ขอบคุณจริงๆ ครับ ขอบคุณ
อ่านมานานแล้ว เพิ่งจะได้คอมเมนท์
ไม่กล้าที่จะบอกอะไรออกไปในตอนแรก
เพราะมันเป็นอะไรที่คล้ายกับผมมากๆ เลย
ทั้งที่เป็นรูมเมทกัน เคยล่วงเกินกันก็หลายครั้ง (แต่ไม่มีไรกันนะ อย่าคิดมาก)
ต่างกันตรงที่พอผ่านปีหนึ่งเราก็ต่างแยกห้องกันอยู่ แต่ก็ยังอยู่หอเดียวกัน
แต่ทั้งๆ ที่อยู่หอเดียวกันก็แทบไม่ได้เจอหน้ากัน
ทุกครั้งที่จะเจอหน้ากัน ผมเป็นต้องหลบ ต้องหนีทุกครั้ง
เพราะว่าไม่กล้าสู้หน้า ทำใจไม่ได้ ที่จะเห็นเค้ากับแฟนเดินมาเคียงคู่กัน
แล้วก็แทบไม่ได้คุยกันอีกเลยมาสองสามปี จนวันที่เค้ารับปริญญา
เค้าเรียกผมไปถ่ายรูปด้วยครับ
เหมือนกับคุณเอครับ ผมคงจะเก็บรูปเหล่านั้นไว้ตลอดชีวิต
เก็บความทรงจำที่ดี ที่มันยังเหลืออยู่เอาไว้ลึกๆ
ในฐานะ เพื่อนที่หวังดี คนนึงครับ