วังสวาท
ตอนที่35
ผมนั่งรอวินไม่นานวินก็เปิดประตูเข้ามาเหงื่อโชกเลย
“เป็นไงบ้างเพชร”
“อุ้มฉันที พาฉันไปโรงพยาบาลที ฉันโทรแจ้งหมอไว้แล้ว”
ผมพูดไม่ทันจบวินก็เข้ามาอุ้มผมทันที ผมพยายามลูบหน้าท้อง ใจเย็นๆนะลูก ใกล้ถึงโรงพยาบาลแล้ว
วินรีบขับรถมาถึงโรงพยาบาล โชคดีนิดหน่อยที่รถไม่ติดเลย เมื่อถึงโรงพยาบาลบุรุษพยาบาลก็พาผมไปที่ห้องคลอดทันที ความรู้สึกตอนนี้มันบอกไม่ถูกจริงๆ ทั้งตื่นเต้นและกลัวอย่างบอกไม่ถูก ผมกำลังจะได้เจอแล้ว กำลังจะได้เจอลูกที่ผมอุ้มท้องมาเกือบ9เดือนแล้ว ตลอดทางวินกุมมือผมตลอดเวลา ผมมองหน้าวินอีกครั้งก่อนจะเข้าห้องคลอดไป สีหน้าวินมีทั้งให้กำลังใจและเป็นห่วงผม ผมรู้สึกดีนะที่มีเขาอยู่ข้างๆในเวลาแบบนี้
Part วิน
ตอนี้เพชรเข้าห้องคลอดไปแล้ว ผมทั้งตื่นเต้นและเป็นห่วงเพชรอยากบอกไม่ถูก ผมกำลังจะเจอหน้าลูกแล้ว ลูกชายคนแรกของผม ผมมือสั่นไปหมด ต่อสายโทรหาคุณย่าทันที
“ว่าไงตาวิน”
“เพชรจะคลอดแล้วครับคุณย่า”
ผมบอกคุณย่าด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
“จริงรึ เดี๋ยวย่าไปที่โรงพยาบาล”
หลังจากวางสายผมเดินว่อนไปมาหน้าห้องคลอด เล่นเอานั่งไม่ติดเลย ตื่นเต้นไปหมด
“เอ่อ คุณคะ นั่งรอก่อนก็ได้นะคะ”
พยาบาลที่คงดูผมสักพักแล้วมาบอก
“ผมยืนดีกว่าครับ”
พยาบาลสาวยิ้มให้แล้วก็เดินไปทำหน้าที่ตนเองต่อ ไม่นานนักคุณย่า คุณพ่อก็มา แต่ที่ประหลาดใจไม่น้อยคืออาทิตย์กลับมาจากเมืองนอกแล้ว ผมนึกว่าจะอาทิตย์หน้าซะอีก
“เพชรเป็นไงบ้างวิน”
คุณย่าเข้ามาถามผม
“เข้าไปนานแล้วเหมือนกันครับคุณย่าผมอยากจะเข้าไปดูจังเลย”
ผมพูดอย่างกังวล
“ใจเย็นๆวิน หลานเข้าไปก้ช่วยอะไรไม่ได้หรอก”
คุณย่าบีบมือให้กำลังใจผม คุณพ่อก็เดินเข้ามาตบไหล่ให้กำลังใจ ผมหันไปมองอาทิตย์ น้องชายของผมที่ยืนอยู่ อาทิตย์ดูโตขึ้นเยอะ ดูล่ำขึ้น ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นจริงๆ
“พี่คิดว่าแกจะกลับมาอาทิตย์หน้าซะอีก”
ผมถามอาทิตย์ขึ้น
“ก็เคลียงานเสร็จไวเลยมาเร็วขึ้น แต่ไม่คิดว่าลงจากเครื่องได้ไม่นาน เพชรก็จะคลอดลูกเลย”
ผมนิ่งชะงักทันที
“เอาละๆ ย่าว่ามานั่งดีกว่า”
คุณย่าลากมือผมไปนั่งที่เก้าอี้แต่ไม่ทันจะได้นั่งหมอก็ผลักประตูออกมา
“ญาติของคุณพชรอยู่ไหนคะ”
“ผมครับ เป็นสามีของเขา”
“ปลอดภัยทั้งคุณแม่และคุณลูกนะคะ เด็กเป็นเด็กผู้ชายคะ”
ผมยิ้มกว้างให้คุณหมอทันทีที่หมอพูดจบ
“ผมขอเข้าไปเยี่ยมได้ไหมครับ”
“อีกสักพักก็จะย้ายไปห้องพักฟื้นแล้วคะ รอไปที่ห้องพักฟื้นที่เดียวเลยก็ได้คะ”
หมอพูดจบก็เดินออกไป ผมได้แต่ยืนยิ้มอยู่คนเดียว
................................................................................................
ตอนนี้เพชรได้ย้ายมาอยู่ในห้องพักฟื้นแล้ว ทันทีที่เจอหน้าเพชรผมเดินเข้าไปจูบหน้าผากเพชรทันที
“ลูกละวิน”
เพชรถามถึงลูก
“อยู่ในห้องเด็กมั้ง เพชรพักผ่อนก่อนเถอะ เดี๋ยวหมอก็คงพาลูกมา”
เพชรพยักหน้าเข้าใจ แล้วหลับตาลง เพชรคงเพลียไม่น้อย ผมยิ้มให้กับภาพที่เห็น ปละก้มลงไปจูบหน้าฝากเพชรอีกครั้ง
“แฮ่มๆ”
ผมหันไปมองคุณพ่อที่ยืนอยู่แล้วอดเขินไม่ได้ ลืมไปเลยว่าทุกคนอยู่กันหมด
“เอ่อ เดี๋ยวผมจะไปดูลูกนะครับ”
“ไม่ต้องตื่นเต้นขนาดนั้นก็ได้ตาวิน เดี๋ยวหมอก็พอมา”
คุณย่าที่นั่งอยู่บนโซฟาอดแซวผมไม่ได้ ผมได้แต่ยิ้มแก้เขินแล้วเดินออกจากห้องมา
ผมเดินไปจนถึงห้องเด็ก แล้วพยายามมองหาลูกของผมจากกระจกด้านนอก
“นั้นไงพี่ ลูกของพี่”
อาทิตย์ที่เดินตามมาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ชี้ไปที่เด็กทารกผู้ชายผิวขาว น่ารักน่าชัง ดูอวบอ้วนไม่น้อยเลย
“แกรู้ได้ไง”
ผมอดที่จะถามไม่ได้ เพราะทารกแรกเกิดก็คล้ายๆกันหมด
“ก็สายที่ข้อมือไงพี่ เขียนว่าบุตรของ พชร วากิจนนท์ ชื่อของเพชร”
ผมพยักหน้าตอบอาทิตย์ไป ผมนี้ไม่สังเกตเลยจริงๆมัวแต่ตื่นเต้น ลูกของผมช่างน่ารักน่าชังจริงๆเลย ดูสิอวบอ้วนเชียวว่าทำไมเพชรชอบบ่นว่าปวดหลัง ผมได้แต่ยืนยิ้มคนเดียวมองดูลูกของผม
“พี่ดูเปลี่ยนไปเยอะเลยนะ”
อาทิตย์ยืนกอดอกถามผม ผมเลยหันไปเผชิญหน้ากับอาทิตย์
“ใช่ ก็คนมีครอบครัว มีลูก มีเมียแล้วจะให้เป็นแบบเมื่อก่อนคงไม่ได้”
ผมพูดแค่นั้นแล้วหันมามองลูกผมต่อ
...
Part เพชร
ผมลืมตาขึ้นมาช้าๆในตอนดึก ผมคลำๆไปที่หน้าท้องแล้วตกใจ เฮ้อ ลืมไปผมคลอดลูกแล้ว ลูกผมจะเป็นยังไงบ้างนะ อยากเจอลูกแล้ว ผมหันไปเจอวินที่นั่งอยู่ในเมื่อวินกำลังอุ้มเด็กคนนึงอยู่ ท่าทางเก้กังไม่น้อย แต่ข้างๆมีท่านหญิงคอยสอนอยู่ ผมอดยิ้มไม่ได้กับภาพที่เห็น วินดูมุ่งมั่นตั้งใจจนเหมือนจะไปออกรบ
“วิน”
ผมเรียกเขา วินหันมามองหน้าผมแล้วยิ้ม เขาเลยอุ้มลูกมาใกล้ๆผม ผมมองดูลูกของตัวเองแล้วยิ้มกว้าง ลูกของแม่ น่ารักน่าชังจริงๆ
“เพชรให้ลูกกินนมสิ ท่าทางจะหิวแล้ว”
วินพูดเสร็จส่งลูกให้ผม ผมศึกษาวิธีการอุ้มมาบ้างเลยไม่มีปัญหา ลูกของผมลืมตามองหน้าผมแล้วซุกกับหน้าอกที่เป็นเต้าเล็กน้อยเพราะมีน้ำนม ผมเลยป้อนนมให้ลูกโดยมีวินนั่งดูอยู่ข้างๆ
“น้องต้นไม้ของแม่เพชร”
ผมพูดกับลูกเบาๆ น้องต้นไม้ยังดูดนมโดยไม่สนใจท่าทางจะหิวจริงๆ
“เพชรจะให้ลูกชื่อต้นไม้เหรอ”
“ใช่ มีปัญหาอะไรรึเปล่า”
“ไม่มีหรอก ชื่อน่ารักดี”
วินยิ้มให้ผม ผมเลยหันไปพูดกับท่านหญิงที่นั่งอยู่
“ส่วนชื่อจริงเพชรอยากให้ท่านหญิงช่วยตั้งให้เป็นเกียรติแก่เหลนหน่อยนะครับ”
“ได้สิเพชร”
ท่านหญิงยิ้มให้ผมอย่างเอ็นดู
“แชะ”
ผมหันไปมองวินทันที วินลดมือถือที่ถ่ายผมลง
“ทำอะไรอะวิน”
“ถ่ายรูปไง เดี๋ยวจะเช็ตเป็นพื้นหลังเลย เวลาไปไหนมาไหนดูรูปเพชรและลูกจะได้เป็นกำลังใจชั้นเยี่ยม”
ผมส่ายหน้าให้กับคำพูดของเขา แต่ไม่อยากจะบอกเขาหรอกว่าคำพูดของเขาทำให้ใจผมเต้นขนาดไหน
“คุณย่าครับ เรากลับกันเถอะ ดึกแล้วนะครับ”
ผมหันไปตามเสียง พี่อาทิตย์ พี่อาทิตย์จริงๆด้วย พี่เขากลับมาแล้ว
“เพชร ตื่นแล้วเหรอ เป็นไงบ้าง”
พี่อาทิตย์เดินเข้ามาใกล้ผมอีกฝั่งกับวิน
“ก็ดีครับ มีเจ็บแผลรอยเย็บนิดหน่อย”
ผมตอบพี่อาทิตย์พร้อมรอยยิ้ม
“ดีแล้วเป็นแม่คนแล้วนะเรา โตได้แล้วนะ”
พี่อาทิตย์พูดจบพร้อมเอามือมาลูบหัวผม ผมรู้สึกดีนะแต่มันก็ไม่ได้ใจเต้นเหมือนเมื่อก่อนแล้ว
“ไปตาอาทิตย์กลับกันเถอะ ให้เพชรพักผ่อน เราค่อยมาเยี่ยมพรุ่งนี้”
ท่านหญิงตัดบทพี่อาทิตย์และท่านหญิงยิ้มให้ผมก่อนเดินออกจากห้องไป
น้องต้นไม้ก็กินนมเสร็จพอดีผมเลยเอาลูกไปนอนที่ที่นอนของเด็กข้างๆพร้อมห่มผ้าอ้อมที่เตรียมมาให้ลูก
“วินไม่ชอบที่อาทิตย์มาลูบหัวเพชร”
ผมหันไปมองเจ้าของเสียงที่หน้ามุ่ยอยู่
“แล้วยังไงละ”
ผมอดที่จะประชดไม่ได้ หมั่นไว้หน้าวิน
“ก็หึงนี่ เพชรเป็นเมียวินนะ เป็นแม่ของลูกวินนะ”
“ถ้าไม่เชื่อใจกันก็อยู่ด้วยกันลำบาก”
ผมหันไปคุยกับวินซึ่งๆหน้า
“วินไม่ได้ไม่เชื่อใจ แต่มันอดคิดไม่ได้ เพราะเพชรกับอาทิตย์เคยรักกันมาก่อน”
“ใช่ เราเคยรักกันก่อนที่วินจะทำทุกอย่างมันพังลง”
ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงจะพูดประโยคนี้ด้วยความเคียดแค้น แต่ตอนนี้เปล่าเลย ผมแค่อยากจะเตือนใจเขา
“วินขอโทษ”
วินหน้าเจื่อนทันทีที่ผมพูดจบ
“ช่างเถอะวิน ทุกอย่างมันผ่านไปแล้ว อยู่กับปัจจุบันเถอะ”
ผมพูดจบแล้วยิ้มให้วิน วินเลยมีสีหน้าดีขึ้น
“นอนเถอะ ฉันอยากพักผ่อนละ”
“ครับ”
ผมล้มตัวนอนโดยมีวินห่มผ้าให้ แล้วเขาก็จูบหน้าผากผมก่อนที่จะไปนอนที่โซฟา
บางทีอยู่กับปัจจุบันก็ดีที่สุดแล้วสินะ
___________________________________________
คนเขียนใกล้จะกลับบ้านอีกแล้ว กลับบ้านไปขนของเข้าหอที่มหาลัย ช่วงนี้เลยอาจจะมาต่อบ่อยและหลายตอน
เพราะคนเขียนอยากจะปิดเรื่องนี้ก่อนกลับบ้าน ไม่อยากให้ยืดเยื้อ
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นและทุกคนที่อ่านครับ