หัวข้อ: Memorial~รักแรก รักสุดท้าย [แจ้งข่าวหน้า 516: 29/ก.ย/57]

[เบบี้]

เย็นวันนั้นกูกลับไปนอนยิงยาวเลย ตั้งนาฬิกาปลุกให้ปลุกตอนสามทุ่ม พอลุกมาก็รีบอาบน้ำใส่ชุดนอนลงมาข้างล่าง แม่ทำกับข้าวรอไว้ให้กูเรียบร้อยแล้ว กูกินข้าวอย่างกับคนตายอดตายอยากมาแรมปี แม่ก็นั่งขำกูไปเพราะว่ากูบ่นให้แม่ฟังว่ากูเจออะไรมาบ้าง ส่วนพ่อน่ะหรอหลับไปแล้วเรียบร้อย
“พ่อเค้ามีปัญหากับน้าต่อน่ะ ลูกน้องในบริษัทไม่ถูกกันเพราะแบ่งกันเป็นสองฝ่าย”แม่พูดบอก
“แล้วฝ่ายไหนถูกล่ะแม่”กูพูด
“แล้วแกคิดว่าฝ่ายไหนผิดล่ะ”แม่ย้อนเหมือนรู้
“แล้วทำไมพ่อไม่ทำอะไรเลยล่ะ”กูพูด
“ก็น้าต่อเป็นน้องรหัสพ่อน่ะสิ แล้วพ่อแกเป็นคนขี้เกรงใจจะตาย จะกล้าไล่ใครออกไหม อีกอย่างน้าต่อแกก็เป็นคนเก่าคนแก่ที่อยู่มานานตั้งแต่บริษัทพึ่งเริ่มตั้ง พ่อก็เลยไม่กล้าว่าอะไรมาก แต่พนักงานก็มาฟ้องๆให้แม่ฟังนั่นแหละ พ่อก็ได้แต่ตักเตือนตามประสาแต่ก็เป็นอีกเรื่อยๆ”แม่พูด
“แม่..มันเป็นลูกน้องพ่อนะ ทำไมพ่อไม่เด็ดขาดล่ะ”กูพูดด้วยความไม่พอใจ
“พ่อแกมันป๊อดน่ะสิ เป็นกูหน่อยไม่ได้ จะถีบส่งให้นิ”แม่พูด
“เหอะๆ”กูหัวเราะแล้วยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม กูว่าแม่กูก็คงกล้าถีบจริงๆนั่นแหละ กร๊าก
“ไปจัดการซะเหอะ เอาให้มันตายไม่ต้องเกิดไปเลย”แม่พูดด้วยสีหน้าแบบว่าตัวโกงมากๆ
“แม่แค้นไรรึเปล่าเนี่ย”กูพูดขำๆ
“แค้นดิแต่ทำไรไม่ได้ คนนอกนี่หว่า”แม่พูด
“ได้แม่ ห้าพันนะ”กูยักคิ้วบอก
“ไอ้ห่านี่”แม่บ่นทันที
“ไปละแม่ ขอบคุณนะคร้าบสำหรับอาหาร เมตรไม่เก็บนะ”กูพูดบอกด้วยความหน้าด้าน
“ไอ้เม..”แม่เตรียมตัวจะด่า แต่กูรีบก้มลงไปหอมแก้มไม่ดักทางไว้ก่อน
“ขอบคุณค้าบ”กูบอกแล้วบ้ายบายให้แล้วรีบวิ่งขึ้นห้องทันที  กูรีบหยิบสมุดที่กูเตรียมมา มันเป็นสมุดแบบฉีกที่เหลือจากตอนกูเอาไว้เขียนตอนอ่านหนังสือสอบนะ  กูเปิดไฟหัวโต๊ะ หยิบหนังสือโน้ตที่จดทุกอย่างในวันนี้ออกมาอ่านทั้งหมด ก่อนที่จะจัดร่ายยาวกับประเด็นต่างๆให้เข้าใจเป็นจุดๆไป


.............
.............


“ตายห่าแล้ว”กูบ่นกับตัวเองเมื่อนึกขึ้นได้ว่า เมื่อวานทั้งวันกูไม่ได้โทรหาสลิ่มมันเลยสักสาย พอนึกขึ้นได้ตามนั้นแล้วกูก็รีบกดโทรศัพท์โทรหามันทันที
“บริการรับฝากข้อความ”นั่นไงมึงไอ้เมตร งานเข้าอีกรอบแล้วไงมึง กูรีบกดอีกครั้งเพราะอาจจะหูฝาดไปก็ได้
“บริการรับฝากข้อความ”ชัดเจนกันเลยทีเดียว
“ไอ้เมตรพ่อเรียกแล้ว”แม่ตะโกนบอก
“คร้าบ”กูตอบแล้วรีบหยิบหนังสือกับเอกสารที่สำคัญใส่กระเป๋า เมื่อคืนทั้งคืนกูหลับไปตอนไหนกูยังไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ กูจำได้ว่ากูดูนาฬิกาครั้งสุดท้ายตอนตีสองครึ่ง แล้วกูก็เขียนแผนต่ออีกนานมากๆ คิดไม่ตกว่าถ้าไปเสนอแล้วทุกคนในที่นั้นจะพอใจไหม ไหนจะหาข้อมูลจากอินเตอร์เนตเกี่ยวกับบริษัทของพ่อกูอีกว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง มันเลยเถิดไปตอนไหนไม่รู้จนกูลืมโทรหาสลิ่มมันไปเลย ลืมนึกถึงมันไปเลยให้ตายเหอะ กูลืมจริงๆ จนกูหลับไปนั่นแหละ ขนาดตื่นขึ้นมาอาบน้ำอาบท่าเพราะว่าตื่นสายไม่ได้ตื่นตรงตามนาฬิกาที่ตั้งปลุกไว้ พึ่งมานึกได้ตอนที่แต่งตัวเสร็จนี่แหละ
“เมตรไม่ต้องกินข้าวหรอแม่”กูเรียกร้องสิทธิ์ของตัวเอง
“สายแล้ว แกเสือกตื่นสายทำไมล่ะ”แม่ว่าให้
“เมตร”พ่อเรียกอยู่ข้างนอก
“ครับๆ ไปแล้ว”กูตอบ
“ไปนะแม่”กูพูดบอก
“เออโชคดี ทำให้ได้ละ”แม่พูด
“ห้าพันนะแม่อย่าลืม”กูย้ำ
“เออ”แม่กระแทกเสียงตอบ กูเลยรีบวิ่งออกมาใส่รองเท้า ส่วนพ่อจอดรถรอกูอยู่หน้าประตูรั้วแล้วเรียบร้อย


“นี่ลูกชายผมเองครับ อย่างที่ได้แนะนำไปแล้วล่วงหน้า วันนี้ผมจะให้ลูกชายผมเข้าร่วมประชุมและเสนอแนวทางการพัฒนาบริษัทด้วย”พ่อพูดบอก แล้วหันหน้าส่งซิกมาทางกู กูก็เลยยกมือไหว้ทุกคน
“สวัสดีครับ ผมนายอริยชาติ เดชากุลครับ ถ้าวันนี้ผิดพลาดตรงไหน ก็รบกวนให้คำแนะนำด้วยนะครับ”กูพูดยิ้มๆ แล้วมองไปที่ทุกคน รวมถึงน้าต่อกับพี่เอิทด้วยเช่นกัน วันนี้ในที่ประชุมไม่ได้ใหญ่อะไรมากมาย เพราะบริษัทของพ่อกูก็ไม่ได้ใหญ่ระดับโรงแรมหรูอะไร เป็นบริษัทจัดทัวร์ จัดมักคุเทศน์นำเที่ยว บริการให้ที่พักก็เท่านั้น แต่ที่ดูจะใหญ่หน่อยก็เพราะว่ามีลูกค้าเยอะ และรับลงลูกทัวร์จากหลายประเทศ ชื่อเสียงของบริษัทพ่อกูเลยติดอันดับหนึ่งในสิบของภูเก็ตนั่นแหละ  คนที่เข้าประชุมก็อายุน้อยๆกันอยู่เลย อายุน่าจะประมาณยี่สิบเกือบสามสิบต้นๆ จะมีก็แต่ป้าแนนกับน้าเด่นที่เป็นคนทำงานมากับบริษัทมานานมากแล้ว เป็นรุ่นน้องของพ่อกูอีกที คนที่นั่งอยู่บนโต๊ะประชุมใหญ่ก็มีกู พ่อกู พี่ป้อม ป้าแนน น้าเด่น น้าต่อ และก็ไกด์คนอื่นๆอีกสี่คนกับหัวหน้าแต่ละแผนกอีกห้าคน  ส่วนโต๊ะด้านหลังที่นั่งเพิ่ม กูถามพี่ป้อมมาเมื่อกี้เป็นพวกผู้ช่วยไกด์ที่เข้าร่วมประชุมด้วยก็ถ้ารวมไอ้พี่เอิทด้วยก็หกคน ส่วนห้องก็ไม่ได้เล็กอะไร ห้องประมาณห้องหอๆนึงนั่นแหละประมาณนั้น
กูนั่งฟังแต่ละคนเสนอแนวคิดของตัวเอง และบัญชีการเงินที่ผ่านมาของเดือนที่แล้วและเดือนนี้ และด้านการประชาสัมพันธ์ของเดือนที่แล้วที่ส่งผลต่อเดือนนี้แต่ผลตอบรับต่อลูกค้าไม่ดีมากนัก และก็อะไรอีกหลายๆอย่างมากมาย ทั้งข้อบกพร่อง กับผลรับที่ได้ไม่ดีนักต่อเนื่องมาสามเดือนติดแล้ว 
“ต่อไปน้องเมตรเชิญค่ะ”พี่ป้อมพูดบอกกูที่กำลังนั่งจดยิกๆๆกับข้อมูลที่ได้รับมาใหม่อยู่
“เอ่อ ครับ”กูตอบ ซึ่งกำลังตื่นเต้นมากๆ งงนิดหน่อย ปกติถ้าออกไปพรีเซ้นงานหน้าห้องกูจะไม่ค่อยตื่นเต้นมากนัก เพราะเพื่อนก็รู้จักกันหมด แต่กูไม่เคยออกมาพรีเซ้นงานกับคนที่มีประสบการณ์มากขนาดนี้มากก่อน และที่สำคัญกูกำลังโดนทุกคนคาดหวังกับการเป็นลูกเจ้าของบริษัทด้วยเนี่ย
“เอ่อ ไม่มีสไลด์อะไรเลยนะครับ”กูพูดยิ้มๆ คนอื่นๆก็ยิ้มให้กูเหมือนต้อนรับขับสู้เสียเต็มประดา
“โดนบังคับจากเมื่อวานพึ่งรู้ตัวว่าต้องเสนอวันนี้ ต้องขอโทษกับทุกคนด้วยที่ไม่พร้อมมากนัก”กูพูดบอก
“เอ่อ ผมจะพูดเฉพาะปัญหาที่มีอยู่ตอนนี้ก่อนนะครับ พี่ป้อมช่วยเลื่อนสไลด์ขึ้นได้ไหมครับ”กูพูดบอกเพราะว่าสไลด์มันทับกระดาษไวท์บอร์ดอยู่ พี่ป้อมก็จัดการเลื่อนให้
“ปัญหาก็คือทางเรากำลังมีปัญหาเรื่องของทัวร์ที่มาลงน้อยเกินกว่าที่คาดหวังไว้ เพราะสาเหตุจากผลกระทบทางการเมืองและเศรษฐกิจ”กูพูดบอก
“แต่ผมว่าปัญหาไม่ได้อยู่ที่ตรงนั้นอย่างเดียว”กูทิ้งช่วงพูด แล้วคิดกับตัวเองว่าจะพูดออกไปดีไหม
“เราน่าจะมองปัญหาจากตัวเองก่อน ผมคิดว่าถ้าจะมองที่ปัญหาก็น่าจะแก้ไขที่ตัวเองก่อนดีกว่า”
“จากที่เห็นบริษัทเรายังมีข้อบกพร่องหลายอย่าง ไม่รู้ว่าเพราะพอตั้งตัวได้ก็ล่ะหลวมที่จะดูแล และเพิกเฉยมองข้ามสิ่งเล็กๆน้อยๆอะไรลงไป”กูพูดแล้วหันไปมองหน้าพ่อ พ่ออ้าปากค้างไปหน่อย คงเพราะกูพูดตรงเกินไป
“และผมต้องขอโทษไว้ก่อนถ้าผมจะพูดอะไรตรงๆนะครับ”กูพูดแล้วยิ้มสยามให้กับทุกคน
“ขอบกพร่องเล็กๆน้อยๆเฉพาะที่ผมเห็นก็คือชุดพนักงานที่บริษัทไม่เป็นทางการมากเกินไป เรือน้อยเกินไปสำหรับลูกทัวร์ที่จะมาลงในแต่ละวันเลยอาจจะทำให้มีปัญหาเกิดขึ้น ปัญหาทางด้านบุคลากรนำเที่ยว ปัญหาการตรวจสอบอินเตอร์เนตเกี่ยวกับข้อมูลทางบริษัท โปรโมชั่นสำหรับลูกค้า สิ่งดึงดูดใจ บริการด้านโรงแรม รวมถึงสิ่งที่เราไม่ได้มองเกี่ยวกับการตลาดที่จะดึงดูดลูกค้าด้วย”กูพูดบอก
“................”ทุกคนเงียบ กูยืนยังคงยืนยิ้ม
“นี่เป็นแค่ส่วนน้อยที่ผมได้เห็นเท่าที่ได้หาข้อมูลมาภายในวันเดียวเท่านั้น”กูพูด
“ชุดพนักงานก็ใส่กันมาแบบนี้ตั้งนานแล้ว”พี่เอิทยกมือพูดขึ้น
“ครับ เข้าใจ..แต่บริษัทเราไม่ใช่บริษัทไก่กาอาราเล่นี่ครับ ที่จะใส่อะไรตามใจฉันก็ได้”กูพูด
“ถ้าไกด์ประจำปกติจะต้องมีชุดที่เหมาะสม”กูพูด
“ข้อนี้ผมกำลังพูดถึงถ้าเราทำเสื้อที่สำหรับใส่ได้สบายแต่เป็นของบริษัทเท่านั้น ใส่กางเกงแสลคให้เหมาะสมกับการต้อนรับลูกค้าเหมือนกับบริษัทใหญ่ๆบริษัทอื่นๆมันก็น่าจะดีไม่ใช่หรอครับ มันจะดีทั้งภาพลักษณ์และความน่าเชื่อถือด้วย”กูบอก
“แล้วเวลาลงทะเลล่ะครับ ใส่กางเกงแสลคลงไปรึไง”น้าต่อย้อน
“หึ..ลงทะเลก็ช่วยเปลี่ยนให้เหมาะสมกับกาลเทศะสิครับ วันไหนที่รู้ว่าจะต้องพาลูกทัวร์ไปดำน้ำก็ต้องเปลี่ยนเป็นขาสั้นตามความเหมาะสม แต่เสื้อเราจะให้ทำเป็นเสื้อยืดที่เฉพาะของพนักงานเท่านั้น มันจะได้เป็นจุดสังเกตได้ง่ายเวลาที่นักท่องเที่ยวตามตัวเราด้วย”กูบอก
“ก็ดีนะ”พี่ป้อมพูดขึ้น แล้วยิ้มให้กู
“ส่วนเรื่องเรือของทางบริษัทเรา ทราบมาว่าเรือไม่พอสำหรับลูกทัวร์ในแต่ละวันใช่ไหมครับ”กูหันไปถามพ่อ
“หื้ม..อืม”พ่อตอบงงๆมองหน้ากู
“เมื่อวานนี้ผมพึ่งได้ทราบว่าเรือทางเราไม่พอ เพราะว่าทัวร์จากหลายประเทศมาลง ทางบุคลากรของเราก็เลยคิดจะยัดลูกทัวร์ลงไปหมดแบบสับเพร่า”กูพูดประชดซะเลย ก็แม่บอกให้เล่นให้ตายนี่หว่า
“น้องกำลังจะหมายถึงใคร”น้าต่อพูดขึ้น
“ก็หมายถึงใครพี่ก็รู้อยู่นี่ครับ”กูแทนตัวมันว่าพี่แกล้งกวนมันซะเลย
“พี่ยูร มันจะไม่มากไปหรอครับที่อยู่ๆก็ให้ลูกพี่มาวางอำนาจในที่ประชุมแบบนี้”น้าต่อพูด ทำเอาคนทั้งห้องเงียบไป พ่อกูหันไปมองนิ่งๆ
“เมตรมันก็มีสิทธิ์ไม่ใช่รึไง”พ่อพูด
“น้าอย่าพึ่งเปลี่ยนเรื่องสิครับ ผมกำลังพูดเรื่องเรืออยู่นะ”กูบอก
“หรือจะให้ผมพูดเรื่องอื่นดี”กูพูด
“เรื่องอะไร”น้าต่อย้อน
“ก็เรื่องที่น้าพูดถึงลูกทัวร์บอกว่าจะจีบนั่นไง”กูพูด
“หรือพูดเกี่ยวกับพี่เอิทที่ไปเหวี่ยงใส่นักท่องเที่ยวด้วยดี”กูโยงไปเลยทีเดียว มีเรื่องทีเดียว จะได้จบทีเดียว
“.................”ทุกคนในห้องเงียบกันหมด
“กูไปจีบตอนไหน มึงอย่ามาหาเรื่องกู”น้าต่อพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงโมโห เหมือนคนร้อนตัวก็ไม่ปาน
“หึ ก็เมื่อวานไงครับ อย่านึกว่าผมไม่เห็นอะไรนะครับ ถึงจะฟังไม่รู้เรื่องก็เหอะ ยังไงผมก็ยังภาษาไทยรู้เรื่องไม่ใช่คนเขมร”กูพูดขำๆ
“พี่ยูร”น้าต่อกระแทกเสียง
“มึงระวังปากหน่อยนะ ปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม ทำมาจะเป็นเสนอแนวคิด”น้าต่อชี้หน้าว่ากู
“...............”กูเงียบยืนมองหน้ามัน
“ถึงผมจะยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม แต่สมองผมคิดเรื่องง่ายๆให้มันไม่เกิดปัญหาได้แหละครับ”กูพูดย้อน
“ไอ้..”น้าต่ออ้าปากจะด่า
“ถ้าน้าไม่พอใจน้าก็ออกไปได้เลยครับ”กูพูด
“กูไม่ออก มึงนั่นแหละสมควรจะเป็นคนออก”น้าต่อพูด
“พี่ยูร ถ้าพี่ไม่สั่งให้ลูกพี่ออกไปตอนนี้ล่ะก็..”น้าต่อพูดเสียงดัง
“................”พ่อเอาแต่นั่งเงียบไม่พูดอะไร มองมาที่กูก่อนที่จะมองไปที่น้าต่อ
“น้านั่นแหละสมควรจะออกไป”กูพูด
“ไม่ใช่ออกจากห้องนะ ออกจากบริษัทไปเลย”กูพูดหน้านิ่ง
“มึงกล้าดียังไงมาพูดแบบนี้กับกู”น้าต่อพูดแล้วเดินจะเข้ามาหากู แต่พี่เอิทเข้ามาห้ามไว้ก่อน
“มันไม่ใช่แค่ที่น้าทำเมื่อวาน นี่ขนาดผมเห็นแค่วันเดียว ข้อบกพร่องในตัวน้าก็เพียบ”กูพูด
“หึ..ถุ้ย กับอีแค่กูจะให้ลูกทัวร์ลงเรือลำเดียวกันหมดเนี่ยนะ”น้าแกพูดขำๆ
“นั่นก็คือข้อผิดพลาดแล้ว มันแสดงให้เห็นว่าน้าคิดเรื่องนี้ได้ง่ายมาก ดังนั้นกี่ครั้งที่น้าจะทำมันแบบนี้เพราะน้าคิดว่ามันจะไม่เป็นอะไร มันจะไม่เกิดอะไรขึ้นหรอกแต่แค่น้าคิดมันก็ผิดแล้ว ในเมื่อเค้าซื้อทัวร์เราเพราะเค้าเลือกเรา และไว้ใจเรา ดังนั้นเราก็ต้องทำให้คุ้มกับสิ่งที่เค้าไว้ใจ ไม่ใช่สักแต่ทำไปวันๆ หรือแม้กระทั่งพูดถึงลูกทัวร์ก็ด้วย ไม่ว่าจะอะไรน้าก็ไม่สมควรพูดไม่ใช่รึไง กฎของมักคุเทศน์..ห้ามจีบลูกทัวร์ในเวลางานน้าลืมไปแล้วรึไง”กูกระแทกเสียงด้วยความโมโห
“.................”มันเงียบจ้องหน้ากูเขม็ง
“คนอย่างมึงจะทำอะไรได้วะ ก็ได้แค่คิดแหละ กูทำงานมากี่ปีทำไมกูจะไม่รู้”มันย้อน
“งั้นก็เชิญน้าไปทำตัวรู้ที่อื่นเถอะ”กูพูด
“มึง”มันชี้หน้ากู
“มึงดูลูกมึงนะไอ้ยูร ไอ้เหี้ย!”มันหันไปทางพ่อกูพร้อมกับด่าเสียงดัง
“ไอ้สัตว์!!”กูด่ามันด้วยความฟิวส์ขาด ปรี่ตัวเองจะเข้าไปหามันแต่พ่อกูกับพี่ป้อมรีบมารั้งกูไว้
“มึงขอโทษพ่อกูเดี๋ยวนี้นะ”กูพูดชี้หน้ามันแล้วพยายามสะบัดทั้งพ่อกับพี่ป้อมออก
“หึ กูไม่ขอโทษแล้วมึงจะทำไม”มันย้อน
“กูบอกให้ขอโทษพ่อกู”กูกระแทกเสียง
“ถุ้ย”มันทำเสียงถุยน้ำลายตอบ กูสะบัดพี่ป้อมกับพ่อจนหลุดแล้วเข้าไปชกไอ้เหี้ยเอิทก่อนที่จะล่อเข้าที่หน้าไอ้น้าต่ออย่างแรงจนมันเซล้มไป
“เฮ้ย ไอ้เมตรๆ”พ่อเรียกปรามรีบเข้ามาห้ามกู
“ปล่อยดิพ่อ”กูว่าเสียงดังแล้วสะบัดพ่อออก แล้วกระหน่ำซัมเมอร์เซลให้ไอ้เหี้ยน้าต่อไม่ยั้ง คนอื่นๆได้แต่ยืนดูไม่มีใครห้ามกูสักคน
“เฮ้ย หยุดสิวะ”ไอ้พี่เอิทพูด
“หรือมึงจะเอาด้วยอีกคน”กูกระชากแขนตัวเองกลับเมื่อไอ้เอิทมันจะเข้ามาห้ามกู
“ไล่ออก พร้อมแนบแบคลิสบอกบริษัทอื่นด้วยเลยดีไหม”กูพูดขู่มัน ไอ้เอิทค้างไปมองหน้ากูด้วยความอึ้ง
“ไปพร้อมลูกพี่มึงเลย”กูพูดบอกแล้วก้มลงดูไอ้คนที่นอนอยู่ตรงตีนกูนี่
“ไอ้ชั่ว..มึงอยู่ได้ก็เพราะพ่อกูคุ้มกะลาหัว ไอ้เนรคุณเอ๊ย”กูตบเข้าที่หัวมันอย่างแรงที่นอนเกือบสลบอยู่
“พ่อได้แล้วไอ้เมตร”พ่อห้าม
“เมตรจะประชุมต่อ เอาไอ้เหี้ยนี่ออกไป”กูพูด
“ยามมาเอาออกไป”กูเรียกยามที่ยืนอยู่หน้าประตูอย่างกล้าๆกลัวๆ ยามรีบเข้ามาอุ้มตัวไอ้น้าต่อไปทันที
“ไอ้เมตร”พ่อรีบเข้ามากอดตัวเพื่อห้ามกูไว้ เพราะกูจะเข้าไปชกไอ้เอิทมันอีก กูชี้หน้ามันอย่างคาดโทษ มันก็รีบวิ่งออกจากห้องประชุมไปทันที กูยืนระงับสติอารมณ์ ในห้องทุกคนเงียบกันหมด มือกูก็กำหมัดแน่นเพราะอารมณ์มันยังขึ้นอยู่
“นี่แหละคือสิ่งที่ต้องการ”พี่ป้อมเดินมาตอบแขนกูแล้วยิ้มให้พร้อมกับทำหน้าพอใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นมากมาย
“แกนี่นะ”พ่อพูดเสียงเซ็งๆกับอารมณ์ของกูที่ขึ้นง่ายเหลือเกิน
“แต่ก็ดี จบเร็วดี”พ่อกระซิบแล้วแอบยิ้มให้กูหน่อยๆ
“ประชุมกันต่อดีไหมครับ”พ่อพูดขึ้น
“เอาเลยค่ะ”พี่พนักงานอีกคนพูดยิ้มๆ
“ตามสบายเลยน้องรอบนี้ ไม่มีตัวปัญหาละ แก้ตรงไหนแก้เลยเต็มที่”พี่แกพูดขำๆ ทำเอาพนักงานคนอื่นที่ยังมีสีหน้าตระหนกตกใจจากเมื่อกี้หลุดขำกันออกมา
“เอาง่ายๆได้ใจความเลยนะครับ อย่าแรกผมอยากให้เราทำเสื้อนอกสำหรับบริษัทเราเท่านั้น กับเสื้อยืดที่ใส่สบายและดูเป็นเอกลักษณ์ของทางบริษัทเราเพื่อที่จะสร้างความหน้าเชื่อถือและดูดีขึ้นมา ผมคิดว่าถ้าใส่กางเกงแสลคสำหรับผู้ชาย และผู้หญิงก็ใส่กางเกงผ้าหรืออะไรก็ได้ที่ดูเป็นทางการหน่อย แต่สำหรับคนที่ออกนอกสถานที่ก็ให้แต่งตัวตามสบายได้แต่เรายังคงใส่เสื้อยืดที่เป็นของบริษัทอยู่ ผมคิดมาสามสี สีฟ้า สีเทาและก็สีขาว”กูพูดบอกแล้วขึ้นขึ้นไวท์บอร์ดกับสิ่งที่จะทำเป็นหัวข้อใหญ่ไว้ก่อนแล้วเขียนเล่ารายละเอียดของเรื่องนี้ต่างๆนาๆ
“ส่วนเรื่องบุคลากรคือ ผมคิดว่าเราน่าจะลดต้นทุนด้านสต๊าฟ คือรับสมัครนักเรียนหรือนักศึกษาตามเกณฑ์อายุที่เรากำหนดขึ้นเอง ให้น้องๆได้ใช้เวลาว่างให้เป็นประโยชน์และได้ฝึกภาษาด้วย ตรงนี้มันจะทำให้เราได้มีสต๊าฟมากขึ้นแต่เงินที่เราเสียงเท่าเดิม จากที่เรารับคนทั่วไปแล้วเราให้ทำงานเป็นแค่สต๊าฟเสิร์ฟของดูแลลูกทัวร์ เราก็รับเด็กนักเรียนที่พอจะมีความรู้มาช่วยและก็ให้ค่าขนมตามความเหมาะสมดีไหมครับ”กูพูด
“อืม..พี่ว่าก็ดีนะ ถ้าใครพอจะได้ภาษานั้นเราก็จะให้เกณฑ์ราคาอีกราคาหนึ่ง แล้วก็ออกใบประกาศนียบัตรให้ด้วยเป็นไง”พี่พนักงานคนหนึ่งพูดขึ้น ทุกคนก็พยักหน้ารับเหมือนเห็นด้วยกับที่พี่คนนี้พูด
“เอาเร็วๆเลยนะครับ เหมือนพ่อผมกำลังตั้งใจฟังอยู่มาก”กูแซว ทำเอาทุกคนขำออกมา
“เรื่องของเรือกับรถ ผมว่าเราน่าจะสั่งเพิ่มและคอยบำรุงตรวจเชคตลอดเวลา น่าจะแบ่งเงินอีกกองสำหรับหมุนเกี่ยวกับด้านนี้ เพราะถ้าเริ่มใช้นานผมว่าเราน่าจะขายแล้วซื้อใหม่ ถึงแม้เราจะเสียรายด้านส่วนนี้ไปบ้างแต่เราต้องยอมเสีย เพราะผมคิดว่าถ้าเราทำคุณภาพดี ก็จะมีคนมาซื้อทัวร์เราเยอะขึ้น ตรงนี้ถ้าเราไม่ทำให้มันเกิดปัญหาชื่อเสียงด้านลบเลยมันก็น่าจะดี แล้วก็ไกด์นำทัวร์ก็ต้องซื่อสัตย์ต่องานด้วย ตรงนี้ปัญหามันถึงจะไม่เกิดขึ้นอ่ะครับ”กูบอก
“แล้วเราจะตรวจสอบยังไงล่ะ”พ่อถาม
“พ่อก็ลงพื้นที่เองดิ”กูย้อนขำๆ ทำเอาคนอื่นขำออกมา
“ก็ถ้าสมมุตว่าเรารับลูกทัวร์มาจำกัดเท่าไหร่ ก็จองเรือตามทัวร์ตามวันไปเลย ไม่ใช่รับแต่ปริมาณแล้วคุณภาพไม่ได้ สมมุตว่าวันนี้มีทัวร์เกาหลีกับญี่ปุ่นลงอย่างละสี่สิบ ก็จองไว้สำหรับ 20 ที่นั่งสองลำ แบ่งเวลาที่จะแลกเปลี่ยนลูกทัวร์ให้ลงที่เกาะแล้วรับไปใหม่ ผมว่าทำอย่างนี้น่าจะดีกว่า..ตอนเวลาที่ลูกค้าสอบถามเรื่องความปลอดภัยเราจะได้พูดได้อย่างเต็มปากเต็มคำด้วยว่าเรามีมาตาฐานของเรามากพอ”กูบอกพร้อมกับเขียนรายละเอียดขึ้นกระดานและแลกเปลี่ยนความคิดเห็นเพิ่มขึ้นอีก
“แล้วก็เรื่องตรวจสอบทางอินเตอร์เนต สำหรับคนที่ดูแลด้านอินเตอร์เนต คงต้องตรวจสอบทุกวันแล้วล่ะครับ เพราะมีหลายเวปเหมือนกันทีแบนบริษัทเราว่ามีข้อบกพร่องเยอะ ตรงนี้เราต้องคอยตรวจสอบเรื่อยๆและเราจะได้ทราบด้วยว่าเราผิดพลาดตรงไหนบ้าง อีกเรื่องคือเราน่าจะปรับปรุงด้านภาพลักษณ์ของหน้าเวปเราใหม่ ทำใหม่หมดเลย อัพเดทข่าวสารใหม่ด้วย อีกอย่างหนึ่งที่น่าจะสร้างแรงดึงดูดใจนักท่องเที่ยวก่อนสิ้นปีนี้ก็คือเราน่าจะจัดโปรโมชั่น กับ กิจกรรมที่บริษัทอื่นไม่มี แนะนำสถานที่เที่ยวใหม่ๆที่ไม่เหมือนใคร ที่กรุ๊ปทัวร์ไม่ค่อยเอาไปลงและเราก็บอกข้อมูลไปว่าถ้าใครต้องการแบบนี้ หรือใครต้องการแบบนี้ ให้เลือกแบบที่ชอบได้และทางเราจะแนะนำให้ เรื่องเวปมีปัญหาอีกอย่างก็คือ สามารถกดภาษาได้แค่สองภาษาเมตรว่าเราน่าจะหาคนแปลภาษาเพิ่มนะครับ เพราะอย่างรัสเซีย ญี่ปุ่นหรือเกาหลีน่าจะมีปัญหาเรื่องนี้พอสมควร และก็เรื่องรูปภาพที่จะเอาขึ้นด้วย น่าจะมีรูปภาพให้มากพอและบรรยายใต้รูปเพื่อเป็นข้อมูลด้วย”กูพูดบอก พี่ป้อมก็จดรายละเอียดใหญ่เพราะว่าต้องรวบรวมข้อมูลที่กูพูดทั้งหมดให้กับพ่อน่ะสิ
“ไม่น่าเชื่อ”พ่อพูดขึ้นมองหน้ากู
“ตลกละพ่อ ประชุมอยู่นะ”กูเบรกไว้ก่อน นี่กะว่าจะแซวกูกลางนี่เลยน่ะสิ
“ส่วนกรุ๊ปที่มาลง จากข้อมูลที่ทราบมาคือ กรุ๊ปที่ลงจะเป็นอินเดีย จีน เกาหลี ญี่ปุ่น รัสเซีส ออสเตเรียและอเมริกา กรุ๊ปที่เรื่องมากที่สุดคือจีนกับอินเดีย แต่กลับเป็นกรุ๊ปที่มาลงเยอะต่อปีมากที่สุด ดังนั้นเราน่าจะเอาใจลูกค้ากลุ่มนี้ให้มาก เราน่าจะวางแผนการตลาดเพิ่มที่จะดึงดูดให้ลูกค้ากลุ่มนี้สนใจเลือกบริษัทของเรา”
“ส่วนเรื่องโรงแรมที่พักเราจะตัดสำหรับโรงแรมจิ้งหรีดกับโรงแรมที่ไม่ได้มาตาฐานออกไปเลย เราจะไม่แนะนำและไม่โฆษณาให้ด้วย ช่วยคัดรายชื่อโรงแรมใหม่ให้หมดด้วยนะครับ ทางเราจะติดต่อกับโรงแรมที่สี่ดาวขึ้นไปเท่านั้น คงต้องหาข้อแลกเปลี่ยนข้อตกลงกับโรงแรมที่เราจะติดต่อด้วยใหม่ ถ้าโรงแรมดี สวย สะอาด น่าอยู่และเป็นที่น่าพอใจแก่ลูกทัวร์ เค้าก็คงพอใจที่จะเลือกมาใช้บริการของเราอีกครั้งใช่ไหมล่ะครับ ผมว่าเราน่าจะมองโรงแรมระดับสามดาวที่ราคาพอประมาณแต่ต้องมีมาตาฐานความปลอดภัยและความสะอาด ไปจนถึงระดับห้าดาว คือมีหลายระดับให้นักท่องเที่ยวได้เลือก ผมว่าถ้าเรายื่นข้อเสนอขอส่วนลดจากโรงแรมที่เราติดต่อโดยการประชาสัมพันธ์โฆษณาให้เค้า ทางนั้นก็คงจะพิจารณาข้อเสนอของเราก็ได้นะครับ”กูบอก
“เอ่อ..”กูพลิกกระดาษที่เขียนมาดู มันดูจะวุ่นวายไปหมด เพราะกูเขียนไม่ได้เรียงลำดับกัน มันเลยอีรุงตุงนังมั่วไปหมด
“ที่จริงมีอีกเยอะเลยอ่ะครับ”กูพูดด้วยน้ำเสียงแหยๆ เพราะกำลังหาข้อมูลไม่เจอ
“เอ่อ มีใครจะถามอะไรเพิ่มไหมครับ”กูเงยหน้าแก้สถานการณ์ก่อน
“...............”เงียบเชียว ตกลงที่กูพูดไปเค้าฟังกูกันรึเปล่าวะ
“เอ่อ”กูอ้าปากค้างหน่อยๆมองหน้าทุกคนเรียงไปเลย
“น้องจะลงมาดูงานเองรึเปล่าล่ะ ไฟแรงขนาดนี้ติดต่อโรงแรมอื่นได้ไม่ยากหรอกมั้ง เอ่อ..ถ้าไม่ไปต่อยเจ้าของโรงแรมอ่ะนะ”พี่เค้าพูดแซวยิ้มๆ
“เหอะๆ”กูหัวเราะเพราะว่าทุกคนในห้องหัวเราะกันหมด
“คงยังอะครับ ต้องกลับไปเรียน”กูก็ตอบด้วยความซื่อ
“อ่าว มาเสนอไว้อย่างนี้ พวกพี่ทำไปจะไม่ถูกใจน้องเอาน่า”พี่เค้าพูดขู่ไว้ก่อน กูก็คิดว่าอย่างนั้นแหละ พอกูคิดวางแผนแบบนี้ไว้แล้ว อยู่ดีๆกูกลับรู้สึกว่ากูอยากติดต่อมันเองทั้งหมด อยากทำเองมันทั้งหมดเลย จะได้สบายใจว่าสุดท้ายแล้วงานออกมาดีตามเป้าหมายที่กูวางแผนไว้
“มันจะดีหรอครับ”กูถามกลับแล้วยิ้มตอบ
“มาเสนอไว้แล้วไม่ทำเอง ใครจะทำ”น้าเด่นพูดแซวอีก
“โหย น้าก็”กูพูด
“งั้นจบการนำเสนอดีกว่า”กูพูดบอกแล้วรีบกลับไปนั่งที่เดิม ทำเอาทุกคนขำกับท่าทีกูออกมา  พ่อกูลุกขึ้นพูดสรุปอีกครั้งว่าแผนที่กูพูดทั้งหมดเป็นที่ยอมรับกับทุกคน เพราะว่าทุกคนยกมือเห็นด้วยหมด พ่อเลยบอกว่าจะเริ่มทำตามแผนที่กูได้พูดไว้ทั้งหมด รวมถึงสิ่งที่อยากจะปรังปรุงกับบริษัทตอนนี้ขึ้นอยู่กับกูทั้งหมดด้วยว่ากูอยากจะทำตรงไหนเพิ่มก็ให้ยื่นเรื่องเข้าที่ประชุมให้แสดงความคิดเห็นกันอีกครั้ง กูก็ต้องรับไปโดยปริยาย ก็มาถึงขนาดนี้แล้วนี่หว่า เค้าเลือกแล้วก็ต้องทำแหละวะ  พอประชุมเสร็จออกมานอกห้องประชุมก็ยังเห็นไอ้น้าต่อกับพี่เอิทอยู่หน้าห้องอยู่เลย มันอ้อนวอนขอพ่อกูจะขอทำงานต่อ แต่กูไม่ยอมท่าเดียว สุดท้ายแล้วมันก็เลยต้องไปในที่สุดนั่นแหละ หลังจากนั้นพ่อกูก็พาทุกคนไปกินข้าวเพราะบอกว่าจะเลี้ยงฉลองที่ลูกตัวเองมีหัวสมองคิดอะไรได้กับเค้าสักที ดูเหมือนจะดูดีเนอะ แต่กูรู้สึกเหมือนกูกำลังโดนพ่อกูด่าอยู่ยังไงอย่างนั้นเลยว่ะ แต่ก็เอาวะ กูกำลังรู้สึกมีความสุขสุดๆที่กูทำได้แล้ววันนี้ ถ้าวันนี้กูทำได้แล้ว วันต่อๆไปกูก็คงทำได้ด้วยเหมือนกันนั่นแหละ หวังว่านะ เหอะๆ

................>>>><<<<.................

เมตรล้วนๆ..

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

แหม่~ =v= ชอบตอนนี้โคตรๆเลยว่ะ ตอกกลับได้สะใจมากเมตร! คนแบบนี้อย่าเอาไว้ๆ

ว่าแต่... แกก็เจ๋งนี่หว่า~~ คืนเดียวคิดอะไรได้ขนาดนั้นเลยนะ เยี่ยมๆๆ

[P★RiTŸ]

เมตร....
...
.....
.......
.........
ไม่น่าเชื่อว่าจะคิดได้ขนาดนี้  
แพรว่าเมตรน่าจะตอบคำถามตัวเอง
ได้แล้วมั้งว่าตัวเองชอบทำอะไรและตัวเองทำอะไรได้ดีที่สุด
ในเมื่อผลที่ออกมาดีเกินคาดขนาดนี้ อย่างไม่น่าเชื่ออีกต่างหาก
คงจะติดปัญหาอยู่อย่างเดียวละมั้ง สลิ่มไง
แต่ขอปรบมือให้เมตรแบบดังๆเลยสำหรับตอนนี้
+1 เจ้บี้ด้วย ขยันจัง แถมมาอย่างยาวอีกต่างหาก ขอบคุณค่ะ

[fungfung]

พี่เมตรสุดยอดมายมากอะ อย่างเก่ง+เท่
ไม่คิดว่าพี่เมตรจะมีหัวธุรกิจขนาดนี้ฉลาดที่สุดปลื้มใจจริงๆ
อย่านี้คงมีเงินไปขอสลิ่มแล้วละ สู้ๆ พี่เมตร

[DraCo_SLa13]

อึ้งมากๆ ขอบอกว่าอึ้ง

ไม่เคยคิดไม่เคยฝันมาก่อนว่า เฮียเมตรจะมีสาระได้ขนาดนี้  สะใจมากๆ

โครตจะหมั่นไส้ไอ้เชี่ยน้าต่อ กะไอ้พี่เอิร์ทอ่ะ มันลืมไปหรือเปล่าว่ามันอ่ะเป็นขี้ข้าเค้า ยังกล้าเหวี่ยงใส่ลูกเจ้านาย สมโดนไปซะหลายดอก

ปล.ตอนแรกนึกว่า เฮียเมตรจะเป็นพ่อครัวซะอีกนะเนี่ย

ปล2.อย่าลืมโทรหาหลิ่มนะ

[noy]

สรุปแล้วเมตรก็ไม่ได้โง่เนอะ  ถึงจะดูเป็นคนไม่เอาถ่านแต่ก็ยังดีที่เอาขี้เถ้า

[┠┨ ¡ Þ Þ ☻ ❣ ╰╰]

นอกจากเฮียแกจะสารเลวแล้ว.....เฮียแกยังมีสาระ  ได้อีกด้วย....555+  นับถือ...ค่ะ

[iiiampond]

 

เมตรรร  อย่าว่าแต่สลิ่มเลยกุก็คาดหวังกับมึงมากนะ
เื่ชื่อว่ามึงจะทำได้  และเชื่อว่าสลิ่มจะคิดถึงมึงบ้าง TT

กูไม่คาดฝันว่าไอห่าเมตรจะเป็นแบบนี้ไปได้  สิ่งมหัศจรรย์อันดับแปดของโลก - -;;
แต่กูชอบ  กูชอบมาก! อยากอ่านที่มึงเขียนบ้าง  อยากเขินด้วยบ้าง  ฮี่ๆๆๆ  กร๊ากกก

เมื่อไหร่จะได้กันอีกวะ  555555     คิดเหี้ยๆอีกละกู
ยังไงก็เอาให้ได้นะ  ฝันอะไรไว้  คิดอะไรไว้  เอาให้สมหวัง  ละที่สัญญา
ทำให้ได้  เพราะกูก็คาดหวัง  ถ้าามึงทำไม่ได้อีก  กูก็ต้องลุ้นใหม่อีก  เรื่อยๆ

กูท้อ เข้าใจไม๊ กูอิน  เหี้ย!  T T  เบื่อน้ำตาซึม
กูอ่านก็อายคนอยู่  ห่า T_T  เป็นกำลังใจให้โว้ย

ทั้งเบบี๋และพี่เมตรนะจ๊ะ

[anna1234]

 

เอาหลิ่มมาลงบ้างดิ อยากอ่านหลิ่มบ้าง

[naiin]

ไอ้สลิ่มเอ๊ยถ้าไอ้เมตรมันทำได้ขนาดนี้ เอ็งไม่ต้องหาแฟนใหม่แล้วไอ้น้อง ฝากใจกับอนาคตไว้ที่มันได้รับรองสดใส งานนี้ไอ้เมตรขึ้นแท่นผู้บริหารอายุน้อยที่สุดแล้ว   รักไอ้เมตรสุดๆเล๊ย         

[seaweed]

พี่เมตรเจ๋งมากๆๆๆคะ ชอบมาก เริ่ด คนแบบนั้นเอามันออกไป 
น้องหลิ่มท่าทางจะต้องตามอยู่ที่ PK แล้วมั้ง 
  เบบี้ 1 ที และ

[MaZeltoV]

พี่เมตร!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!.. the best!!!

[nunamicky]

พระเอกมากคร้า...เฮียเมตร
เท่ห์สุดๆ ไปเลย
ตอนซัดกับไอ้น้าต่อนะ
ก็ทำให้คิดว่าไอ้ความเป็นนักเลงกับงานด้านบริการแบบนี้จะไปกันได้เหรอ
แต่ความที่เฮียเป็นคนมีคาร์แรคเตอร์แบบนี้
มันเลยดูเป็นผู้นำมากอ่ะ
+1 ไปเลยค่ะเบบี้
อ่านตอนนี้แล้วประทับใจเฮียเมตรสุดๆ ไปเลย
เชื่อถ้าน้องหลิมรู้...ก็คงคิดเหมือนกันจ้ะ

 

[หลงไหลในม่านหมอก]

อ่านตอนนี้จบ เป็นปลื้มในตัวเมตรมากค่ะ

หวังว่าสลิ่มจะเห็นเมตรในมุมนี้บ้างนะ

 :L2:เป็นกำลังใจให้เบบี้คะ

[เจ้าชายรองเท้าแตะ]

เดี๋ยวนี้เมตรเขาปั๊ดทะนาแล้ววววว 

[BossZa]

  ทึ่งไม่น่าเชื่อพี่เมตรเราก้อมีความสามารถ   
 
 พี่เมตรมีสาระเว้ย  แล้วเมื่อไหร่เบบี๋จะจัด NCหนักๆๆบ้างอ่ะ   
 
 

[cassper_W]

พี่เมตรแลดูควรสานกิจการต่อจากพ่อนะเนี่ย  เพราะครอบคลุมมากๆๆ
ไม่ต้องออกไปเปิดของตัวเองหรอก 5555 อยู่ห่างๆสลิ่มให้น้องเขาคิดถึงเล่น  คิคิ
ปล. รอฉากอย่างนั้นเหมือนที่ทุกคนรอคอยอยู่นะ เบบี้ โย่โย้ 

[anterosz]

ขอบอกว่าตอนนี้ปลื้มไอ้เมตรมากๆ สุดยอด 

ไม่น่าเชื่อว่าการกลับมาภูเก็ตครั้งนี้จะทำให้มันโตเป็นผู้ใหญ่ได้มากขนาดนี้นะเนี่ย
ไม่ต้องไปเปิดกิจการอย่างอื่นแล้วมั้ง ทำบริษัททัวร์ต่อจากพ่อนี่แหล่ะไอ้เมตร น่าจะรุ่ง 

 

[jeaby@_@]

ประทับใจเมตรมากสองตอนยาวๆ
คือถ้าเรามีเเรงจูงใจ ตั้งใจ อะไรก็ทำได้ทั้งนั้น

ชอบมากค่ะ เป็นกำลังใจให้จ้า
จะรอความหวานของสองคนนี้

ถ้าเมตรเอาการเอางานเเบบนี้ ต่อให้จบเเบบไหน หวานไม่หวาน ก็เจ๋งอยู่เเล้ว

ขอบคุณมากค่ะ

รอตอนต่อ เผื่อสลิ่มมีsurprise!!!

[booboos]

อึ้ง ทึ่งในตัวเมตรมากๆ ดูดีเลยอ่ะ 555
แล้วกับสลิ่มจะเป็นไงต่อล่ะเนี่ย รอติดตามตอนต่อไปจ้า

[aehJTS]

ไม่ใช่พ่อคนเดียวนะที่ตกใจในสิ่งที่เมตรทำ คนอ่านก็ตกใจคะเมตรเก่งมากกกกก นี่ก็ก้าวขึ้นไปอีกขั้นละนะ
แต่ที่เก่งกว่าเราว่าพ่อเมตรนะ ฉลากสุด ๆ ทำแบบนี้เมตรจะไปไหนเสียทำแผนขึ้นมาเองก้ต้องบริหารเองจริงปะ
  writer คะ

[lasom]

สลิ่มไม่อดตายแล้วโว้ย ซะมีเก่งขนาดนี้ 
ไอ้แผนที่เมตรเสนออ่ะชอบนะแต่ชอบที่สุดก็ต่อยไอ้สองตัวนั่นล่ะ
 

[arjinn]

เมตร เค้าภูมิใจในตัวเองมาก จริงๆ นะ!! 
แต่สงสัยจะเจอสลิ่มงอน ดันลืมโทรหา!! 
ไม่ได้ ไม่ได้ ไม่ว่ายังไงก้อต้องสม่ำเสมอในการกระทำนะเมตร 

[aohka]

อ่ะโหยๆๆๆ

น้องเมตร.....

เอาใจพี่ป๊ายๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[huimei]

ตอนนี้ทำไมรุ้สึกว่าพี่เมตรเท่จัง 
แต่อย่าลืมโทหาหลิ่มด้วยนะเมตร
เด๋วจะซวย 

  เบบี้

[1582]

โหหหหหหหหหหหหหห...อึ้ง..........เฮียเมตรเจ๋งสุดๆ  
เรื่องนี้ผ่านฉลุย  เรื่องรักรอฉลุยอยู่น๊า  เอาใจช่วย  

[mutaru]

โอว...เมตร ^^

[bigbeeboom]

เมตรเลิศมากเลย คิดได้เจ๋งอ่ะ แล้วก็เก่งเลยต้อยไอ้บ้าสองคนนั่น เจ๊เชียร์สุดๆ กร๊ากกกก
ป.ล. อย่าลืมทวงตังค์แม่นะ แต่เมตรไม่พลาดอยู่แล้วในประเด็นนี้

[piglet]

  เมตรจ้าเอาหัวใจฉันไปเลย
เท่ได้อีกน้า มีดีเหมือนกานนิหว่า อิอิ
  รักมากมายจ้า รักคนเขียนด้วยน้า

[MaeMoo]

เยี่ยมมาก  ไอ้น้องเมตร

อย่างนี้สิ ถึงจะสมควรยกน้องหลิมให้ดูแล

แต่อย่าทำงานเพลิน จนลืมน้องน้อยกลอยใจที่รออยู่ กทม. นะจ๊ะ