me die 38 : คิดถึง
เมื่อทุกอย่างจบลง ทุกคนออกมาจากที่นั่นได้อย่างปลอดภัย นอกเสียจากหมอพอลที่ยังคงไม่ได้สติและยังคงครางฮืออย่างเจ็บปวดเป็นระยะตลอดการเดินทาง ทุกคนในทีมแยกย้ายจากกันเมื่องานจบ จะนัดฉลองกันอีกครั้งเมื่อทุกอย่างลงตัว
ข้อมูลทุกอย่างถูกเชนรวบรวมมาได้ และกำลังส่งข้อมูลบางส่วนไปที่บางคนที่ไว้ใจได้ในสำนักงานความปลอดภัยของชาติทั้งในและนอกประเทศ โดยมีหน้าตาของดร.และผู้เกี่ยวข้องทั้งหมด ยกเว้นรายละเอียดวิธีการทดลองต่างๆเพื่อป้องกันการนำไปใช้ เรื่องหมอพอลและรีส เหล่ามนุษย์ทดลองปริศนาที่ไม่ทราบชื่อมากมายถูกส่งไป โดยลงนามแค่ผู้หวังดี และปิดไอดีแอดเดรสทิ้งจนไม่เหลือร่องรอย แม้จะทำอะไรไม่ได้มากที่จะตามหาดร.กับพวกอีก2ตอนนี้ แต่ก็ทำให้ดร.นั่นไม่สามารถโผล่ออกมายังโลกภายนอกได้สักระยะ
นอกเหนือจากนั้นหลายคนจะได้รับรู้ว่ามีคนคิดจะทำลายโลกใบนี้ สงครามที่ไม่ใช่แค่ทำลายคนที่ขัดผลประโยชน์ แต่เป็นมนุษย์ทั้งหมด จากองค์กรที่ไม่ได้ขึ้นตรงต่อใครหรือเข้าข้างใครทั้งนั้น ซึ่งเป็นเพียงแค่มนุษย์โลภมากที่อยากจะเป็นพระเจ้าของโลกใบใหม่
หมอพอลถูกนำไปที่คลินิก เรียกนางพยาบาลที่เคยทำงานกับหมอพอลมารักษาเท่าที่ทำได้ แต่เมื่อเธอมาถึงเธอกับยิ้มและบอกว่าหมอพอลติดต่อเธอมาก่อนหน้าแล้ว และต้องการเพียงให้เธอทำการนำตัวของเขาลงที่เตียงคนไข้ ติดตั้งอุปกรณ์วัดชีพจรและบันทึกข้อมูลต่อเนื่อง จากนั้นแค่เปลี่ยนถ่ายน้ำเกลือจนกว่าตัวเขาจะฟื้นและบอกวิธีนั้นแก่แลมป์
“แบบนี้เจ้านายก็มีสิทธ์พิเศษดูแลพี่หมอคนเดียวสิเนี่ย ทำไมพี่หมอถึงไว้ใจเจ้านายขนาดนี้กันน้า...” เชนที่ได้ยินก็อดปากเอ่ยแซวไปไม่ได้ ซึ่งคำถามนั้นก้ไปตรงกับใจหลายๆคนแต่ไม่กล้าเอ่ยถาม โดยเฉพาะเฟิร์สที่มองหน้าพี่ชายตัวเองสลับกับพี่ชายที่แสนดีอีกคนไปมา ทั้งที่ก่อนหน้าทั้งคู่ไม่ได้มีท่าทีอะไรต่อกันแถมยังแทบไม่รู้จัก ไปมีซัมติงกันตอนไหน
“เอ่อ...คือ...ว่าแต่เฟิร์สมาที่ฐานลับได้ยังไง” แลมป์ที่ทำหน้าไม่ถูก อึกอักไปมาอยู่นาน เพราะทุกสายตาจ้องมาที่เขาแถมยังยิ้มแปลกๆ แม้กระทั่งรีสที่ไม่ค่อยจะสนใจยังแอบชำเรืองมอง จะพูดเล่าก็ไม่ใช่ตัวเขา จึงหาเรื่องเบี่ยงประเด็นไป ซึ่งคนที่ซวยก็ใช่ใครอื่น น้องชายของเขา ซึ่งเมื่อพูดไปแล้ว เฟิร์สก็สะดุ้งเฮือกหน้าซีดเผือดค่อยๆเหลือบมองไปทางรีสที่กำลังจ้องมาด้วยท่าทีนิ่งๆพอดี ‘พี่ขอโทษเฟิร์ส’แลมป์ก็ได้แต่เอ่ยขอโทษในใจเบาๆ
“เรากลับกันเถอะ” รีสที่ยืนนิ่งอยู่ก็พูดขึ้นทำลายความเงียบ เฟิร์สก็ได้แต่สะดุ้งเบาๆอีกครั้งพร้อมกับกลืนน้ำลายเหนียวๆลงคอ แม้จะไม่รู้ว่าจะโดนอะไรไหม ที่ออกมาแบบนี้แถมยังไปห้ามไปร้องไห้โฮโชว์คนมากมายก่อนหน้า แถมยังกอดรีสแน่นโดยไม่เกรงใจพี่ชายตัวเองที่พอมารู้ว่ารู้เรื่องแล้วก็แอบเบาใจ แต่หลังจากนี้สิ รีสจะว่าอะไรเขาอีกไหม ทั้งกลัวทั้งโล่งใจที่ตัวเองตัดสินใจออกมาตามหารีส แต่ในเมื่อออกมาแล้วก็ต้องยอมรับในสิ่งที่จะตามมา
“เดี๋ยวก่อนสิรุ่นพี่! ลืมอะไรรึเปล่าเอ่ย...ฮิฮิฮิ” เชนรีบวิ่งไปขวางหน้ารีสอย่างเร็ว จนไมเคิลที่ยืนอยู่ข้างๆยังจับเอาไว้ไม่ทัน แถมยังมายืนยิ้มแป้นแร้นหัวเราะโรคจิตใส่อีก
“ไม่ลืม แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้ ฉันต้องไปจัดการกับบางคนก่อน” รีสพูดขึ้นนิ่งๆพรางเหลือบมองไปที่เฟิร์สที่แอบหลบสายตาไปก่อนหน้าแถมยังสะดุ้งเบาๆเรียกรอยยิ้มจากรีสได้เป็นอย่างดี
“ได้ไงกันคร้าบบบบ สัญญาต้องเป็นสัญญาสิ” เชนที่บอกปฏิเสธทั้งที่ใบหน้านั้นสนุกสนานที่ได้แกล้ง แถมยังเข้าไปเกาะแขนรีสเบียดตัวเข้าหาลอบมองใบหน้าเฟิร์สที่ขึ้นสีด้วยความโกรธและสงสัย ที่ลอบมองทั้งรีสและเชนสลับกันไปมา แต่รีสก็ยังคงนิ่งไม่ผลักออก เหมือนจงใจจะแกล้งให้คนหึง สุดท้ายดันกลายเป็นเชนที่ทนรำคาญไม่ได้เลยเข้าไปขวางแทน
“เด็กบ้านี่ ไม่รู้เรื่องเอาซะเลย เอางี้ เป็นฉันแทนได้รึเปล่า” ไมเคิลที่เดินเข้ามาแยกรีสและเชนออกจากกัน มองหน้ารีสนิดหน่อย แล้วหันมาหาเชน เอ่ยพูดออกไป ในใจตนนั้นก็สับสนและคุกกรุนนิดๆที่เห็นสองคนนั้นสนิทกัน แต่เขาก็คิดเพียงแค่ว่า นั่นคือการชดใช้บุญคุณที่รีสมาช่วยเหลือเขา จึงจะช่วยกันตัวน่ารำคาญออกไปให้เท่านั้น
“ห๋า...ตกลง แต่ว่าไมเคิล คุณต้องไปกับผมเดี๋ยวนี้และอยู่ที่ฐานลับกับผมจนกว่าผมจะให้คุณไป ยอมรึเปล่าล่ะครับ” เชนที่ได้ยินก็อึ้งจนร้องเสียงดังอย่างตกใจ แต่ก็แค่ไม่นานเด็กเจ้าเล่ห์อย่างเขาก็คิดแผนดีๆออก ซึ่งการที่ไมเคิลทำแบบนี้ก็ดันเข้าทางเขาพอดี เพียงแค่ไม่คิดว่ามันจะเร็วขนาดนี้ ...หมาป่าที่เห็นตอนเด็ก จะใช่ไมเคิลอย่างที่เขาสงสัยรึเปล่า...
“ตกลง” ไมเคิลตกหลุมพรางทันที ตอบโดยไม่คิดก่อนหลัง บางทีเขาก็ลืมคิดไปว่าคนที่จะไปอยู่ด้วยมันเป็นเด็กประหลาดที่เจ้าเล่ห์เสียกว่าปีศาจหมาป่าอย่างเขา
“ดี! งั้นกันไปกันเลย ทุกคนผมไปก่อนนะ เจ้านายอย่าลืมค่าจ้างนะครับแล้วจะมาเยี่ยมบ่อยๆ ผมจะส่งข้อมูลที่พวกมันทำที่องค์มาให้นะครับคุณพยาบาล แล้วก็รุ่นพี่...อย่าหักโหมนะครับ ฮิฮิฮิ โชคดีครับพี่เฟิร์ส” เชนสั่งลาทุกคนอย่างรวดเร็ว แถมยังทิ้งระเบิดไว้ตูมใหญ่เพื่อให้ทุกคนหัวเสียและหมั่นไส้ตามสไตร์ จากนั้นก็ลากไมเคิลที่ยังไม่ทันได้พูดอะไรออกไปอย่างรวดเร็ว เวลาของเขาสองคนต่อจากนี้จะเป็นยังไงก็ตามแต่ แม้มันจะต้องน่าปวดหัวมากสำหรับไมเคิล แต่เท่าที่เห็นเชนไม่น่าจะให้ไมเคิลจากไปในเร็วๆนี้แน่ เพราะสายตาที่ลอบมองไมเคิลนั้นแตกต่างจากทุกคน มันมีความโหยหาและมีชมพูจางๆที่เกิดจากความรัก...
“ไอ้เด็กบ้าดันรู้ทัน...” รีสที่เหวอไปสักพักก็ยิ้มแล้วพูดกับตัวเองเบาๆอย่างไม่ถือสา ต่างจากเฟิร์สที่ความรู้สึกปนเปกันมากมาย จากที่มีความกลัวปะปนอยู่ กับกลายเป็นสงสัยและขุ่นเคือง เกิดความน้อยใจ ข้องใจ และอีกมากมายในความลับทั้งหลายของรีส อีกทั้งที่ตัวเขานั้นรู้เรื่องทุกอย่างทีหลังเสมอ จนกลายเป็นใบหน้างอง้ำ เงียบเชียบไม่พูดไม่จา เอาแต่ยกมือกอดอกแล้วเดินไปรอที่ประตูแทน แลมป์ที่เห็นแบบนั้นก็ได้แต่ส่ายหน้าระอา ...น้องชายของเขามีคนที่รักหมดใจแล้วสินะ...
“อ่าว เฟิร์ส พี่แลมป์ผมขอตัวไปก่อนนะครับ เดี๋ยวจะพาเฟิร์สมาเยี่ยม ขอให้พี่หมอไม่เป็นอะไรอย่างที่ตัวเขาคาดการณ์ด้วยเถอะ แต่ถ้ามีอะไรเรียกผมได้ตลอดเวลานะครับ” รีสที่งุนงงที่จู่ๆเฟิร์สก็เดินหนีออกไปก่อน ตะโกนเรียกก็ไม่หยุด จนต้องรีบหันมาบอกแลมป์แล้วจะวิ่งตามออกไป แต่ก็ต้องหยุดเมื่อเสียงแลมป์อีกครั้ง
“ขอบใจ แต่จะดี ถ้านายถนอมน้องฉันหน่อย อย่าให้หนักจนลุกมาเยี่ยมพอลไม่ได้ล่ะ หึหึ ฝากน้องชายฉันด้วย”
“...ครับ”
รีสรับปากอย่างแน่วแน่ แม้จะอายๆอยู่บ้างที่โดนรู้ทันว่าเขาจะทำให้เฟิร์สลุกไม่ขึ้น แต่เรื่องดูแลเฟิร์สมั่นใจและจะทำมันให้ดีกว่าเดิมแน่นอน แล้ววิ่งจากออกไปหาเฟิร์สที่งอนต่ก็รออยู่ที่ประตู ทิ้งไว้แต่แลมป์ที่นั่งยิ้ม จนพยาบาลกระแอมไอเรียกสติเพื่อสอนวิธีการดูแลหมอพอลต่อไป
…
เมื่อมาถึงคอนโด เฟิร์สก็เดินนำเข้ามาก่อนแล้ว ใบหน้าง้ำงองอนตุบป่องรอคนมาง้อ ตลอดทางที่มาด้วยกันเฟิร์สเงียบมาตลอด รีสก็ไม่ได้พูดอะไรอีก ทั้งที่เฟิร์สอยากได้ยินคำอธิบาย แต่ที่ไม่พูดก็ใช่ว่าจะไม่สนใจอย่างที่เฟิร์สเข้าใจ เพียงแค่อยากมาอธิบายเมื่อถึงห้องมากกว่า เผื่อว่าคุยด้วยคำพูดไม่เข้าใจก็คุยด้วยร่างกายไปเลย..
แต่เมื่อมาถึงห้องรีสก็ยังมีทีท่าไม่สนใจอยู่ดี เมื่อถึงก็เดินเข้าห้องน้ำไปชำระล้างร่างกายทันที ปล่อยให้เฟิร์สที่เดินนำมาก่อนเหวอสักพัก จากนั้นก็ได้แต่ความง้ำงอของใบหน้าที่มากขึ้น เนื่องจากถูกเมินไม่สนใจ จึงได้แต่นั่งอยู่ที่โซฟาคนเดียวๆ ในใจก็ทั้งบ่นทั้งด่าอีกคนที่ไม่สนใจ
ฟอด!
รีสที่ยิ้มอยู่นาน เมื่อมองคนงอนที่ยืนกอดอกเรียกร้องความสนใจอยู่ที่โซฟา เมื่อเขาไปอาบน้ำมาเพราะตัวเขาสกปกรกไม่อยากให้เฟิร์สเปื้อนไปด้วยไม่ใช่ไม่สนใจอย่างที่โดนใส่ร้าย รีสเดินเข้าไปหาจากทางด้านหลังแล้วเอียงตัวขโมยหอมแก้มคนงอนไปฟอดใหญ่ เฟิร์สตกใจสะดุ้งเฮือก ลุกขึ้นยืนประจันหน้า แต่ก็ต้องหน้าแดงสุกเพราะรีสมีแค่ผ้าเช็ดตัวพันไว้รอบกาย โชว์เรือนร่างผิวพรรณที่ไม่ว่ามองกี่ครั้งๆก็ทำให้ใจอดสั่นไหวไม่ได้ แต่ไม่นานเมื่อเฟิร์สได้สติก็ดันตัวเองให้พ้นระยะโดยใช้โซฟาเป็นตัวกั้นระหว่างเขาทั้งสอง แล้วเบะปากใส่อย่างงอนๆ
“งอนรีสหรอครับคนดี หืม” รีสยิ้มเบาๆมองคนที่บ่นๆว่าตัวเองอายุมากกว่าเมื่อไม่นานมานี้ทั้งที่ท่าทีที่กำลังทำอยู่มันเด็กชัดๆ แถมยังเป็นเด็กน่ารักน่ากดซะด้วย
“ฉันเปล่า ง่วงแล้ว จะขอตัวไปนอน”เฟิร์สพูดเสียงแข็งอย่างงอนไม่เลิกรา แต่ดวงตากับเหลือบมองไปยังรีสบางครั้งแล้วหน้าแดงไปด้วย ทำยังไงก็อดมองไม่ได้ จึงเปลี่ยนเป้าหมายลุกจะเดินเลี่ยงเข้าห้องนอนไป
“เดี๋ยวครับ เฟิร์สช่วยทำแผลให้รีสก่อนได้ไหม” รีสคว้าจับแขนเฟิร์สไว้เบาๆ เอ่ยร้องขอความเห็นใจเบาๆ ดวงตานั้นสบมองอย่างอ้อนวอน ทั้งที่ข้างในนั้นทะเล้นที่ได้เห็นด้านน่ารักๆของเฟิร์ส แถมยังนึกอยากแกล้งเพิ่มขึ้นไปอีก
“แต่นายไม่ได้เป็นอะไรไม่ใช่หรอ” เฟิร์สนั้นพูดออกมาอย่างไม่สนใจ เสมองไปทางอื่นอย่างงอนๆไม่หันไปมองทางรีสให้ชวนใจอ่อน แต่เมื่อพูดไปแล้วรีสยังเงียบ จากที่งอนก็เริ่มใจคอไม่ค่อยดี จากนั้นจึงหันมาสบมองดวงตาสีแดงที่เว้าวอน แล้วพูดออกไปอย่างลนลานพร้อมๆกับวิ่งไปทางที่รีสยืนอยู่จับร่างกายรีสหมุนไปหมุนมาด้วยความเป็นห่วง
“...หรือว่าเป็น ตรงไหน รีส นายเจ็บตรงไหน! ไปนั่งรอที่โซฟาก่อนนะเดี๋ยวฉันไปเอายา...อืม...” รีสคว้าตัวของเฟิร์สเข้ามาไว้ในอ้อมกอด มืออีกข้างประคองท้ายทอย แล้วมอบจูบไปให้เฟิร์สอย่างนุ่มนวล ลิ้นร้อนค่อยๆแทรกเปิดพัวพันกันอย่างละมุน แลกเปลี่ยนความหอมหวานและความคิดถึงให้กันและกันเนิ่นนาน จนคนที่โกรธงอนในตอนแรกได้แต่หัวหมุนว่างเปล่า ใจอ่อนยวบ หน้าแดงซ่าน แล้วแดงขึ้นไปอีกเมื่อได้สบมองกับดวงตาสีแดงที่แสนมีเสน่ห์
“แฮ่ก แฮ่ก อือ...” รีสปล่อยปากออกเมื่อเห็นอีกคนเริ่มหายใจไม่ทัน ทันทีที่ถูกปล่อยออกเฟิร์สก็ทำหน้าไม่ถูก ได้แต่เบนหลบสายตาของรีสที่มองมาอย่างเร่าร้อนไปมา ความคุกกรุ่นโกรธเคืองในตอนแรกตอนนี้แทบละลายหายไปหมดสิ้น เมื่อรับรู้ความรู้สึกที่ถูกถ่ายทอดผ่านจูบแสนละมุนเมื่อครู่
“ตรงนี้ไงครับ แล้วยังมีตรงนี้ด้วย” รีสพูดออกไปเสียงหวาน แล้วคว้าจับเอามือเฟิร์สขึ้นไปแนบอก ส่งสายตาอ้อนวอนขอให้เฟิร์สช่วยรักษาไข้ใจ
“เอ่อ ห หัวใจของนายเป็นอะไรงั้นหรอ” เฟิร์สพูดผิดๆถูกๆ หน้าแดงซ่านหนักกว่าเดิม ยิ่งเห็นสายตานั้นมองมายิ่งหวั่นไหว
“หัวใจของรีสมันคิดถึงเฟิร์สจนปวดหนึบไปหมด เฟิร์สช่วยรักษามันได้ไหมครับ” รีสขยับเข้าชิดใกล้จนจมูกชนกัน เอ่ยเสียงพูดอ้อนหวานหยด ดวงตาสีแดงจับจ้องมายังดวงตาของเฟิร์สนิ่งงัน เงาสะท้อนของทั้งคู่สะท้อนอยู่ในดวงตาของกันและกัน แล้วจุมพิตเบาบางลงที่ริมฝีปากของอีกฝ่าย
เฟิร์สที่ถูกมนต์สะกดให้นิ่งงันทำอะไรไม่ถูก ได้แต่หน้าแดงสุกด้วยความขวยเขิน ขาแข้งอ่อนแรงจนอีกคนต้องโอบกอดไว้แผ่วเบา แม้จะแค่คำที่หวานหูแต่สำหรับเขาทั้งคู่ที่ไม่ค่อยได้ยินคำพูดอะไรแบบนี้มากนัก มันกลับกินใจที่โกรธงอนให้อ่อนยวบยาบไม่หลงเหลือถ้อยคำใดๆ นอกจากความโหยหา
เฟิร์สยกแขนโอบรอบลำคอของรีส โน้มให้ใบหน้าของคนสูงกว่าลงมาใกล้อีก แล้วจูบไปด้วยความคิดถึงแทนคำพูดที่ไม่ต้องเอ่ยคำใดๆออกมา ดวงตาที่แสนเว้นวอนสะท้อนเงาของรีสในระยะใกล้ กลับหลายเป็นจอมปีศาจเองที่สั่นไหวกับท่าทีนั้น จูบที่คนใต้ร่างเป็นคนนำเองแถมยังเต็มใจ แม้จูบนั้นจะไม่ได้ร้อนแรงแต่กลับวาบหวามชวนใจเต้น จูบที่ส่งมอบความในใจว่าคิดถึงมากเพียงใด... รักมากเพียงใด... โหยหาเขามากเพียงใด... จูบที่ดีต่อใจสองคนมากที่สุด
ตึกตัก! ตึกตัก! ตึกตัก!
เสียงหัวใจเต้นรัวเป็นจังหวะเดียวกัน จังหวะของความรัก จังหวะของความสุข ความเข้าใจ จังหวะของหัวใจที่นำพาความสุขมาให้พร้อมกัน
รีสโอบอุ้มตัวของเฟิร์สขึ้น ทั้งที่ปากนั้นยังไม่ปล่อยออกจากกัน เมื่อถึงที่นอนรีสก็ถอนจูบนั้นออกอย่างเสียดาย แล้ววางเฟิร์สลงบนเตียงนุ่มอย่างแผ่วเบา แม้ไม่มีคำพูดใดๆออกมาจากปากของทั้งคู่ก็รับรู้ได้ว่าต้องการสิ่งใด
เฟิร์สสบมองเรียกร้องสัมผัสจากรีสโดยไม่รู้ตัว สายตาดูยั่วยวน มุมปากมีน้ำใสๆไหลย้อยลงมา กายสั่นไหวขนลุกชันทุกเมื่อที่รีสสัมผัสโดน มือหนาค่อยๆบรรจงปลดเสื้อผ้าของคนข้างใต้ออกเชื่องช้า เผยผิวกายขาวใสน่าสัมผัส
รีสค่อยๆขยับเคลื่อนกายขึ้นคร่อมด้านบน ปลดเปลื้องผ้าเช็ดตัวที่ให้ให้หลุดออก เผยสัดส่วนน่ามองและ แกนกายที่กำลังลุกชันใหญ่โต จนคนข้างล่างเสมองไปทางอื่นอย่างเขินอาย แต่มือหนาก็เอื้อมจับให้หันหน้ามามองใหม่ พร้อมกับอีกข้างที่ลากไล้ตามโคนขาเรียวเฉียดแกนกายสีชมพูที่ตั้งชันอยู่ตรงหน้า แล้วค่อยๆใช้นิ้วลากผ่านท่อนลำเล็กแผ่วเบาสร้างความสยิว แล้วกอบกุมมันไว้ในมือรูดรั้งขึ้นลงแผ่วเบา
“เฟิร์สครับ ทำให้รีสด้วยได้ไหม” รีสโน้มกายเข้าใกล้กระซิบข้างหูคนที่นอนบิดกายอย่างเล่าร้อนใต้ร่างอย่างใจเย็นที่สุด ทั้งที่ไอเย็นๆรอบกายเข้าแผ่กระจายออกมาตามอารมณ์ที่คุกกรุ่น
“อะ อืม...” เฟิร์สที่แทบไม่หลงเหลือสติ นอกจากความวาบหวามและความสุขที่กำลังได้รับ ทำให้หลงลืมตัว ทั้งยั่วยวนทั้งทำตามปรารถนาส่วนลึกทุกอย่าง มือเรียวคว้าจับท่อนลำแข็งแกร่งแล้วรูดรั้งจนได้ยินเสียงครางฮือของคนข้างบนดังสลับกับของตนไปมา
“อะ อื้อ” รีสจับมือของเฟิร์สออกเมื่อสุขมากพอแต่ไม่ยอมปลดปล่อย มืออีกข้างก็ปล่อยออกได้ยินแต่เสียงฮึดฮัดของคนข้างล่างเมื่อโดนใจ จึงคว้าเอามือของเฟิร์สเองมารูดรั้งให้ตัวเอง รีสยกยิ้มพอใจเมื่อเฟิร์สนั้นดูสุขสม แถมยังเย้ายวน กายบิดเร้าเชิญชวนแต่เขาก็ต้องใจเย็น
“อืม...อ่า...อ๊า!” รีสโน้มกายเข้าใกล้จูบซับตามกายจนเป็นรอยกุหลาบทั่วตัว ทั้งยังลูบไล้จนคนใต้ร่างขนลกชันด้วยความซ่านเสียว มือที่ว่างก็ขยับเข้าหาบั้นท้ายทั้งกำทั้งขยำมันจนขึ้นรอยแดง บดจูบสร้างความวาบหวามที่มากขึ้น
“อะ อึก! มะ ไม่ ไม่นะ ห้ามทำแบบนั้นนะ มันน่าอาย ห้ามทำนะ อ๊า!” มือหนายกบั้นท้ายลอยขึ้นแทรกตัวเข้าหา ก้มลงเลียชิมที่ช่องทางสีหวานเป็นการเบิกทาง ไม่ได้ฟังคำทัดทานของอีกคน
“อะ อือ พอแล้ว ส ใส่เข้ามาสิ” หน้าหวานแดงซ่าน เอ่ยขอเสียงตะกุกตะกักด้วยความอาย เมื่อถูกเบิกทางอยู่นานจนทนไม่ไหว ได้แต่ส่ายสะโพกยั่วยวน มือเท้าจิกเกร็ง กัดริมฝีปากล่างแล้วเสมองไปทางอื่น ท่าทางแสนยั่วยวนแบบนั้นยิ่งทำให้คนข้างบนทนไม่ไหวอีกต่อไป รีบทำตามคำร้องขอนั้นอย่างไม่ขัดศร้ทธา
“อึก! อ๊า! ห๊า! เบา เบาหน่อยรีส มันเสียว...อ๊า!”
“อืม...อย่ายั่วนักสิ รีสจะไปทนไหวได้ยังไง”
เสียงครางระงมสอดประสาน เสียงหัวใจดังแข่งกันไม่หยุด เสียงน่าอายของการสอดใส่และเสียดสีที่ทั้งเบาทั้งรุนแรงสลับกันให้ได้ยิน จนปลดปล่อยออกมา เสียงเหล่านั้นดังขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าตลอดทั้งคืน แม้จะเหนื่อยหอบจนต้องหยุดพัก แต่ก็ยังคงทำกันต่อเนื่องตลอดคืน แม้ว่าฝ่ายโดนกอดจะหมดแรงแต่อีกคนยังคงโหมใส่ปลุกเร้าอารมณ์อยู่สักพักใหญ่
จนรุ่งเช้ามาเยือนเสียงเหล่านั้นก็เงียบหายไป มีเพียงร่างกายของคนสองคนที่นอนกอดกันอย่างเปี่ยมสุขมีผ้าห่มผืนบางคลุมกายไว้ โดยหลักฐานของความสุขยังกระจัดกระจายอยู่ทั่ว หวังแค่ว่าเมื่อบางคนตื่นขึ้นจะไม่เขินอายหน้าแดงซ่าน ไม่เช่นนั้น ตัวของเขาเองคงต้องทำในสิ่งที่ใจเรียกร้องให้กกกอดคนน่ารักเช่นวันนี้อย่างหนักหน่วงในหลายๆเวลาเพื่อชดเชยวันเวลาที่ผ่านมาแน่นอน...
เป็นไงกันบ้าง มันเหมือนNC มั้ย ไรท์ชอบแบบนี้เค้าว่ามันวาบหวามกว่าตอนสอดใส่อีก หรืออยากได้แบบสอดใส่ด้วยก็เม้นมานะ บอกกันได้ อยากเห็นฉากแบบนี้ ใสให้ได้จะใส้จ้า
แล้วก็ ถ้าตอนนี้สั้นไป ขออภัยด้วยน้า แล้วก็ หัวใจรีสมันเต้นแล้วโว้ย...ถึงจะมีอาการมานานแล้วก็เถอะ แล้วจะเต้นไปตลอดมั้ย หรือจะแค่อาการอีก ลุ้นๆ
ตอนหน้าเรามาลุ้นอาการของหมอพอลกัน จะกลายเป็นอะไรน้อ...
ขอบคุณทุกแรงใจ แรงเม้น แรงเชียร์นะ มีกำลังเขียนต่อไป...
...
สนุกมาก เราจะรอ แล้วเป็นกำลังใจให้ สู้สู้
ขอบคุณสำหรับแรงใจจ้า ดีใจที่ชอบน้า เย้ๆ:mew1:
รีบออกมาเลยรีส! เชรี้ยยย!โคตรมันส์ ลุ้นมากกกก แสรดดด!!ไอ้ดร.มันยังรอดไปได้อีก ไหลซะจริงนะมึง แต่ยังไงก็เถอะเจอสนง.ตร.แห่งชาติ ตามล่าหาตัวแน่เพราะเชนมันเก็บภาพหลักฐานจะส่งไปให้แล้ว ไม่โดนรีสฆ่าก็หนีหัวซุกหัวซุนละว่ะงานนี้!! เหี้ยโหดร้ายมากเอาคนไปทดลองเถื่อน!!ตั้งเยอะ มโนแล้วกูกลัวนะไอ้ห่า คนในตู้อ่ะ 5555555 //หมอพอลลลลลลลอย่าเป็นไรนะ มันทำอะไรกับหมอว่ะ แลมป์รีบๆพาไปรักษาเลย อย่าช้าๆทรมานแทน //ไมเคิลใช่ย่อย เจอสัตว์ประหลาดแล้วตาวาว นานๆได้เจอแบบนี้ใช่ไหม คึกเลยตรู จัดการแม่งเรียบ แดก 5555 //เฮ้ยยเฟิร์สฉลาดคิดได้ ตรูก็ลืมไปเลยว่าตาม GPS มาก็ได้ แบบเออว่ะ 55555 ดีที่ตามมารั้งรีสไว้ทัน ไม่งั้นนี้พังพินาศฤทธิ์ราชาปีศาจ ไอเย็นๆแม่งเท่ห์ไปอี๊ก ชอบบ 5555 เหออค่อยยังชั่วสู้กับตัวอื่นได้ รีบๆออกมาเล้ยยย เฟิร์สรออยู่ ห่วงจนร้องไห้หนักรีบมาปลอบเลย >///< //ตามล่าดร.กันต่อไปกบดานที่ไหนก็เจอเถอะ ฮิฮิฮิ 5555 //งานนี้ถ้าไม่ได้เชนแย่เลยถ้าจะแฮกระบบได้ขนาดนั้นทันทุกโปรแกรม เอาไปสิบดาว พวกนี้มันทำงานเคมีกันดีมากเข้าขารู้เรื่อง เหมาะร่วมงานกันแล้วละ 55555 //มันส์มากแต่ละคน ลุ้นก็ลุ้น พาๆกันออกไปให้ปลอดภัยนะ จากนั้นค่อยว่ากัน รอๆตอนต่อไปค่ะ ขอบคุณค่ะที่มาต่อ อ่านเร็วจบเร็วเลยเข้ามาช้า 555555
ดีใจมากกกกกกกที่ชอบแล้วลุ้นตามขนาดนั้น 555 ขอบคุณน้าที่ตามตลอดเลย / เราควรฆ่าดร.ยังไงดี 555 ตายยากมาก /หมอพอลนี่ลุ้นตอนหน้าน้า จะให้กลายพันหรือตายดี 555 /ไรท์บอกแล้วว่าเชนมันร้าย 555 ไมเคิลจะเสร็จเชนละ ตกหลุมพรางจนได้ 555/ รีสเฟิร์สตอนนี้หวานยังน้อ...
เพิ่งได้เจอฟิคค่ะ สนุกมากกกกก
เรื่องสนุกมากค่ะ ตัวละครหลากหลายดี
หุ่นยนต์น่าสงสาร
น้องเชนน่ากลัว 5555
ติดตามและเป็นกำลังใจให้นะคะ
ขอบคุณจ้าสำหรับแรงใจ แรงเชียน์ อิอิ แสดงว่าหลงเข้ามาอีกแล้ว 555 แต่ดีใจน้า ที่ยังอยู่...และชอบ // เชนนี่น่ารักและน่ากลัวไปในตัวค่ะ สุดท้ายก็ได้กินปีศาจหมาป่าเลย 555