
เสียงนุ่มหูถาม ดวงตานั้นลืมนิดหนึ่งก่อนจะส่งเสียงตอบเบาๆ
"อืม ก็นิดหน่อยน่ะ พักสักครู่ก็คงหาย"
เสียงเพลงสบายๆคลอ ริมฝีปากอิ่มตามธรรมชาติร้องคลอเบาๆ
"แล้วเรื่องเรียนละครับ หนักหรือเปล่าผมเห็นคุณนอนดึกทุกวันเลย"
ร่างที่ขยับให้นั่งสบายทอดถอนใจ
"เงียบหน่อยเถอะ ตอนนี้เหนื่อยจริงๆ"
คำขอร้องส่งผลให้ชายหนุ่มนั่งเงียบกริบ มองผ่านกระจกหลังเห็นดวงหน้านั่นนอนหลับสนิท จึงไม่เอ่ยอะไรมาก จนกระทั่งรถเคลื่อนมาถึงบ้านอันร่มรื่น ประตูเปิดอัตโนมัติ รถคันหรูเลื่อนเข้าไปจอด ดับเครื่องรอสักพักจึงค่อยปลุกคนที่นอนหลับใหล
"ตื่นเถอะครับถึงบ้านแล้ว"
ร่างที่นอนหลับสะดุ้งโหยง ลืมตาตื่นงัวเงีย หันมองรอบข้างอย่างงุนงงก่อนจะลูบใบหน้าที่เหนื่อยล้า
"ถึงแล้วรึ..."
ปากอิ่มพึมพำ บิดตัวอย่างเกียจคร้านเก็บกระเป๋าลงจากรถ ประตูเปิดออกกว้างโดยชายหนุ่มที่เอาแต่ยิ้มอยู่ตลอดเวลา
"มีคนสนใจนายด้วยแหละธี"
ต้นธาราว่า ดูสดใสขึ้นมานิดๆ ธีรเดชเลิกคิ้ว
"ใครกันครับ"
คำตอบสุภาพ กระเป๋าสะพายข้างยื่นให้แก่ชายหนุ่ม หัวที่เดินโคลงไปมายิ้มกว้าง
"ก็คนที่มหา'ลัยไงล่ะ มองดูนายเยอะเชียว...แล้วพ่อไปไหนล่ะ"
ต้นธาราโน้มกายถอดรองเท้าเข้าบ้านที่ดูเงียบเหงา ธีรเดชเอ่ย น้ำเสียงจริงจังขึ้น
"ท่านเพิ่งเดินทางไปที่ยุโรปเมื่อเช้านี่เองครับ"
เสียงถอนใจเฮือกดังชัดจนชายหนุ่มแตะบ่าอย่างสุภาพ
"มันเป็นหน้าที่ของท่าน ธารต้องเข้าใจนะ"
ต้นธาราผงกหัว นั่งยังโซฟา กางแขนเหยียดยาว
"แล้วมีอะไรไม่เข้าใจบ้างล่ะ? ผมเข้าใจดีน่า"
คำพูดที่ไม่ได้แฝงความประชดประชันเลย เขาหยิบน้ำดื่มเย็นเฉียบชูขึ้น ก่อนจะจิบ
"นั่งก่อนสิ อยู่เป็นเพื่อนหน่อย"
ธีรเดชรีๆรอๆก่อนจะนั่งลงตามคำชวน ต้นธารารินน้ำเย็นๆใส่แก้วให้
"อยู่เฉยๆก็น่าเบื่อเหมือนกันนะว่าไหม?"
ชายหนุ่มร่างสูงที่นั่งตัวตรงทำหน้าแปลกใจนิดๆก่อนจะคล้อยตาม
"ครับ ธารเบื่อรึ อยากไปเที่ยวไหมล่ะ? ผมจะได้พาไป"
ร่างบางส่ายหัวดิกๆ
"ม่ายอาวอ่ะ นอนอยู่บ้านนี่แหละ ธีจะไปไหนก็ไปเถอะ"
ต้นธาราเอ่ยเสียงยานคางพร้อมลุกขึ้นอย่างไร้เยื่อใยต่อชายหนุ่มนั่งหน้าหงอยทันที สั่งให้คนรับใช้เก็บแก้วออก
"เย็นๆผมจะเข้ามารับไปทานข้าวนะ"
ร่างบางหันมายิ้มรับ ก่อนจะวิ่งขึ้นห้องของตัวเอง สายตามองบ้านอย่างเศร้าๆ เปิดประตูห้องนั่งลงขอบเตียง หยิบไดอารี่สีฟ้าขึ้นมามองอยู่ชั่วครู่อย่างลังเล ก่อนจะลุกขึ้นหยิบปากกาออกมาจรดลงบนหน้ากระดาษ
....วันนี้ช่างโดดเดี่ยวจริง ท้องฟ้าข้างนอกก็สดสวย เป็นสีฟ้าใสคล้ายกับสีไดอารี่นี่เลย อยากจะโบยบินแต่เราก็ไม่มีปีกนี่นะ ก็ได้แค่ฝันเท่านั้นแหละ...เขียนไปได้สักพักก็หยุด ทำหน้าคิด ก่อนจรดปลายปากกาลงอีก ลายมือเป็นระเบียบ สายตาสีอ่อนมองตัวอักษรอย่างเหม่อลอย
...วันที่ไปทัศนศึกษาจะได้เจออะไรบ้างนะ สิ่งที่หัวใจรู้สึก อยากจะตามหาความรู้สึกนี้ สิ่งที่ซ่อนอยู่ในหัวใจลึกๆ มันคืออะไรนะ? คำตอบล่ะ เขาควรหาที่ใด? นั่นสินะ...คำตอบเขาควรหาที่ใด ต้นธาราถามตัวเอง ปากการ่วงจากมือ ตกอยู่ในห้วงนิทรารมณ์