ข่ม ขืน ฝัน รัก
ตอนที่6
“มินตัดสินใจจะแต่งงานจริงๆใช่ไหม”
มิ่งถพถามลูหชายอย่างไม่อยากจะเชื่อนัก เขามองลูกชายคนเล็กที่นั่งนิ่งเหม่อมองไปเรื่อยๆ
“ครับ ไหนเมื่อเลี่ยงไม่ได้ก็ไม่ต้องเลี่ยง”
มินพูดแล้วยิ้มให้ผู้เป็นพ่อ เขาเดินเข้ามาใกล้พ่อและแตะแขนพ่อเบาๆ
“พ่อเจ็บมากไหม” มินถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ มินมองผู้เป็นพ่อของเขาที่แทบจะไม่เคยเข้าโรงพยาบาลอะไรเลย พ่อเข้มแข็งเสมอในสายตาเขา
“เจ็บ แต่พ่อเจ็บกว่าที่พ่อช่วยอะไรลูกไม่ได้” มิ่งภพมองลูกชายคนเล็กอย่างห่วงใย มินสบตาผู้ป็นพ่อแล้วยิ้มให้ทั้งน้ำตาคลอ
“พ่อกับพี่ๆช่วยมินมาเยอะแล้ว มินอยากจะตอบแทนบ้าง”
มินพูดแล้วยิ้มให้พ่อ มิ่งภพมองลูกชายแล้วยิ้มให้อย่างอ่อนโยน เขาไม่คิดว่าความเจ็บปวดในอดีตจะส่งผลต่อปัจจุบันขนาดนี้ ความเอาแต่ใจของเขา ดื้อรั้นของเขาจะส่งผลต่อลูกเขาขนาดนี้ และเขาก็ไม่คิดว่าอาคมจะแค้นเขาถึงขนาดบีบคั้นกันขนาดนี้
มินเดินมาเรื่อยๆตามทางเดินโรงพยาบาล มินเข้าไปในอีกห้องเขาเจอพี่ชายคนรองเฝ้าพี่ชายคนโตอยู่
“พี่มันตถ์เป็นไงบ้างครับ”
“พี่มัตถ์พ้นขีดอันตรายแต่แพทย์ยังต้องดูแลอย่างใกล้ชิด”
มินหันไปยิ้มให้พี่ชายคนรอง มินเดินเข้าไปใกล้ปรมัตถ์ มินสัมผัสท่อนแขนอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบา เขามองภาพพี่ชายที่มีสายระโรงระยางเต็มไปหมดน้ำตาคลอ
“พี่มัตถ์หายไวไวนะครับ มินจะจัดการพวกที่ทำร้ายพี่มัตถ์เอง” มินพูดเสียงแผ่วเบา เขาเหม่อมองถึงพวกตัวการที่ทำให้ครอบครัวของโดนบีบบังคับ โดดแทรกแซง เป็นคนที่ทำให้พ่อเขารถคว่ำเพราะรถปริศนามาปาดหน้า พี่ชายต้องโดนยิงเพราะเหตุผลทางธุรกิจ
และที่สำคัญพวกเลวๆพวกนั้นมีส่วนที่ทำให้เขาโดนข่มขืน
พวกนั้นข่มขืนเขาในคืนนั้น
มินสะแหยะยิ้มมุมปากแล้วปาดน้ำตาที่พร้อมจะไหล
“มินไหวใช่ไหม” มนต์ถามน้องชายคนเล้กด้วยความเป็นห่วง เขากลัวน้องจะเครียด กลัวจะโทษตัวเองว่าเพราะตนเองทุกอย่างถึงเป็นแบบนี้
“มินไหว หมดเวลาของน้ำตาแล้วละพี่มนต์”
มินพูดจบยิ้มหวานให้มนต์แล้วเดินออกจากห้องไปทันที
“มึงจะแต่งงานเหรอมิน” นพถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นแววตาอยากรู้
“ใช่” มินตอบสั้นๆและหันไปสนใจโทรศัพท์มือถือต่อ
“โห อินี้ ตอบกูแค่นี้ ไม่คิดจะบอกอะไรบ้างหรอไง”
มินปรายตามองเพื่อนสาวแล้วถอนหายใจ
“มึงจะให้กูบอกว่าไง กูต้องแต่งงานเพราะคำสัญญาของคุณปู่ กูเลี่ยงไม่ได้”
“จริงปะมึง ชีวิตมึงนี่ยังกะละครเลย”
“บางทีอาจจะเลวร้ายกว่าในละครก็ได้” มินตอบพร้อมยิ้มเยาะน้อยๆ
“ข่าวไวมากเลยรู้ไหม ตอนนี้ใครๆก็รู้ว่ามึงจะแต่งงานกับพี่คราม ถือว่าเป็นงานใหญ่เลยนะที่สองตระกูลจะดองกัน ถึงจะเป็นงานแต่งผู้ชายกับผู้ชายก็เถอะ” แป้งพูดพร้อมมองเพื่อน บ้านเขาทำเกี่ยวกับนิตยสารซุบซิบอยู่แล้ว ทำให้รู้ข่าวพวกนี้ไวมาก
“ขนาดนั้นเลยเหรอ” มินหัวเราะออกมาเบาๆ
“ใช่สิมึง บางคนเขาก็เม้าท์กันว่ามึงท้องก่อนแต่ง พี่ครามเลยต้องรับผิดชอบ ก็นะแต่งไวสายฟ้าแลบขนาดนี้ อีกสองอาทิตย์ก็จะแต่ง”
“เขาอาจจะเม้าท์กันเรื่องจริงก็ได้ ฮ่าๆ” มินหัวเราะออกมา
“เฮ้ย มึงท้องจริงหรอวะ” แป้งถามขึ้นมาหลังจากเงียบมานาน
“จะบ้าเหรอพวกมึงกูจะท้องได้ยังไงละ” มินตอบแล้วยิ้มให้เพื่อนๆ
“ตกใจหมดเลยกู” แป้งพูดแล้วเอามือทาบอกตัวเอง
ตอนเย็นหลังเลิกเรียนเขาขอตัวออกจากเพื่อนๆเนื่องจากต้องเตรียมงานแต่งงาน ที่จริงเขาแทบไม่ต้องเตรียมอะไรเลยเพราะฝั่งอาคมจัดการให้หมด เขาแค่ไปลองชุดเท่านั้น
“สวัสดีครับคุณพี่สะใภ้”
มินหันไปมองเจอคิมหันต์ที่ยืนพิงรถเขาอยู่
“มีอะไร” มินกอดอกมองอีกฝ่ายอย่างจดจ้อง
“หึ แค่แวะมาทักทาย” คิมหันต์พูดเสียงทุ้มตามแบบของเขาแล้วหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุด
“ฉันเกลียดกลิ่นบุหรี่ ออกให้ห่างจากรถฉัน”
“เหรอครับ ในคืนนั้นผมเห็นคุณยังโอเคกับรสจูบกลิ่นบุหรี่” คิมพูดจบพ่นควันบุหรี่ใส่มิน มินชะงักทันทีที่เขาพูด กลิ่นบุหรี่นี้ใช่เลย กลิ่นในคืนนั้น
มินเบะปากเล็กน้อยก่อนจะตอบอีกฝ่าย
“ฉันลืมไปแล้วละว่าเกิดอะไรบ้าง ถือว่าทำทานให้หมามัน”
มินพูดจบผลักคิมให้ออกห่างจากรถ แต่คิมขืนตัวเอาไว้ คิมทิ้งบุหรี่ลงพื้นพร้อมกับคล่อมอีกฝ่ายไว้
คิมเชยคางมินแล้วทั้งสองก็จ้องตากันอย่างไม่ยอมแพ้
“ปาดีจริงๆเลยนะครับ สมคำร่ำลือ ถ้าเป็นคนอื่นโดนขนาดนั้นอาจจะสติแตกไปแล้วก็ได้”
มินเชิดหน้าอย่างไม่กลัว จ้องตาอีกฝ่ายอย่างไม่ยอมแพ้
“แล้วไง ก็แค่เซ็กซ์ข้ามคืน ใช่ว่าฉันจะไม่เคย”
“ถ้างั้นผมขอมีเซ็กซ์ข้ามคืนกับคุณอีกสักครั้ง ก่อนแต่งงานจะได้ไหมครับคุณพี่สะใภ้” คิมพูดกับพร้อมลูบสะโพกมินเบาๆ
มินโอบลำคอแกร่งของคิมไว้แล้วกระซิบข้างหู
“ไปตายซะ ไอ้เลว!!”
มินพูดจบกระทุ้งเข้าใส่กล่องดวงใจของคิมอย่างแรง
“โอ๊ยยยยยยยยยย !!!”
คิมร้องเสียงดังแล้วฟุบลงไปกุมหว่างขาของตัวเอง คิมเงยหน้ามองมินด้วยสีหน้าโกรธ
มินเบ้ปากใส่แล้วมองคิมด้วยแววตาขยะแขยง ก่อนจะเปิดประตูขึ้นรถไปทันที
ก่อนจะออกรถมินลดกระจกมองอีกฝ่ายก่อนจะสาดน้ำในรถไปที่คิมหมดขวด
“ซ่าส์ !!”
“ล้างเสนียด”
มินปาดขวดใส่คิมก่อนจะขับรถออกไปอย่างเร็ว
มินขับรถมาที่ร้านตัดชุดแต่งงานใจกลางเมือง ร้านชื่อดังระดับระเทศที่ตัดชุดให้ดารา เซเลปหลายคนในวงการ
“สวัสดีคะคุณมิน เชิญด้านในเลยคะคุณครามรออยู่” มินยิ้มให้เจ้าของร้านสาวประเภทสองที่ออกมาต้อนรับเขาด้วยตัวเอง
มินเดินตามเข้ามาในร้านก็เจอนายครามนั่งเลือกชุดอยู่
แววตาคมกล้าหันมาสบตากับเขา อีกฝ่ายยิ้มมุมปากให้เขาทำเอาสาวๆที่อยู่ในนั้นถึงกับหน้าแดงเป็นแถว แต่สำหรับเขา เขาว่ามันดูกวนบาทามากกว่า
“มาช้า ทำอะไรอยู่” เสียงทุ้มถามขึ้นระหว่างที่มินนั่งลงข้างๆ
“กัดกับหมา” มินตอบแค่นั้นแล้วไม่สนใจเปิดดูชุดแต่งงานเพื่อเลี่ยงที่จะพูดคุยต่อ
ครามเห็นท่าทางของอีกฝ่ายก็ไม่อยากจะถามอะไรมากนัก
“เอ่อ คุณมินจะเอาชุดแบบไหนคะ เอาทักซิโด้สีขาวไหมสวยดีนะคะ” เจ้าของร้านชื่อพี่เป็ดเป็นฝ่ายพูดขึ้นแทนเมื่อเห็นว่าสถานการณ์ด้านหน้าไม่สู้ดีนัก
“ไม่ครับ มินจะแต่งหญิง มินจะใส่ชุดเจ้าสาว” มินตอบแล้วยิ้มหวานให้พี่เป็ด เขาคิดมาอย่างดีแล้วว่าเขาจะแต่งหญิง เมื่อก่อนเรียนโรงเรียนชายล้วน เขาเคยแต่งหญิงออกงานโรงเรียนบ่อย แต่การแต่งหญิงครั้งนี้มีความหมาย เขาอยากให้ทุกคนรับรู้ว่าฝ่ายที่แต่งงานไม่ใช่เขาตัวจริง แต่เขาต้องแต่งเพราะเหตุจำเป็น มันเหมือนการสวมตัวละครเป็นตัวละครหนึ่งเท่านั้น
“เอ่อ จะดีเหรอคะ” พี่เป็ดถามอย่างลำบากใจ
“ดีสิ มินแค่ฝันว่าอยากจะใส่ชุดเจ้าสาวเหมือนชาวบ้านเขา มินผิดตรงไหน” มินถามอย่างยียวนแล้วหันไปมองครามที่นั่งข้างกัน
ครามปรายตามองมินแล้วหันไปพูดกับพี่เป็ด
“จัดไปตามนั้นเลยครับพี่เป็ด”
เป็ดเห็นอย่างนั้นก็ทำตามที่ลูกค้าสั่ง
มินนั่งเลือกชุดเจ้าสาวหลายแบบ สุดท้ายก็เลือกชุดเกาะอกสีขาวยาว ทั้งชุดปักด้วยลูกไม้ผสมคริสตัลสวยงาม เอวมีผ้าซาตินสีขาวเส้นบางคาดไว้อย่างสวยงาม และผ่าขาสูงถึงขาอ่อน
“มินเอาชุดนี้” มินชี้ที่ชุดที่ตัวเองชอบ
“ได้คะคุณมิน”
“ตัดใหม่นะ ให้ทันวันแต่ง มินไม่อยากใส่ซ้ำกับใคร” มินพูดจบปิดหนังสือแล้วยิ้มพี่เป็น
“เอ่อ ได้คะๆ แล้วคุณครามละคะ”
“ผมขอชุดทักซิโด้สีขาวเข้ากับชุดเจ้าสาวผมก็พอ” ครามพูดจบปรายตามองมินแล้วยิ้มมุมปากตามสไตล์
“ได้คะ เป็ดจัดให้ทันวันงานแน่นอน เดี๋ยวเชิญทั้งคุณมินและคุณครามวัดตัวด้านในนะคะ”
มินและครามแยกตัวกันไปวัดตัว เมื่อวัดจนเสร็จทั้งสองเจอกันที่ห้องรับรอง
“เดี๋ยวไปกินข้าวที่บ้านฉัน พ่อของฉันบอกให้จัดโต๊ะรอนาย” ครามพูดกับมิน มินพยักหน้าให้ไม่ตอบอะไร
“เป็นใบ้หรือไง ทำไมไม่พูด” ครามยังพูดต่อ เขาเริ่มหงุดหงิดกับท่าทีเฉยชาของอีกฝ่าย
“ฉันขี้เกียจจะพูดกับนาย”
“ขี้เกียจจะพูดกับผัวตัวเองนะเหรอ” ครามพูดจบกระชากแขนมินเข้ามาหาตัวทันทีเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังจะเดินหนี
“ปล่อยฉัน!” มินพยายามจะบิดแขนหนี แต่ยิ่งบิดเขายิ่งเป็นฝ่ายเจ็บเอง
“ไม่ปล่อยรังเกียจอะไรฉันนักหนา”
“ฉันไม่ได้รังเกียจ ฉันแค่ขยะแขยง” มินพูดพร้อมเบ้ปากใส่คราม
ครมเห็นท่าทีแบบนั้นยิ่งหงุดหงิด ก่อนจะกระตุกยิ้มร้ายกระซิบข้างหูมินเบาๆ
“ทำเป็นขยะแขยง ทีคืนนั้นอ้าขาร้องครางให้ฉันทั้งคืนไม่คิดจะขยะแขยง”
มินมองอีกฝ่ายอย่างเกลียดชังและพยายามผลักอีกฝ่าย แต่สู้แรงไม่ได้ มินเลยกระทืบเท้าอย่างแรง
“โอ๊ะ !!”
“ชั่วเหมือนกันไม่มีผิด” มินพูดแล้วนึกถึงพฤติกรรมของสองพี่น้องตระกูลนี้ เลวพอๆกัน
“นายพูดว่าไงนะ” ครามถามมินขึ้นเพราะเขาได้ยินไม่ชัดมัวแต่สนใจเท้าที่โดนกระทืบ
“เพี๊ยะ !!”
มินตบครามเต็มแรงแทนคำตอบ
“ฉันพูดว่าปากแบบนายควรโดนแบบนี้ไงละ”
ครามหน้าหันตามแรงตบ เขารู้สึกหน้าชาไปหมด ครามหันมามองมินแล้วยิ้มมุมปากก่อนจะกระชากอีกฝ่ายมากระแทกจูบอย่างแรง
“อื้ออออออ” มินพยายามผลักแต่สู้แรงไม่ได้ เขารู้สึกเจ็บปากไปหมด นี่ไม่ใช่จูบด้วยความเสน่หา แต่นี่คือการจูบแบบแก้แค้น
มินตัดสินใจจิกผมครามอย่างแรงจนอีกฝ่ายเจ็บจนต้องยอมปล่อย
“โอ๊ย !!”
มินถีบอีกฝ่ายเต็มแรงจนล้มไปกระแทกกับโซฟา
“เก่งนักใช่ไหม” ครามคำรามออกมาแล้วจะกระโจนเข้ามาหามินอีก แต่มินหยิบแจกันแถวนั้นมาจะทุ่มใส่
“เข้ามาสิ !!”
“ว๊ายยยย เกิดอะไรกันคะ” เสียงพี่เป็ดดังมาแต่ไกล ทั้งสองฝ่ายเลยหยุดการกระทำ มินตัดสินใจวางแจกันลง
“เกิดอะไรขึ้นรึเปล่าคะคุณคราม” เป็ดถามเมื่อเห็นสภาพของทั้งสองฝ่ายเหมือนเพิ่งสู้รบกัน
“ไม่มีอะไรครับ ผแค่ล้อเล่นกับเจ้าสาวของผมเล้กน้อย” ครามพูดพร้อมเข้าไปโอบเอวมินไว้
มินเลยปรับสีหน้าพยายามยิ้มให้พี่เป็ด
“แหม๋ๆ สองคนนี้รักกันรุนแรงจริงๆเลยนะคะ”
ทั้งสองฝ่ายยิ้มไม่ตอบอะไร ครามเลยพูดขึ้น
“งั้นเราสองคนขอตัวก่อนนะครับ”
มินเดินไปหยิบกระเป๋าแล้วเดินออกจากร้านไปทันที มินเดินไปที่รถของตัวเองแต่โดนเรียกจากหด้านหลังไว้ก่อน
“ไปรถฉัน” มินหันไปมองครามแล้วชี้ไปที่รถตัวเอง
“ฉันเอารถมา”
“เดี๋ยวเลขาฉันขับไปเอง” ครามปรายตาไปมองผู้ชายใส่ชุดสูธสีดำตัวใหญ่ใส่แว่นตาดำเดินเข้ามาหา
“เก่ง นายไม่ไปขับรถคุณมิน” ครามหันไปสั่งเก่ง เก่งพยักหน้ารับแล้วเดินมาขอกุญแจรถจากมิน
มินเลยอดที่จะให้กุญแจไม่ได้แล้วเดินหน้าเชิดไปที่รถของคราม
ระหว่างทางเงียบไปตลอดทางไม่มีแม้แต่เสียงเพลงในรถทำให้บรรยากาศในรถดูกดดันและมาคุกว่าเดิม ครามขับรถเร็วขึ้นจนมินแอบหวั่นแต่เขาก็ไม่ได้แสดงท่าทีอะไรให้อีกฝ่ายเห็น
เมื่อรถเขามาจอดในคฤหาสน์แห่งหนึ่ง มินสำรวจรอบๆมีคนดูแลรอบบ้านไม่ต่างจากบ้านมาเฟียเลยจริงๆ บ้านหรูหรา โอ่อ่าสมกับความร่ำรวยและชื่อเสียงของตระกูลสุริยะทิพย์
“วันนี้เธอทำฉันเจ็บแสบมากนะ” ครามพูดขึ้นแล้วหันมามองมินด้วยแววตาดุ
มินเชิดหน้าไม่สนใจก่อนจะหันมายิ้มหวานนัยน์ตายั่ว
“คิดจะแต่งงานกับฉันก็ต้องทนหน่อยนะคุณสามี”
มินยิ้มหวานตบท้ายก่อนจะเปิดประตูลงรถทันที
มินมองไปที่ประตูบ้านสุริยะทิพย์แล้วสูดลมหายใจ
นี่มันเป็นแค่การเริ่มต้นเท่านั้น
______________________________________________________________________
มาต่อให้แล้วครับ ช่วงนี้มาต่อดึกหน่อย เพราะสมองแล่นจริงๆดึกๆ
รูปด้านล่างคือรูปชุดแต่งงานของมินนะครับ เพียงแค่ชุดมินมีผ่ากลางเพื่อความเซ็กซี่ ฮ่าๆ
ทุกอย่างมันเป็นแค่การเริ่มต้น ทุกอย่างมันมีเหตุผลของมัน
ขอบคุณทุกคนที่อ่านและคอมเม้นต์นะครับผม
มีไรติชมได้ครับ
[attachment deleted by admin]
หัวข้อ: { ข่ม ขืน ฝืน รัก } MPREG ตอนที่34 ตอนจบ หน้า50 19/1/2559 (อ่าน 455785 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก