ENDING
ฟ่งเดินเข้าในบ้านเห็นหมอชีกำลังนั่งกดเปลี่ยนช่องโทรทัศน์
"ว่าไงที่รัก...ทานข้าวกันเถอะ ผมซื้อข้าวหมูแดงมาฝาก"
"..." เงียบ.....
"ที่รักวันนี้เด็กๆที่ร้านหาว่าผมมัวห่วงร้านเดี๋ยวคุณจะน้อยใจแล้วหนีไปหาแฟนใหม่...ผมเลยบอกว่าไม่มีทางเพราะคุณรักผมคนเดียว..."
"......." เงียบ....
"หมอชีครับ..." ฟ่งเดินมาหาที่โซฟา ร่างผอมกว่าบนโซฟายังไม่มีทีท่าจะหันมามอง
"ผมว่าคุณหันมามองผมหน่อยเถอะ...ผมจะยิ้มให้ดู"
"......." หมอชีวางรีโมทลงก่อนจะลูกขึ้นยืน แต่ฟ่ดึงแขนให้เขานั่งลงบนตัก
ร่างบางไม่ได้ดิ้นรนขัดขืนอะไรเลย...เอาแต่นั่งนิ่งก้มหน้าไม่สบตา
"มันไม่ใช่ความผิดคุณนะ...หันมามองผมเดี๋ยวนี้...." น้อยนักที่ฟ่งจะทำเสียงดุ
".....ผมไม่อาไหน"
"หมอ...."
"ผมไม่มีเวลาให้ลูกเท่าที่ควร น้องแต้วเลยไม่ได้มีเวลาเล่นอย่างเด็กๆคนอื่น...ไปเที่ยวอย่างที่เด็กคนอื่นเที่ยว"
"หมอ...."
"ฮึ๊ก...ผมนี่มันไม่ได้เรื่อง...แย่ที่สุด..."
"พอได้แล้วครับ..."เห็นหมอชีร้องไห้ปริ่มจะขาดใจนี่มันบาดหัวใจฟ่งชะมัด
"หมอ...หมอเลี้ยงน้องแต้วสมบูรณ์แบบที่สุด"
"หื้ม..."
"สมบูรณ์แบบอย่างที่คุณที่ดีที่สุดในโลกจะทำให้น้องแต้วได้...น้องแต้วไม่เคยขาดอะไรเลย...บางทีถ้าน้องแต้วคิดถึงเราเขาจะกลับมา หรือถ้าเราคิดถึงทนไม่ไหวก็ไปหาน้องแต้วที่โน่น"
"......ผม...น้องแต้วไม่เลือกผม"
"หมอ...ฟังผมนะ...น้องแต้วคิดถึงแม่...ดูสิขนาดแม่น้องแต้วหายไปนานขนาดนั้นน้องแต้วยังรักเธอเหมือนเดิมเลย"
"....."
"แล้วนี่พ่อขาที่น่ารักของน้องแต้วนะ....น้องแต้วต้องคิดถึงทุกลมหายใจเข้าออกแน่ๆ...ลูกไม่ได้ทิ้งหมอนะ...ลูกรักหมอจะตาย"
"แล้วทำไมน้องแต้ว...." หมอชีช้อนตามอง...หยาดน้ำใสๆทำเอาฟ่งตะบะจะแตก
"หมอ...น้องแต้วเลือกแม่เพราะอะไรผมว่าน้องแต้วรู้ดีที่สุด...แต่คนที่น้องแต้วรักสุดน่ะ...หมอชีของผมแน่ๆ..." ฟ่งไล้จมูกไปตามแก้มใสๆนั่น
"อื้ม..." หมอก้มหน้าซุกไหล่กว้าง
"หมอ...ผมหิว..." ฟ่งกระซิบ
"อ่อ...งั้นไปทานข้าว...อ่ะ.."หมอชีร้องเสียงหลงเมื่อถูกงับแก้มเอาดื้อๆ
"หมอน่ะ...ผมหิวหมอนะครับไม่ได้หิวข้าว..." ฟ่งเลื่อนริมฝีปากไปปิดปากหมอชีเอาไว้แน่น ขบเม้มหนักให้อีกฝ่ายเผยอปากแล้วเขาก็เผลอตัวดูดดื่มกับหมอชีจนถูกทุบไหล่
"อดอยาก...มาจากไหน" หมอชีทั้งโกรธทั้งอาย (เหนื่อยด้วย)
"ก็หมอเอาแต่เครียดแล้วก็เศร้า...ผมก็ไม่รู้จะปลอบยังไงนี่ครับ...หื้ม" หมอชีสบตาที่เว้าวอนนั่นและใจอ่อนยวบ
.
.
.
ใช่สินะ....ปกติเขาทำงาน...เอาแต่ทำงานจนละเลยน้องแต้ว...
พอมาเริ่มเครียดเรื่องน้องแต้วก็ลืมไปเลยว่าควรใส่ใจคนข้างๆนี่
"ขมวดคิ้วอีกแล้ว...ไม่ต้องกังวลเรื่องผมหรอก...ผมรู้ว่าคุณคิดอะไรมากมายแล้ว..."
"ผมขอโทษนะ"
"ชู่...ขอโทษทำไมครับ"
"ก็ที่....ผมละเลย..."
"หมอ....ผมรักคุณ...คุณรักผมมันก็กลบทุกอย่างมิดแล้วนะ...ใช่มั๊ย...คุณรักผมใช่มั๊ย"
".....อื้อ..." หมอชีโถมตัวเขาหากอดอีกฝ่ายแน่น....
"ผมรักคุณ...."ฟ่งยิ้มแก้มแทบปริ หมอชีคนดีเป็นคนช่างคิด บางทีก็จดจ่อกับบางอย่างมากไป...
.
.
.
แต่ฟ่งเข้าใจดี
"อื้ม...อ่ะ....ฟ่ง" เสียงครางแผ่วๆ ทำให้ฟ่งเหมือนจะขยับเน้นเข้าไปอีกจนหมอชีสะดุ้ง
"ตรงนั้น..."หมอชีจิกผ้าปูบรรเทาความเสียวซ่านจากการสัมผัส
"ตรงนั้น...ตรงไหน..."ยิ่งอีกฝ่ายครวญครางฟ่งยิ่งแกล้ง...
หมอชีสบตา ตาเรียวๆนั่นคลอหยาดน้ำใส ทว่าแฝงความเว้าวอนเล็กๆ...
"อื้ม...มัน...รู้สึก..."
"รู้สึก....อะไรครับ..." ทั้งที่ตัวเองก็ร้สึกดีไม่ต่างจากกันแต่ขอให้ได้แกล้งหน่อยเถอะ....
"เร็วๆเถ อะ..ผมจะไปแล้ว..."หมอชีกอดไม่พอแถมจิกหลังไหล่ฟ่งเอาดื้อๆ...
"ไปไหน....บอกผมก่อน"
"ฟ่ง....เร็วๆ...อย่างแกล้ง" น้ำเสียงบวกท่าทางอ้อนๆฟ่งตกม้าตายแพ้ทางท่าแบบนี้ของคนตัวเล็กกว่าเอาจริงๆ
"ถ้าหมอทำเสียงอย่างนี้ใส่ใครผมไม่ยอมนะ...ทำได้แค่กับผมนะครับ"
"อื้อ...." หมอชีพยักหน้ารัวเร็ว ฟ่งขยับเร่งจังหวะจนหมอชีสะเทือนไปทั้งตัวเสียงครางดังขึ้นก่อนจะเงียบหายไปเมื่อสิ้นสุดที่ปลายทาง
"ไอ้โย่ง...ขี้แกล้ง"หมอชีฟาดผั๊วะ เอาที่ไหล่ แต่เสียงโอดโอยกลับเป็นของตัวเองเมื่อ "ไอ้โย่ง"เริ่มขยับตัวอีกครั้ง...และอีก...ครั้ง
"น้องแต้วไปโรงเรียนเป็นไงคะลูก..." หมอชีนั่งหน้าแป้นแล้นหน้าจ่อคอมแข่งกับลูกสาว
"ก็ดีค่ะพ่อขา...น้องแต้วพูดภาษาอังกฤษเร็วปรื้ออย่างที่พ่อขาสอน...." น้องแต้วคุยโขมงโฉงเฉงเรื่องโรงเรียน
เรื่องหิมะ...เรื่องเพื่อน....
.
.
.
เรื่องแม่กับพ่อใหม่
หมอชีหัวเราะเมื่อน้องแต้วทำท่าทางประกอบ
ลูกสาวคนดีของเขาน่ารักที่สุด...
ก่อนจะจบการสนทนาน้องแต้วจะทำท่าน่ารักแล้วบอกว่า
"น้องแต้วรักพ่อขาที่สุดในจักรวาลค่ะ"
เมื่อก่อนที่สุดในโลก....ตอนนี้ที่สุดในจักรวาล
ไม่ว่าที่สุดของน้องแต้วจะเป็นอะไร
หมอชีเชื่อเหลือเกินว่า
"พ่อขา"จะเป็นที่สุดของน้องแต้วเสมอ
จบค่ะ
******************************
จบแล้วค่ะเหลือแต่ตอนพิเศษค่ะ
ขอบคุณทุกท่านที่ให้กำลังใจแล้วก็ติชมค่ะ