ตอน จบ
หลังจากวันนั้น ทุกๆคนคงรู้ดีว่าวันไหน ไอ้เอกก็ตื้อให้ผมไปพบครอบครัวมันให้ได้ซึ่งผมก็งอแงไม่อยากไป เพราะอะไรบางอย่างที่ไม่ชอบพ่อตาเอาซะเลย ถึงไม่อยากไป แต่สุดท้ายที่สุด กูก็ต้องไปอยู่ดี
ผมนั่งตัวเกร็งภายในบ้านหลังใหญ่ซึ่งมีเมย์ นั่งอยู่เป็นเพื่อน ตอนนี้ผมกำลังรอพบหัวหน้าครอบครัวของไอ้เอกอย่างเกร็งสุดๆ
"พ่อค๊าบ รับโทรศัพท์ด้วยค้าบ" เสียงโทรศัพท์ทำเอาผมสะดุ้งสุดตัว เลยต้องหันมองไปตามเสียง
"จ้าที่รัก" เสียงของเมย์กรอกเสียงไปตามสายอย่างหวานหยดจนผมแทบเลี่ยน
"จ้าเดี๋ยวพี่จะไปเดี๋ยวนี้เเหละ" เมย์ว่าแล้วกดสายทิ้ง เมย์หันมาทางผมแล้วทำหน้าเหมือนสำนึกผิด
"นุ๊ โทษทีอ่ะ เมียโทรตาม"
"อ้าวทำไมอ่ะ"
"โทรมาตามไปช่วยเลือกชุดไปเที่ยวทะเลอ่ะ ไปก่อนนะเดี๋ยวกิ๊ฟรอนาน โทษทีว่ะ" มันว่าแล้วก็โบกมือลา
"เฮ้ยอย่าทิ้งกันดิ่" ผมแทบอยากร้องเพราะมันวิ่งหนีผมขึ้นรถที่จอดอยู่หน้าบ้าน ผมวิ่งตามเพื่อง้อให้มันอยู่กับผมก่อน
"ไอ้เมย์ อย่าทิ้งกู" ผมตะโกนอย่างหมดหวัง เพราะมันเหยียบซะแรง
"เอาแล้วไงกู แล้วกูจะทำไงดีวะเนี่ย แล้วไอ้เอกเมื่อไรมันจะมาวะ" ผมบ่น ซวยเเล้วไงมาบ้านไอ้เอกหวังได้เมย์ มาอยู่เป็นเพื่อนแต่มันกลับชิ่งเพราะต้องไปช่วยเมียเลือกชุดเนี่ยนะ โอ้พระเจ้า ช่วยลูกด้วย จะทำไงดีวะ พ่อแม่งก็ไม่ลงมาซักทีจะให้กูรอไปถึงไหน
...........................
"นุ๊ วันนี้พ่อเอกอยากคุยด้วยอ่ะ ขอร้องล่ะไปพบครอบครัวเอกด้วยกันนะ"
"นุ๊ เอกติดประชุมอีกทีรอบบ่ายอ่านุ๊ ไปกับเมย์ก่อนนะเมย์จบประชุมพอดี"
"เฮ้ยไม่เป็นไรนุ๊ เมย์ไปอยู่เป็นเพื่อน พ่อเอกใจดีจะตาย"
อุตส่าห์ ตกลงแล้วนะอย่างน้อยก็มีไอ้เอกอยู่เคียงข้าง แต่ดันถูกเหมือนลอยแพ
ตั้งแต่ครั้งนั้นเป็นต้นมาผมไม่เคยเจอกับพ่อเอกอีกเลย แถมตอนนี้กูพูดอะไรเหมือนไม่ดีไปตั้งหลายอย่างไม่เคยคิด แม้จะมาขอโทษขอขมาผู้ใหญ่ เอาละวะเป็นไงเป็นกัน
ไอ้นุ๊สู้ตายแต่ก่อนอื่นกูเมื่อยอ่ะจะมายืนคิดหน้าบ้านคนอื่นไมวะเข้าไปนั่งไม่ดีกว่าหรอ แต่บ้านไอ้เอกนี่ใหญ่สุดยอด บริเวนบ้านก็กว้าง ผมเคยผ่านแค่หน้าบ้านมันไม่รู้เลยนะเนี่ยว่าข้างในจะสุดยอดขนาดนี้่ แล้วสมาชิกครอบครัวมันอีกเห็นมันบอกว่ามันมีน้อง กับพี่ชาย แล้วก็พ่อมันที่อาศัยอยู่ในบ้านหลังนี้ ส่วนแม่มันเสียชีวิตตอนคลอดลูกคนสุดท้องมันยิ่งทำให้ผมปวดตับขึ้นมาทันที กูพูดอะไรกับพ่อไอ้เอกออกปาย แต่กูก็คิดว่ากูพูดถูกแล้วอ่ะนะ
คนอย่างไอ้นุ๊ไม่เคยยอมใครอยู่แล้ว
เออนั่งบ้าอยู่คนเดียวก็ได้นะกูอารมณ์หลากหลายเสียงจริง ส่วนคนใช้มันก็จับตามอง พ่อมันเมื่อไรจะมาซักทีไม่เห็นแม้แต่วี่เเววของคนที่พูดถึงมาเลยบ้านนี้มันยังไงกันวะ เบื่ออ่ะไปเดินเล่นบ้านคนอื่นดีกว่า
แล้วผมก็เดินออกมาตามทางเดินสวนไปเรื่อยๆผมชอบสวนมันมากเลยอ่ะมีทั้งดอกไม้จัดเป็นส่วนๆ ผมมองไปไกลๆมีต้นไม้ใหญ่มากมายเห็นมีคนกำลังเหมือนปืนต้นไม้อยู่ไกลลิบๆ เลยเดินเข้าไปดูดีกว่า
พอไปถึงก็เห็นเด็กราวๆ15-16ปี กำลังปืนเอื้อมไปหยิบลูกมะม่วงข้างบนนั้น เออมีลิงเก็บมะม่วงด้วยว่ะบ้านนี้ดีวุ้ย อ้าวที่สอยก็มีนี่หว่าไมไม่ใช้วะ
"เฮ้ " ผมทักเรียก
"อ่ะ เหวอ"
"เฮ้ย ตุบ" น้ำหนักของเจ้าเด็กนี่ก็หนักไม่น้อยผมวิ่งเข้าไปรับได้ทันเเต่ดันโดนทับซะจุก
"อ่ะขอโทษครับ เอิน ตกใจ" น้องเอิน แหะๆได้โอกาศสนิทเลย น้องเอินว่าแล้วยกมือไหว้ขอโทษ
"ไม่เป็นไรครับพี่เองที่ทำให้น้องตกใจ"ผมว่าแล้วยันตัวขึ้นมีเอินช่วยพยุง
"แล้วพี่เป็นใครครับ มาหาใครหรอ"
"ออ พี่มาหาเจ้าของบ้านอ่ะ อ่อว่าแต่น้องเอินจะเก็บมะม่วงหรอ" น้องเอินพยักหน้า
"ครับแต่ลูกนั้นมันสูงมากไม้สอยเก็บมันไม่ถึงผมเลยปีนไปเก็บเอง"
"อ้าวหรอ" ผมมองดูลูกลิงที่นั่งคุยตัวเเค่นี้แต้จะปีนขึ้นไปเก็บลูกมะม่วงที่อยู่สูงขนาดนั้นดูๆแล้วน้องเค้าตัวเล็กกว่าผมอีกนะเนี่ยว่าแล้วก็เห็นใจน้องเขานะ
"เอางี้ไหมเดี๋ยวพี่ปีนไปเก็บให้" ผมว่าแล้วยิ้มให้พร้อมลุกขึ้นเตรียมปีน
"จะดีหรอครับ" น้องเค้าถามน้ำเสียงเป็นห่วง
"สบายมากน้องพี่อ่ะเมื่อก่อนปืนต้นมะม่วงขโมยเอ้ย เก็บมะม่วงประจำ" แล้วผมก็เริ่มไต่ไปจบสุดแล้วเอื้อมหยิบจนได้แต่พอหันกลับบลงมา ไมมันสูงงี้วะ
"พี่ครับระวังนะ" น้องเอินๆ ตะโกนบอกผมแต่ ผมมัวแต่กลัวค่อยๆไต่ลงมาเลยไม่ได้ฟัง
"เฮ้ย ทำอะไรกัน" เเล้วก็ได้ยินเสียงอันทรงพลังตะโกนมาจนผมสะดุ้ง
"ว๊าก ตุบ" แล้วทุกอย่างก็ดับสนิท
..............
"นุ๊ นุ๊ เป็นไงบ้าง" เสียงของไอ้เอกเรียกพร้อมเขย่าผม
"อืม กูเป็นไรเนี่ย"ผมกุมหัวที่รู้สึกปวดหนึบๆ
"นุ๊ตกต้นไม้หัวฟาดอ่าแต่ดีนะที่ไม่เป็นอะไรมาก"มันว่าแล้วเอามือมาลูบหัวผม
"พี่นุ๊เอินขอโทษนะครับ" น้องเอินที่เข้ามาขอโทษผมอีก
"อ่าไม่ต้องหรอกครับพี่ลงไม่ดีเอง" ผมทำท่าจะลุกแต่ดันลุกไม่ถนัดเพราะรู้สึกถึงขาที่ มันแปลกๆ
"ขาเป็นอะไร" ผมถามไอ้เอกอย่างตกใจ
"ขานุ๊ไปฟาดกับกิ่งไม้อ่า มันเลยร้าวนิดหน่อย แต่หมอเค้ากลัวจะเป็นหนักเลยเข้าเฝือกเพื่อให้มันสมานกัน" เอออย่างนี้นี่เอง
"พี่เอกคืนนี้เอินจะเฝ้าพี่นุ๊นะ" น้องเอินขอพี่ชาย
"ไม่เอาพี่จะเฝ้า" ไอ้นี่ก็ไม่ยอมแพ้เหมือนกัน
"เอินจะเฝ้าอ่ะเอินทำพี่นุ๊เจ็บเอินจะเฝ้า"
"ไม่ได้นุ๊เป็นแฟนพี่ๆ พี่ต้องเฝ้านุ๊สิ"
"เอินจะเฝ้าอ่ะ"
"พี่เฝ้า"
"เอินเฝ้า"
"โอ้ยรำคาญพอซักทีได้ไหมคับ" ผมเริ่มรำคาญจนปวดสมองตึบๆกับไอ้สองพี่น้องนี่เสียจริง
"พ่อจะเฝ้าเอง" หืมใครวะจะเฝ้ากู อ้าวพ่อไอ้เอกก็อยู่ด้วย ตายเเล้วกูตกใจเล็กน้อย- -"
"หา"แล้วจะพร้อมใจกันประสานเสียงไมวะ
"แต่พ่อ" ไอ้เอกทำท่าจะค้าน
"พ่อยากคุยกับนุ๊เรื่องของเราทั้งคู่แต่ตอนนี้พ่อขอคุยกับนุ๊ตามลำพังก่อน" ไอ้เอกหันมามองผมแล้วทำหน้าเเบบเสียดาย มันกุมมือผม
"นุ๊ งั้นพรุ่งนี้เช้าเอกจะมาเยี่ยมนะ" มันว่าแล้วก็เดินจูงน้องมันออกไป
"อ้าว ไมรีบกลับอ่า" ผมถาม
"มันเลยเวลาเยี่ยมมานานเเล้วอ่ะต้องกลับแล้ว" แล้วมันก็กลับมาจูบหน้าผากผม แบบตั้งตัวไม่ทันแล้วมันก็เดินออกไปปล่อยให้ผมนอนอายกับการกระทำเมื่อกี้
"เจ็บไหมล่ะ" พ่อไอ้เอกเริ่มพูดคุย
"ไม่เจ็บก็แปลกล่ะครับ" ยังกวนได้อีกนะกู
"พูดแบบนี้ก็ดี" แล้วเค้าก็เงียบไปซักพัก
"หิวไหมล่ะ"
"ครับผมหิว" เริ่มรู้สึกถึงท้องที่ร้อง แล้วพ่อไอ้เอกก็ไปหยิบนมกับขนมปังในตู้เย็นออกมา ผมมองดูขนมปังเเละนม นมช๊อกโกเเล๊ตกับขนมปังนมสดที่ผมชอบ ผมมองหน้าพ่อไอ้เอกอย่างสงสัย
"ไอ้เอกมันซื้อไว้ มันกลัวเธอตื่นมาเเล้วหิว" เค้าว่าแล้วก็เดินไปนั่งที่โซฟาแล้วหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านส่วนผมก็ ตั้งหน้าตั้งตากิน คิดถึงไอ้เอกอ่ะ มันน่าจะมาค้างอยู่ด้วย
"ฉันตกลงแล้วนะ" หืมตกลงไรวะ
"ตกลงอะไรหรอครับ"ผมถามด้วยความสงสัย
"ก็ฉันยอมรับให้เธอมาเป็นสะใภ้บ้านฉัน"
"แค๊กๆ อั่ก" เกิดอาการสำลักด้วยความตกใจ
"เป็นไงบ้าง" พ่อไอ้เอกวิ่งมาลูบหน้าลูบหลังของผม
"พูดแค่นี้ถึงกับสำลักเลยหรอ ฮะๆ" แล้วจะหัวเราะทำไมวะมันไม่ใช่เรื่องน่าหัวเราะนะเฟ้ย
"ผมแค่แปลกใจ"
"แปลกใจอะไร" เค้าถามเลิกคิ้วเหมือนสงสัยแต่ในตากลับแฝงความหมายบางอย่าง
"ก็ตอนนั้นที่บ้าน...."ผมยังพูดไม่จบเลยพ่อเอกก็ยกมือห้ามเสียก่อน
"พอเถอะเอาเป็นว่าฉันยอมรับนาย เเล้วกัน "
"จะดีหรอ" ผมถามด้วยความแปลกใจ
"ทำไมถึงถามแบบไม่มั่นใจเเบบนั้นล่ะฉันอุตสาห์ให้พวกเธอคบกันเเล้วนะ อย่างน้อยเธอก็ทำให้ไอ้เอกมันเปลี่ยนเป็นคนใหม่ได้แล้วอีกอย่าง......."พ่อเอกทำหน้าแบบคิด
"อะไรครับ" ผมถามเมื่อมันค้างอยู่นาน
"พี่ชายของ..."
"ห๊าอะไรพี่ชายหรอครับ" ผมฟังไม่ถนัดเพราะเค้าพูดเบามาก
"ช่างเถอะเอาเป็นว่าฉันยอมรับพวกเธอ แต่ชีวิตกับอนาคตของพวกเธอต้องตกลงกันเอาเองว่าต่อไปจะเอายังไง "แล้วพ่อไอ้เอกก็กลับไปนั่งที่เดิมปล่อยให้ผมนอนคิดอีกแล้ว
....................................
หลังจากนั้นอาทิตย์นึงผมก็ได้กลับบ้าน แต่ที่จริงผมยังไม่ได้กลับหรอกเเต่เพราะผมบังคับไอ้เอกมันต่างหาก
"ถ้ามึงไม่ให้กูกลับกูจะไม่คบกับมึงไปตลอดเลย" เหมือนเป็นคำต้องห้ามสำหรับไอ้เอกไปแล้วมันเลยต้องพาผมกลับบ้านทันที
"นุ๊ เอกเป็นห่วงนุ๊อ่าไปอยู่บ้านเอกนะ"ทันทีที่กลับมาบ้านมันก็ตื้อให้ไปอยู่กับมัน
"ไม่อาว ไม่มีที่ไหนสุขใจเท่าบ้านกูหรอก"
"ไม่เหงาหรอ" อึกเหมือนจี้ใจดำเข้าให้
"ไม่" ทำเสียงเเข็งใส่มัน
"นะ จะได้มีคนดูแลแทนเอกด้วยไงนุ๊อยู่นี่คนเดียวเอกเป็นห่วง" แล้วมันก็ส่งสายตาอ้อนวอน
"นะนุ๊นะ"
"ไม่"
"นะ"
"ม่าย"
"น้า~"ทำเสียงอ้อนแบบยานคาง
"เออก็ได้" ที่ผมยอมนี่ไม่ได้ใจอ่อนหรืออยากไปหรอกนะแต่รำคาญมันต่างหาก
...................
"ไอ้เอกไอ้บ้า มึงขนไรมาเยอะขนาดนี้เนี่ย"ผมมองดูข้าวของๆ ของผมที่อยู่ในกล่องภายในห้องนอนกว้างๆของมันจนตอนนี้มันกลับดูรกไปกับสมบัติของผมเสียเเล้ว
"ก็นุ๊บอกไม่ชอบ ของใหม่ ห้องเอกก็มีแค่ทีวีกับเครื่องเสียงแค่นี้เลยเอาของพวกนี้มานุ๊จะได้ไม่เกร็งไง"มันว่าทำสีหน้าหงอยปนยิ้มของมันทำให้ผมรู้สึกว่ามันมีอะไรแอบแฝง
"ไอ้บ้าแล้วมึงจะไม่ให้กูกลับบ้านเลยหรอไง เอาแค่ลูกกูมาก็พอเเล้ว" ผมว่ามัน
"นุ๊อ่ะ ก็เอกอยากให้นุ๊อยู่กับเอกไปนานๆนี่"นั่นไงจุดประสงค์หลักขอมันเดาไม่ผิดจริงๆ
"ไอ้บ้า อื้ม" ไม่ทันที่ผมจะพูดอะไรต่อไอ้เอกก็ประกบจูบผมทันที จนผมไม่ทันตั้งตัวหงายหลังลงบนที่นอนแถมมันล้มทับตัวล้ม
อีก แต่ปากที่เกาะหนึบของมันก็ยังไม่ยอมปล่อยพร้อมทั้งมือลูบไล้ไปบนตัวผม
"แฮก ไอ่ เอก" ผมปรามมันมันก็ยิ่งจูบเอาลิ้นชอนไชเข้ามาจนผมเคลิ้มไปกับมัน มันผละจากปากของผมแล้วก็เริ้มมาซุกไซร้ซอกคออย่างกระหาย
"นุ๊ เอกรักนุ๊" มันว่าแล้วก็ประกบจูบเข้ามาอีกครั้ง เป็นจูบที่ร้อนแรงและนุ่มนวลในคราวเดียวกันมันทำให้ส่วนกลางของผมนั้นมันแข็งขืนขึ้นมา
มึงใจง่ายไปไหมเนี่ย
เเต่ใจกูเรียกร้องนะ
มึงแน่ใจแล้วหรอ
เออกูแน่ใจเเล้วเลิกถามเสียที
"อืมเอกนุ๊ไม่ไหวแล้ว" ผมเริ่มทนไม่ไหวเพราะส่วนกลางมันเริ่มขยายอย่างเต็มที่เอกเอามือล้วงไปที่ส่วนนั้นมันทำให้ยิ่งรู้สึก
"นุ๊ เอกก็ไม่ไหวเหมือนกัน" แล้วมันก็จับผมแก้ผ้า แล้วเริ่มทำภารกิจบนเตียง
ผมกับมันเเลกจูบกันอย่างร้อนรนเหมือนไอ้เอกมันคงเก็บกดมานานมันถึงได้เป็นขนาดนี้
"อา" มันจับส่วนกลางของผมขยับขึ้นลงช้าเบาๆแล้วก็เริ่มจังหวะใหม่ จนผมถึงกับเกร็งด้วยความเสียว
"เอกนุ๊ จะไปแล้ว" แล้วน้ำขุ่นๆก็พุ่งออกมาจนเลอะหน้าท้อง
"นุ๊เอกขอนะ" มันว่าแล้วจูบผมอีกที่ มันป้ายน้ำของผมจากท้องน้อย แล้วเอามาทาที่ด้านหลังของผม
"อืมเอก ทำอะไร" ผมเริ่มขัดเมื่อมันเริ่มเอานิ้วเเหย่เข้ามา
"นุ๊ เอกรักนุ๊นะ" กูถามว่ามึงทำอะไร ไม่ใช่ให้มึงมาบอกรักกู แต่ อึก รู้สึกดีชอบกลเมื่อมันเอานิ้วแหย่เข้ามา
"อ๊า เอก" ผมเริ่มทนไม่ไหวอีกแล้วเพราะส่วนนั้นเริ่มเเข็งตัวอีกครั้ง
"เอก ทนไม่ไหวแล้วนุ๊ " มันว่าแล้วเอามือออก ผมรู้สึกถึงบางอย่างที่ใหญ่กว่านิ้วมาก แต่คงไม่ต้องให้อธิบายอะไรมากก็รู้ว่ามันคืออะไร
"อึก เอกเจ็บ" ความเเข็งขืนและใหญ่เกินกว่าจะเข้ามา มันทำให้ผมรู้สึก เจ็บเหมือนรูของผมจะฉีกขาด มันประกบจูบกระตุ้นอารมณ์ผมอีกครั้งจนผมเคลิ้มแล้วรู้สึก ผ่อนคลาย จนมันได้ทีดันเข้ามาจนสุด
"อา "เสียงของมันครางออกมา แต่ผมแทบน้ำตาเล็ดด้วยความเจ็บ
"นุ๊ รักนะ " มันกระซิบข้างๆหูทั้งๆที่ยังแช่ส่วนนั้นคาไว้
"นุ๊รักเอกไหม" ผมพยักหน้า
"เอกอยากได้ยินจากปาก" มันว่าแล้วขบที่ใบหูของผม
"อืม รัก" พอสิ้นสุดประโยค ไอ้เอกก็เริ่มขยับจนผมเสียว ความรู้สึกเหมือนมีบางอย่างจะทะลักออกมา
"อานุ๊" มันเริ่มขยับตามจังหวะท่วงทีผมเองยอมรับว่ารู้สึกดีเหมือนกันเลยเผลอจิกหลังมันด้วยความเสียว มันบรรเลงนานซักพักจนผมทนไม่ไหวต้องพ่นน้ำออกมาอีกรอบ
"อา" แล้วก็มันก็ตามผมมาติดๆเพราะผมรู้สึกได้ถึงอะไรอุ่นๆและท่อนนั้นมันกระตุกเข้ามาในร่างกาย มันเกร็งตัวพักนึงเเล้วฟุบมาบนตัวผมทั้งๆที่ส่วนนั้นยังคาอยู่
"นุ๊ เอกรักนุ๊" เป็นรอบที่เท่าไรแล้วไม่รู้ที่มันพูดออกมา แต่ผมก็ชอบให้มันพูดแบบนี้นี้มันรู้สึกดี ที่ได้รับการบอกรักแล้วผมล่ะ
"นุ๊ก็รักเอก"
สุดท้ายที่สุดเเล้วผมก็ต้องเป็นสะใภ้ของบ้านนี้ไปจนได้ ถึงแม้ว่าจะไม่ค่อยอยากจะรับบทบาทนี้เท่าไรแต่รักกูยอม เอาเป็นว่าผมรักมัน มันรักผมก็พอ แต่ดูเหมือนผมจะลืมอะไรบางอย่างไปนะแต่ ช่างเถอะเหนื่อยอ่ะขอนอนก่อนดีกว่า หายเหนื่อยค่อยว่ากันไหม่อีกที
"นุ๊ "เสียงไอ้เอกเรียก
"หืม"
"ถ้าขานุ๊หาย เอกขอหลายๆท่าหน่อยนะ ผลั๊ก!! โอ้ย!" ฟาดไปด้วยความหมั่นใส้
"ไรอ่าแค่ล้อเล่นเอง" แต่กูรู้ว่ามึงพูดจริง
"รักนะ" แล้วมันก็ดึงผมไปกอด
"อืม นุ๊ก็รักเอก"
..............................................จบ...................................................................
:z10:จบดีไหมเนี่ย