วังสวาท
ตอนที่39 (อวสาน)
2ปีผ่านไป
“ต้นไม้ครับ อย่าวิ่งลูกเดี๋ยวหกล้ม”
ผมห้ามต้นไม้ทันทีที่วิ่งเล่นที่ชายหาด ตอนนี้พวกเราอยู่ภูเก็ตกัน มาเที่ยวกันทั้งครอบครัว ท่านหญิงพจนีย์ คุณชายบวรพจน์ คุณชายบวรพัตร คุณชายบวรพิธย์ คุณหญิงนีรนุช อาดารกา คุณพ่อ คุณแม่ผมก็มา ที่สำคัญพี่อาทิตย์ก็กลับมาแล้ว เพราะเรียนจบแล้ว งานนี้เลยเหมือนมาเลี้ยงที่พี่อาทิตย์เรียนจบด้วย
“นานๆมาทะเลสักที ขอต้นไม้วิ่งหน่อยนะ”
เจ้าตัวแสบไม่ยอมฟัง นับวันยิ่งแสบขึ้นเรื่อยๆ
“เข้ามาในบ้านก่อนลูก ตอนนี้ยังเที่ยงอยู่แดดร้อน ไว้เย็นๆเดี๋ยวแม่ให้วิ่งเต็มที่เลย”
เจ้าตัวแสบยืนคิดนิดนึงเลยยอมเข้าในบ้านพักที่เราจองไว้
“ไหน น้องต้นไม้ไปซนถึงไหนมาครับ”
วินที่อุ้มน้องต้นน้ำออกมาก้มลงไปถามเจ้าตัวแสบ
“นิดหน่อยเองฮะ คุณแม่บอกว่าค่อยวิ่งอีกตอนเย็น ให้น้องต้นน้ำมาวิ่งด้วยนะ”
น้องต้นไม้หันไปถามพ่อของเขา
“น้องต้นไม้ยังวิ่งไม่เก่งครับ ไว้รอบหน้านะครับ”
“ได้ฮะ”
เจ้าตัวแสบพยักหน้าเข้าใจ แล้ววิ่งไปอ้อนคุณยายเพราะหิวแล้ว ผมส่ายหน้ากับความแสบของน้องต้นไม้
“แม่ แม่”
น้องต้นน้ำหันมาหาผมจะให้ผมอุ้ม ตอนนี้น้องต้นน้ำ1ขวบกว่าๆแล้ว เป็นผู้ชายเหมือนกัน แต่หน้าค่อนข้างเหมือนผมเป๊ะๆเลย
“มาม่ะ มาหาแม่”
ผมรับลูกมาจากวิน วินยิ้มน้อยๆก่อนโอบผมเข้าบ้านไป
เข้าไปก็เจอน้องต้นไม้นั่งกินข้าวผัดปูอยู่กับพี่อาทิตย์
“แม่ดูสิฮะ อาอาทิตย์แย่งน้องต้นไม้กินหมดเลย”
เจ้าตัวแสบฟ้องทันที
“ขี้ฟ้อง อาแย่งตรงไหน ช่วยกินตังหาก ฮ่าๆ”
พี่อาทิตย์หัวเราะร่า น้องต้นไม้ก็ยอมเชื่อซะงั้น พี่อาทิตย์กลับมารอบนี้ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นไปตามกาลเวลา และดูสดใสขึ้น ไม่เหมือนตอนที่เราเจอกันล่าสุด
“เพชรหิวไหม”
วินหันมาถามผม
“ก็หิวนิดหน่อยนะ”
“งั้นเดี๋ยววินไปตักข้าวผัดมาให้นะ กินกันสองคน”
วินพูดยิ้มๆ เราสองคนอยู่ด้วยกันมาก็3ปีจะ4ปีแล้ว วินก็ยังเสี่ยว หวานเหมือนเดิม ผมว่าดีนะ เอ๊ะ หรือเป็นเพราะผมชินแล้ว
วินไปตักข้าวมาจานเดียวแต่เรากินกันสองคนส่วนน้องต้นน้ำก็ปล่อยให้ไปป่วนพี่ชายเขา ผมจะเลี้ยงให้พี่น้องอยู่ด้วยกันจะได้รักกัน น้องต้นไม้ก็จะใจเย็นมากเมื่ออยู่กับน้องต้นน้ำ ไม่แสบเหมือนตอนอยู่กับผม
“ไม่เอา ต้นน้ำอย่าเล่นนะฮะ เดี๋ยวพี่ต้นไม้กินข้าวเสร็จก่อนเดี๋ยวไปเล่นด้วย”
น้องต้นน้ำเอิ้กอ้ากเหมือนจะเข้าใจ ต้นไม้เห็นอย่างนั้นจึงรีบกินจะได้รีบมาเล่นกับน้อง
“เป็นไงกันบ้างเด็กๆ”
ท่านหญิงเดินเข้ามาในบ้านหลังที่พวกเราพัก ท่านมองพวกเราแล้วน้ำตาคลอ
“ย่ารู้สึกว่าวันเวลามันเร็วจริงๆ ดูสิตาวินที่ย่าเลี้ยงมาตั้งแต่เด็ก โตเป็นผู้ใหญ่มีการมีงานทำ มัครอบครัว มีลูกแล้ว ตาอาทิตย์อีกย่ายังจำตอนเด็กๆได้เลย ดูตอนนี้สิ เรียนจบเป็นหนุ่มหล่อแล้ว”
ท่านพูดแล้วเข้ามาลูบหัววินกับพี่อาทิตย์
“เพชรด้วยนะ เด็กที่ฉันเห็นตั้งแต่เด็กๆ ตอนนี้กลับเป็นผู้ใหญ่ขึ้น โตขึ้นเยอะเลย”
ผมยิ้มให้กับท่าน
“คุณย่ามาซึ้งอะไรตอนนี้ละครับ เห็นไหมน้องต้นน้ำงงหมดเลย”
วินพูดขึ้นแล้วทุกคนก้มองที่น้องต้นน้ำที่นั่งมองคนนู้น คนนี้ทีสลับกันตาแป๋ว
“ฮ่าๆ นั้นสิเนอะ มาๆต้นน้ำลูก มาให้ย่าอุ้มหน่อย”
น้องต้นน้ำเดินไปให้คุณทวดอุ้มทันที
“ย่ายังอยากอุ้มเหลนผู้หญิงบ้างนะตาวิน เอ๊ะ หรือต้องรอของตาอาทิตย์ดี”
ท่านหญิงหันมาพูดกับวินก่อนจะหันไปหยอกพี่อาทิตย์
“ผมพยายามอยู่เรื่อยๆครับคุณย่าใช่ไหมจ้ะเพชร”
วินพูดพร้อมโอบไหล่ผม
“โห คุณย่าให้ผมมีแฟนก่อนเถอะค่อยถามถึงหลาน”
พี่อาทิตย์โอดโอยทันที
“งั้นก็รีบมีซะสิตาอาทิตย์”
“ของแบบนี้รีบได้ซะที่ไหน เมื่อถึงเวลามันมาเองแหล่ะครับคุณย่า”
พี่อาทิตย์ตอบยิ้มๆ ผมดีใจนะที่เขาพร้อมจะเปิดรับคนใหม่แล้ว ผมอยากเห็นพี่อาทิตย์มีความสุขบ้าง
ตอนเย็นมีงานเลี้ยงปิ้งย่างกันเล็กน้อย ผมนั่งป้อนทั้งต้นไม้ต้นน้ำจนทั้งคู่อิ่มพุงกางเลย
“เพชรกินบ้างสิ เอาแต่ป้อนลูก”
วินหันมาแกะกุ้งให้ผม
“ก็กินอยุ่เรื่อยๆนี้ไง กินกับลูก”
“แม่ฮะ ต้นไม้หิวน้ำ”
น้องต้นไม้หันหาน้ำ ผมเลยชี้ให้ลูกไปเอาที่หัวโต๊ะ
“ไปตรงนู้นเลยลูก”
น้องต้นไม้พยักหน้าเข้าใจ ก่อนที่จะเดินไปที่หัวโต๊ะจะรินน้ำเองก็ไม่กล้าผมเลยเดินไปจะรินให้แต่เจอคุณหญิงนีรนุชยื่นให้น้องต้นไม้ซะก่อน น้องต้นไม้หันมามองหน้าผม ผมเลยพยักหน้าไป น้องต้นไม้เลยรับมา
“อย่าลืมไหว้ขอบคุณคุณย่าสิลูก”
ผมพูดจบคุณหญิงนีรนุชยิ้มออก
“ขอบคุณฮะคุณย่า”
น้องต้นไม้ไหว้ขอบคุณคุณหญิงนีรนุช
“เอ่อ ต้นไม้ไปกินบาร์บีคิวกับคุณย่าทางนู้นไหมครับ”
คุณหญิงพูดจบหันมามองหน้าผม ผมเลยพยักหน้าให้น้องต้นไม้ไป น้องต้นไม้เลยเดินไปจับมือคุณย่าแล้วเดินไปกินบาร์บีคิวกัน ก่อนจะเดินออกไปผมได้ยินเสียงเบาๆจากคุณหญิงนีรนุช
“ขอบใจนะเพชร”
ผมยิ้มตอบกับคำพูดของคุณหญิงนีรนุช คุณหญิงก็ยิ้มตอบ แล้วพาเจ้าตัวแสบไปกินบาร์บีคิว
ผมกลับมานั่งที่เดิมเจอวินที่นั่งมองเราอยู่ตลอด
“วินดีใจนะที่วินให้อภัยคุณแม่แล้ว”
ผมยิ้มก่อนจะตอบวิน
“ชีวิตคนเรามันสั้นเกินกว่าจะมาเกลียดใครอยู่ตลอดเวลา ถ้าคุณหญิงเขาพร้อมที่จะเปิดใจ เพชรก็พร้อมที่จะให้อภัย คนเรามันเริ่มใหม่กันได้ตลอด ถ้าคิดจะเริ่ม”
ผมคิดอย่างนั้นจริงๆ บางทีวันเวลาที่ผ่านมาก็สอนให้ผมรู้อะไรหลายๆอย่าง แล้วอีกอย่างคุณหญิงนีรนุชก็คือย่าของน้องต้นไม้ต้นน้ำ แม่ของวิน ถ้าคิดจะอยู่กับแบบมีความสุขก็ต้องรู้จักเปิดใจแล้วให้อภัย
“ดีแล้วละเพชร”
วินโอบไหล่ผม ผมเลยซบไหล่วินตอบ
ระหว่างทานไปเรื่อยๆ น้องต้นน้ำพี่อาทิตย์ก็มาเอาไปเล่นด้วย วินก็หายไปเข้าห้องน้ำนานแล้ว ผมเลยจะเดินกลับห้องแต่กลับมีพนักงานของทีนี้เอากระดาษอะไรบางอย่างมาให้แล้วเดินจากไป
** เดินไปที่ต้นมะพร้าวข้างหน้าสิ **
ผมหันไปข้างหน้าเจอต้นมะพร้าวต้นนึงอยู่เลยเดินไป ผมรู้สึกใจเต้นตึกตักไปหมดเหมือนเกมส์ๆนี้มันเคยเกิดขึ้น
ผมเดินไปถึงต้นมะพร้าวก็เจอลูกศร ผมเลยเดินตามลูกศรไปเรื่อยๆ ก็เจอวินที่นั่งบนเก้าอี้ตัวยาว ใส่เสื้อเชิร์ตแขนสั้นปลดกระดุมออกหมดอวดแผ่นอกแกร่งแล้วก็หน้าท้องแสนเซ็กซี่ อยู่กลางชายหาดที่แถวนี้ดูจะเงียบสงบ แสงจันทร์ที่ทอแสงออกมาขับให้ใบหน้าของวินยิ่งหล่อเหลาขึ้นไปอีก วินยิ้มให้ผมก่อนที่จะหยิบกีต้าร์ข้างๆมาเล่น
“เธอเหนื่อยไหม ที่ต้องทนกับคนไม่เอาถ่าน
เธอเบื่อไหม ที่ยังยอมให้คนไม่ได้ความ
ขอโทษจริงๆ ที่ฉันทำให้เหนื่อยใจ
ฉันยอมรับ ฉันไม่ใช่คนดีสักเท่าไหร่
และฉันพอรู้ ที่ทำดีให้เธอยังน้อยไป
แต่เธอยังทนอยู่ ยังเหมือนเดิมไม่ไปไหน”
วินร้องเพลงไปพร้อมกับเล่นกีต้าร์ โดยสายตาเขาจับจ้องผมอยู่ตลอดเวลา
“ขอบคุณจริงๆที่เธอยังรัก ไม่เคยเปลี่ยน
ถึงฉันจะดีจะเลวขนาดไหน
และคนอย่างฉันก็คงจะขอ รักเธอตลอดไป
ให้คุ้มที่เธอได้ไว้ใจ ตอบแทนวันนี้ที่ฉันมีเธอ”
พอถึงท่อนนี้วินร้องดังขึ้น เหมือนจะให้มันดังมาถึงผม อยากให้ผมรับรู้ สายตาเขาที่จ้องกับผมตลอดเวลาทำเอาผมอดเขินไม่ได้จริงๆ
“คนอย่างฉัน ให้มันดีกว่านี้ก็ลำบาก
แต่นับจากนี้ ฉันจะดีกว่านี้ฉันรับปาก
จะยากเย็นเท่าไหร่ จะขอทำให้สุดใจ
ขอบคุณจริงๆที่เธอยังรัก ไม่เคยเปลี่ยน
ถึงฉันจะดีจะเลวขนาดไหน
และคนอย่างฉันก็คงจะขอ รักเธอตลอดไป
ให้คุ้มที่เธอได้ไว้ใจ ตอบแทนวันนี้ที่ฉันมีเธอ
ขอบคุณจริงๆที่เธอยังรัก ไม่เคยเปลี่ยน
ถึงฉันจะดีจะเลวขนาดไหน
และคนอย่างฉันก็คงจะขอ รักเธอตลอดไป
ให้คุ้มที่เธอได้ไว้ใจ ตอบแทนวันนี้ที่ฉันมีเธอ
จะดีจะเลวฉันยังมีเธอ จะเป็นคนที่รักเธอเสมอ
ตอบแทนวันนี้ที่ฉันมีเธอ”
วินร้องเพลงจบแล้วเข้ามากอดผม พร้อมยังพูดประโยคจากเพลงนั้นอีกครั้ง
“จะดีจะเลวฉันยังมีเธอ จะเป็นคนที่รักเธอเสมอ ตอบแทนวันนี้ที่ฉันมีเธอ”
พูดไปพลางกอดผมโยกตัวไปพลาง ผมน้ำตาคลอตั้งแต่ตอนที่เขาเข้ามากอดแล้ว วินก้มลงมามองหน้าผมแล้วยิ้ม
“วินรักเพชรนะครับ ขอบคุณที่ให้โอกาส ขอบคุณที่ให้อภัยผู้ชายเลวๆคนหนึ่ง ขอบคุณที่ให้ผู้ชายไม่เอาถ่านคนนี้ได้พิสูจน์ตัวเองว่าพร้อมจะเป็นพ่อที่ดี และเป็นสามีที่ดีของเพชร ขอบคุณนะครับที่อยู่ข้างๆกัน”
ผมมองวินแล้วน้ำตาไหล ไม่ใช่เสียใจแต่เป็นน้ำตาแห่งความปลาบปลื้มยินดี น้ำตาแห่งความสุข
“เพชรก็ขอบคุณวินที่รับผิดชอบ ขอบคุณวินที่ขอโอกาสจากผู้ชายคนหนึ่งที่เคยทำร้ายวินไม่น้อย ขอบคุณที่วินปรับปรุงตัว ขอบคุณที่ทนเพชรมาจนถึงทุกวันนี้ แม้ว่าเพชรจะไม่ค่อยดีกับวินเท่าไหร่ก็ตาม แต่หลังจากนี้เพชรจะเป็นภรรยาที่ดีของวินนะ ขอบคุณที่อยู่ข้างๆกัน”
ผมพูดจบวินก้มลงมาจูบผมเบาๆแล้วค่อยๆลึกซึ้ง ดูดดื่ม เราจูบกันอยู่นานภายใต้เสียงจันทร์ที่เดือนเต็มดวง
เราสองคนปละออกจากกันโดยสายตาของเรายังหวานเชื่อมกันอยู่ ผมกระซิบที่หูวินเบาๆ
“มีอยากที่เพชรลืมบอกวิน เพชรเริ่มจะรักวินแล้วละ”
ผมพูดจบวินก็เข้ามาจูบผมซ้ำอีก เราสองคนผละออกจากกันอีกครั้งวิ่งนั่งคุกเข้าข้างหน้าผม ก่อนล้วงแหวนจากกระเป๋ากางเกงออกมา
“แต่งงานกับวินนะครับ”
ผมตอนนี้อึ้งไปหมด วินขอแต่งงาน
“วินรู้ว่าเราสองคนอาจจะข้ามขั้นกันมาเยอะ แต่วินอยากจะให้เราสองคนมีพิธีเหมือนคู่อื่นเขา แต่งงานกันนะครับ”
วินพูดพร้อมมองหน้าผมด้วยสายตาหวานฉ่ำ ผมเลยตอบว่า
“แต่งสิครับ”
ผมพูดจบวินก็สวมแหวนให้ผม จูบมือผมหนึ่งที แล้วก็ลุกขึ้นมาจูบปากผมอีกครั้งอย่างดูดดื่ม เราสองคนยืนจูบกันอย่างนั้นนานแสนเนิ่นนานใต้แสงจันทร์ที่เป็นพยานรักของเราทั้งสองคน
“คุณพ่อ คุณแม่”
น้องต้นไม้เสียงดังมาแต่ไกล ผมหันไปมองก็เจอน้องต้นไม้ที่จูงมือน้องน้ำเดินมาหาเราสองคน
ผมกับวินผละออกจากกันแล้วมองไปที่ลูกของเราสองคน หลังจากนี้มันไม่ใช่แค่เรื่องของเราสองคนแล้ว แต่เป็นเรื่องของครอบครัวเรา ผมกับวินเรายิ้มให้กัน ก่อนเดินกันไปหาลูก ลูกของเราสองคน
อวสาน
[/size]
______________________________________________________________________________
ใครมาอ่านทันตอนแรกบ้างแนะนำให้อ่านใหม่นะ คนเขียนลงผิด เบลอเลย แต่งเสร็จตอนตี5.35 เลยผิดพลาดเล็กน้อย
เอาละ เวิ้นเว่อใหม่ เอาเป็นว่าขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่าน ขอบคุณทุกท่านที่คอมเม้นต์ ขอบคุณทุกท่านที่ให้กำลังใจ
กันเรื่อยมา ขอบคุณที่ติชม ขอบคุณที่ไม่ทิ้งกัน และขอบคุณที่ทำให้ความฝันของเด็กคนนึงเป็นจริง
ตอนแต่งเสร็จตื้นตันมากที่ตัวเองทำได้ แต่งนิยายจบ เป็นอะไรที่ภูมิใจในตนเองมาก
ตอนแต่งบรรทัดสุดท้ายเหมือนจะร้องไห้ ฮ่าๆ คนเขียนเพ้อเจ้อ แบบรู้สึกเหมือนส่งลูกถึงฝั่งฝันอะไรแบบนั้น
ปล ตอนพิเศษมีแน่นอน แต่รอน่อยนะครับ
ปล.2 ฝากนิยายเรื่องใหม่ด้วย
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42897.0ปล.3
http://www.youtube.com/watch?v=iJGz3qbaE_A เพลงที่วินร้องให้เพชร คนไม่เอาถ่าน บิ๊กแอส
อ่านจบแล้วติชมได้นะครับ จะเอาไปปรับปรุงเรื่องต่อไป
หัวข้อ: ......วังสวาท...... Mpreg ตอนที่36 37 38 39 (อวสาน) 17/7/57 หน้า38 (อ่าน 473813 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก