-5-
-5 ปี ผ่านไป-
[Squalo Talk]
“กริ๊งงงงง กริ๊งงงงง” เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบของบ้าน
“ฮาโหล!!”
[ฮาโหล นี่ลูซซูเรียเองนะ จะโทรมาแฮปปีเบิร์ดเดย์เจ้าตัวน้อยนะ อายุ 5 ขวบพอดีสินะ] ผ่านมา 5 ปีแล้วที่ผมยังหนีมันมา ผมยังทำใจไม่ได้ที่จะกลับไปหามัน
[นี่ สควอโล่ เจ๊ถามจริงๆนะเมื่อไหร่จะกลับมา บอสนะออกตามหาเธออยู่ทุกวันเลยนะ]
“แล้วถ้าฉันอยากกลับฉันก็จะกลับไปเองไม่ต้องให้ไอ้บอสงี่เง่านั้นมาตามหาหรอกน่า!!” ตามหาทำไม ตามหาเพื่ออะไร ตามหาแล้วมันได้อะไรขึ้นมา ในเมื่อผมตัดสินใจแล้วว่าจะไม่กลับไปอีก
“เน่ๆ คุณแม่คุยกับใครอยู่หรอฮะ” เสียงเล็กๆดังแทรกขึ้น
“แม่กำลังคุยกับลุงลูซซูเรียอยู่นะ” ผมหันไปตอบลูกชาย เขาน่ารักมาก และ...หน้าเหมือนพ่อของเขามาก
[นี่อย่ามาเรียกว่าลุงน่ะฮ้า....นี่ๆของฉันคุยกับซินน้อยหน่อยสิฮ้า....]
“ซินอยากคุยกับลุงลูซซูเรียไหมลูก” ผมหันไปถามลูกชายที่ยังยืนอยู่
“อยากคุยฮะ ๆ ๆ ^[+++]^” ซินน้อยฉีกยิ้มกว้าง ผมละชอบรอยยิ้มของเขาจริงๆ ^^
“อะนี่ แล้วอย่าพูดจาอะไรไม่ดีน่ะรู้ไหมครับลูก” ผมยืนโทรให้ซินน้อยนี่น่ารัก ผมคงเริ่มหลงรักเด็กตั้งแต่คิดซินออกมานี่แหละ ><
“ฮาโหลฮะ คุณลุงลูซซี่”
“ผมสบายดีฮะ”
“ขอบคุณมากนะฮะคุณลุงลูซซี่”
“เอ๊ะ”
“คุณลุงเป็นใครนะครับ ไม่ใช่คุณลุงลูซซี่นิ”
“ใครหรอลูก?” ผมรีบหันไปถามลูกชาย
“ไม่รู้อะฮะคุณแม่ จู่ๆเขาก็แย่งโทรศัพท์จากคุณลุงลูซซี่ไปเฉยเลย ไม่มีมารยาทเลยนะฮะ” ซินน้อยยืนโทรศัพท์คืนให้ผมใครกันนะ?
[ฮาโหลลล ฮาโหลได้ยินฉันไหม!!!] เสียงนี้มัน!!!! ซันซัส!!!!
[Xanxus Talk]
“ฮาโหลลลล ฮาโหลได้ยินฉันไหม!!!” ผมตะคอกใส่โทรศัพท์ช่วยพูดหรือตอบอะไรมาสักนิดสิวะ!!
[ตู้ดดดดดดดดด ตู้ดดดดดดดด....]
“โถ่เว้ย!!” จู่ๆก็ถูกตัดสายแบบนี้น่าโมโหชะมัด!
“ลูซซูเรียตอบฉันมาสิ นี่มันหมายความว่ายังไงกัน!!!” ผมหันไปมองลูซซูเรียที่นั่งตัวสั่นอยู่บนพื้นเพราะความกลัว
“คะ...คือ..”
“สควอโล่อยู่ที่ไหน!!!!!!!” ผมตะคอกถามใส่หน้าลูซซูเรีย ที่แท้ผู้สมรู้ร่วมคิดในการหนีของสควอโล่เมื่อ 5 ปีก่อนก็ไม่ใช้คนอื่นคนไกลเลยมิน่า ใช้ให้พวกมันออกตามหาเมื่อไหร่ก็ไม่เจอสักที!!
“ระ...เรื่องนั้นน่ะ ถ้าบอกไปล่ะก็ต้องโดนสควอโล่ฆ่าตายแน่ๆเลยละฮ้า...”
“อยากโดนฉันฆ่าตายตอนนี้ไหมละ!! บอกมาเดี๋ยวนะ!!”
“แกร๊ก!!” ไม่รอช้าที่ผมจะชักปืนขึ้นมาจ่อหัวลูซซูเรีย
“ตะ..แต่บอส...” น่ารำคานวะ
“ปัง!!!!!” ผมหันมือไปยิงใกล้ๆตัวลูซซูเรียแทน
“บอกมา!!!” มันต้องขู่กันแบบนี้
“จาปอเน่ฮ้า สควอโล่อยู่ที่จาปอเน่ฮ้า...อย่าทำอะไรเจ๊เลยนะฮ้า...” ผมมองลูซซูเรียที่กลัวจนฉี่ราด - -
“ญี่ปุ่นนะหรอ งั้นฉันจะไปญี่ปุ่นเดี๋ยวนี้แหละ ไปบอกคนให้เตรียมเครื่องบินส่วนตัวซะ แล้วก็ทำความสะอาดฉี่ที่พื้นนั่นด้วยมันสกปรก!!” ผมพูดพร้อมกับเดินกลับห้องตัวเองเพื่อเตรียมเก็บเสื้อผ้าไปตามลูกเมียกลับคืน ถ้าเจอละก็จะไม่ยอมให้หนีไปไหนได้อีกเลย!!!
- ณ ประเทศญี่ปุ่น เมืองนามิโมริ
“ไอ้เด็กประหลาดไปตายซะ”
“ตุบตับ ๆ ๆ”
“ใช้ๆ ไอ้ปีศาจ”
“ตุบตับ ๆ ๆ”
“เด็กบาป เด็กไม่มีพ่อเอ่ย”
“ตุบตับ ๆ ๆ” ผมเดินมาจนกระทั่งถึงสวนสาธารณะก็เห็นเด็กกลุ่มหนึ่งกำลังรุมทำร้ายเด็กผู้ชายตัวเล็กๆ
“นี่พวกแกน่ะ...”
“ตู้มมมมม!!!” ไม่ทันทีผมจะเข้าไปห้ามก็เกิดระเบิดขึ้นกลางวงเด็กกลุ่มนั่น พลังแบบนั้นมัน.... ไฟดับเครื่องชนนิ!!!!!
“ไอ้เด็กปีศาจ ฉันจะฟ้องแม่จำไว้เลย” “ไอ้เด็กผีฉันจะกลับมาฆ่าแกแน่” พวกเด็กที่รุมทำลายพวกนั้นรีบวิ่งหนีออกไปเนื้อตัวสะบักสะบอม เด็กคนนั้นเป็นใครกันนะทำไมถึงมีไฟดับเครื่องชนที่มีพลังรุนแรงขนาดนี้ตั้งแต่ยังเด็ก
“ฮือออออ....อึกกก....ฮือออ...ออออ...” เสียงร้องไห้ดังขึ้นท่ามกลางความวุ่นวาย
“นี่ไอ้หนูไม่เป็นอะไรนะ” ผมเดินเข้าไปลูบหัวเด็กน้อยที่นั่งร้องไห้อยู่
“ฮืออออ.....ผมไม่ใช้ปีศาจใช้ไหมครับคุณลุง” เด็กน้อยเงยหน้าขึ้นมามองผม
“เฮ้ย!!!! รอยแผลเป็นบนหน้านี่มัน!!” เด็กคนนี้ทำไมถึงมีรอยแผลเป็นเหมือนกับผมกันนะ!!
“ไม่ใช่รอยแผลเป็นนะฮะ มันเป็นปานต่างหากนะฮะ ฮือออออ ขนาดคุณลุงยังกลัวผมเลย ฮืออออออ อึก..ฮือออออ....” อ้าวเฮ้ย! ร้องหนักกว่าเดิมอีกทำยังไงดีละเนี่ย
“ไม่ได้กลัวนะคุณก็มีเหมือนกันดูหน้าลุงสิ” ผมชี้ให้ไอ้เด็กน้อยดูรอยแผลเป็นบนหน้า
“ว้าววว..รอยปานของคุณลุงเท่จังเลยฮะ...งั้นผมก็ไม่ใช่ตัวประหลาดแล้วใช่ไหมฮะคุณลุง ต้องไปบอกคุณแม่สควอโล่แล้วว่ามีคนที่มีปานเหมือนผมด้วย” จู่ๆไอ้เด็กน้อยก็ยิ้มขึ้นมา แต่เมื่อกี้มันพูดว่าอะไรน่ะ!!
“นี่!! ไอ้หนูเมื่อกี้แกบอกว่าคุณแม่ชื่ออะไรน่ะ!!!” ผมจับตัวไอ้เด็กน้อยเขย่าไปมา
“คะ...คุณลุงผมเจ็บนะฮะ..T^T”
“อะ...เออ..ขอโท....”
“ไอ้แก๊งค์ลักเด็กแกจะทำอะไรลูกฉันวะ!!!!!!!!!!!!!!”
“ตุบ!!!!” ไม่ทันทีผมจะพูดอะไรก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นพร้อมกับบาทา!!! มันกล้าดียังไงวะมีถีบฉันเนี่ย!!!
“ไอ้บอสงี่เง่า!!!!!!!!!!”
“สควอโล่!!!!!!!!”อึ้งแดกเมื่อคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าของผมคือคนที่ผมตามหามาตลอด 5 ปี ในที่สุดผมก็หาเจอ ผมหาเจอแล้ว!!!! ทั้งลูกทั้งเมียของผม!!!
[Squalo Talk]
ตอนนี้คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าของผมคือไอ้บอสงี่เง่าที่ผมหนีมาตลอด5ปี ในที่สุดมันก็หาผมเจอ
“ในที่สุดฉันก็หาแกเจอ สควอโล่” ซันซัสค่อยๆเดินมาค่อยผม
“แกจะตามหาฉันทำไมวะ!! ซินมาหาแม่เดี๋ยวนี่!!” ผมรีบถอยห่างพร้อมกับบอกให้ซินน้อยมาอยู่ใกล้ๆ
“ลูกแกเรียกเด็กนั่นว่า งั้นแสดงว่า....” ซันซัสมองมาที่ซินน้อย อย่ามองลูกฉันนะเฟ้ย!
“ลูกของฉันคนเดียวไม่เกี่ยวอะไรกับแก!! ซินกลับบ้านกัน!!” ผมรีบดึงแขนลูกชายแล้วเดินกลับบ้าน
“เดี๋ยวรอฉันด้วย กลับไปกับฉันเถอะนะสควอโล่” มันยังตามมาอยู่อีกหรอวะ!!
“ซินเข้าบ้านไปก่อนนะลูกเดี๋ยวแม่ขอคุยกับเพื่อนก่อน” ผมบอกให้ซินน้อยรีบเข้าบ้านไปพร้อมกับหันมามองไอ้บอสงี่เง่าที่ตามไม่เลิก
“แกจะตามหาฉันทำไม แกไม่ต้องการฉันกับลูกไม่ใช่หรอ??”
“ฉันต้องการแกไม่งั้นฉันจะตามหาแกทำไม กลับกันเถอะกลับบ้านจริงๆของเรากัน” ซันซัสคุกเข่าลงต่อหน้าผม
“น่าสมเพชที่คนที่หยิ่งในศักดิ์ศรีอย่างแกฉันมานั่งคุกเข่าลงแบบนี้!!” ผมมองคนตรงหน้าอย่างสมเพช
“ขอแค่แกกลับไปกลับฉัน ฉันยอมทุกอย่าง แต่งงานกันนะสควอโล่!!” จู่ๆไอ้บอสงี่เง่ากับจับมือซ้ายของผมขึ้นมาเตรียมจะสวมแหวน หา!!...แหวน!!
“อะไรวะเนี่ย!!!” ผมรีบสะบัดมือทิ้งก่อนที่มันจะสวมแหวนที่นิ้วผมจนแหวนกระเด็น
“เฮ้ย!! พูดดีๆแล้วไม่ฟังนะแก...” จู่ๆน้ำเสียงของซันซัสก็เปลี่ยนไป ผมแค่ตกใจเอง ไม่ได้คิดจะปัดมือหรอกนะ
“กะ...แกจะทำอะไรฉันหา!!!” ผมพูดด้วยน้ำเสียงสั่นใจจริงก็กลัวมันจะเอาปืนมายิงผมจริงๆละนะ
“ยอมดีๆไม่ได้งั้นก็แผนสอง” ซันซัสๆค่อยๆลุกขึ้นยืนแล้วมองมาทางผม
“แผนสองอะไรของแกวะ!!!”
“ฉุด!!!!!!”
[ฐานทัพวาเรีย แฟมิลี่]
นั่นคงเป็นคำสุดท้ายที่ผมได้ยินก่อนถูกพาตัวมาที่นี่สินะ ผมมองไปรอบๆห้องที่นี่คือของนอนของไอ้บอสงี่เง่านั่นทุกอย่างตกแต่งเหมือนเดิม แล้วก็....
“เอ๊ะ!!!!!!” ผมมองไปยังมุมๆหนึ่งของห้องที่มีของเล่นเด็ก ของใช้สำหรับเด็กต่างๆวางเรียงกันอยู่!! นี่มันหมายความว่ายังไง!!!
“ตื่นแล้วหรอ” เสียงของซันซัสดังขึ้น
“นี่มันหมายความว่ายังไง!!!” ผมมองไปยังซันซัสที่นั่งอยู่บนโซฟาสลับกับกองของเล่นเด็ก
“ตอนที่แกหายไปแรกฉันคิดว่าต้องหายแกเจอแน่ๆ ฉันเลยซื้อข้าวของสำหรับเด็กแรกเกิดไว้ แถมยังซื้อของบำรุงแกไว้ตั้งเยอะแยะ
พอผ่านไปเกือบปี ฉันคิดว่ายังไงก็ต้องหาแกให้เจอ ได้แต่คิดว่าลูกจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายเลย ซื้อเสือผ้าทั้งของผู้หญิงผู้ชายมาเต็มตู้ไปหมด เปลฉันก็ซื้อมานะ คิดว่าจะให้ลูกของเรานอน
พอผ่านไปปีที่สอง ฉันให้คนออกตามหามากขึ้นตามหาทุกวันยังไงก็ต้องเจอแกให้ได้ ฉันคิดว่าลูกคงโตขึ้นแล้วเลยซื้อเสื้อผ้าเพิ่ม นี่ฉันซื้อของเล่นมาด้วยนะดูสิ หนังสือนิทานก็มีนะ
แต่พอผ่านไปสามปี ฉันก็ยังไม่ได้ตัดใจและฉันก็คิดว่าต้องเจอแกแน่ๆ ฉันหาของเล่นมาเพิ่มเยอะแยะไปหมด
ขึ้นปีที่สี่ก็ยังไม่มีวี่แววของแก แต่ฉันก็คิดว่าแกต้องกลับมา รู้ไหมฉันตัดสินใจไม่ถูกเลยละว่าจะจ้างครูสอนพิเศษคนไหนให้ลูกเราดีเพราะฉันไม่อยากให้ลูกของเราไปโรงเรียนอนุบาล
และปีนี้ก็เป็นปีที่ห้าที่ฉันหาแกจนเจอจนได้.....”
ผมยังคงไม่ละสายตาไปจากไอ้บอสงี่เง่า นี่แกทำเพื่อฉันขนาดนี้เลยหรอ??
“ซันซัส...” ผมเรียกเขาเบาๆ
“ฉันขอโทษที่พูดไม่ดีกับแก ฉันขอโทษที่ทำไม่ดีกับแก แต่ฉันเป็นห่วงแกนะ ฉันรักแกนะ!!”
“หมับ!!” ผมเดินลงจากเตียงตรงไปกอดซันซัสที่นั่งอยู่ที่โซฟา
“ฉันก็ขอโทษที่คิดเองเออเอง ฉันขอโทษที่ทิ้งแกไป ฉันก็รักแกมากนะ” ผมพูดเบาๆข้างหูของไอ้บอสงี่เง่าที่ผมรัก
“สควอโล่...” เหมือนในฉากหนังรักน้ำเน่า ผมกับไอ้บอสงี่เง่ากอดกันและมองตากันอย่างหวานซึ้ง
“ไอ้บอสงี่เง่า...” ผมหลับตาลงพร้อมกับยื่นหน้าไปเพื่อรับจูบจากซันซัส..
“ปัง!!!!”
“คุณแม่!!!!!! แง ๆ ๆ ๆ ๆ” ผมหันไปมองซินน้อยที่เปิดประตูเขามา ที่จริงแม่ก็รักลูกนะ แต่ทำไมลูกต้องมาขัดแม่ตอนนี้ด้วย - -
“เป็นอะไรไปครับซิน” ผมรีบเดินไปปลอบลูกชายที่ร้องไห้งอแง
“เจ้าหัวกบกับเจ้าชายบ้าบอ รวมหัวกันแกล้งผม แง ๆ ๆ” หัวกับ เจ้าชาย...
“ฟราน เบล!!!!!!” ผมหันไปมองฟรานกับเบลที่วิ่งตามซินน้อยมา
“พวกแก..”
“พวกแกแกล้งอะไรลูกฉัน!!”
“ปัง !! ปัง !!” ไม่ทันทีผมจะได้ทำอะไรซันซัสก็ล้วงปืนออกมาไล่ยิงเบลกับฟราน
“ชิชิชิ...เจ้าชายไม่ได้ทำอะไรน่ะ เด็กนั่นต่างหากที่บังอาจมาละลายมีดของเจ้าชายน่ะ..ชิชิชิ”
“แถมยังเอามีดมาจิ้มๆตากบของผมด้วย”
“จริงไหมครับซิน บอกแม่มาเดี๋ยวนี้นะ” ผมหันไปถามซินน้อยตัวแสบ
“งะ...ถูกจับได้ซะแล้ว ผมไปเล่นกับลุงลูซซี่ดีกว่า” ซินน้อยพูดพร้อมกับวิ่งออกไป เด็กหนอเด็ก
“ขัดจังหวะชะมัด!! ปะต่อ!!!” จู่ๆซันซัสที่ไล่ยิงพวกเบลอยู่ก็หันมาจับผมโยนลงเตียงแทน เฮ้ย!ต่ออะไร ไม่ต่อโว้ยยยยยยยยย ไม่ต่อ…อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก!!