EPISODE 17 “รีบ ๆ พูดมา” ผมมองไรเฟิลที่ทำหน้ารำคาญอย่างไม่ปิดปัง ตอนนี้เราอยู่ที่ชั้นดาดฟ้าของตึกเศรษฐศาสตร์
“ขอโทษ. . .”
“เรื่อง?”
“เรื่องที่ทำให้ไม่พอใจ”
“หึ..”
“จะไม่พูดกับกูจริง ๆ เหรอ...”
“................” สิิ่งที่ตอบกลับมามีเพียงความเงียบ
“อย่าเงียบดิ! คิดว่าไม่พอใจเป็นคนเดียวหรือไง” ประโยคหลังผมบ่นกับตัวเองเบา ๆ
“....................”
“กูก็เสียใจเป็นเหมือนกันนะ!”
“........................” มันยังคงเงียบ ผมกัดปากแน่นจนรู้สึกเจ็บ มองแผ่นหลังกว้างของคนที่ยืนหันหลังให้
“ไรฟ์” คิดว่าตัวเองเป็นใครวะ ทำไมผมต้องมาตามง้อมันแบบนนี้ด้วยเนี่ย!
“ไรเฟิล!! จะไม่พูดกับกูจริง ๆ ใช่ไหม? โอเค เอางั้นก็ได้.. ขอโทษที่ไม่รับสายเพราะตอนนั้นกำลังเรียนอยู่ ขอโทษที่ไม่ได้โทรกลับเพราะกำลังขับรถ ขอโทษที่สองสามวันมานี้โทรไปหาบ่อย ๆ เพราะแค่อยากคุยให้รู้เรื่อง ขอโทษถ้าทำให้รำคาญ ขอโทษที่มากวน ขอโทษที่.. ฮึก..” ผมยกมือปิดป่กกลั้นเสียงสะอื้น ไม่รู้ว่าเผลอร้องไห้ตอนไหน พอจะรู้ก็สะอื้นและน้ำตาที่เปียกแก้มนี่แหละ รู้สึกขอบคุณจริง ๆ ที่อีกฝ่ายหันหลังให้
“อึก”
หมับ! ผมตัวแข็งทื่อเมื่อถูกดังเข้าไปกอด ความรู้สึกตีกันไปหมด
“ใครบอกให้ร้องไห้?”
“...อึก” มือหนาลูบหัวผมพร้อมกับโยกตัวไปมาเหมือนปลอบเด็ก - -
“มึงนิสัยไม่ดี” ผมทุบหลังมันไปด้วย
“มึงมากกว่านะ” มันว่า เหอะ!
“มึงนั่นแหละ!!”
“กูนิสัยไม่ดียังไง ฮึ?”
“ก็มึงไม่รับโทรศัพท์กู ไม่คุยกับกู เมินกูด้วย!” ผมดันมันออกแล้วเผชิญหน้ากับมัน ยกมือเช็ดน้ำตาออกแรง ๆ น่าอายฉิบหาย ทำไมต้องร้องไห้ต่อหน้ามันด้วยเนี่ย
“ขอโทษกูเลย!!”
“ทำไมต้องขอโทษวะ?” ไรเฟิลมันถาม กอดอกมอง
“ก็มึงผิดอ่ะ!”
“ผิดอะไรอีก?”
“ไม่รู้แล้ววว มึงต้องขอโทษ ทำกูร้องไห้เนี่ย ขอโทษเลย!”
“หึ มึงไม่ผิดเลยเนอะ”
“ก็... ขอโทษไปแล้วไง..” เสียงอ่อย ก้มหน้ามองพื้น
โป๊ก!
เขกหัวกูเพื่อ!!! ผมเงยหน้ามอง ถลึงตาใส่มัน แต่เจ้าตัวกลับลอยหน้าลอยตา หาได้สนใจไม่
“ขอโทษ” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นเบา ๆ หลังจากที่เงียบไปสักพัก หันเสมองไปทางอื่น รู้สึกหน้ามันร้อน ๆ ยังไงไม่รู้ อ้อ! เพราะแดดมันแรงนี่เอง อย่ามั่ว! ผมไม่ได้เขินหรือฟินเหี้ยอะไรเลยนะ! อะไร ไม่ได้ร้อนตัวด้วย จิ๊!
“คิดว่าจะหายโกรธเหรอ!?” จริง ๆ ไม่ได้โกรธอะไรหรอก แค่เคืองนิดหน่อย(เหรอวะ?)
“ก็แล้วแต่” มันยักไหล่ ไอ้เหี้ยแม่ง! ทำไมมีแค่ผมที่ดิ้นเนี่ย!
ครืดดด ครืดดด
“มีเหี้ยไร?!” ขอโทษนะหมาไนต์ที่พาลมึงเนี่ย
“อ้าว ไอ้สัด เหี้ยปืนไม่ยอมคุยด้วยไง้?”
“กวนตีน โทรมามีไร”
“มึงจะมาเรียนไหมเนี่ย?”
“...หึ ไม่อ่ะ ฝากเช็คชื่อด้วยดิ”
“ทำไมวะ ง้อยาวเหรอ ถ้ามันไม่หาย มึงก็แก้ผ้าง้อแม่งเลย”
“สัด! ใช้ส้นตีนคิดหรือไง ทำไมต้องทำตามที่มึงบอกด้วย แค่นี้นะ!!” ผมกดตัดสาย ขมุบขมิบปากด่าไอ้ไนต์ แล้วทำไมต้องให้กูแก้ผ้าด้วย นี่ก็เชียร์ให้กูเสียตัวจังเลย สัด! เฮ้ย!! หรือว่ามันจะรู้ว่าผมชอบไรเฟิล!! ไม่นะเว้ยยยยย!
“มึงไม่ไปเรียนเหรอ?” ถามไอ้คุณชายที่ยืนเก็กอยู่ เมื่อยหน้าป่ะถาม - -
“หมาตัวไหนลากกูมา?” กูเปล้าาาาาา มึงมาเองงงง กูแค่เดินตามมาาาาาาาาาาา
“เหอะ” แล้วโทรศัพท์ของมันก็มีคนโทรเข้ามา ได้ใจความว่า... เพื่อนมันโทรตาม สรุปผมกับมันหายโกรธกันยังวะเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!
.............................................................
“เจ้าหญิง!!!”
“เจ้าหญิงโว้ยยยย!!” ผมมองไอ้วอร์มที่แหกปากลั่น
“ไม่เคยแหกปากหรือไง?”
“โหยยย ไรวะ อุตส่าห์มาทัก ทำไมเดินมาถึงนี่ได้อะ?” หือออ ผมมองไปรอบ ๆ ไม่คุ้นเลยว่ะ มาได้ไงวะเนี่ย
“ไม่รู้”
“อ้าว เฮ้ย!! ทำไมตาแดงอ่ะ ร้องไห้มาเหรอ!?” ไอ้วอร์มถาม ท่าทางมันดูตกใจ ผมแสยะยิ้ม
“ทำนองนั้น”
“ใครทำเจ้าหญิงร้องไห้วะ บอกกระผมมาเลยขอรับ”
“ประสาท”
“โด่วววว ถ้าเจ้าหญิงไม่บอกกระผมจะไปบอกเจ้าชายถูกเยี่ยงไรเล่า” หึ เจ้าชายของมึงนั่นแหละที่เป็นคนทำ เอ้า ตาผมยังไม่หายแดงอีกเหรอวะ เกือบยี่สิบนาทีแล้วหนา - -*
“ไม่มีเรียนหรือไง?” ผมไม่ตอบแต่ถามกลับไปแทน
“เปลี่ยนเรื่อง ๆ ไม่มีหรอก แต่มีงานที่ต้องส่ง” มันเบ้ปาก ชี้นิ้วไปที่กระดานวาดรูปของมันที่ตั้งอยู่ไม่ไกล
“แล้วเจ้าหญิงอะ? ไม่มีเรียนเหรอวะ?”
“โดด” ไอ้วอร์มมองผมเหมือนไม่เชื่อ
“เด็กทุนโดดได้ด้วย”
“ได้ กูทำอยู่นี่ไง”
“เจ๋ง!! อยากดูผมวาดรูปเปล่าาา”
“ก็ดี”
เพราะไม่รู้ว่าจะไปไหนเหมือนกัน อยู่กับไอ้วอร์มคงหายนอยด์ได้บ้าง ผมนั่งดูมันวาดรูปไปเรื่อย ฟังมันพูดบ้าง ไม่ฟังบ้าง ไอ้ห่านี่ผีเจาะปากมาพูดหรือไงวะ จนกระทั่งบ่ายสาม มันก็ปลุกผมที่หลับไปตอนไหนไม่รู้ แล้วตอนนี้ก็มานั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถกับมันเสียแล้ว.. จะพากูไปไหนวะเนี่ย ผมนี่ก็ใจง่ายยอมขึ้นรถมากับมันเฉ้ยยยยยย
“มาไมวะ?” ผมถามไอ้วอร์ม มันมองหน้าผมแล้วยิ้มกวนตีน
“รับเด็ก” ยักคิ้วให้กูอีก คือตอนนี้แม่งขับรถมาจอดที่หน้าโรงเรียนมัธยมเอกชนไฮโซแห่งหนึ่ง เป็นนานาชาติด้วยนะ กำลังเลิกเรียนกับเลย ผมเองก็มองไปรอบ ๆ เด็ก ๆ น่ารักว่ะ
“นี่พี่ ผมถามอะไรหน่อยดิ”
“อะไร?”
“ร้องไห้ทำไมเหรอ?”
“ไม่มีอะไร มึงนี่” ผมบอกแล้วยักคิ้ว ไอ้วอร์มถอนหายใจใส่ก่อนจะบ่นตัดพ้อไปเรื่อย
“มึง! อยากกินอันนั้น!” ผมชี้ไปที่เด็กผู้ชายหน้าสวยคนหนึ่งที่กำลังกินไส้กรอกเสียบไม้อยู่เหมือนมันจะมีอะไรพันรอบ ๆ ไส้กรอกไว้ด้วย น่ากินอ่ะ
“โว้ะ!!”
“ซื้อให้หน่อยสิ” ผมกระพริบตาใส่ไอ้วอร์ม มันเออออแล้วโทรศัพท์หาใครสักคน
“กูต้องไปนั่งด้านหลังไหม?” จากที่ฟัง ๆ มา คือคนที่มันมารับจะมาแล้วไง ไอ้วอร์มสั่นหัว โอเค้!
“ไอ้สัด! อ้าว...” ประตูฝั่งผมถูกเปิดออก ผมก็ตกใจ ไอ้คนที่เปิดก็ตกใจ นี่มัน!! ไอ้เด็กซุปเปอร์มาเก็ตที่เคยขอเบอร์ผมนี่หว่า! เด็กนั่นมองผมด้วยสีหน้างง ๆ มึน ๆ
“งงไรหมวย ขึ้นรถดิ” เด็กนั่นไปนั่งที่เบาะหลังพร้อมกับเพื่อนมันอีกคน คนที่เคยเจอบนบีทีเอสนั่นแหละ
“หวัดดีพี่วอร์ม สวัสดีครับพี่บีทีเอส” บีทีเอสพ่อง...
“เออ หวัดดี พวกมึงรู้จักกันเหรอ” ไอ้วอร์มถาม
“ก็ไม่เชิงรู้จัก” เด็กตาฟ้าตอบ
“มึงก็แนะนำดิ!” อันนี้ไอ้เด็กตาชั้นเดียว ไอ้วอร์มมองผ่านกระจกด้วยสายตาดุ ๆ กูไม่เคยเห็นมึงโหมดนี้เลยว่ะ
“หึ นี่ชื่อควอทซ์ เป็น......” วอร์มแกล้งเว้นช่วงยาว ๆ แล้วมองผมตาเยิ้ม
“อย่ามองกูด้วยสายตาแบบนั้น” ผมพูดแล้วผลักหัวมัน เชี่ยวอร์มหัวเราะแล้วพูดต่อ
“เป็นรุ่นพี่ที่มหา’ลัย ส่วนไอ้ตาตี่นั่นชื่อเทมส์ ตาฟ้าหน้าฝรั่งนั่นชื่อฟาโรห์”
“แฟนกันเหรอ?”
“เพื่อน!!” แล้วมึงต้องตะโกนขนาดนี้เหรอไอ้เหี้ยยยย ผมหัวเราะขำ ๆ กับท่าทางหัวเสียของไอ้วอร์ม ไม่ค่อยจะเห็นมันโหมดนี่เท่าไหร่ ปกติแม่งบ้าไง ยุยังไงก็ไม่ขึ้น
“เอาไป!” เทมส์วางถุงอะไรสักอย่างลงตรงคอนโซลกลาง
“อะไรวะ?”
“ที่มึงบอกให้ซื้อไง ไอ้ห่า”
“อ้อ” แล้วไอ้วอร์มมันก็วางถุงนั่นใส่ตักผม
“ไรวะ?”
“แรมต่ำหรอเจ้าหญิง ใครบอกว่าอยากกินวะ” ผมยู่ปาก พอหยิบมาดูก็รู้ว่าเป็นไส้กรอก ไอ้ที่พัน ๆ อยู่คือแป้งแพนเค้กครับ
“อ้าว...” ไอ้น้องเทมส์ร้องงง ๆ ผมเลยหันไปมอง หน้าอย่างมึน พอมองชัด ๆ แบบนี้ หน้ามันค่อนไปทางสวยนะครับ สวยแบบอาหมวยอะไรทำนองนั่น ตาชั้นเดียวอีก หมวยสัด ๆ
“เฮ้ยๆๆ อย่ากินบนรถนะเว้ย” ไอ้เหี้ยวอร์มโวยวายเมื่อผมดึกไส้กรอกออกจากถุง มันบอกเดี๋ยวรถมันเหม็น ใครสนวะ หื้อออ อร่อยอ่ะ หันไปยักคิ้วให้ไอ้วอร์ม มันหน้างอ
“ซื้อมาเท่าไหร่อ่ะ?”
“สามสิบ” เทมส์ตอบ ผมค้น ๆ หาเงินในกระเป๋าแล้วส่งให้มัน
“ไม่เป็นไรครับ”
“อ้าว งั้นก็ขอบใจมาก ถ้าจะเอาก็เอาจากไอ้วอร์มแล้วกัน” ผมยิ้มแล้วหันกลับมานั่งให้ปกติ
“ผมเกี่ยวไรวะ”
“อย่าพูดมาก ขับรถไปมึงน่ะ” ไอ้วอร์มจิ๊ปาก
“พี่ควอทซ์เรียนวิศวะ สาขาอะไรอะ?” ฟาโรห์ถาม
“คอมง่ะ”
“โห ยากป่ะพี่” ผมเอี้ยวตัวไปมองไอ้เด็กม.ปลายสองคนที่เบาะหลัง แล้วแสยะยิ้ม
“ยาก.. มาก”
“จริงดิ! หลอกป่ะเนี่ย?”
“หลอกเหี้ยอะไรล่ะ ขนาดกูยังแทบไม่รอด ยากสัด ๆ อ่ะ อาจารย์อย่างโหด” หึหึ หน้าฟาโรห์โคตรตลก
“อย่าไปเชื่ออออ เจ้าหญิงมันหลอกมึง” เชี่ยวอร์ม!
“อ้าว ไมทำงี้อ่ะพี่ โห่ หมดกำลังใจเลย”
“จะเข้าวิศวะหรอวะ สาขาไร? แล้วนี่จะเข้าคณะอะไร?” ผมถามฟาโรห์ แล้วถามเทมส์บ้าง
“คิดว่างั้นครับ ไม่คอม ฯ ก็โยธาอ่ะพี่” ฟาโรห์ตอบ
“สถาปัตย์..มั้ง” เทมส์
“กูนึกว่ามึงจะเข้าศิลปกรรม” ฟาโรห์พูดเหมือนแซว ไอ้น้องเทมส์ถลึงตาใส่
“หึหึ เจ้าหญิงก็ติวให้น้องมันหน่อยดิ” ห่าวอร์มหางานให้กู ฟาโรห์แม่งมองผมตาพราวเลย
“คิดดูก่อน” ผมยักคิ้ว
ผมกับพวกเด็กนั่นแยกกันเมื่อมาถึงห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง เดินหาซื้อของใช้ กับพวกของกิน พอซื้อเสร็จก็กลับหอ นอนพักเอาแรงสักชั่วโมงสองชั่วโมงค่อยไปอาบน้ำแต่งตัวเตรียมไปตามนัดไอ้พี่สอง
........................................................................................
“อีกแก้วเลยมึง มาช้าตามคนอื่นเขาให้ทัน” ไอ้พี่สองดันแก้วเหล้ามาให้ผม เพราะผมมาช้า มันเลยบังคับให้กินให้ทันนี่ไง! ไอ้ห่าาาา กว่ากูจะมาถึงพวกมึงล่อไปครึ่งขวดแล้ว!
“เยอะแล้วนะเว้ยยย มอมกูป่ะเนี่ย” พอพูดแบบนั้น ไอ้พี่สองตบหัวผมไปป้าบใหญ่ สัด!
“คิดได้เนอะมึง” ผมเบ้ปาก ร้านที่มันพามาเป็นร้านเหล้าชิล ๆ ครับ ไม่ใช่ผับ มาบ่อยจนซี้กับเจ้าของร้านคิดเอาแล้วกัน
“ไอ้พี!” เฮียเต็ม เจ้าของร้านเดินหัวเสียเข้ามาหาน้องรหัสปีสองของผม
“สาวฝากเบอร์มาให้ หล่อมากนะมึง!” แล้วเฮียมันก็ตบหัวไอ้พีไปเต็ม ๆ ด้วยความรักใคร่และหมั่นไส้ เหอ ๆ พีมันหล่อนะ ถึงหล่อไม่มาก แต่มันก็หล่ออ่ะ มันเป็นคนมีสเน่ห์ ที่สำคัญมันรวยมาก! (คนที่เรียนที่นั่นก็รวยแม่งแทบทุกคน -.-) สาว ๆ เข้ามาชอบเยอะอยู่เหมือนกัน ไอ้ห่านี่มันชอบมีสาวรุ่นพี่มาติด แล้วแม่งชอบลองของไปเป็นชู้กับเมียชาวบ้าน - -
“คนไหนวะเฮีย?”
“ชุดแดง สิบเอ็ดนาฬิกา” พวกผมงี้มองกันทั้งโต๊ะ
“โห่ สวยเหี้ยยยย” ไอ้พี่สอง
“พวกมึงว่าไง?” แล้วมันก็ถามต่อ
“ก็ดี” ผม ไอ้พี มิกิ พูดขึ้นพร้อมกัน ที่สองกับเฮียเต็มมองหน้าพวกผมด้วยสายตาเหยียดหยาม ประมาณว่า ...พวกมึงตาไม่ถึง...
ดื่มกันจนร้านปิด ถ้ามีแรงเหลือคงได้ช่วยเฮียเต็มมันเก็บร้าน
“ผมกลับเองได้” ผมบอกไอ้พี่สอง มันทำหน้าไม่ไว้ใจ คือกูไม่ได้เมาปะวะ แค่มึนนิด ๆ หน่อย ๆ สติยังเหลือตั้ง 75%
“มาขึ้นรถ เดี๋ยวกูไปส่ง!”
“ไมต้องเสียงดังด้วยยย จะกลับเองงงงง”
“เสียงไปแล้วไอ้สัด มึงอย่าดื้อได้ไหม ห้ะ!”
“ไม่ ๆๆ อย่ามาจับบบบบ บ้านไม่ได้อยู่ทางเดียวกันสักหน่อย”
“โว้ยยย ไอ้ควายยยย ขึ้นรถ!!”
“อย่ามาเสียงดังใส่เรานะ!!”
“เวรกรรม” สามเสียงพูดขึ้นพร้อมกัน
“เอาไงวะแม่ง มึงนี่ดื้อนักนะไอ้ควอทซ์ เดี๋ยวเถอะ” ตัวปัญหาอย่างผมยิ้มเผล่ ไม่สนใจ
“โทรหาพี่ไรเฟิลไหมคะ?”
“กูมีเบอร์ที่ไหนเล่า โว้ะ!”
“บ้านพี่สองผ่านคอนโดพี่ไนต์ ไปส่งไว้ที่นั่นเลยเป็นไง?”
“เออ ความคิดดีมากไอ้พี”
“ไม่ ๆๆ ไม่ปายยยยย”
“ตามนี้แหละ พวกมึงกลับเถอะ กูจัดการเอง” มิกิกับไอ้พีไปแล้ว ไอ้พี่สองเท้าเอวมองผมเซ็ง ๆ ก่อนจะจับผมยัดไปในรถ แล้วมาจอดที่หน้าคอนโดที่เป็นที่พักอาศัยของหมาไนต์ งื่อออ จะกลับบ้านอ่ะ !!!!
------------------------------------
TBC.
สรุปดีกันยังเนี่ย 55555555555555555555555
รู้สึกชอบยัยวอร์ม มีใครชอบนางเหมือนเราไหมงะ
ขอบคุณคนอ่านทุกคนงับ ไว้เจอกันตอนหน้า
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
