ถึงคุณครูเคมีคนใหม่จะมีรอยยิ้มที่เป็นมิตรและน้ำเสียงที่สดใสก็ตาม แต่ทว่านักเรียนทั้งห้อง กลับเงียบเอาแต่ฟังที่คุณครูสอน
อย่างเดียวไม่ใช่แค่พวกผม เพื่อนทุกคนในห้องอาจสัมผัสได้ถึงพลังงานบางอย่าง (ขนลุกเลยค่ะ!!!) ซึ่งพวกผมที่รู้อิทธิฤทธิ์
ของคุณครูพริมาดา ดีอยู่แล้วก็เลือกจะที่จะเงียบดีกว่า บอกเลยถ้าเห็นพี่พริมกับงูอนคอนด้า แนะนำให้หนีพี่พริมก่อน !!
ถ้าพี่พริมจับตัวคุณได้เมื่อไรแล้วละก็ คุณจะรู้ว่า ความน่ากลัวมีอยู่จริ๊งงงงงง
"อ้าว พายกรณ์ นั่งเงียบเชียวยืนขึ้นแล้วตอบคำถามข้อนี้ของครูหน่อยซิจ๊ะ"
พี่พริมยิ้มเหี้ยมส่งมาทางผม คันหูทีไรอ่ะขนลุกขนชัน (?) เพื่อนๆค่อยๆประคองร่างที่สั่นของผมขึ้น ฮือ นางเมดูซ่า จะฆ่าโผมม
ช่วยทีผมจะกลายเป็นหินแว้ว นางจ้องผมอย่างมุ่งมั่นเปรียบเสมือนจ้องผู้ชาย แม้แต่ตัวโหดอย่างน้องมินยังไม่กล้าสบตา
กับพี่พริมผีปอบ คิดดูว่าน่ากลัวขนาดไหน โจทย์บนกระดานก็ยากไม่ใช่เล่นแถมแรงกดดัน จากคุณพริมาดา อีก ใครรู้คำตอบ
ที่ถูกต้องกรุณาส่งเมสเสจ มาที่เบอร์ 08X-XXX-XXXX ที่คร้าบบบ นางปอบจ้องจะกินตับผมแว้ว ผมหยิบกระดาษขึ้นมาแก้โจทย์
มือไม้สั่นจับปากกาด้ามยาวแทบไม่อยู่ ตอบผิดหัวกูขาดแน่ ฮือๆ ใครก็ได้ลากพี่พริมออกไปที ผมแก้โจทย์เสร็จแล้ว แต่ไม่รู้
จะหัวหรือก้อย เอาวะเป็นไงเป็นกัน
"ตะต้องชะ...ใช้ โบรมีน 160กรัม ใช่มั้ยครับคุณครู"
ผมตอบเสียงสั่นเหงื่อพราวเกาะเต็มใบหน้า พี่สาวมารร้ายแสร้งยิ้ม โหยพี่พริมอย่าทรมานกันดิรีบพูดว่าถูกไม่ถูก ฉี่พายจะราดแว้ว
แถมกางเกงไอ้เต็มอีก โดน 2ต่อแน่เลยกรู ฮือๆ เจ้าแม่และสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่สถิตที่โคกปลาดุกทั้งหลายที่สิงสู่อยู่ในที่แห่งนี้
กรุณาดลบันดาลให้นายพายกรณ์๋ ไม่โดน นางมารแหวกอกด้วยเถ้อะะ
"ถูกต้องจ้ะ นั่งลงได้แล้วจ่ะ พายกรณ์ 'เก่งมาก'"
พี่พริมทำเสียงอ่อนก่อนหันไปเขียนกระดานต่อ ผมหย่อนตัวลงอย่างหมดเรี่ยวแรง เฮ้อต่อสู้กับยัยพี่สาว เหนื่อยพอๆกับไอ้เต็ม
เล๊ยยยไอ้มินกับแทตที่เหยียดตัวตรงเมื่อกี้ถึงกับคลายตัวด้วยความโล่งใจ แล้วตบไหล่ผมเบาๆ เครียดอะไรขนาดน้านนน เพื่อนๆ
............
หนึ่งชั่วโมงที่ผ่านเปรียบเสมือนชั่วโมงที่เงียบกริบไม่มีเสียงคุยของนักเรียนในห้องมีแต่เสียงบรรยายของพี่พริมทั้งน้านถ้าทุกคน
ในห้องส่งเสียงออกมาละก็มีหวังกระบาลแยกกันเป็นทิวแถวแน่ๆ เมื่อเสียงกริ่งดังขึ้นพวกผมยืดเส้นยืดสายจากการนั่งตัวตรงมา
1ชมเต็มๆ เฮ้อเสียงกริ่งครั้งนี้อย่างกับเสียงพระอภัยมณีเป่าปี่ไล่นางยักษ์ (พริม:อีพายกรณ์ระวังตัวไว้!!!) แต่วินาทีเฉียดตาย
ยังไม่จบลงเมื่อพี่พริมชี้มาทางพวกผม และกวักมือเรียกให้ตามนางมา (คิดว่าตัวเองเป็นนางแมวหรอผีเสื้อสมุทรเอ้ย!)
พวกผมเดินไปหาพี่พริมตัวเกร็งๆยิ้มให้นางเล็กน้อยเป็นมารยาท พี่พริมมองเราทุกคนแล้วทำสิ่งที่ไม่คาดคิดว่านางจะทำได้
พี่พริมโผกอดพวกเราทุกคนแล้วทำปาก จูจุ๊บ ทำหน้าดีใจสุดขีด เหมือนเสียซิงครั้งแรกให้ชายในฝัน (?) ส่วนพวกผมนะเหรอ
อึ้งไปแล้วใครแอบทุบหัวพี่กูก่อนมาถึงโรงเรียนหรือเปล่า!!!
คุณพี่พริมสุดสวยกุมมือผมไว้แล้วเขย่าา
"โหย ไอ้พายแกดูโตขึ้นเยอะเลยนะไม่ได้เจอกันปีเดียว เอง คิดถึ้งๆ เรียนก็เก่งแบบนี้สิถึงจะสมเป็นน้องของพี่ รู้ไหมที่พี่ไป
ฝึกสอนหนึ่งปีมันทรมานแค่ไหน พัดลมก็ไม่มีต้องนอนตากแอร์ธรรมชาติบางวันร้อนจนพี่แทบถอดเสื้อนอน (ใจเย็นพี่พริม!!)
ผู้ชายที่นู่นก็มีแต่ชาวสีม่วงไม่มีผู้ชายตกถึงท้องมา่1ปีเต็มๆ วันๆกินแต่ช้างน้อย เงินแทบไม่พอ หลังๆนี่แย่หน่อย โฆษณามาม่า
ของอั้มพี่เลยอยากกินบ้างว่าจะสวยอย่างอั้มหรือเปล่า พายรู้ไหมเดือนๆนึงพี่แทบไม่เหลืออะไรเลย ฮือๆ"
เอิ่มมม พี่พริม ถ้ากินมาม่าแล้วสวยเหมือนอั้มเขาคงสวยกันทั้งประเทศแล้วหล่ะ เพราะพายเชื่อคนไทยทั้งประเทศเคยผ่านมาม่า
มาหมดแล้ว รวมถึงตัวพายและเหล่าผู้หญิง 5 บาป พี่พริมคิดอะไรของพี่พริมอยู่น่าส่งไปอยู่กับอีแทตจริ๊งๆๆ เสียสติพอๆกัน
(แทต:โอ้ยคุณพา่ยผู้เพียบพร้อมด้วยปัญญา(อ่อน)และความดี ไม่มีใครสู้หล่อนได้แล้วย่ะดีไปโหม้ดดด (ถุ้ยยย))
"เอ่อ ทำไมพี่พริมต้องมาสอนห้องพวกหนูหล่ะคะ พวกหนูสวยและเก่งมากอยู่แล้วนิคะ อ้อรวยมากด้วยนะคะ"
แทตมึงถามอะไรของมึงหน่ะ วอนหัวขาดซะแล้วเห้ยพวกเรารีบอุ้มอีแทตไปซ่อนให้พ้นสายตาของนางยักษ์ที !!!ทุกคนทำหน้า
ซีดเตรียมยกเท้าวิ่งหนี
"โฮะๆ ก็เป็นห่วงน้องพายและเหล่าน้องๆที่น่ารักนี่คะ ได้ข่าวว่าปีหน้าพวกหนูต้องสอบเข้ามหาวิทยาลัย พี่เลยต้องมาติวเข้มให้
พวกน้องๆที่น่ารักของพี่หน่ะค่ะ"
พี่พริมขำแล้วยิ้มตอบเฮ้ยแปลกเว้ยย พี่พริมหัวไปกระแทกอะไรมา!!
"เป็นห่วงแต่พายไม่เป็นห่วงน้องคนเล็กบ้างเลย ไอ้ภูมันน้อยใจแล้วเนี่ย เอ่อ แล้วพี่พริมเจอมันยัง"
ผมประชดประชัน แล้วเอ่ยถามพี่สาวต่อในประโยคเดียว พี่พริมหรี่ตาใส่ผมแล้วหัวเราะออกมา
"โฮ้ะๆๆๆ เจอแล้วสิพายน้องรัก" พี่พริมทำหน้าเจ้าเล่ห์ พร้อมยื่นปากมากระซิบที่ใบหูของผม แต่เพื่อพี่พริมพูดจบ หูผมเห่อแดง
ขึ้นทันที
"ก็เจอตอนในโรงอาหารไง กำลังต่อยกับแฟนแกชิป้ะ ฮิฮิ"
อีพี่บ้าาา!!! แฟนเฟินอะไร ผัว(แรดผิดปกติ?) นางพูดเสร็จก็โบกมือลาพวกผมและหัวเราะปิดปากตามที่นางถนัด แก็งค์ผู้หญิง 5
บาปจึงทำความเคารพ นายหญิงด้วยท่วงท่าถอนสายบัว(?) นางตะเบ๊ะ สะบัดตูดเดินออกไป ในขณะที่ก้นกะละมังของนาง
ลับตาไปได้ไม่นานเพื่อนแทตสะกิดไหล่ผม แล้วกระซิบกระซาบกัน เรา2คนมิให้ผู้ใดรู้เห็น
"เฮ้ยมึงว่าพี่พริมเปลี่ยนไปมั้ย พาย"
"เออดิถ้าเป็นนางตอนปกติเมื่อกี้มึงคงใส้กระจุยไปแล้ว"
ผมคิดถึงตอนที่แทตพูดแล้วยังเสียวสันหลังวาบอยู่เลย แทตทางที่ดีถ้าเจอคุณพริมาดา มึงไม่ควรพูดอะไรทั้งนั้น ถ้าอยากอยู่ดี
มีสุข
"กูจำได้นะเว้ย ตอนอนุบาล 3 ที่พวกไอ้เก้าแกล้งมึงอะ มึงไปฟ้องพี่พริมวันรุ่งขึ้น มันหน้าเขียวมาโรงเรียนแล้วก็ไม่มาแกล้งมึงอีกเลยนะเว้ย แถมยังตอน ประชุมผู้ปกครอง ม.1 ที่พ่อแม่มึงมาไม่ได้ส่งพี่พริมมาแทนอ่ะ โหยวันนั้นที่ครูแก้วมาสายแล้วมานั่งแต่งหน้าใน
ห้องเลยโดยพี่พริมวีนไปซะ น่ากลัววถ้าเมื่อกี้เป็นพี่พริมร่างปกติลละก็หน้ากูแหกไปแล้ว"
ผมนึกตามที่แทตพูดแล้วทำหน้ากลัวสุดขีดเหมือน ดู SAW 3ภาคติดกัน อย่าพูดมากได้มั้ยแทตกูกลัวเดี๋ยวนางปอบจะมาจวกใส้
เอานะผมเหลียวไปมองครั้งหลังเล็กน้อยไม่เห็นใคร จึงถอนใจอย่างโล่งอก
"กูว่าพี่พริมต้องมีอะไรแน่เลย นางดูอารมณ์ดีมากเลยเมื่อกี้"
"เออกูก็ว่างั้นแหละ เราลองตามสืบ(เสือก)ดูมั้ย" ผมพยักหน้าให้กับแทตแล้วเดินเข้าห้องเรียนเพื่อไปนั่งที่โต๊ะของตนเอง
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
กริ่งบอกเวลาพักกลางวันดังขึ้นเหล่าพี่น้องผองเพื่อนวิ่งออกจากห้องอย่างรวดเร็วเสมือนมีทองคำ(เปลว)มาล่ออยู่ข้างหน้า
ผมเองก็เช่นกันหิวข้าวโว้ย ส่วน 4นางที่เหลือไม่ต้องพูดถึง ถ้าเป็นเรื่องพักกลางวันกับวิ่งตามผู้ชาย เอาไปแข่งวิ่ง โอลิมปิก
ได้สบาย ผมวิ่งไปเรื่อยๆจนผ่านตึกม 4อีกไม่กี่เมตรจะถึงโรงอาหาร แต่แล้วก็เกิดสิ่งไม่คาดฝันขึ้นน
ตุบ!!!!!!
ผมวิ่งชนกับใครบางคนเข้าจนผมล้มก้นจ้ำเบ้าลงกับพื้นคนที่ชนกับผมเซเล็กน้อยก่อนที่จะพยุงตัวอยู่ได้ภายในไม่กี่วินาที
เขาหันหน้ามามอง ผม แต่ผมนี่อึ้งไปแล้วครับ คิ้วหนาเข้ม ดวงตา่คมกริบ ตัดด้วยขนตายาว ใบหน้าเรียวแต่เห็นสันกรามเด่นชัด
ปากบาง สันจมูกโด่งมากๆ โดยรวมแล้วหล่อโคตรรรร แปปนึงนะน้องเดี๋ยวพี่พายควักกระเป๋าเอาเงินมาเปย์น้องแปป
"เ่อ่อเป็นอะไรหรือเปล่าครับ" ผมหลุดจากภวังค์คนหล่อยิ้มให้ผมแล้วยื่นมือส่งมาให้ ยินดีเลยจ่ะยินดีจะจับมือเลยจ่ะ อิอิ
ผมที่กำลังจะยื่นมือออกไปแต่ถูกปัดออกด้วยมือของคนบางคน
เพี้ยะ!!!
อยู่ดีๆเงาดำใหญ่ก็ทาบทับลงบนร่างของผมแผ่นหลังกว้างปิดตัวผมจนผิดผิวสีแทน ขาและแขนหนั่นหนาไปด้วยมัดกล้าม
มันอีกแล้วครับ ท่านผู้โชมมม 'ไอ้เต็ม' นั่นเอง
"มึงไม่ต้องช่วยมันกูช่วยเอง 'เมียกู'"
สุดหล่อทำหน้าเหวอ ก่อนจะรีบเดินออกไปจากตรงนั้น อ้าวจะไปที่ไหน กลับมาหาที่รักก่อน (เต็ม:ว่าไงเรียกใครที่รักจ๊ะพาย!!!)
ไอ้เต็มยื่นมือเท่าใบลานมาให้ผม ผมยื่นมือให้มัน มือใหญ่ออกแรงกระชากผมจนตัวลอย เบาๆก็ได้ไม่ต้องหึงหรอกพายแค่ทั่วถึง
เกินไปแค่นั้นเอง มันทำหน้าเป็นหมาบ้า ปากร้ายๆนั่นกำลังจะขยับด่าผม
"มึงไม่ต้องไปแดกข้าวแล้ว ไปรออยู่บนห้องมึงเลยมึงอยู่ ม.5/1 ใช่ไหม ขึ้นไปรอบนห้องเดี๋ยวกูซื้อข้าวมาให้!! ถ้ากูเห็นมึงที่
โรงอาหาร คืนนี้มึงเจอกูแน่"
ผมจะทำยังไงได้ละครับ ก็รีบกลับขึ้นห้องสิ
แต่เอ้ะคิดอีกทีทำไมกูอยากไปโรงอาหารวะ เฮ้ยผัวหล่อๆแบบนี้ไม่ได้หาได้ง่ายๆนะเว้ยเปลี่ยนใจทันมั้ยยย!!!!
...
(50%)
หัวข้อ: Re: ♤ ♤สก๊อย ♤ ♤☞ กลับมาแล้ว+แจ้งข่าวค่ะ อัพต่อเร็วๆนี้แน่นอนเก๊าสัญญา♥♥ (อ่าน 66865 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก