...
........จริงๆก็อยากทำตามที่เพื่อนๆแนะนำนะครับ................แต่เคยไหมครับเวลาที่เราโกรธหรืองอน
กับคนที่เรารัก ปฎิกิริยาทุกอย่างมันจะเป็นไปอัตโนมัติ.....โดยที่บางครั้งในใจเราไม่อยากทำอย่างนั้น
เลย.... .
...........หลังจากที่คุยกับพี่แก้ว แล้วผมก็กลับไปนั่งทำงานต่อ....เฮ้อ....แต่ทำไมไม่
ค่อยมีแก่ใจจะทำงานเลยเรา............ใกล้เที่ยงกุ๊กเดินมาหาผมอีกรอบ.........
"......งานยุ่งไหมครับที...."
"............"
".......วันนี้ไปทานข้าวที่ไหนกันดีครับ...."
"........."
"....... อึม...หรือไปทานก๋วยเตี๋ยวดี......."
"......"
".......ไปไหนกันดีครับที...."
"........" ผมไม่ตอบ....ได้แต่คิดในใจว่า จะไปไหนก็ไป..... จะมายุ่งกะกรูอีกทำไม.......
".......อ้าวกุ๊ก..มาทำไรตรงนี้ย่ะ......" พี่แก้วเดินเข้ามาพอดี...
"........ก็ผมจะมาชวนทีไปทานข้าวนะครับ....แต่ว่า...."
"........ไม่แต่ไม่เต่ออะไรทั้งนั้นแหละ....วันนี้ทีจะไปธุระกับฉันจ๊ะ...." พี่แก้วรับชิงพูดตัดบทกุ๊ก...
".........งั้นผมขอไปด้วยนะครับ......"
"..........ไม่ได้.....ฉันจะไปกันสองคน.....เธอจะไปไหนก็ไป...." พี่แก้วพูดจบ กุ๊กก็เดินหน้าตูมกลับ
ไป.........
"........ขอบคุณนะครับพี่แก้วที่ช่วยไล่กุ๊กไป....."
".........ไม่เป็นไรจ๊ะ.....แล้วนี่ทีจะไม่พูดกับมันอย่างนี้อีกนานแค่ไหน...."
".........ไม่รู้ซิครับ.....อาจจะตลอดไปเลยก็ได้...............สำหรับผม การตัดใจจากใครสักคนมันเป็นเรื่องยาก
..........ดังนั้นมันอาจจะง่ายขึ้นถ้าผมไม่คุย....ไม่พบ..ไม่เจอ....หรือเกรียดไปเลยได้ยิ่งดี......"
".......เฮ้อ.....พี่ไม่อยากไม่อยากเห็นทีเป็นแบบนี้เลยนะ....."
"........ไม่เป็นไรหรอกครับพี่แก้ว ไปกินข้าวเถอะครับ...."
........ช่วงบ่ายวันนั้นกุ๊กยังคงวนเวียนมาผมอีกหลายรอบ........แต่ผมก็
ยังไม่คุยกับกุ๊กเหมือนเดิม......ไม่เข้าใจเลยจริงๆว่ากุ๊กจะมายุ่งกับผมอีกทำไม........จะต้องให้ผมเจ็บจน
กระอักตายไปก่อนหรือไงกุ๊กถึงจะพอใจ.......เฮ้อ....ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยนะ.....ทำไม..............
..........วันเวลาผ่านไปจนเกือบอาทิตย์......แต่ทำไมผมกลับไม่รู้สึกดี
ขึ้นเลย....... ผมยังปวดใจทุกครั้งที่ต้องฝืนทำเป็นไม่สนใจเวลาที่กุ๊กเข้ามาใกล้ชิด....หรือเข้ามาพูดคุย
กับผม.......และดูเหมือนการเงียบและเฉยชาของผมจะทำอะไรกุ๊กไม่ได้เลย.....กุ๊กยังคงวนเวียนเข้ามา
หาผมตลอด.....ในทางกลับกันกลายเป็นผมซะเองที่ต้องรู้สึกเป็นทุกข์.....และเจ็บช้ำกับการกระทำของตัวเองที่
สร้างขึ้นมา.......ผมไม่เคยเอ่ยถามกุ๊กถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาว่าเพราะอะไร.....ยังไง......ทำไมกุ๊กถึงทำ
แบบนี้.......อาจจะเป็นเพราะโดยนิสัยส่วนตัวแล้วเวลาที่ผมโกรธใครผมมักจะนิ่งเงียบไม่พูดไม่คุย
ด้วย........ซึ่งมันอาจจะเป็นข้อเสียของผม.......เพราะการที่เอาเต่เงียบอย่างเดียวไม่ยอมเปิดใจรับฟัง
อะไรเลยมันอาจจะทำให้เราจมอยู่กับตัวเอง....จมอยู่กับความคิดเดิมๆที่ตอกย้ำซ้ำแล้วซ้ำเล่าตรงที่เรา
เจ็บปวด............และอาจจะคงเป็นเพราะความกลัว.......กลัวคำตอบที่ผมไม่อยากได้ยิน.....จะออกมาจาก
ปากของกุ๊ก...........
................และนอกจากที่ผมจะไม่ยอมคุยกับกุ๊กแล้ว......ดูเหมือนว่าผมจะพูดน้อยลง
กับทุกๆคนด้วย........ผมเงียบลงไปเยอะมากจนเริ่มมีบางคนสงสัยว่าผมเป็นอะไรไป........ ผมเงียบจนพี่แก้ว
เป็นห่วงและเข้าคุยกับผม......
"........ทีเป็นไงบ้างจ๊ะ....." พี่แก้วเอ่ยถาม..
".........."..ผมไม่ได้ตอบได้แต่ยิ้มเล็กๆให้...
".......ที....พี่รู้สึกไม่ดีเลยที่เห็นทีเป็นแบบนี้......"
"........ผมไม่เป็นไรหรอกครับพี่แก้ว...."
"........อย่าเลย....ท่าทางเธอเหมือนคนหมดอาลัยตายอยากออกอย่างนี้...."
".............."
"........รู้ตัวบ้างไหม....ว่าทีเงียบลงไปเยอะมาก....มากซะจนน่าเป็นห่วง...."
".........เหรอครับ...."
"..........ก็ใช่นะซิ.....น้องๆมันก็เข้ามาถามพี่ว่าเธอเป็นอะไรไป.....แต่พี่บอกไปว่าพี่ไม่รู้เหมือนกัน...."
".......ครับ..."
"........จริงๆแล้วพี่ก็มีส่วนที่ทำให้ทีเป็นแบบนี้นะ...เฮ้อ....พี่ไม่น่าเชียร์ไห้เธอคบกับมันเลย.....พี่ขอโทษนะ..."
"........อย่าคิดมากเลยครับพี่แก้ว.....เรื่องความรักมันบังคับใจกันไม่ได้.....ผมผิดเองผิดที่ไปรักมัน....
............พี่แก้วไม่ต้องขอโทษผมหรอกครับ......."
".........ถึงอย่างนั้นก็เถอะ....พี่ก็ยังไม่สบายใจอยู่ดี......ถ้าทีอยากให้พี่ช่วยอะไร บอกได้เลยนะ...."
".........ขอบคุณครับ...."
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
