14 กุมภาพันธ์ ณ นครเซี่ยงไฮ้
กันติชายกข้อมือขึ้นมาดูนาฬิกาที่บ่งบอกเวลาสองทุ่ม เอกสารบัญชีบนโต๊ะยังไม่เสร็จดีเท่าไหร่แต่วันนี้ต้องพักไว้ก่อนแม้จะคันไม้คันมืออยากจะทำให้เสร็จ เพราะถ้าไม่ลุกไปสักทีเพดานอาจจะทรุดได้เพราะจักรพรรดิพระอาทิตย์น่าจะเดินไปเดินมา ฟาดงวงฟาดงาใส่ชิวซีไปหลายรอบแล้ว
มุมปากยกยิ้มก่อนจะลุกขึ้นจัดเนคไทให้เข้าที่ ติดกระดุมชุดสูทสีเทาพอดีตัวแล้วลุกออกจากโต๊ะทำงานมุ่งตรงไปที่ห้องน้ำ ยืนสำรวจตัวเองอยู่หน้ากระจกหันซ้ายหันขวาแล้วฝึกยิ้ม
ยิ้มแบบที่ 1 ยิ้มนิดๆ น่าจะไม่ค่อยแสดงอารมณ์เท่าไหร่
ยิ้มแบบที่ 2 ยิ้มทำตาโตประหลาดใจ
ยิ้มแบบที่ 3 ยิ้มเม้มปากให้ดูเหมือนเขิน
ใช่...กันติชากำลังซ้อมยิ้มทำเป็นไม่รู้ว่าสุริยะ หยางจะเซอไพรส์วันวาเลนไทน์ ต้องแกล้งทำเหมือนว่าทำงานหนักจนลืมวันลืมคืน จนสามีสุดที่รักภูมิใจว่าเซอไพรส์สำเร็จ
พี่ซันชอบทำตัวน่ารัก ก็ต้องปล่อยเขาไปไม่อยากจะขัด กันติชาไม่ได้ตื่นเต้นกับอะไรกับการเซอไพรส์หรือของขวัญหรอก แต่ก็ต้องยอมรับว่ารู้สึกดีที่พี่ซันใส่ใจ จึงมองที่ความตั้งใจมากกว่า
“ปีนี้จะได้กระต่ายแบบไหนนะ”
สุริยะ หยางเปลี่ยนของขวัญวันวาเลนไทน์ทุกปี แต่ไม่พ้นตระกูลหูยาว อย่างนาฬิกาที่ใส่อยู่นี่ก็แบรนด์เนมราคาแพงรุ่นลิมิเต็ดอิดิชั่นหน้าปัดรูปกระต่ายสลักชื่อ Kanticha
ปีก่อนหน้าก็ถุงเท้าลายกระต่ายทำมือ พี่ซันไม่ได้ทำ แต่ไปสั่งทำมา...ของขวัญไม่ได้น่ารักเลยสักนิด เพราะคนให้น่ารักกว่าเลยต้องมาซ้อมตื่นเต้นนี่ไง เดี๋ยวผัวน้อยใจเลิกทำตัวน่ารัก
กันติชาเดินอ้อยอิ่งไปกดลิฟต์เพื่อขึ้นไปยังชั้นบริหาร ลิฟต์สำหรับขึ้นไปบ้านของเขากับสุริยะ หยางเป็นลิฟต์ผู้บริหารที่จะจอดแค่บ้าน ชั้นพี่ซัน แล้วก็ด้านล่างเลยก็เลยต้องขึ้นไปเปลี่ยนลิฟต์ พนักงานต่างหายกันไปหมดแล้วเพราะเป็นเทศกาลพิเศษ
“เมื่อยคอจัง”
มือยกขึ้นแตะลงที่มอนิเตอร์ข้างลิฟต์...ใครลายมือไม่ตรงก็ใช้ลิฟตน์นี้ไม่ได้นะ เป็นมาตรการรักษาความปลอดภัย แถมลิฟต์ยังสั่งทำพิเศษกันกระสุน กันระเบิด รุ่นๆ เดียวกับตู้เซฟธนาคารโลกที่ต่อให้ทั้งธนาคารระเบิดตู้ก็ยังอยู่
จำได้ว่าสุริยะ หยางเคยบอกว่าถ้าเกิดอันตรายก็ขังตัวเองในลิฟต์ก็ได้ ใช่ มันควรมีไว้สำหรับรักษาความปลอดภัย แต่ก็เคยถูกชวนมาสวีทในลิฟต์เหมือนกัน ทำไปได้ยังไงนะตอนนั้น...แต่ลิฟต์แคบๆ เสียงก้องๆ ก็เร้าใจไม่ใช่น้อย
คิดแล้วก็หัวเราะเบาๆ หลังนี่งานยุ่งไม่ค่อยได้ทำอะไรตื่นเต้นกับพี่ซันเลยสิน่า... พี่ซันก็ยุ่งนะ แต่ยุ่งน้อยกว่าเขาเยอะ เรื่องบัญชีมันต้องดูให้ละเอียดนี่
ลิฟต์มาถึงบ้านในที่สุด กันติชากระแอมไอเบาๆ แล้งทำสีหน้าปกติ พอก้าวเท้าออกมาเจอกองทัพลูกโป่งลอยละล่องอยู่ทั่วบ้านแถมมีตุ๊กตากระต่ายห้อยที่ปลายลูกโป่งก็เกือบขมวดคิ้วแล้ว แต่เพราะซ้อมมาหลายวันเลยทำท่าตกใจปล่อยกระเป๋าเอกสารร่วงหล่นยกมือขึ้นปิดปาก
จำได้ว่าเห็นโฆษณาอะไรสักอย่างในทีวีมีท่านี้ เลยก้อปปี้มา เท้าค่อยๆ ก้าวผ่านกระต่ายน่ารำคาญ เอ้ย น่ารักไปช้าๆ แกล้งจับบางตัวแล้วก็ปล่อย เดินตามกลีบกุหลาบไปที่สวนด้านนอก
สุริยะ หยางในชุดจีนสีดำสนิทนั่งรออยู่ในเก๋ง พร้อมกับอาหารเต็มโต๊ะและไวน์ ข้างๆ มีกระต่ายยักษ์ทำท่าถือไวโอลิน ขนาดจะกินข้าวกับผัวสองต่อสองมันยังมานั่งด้วย ไม่มีมารยาทเอาซะเลย
“เซอไพรส์”
“พี่ซันอ่ะ เวอร์ไปแล้วนะครับ”
บ่นแต่แกล้งทำเป็นยิ้มเขิน เม้มปากนิดๆ แบบที่ซ้อมมา
“วันพิเศษทั้งที พี่ก็อยากทำให้อวิ๋นบ้าง เบื่อหรือยัง”
“จะเบื่อได้ไงล่ะครับ ขอบคุณนะครับ น่ารักจัง”
ถ้าเอากระต่ายออกไปหมดเหลือแค่เรากินข้าวกันสองคนจะแฮปปี้กว่านี้อีก แต่เอาเถอะ ผัวอุตส่าห์พยาย๊ามพยายามเนรมิตดินแดนกระต่ายสุดอลังการทั้งที
“ทำไมปีนี้เยอะกว่าปีที่แล้วอีกอ่ะ เอาเวลาไหนมาทำครับเนี่ย”
“ไม่บอก”
รู้หรอกว่าหิ้วกาข้ามสวนมาวางแผนกับชิวซี ทำหน้าภูมิใจซะน่าหมั่นไส้
มื้ออาหารผ่านไปแบบมีกระต่ายล้อมรอบ กันติชาไม่ได้รังเกียจอะไรหรอก หลังๆ มันก็ชินแล้วแต่ก็อดหมั่นไส้เจ้าพวกหูยาวไม่ได้อยู่ดี ทั้งลูกทั้งผัวเข้าแก๊งกระต่ายกันหมด ลูกไม่เท่าไหร่แต่ผัวนี่ไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองบ้ากระต่าย
“ของขวัญจากพี่”
“ขอบคุณครับ อะไรอ่ะ หนักนะเนี่ย”
กล่องของขวัญที่ตั้งอยู่แต่แรกข้างๆ กระต่ายถูกยกขึ้นมาวางบนโต๊ะ สุริยะ หยางทำหน้ากระหยิ่มยิ้มย่องยิ่งน่าหมั่นไส้ เลยต้องรีบแกะออกมา
และของขวัญวันวาเลนไทน์ปีนี้ก็คือ...
“แจกันรูปกระต่าย พี่สั่งทำจากช่างระดับประเทศ แม้มันจะไม่ได้เป็นของเก่าเหมือนแจกันบ้านเรา แต่อีกห้าร้อยปีมันก็จะแพงขึ้นเองแหละ”
แจกันประหลาดๆ ที่ฐานอ้วนๆ คอยาวๆ ทำจากกระเบื้องวาดลายครามเป็นรูปกระต่ายแบบพู่กันจีนสีฟ้าชมพู มีตัวอักษรจีนหวัดๆ เขียนว่า มั่นคง ยืนยาว อย่างกับของให้ญาติผู้ใหญ่
คราวนี้ทั้งกระต่ายชู้พี่ซัน กับ แจกันมือที่สามก็เกิดการรวมร่างผนึกกำลังกันเป็นที่เรียบร้อย
“น่ารักจังเลย”
“พี่รู้ว่าอวิ๋นต้องชอบ”
หรอครับ...
“อวิ๋นเอาไปวางที่ห้องทำงานได้ไหมครับ? จะได้เห็นมันทุกวัน”
จะได้ยัดใส่ตู้เก็บเอกสารไม่ต้องเห็นมันไปเลย พี่ซันไม่ไปห้องทำงานเขาอยู่แล้วเพราะไม่อยากให้เรื่องของเราเป็นที่รับรู้
“เอาสิ...”
“อวิ๋นก็มีของขวัญให้พี่ซันนะ”
สุริยะ หยางทำตาโตฉีกยิ้มว้าง บอกเลยว่ายิ้มแป้นแล้นขนาดนี้แสดงว่าตื่นเต้นจริง ไม่ได้แอ๊บแน่นอน พี่ซันมีทุกอย่างที่เขาต้องการแล้ว การเซอไพรส์หรือของขวัญเล็กๆ น้อยๆ ทำให้เขาตื่นเต้นได้ทั้งนั้น
“นี่ครับ”
กันติชาหยิบของขวัญกล่องเล็กในกระเป๋าเสื้อสูทออกมา
“สวย...ขอบคุณครับ”
กระดุมข้อมือสั่งทำลายหยินหยางมีเพชรเม็ดเล็กมากติดอยู่ตรงกลาง เขาจะให้อะไรแนวๆ นี้กับพี่ซันทุกปีเผื่อพี่ซันจะคิดได้บ้างว่าของขวัญที่สมควรให้ผู้ชายวัยทำงานมันต้องเป็นแบบไหน
ไม่ใช่ขยัน มุ่งมั่น และตั้งใจกับกระต่ายเหลือเกิน!
“ขอกอดหน่อย”
กันติชาลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินอ้อมโต๊ะไปนั่งตักจักรพรรดิพระอาทิตย์ ลมเย็นๆ ทำให้การถูกกอดแบบนี้รู้สึกดีมาก...กลิ่นชาหอมจากตัวพี่ซันทำให้รู้สึกเหมือนได้กลับบ้าน
“รักพี่ซันจัง”
“พี่ก็รักตอง พักผ่อนเยอะอีกหน่อยนะพี่เป็นห่วง ให้บริษัทขาดทุนบ้างก็ได้ พนักงานจะได้ตื่นเต้น”
“ได้ที่ไหนล่ะครับ ช่วยปิดงบก็แบบนี้แหละ เดี๋ยวก็ว่างแล้ว ไม่งอแงนะครับ”
“รับทราบครับ จะเป็นเด็กดี แต่ขอรางวัลเด็กดีหน่อยได้ไหม? พี่อดอยากปากแห้งมาเกือบเดือนแล้วนะตอง พี่ไม่ได้ถือศีลกินเจนะ เผื่อตองเข้าใจผิด ชาตินี้ให้ตายพี่ก็ไม่บวช”
ผัวใครงอแงได้น่ารักจริงๆ
“งั้น...อุ้มตองไปอาบน้ำก่อนสิครับ เมื่อยไปหมดเลยอ่ะ”
“คืนนี้เมื่อยกว่าเดิมแน่ๆ พรุ่งนี้เตรียมตัวลางาน นอนอยู่บ้านกับพี่ทั้งวัน”
“งานตองยังไม่เสร็จเลยนะครับ”
“น่า...พี่’ เสร็จ’ ก็พอ”
เฮ้อ...เอาเถอะ อาทิตย์หน้าก็คงยุ่งยาวๆ ถือว่าแวะพักเอาใจผัวก่อนแล้วกัน
“งั้น...ทำแรงๆ หน่อยนะครับ ตองชอบเวลาพี่ซันนิสัยไม่ดี”
สุริยะ หยางเวลาเกรี้ยวกราด...โคตรเร้าใจ
==============
อิอิ
อัพเดทนิยายในจักรวาลช่อฟ้าค่ะ
In control ในปกครอง (วางแผงแล้ว)
Setting Sun อาณาจักรพระอาทิตย์ (ออกงานหนังสือเดือนมีนา 19)
Not yours เมื่อผมไม่ใช่ (ออกงานหนังสือเดือนมีนา 19)
ใครยังไม่ไปอ่านเรื่องที่สาม รีบไปน้า <3
เว็บไทยบอย แบมไม่ได้อัพแล้วนะงับ สามารถติดตามได้ทาง แฟนเพจ ค่า
ตอนนี้เว็บที่อัพนิยายมีเด็กดี ReadAwrite และ ธัญวลัยค่ะ
หัวข้อ: Setting Sun ☀ อาณาจักรพระอาทิตย์ : ประกาศร่วมเล่ม หน้า 1 (5 March 19) (อ่าน 127105 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก