หัวข้อ: รักเก่าๆๆปีที่1 <<<เว่นเว้อ(แคน&กัน)>>>

[Poes]

แล้วแคนก็กลับมามีความสุขอีกครั้ง เหมือนเรื่องมันจะจบเลยเนอะ หรือว่าจะมีเหตุการณ์ ไม่ขาดฝันมาอีก 

[ซากูระสีฟ้า]

แล้วแคนก็กลับมามีความสุขอีกครั้ง เหมือนเรื่องมันจะจบเลยเนอะ หรือว่าจะมีเหตุการณ์ ไม่ขาดฝันมาอีก 

เรื่องของแคนยังอีกยาวไกล นี่แค่ปีที่1น่ะคับ

มรสุมชีวิตจริงๆๆอยู่ที่ปี2คับ


รับรองปวดตับไม่ไหวแล้ว

[ken_krub]

เป็นกำลังใจให้ครับ

[hima]

เรื่องของแคนยังอีกยาวไกล นี่แค่ปีที่1น่ะคับ

มรสุมชีวิตจริงๆๆอยู่ที่ปี2คับ

รับรองปวดตับไม่ไหวแล้ว

หูยยย แววเศร้ามาแต่ไกล ไม่เป็นไร ตอนนี้ยังมีความสุขอยู่ +1 ให้กำลังใจ (ต้อนรับปีใหม่) นะน้อง   

 

ปล ขอใช้ อีโมตัวใหม่ด้วย ชอบๆ 

[imageriz]

จะคอยเป็นกำลังใจให้ตลอดไป ไม่ว่าจะปี ไหน ปีไหน 

[St_FluKe]

เฮ้อปล่อยให้คนอ่านลุ้นอยู่ได้

ในที่สุดก็ดีกัน

 

 

 

[yunjaelover]

เข้ามาอ่านด้วยคนนะค่ะ ดีใจที่เคลียร์กันเรียบร้อยแล้ว
แอบหมั่นไส้กันนิดๆ ทำไมคิดจะยกแคนให้คนอื่นง่ายๆ
รอตอนต่อนะคะ
............. .......

[ซากูระสีฟ้า]

ประกาศ   คนเขียนจะไม่ลงเรื่องแล้ว




เพราะอยู่ในช่วงสอบ  อีกสองสามวันค่อยลงน่ะจ๊ะ



โทษทีน่ะครับ

ซากุระสีฟ้า

[Ak@tsuKII]

รับทราบคร้าบบบบบบบบบบบบบบบบ    รอได้เสมอ 

ขอให้ทำข้อสอบให้ได้นะ   อย่าเลียนแบบเรา  ที่ ได้ทำ  อ๊ากกกกกกกกก    

[PEAK]

อร๊าย!~  ตกใจนึกว่าจะเลิกลงเรื่อง  ที่หนายสอบ  ..  ตั้งใจอ่านหนังสือมาก ๆ น้า เป็นกำลังใจให้ครับ

ว่าแต่นี่แค่ปีหนึ่งนะเนี้ยะ  หุหุ  ..  แต่รักก็งี้แหละ  ปัญหามา ผ่านไปได้ ก็จะรักกันมากขึ้น .. เอาใจช่วยให้รักกันมาก ๆ น้า

ขอบคุณนะครับ ^__^

[u-only-one]

อ๊าก  ตกใจนึกว่าไม่อัพแล้ว...เฮ้อ..ที่แท้ก็สอบ

กว่าจะอ่านจนทัน...ขยันอัพดีค่ะ ยาวโฮก....แต่ก็อ่านไม่ยั้งเหมือนกันเหอะ

มารออ่านค่ะ กะว่าพอปีสองจะระวังตัวไม่ให้อินมาก...(เหอๆๆไม่เห็นจะเคยทำได้... )

...

มาช่วยดัน ตกไปหน้าสองแล้ว...

[ซากูระสีฟ้า]

สวัสดีตอนดึกน่ะครับทุกคน  ขอบคุณที่เข้ามาอ่านเรื่องนี้



ที่จริงผมตั้งใจว่าสอบเสร๊จแล้วถึงจะโพสตอนนี้เพราะเป็นตอนที่ก่อนจะจบภาค ปีที่1 ของแคนและกัน


ผมทำใจที่จะโพสอยู่นาน กลัวโดนฆ่าด้วย



แต่ขอโพสวันนี้ตอนดึกๆๆเลยล่ะกันน่ะครับ คนน้อยดี 555



แต่ใครอยากรู้ว่าจบปีที่1 เป็นอย่างไรติดตามด้วยน่ะครับ  ต่อเลยไปปีที่ 2 ด้วยน่ะครับ



รักทุกคนน่ะครับ


ซากุระสีฟ้า

[ซากูระสีฟ้า]

ถือว่าเป้นตอนนึงได้ม๊ายยยยยยยยยสั้นนิสเดียวเองวันนี้



เป็นไตเติลเรื่องตอนหน้าน่ะครับ




ไปอ่านกันเลยยยย






เช้าวันนี้อากาศดีจังเลย  ผมออกไปสูดอากาศที่ระเบียง

ตอนนี้ผมเรียนเทอมที่สองแล้ว นี่เราเรียนมาจะปีแล้วน่ะเนี๊ย เหลืออีกไม่กี่เดือนเราก็จะไม่ได้เป็นเฟรชชี่แล้ว จะไม่ได้เรียนที่นี่แล้ว เพราะต้องย้ายไปเรียนที่ กทม เพราะ คณะผมเรียนปี2 3 และ4 ที่ นั่น อีกไม่นานจะไม่ได้นอนสบายอยู่หอแล้ว คงต้องไปเจออากาศที่ไม่ดียามเช้าของกรุงเทพ  ผมตั้งใจจะเก็บความรู้สึกดีๆๆของที่นี่ไว้ 

สำหรับกันนั้นเราคบกันมาจะสี่เดือนเดือนแล้วน่ะเนี๊ย  หลายครั้งที่ไม่เข้าใจกันทะเลาะกัน แต่เราก็กลับมาเข้าใจกันเหมือนเดิม ถ้าเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆๆก็ดีสิน่ะ




ผมกับกันยังคบกันมาเรื่อยๆๆ มีทั้งหวานบ้าง ขมบ้าง  แต่ผมก็มีความสุขมาก เวลาที่อยู่กับกัน ตอนนี้อีกไม่กี่สัปดาห์ก็จะจบปีหนึ่งแล้ว ผมต้องกลับไปอยู่บ้าน กันก็ต้องกลับไปอยู่บ้าน อนาคตจะเป็นอย่างไรน่ะ แต่ผมยังเชื่อมั่นในรักของผมที่มีให้กัน ผมรักกันมากจริงๆๆน่ะครับ  และผมก็คิดว่ากันก็รักผมมากเช่นกัน


แต่ผมไม่อยากจะเชื่อว่าวันนึงคำๆนี้จะออกมาจากปากผม


คำว่า  “กันเราเลิกกันเถอะ”



ส่วนเหตุการณ์ที่ทำให้เกิดคำพูดนี้ขึ้นมามีให้อ่านแน่นอน



แต่คำพูดคำนี้ทำให้ผมได้เห็นอะไรหลายๆๆอย่าง 

ทุกคนคงคิดว่าคำพูดนี้เป็นจุดจบของเรื่องนี้สิน่ะครับ

แต่ผมบอกไว้เลยว่า คำๆนี้เป็นจุดเริ่มต้นของ ปีที่ 2


หลังจากที่ทุกคนได้อ่านตอนจบของปีที่1 แล้ว อยากให้ติดตามปีที่2 ด้วยน่ะครับ






ซากุระสีฟ้า

[Poes]

เลิกกันเพื่อเริ่มต้นใหม่หรอ น้องแคน  รออ่านจ้า

[Just let it be]

 

เลิกกันได้ไง

ว้ากๆๆๆๆๆ

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

โถ่มาทิ้งให้อยากแล้วจากไป 

ที่เลิกกันนี่เพราะ กันไปมีคนใหม่หรอ แล้วจะรออ่านต่อน๊า อิๆ

[DoLeMoN]

รออยู่นครับ

[imageriz]

แง่ม ๆ  ทำไมถึงพูดคำนั้นออกมา 

ก็รักกันดี ทำมายอ่ะ  รออ่านต่ออยู่นะ

จะรอ รอ  รอ ฟังเหตุผล   


 

[yunjaelover]

อะไรอ่ะ งง เลิกกันทำไม แล้วเป็นจุดเริ่มต้นตรงไหน
น่าสนนะ จะรอตอนต่อไปนะจ๊ะ
ขอบคุณมากๆค่ะ

.................... ...............

[l3iZal2l2e]

เย้ ๆ อ่านทันแว้วววววว

ทำไมเลิกกันง่ะ
เกิดไรขึ้นนนนนนน
ใครทิ้งใครก่อนนนน (มาเป็นเพลงเลย)


ป.ล.  หวังว่าชื่อเรื่องที่บอกว่า "รักเก่าๆ" เนี่ย จะเป็น "รักเราไม่เก่าเลย" นะคะ
ขออย่าเป็น "รักเราเก่าไป" แบบนี้ไม่เอาน้ะ 

[u-only-one]

แต่ผมไม่อยากจะเชื่อว่าวันนึงคำๆนี้จะออกมาจากปากผม


คำว่า  “กันเราเลิกกันเถอะ”



ซากุระสีฟ้า

^
^
^
       จ๊ากกก นี่ขนาดว่าเตรียมตัวไม่อินมากแล้วนะเนี่ย...

[Ak@tsuKII]

มันเกิดอารายยยยยขึ้น  โฮๆๆๆๆๆๆๆ

[white coat]

น้องแคน มาทิ้งระเบิด อะไรไว้   

โธ่ แคน ทำไมต้องเลิกอะ 

แล้วแคนเป็นไงบ้าง อย่าบอกนะ ว่า กลับมาโสดเหมือนพี่   

มา ขอ  หน่อย

กอด คอกันร้องไห้  กระซิกระซิก

[ซากูระสีฟ้า]

มาลงตอนสุดท้ายของภาค ปีที่ 1  จนจบน่ครับ


ตอนนี้คนเขียนไม่สบายอยู่ด้วย5555




ไปลุยกันโลด




ปล  อย่างที่บอกไว้ว่าเรื่องนี้ เป็นเรื่องเล่า ตัวละครมีอยู่จริง  (อย่าอินไปกับแม่ของแคนเลยน่ะครับ55)

แต่ตอนบางตอน คำบางคำอาจแต่งเติมเพื่อความสุทรีในการอ่านน่ะครับ



ซากุระสีฟ้า

[ซากูระสีฟ้า]

ตอนจบ  ปีที่ 1







ผมเก็บของภายในห้อง มองดูห้องแล้วไม่อยากไปจากที่นี่เลย ตลอด 1 ปีที่ผ่านมาที่นี่ถือว่าเป้นบ้านได้เลย ผมคงคิดถึงรูมเมทของผมแย่แน่ๆๆเลย  แต่ดีที่มีเต้ย้ายไปด้วย เพราะคณะผมกับเต้ต้องไปเรียนที่ กทม

กันจะเก็บของเสร็จหรือยังน่ะ แล้ววันนี้พี่กานตืจะมารับเลยรึป่าวน่ะ

ซักพักเสียงกันก็ดังมาแต่ไกล

“แคนนน เก็บของเสร็จยังอ่ะ”

“อืม ใกล้แล้ว”
ผมทำสีหน้าหงอยลง
“ทำไม เป้นอะไรไปอีก”

“ป่าวๆ แค่คงคิดถึงที่นี่พิลิกเน้อ”

“ว่างๆๆเราก็ค่อยมาก็ได้ ใกล้แค่นี้เอง”

“อืม ว่าแต่วันนี้พี่กานต์มารับหรอ”

“อืมโทรมาบอกตะกี้ นี้ว่าถึงแล้วกินข้าวกับพี่บอยที่โรงอาหาร”

“หรอ เดี๋ยวคงได้เจอน่ะ”

“ไม่เจอได้ไงรู้สึกพี่กานต์นี่อยากเจอแคนมากเลย ถามอยุ่นั่นแหละว่าจะได้เจอมั้ย”

“เหอะๆๆๆ”
 ผมเก็บของเสร็จแล้วก้ลงมารอ แม่ที่ด้านหน้าหอ วันนี้แม่ผมเป้นคนขับรถมารับผมเองเลยน่ะครับ ที่จริงให้คิวน้องชายผมมารับก็ได้

เมื่อคืนผมคุยกับแม่ ผมรู้สึกว่าการสนทนาแปลกๆๆ เหมือนแม่ต้องการถามอะไรผมซักอย่าง


ผมรอแม่อยู่นาน กันก็ยืนรออยู่ตรงนั้น

“แคน เมื่อไหร่แม่ยายจะมาล่ะ”

“ทะลึ่งและ ลามปาม”

“ล้อเล่นแค่นี้เอง”

“แม่แคนดุน่ะ”

“ดุแค่ไหนก็ต้องตกหลุมรักลูกเขยคนนี้จนได้”

“เหอะจะคอยดูละกันน่ะ”


ซักพักรถพี่กานต์ก็วิ่งมาจอดที่หน้าหอผม

“สวัสดีคับพี่กานต์ พี่บอย” ผมยกมือไหว้

“หวัดดีแคน ผมลงไปน่ะเนี๊ย” เสียงพี่บอยแววผมเล่นพร้อมเอามือมาลูบท้องผม

“อะแฮ่มๆๆ” เสียงกันกระแอมใส่”

“โหหอยอกเล่นแค่นี้ก็ไม่ได้น่ะเจ้ากัน”

“ไม่ได้”

“แคนกลับไงอ่ะ กลับกับพี่มั้ย”

พี่กานต์ถาม

“อ๋อ เดี๋ยวแม่มารับคับ คงใกล้จะถึงแล้ว”

“หรองั้นเรารีบไปดีมั้ย ก่อนแม่แคนจะมา”

“ทำไมล่ะคับพี่กานต์”

“เอ่อ ว่าไงดีน่ะ แม่นายรู้เรื่องนายกับกันมั้ยล่ะ”

“ป่าวนิครับ”

“นั่นแหละ เดี๋ยวแม่สงสัยจะแย่เอาน่ะ”

“แม่ดูไม่ออกหรอกมั้งคับ”

“เอาน่าถึงพวกนายจะไม่ได้แสดงออกอะไร แต่เชื่อสิ สัญชาติญาณความเป็นแม่อ่ะ”

“จริงหรอคับ”

“อย่าลืมสิพี่เคยเจอมาแล้วน่ะ”

“อ้าววววว พี่กานต์แม่รู้หรอ ตอนนั้น”

“รู้สิ เรื่องนี้ทำไห้พี่รู้สึกไม่ดีจนถึงทุกวันนี้เลยไง”

“หรอ”


ผมคิดตามไปว่าถ้าแม่รู้เรื่องผมกับกันจะเป็นอย่างไร
คงไม่หรอกมั้ง ปกติแม่เข้าใจผมจะตายไป


ซักพักรถคันนึงก็วิ่งเข้ามาจอดหน้ารถของพี่กานต์

“คิววววววว”

น้องชายผมเดินลงจากรถลงมา

“รถใครอ่ะ”

“รถพ่อ วันนี้ชั้นเอารถพ่อมา รถแม่ซ่อม”

“ไม่น่าลำบากเลย”

“ไม่เป้นไรลูกแม่อยากมารับแคนเอง”

เสียงแม่ผมลอยมาพร้อมเดินลงมาจากรถ

แม่มองหน้าผมเล็กน้อยแล้วเหลียวมองดูคนอื่นๆๆๆ

“เอ่อ  กัน พี่กานต์พี่บอย  นี่แม่ของแคน และคิวน้องชายแคนเอง”

ทุกคนยกมือไหว้แม่ผม แม่ผมยิ้มแล้วรับไหว้

“แม่ครับ นี่กันครับ เพื่อนผม”

แม่ได้ยินชื่อกัน แม่มองกันอยู่นานแล้วยิ้มให้

“นี่ พี่กานต์ กับพี่บอย พี่ของกันครับ”

“หวัดดีทุกคนน่ะจ๊ะ”

กันดูเกรงๆๆนิดหน่อย


“แคนไหนของลูกจ๊ะ”

“กองอยู่ตรงนี้หมดเลยครับ”

“คิวไปขนของพี่ขึ้นรถหน่อยลูก”

กันมาช่วยผมขนของขึ้นรถ


“กันไม่ต้องช่วยก็ได้ ไปเอาของตัวเองขึ้นรถไป”

ผมบ่นไปบ่นมา เดินหกล้มสลุดไม้  กันเห้นอย่างนั้นก้มาประคองผมไว้

“เป็นไงบ้าง เดินไม่ดูตาม้าตาเรืออ่ะ”

“ขอบใจ แต่ตแนนี้ปล่อยก่อนได้มั้ย แม่มองอยู่อ่ะ”

กันรึบผละออกมากผมโดยเร็ว


หลังจากที่เก้บของขึ้นรถแล้ว แม่ก็บอกว่าต้องรีบกลับเลย เพราะมีมีงานตอนเย็นๆๆอีก



ผมเปิดกระจกออกมามองหน้ากันอีกครั้งนึ้ง ก่อนแม่จะออกรถ

กันบ๊ายบายผมทีนึง

รถผมขับออกไปเรื่อยๆๆก่อนพ้นรั้วมหาวิทยาลัย

โทรศัพท์ผมก็ดังขึ้น เป็นเมสเสจครับ จากกันแน่นอน

“กลับดีๆๆน่ะ เดี๋ยวคืนนี้โทรหา รักน่ะ  กัน”

ผมนี่อ่านแล้วนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เลยทีเดียว

“พี่แคน ยิ้มอะไรคนเดียว”

“ป่าวซะหน่อย”

แม่หันมามองผมครั้งนึงแล้วหันกลับไป

“แคนหิวมั้ยลูก”

“ป่าวครับกลับถึงบ้านค่อยกินก็ได้”

“เอางั้หรอ”

“ครับตื่นเต้นจังได้กลับมาอยู่บ้านแล้ว


“หรอแม่นึกว่าแคนไม่อยากกลับบ้านซะอีก”

“ทำไมแคนจะไม่อยากกลับบ้านครับแม่”

“เห้นหน้าอาลัยอาวร”

“แคนเนี๊ยน่ะ”

“อืม หรือว่าไม่จริง”

“ก็แค่คิดถึงเฉยๆๆ”

ผมเริ่มง่วงจึงหันจะไปหยิบหมอนที่หลังรถ

“กัน เอ้ย  คิว หยิบหมอนให้พี่หน่อย”
ผมเรียกชื่อผิดครับ ก็มันติดปากนี่นา

“พี่แคนเบลอป่ะเนี๊ย”

“นิสหน่อย”

“เออว่าแต่เพื่อนพี่แคนนี่หล่อเน้อ”

“กันอะหรอ”

“อืม เท่ดี”

“เหอะๆๆ”  ของชั้นเฟร้ย อย่ามาแย่งละกัน

“ลูกกับเพื่อนลูกสนิทกันมากเลยหรอ”

“ใครครับ ผมกับกันหรอ”

“อืม”

“ก็ดีครับ กันก็ดูแลผมดี ไม่มีอะไรต้องไม่สบายใจเวลาอยู่ด้วย”

“หรอ”

“พี่แคนพูดยังกะเป็นแฟนกัยกับเพื่อคนนั้น”

“เอ่อ”

นี่ผมเผลอพูดอะไรออกไปเนี๊ย  เฮ้อออออออออออออออออ



ไม่นานรถก็วิ่งเข้ากรุงเทพ 


“เอ่อ แม่ทำไม ไม่กลับบ้านล่ะครับ”

ผมเห็นแม่วิ่งรถทางที่ไม่ใช่ทางกลับบ้าน

“เอ่อ แม่ยังไม่ได้บอกแคนหรอ ว่าแคนต้องไปอยู่กับป๊าลุกก่อน”

“ทำไมล่ะครับ”

“คืออาทิตย์หน้าแม่จะต้องใต้หวันอ่ะ ไปอยู่ที่นั่น 2เดือน  แม่คิดว่าไม่อยากให้ลูกอยู่คนเดียว เลยให้ลูกมาอยู่กับป๊าลูก ดีซะอีกเจ้าคิวจะได้มีเพื่อน”

“แล้วบ้านเราล่ะครับ แคนอยากไปอยู่บ้าน”

“คือแม่ให้เพื่อนสนิดเช่าอ่ะ”

“หรอครับ”

“เอาน่า ป๊าอยากเจอลูกมากน่ะ”

ผมทำสีหน้าเศร้าลง แต่ก็ดีเหมือนกันไม่เจอหน้าป๊านานแล้ว แต่แม่กับป๊าผมถึงจะหย่ากันแต่ก็ไม่ได้เกียจกันน่ะครับ เป็นเหมือนเพื่อนกันมากกว่า


“แล้วของในห้องแคนล่ะครับแม่”

“แม่เก็บมาให้แล้ว”

ผมอึ้งเล็กน้อย แม่เก็บของผมออกมาหมดแล้ว

ผมจำได้ว่าตอนมาคั้งก่อน ตอนไปเดินสยามกับกัน เราสองคนไปถ่ายรูปไว้ แต่ก็ไม่ได้มีรูปอะไรพิเศษมากมาย แต่รูปที่ล้างจากมือถือรูปนึงเป็นรูปที่กันแอบจูบผมแล้วถ่ายไว้ แล้วกันล้างเอามาให้ผม  หวังว่าแม่คงไม่เห้นเข้าน่ะ

[ซากูระสีฟ้า]

พอถึงบ้านป๊า ผมรีบขึ้นไปดูของ ผมจำได้ว่าเก็บไว้ในกล่องสีฟ้าอยู่ใต้โต๊ะ

เห็นกล่องแต่ผมไม่เห็นรูปผมเลย 


ลางไม่ดีซะแล้ว

แม่ผมรู้แน่เลย ผมว่าแล้ว แม่มีอาการแปลกๆๆตั้งแต่เมื่อวานแล้วครับ


คงไม่ร้ายแรงอย่างที่คิดมั้ง แม่คงเข้าใจผม และรับผมอย่างที่ผมเป็น

เราต้องคุยกับแม่ให้รู้เรื่อง


แม่เดินเข้ามาในห้องผมครับ

“แคนหาอะไรลูก”

“เอ่อ”

“หารูปหรอ”

“ครับ”

“ใช่อันนี้หรือป่าว”
แม่ยื่นรูปผมกับกันมาให้ผม

“แม่คืออ แคน..”

“แคน ทำไมแคนทำแบบนี้ลูก”

“แม่ฟังแคนก่อน”

“แม่เลี้ยงลูกไม่ดีหรอ ทำไมลูกเป็นแบบนี้”

“แม่ครับคือ ผม”

“เอาล่ะ แม่ไม่เข้าใจแคนหรอก อย่ามาอธิบายให้เสียเวลาเลย  ทำไมน่ะแคน เมื่อก่อนลูกไม่ได้เป็นแบบนี้ ลูกเคยคิกมั้ยว่าแม่จะเสียใจแค่ไหน ที่เห็นลูก...”

น้ำตาแม่เริ่มไหล แม่คนที่เข้มแข็ง  ผมไม่เคยเห็นน้ำตาแม่เลยซักครั้ง ครั้งนี้แม่ร้องให้เพราะผม ผมพูดไม่ออกได้แก่ก้มหน้า ทำอะไรไม่ถูกเลยจริงๆๆ

“ที่เห็นลูกวิตปริต คบผู้ชายด้วยกัน”

“ผมขอโทษ”

“แคน แม่ไม่อยากให้ลูกเป็นแบบนี้เลย แม่ผิดหวังในตัวแคนจริงๆๆ”

“แม่ครับ ผมรักกัน น่ะครับ ผมห้ามตัวเองไม่ได้ ห้ามความรู้สึกตัวเองไม่ได้  แม่อย่าห้ามพวกเราเลยน่ะครับ”

ผมไม่รู้ผมพูดแบบนั้นออกไปได้ยังไงน่ะ  แต่พูดออกไปแล้ว

“แคนนนนนนนนนนนนนนน ลูกพูดอะไรออกมา”

“ผม”

“อยากให้แม่ตายไปต่อหน้าหรือไง แม่บอกตรงๆแม่รับไม่ได้”
“แต่”

“แต่อะไร ถ้าลูกคิดว่าแม่เป็นแม่ ลูกเลิกยุ่งกับผู้ชายคนนั้นซะ”

“แม่”

“ถือว่าแม่ขอร้อง ถ้าไม่คิดว่าเพื่อแม่ ก็คิดว่าเพื่ออนาคตของลูกเองละกัน ถ้าลูกทำให้แม่ไม่ได้ แม่จะไม่กลับมาเจอลูดอีกเลย”

“แม่”

แม่ทิ้งรูปไว้ที่โต๊ะ แล้วเดินออกไป แม่เดินออกไปสวนกับคิวที่ยืนอยู่ที่ประตุ

“พี่แคน ไม่เป้นไรน่ะ”

“...................................”
ตอนนั้นน้ำตาไหลไม่หยุด พูดไม่ออก เป้นสิ่งกดดันที่สุดเท่าที่เคยได้รับมา แม่ไม่เคยร้องให้ ไม่เคยขอร้องผม

ผมจะทำอย่างไรดี

คิวปลอบใจผมอยู่นาน ถ้าแม่เข้าใจผมแบบคิวก็คงดี แต่นี่ จะให้ผมทำยังไง

ผมเข้าไปอาบน้ำอยู่นาน ในหัวคิดไปหมดรอบด้าน ทำไมตัวเองต้องมาเจออะไรแบบนี้น่ะ นี่หรือความรักที่ผิดแบบที่เราได้รับ ความรักที่ไม่ใช่ชายหญิง ที่เจ็บปวด

คืนนี้ผมไม่ลงไปกินข้าวเลย แม่คงออกไปงานแล้ว ป๊ายังไม่กลับ คิวนั่งเล่นเกมอยู่บ้างล่าง

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

ผมมองดูเบอร์กัน
แต่ผมไม่รับครับ ผมยังไม่อยากจะคุยอะไร และไม่อยากทำให้กันไม่สบายใจ

กันโทรมาอยู่นานแต่ผมก็ไม่รับ


กันโทรมาแบบนี้อยู่หลายวัน วันละหลายๆๆครั้ง

วันนี้ผมตัดสินใจแล้วว่าต้องคุยกับกันเรื่องนี้ให้รู้เรื่องไปเลย

ผมโทรไปหากัน

“แคนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนรู้มั้ยกันเป็นห่วงขนาดไหน โทรไปไม่รับนึกว่าเป้นอะไร”

“ขอโทษน่ะกัน พอดีไม่สบายอ่ะ”

“แคนนนน กันอยากไปหาอ่ะ”

“เอ่อ กัน วันนี้แคนมีเรื่องจะบอกกันอ่ะ”
“เรื่องอะไรอ่ะ”

“กันสัญญาก่อนน่ะว่าได้ยินแล้วจะไม่ถามต่อ ไม่วู่วาม และยอมรับมันด้วย”

“อะไรอ่ะ เรื่องร้ายแรงหรอ งั้นไม่อยากฟังแล้ว”

“ไม่ได้ กันต้องฟัง”
ตอนนี้ผมร้องให้สะอึกสะอื้นแล้ว
“แคน เป้นอะไรอ่ะ แคนนน”

“กัน ฟังน่ะ”

“.....................”

“กัน”

“แคนนนน จะพูดอะไรอ่ะ” กันเริ่มเสียงไม่ดี

“กัน     เรา   เลิก   กัน  เถอะ”

ผมพูดออกไปแล้ว คำพูดนี้ ไม่เคยคิดว่าจะพูดออกไป ผมร้องให้แบบไม่ไหวแล้ว

กันฟังกันเงียบไปครู่นึง

“แคน  แคน ล้อกันเล่นแบบนี้ไม่ขำน่ะ”

“แคน  แคน ไม่ได้ล่อเล่น  เราเลิกกันเถอะ”

“ทำไมล่ะ แคน บอกกันมา”  น้ำเสียงกันตอนนั้นผมรู้เลยว่ากันร้องให้

“แค่นี้น่ะ”

“แคนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน”

ผมวางโทรศัพท์ ปิดเครื่อง แล้วนั่งร้องให้อยู่ที่เตียง

ผมเป็นแบบนี้อยู่หลายวัน เงียบ เก็บตัว ข้าวไม่ยอมกิน ผมไม่มีแรงเลย โทรมมาก จนวันนึงผมปวดท้องมากกกก

ปวดแบบไม่ไหวแล้ว

ผมเรียกคิว

“พี่แคนเป้นอะไร”
“พี่ปวดท้องมากกกกกก”

“ทำไงดีโทรหาแม่มั้ย”

“ไม่ต้อง พี่กินยาหน่อยดิ”

“ไม่ได้เป้นใส้ติ่งรึป่าว เจ็บข้างไหนอ่ะ”

“ไม่รู้ ผมเจ้บมาก เจ็บทั่วท้องเลย”

“งั้นไปโรงบาลดีกว่า”

คิวพยุงผมขึ้นรถไปที่โรงบาล ผมหลับไปด้วยความเจ็บ

ตื่นขึ้นมาเจอแม่ ป๊า อยู่ที่โซฟา

“แม่พี่แคนตื่นแล้ว”

“เป็นไงบ้างลูก”
ป๊าผมลูบหัวผม

“ผมเป้นอะไรครับ”

“กระเพาะอักเสบอ่ะ ไม่กินข้าว เครียสลงกระเพราะด้วย” คิวบอกผม

“ยังเจ็บอยู่มั้ยลูก”

“ครับ นิดหน่อยครับ”

“งั้นแคนไม่เป้นไรแล้ว ป๊าไปทำงานก่อนน่ะลูก”

“ครับ”

“แม่ครับ”

“ว่าไงแคน”

“แม่อยู่กับแคนก่อนน่ะครับ”
แม่มองหน้าผมอย่างแปลกใจ

หลังจากที่ป๊าออกไปแล้ว แม่ก้มานั่งข้างเตียง คิวของตัวออกไปโทรศัพท์


“แม่ครับ”

“.........................”

“ผมเลิกกับกันแล้ว” น้ำตาผมไหลอีกครั้งนึง

แม่ผมยิ้ม แล้วเอามือลูบหัว

“ขอบใจลูก”

แม่ผมร้องให้เอามือปาดน้ำตาแล้วเดินออกจากห้องไป



ผมหลับไปอีกครั้งตั้งแต่เมื่อไร่ก็ไม่รู้



ผมได้ยินเสียงใคร ที่คุ้นเคย เรียกชื่อผม



“แคนนนนนนนนนนนนนนนน”

ผมตื่นมา

“กัน  มาได้ไง” กันยิ้ม 

ผมมองไปที่คิว  คิวยิ้มให้ผมทีนึง

“แคน กันรู้เรื่องหมดแล้วน่ะ ไม่เป็นไรน่ะ เดียวกันไปคุยกับแม่แคนเองน่ะ”

“กัน อย่าเลย  ไม่มีประโยชน์หรอก แคขอร้อง อย่ามาอีกเลย ถ้ายังคิดว่ารักแคนอยู่”

ผมเย็ยชาใส่กัน  แต่กันเอามือผมมาจับไว้

“แคน กันรักแคนน่ะ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น”

“แต่แคน”

ซักพักเสียงประตูก็เปิดออก ผมเหลียวไปมอง แม่ยืนมองผมกับกันอยู่ที่ประตู

“แม่”

“สวัสดีคับคุณป้า”

“.................”

“ผมขอคุยด้วยหน่อยซักครั้งน่ะครับ”


“น่ะครับแม่”คิวยั้มอีกครั้ง

“แล้วผมจะไม่ยุ่งกับแคนอีกเลย”

แม่เดินออกจากห้องไป กันจึงเดินตามแม่ผมออกไป


ผมพยายามลุกจากเตียง แต่คิวมาห้ามไว้ บอกว่าให้พี่กันจัดการเอง

ผมกังวลใจมาก กันจะพูดอะไรกับแม่


ซักพักแม่ก็เดินเข้ามา ผมมองหากัน แต่ก็ไม่เจอ


“เพื่อนลูกฝากบอกว่ากลับไปก่อนน่ะ”

“หรอคับ”

แม่ไม่พูดอะไรมากกว่านี้



วันนี้ผมออกจากโรงพยายบาลได้แล้วครับ ดีใจจัง


และพรุ่งนี้แม่ผมต้องบินแล้ว

กันก็ไร้วิแวว หรือว่ากันจะถอดใจจริงๆๆน่ะ 

ดีแล้วล่ะ 




วันนี้แม่ผมเก็บของเพื่อจะเดินทาง แม่เข้ามาที่ห้องผม  แม่บอกว่าให้ผมไปส่งให้ได

ผมรับปากแม่ครับ


ผมกับคิวมาส่งแม่ที่สนามบิน  แม่ผมเหมือนมองดูใครอยู่หลายทีแล้ว


ได้เวลาเคื่องจะออกแล้ว แม่เตรียมตัวจะเข้าเครื่องแล้ว


แต่แล้ว ผมก็งงมาก  เพราะผมเจอกัน

“กันนนนนนนนนนนนนนนนนน”

แม่มองกันอีกครั้งนึง

“นึกว่าเธอจะไม่มาซะแล้ว”

“ผมต้องมาสิครับคุณป้า”

ผมกับคิว งงมาก

“แคนนนนนนน  แม่ขอโทษลูกด้วยน่ะ ที่แม่เอาแต่ควารุ้สึกแม่ ไม่ห่วงความรุ้สึกลูกเลย”

“แม่”
ผมอึ้งกับคำพูดแม่ครับ

“กัน แม่ฝากแคนด้วยน่ะ แล้วเรื่องที่รับปากแม่ไว้อย่าลืมล่ะ”

“ครับ ผมขอโทษคุณป้า เอ้ยยย คุณแม่ด้วยน่ะครับ ที่ใช้การพูดที่ไม่เหมาะสมในวันนั้น”

“เอาน่า ไม่เป็นไรจ๊ะ ถือว่าหายกันล่ะกันน่ะ”

“แม่  กัน”  ผมงงใหญ่แล้ววววว

แม่ยิ้มให้ผมครั้งนึกแล้วบายๆๆเดินเข้าไปข้างในเลย โดยท้งผมกับน้องผม ยืนงง ตามๆๆกัน


“ยืนอยู่ทำไม ไปหาอะไรกินกัน”

“อะไรอ่ะกัน แคนนงง”

“ไม่ต้องงหรอก”

“คิว ขอบใจจน่ะ” กันบอกคิว

“ก็ได้ๆๆ ไปก็ได้  เจอกันที่บ้านครับพี่แคน”

คิวเดินออกไปเอง


กันลากผมเดินไปทั้งๆๆที่ผมยังงงอยู่



“กันนนนนนนน ปล่อยก่อนจะไปไหนอ่ะ”

“จับไม่ได้หรอ เอใช่สิเราเลิกกันแล้วหนิ”

จะมาไม้ไหนอีกเนี๊ยยยยยยยยย

“แคนนนนนนนนนน”
“กันรักแคนน่ะ”
“ขอคบด้วยได้มั้ยยยยยยยยยยย”
“เราเริ่มต้นกันใหม่น่ะ จะได้ไม่เบื่อด้วย”



“เบื่อเค้าแล้วหรอออออกันหน่ะ”

“ใครกล้าเบื่อแคนล่ะ น่ารักจะตาย”

“อ่ะน่ะ”

กันหันซ้ายหันขวา 

“กัน  คนอื่นมองหมดเลย”

“ไหนๆๆไม่มีหลับตาก็ไม่เห้นใครแล้ว”

“บ้า”

“ป่ะๆๆ รีบกลับบ้านเถอะ  ไปต่อกันน่ะ คิดถึงจะแย่อยู่แล้วน่ะ”

“ต่ออะไร ทะลึ่ง”

“เหอะๆๆๆๆๆ”


กันรึบจุงผมลากไปโดยเร็ว


ระหว่างผมกับกันเหมือนเริ่มต้นคบกันใหม่จริงๆๆเลย

ตื่นเต้นจัง


และแล้วความรักของผมกับกัน ก็ผ่านปี 1มาแล้วน่ะครับ




จบแต่ไม่บริบูรณ์


โปรดติดตามภาค  รักเก่าๆๆปีที่ 2  น่ะครับ

[ซากูระสีฟ้า]

ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านทั้งที่เม้นให้และไม่เม้นน่ะครับ  ตลอดสามเดือนที่อยู่ด้วยกันมา โดยไม่ทิ้งกันไปไหน

ขอบคุณจริงๆๆน่ะครับ


ถ้าผมทำอะไรหรือพูดอะไรผิดไปก็ขอโทษมา ณ ที่นี้ด้วย 


ส่วนปีที่ 2 นั้น ถ้ามีเวลาจะเอามาลงน่ะครับ 


อยากบอกว่าคนเขียนยังไม่อยากจะเล่าเลย  เพรานึกทีไรก็ปวดตับขึ้นมาทันที(ตอนนี้เหมือนจะขึ้เกียจ)



ขอบคุณที่ติดตามแคน กัน มาตลอดน่ะครับ




รักคนอ่านน่ะครับ



ซากุระ

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

จบ ปีแรกซะแล้ว 

อยากบอกว่าอ่านแล้ว มีความสุข สนุก ไปกับ แคน และกันมากๆๆ

ปล. อยากรู้จัง แม่แคนคุยไรกับกัน อะ

แล้วจะรออ่านต่อนะคราบ เป็นกำลังใจให้เสมอ

ที่ไม่สบายก็ขอให้หายไวๆนะ อิๆ

 

[hima]

ขอบใจจ้า น้องแคน 

แต่ก็ยังสงสัยอยู่ดี กันไปคุยอะไรกะแม่ อะไรทำให้แม่ เปลี่ยนใจ....

[Poes]

แม่กะกันคุยไรกันน๊า อยากรู้

รออ่านปีสองจ้า 

เป็นกำลังใจให้น้องแคน