ตอนที่ 1
"นุ๊ คืนนี้พี่ไม่กลับบ้านนะ พี่ไปกินเลี้ยงวันเกิดเพื่อน อืม จ้ะ จ้ะ เเล้วพี่จะรีบกลับ นุ๊ปิดบ้านให้ดีด้วยล่ะ อืมๆ" ผมกดวางโทรศัพท์ลง
ไม่อยากโกหกน้องเลย แต่มันจำเป็นจริงๆ ผมหันกลับไม่มองไอ้ตัวปัญหา ที่มันกำลังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
"คุยเสร็จละหรอ" มันทำน้ำเสียงกระดี๊กระด๊า ซะเต็มประดา
ถอนหายใจอีกรอบ
"อือ เเล้วมึงอ่ะ ตกลงจะเอาไงกับกูเนี่ย"ผมถามมันย้ำอีกเพื่อไม่ให้มันลืมธุระของผมกับมัน
"เออๆ เอาน่า แค่ยืนช่วยกูก็พอเเล้ว"มันว่า เเล้วจูงแขนผมไปขึ้นรถ เพราะตอนนี้เพิ่งเลิกจากการทำงาน ไอ้ ออม มันโทรมาหาผมทำเสียงเหมือนมันกำลังจะถูกฆ่าตาย ผมล่ะอุตสาห์เป็นห่วงมัน พอเจอมันกลับบอกให้ผมช่วย แกล้งเป็นแฟนเพื่อไปบอกเลิกแฟนเก่า โอ้ย จะบ้าตายกับไอ้คุณชาย ออม
"ที่นี่หรอวะ" ผมมองมันอย่างตกใจ นึกว่ามันจะบอกเลิกแฟนในที่ดีๆกว่านี้เสียอีก เสือกเป็นผับเนี่ยนะ เสียงดังก็ดัง เเล้วจะได้ยินไหมหน่ะ
"อือ เค้าเป็นพวกชอบเที่ยวน่ะ" ผมส่ายหัวกับมันอีกครั้ง ผมว่ามันล่ะมากกว่าที่นัดมาเจอที่เเบบนี้
แล้วมันก็เกาะเเขนผมเเล้ว เดินเข้าไป พอเดินเข้าไป โห้ ลูกค้ากำลังดิ้นกันมันเลย ครั้งแรกนะเนี่ยที่ผมมาที่ๆแบบนี้ เพราะไม่อยากเหลวไหล เดี๋ยวเป็นแบบไอ้ออม ซักพักมันก็โบกไม้โบกมือเหมือนเจอคนที่มัน เล็งไว้ ผมมองตามสายตามัน เห็นผู้ชาย ดูมีอายุเเล้ว ยกมือ เพื่อให้เห็น ไอ้ออมก็ลากผมไปอีกละ
"พี่ อิฐมานานยังคับ" มันถามแบบยิ้มๆ
"ครับซักพักเเล้ว"ผู้ชาย คนนั้นยิ้ม ให้ไอ้ออมบ้างแล้ว หันมาเหล่ แขนไอ้ออมที่กำลังเกาะผมหนึบ แล้วมันก็หันมามองหน้าผม อ๊ะ ๆ ขอสำรวจมันก่อน ไอ้ออมเคยเล่าให้ฟังว่าแฟนมันอายุ40กว่าแล้ว แต่เท่าที่เห็นผมว่าเค้ายังรุ่นพวกผมอยู่เลย หน้าตาหล่อแบบไทยๆ แต่ผิวดัน ขาว ว่าไงดีวะ เออ หล่อเเล้วกัน ตอนหนุ่มสาวๆ คงตบแย่งกันให้เกลียว เลยนะเนี่ย แล้ว ใคร นะ อ้อ เขาชื่ออิฐ จู่ๆก็ลุกขึ้น โอโห แมร่งโครตสูงเลย แต่สูงกว่าผมหน่อยผมสูง180 แต่ไอนี่สูงกว่าอีก
"ใครหรอ ออม" มันหันมามองหน้าผมแล้วถามออม เพราะมันไม่ยอมบอกเขาซักที ใบหน้าหล่อๆนั่น คิ้วขมวด แล้วมองผมอย่างหาเรื่อง อ๊าก กูจะโดนต่อยไหม
"พี่อิฐ ออมเคยบอกพี่อิฐไปแล้วไง ว่าออมมีคนใหม่แล้ว"
"เฮ้ย ไอ้ออม มึงเอางี้เลยหรอ พูดอ้อมๆหน่อยก็ได้" ผมเข้าไปกระซิบมัน กูกลัวโดนต่อยอ่ะ ยังไม่อยากหน้าบวมเข้าไปทำงานพรุ่งนี้
"ออม ทำไมทำกับพี่แบบนี้ล่ะ พี่เลี้ยงออมไม่ดีหรือไง ถึงได้ เอาไอ้เเค่ลูกจ้างบริษัทที่รายได้ไม่ถึงหมื่นน่ะ" เฮ้ย มึงรู้ได้ไงวะ ไหนว่าไม่รู้จักกู เมื่อกี้มันถามไอ้ออมใช่มะ ว่าผมเป็นใคร อ่า ผมได้เเต่อ้าปากค้างตกใจ
"พี่เลี้ยงออมดี แต่ดีเกินไป ผมขอโทษนะพี่อิฐ เราจบกันเเค่นี้เถอะ" ไอ้พี่อิฐของไอ้ออม ทำหน้าโครตโกรธมองผมด้วยสายตาอาฆาต
"ได้ถ้าเธอต้องการอย่างนั้น"เอ้าจบซะดื้อๆ แล้วไอ้พี่อิฐก็เดินหนีไปเฉยเลย
ผมกับไอ้ออมได้แต่มอง กันตาปริบ มันง่ายจริงหรอวะ
"อ๋า โล่งอก สบายใจ"พอออกมาจากผับได้มันก็ ปล่อยลมหายใจแล้วยิ้ม
"มันง่ายขนาดนี้เลยหรอวะ"ผมถามไอ้ออม กลัวแทนมันเลยครับ
"เอาน่า พี่อิฐเค้าเป็นคนที่พูดอะไรแล้วไม่คืนคำหรอก" ปากมันว่าอย่างนั้นแต่สีหน้ามันก็ไม่ค่อยแน่ใจเหมือนผมนั่นแหละ
"ขอให้มันจริงเถอะมึง ระวังตัวด้วยเเล้วกัน กูเสียวมันแค้นมึงแล้วจ้างคนมาดักยิงมึงทิ้ง" ผมเตือนเพื่อนผมเอง แล้วก็เตือนตัวเองด้วยเหมือนมีลางสังหรแปลกๆไงไม่รู้
"อือ กลับกันยังอ่ะ"ไอ้ออมชวนผมยกนาฬิกาเที่ยงคืนกว่าแล้วนี่หว่า
"กลับดิ่ปะ ไปขึ้นรถกัน" มันกับผมเดินออกมาได้ แต่พอกำลังจะไปลานจอดรถ ความบังเอิญมากๆ ผมเจอเพื่อนสมัยเรียน มหาลัยพอดี
"นุ๊ก"ผมหันไปตามเสียงเรียก
"นั่นนุ๊กใช่เปล่า" โอ้นั่นมัน ไอ้เต๋านี่
"ห๊ะ เต๋าหรอนะ" ผมถามมันไปบ้าง มันยิ้มล่าเเล้วเดินมาหาผม
"ไม่เจอนานเลยมึง ไม่เปลี่ยนเลยวะ"มันสำรวจตัวผม แต่มันก็เหมือนกันดูไม่เปลี่ยนเลยสักนิดผ่านไป10กว่าปีก็ยังเหมือนเดิม
"อ่านุ๊ก ออมกลับก่อนนะ"
"เอ๊าอย่าเพิ่งไปดิ่"ผมรั้งมันไว้เพราะ กลัวน้องบ่นเหมือนกัน ว่ากลับบ้านดึก ห่วงน้องด้วย
"จะกลับเเล้วหรอ เฮ้ยดื่มด้วยกันก่อนดิ่นานๆเจอกัน ไอ้พลก็อยู่นะเว้ย เข้าไปเจอมันหน่อย" ไอ้เต๋าคะยั้นคะยอผมใหญ่ เออ เอาไงดีวะ
"เอาน่านุ๊กแก กลับดึกซักวันนุ๊มันไม่ว่าหรอก อีกอย่างนุ๊มันโตเเล้วดูเเลตัวเองได้" ไอ้ออมว่าเหมือนรู้ดี
"เอองั้นก็ได้ " ไอ้ออมยิ้มเเล้วขึ้นรถ ออกไป พอเหลือเเค่ผมกับไอ้เต๋ามันก็พาผมไปหาพวกไอ้พล ซึ่งเป็นแก๊งเก่าที่เรียนด้วยกัน ป่านนี้มัน เปลี่ยนกันไปซักขนาดไหน
"เพื่อนดูซิ ใครมาร่วม กับเรา" มันเอาผมแอบไว้ด้านหลัง
"ใครวะ แฟนมึงหรอเต๋า"
"เฮ้ยเอาแฟนมาไมวะ ตอนนี้เฉพาะคนโสดเท่านั้นนะเว้ย"
"เชี่ยพัด มึงก็หนีลูกหนีเมียมา เดี๋ยวกูจะไปฟ้องเมียมึง"
"อ้าวๆ หักกันเเล้วไง" พวกมันยังดูสนิทกันเหมือนเดิมเลยแฮะ ผมจำเสียงพวกมันได้
"พอเลยพวกมึง นี่กูพานุ๊กมา"แล้วมันก็ลากผมมาเพื่อปรากฎโฉม อันหล่อเหลาของผม
"ไอ้นุ๊ก"
เรียกซะพร้อมเพรียงกันเลย
"เป็นไงมาไงวะเนี่ยไม่เจอนานเลย"
"สบายดีไหมวะ"
"คิดถึงว่ะ มีครอบครัวยังวะ"
"ไอ้นุ๊ก แมร่ง จบแล้วทิ้งเพื่อน หายต๋อมไปเลยนะ" สารพัดที่พวกมันถามผม ผมก็ตอบพวกมันเป็นครนๆไป พวกมันดุดีใจมากที่เจอผมผมเองก็เหมือนกัน แล้วมันก็ชวนผมเดิม ส่งแก้วตลอด เพราะพวกมันรู้ว่าผมคอเเข็งเลยส่งไม่ยั้ง แต่คนเราก็มีลิมิตเหมือนกันนา
คนเริ่มบางตาลงเพราะใกล้เวลาปิดร้านเต็มที ทำให้ผมมองคนในร้านชัดขึ้น เพราะเหลือไม่กี่คน พลันสายตาไป สะดุดเข้ากับ คนๆหนึ่งที่ผมเพิ่งเจอ พร้อมๆกันกับไอ้ออม
สภาพแทบดูไม่ได้ เหมือนเมามากบ่นไรไม่รู้เรื่อยเปื่อย สั่งบ๋อยรินอยู่นั่นอ่ะ เทใส่แก้วแล้วมันก็กระดกเข้ามาก
กลุ้ม ไม่รู้ผมคิดถูกคิดผิดที่มากับไอ้ออม ยิ่งเป็นคนใจอ่อน อยู่ด้วย
"มองไรวะนุ๊ก" ไอ้เน ถาม ผมเลยหลุดจากพวัง ที่กำลังมองคนๆนั้นอยู่
"อื้อป่าวอ่ะ" แล้วก็มาสนใจเพื่อนๆต่อ
"เฮ้ยกลับบ้านละวะเดี๋ยวเมียเป็นห่วง" ไอ้พัดบอกลาพวกผม
"เออ โทรมาบ้างนะเว่ย มีไรก็โทรหา ไม่ใช่มีปัญหาเเล้วค่อยโทระเว้ยไม่มีปัญญาช่วย" ไอ้พลสั่งเสีย
"เออๆ" เพื่อนผมค่อยกลับบ้านกันทีละคนเหลือแค่ผมกับไอ้พล
"จะกลับยัง" สงสัยมันคงจะกลับเเล้ว
"อื้อ ปะกลับ" แล้วจะมีรถให้กลับไหมเนี่ย ผมลุกตามไอ้พลไป คงหวังให้มันไปส่งล่ะนะ
"อื้อ อย่ายุ่งน่ะ"
"คุณครับ ร้านเราจะปิดแล้วนะครับ"
"อย่ายุงได้ไม่ ไปไกลๆเลย"
"แต่"
"ฟังไม่รู้เรื่องหรือไงว๊ะ จะเอาเท่าไรถึงจะอยู่นี่ต่อได้วะ โด่" บ๋อยเริ่มทำหน้าไม่พอใจเเล้วเริ่มเหลืออดเลยเรียกเพื่อนเตรียมลากออกจากร้าน
"มีไรนุ๊ก" ไอ้พลถามเตือนสติผมกลับมา
"เออ พลกลับก่อนนะพอดีเราเจอเพื่อนอ่ะ" มันพยักหน้าเข้าใจ
"เออๆ ไว้เจอกันวันหลังนะบายเพื่อน"
"เออ โชคดี" ผมโบกมือลามัน จากนั้น ก็รีบตรงไปหาบ๋อย ทีกำลังหิ้วปีกไอ้บ้าที่กำลังดิ้นอยู่
"น้องครับพี่จัดการเอง" บ๋อยมองหน้าผมอย่างงงๆ
"พี่เป็นเพื่อนเค้า" ต้องว่างี้มันถึงดันไอ้นี่มาให้ผม โอยหนัก
"งั้นก็จัดการด้วยแล้วกันนะพี่ ผมต้องปิดร้านแล้ว"
"อ่าๆ"
โอยไมมันหนักงี้วะ แล้วมันจะทิ้งน้ำหนักตัวมาใส่ผมทำบ้าไรวะเนี่ย
"เฮ้ย รถมึงอ่ะ" ผมถามอย่างเหลืออด หนักก็หนัก มันหันมามองหน้าผมที่เกือบจะชิดกันแล้วยิ้ม
"มึงเปน คราย ว้า" สาด ยังมีหน้ามาถาม
"เป็นใครก็ช่างกู กูหนักผม เอ้ากุญแจรถอ่ะ" ผมถือวิสาสะล้วงเข้ามือไปที่กระเป๋ากางเกงแล้วล้วงเอากุญแจออกมา พอได้มาก็ไล่กด ดีที่ว่ามีจอดแค่4คันเลยไม่ต้องเสียเวลาหามาก พอเจอก็เปิดประตูแล้วโยนไอ้นี่ไว้เบาะหลัง
"เฮ้ย บ้านมึงอยู่เเถวไหน"ผมหันไปถามมันแต่มันคงจะไม่รู้เรื่องแล้วล่ะ
"เเมร่งแล้วกูจะไปไหนวะเนี่ย" แล้วผมก็การ์ดบางอย่าง มันใช่สำหรับรูด เข้าที่พักของ คอนโด ผมอ่านชื่อที่อยู่ในตึก อืมที่นี่มั้งคงไปได้อยู่มั้ง
แล้วผมก็ขับรถไปเรื่อยๆ ดีนะที่รถมันติดแผนที่เเล้วไม่งั้นหลงยาว
"เฮ้ยมึงห้องไหนวะชั้นไหนด้วย" ผมถามมัoอีกครั้งเมื่อถึงที่พัก มันยกนิ้วเเล้วทำท่านับเลข
"เออให้มันได้งี้เดะ"
..........
วู้ หนื่อยกว่าจะเอาไปนี่ เข้ามาได้ก็เเทบปาดเหงื่อ กลับดีกว่า แต่ไม่ทันจะเดินออกไป มือใหญ่ๆก็มาคว้าแขนผมไว้
"จะรีบไปไหน" ไอ้พี่อิฐ มันทำหน้าเหี้ยมยิ้มทีมุมปาก เฮ้ย!!!เมาไม่ใช่หรอวะ
"ปล่อยกูจะกลับบ้าน" ผมเเกะมือที่ติดหนึบอยู่ที่เเขน
"คิดว่าเมาจริงๆหรือไง" หง่ะ ถึงกับเอ๋อแดก พูดไม่ออกเลยผม มันยิ้มแล้วมองผมเหมือนอยากจะฆ่าผมได้ทุกเมื่อ
"เฮ้ย มึงแกล้งหรอ" ผมตกใจพูดไรต่อไม่ออก ได้แต่สบัดแขนที่มันไม่ยอมปล่อย
"หึ ชอบแย่งของๆคนอื่นดีนักไม่ใช่หรอ" ว๊ากเอาแล้วไง ว่าแล้วมันต้องอาฆาต
"แย่งไรวะ กูไม่เคยเเย่งของใคร" สาบานด้วยเกียติลูกเสือเลยอะ
"ไม่ต้องมาโกหก ถ้าไม้ใช่เธอ ออมก็คงไม่เลิกกับฉัน"มันตะคอกใส่ผม แต่มีหรือจะยอม
"แล้วไม่ดูตัวเองบ้างล่ะ ว่าทำไมไอ้ออมมันถึงเลิก" เอาเดะ มึงพูดมากูพูดกลับดูซิใครจะแน่กว่ากัน
"อย่าโกหก ออมยืนยันขนาดนั้น หึ หรือว่ากลัว ออมไม่น่าคบคนขี้ขลาดเลยนะ" เออกูกลัวเเต่กูก็ไม่ชอบให้ใครมาเยาะเย้ย
เมื่อเล่นบทเจรจาไม่ได้ผลงั้นเล่นบท นี้ก็ได้วะ
"ย๊าก" ผมกระแทกมันจนเซเผลอคลายมือ พอได้โอกาศเลยวิ่งไปที่ประตู อ้าว ไมเปิดไม่ได้วะ ผมพยายามเปิดเท่าไรก็เปิดไม่ออก
"จะหนีหรอ คิดหรอว่าจะหนีพ้น" มันเดินดุ่มๆเข้ามา เข้ามา!! กูสู้ตาย ตั้งการ์ดต่อสู้เต็มที่
"เข้ามาเด้พ่อจะต่อยไม่ยั้งเลย"แล้วมันก็เข้ามาจริง
ผมเลยซัดไปหมัดนึงจนมันหน้าหัน มันหันกลับมา แล้วจากนั้นก็เกิดมวยขึ้น สรุปผมช่วยมันแต่กลับโดนหลอกเพื่อมาต่อยเนี่ยนะ
ผมกับมันเริ่มหมดเเรง มันที่กำลังหอบเพราะความเหนื่อย แล้วยังกดทับผมไว้
"เลิกหนีได้หรือยัง"มันถามยังกับผมจะหนีมันได้งั้นหล่ะ
"ไม่ ปล่อยดิ่ว๊ะ" ผมเริ่มทั้งดึ้นทั้งเตะเเต่เตะไม่ถึงหลังมัน
"อย่าดิ้นให้เหนื่อยเลยไม่หลุดหรอก" มันยิ้มแล้วมองผมแปลกๆ สงสัยผมจะดื่มมากไปแถมวิ่งอีกเลยรู้สึกมึนๆ
"จะว่าไป นายได้ออมของฉันไป ฉันยังไม่ได้คิดบัญชีเลย" เฮ้ย ไรอีกวะ
"ปล่อย" พยายามดิ้นอีก
มันก็ลุกเเล้วอุ้มผมโยนไปที่เตียงไม่ทันตั้งตัว มันรวบเเขนผมแล้วเอาเนกไท มัดมือผมผูกไว้กับหัวเตียง
"เฮ้ย ทำเหี้ยไรวะ" ใจเริ่มหวั่นๆ มันมองผมเหมือนผมเป็นตัวอะไรซักอย่าง
"ก็ ทำอย่างที่เห็นไง คิดหรอว่าจะยกออมให้ง่ายๆ ถ้าฉันไม่ได้ นายก็ไม่ได้เหมือนกัน"แล้วมันก็ขึ้นคร่อมผม
ว๊ากกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ช่วยด้วย พ่อจ๋า แม่จ๋า นุ๊ พี่กำลังจะเสร็จ ไอ้คนเลวเเล้ว แต่ถึงจะคิดไปตะโกนยังใครใครก็ไม่สามารถช่วยผมได้ นอกจาก ยอมรับชะตากรรม ที่กำลังรุกล้ำตัวผม
..............................
แหะๆ มาต่อจบตอนละเน้อ
นอนดีกว่า สบายใจและ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
