ผมพลาด ที่คิดว่าเรื่องนี้มันจะจบลงง่ายๆ
“คุณพุฒ” ตกใจ เมื่อเห็นเขามานั่งรออยู่ที่โซฟา
ตอนนี้เขาควรอยู่ที่บ้าน กับลูกกับเมียเขาไม่ใช่เหรอ?
“ทั้งที่ฉันให้โอกาส แต่นายกลับเลือกจะหนีไปกับหมอนั่น”
“คุณรู้”
“มีอะไรบ้างที่ฉันไม่รู้” เขาว่าก่อนจะลุกเดินเข้ามาหา “ไปหามันกี่ครั้ง กินข้าวกับมันกี่ครั้ง หรือแม้แต่เคยนอนกับมันกี่ครั้ง”
“...”
“เห็นฉันโง่หรือไงห๊ะ”
เพี๊ยะ!!
หน้าผมหันไปตามแรงตบ
“เลี้ยงไม่เชื่อง”
“เอาคืนไปสิครับ บ้าน รถ” หันกลับไปจ้องตาเขา “ผมจะคืนให้ทุกอย่าง ขอแค่ปล่อยผมไป”
“คิดว่าฉันเสียดายของพวกนี้เหรอ”
“...”
“ฉันแค่เสียดายความไว้ใจ ที่เคยมีให้นาย”
“ฮึก..” เขาจับผมเหวี่ยงลงไปกับพื้น
“คิดว่าดีแล้วใช่ไหม ที่ทำแบบนี้”
“...”
“คิดว่าหมอนั่นจะช่วยนายได้งั้นเหรอ”
“หมายความว่ายังไง”
“คนตายช่วยอะไรนายไม่ได้หรอก”
“คุณพุฒ !!”
นี่เขารู้ตัวบ้างไหม ว่าพูดอะไรออกมา
.
.
“ถ้าฉันไม่ให้ ใครก็ห้ามเอาไป” เขากระชากผมให้ลุกขึ้น ก่อนจะลากผมให้เดินตามเขาขึ้นบันได
“คุณพุฒ”
“ปล่อยนะครับ”
ขาดสติ เขากำลังขาดสติ
ตอนนี้เขาทำอะไรอยู่ เขาจะรู้ตัวบ้างไหม
.
.
“คุณพุฒ”
“คิดจะพูดอะไรอีก ร้องขอความเห็นใจเหรอ” ว่าแล้วเหวี่ยงผมลงกับเตียง “ฉันจะไม่ใจอ่อนอีกแล้ว”
“อย่าทำอย่างนี้” รั้งมือเขาที่กำลังฉีกดึงเสื้อผม “คุณเป็นคนนะครับ ไม่ใช่สัตว์”
เพี๊ยะ!!
ไม่น่ายั่วโมโหเขาเลย
แต่ตอนนี้ ผมเองก็กำลังโมโหเหมือนกัน
“เพราะมันใช่ไหม ที่ทำให้นายเปลี่ยนไปแบบนี้”
“เพราะคุณต่างหาก”
“...” เขานิ่งไป
“ยัดเยียดสภาพเมียน้อยให้ผม ไม่มาหา ไม่ใส่ใจ” พยายามกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ “ทุกลมหายใจเข้าออกมีแต่คุณพิมกับลูก”
“...”
“แล้วคุณจะเก็บผมไว้ทำไม” ตะคอกเขาเสียงดัง
ไม่เก็บเอาไว้อีกแล้ว ทุกสิ่งที่เคยทำให้ผมต้องเสียใจ
ผมร้องไห้คนเดียวมานานเกินพอแล้ว
.
.
“นายเป็นของฉัน” เขาซบหน้าลงกับไหล่ผม “เป็นสิ่งเดียวในชีวิตที่ฉันได้เลือกเอง”
“...”
“อย่าทิ้งฉันไปได้ไหม”
Ma-NuD_LaW
ใจเย็นๆ
วันนี้คงไม่สงบ มีแววว่าจะต้องมาต่ออีกตอน
+เป็ด