หัวข้อ: ปาท่องโก๋...เด็กใส่แว่น...กับร้านกาแฟ

[kajeaw]

ตอนที่ 10 ที่แสนยาว


แต่ขอภาวนาให้ ว่าน กับ เบนซ์ ลงเอยกันได้ด้วยดีนะครับ 

[sin_no]

ยิ่งอ่านยิ่งซับซ้อน

สรุปเบนซ์กับว่านจะลงเอยกันรึป่าว

 

[ppanudet]

มาต่อเร็วๆนะครับ

[meawkung02]

เหอๆ หมอก เพื่อนแท้จิงๆเยยค้าบบ...งิงิ


ปล.รออ่านต่อค้าบบ...จะลงเอยยังไงน้า...อิอิ

[astral]

มาอ่านแล้วจ้า ยังเชียร์ 3p อยู่นะ หมอกปล่อยไปกะบุปผาเถอะ

อิอิ หรือถ้าจะปล่อยรุตไป ก็อย่าทำให้รุติเสียใจมาก+นานนัก นะ

[BEta-K]

สรุปแล้ว ยังค้างๆ คาๆ ระหว่างเบนซ์ กับแว่น 

[DeShiWa]

 

จิ้มๆๆก่อนครับ

เดี๋ยวมาอ่านใหม่ครับผม

 

[andy_kwan]

จับคู่ใหม่ดีกว่า
ให้หมอกคู่กับเบนซ์
ให้รุติคู่กับแว่น
แล้วนังบุปผาทำไงดี นั่งตกเบ็ดเอาเองก็แล้วกัน

[ank_ang]

[Story]ปาท่องโก๋...เด็กใส่แว่น...กับร้านกาแฟ

By......เอก

ตอนที่ 10 เพื่อน(ต่อ)

(เอามาลงให้อ่านก่อนส่วนที่3 เนื้อหายังไม่หมดนะ กำลังพิมที่เหลืออยู่)

----------------------------------------------------------

"ผา รู้สึกมั้ย ยิ่งทำพวกเราก็ยิ่งเจ็บ เรารู้นะผาไม่มีความสุขหรอก ที่ทำแบบนี้"

"ก็ใช่นะว่าน ผาสงสารหมอก ถึงเขาจะเป็นคนที่ไม่ค่อยสนใจผา แต่ผาเองเห็นหมอกเศร้าไปแบบนั้น ผาเองก็ทำใจไม่ได้เหมือนกัน"


"ผาให้อภัยหมอกได้แล้วนะ น่าจะถึงเวลาแล้ว ที่ผ่านมา หมอกคงได้เรียนรู้ และคิดเองได้แล้วหล่ะ "

""จ้าว่าน ผากะว่าหลังสอบกลางภาคแล้ว งานวุ่นๆผ่านไป ผาจะไปคุยกับหมอกให้รู้เรื่องซะที"


"ครับ ดีแล้ว ......." หมอกกับผาก็คงจะดีกันซะที ถึงเวลานั้นผมก็คงต้องห่างๆกับผาแล้วหล่ะ เพราะตัวจริงเขาจะมาทำหน้าทีแล้ว

เรื่องผาก็กำลังจะได้คลี่คลาย แต่ใจผมมันยังอัดแน่น ไม่ได้ผ่อนคลายเลยสักนิด เดี๋ยวนี้ไอ้เบนซ์มันก็ไม่ได้สนใจจะมาขอคืนดีจะมาง้อผมแล้ว

อยู่โรงเรียนมันก็ไปไหนมาไหนแต่กะไอ้รุติ ทั้งๆที่อยู่คนละห้อง ยิ่งใกล้ยิ่งห่าง กินข้าวพวกมันก็พามากินกับพวกยัยใหม่

ไอ้รุตินี่เพื่อนที่ห้องมันไม่มีบ้างหรือไงนะ


 .....วันนี้วันเสาร์เปิดเทอมมาได้เกือบๆ2เดือนแล้วสัปดาห์หน้าก็จะสอบกลางภาค

วันนี้ผมเลยพาผามาขับรถเล่น แวะพักนั่งคุยกันที่ริมเขือนข้างๆทาง ตอนนี้ก็ใกล้ค่ำแล้วหล่ะ แต่ยังไม่อยากกลับ

กลับไปก็เอาแต่มองไปทางบ้านไอ้เบนซ์ บางทีอาจะเห็นมันเดินมาบ้านผมก็ได้ แต่เดี๋ยวนี้มันก็ไม่ค่อยได้มา

เห็นมันซ้อนมอเตอร์ไซค์กับรุติเป็นประจำ กลับบ้านเดี๋ยวนี้ก็ไม่เคยเดินกลับ เมื่อก่อนถึงผมจะบางทีเดินหนีมัน บางทีเดินกลับมาก่อน

แต่ผมก็จะมาคอยชะเง้อมองมัน จากข้างบนบ้านทุกวัน แต่เดี๋ยวนี้ไม่มีไอ้เบนซ์ ให้คอยชะเง้อมองมันเวลาเดินกลับมาแล้ว

มันกลับบ้านเย็นมาก บางทีกลับมาแล้ว มัน2คนก็ยังออกไปไหนด้วยกันอีก กลับบ้านค่ำมืดดึกดื่น

ไอ้รุติบ้านช่องมีก็ไม่รู้จักไปนอน ขยันมานอนบ้านไอ้เบนซ์จัง หมั้นไส้จริง

 แล้วเราจะทำไรได้ล่ะ ทำอะไรไม่ได้เลย ก็ได้แต่คิด คิดแล้วกลุ้ม แต่ก็คิดอยู่นั่น เห้อออออออออออออออออออออ......


ตอนไปส่งพวกบุปผา ผมเริ่มสังเกตุเห็นบางสิ่งแปลกๆ และจนตอนนี้ผมแน่ใจแล้วว่ามันคืออะไร

หลังจากมอเตอร์ไซค์ผมออกจากบ้านของผามาไกลพอสมควร พวกมันก็เริ่มปรากฏตัวให้เห็น

จาก2เป็น4 จาก4เป็น8 ซึ่งนับๆดูแล้ว ราวๆ10กว่าคัน ผมมั่นใจ70%ว่าพวกมันเป็นใคร

อาจจะเป็นพวกหนุ่มๆ ที่พวงบุปผาบอกปัดตัดความสัมพันธ์ไป แน่นอน

ผมรู้ สักวันผมอาจจะต้องเผชิญหน้ากับพวกมัน มันมาช้ากว่าที่ผมคาดไว้ ตอนนี้ความปลอดภัยของผม

ผมคนเดียว คงโดนรุมยำไม่เหลือซากแน่ ผมต้องหาตำรวจ ผมต้องขับรถไปให้ถึงป้อมตำรวจ หรือสี่แยกไฟแดงที่มีตำรวจคุมอยู่ให้เร็ว

แต่ผมช้าไปเสียแล้ว พวกมันขับมาประกบหน้าหลัง ไม่รีรออะไร มันถีบรถผม พวกมันพยายามถีบให้รถล้ม ผมพยายามประคองสุดชีวิต

แต่ก็คงเป็นคราวซวยของผมจริงๆ รถผมล้มไถลไปกับพื้นถนน กระเด็นออกไปข้างทาง  ผมเจ็บ เจ็บไปหมด ขยับไม่ได้

เลือดผมนองเต็มพื้น ผมไม่รู้ตัวเลย ว่าตัวเองบาดเจ็บระดับไหน ไม่ต้องหวังจะหาใครมาช่วยผมแบบในหนังเลย

คงไม่มีหรอก ผมทำใจยอมรับว่าผมโดนรุมแน่ ความเจ็บจากรถล้มยังไม่หาย พวกอันธพาลนักเลงโตนั่นมันไม่คำนึงถึง

สิทธิมนุษยชนอะไรทั้งนั้น กระหน่ำรุมเอาตืนมากระทืบผม ตอนนั้นไม่รู้สึกถึงความเจ็บหรอก รู้แต่ว่าตัวเองโดนกระทืบ

มันเหยียบหน้า เตะหัวผม แว่นตาผมแตกกระจาย ผมไม่มีแรงแม้แต่จะยกมือป้องกันตัวเอง กลิ่นเลือดกระจายคล่ะคลุ้ง

น้ำตาผมไหล คิดถึงเบนซ์กับหมอก ยิ่งคิดถึงมันน้ำตายิ่งไหล ถ้ามัน2อยู่ มันไม่มีทางปล่อยให้ผมต้องเผชิญชะตากรรมแบบนี้


จะตายมั้ย ผมต้องตายหรือปล่าว คงไม่หรอกนะ ผมลืมตาได้อีกครั้ง เพราะทุกอย่างหยุดลง ผมมองตามหลังพวกมันไป

แรงจะร้องขอความช่วยเหลือยังไม่มี ตอนนี้ก็เริ่มมืดแล้ว ผมได้แต่มองแสงไฟที่ผ่านไปผ่านมา ลอดมาตามต้นหญ้าคา

ที่ขึ้นปกคลุมร่างผมไว้ ทำไมไม่มีคนเห็นผม รถผมก็ตกไปข้างทาง ผมก็ตกอยู่ข้างทาง ถ้าไม่สังเกตุ ก็ไม่มีทางเห็นแน่

ยิ่งค่ำมืดแบบนี้ด้วยแล้ว ผมไม่มีแรงจริงหรือปล่าว ผมพยายามออกแรงแล้วหรอ ถึงรู้ว่าไม่มีแรง เราต้องออกไปที่ถนน

ไม่งั้นคงนอนตายอยู่ตรงนี้แน่ๆ เลือดไหลออกจากหัวก็ยังไม่หยุด ผมพยายามยืน แล้วผมก็ยืนไม่ได้ ขาผมอาจจะหัก

แขนผมก็หัก ผมใช้ได้แค่1มือ  คลานก็คลานไม่ได้ ไม่มีแรงจริงๆ ทำไงล่ะทีนี้ ผมยังมีสติ สมองมีก็คิดสิว่าน

สภาพแบบนี้เอาตัวเองให้รอดก่อน น้ำตาอย่าเพิ่งไหล ไอ้เบนซ์ก็อย่าเพิ่งคิดถึงมัน ผมเข้าใจเลยทีเดียว

ทำไมเวลาเราลำบากได้รับความทรมาร ถึงคิดถึงคนที่เรารัก คนที่ปกป้องเรา คนที่ห่วงเรา


ถ้าใครไม่เคยตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ คงจะเดาไม่ออกหรอกว่าผมจะทำยังไง ได้แต่คิด เสียงของเรายังใช้ได้นี่หว่า

ใช่ ส่งเสียงร้องขอความช่วยเหลือ ถึงรถยนต์ที่ผ่านไปผ่านมาจะไม่ค่อยพลุกพล่าน แต่ก็มีโอกาที่ใครสักคนจะได้ยิน

รถยนตร์อย่าไปหวัง เพราะพวกนั้นอยู่ในกระจก ต้องหวังจากคนขับมอเตอร์ไซค์


เสียงอย่างเดียวคงไม่พอ ผมใช้แขนใช้ขาไม่ได้ เพราะมันหัก แต่ผมกลิ้งได้ แค่ใช้แรงเหวี่ยง ไม่ต้องใช้แรงแขนขา

ในที่สุดผมก็ทำได้ ผมกลิ้งตัวเองมาจนถึงขอบถนนจนได้ ไม่สนใจว่าจะถูกหญ้าคาบาดจนแสบจนคันขนาดไหน

ตอนนี้เอาชีวิตไว้ก่อน เลือดผมออกมามากแล้ว ต้องให้คนอื่นเห็นผมก่อนหมดสติ แล้วก็มีคนใจดีจอดรถช่วยผม

ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้มีรถแล่นผ่านไป3-4คัน ที่ผมแน่ใจว่า เขาเห็นผม แต่เขาคงไม่ใคร่อยากจะช่วยเหลือคนไม่รู้จักเท่าไหร่นัก


คนที่ออกจากรถมาเป็นผู้หญิงแก่ๆ ค่อนข้างมีอายุ แต่งตัวภูมิฐาน

"อาจารย์ครับ...."

ชัดแจ่มแจ้งเลย อาจารย์เกวลินนั่นเอง ดูแก่ตกใจมาก ที่เห็นลูกศิษย์ของแกตกอยู่ในสภาพแบบนี้

แต่ด้วยความเป็นอาจารย์ แกไม่ได้ตกใจจนทำอะไรไม่ถูก แกรีบวิ่งไปเอาโทรศัพท์มือถือจากในรถ มากดโทรหาใครผมก็ไม่รู้

แต่อีกอึดใจเดียว รถตำรวจก็มาถึง พวกเขานำผมส่งโรงพบาบาล ตอนนี้ผมง่วงมาก อยากหลับ เราคงไม่ตายแล้ว แต่หิวน้ำ

ทำไมหิวน้ำจัง ขอตำรวจ ตำรวจก็ไม่ให้ จะหลับก็ไม่ให้ผมหลับ จนมาถึงโรงพยาบาลนี่หล่ะ อาจารย์เกวลินตามมาด้วย

ผมลืมภาพ อาจารย์สุดโหด ที่ตรึงตราตรึงใจผมมาออกจนหมดสิ้น อาจารย์ดูทุกข์ร้อน โทรศัทพ์หาใครนักไม่รู้

คงโทรหาเบอพ่อแม่ผมแน่นอน ผมโดนให้น้ำเกลือ แล้วผมก็หลับไป



-------------------------------------------------------------------------------------------------



ตื่นมาอีกทีก็เช้าแล้ว กี่โมงผมไม่ได้ดูนาฬิกา พยาบาลกำลังเช็ดตัว เปลี่ยนเสื้อผ้าให้ผมแขนขาโดนใส่เฝือก ที่หัวผมก็มีผ้าก๊อตรัดไว้

ที่คอก็มีฟองน้ำดันไว้อีกเมื่อยครับ อึดอัดด้วย ในห้องไม่มีใครอยู่สักคน แล้วพ่อแม่ผมหายไปไหน
 

"พ่อแม่ผมไม่ได้มาหรอครับ พี่พยาบาล"

"มาจ้า คุณแม่มาเฝ้าน้อง ตอนนี้กำลังหน้าแปรงฟันอยู่ที่ห้องน้ำค่ะ"


เห้อดีใจ นึกว่าไม่มีใครมาดูมาแลผม ตั้งแต่เกิดมาก็ไม่เคยโดนรุมยำแบบนี้สักที ไม่รู้จะโดนแม่ด่ายังไง เตรียมทำใจยอมรับไว้แล้ว

พี่พยาบาลทำไม่นานนักก็เสร็จ แม่ผมก็มา แต่แม่ไม่ได้พูดอะไร ท่าทางจะโกรธ


"แม่ ...หิวน้ำ "

".........................." แม่ไม่ได้พูดอะไร แต่ก็รินน้ำมาให้ผมดูด


"แม่...."

"นอนพักผ่อนไปก่อนเถอะลูก รอพ่อมาแล้วค่อยอธิบายทีเดียว"


"ครับ"

ผมไม่ได้กังวลหรือกลัวอะไรมากหรอก ครอบครัวผมไม่ได้มีลักษณะติดใจเอาความกับเรื่องที่ผ่านมาแล้ว ผมทำผิด

พ่อกับแม่มักให้ผมเป็นฝ่ายคิดเอาเองเสมอ ว่าถูกหรือผิด จะไม่ด่าย้ำ เช้าเย็นเหมือนบ้านอื่น ดุว่า ครั้งเดียวพอ

ผมต้องคิดเองให้ได้ ว่าเรื่องที่ทำมันสมควรหรือไม่  กินน้ำเสร็จผมก็หลับต่อ เพราะยังง่วง ยังเช้าอยู่มาก


ตื่นมาอีกที เพราะเสียงเจี๊ยวจ้าวไปหมด ลืมตามองก็เห็นคนเต็มห้องเลย ทั้งวุ้นเส้นน้องสาวผม เจ้าบีเอ็มน้องชายไอ้เบนซ์

พ่อแม่ผม พ่อแม่ไอ้เบนซ์ พวงบุปผา เพื่อนๆ อาจารย์ที่โรงเรียนก็มา ไอ้หมอก เบนซ์ กับรุติก็มา ต่างคนต่างมุงดูผม

ราวกับว่าเป็นสิ่งไม่ที่เคยพบเห็นมาก่อน เห้อ เห็นคนเป็นห่วงเราเยอะแยะขนาดนี้ ปลื้มใจสุดๆ ต่างคนต่างถามอาการ

จนตอบแทบไม่ทัน วุ้นเส้นกับบีเอ็มไม่รู้ว่ามาเยี่ยมผมหรือมาเที่ยวกันแน่ เล่นอะไรกันก็ไม่รู้2คนนี้ ครื้นแครงเชียว


คำถามของพ่อกับแม่ผม ที่ผมไม่อยากจะตอบเลยจริงๆ เขาถามว่ามันเป็นอุบัติเหตุ หรือผมโดนทำร้ายกันแน่

เพราะจากสภาพผมถ้าจะคิดว่าเป็นอุบัติเหตุอย่างเดียว มันก็ไม่แปลกใจอะไร แต่ที่เขาแลปกใจกัน

คือถ้สเป็นอุบัติเหตุ ทำไมคู่กรณีถึงไม่ยอมช่วย แล้วอีกอย่าง สภาพรถก็ไม่เสียหายอะไรมาก แต่ทำไมผมเจ็บหนักมากมายขนาดนี้

ถ้าเป็นการโดนชนที่ทำให้เจ็บขนาดนี้ รถก็คงต้องพังไม่มีเหลือหรอก


"ไม่ใช่อุบัติเหตุหรอกครับ ผมโดนรุมทำร้าย"

"แล้วลูกจำหน้าได้มั้ย รู้จักมั้ยพวกมันเป็นใคร" .........ผมนิ่งคิดอยู่นาน......


"เดี๋ยวว่านค่อบบอกได้มั้ย รอให่หายดีกว่านี้สักหน่อย" .................................................. ผมตอบแม่ไป--


---------------------------------------------------------------------------------------------------------------


------------------------------ 


-------------





--------------------------------------------------------------------------------

ตอนนี้ทุกคนก็กลับกันไปหมดแล้ว เหลือแต่แม่ผมกับน้องสาว และก็เจ้าบีเอ็มน้องชายไอ้เบนซ์

ผมคิดผิดจริงๆ ที่ไปนึกว่าเจ้าเด็กน้อย2คนนี้มันจะไม่เป็นห่วงผม 2คนนี้ต่างคนต่างพยายามเอาใจผม แกะขนมให้กิน แกะนมให้กิน

เจ้าบีเอ็มลงทุนถึงขนาดกลัวผมจะเบื่อ ไปซื้อหนังสือการ์ตูนขายหัวเราะมาให้ผมอ่านเล่น

แม่ป้อนข้าวกลางวันให้ผมกิน ก็ต้องไปคะยั้นคะยอให้2ตัวซนนั่นกินข้าวอีก น่าปวดหัวแทน


กินข้าวเสร็จ ก็ง่วง อยากจะหลับซะหน่อย แม่ก็หน้าตาตื่นมาบอกว่า รุติกับหมอกถูกยิง

อ่ะห่ะ สติฟื้นคืนอย่างรวดเร็ว

"แม่ จริงมั้ยนั่น หมอกกับรุติถูกยิง แล้วถูกใครยิง ????"





ปล.ตอนที่10ยังมิจบ อย่าเพิ่งคิดว่าจบน๊า .......คริคริ .....

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


ยังม่ายจบๆ ยังม่ายจบ แต่อัพอีกทีก็คงจบละ อัพอีกทีเดียว จบตอนที่10


กำลังพิมพ์ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ


อิอิ มะค่อยมีคนเม้นเลยอ่า สงสัยอ่านกันอย่างเดียว อย่าลืมที่ตกลงกันจิ  ชื่อภาคอ่ะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ คิดม่ายออก
เสนอมาหน่อย เดะเอกกะงอลนะ  ชิส์

น่ารัดเกินไปล่ะ ปายพิมพ์ต่อก่อง- -*

[meawkung02]

เหอๆ...เป็นรีแรกเยย...อิอิ


ปล.1 ผมไม่ได้ลืม ชื่อภาค นะค้าบ แต่ผมคิดชื่อภาคไม่ออกอ่าค้าบบ...ขอโทดด้วยนะค้าบบบ


ปล.2 แต่จะคอยเชียร์ไปตลอดเลยนะค้าบบ...^^

[jurassic]

 ...สำหรับคนแต่งที่ขยันสุดๆเลยอ่ะ...อ่านแบบสะใจเลย....เรื่องราวชักจะซ่อนเงื่อนซะแล้ว

 ...สำหรับกำลังใจให้นะค่ะ...

[BEta-K]

รอ  แต่ค้างงงง 

[ken_krub]

เป็นกำลังใจให้ครับ

[marchmenlo]

ถูกยิง...

แล้วเบนซ์หายไปไหนอ่ะ

[salapaw]

ชื่อภาคเหรอ

ปากแข็ง... 55+

[[€]ŝĊörŦ]

กรรม...

ง่ะ...

ไม่เอานะแบบนี้

ไม่ยอมๆๆๆๆๆๆ

    

[anna1234]

  เรื่องนี้ดองนานมากจนจำแทบไม่ได้

[O_cha]

รอตอนสุดท้ายอยู่ครับ

ส่วนชื่อภาคนั้น  ผมสงสัยมากว่า

"ปาท่องโก๋...เด็กใส่แว่น...ร้านกาแฟ"  นี่ไม่ใช่ชื่อภาคหรอกหรือ???

เห็นคุณบอกว่า  ตั้งชื่อภาค 2 ไว้  "เด็กแว่นกับเด็กหนุ่มแห่งดินแดนที่ราบสูง"

แสดงว่าภาคต่อไปคงไม่เกี่ยวกับ ปาท่องโก๋... และนายเบนซ์ แล้วรึเปล่า???

ถ้าเป็นอย่างที่ผมคิด  ผมว่าตั้งชื่อเรื่องใหม่ดีกว่าครับ 
แต่ถ้าผมเดาผิดไป ก็ขออภัยครับ /l\...  ผมเองก็คิดไม่ออกว่าจะตั้งให้ว่าอะไรครับ 

[ank_ang]

[Story]ปาท่องโก๋...เด็กใส่แว่น...กับร้านกาแฟ

By......เอก

ตอนที่ 10 เพื่อน(ตอนสุดท้าย จบภาคแรก)

------------------------------------------------------------------------------


พลาดท่าจนได้ แต่พวกผมก็รีบร้อนกันเกินไปจริงๆนั่นหล่ะ  ไอ้หมอกนั่นนะตัวดีเลย จะไปจัดการกับไอ้พวกนั้นตั้งแต่เมื่อคืน

มันบอกว่ามันเห็นพวกของไอ้ปันปัน ขับรถมาวนเวียนแถวบ้านผาตั้งแต่เที่ยงๆ แล้วตอนที่ไอ้แว่นมาส่งผาที่บ้าน ไอ้พวกนั้นยังขับรถตามมาอีก

ไอ้หมอกมันรู้สึกโทษตัวเอง ที่สังหรใจไว้แล้วว่าไอ้แว่นอาจจะมีเรื่อง แต่ด้วยความหึงหวง ความโกรธ มันกลับไม่สนใจที่จะตามไปช่วยไอ้แว่น

แล้วพอเรื่องเกิดขึ้นมาจริงๆ มันกลับเสียใจอย่าางมาก เมื่อเห็นสภาพไอ้แว่น เมื่อเช้ารวมสมัครพรรคพวกของมันได้6-7คนก็บึ่งรถไปทันที

ผมกับรุติก็โกรธแค้นกันไม่น้อยก็เลยติดไปกับพวกไอ้หมอกด้วย พวกเรารีบร้อนกันเกินไป ทั้งๆที่ถ้ารอสักบ่ายๆ พรรคพวกของไอ้หมอกจะมาไม่ต่ำกว่า20คน

ไปถึงถิ่นพวกมัน คนของมันเยอะกว่า เราต้องแพ้อย่างที่ผมกังวลเอาไว้ แล้วไอ้หมอกกับรุติ ยังถูกยิงอีกตะหากแต่กระสุนไม่ได้โดนอะไรสำคัญ

พวกมันไม่ได้กะจะให้เราตาย รุติถูกยิงที่แขนซ้าย หมอกถูกยิงที่ต้นขาขวาหนักกว่ารุติหน่อย พอเสียงปืนดังไม่นานตำรวจก็มา

ทั้งหมดก็หนีกันชุลมุน หมอกกับรุติถูกนำส่งโรงพยาบาล ผมรีบติดต่อแม่ของหมอก ส่วนรุติพ่อคงจะรู้แล้ว เพราะพ่อรุติเป็นนายตำรวจผู้บังคับบัญชา

ตำรวจพวกนั้นคงไปรายงานเรียบร้อยแล้ว


พ่อแม่ผมพอรู้ว่ารุติถูกยิงก็ตื่นตกใจ ราวกับว่าลูกตัวเองกำลังได้รับอันตราย รีบแจ้นมาโรงพยาบาลทันที

รุติไม่เป็นอะไรมากเพราะกระสุนไม่ฝังใน แต่เจ้าหมอกนี่สิ ต้องฝ่าตัดเอากระสุนออก รุติยังมีสติดีอยู่แต่ก็ต้องนอนโรงพยาบาลสัก2-3วัน

พวก2คนนั้นก็เลยนอนรักษาตัวอยู่ห้องเดียวกันกับไอ้แว่น


"แล้วไปกันทำไม ไม่กลัวอันตรายบ้างหรือไงนะพวกมึงนะ" ไอ้แว่นมันต่อว่าผมใหญ่โต ทั้งๆที่ยังเจ็บอยู่ แต่ยังมีแรงมาด่ากูอีกนะมึง

"มันโมโหนี่หว่า พวกกูไม่ยอมให้เพื่อนกูโดนรุมยำฟรีๆหรอก"


"ทำอะไรไม่คิด แล้วเจ็บกลับมา มันไม่คุ้มหรอกนะที่พวกมึงไปทำนะ"

"....................................."


"แล้วมึงเป็นไงบ้าง" ไอ้แว่นมันถามผม

"ไม่เป็นไร ฟกช้ำดำเขียวเหมือนกัน หมอให้ยามาทาแล้วหล่ะ" ผมคุยเล่าเรื่องราวให้ไอ้แว่นมันฟังได้ไม่นาน แม่ไอ้หมอกกับพ่อรุติก็มา


"สวัสดีครับพ่อ สวัสดีครับแม่ " ผมก็เรียกพ่อแม่ของเพื่อน ว่าพ่อแม่เหมือนกัน ทั้งสองยกมือรับไว้ผม แล้วเรียกผมให้ไปเล่าเรื่องราวให้ฟัง

เพราะตอนนี้ไอ้เจ้า2ตัวนั้นหลับอยู่ พอเล่าจบทั้ง2คนก็ไม่ได้ต่อว่าอะไรผม เพราะทั้ง2ก็เข้าใจว่า ลูกๆเขาก็ไปกันเอง

คุยจบทั้ง2ก็ไปถามไถ่อาการของไอ้แว่น พ่อของรุติรับปากว่าจะไปจัดการพวกนังเลงอันธพาลพวกนั้น ไห้เข็ดหลาบเชียว

คุยกันอยู่นานสองนาน รุติกับหมอกก็ตื่น พ่อแม่ของพวกมันก็เข้าไปถามอาการ ผมอดสงสัยไม่ได้ว่าแม่หมอกทำไมไม่มา

ทำไมมาแต่พ่อของหมอก


"อ้าวสวัสดีค่ะสารวัตร" แม่ของผมเข้าห้องมา

"สวัสดีครับคุณพี่"


"เด็กพวกนี้ซนกันจริงๆเลยนะค่ะ ดูสิ ล้มเจ็บกันเป็นแถว เจ้าหมอก เจ้าว่าน เจ้ารุติ"

"อืมครับ...."


แม่บอกว่าพ่อจะมาเย็นๆ เพราะต้องไปทำธุระ แม่ผมรับอาสามาดูแลไอ้แว่นแทนแม่ของมัน ที่กลับไปพักผ่อน

พ่อรุติบอกว่าจะจ้างพยาบาลมาดูแล เพราะคงมาดูแลเองไม่ได้ แต่แม่ผมก็รับอาสาดูแลเช่นกัน

ส่วนหมอก แม่มันให้น้าวสาวมันมามาดูแล เพราะแม่ต้องไปสะสางงานที่ท่าเรือ


---------------------------------------------------------------------


-------------------------------


-----------


"ว่าน อาการเป็นไงบ้าง" พวงบุปผามาเยี่ยมพวกเราตอนเย็น มาถึงเธอก็มองไปที่เตียงไอ้หมอกทันที แต่กลับเดินไปหาเตียงไอ้แว่นซะงั้น

"อาการของเรามันก็ยังไม่ดีขึ้นหรอก แค่2วันเอง แต่ไอ้เจ้าโน่นอ่ะ เมื่อวานยังเดินจ้ออยู่เลย


วันนี้กลายเป็นคนป่วยนอนบนเตียงไปซะแล้ว ผาไปดูมันหน่อยสิ" ไอ้แว่นหันหน้าไปทางไอ้หมอก เพื่อบอกให้ผาไปดูมันหน่อย


ไอ้หมอกเหมือนกันไอ้นี่พอผาเข้าห้องมาก็ยิ้มแป้น แต่พอผาเดินไปหาไอ้แว่น ก็ทำหน้าเหมือนตูดเป็ดโดนถ่านจี้

ผาทำท่าทางอายๆเดินไปหาหมอกที่เตียง ไอ้หมอกทำเป็นไม่มอง ไม่รู้ไม่ชี้


"ไอ้ควายหมอกกูคืนของให้แล้ว จะทำงอลอีกนะมึง เดี๋ยวกูก็เอาคืนซะหรอก " ไอ้แว่นตะโกนไปทั้งๆที่ยังไม่ค่อยมีแรงตะโกนนั่นหล่ะ

แต่คำพูดของมันทำเอาผมอึ้งไปเหมือนกัน มันคืนผาให้ไอ้หมอกแล้ว งั้นหรอ ?

ผมไปยืนข้างๆเตียง จับมือไอ้หมอก น้ำตาเธอแทบจะไหล แต่เธอคงกลั้นเอาไว้


"เป็นไงบ้างหมอก เบนซ์บอกว่าหมอกโดนยิง ผาเป็นห่วงหมอกมากนะ"

"เป็นห่วงแล้ว...ไม่เห็นรีบมาหาล่ะ" ไอ้หมอกพูดแบบงอลๆ


"ก็เบนซ์บอกว่าหมอกโดนยิงที่ขา ไม่เป็นอะไรมาก แต่นี่ก็รีบมาแล้วนะ เพราะมัวแต่ไปคุยกับแม่หมอกที่บ้านหล่ะ ถึงได้มาตอนนี้"

"ไอ้เบนซ์มันจะไปรู้อะไร หมอกเจ็บจะตาย" - -*อ้าวเริ่มอ้อนแล้วไอ้หมอก -**-


"เจ็บตีนไรว่ะ ตอนบ่ายยังบอกกูว่า อีก2วันก็วิ่งเตะบอลได้แล้ว" หมั้นไส้มัน พอสาวมาละทำออเซาะ

"เงียบปากไปเลยมึง ไปดูแลหวายใจมึงโน่น ไม่ต้องมายุ่กับกู" อ้าวไอ้เชรี่ยนี่ ปากหมา


"หวานใจเบนซ์ป่วยด้วยหรอ " กรรมของเวร พวงบุปผาเธอจะมาสงสัยอะไรกับหวานใจช้านนนนนน ผมทำหน้าโหดใส่ไอ้หมอก บ่งบอกความนัยว่า เงียบไปเลยนะมึง

ไอ้รุตินี่ก็ยิ้มอะไรของมัน มันคงนึกว่าหวานใจที่ไอ้หมอกพูดถึง คือมันแน่นอน ส่วนไอ้แว่นตัวต้นเหตุ จริงๆ กลับนอนทำเฉยๆ ไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไรเลย


"เอาน่าผา ไม่ต้องไปสนใจไอ้เบนซ์มันหรอกนะ หมอกเจ็บหัวอ่ะ ผาช่วยเป่าให้หน่อย"


"จ้า ไหนๆ เจ็บตรงไหนบ้าง .....ฯลฯ...."  เอาละครับ 2คนนั้นก็อ้อนก็หวานกัน จนมดจะยกรังมาไว้ที่โรงพยาบาลได้ล่ะ

รุติก็ไปแซวพวกมันซะผาเขิลจนไม่กล้าเอาอกเอาใจไอ้หมอกมัน ส่วนไอ้หมอกก็หมายหัวไว้ มันหายดีเมื่อไหร่ไอ้รุติเจ็บหนักแน่

รุตินี่ก็เหลือเกิน พอไม่ไปแซวคู่ไอ้หมอกก็หันมาอ้อนผม แค่แขนเจ็บ ทำยังกะเป็นอัมพาตรทำอะไรไม่ได้เลย เรียกผมตลอด

ทีตอนแม่ผมอยู่ก็อ้อนสารพัด ทำซ่ะน่ารักน่าเอ็นดู จนแม่ผมหลงมันจนลืมลูกตัวเองล่ะ


ผมนี่ก็ลำบากใจไม่น้อย โดนไอ้แว่นแขวะไปแขวะมา จนไม่เป็นอันรต้องทำอะไรเหมือนกัน ไปดูแลรุติก็โนมันแขวะ

พอมาดูแลมันมันก็ไม่วายแขวะผม ทำไรไม่เคยถูกใจมันเลย นี่ขนาดนอนเจ็บอยู่นะ


"แล้วผาจะเลิกกับไอ้แว่นมันจริงๆหรือปล่าว" หมอกถามผา

"เลิกอะไรไม่ได้เลิก ผากับแว่นไม่เคยเป็นอะไรกัน แค่เป็นเพื่อนรักกันมากเท่านั้นเอง"


"จริงนะ แล้ว...." หมอกมันจะถามต่อแต่มันหยุดพูด ผมรู้ว่าไอ้หมอกจะถาม ผมหันไปทางไอ้แว่น ส่วน ผาก็นั่งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้

ผมว่าต้องเป็นเรื่องที่ผากับไอ้หมอก เคยมีอะไรกันหรือปล่าว แต่ไอ้แว่นก็ไม่ได้พูด ผาก็ไม่ได้พูด ผมคิดว่ามันคงไปถามผาเองดีกว่า ตอนมันอยู่กัน2คน


"ดูแลผาดีๆนะมึง อย่าทิ้งๆขว้างๆ ทำเป็นไม่สนใจ ทำเป็นของตายเหมือนเมื่อก่อน มึงได้เสียผาไปจริงๆแน่" ไอ้แว่นตะโกนมาบอกไอ้หมอก

ไอ้หมอกมันก็พยักหน้ารับปาก ขนาดนี้ยังฟอร์มจัดอีกนะ ทีกับผมวันนั้นทำจะเป็นจะตาย


รุติออกโรงพยาบาลก่อนคนอื่นๆ  ไอ้แว่นหายไม่ทันสอบกลางภาค เพราะเจ็บหนักสุด แต่มันก็ได้รับกำลังใจจากเพื่อนๆมากมายเหลือเกิน

ยัยใหม่ ขนคนมาเยี่ยมมันจนเต็มห้อง หมอกนอนโรงพยาบาล2อาทิตย์ พอแผลผ่าตัดเริ่มหายหมอก็อนุญาตให้กลับไปพักที่บ้าน

แต่มันก็ยังเดินไม่ถนัด ต้องใช้ไม้ค้ำพยุง หลังเหตุการณ์ครั้งนี้ผ่านไป ผากับมันก็เอาใจใส่ดูแลกัน เป้นห่วงกัน แสดงออกต่อความรักมากขึ้น

แต่ก็ด้วยนิสัยไอ้หมอก ก็ยังมีฟอร์มจนผาก็งอลไปหลายที แต่มันก็ไปตามง้อ ไม่เหมือนเมื่อก่อนที่รอให้ผาหายงอลแล้วมาดีกับมันเอง


สอบเสร็จได้ไม่นาน ไอ้แว่นก็ผ่าเฝือกออก เดินได้ตามปกติ เสาร์หน้าพวกเราก็นัดกันไปปาตี้ที่บ้านหมอก ตามคำชวนของแม่มัน

ส่วนเรื่องไอ้อันธพาลที่มาทำร้ายไอ้แว่น พ่อของหมอกก็จัดการพวกนั้นไปหนักเหมือนกัน ตามที่ได้ให้สัญญากับไอ้แว่นไว้

พ่อแม่ของพวกนั้นบางคนก็เป็นลูกน้องที่ทำงานกับแม่ของไอ้หมอกมัน จัดการได้ไม่ยาก


วันนี้คืนวันศุกร์ หลังจากฟังผลสอบ ผมก็นอนหลับสบายสักที ไม่มีตกเลยสักวิชา แถมคะแนนก็ทำได้ดีอีกในวิชาคณิตศาสตร์

คะแนนวิชาของอาจารย์เกวลินก็ทำได้ดีนะ วันนี้ผมสบายใจมากๆเลยหล่ะ อาบน้ำเสร็จก็นุ่งผ้าเช็ดตัวทาแป้ง มานั่งเป่าพัดลมบนเตียง

ดูรายการทีวีไปด้วย ก็ได้ยินเสียงคนมาเคาะห้อง


"ไม่ได้ล๊อค" ผมตะโกนบอก

"หวัดดี...." คนที่เข้ามาคือไอ้แว่น


"...แว่น..."

"นอนด้วยได้มะวันนี้" อ้าว กูงงแล้วมึง เกิดอะไรขึ้นกับมัน มันไม่รอให้ผมตอบหรอก มันก็เข้ามานอน ไม่นอนปล่าว ขดตัวหันหน้าหนีผมด้วย
อ้าว ไอ้แวร อะไรของมัน มาขอนอน


"เห้ย แว่น เป็นไรว่ะ"

"เป็นคนที่ไม่มีคนรัก..." อ้าว - *-???????????????


"............................."  เงียบ ผมเงียบ มันมาแปลก?

"............................." ผมเงียบมันก็เงียบ เอาเข้าสิ - -


"แล้ว...จะมานอนอย่างเดียวหรือไง  มาถึงก็นอน ง่วงมาจากไหนว่ะ"

"อือ...มานอน - - " .......


"งั้นจ่ายค่าที่มาด้วย ค่าที่นอน ผ้าห่ม หมอน ทีวี น้ำ ฯลฯ"

"จ่ายค่าที่นอนกับหมอนพอ ผ้าห่มไม่เอา น้ำไม่กิน ทีวีไม่ดู เท่าไหร่ค่อยจ่ายตอนเช้า ตอนนี้จะนอนก่อน" ...อ้าวกวนกูอีก ไอ้นี่


"จ่ายตอนเช้าไม่ได้ กูจะเอาเดี๋ยวนี้!!!"

"งั้นเท่าไหร่"


"2พัน"

"พ่อมึงอ่ะ 2พัน แพงกว่าโรงแรมอีก"


"แล้วจะจ่ายมั้ย"

"กูให้100บาท ขาดตัว "  มันก็เถียงกับผมทั้งๆที่นอนหันหลังให้ผมอยู่อย่างนั้น


"ไม่ได้100บาทกูก็ขาดทุนดิ 2พันบาทไม่ลด"

"ช่างมึง ไม่ลดก็ไม่ลด แต่กูจ่าย100บาทพอ"


"อ้าว ไอ้นี่จะชักดาบหรอ"

"แล้วไงล่ะ?" แหม๋ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ มันปากดีจริงๆ ผมพุ่งตัวไปนั่งคร่อมทับมัน ลืมไปเลยว่าตัวเองนุ่งผ้าเช็ดตัวอยู่
เกงในก็ไม่ใส่ ไอ้นู๋ผมก็เลยยืนหน้าชูคอด่าไอ้แว่นแทนผม ไอ้แว่นก็ดิ้นดันผมออก แต่ดิ้นไปมาผ้าผมมันก็หลุดออกหมดล้อนจ้อนล่ะ


"ไอ้เปรต มึงไม่อายมั่งไงว่ะ แก้ผ้าโชว์ค_ยอยู่ได้ "

"อายดิ แต่ไม่เป็นไร โชว์มึงมาหลายที ชินแล้วหล่ะ "


"พ่อมึงดิ" มันอายหันหน้าหนีไม่มองผม ผมก็หยุดอารฒณืไม่ไหวแล้ว มาให้ท่ากูถึงห้อง ไม่รอดแน่ไอ้แว่น ผมก็ก้มลงไปจูไซค์คอมัน

"ทำบ่อยอะดิ" มันไม่ขัดขืน แต่พูดกับผมมาเสียงแข็งๆ


"ไม่บ่อย ไม่เคยทำกับใครแบบนี้ ทำกับมึงคนเดียว"

"แล้วไอ้รุติล่ะ ?"


"ไม่เคย--"

"ไม่เชื่อ!!!"


"จริงดิล่ะ ไม่เคยจริงๆ"

"แล้ว...ที่ห้องน้ำในปั๊มตอนไปกรุงเทพคราวนั้นล่ะ เข้าไปทำไรกัน" มันน้ำตาไหลแล้ว ไอ้แว่นร้องให้


"ก็...มันตามเข้าไปจูบกูเฉยๆ ไม่ได้มีอะไรกัน--"

"จูบกันบ่อยล่ะสิ"  มันยิ่งร้องให้อีก


"อือ..บ่อย แทบทุกครั้งที่มันมานอนบ้านกู แล้วก็ข้างนอกบางเวลา"

"........................" แว่นมันหยุดพูด


"ทำไมล่ะ ไม่ชอบหรอที่กูทำแบบนั้น"

"......อือ......" มันนั่งแล้วก็ตอบผม


"ก็แค่จูบกัน ไม่เคยทำนอกเหลือจากนั้น แล้วที่จูบนะ ก็เพราะว่า กูอยากจูบกับมึง แล้วมึงก็ไม่หายโกรธกูสักที"

"...แล้วถ้า...." มันไม่พูดต่อ ผมก้มลงไปจูบปากมัน แล้วก็นอนกอดมัน จ้องหน้ามัน


"ถ้าอะไรหรอแว่น...."

"ถ้า...กูหายโกรธมึงล่ะ ยังจะไปทำอะไรแบบนั้นอีกมั้ย" มันหลบสายตาผม ไม่ยอมมอง


"ทำ....."  ผมตอบมันสวนไปทันที ไอ้แว่นเหมือนจะอารมณ์เสีย ดิ้นจะหันหลังให้ผม มันเริ่มจะคลั่งอีกแล้ว น้ำตาก็ไหล


"มึงต้องบอกรักกูด้วย หอมแก้มกูด้วย กูถึงจะไม่ทำแบบนั้นกับรุติอีก" - -อ่ะ มันหยุดครับ

"ไอ้บ้า ไอ้เวร...." มันเหมือนจะยิ้ม แต่น้ำตามันยังไหลอยู่ มันดูเขิลอาย ผมเอามือเช็ดน้ำตาให้มัน


"แว่น รักกูมั้ย" ผมถามมัน

"อือ....." มันตอบรับ


"อือ กูสงสัยมานานแล้ว"

"อ้าว !!!!" มันตกใจ


"แต่กูไม่เข้าใจ ทำไมมึงไม่ยอมดีกับกูซะที"

"ไม่รู้ แต่กำกลัวสังคมรังเกียจ"


"มึงคิดว่ากูไม่กลัวหรอ"

"ไม่รู้...." มันตอบกลับมา


"เรายังไม่ได้ออกไปอยู่ด้วยกันสักหน่อย ไม่ได้ไปป่าวประกาศให้ใครรู้ว่ามึงกับกูรักกัน เรารู้กัน2คน มึงจะกลัวอะไร"

"แล้วอนาคตล่ะ ยังไงถึงวัยที่มึงกับกูต้องแต่งงานมีครอบครัว ถ้าไม่ทำคนอื่นก็รู้อยู่ดี โดยเฉพาะพ่อกับแม่"


"ยังอีกนาน ถึงเวลานั้นก็มีทางออกเองหล่ะแว่น คิดอะไรมาก แล้วอีกอย่าง พ่อกับแม่กูก็รู้แล้วด้วย กูเป็นคนบอกเองว่ากูชอบมึง แล้วเขาก็ไม่ได้ว่าอะไร"

"มึง......"


"เถอะน่าแว่น .... ไม่ต้องกลัวหรอก บางสิ่งเราไปคิดแทนมัน เราเองนั่นหล่ะจะไม่มีความสุข"

"อือ....ก็ได้ แต่กูขออะไรมึงหน่อย"


"ขออะไรว่ะแว่น มึงจะขอให้กูเป็นฝ่ายรับหรอ"

"พ่อมึงอ่ะ ไอ้นี่ คิดแต่เรื่องแบบนั้น "


"แล้วขออะไร?"

"อย่าทำไรกูนะ รอให้ถึงเวลาที่เราพร้อมจะมีอะไรกันแล้วค่อยทำ"


"ทำยังไงหรอ?" ไอ้ผมนะรู้ว่ามันหมายถึงอะไร ที่จริงผมก็คิดแบบนั้นหล่ะ ว่าให้ถึงเวลาก่อน

"ก็ทำแบบที่มึงทำตอนที่ เอาปืนไปจ่อหัวกูนะ"


"อืม...ครับ กูรับปากแต่ว่า...." เอาล่ะครับ ผมเริ่มหื่นอีกล่ะ

"แต่  อารายยย......" ไอ้แว่นเริ่มรู้ตัวแล้วว่าไม่ปลอดภัย ก็ไอ้น้องนู๋ของผมนะสิตื่นตัวแข็งดุนอยู่ที่เอวของมัน

ถึงมันจะห้ามไม่ให้ผมทำอะไรมัน แต่มันไม่ได้ห้ามให้ผมใช้ไม้ ใช้มือใช้ปากนี่หน่า เอาเป็นว่า เรา2คนจะทำไรกันต่อก็ตามแต่จะจินตนการ- -*


---------------------------------------------------------------------------------


------------------------------------------



-------------------




จบภาคแรกแล้ว....................*..............................*-*..............................................................................................

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



จบภาคแรกซะที กับตอนที่10อันแสนจะยาวนาน เอิ๊กๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

อย่าเพิ่งใจหายๆ เอกบอกแล้วว่านิทานเรื่องนี้มี7ภาค  เหลืออีกตั้ง6ภาค อีก2ปีจะแต่งเสร็จป่าวเนี๊ย- -* เว่อไปล่ะ


เอาเป็นว่า ในภาคนี้ เอกให้ชื่อภาคว่า เด็กใส่แว่น กับ ความงามอันมีเจ้าของ

อิอิ

ตอนต่อไปกำลังพิมพ์นะ พิมพ์ไปเรื่อยๆ เสร็จก็เอามาลง เอามาลงเรื่อยๆ ตามอ่านกันเรื่อยๆนะ

เกริ่นนำก่อนละกันสำหรับภาคต่อไป มีชื่อภาคว่า เด็กใส่แว่น กับ ชายหนุ่มจากดินแดนที่ราบสูง

ในตอนนี้ ว่าน เบนซ์ หมอก รุติ พวงบุปผา จาดเหตุการ์ต่างๆนาๆ พวกเขา5คนก็ได้กลายเป็นเพื่อนรักกัน

ในภาคหน้า ทั้ง5คนจะมีเพื่อนร่วมผจญภัยอีก2คน คือ 2พี่น้องที่ย้ายมาจากจังหวัดทางภาคอิสาน

(เอาละฮ่ะ พอเข้าเค้าแฮร์รี่พอตเตอร์ล่ะ 555 เอาไปนั่น ) เรื่องราวจะเป็นยังไง คอยอ่านละกัน แต่บอกใบ้นิดนุง ภาคนี้ไม่มีน้ำตา !!!!

[marchmenlo]

เอาล่ะเหว๊ย..ภาคต่อไปไอ้แว่นมีชู้ 

555+ แย่ล่ะแกไอ้เบนซ์....

รอต่อปายยยคับ

[astral]

  รุติโดนทิ้งจนได้ เด็กหนึ่งจากที่ราบสูงจะมาช่วยดามหัวใจให้รุติได้ไหมนะ

[-~iK@iZ_KunG~-]

รออ่านภาคต่อไปครับ

สู้ ๆ ครับเอก

[funnyu]

โว๊ววววววว

แว่นให้ท่า * กิ้วๆ
ดีจังที่บอกรักกันแล้ว 



จะรออ่านนะจ้ะ

[ken_krub]

มาเป็นกำลังใจให้ครับ

[[€]ŝĊörŦ]

จบไปแล้ว 1 ภาค

รอภาคต่อไปคร้าบบบ

       

[kajeaw]

  ในที่สุด ก็จบลงได้ด้วยดี


รออ่านอีก 6 ภาค อยู่นะครับ 

[ank_ang]

เรื่องนี้ดองนานมากจนจำแทบไม่ได้

โหย แล้วจะอ่านตอนจบรู้เรื่องมั้ยนี่ กลับปายอ่าน ใหม่รุย เอิ๊กๆๆๆ 555+

[ank_ang]

จับคู่ใหม่ดีกว่า
ให้หมอกคู่กับเบนซ์
ให้รุติคู่กับแว่น
แล้วนังบุปผาทำไงดี นั่งตกเบ็ดเอาเองก็แล้วกัน

 

อ่ะนะ ให้เจ๊พวงนั่งตกเบ็ด  :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1:

[ank_ang]

...สำหรับคนแต่งที่ขยันสุดๆเลยอ่ะ...อ่านแบบสะใจเลย....เรื่องราวชักจะซ่อนเงื่อนซะแล้ว

 ...สำหรับกำลังใจให้นะค่ะ...

 

อย่าชมเจะว่าขยันแต่ง ทำให้นึกแขย่งตัวเองไปว่า หายไปตั้ง3เดือน- -* :เตะ1: :เตะ1:

[ank_ang]

รอตอนสุดท้ายอยู่ครับ

ส่วนชื่อภาคนั้น  ผมสงสัยมากว่า

"ปาท่องโก๋...เด็กใส่แว่น...ร้านกาแฟ"  นี่ไม่ใช่ชื่อภาคหรอกหรือ???

เห็นคุณบอกว่า  ตั้งชื่อภาค 2 ไว้  "เด็กแว่นกับเด็กหนุ่มแห่งดินแดนที่ราบสูง"

แสดงว่าภาคต่อไปคงไม่เกี่ยวกับ ปาท่องโก๋... และนายเบนซ์ แล้วรึเปล่า???

ถ้าเป็นอย่างที่ผมคิด  ผมว่าตั้งชื่อเรื่องใหม่ดีกว่าครับ 
แต่ถ้าผมเดาผิดไป ก็ขออภัยครับ /l\...  ผมเองก็คิดไม่ออกว่าจะตั้งให้ว่าอะไรครับ 

ปาท่องโก๋...เด็กใส่แว่น...ร้านกาแฟ  >> นี่เป็นชื่อเรื่อง

ก็เอกบอกว่า จะแต่งให้จบเป็นภาคๆอ่ะ มี7ภาค ก็เลยว่าจะตั้งชื่อภาคสักหน่อย- -

ภาคแรกจบไปแล้ว ชื่อภาคว่า เด็กใส่แว่น กับความงามอันมีเจ้าของ
ภาคที่2กำลังเอามาลง ชื่อภาคว่า เด็กใส่แว่นกับชายหนุ่มจากดินแดนที่ราบสูง
ภาค3..............ยังไม่ได้คิดชื่อ
ภาค4..............ยังไม่ได้คิดชื่อ
ภาค5..............ยังไม่ได้คิดชื่อ
ภาค6..............ยังไม่ได้คิดชื่อ
ภาคจบ............ยังไม่ได้คิดชื่อ- -*..


 -- *- ปล.ที่มารีตอบเพราะจะได้ขึ้นหน้าใหม่สักที จะลงภาค2 มันมีเพลงด้วย เลยต้องขึ้นหน้าใหม่