[ตัวอย่าง] ชั่งใจ ครั้งที่ 27
ตัวอย่างตอนนี้คือเฉลยความข้องใจของตอนที่แล้วเลยนะ
สปอยล์ไปเลยแล้วกันจะได้สบายใจว่าหน่องธาร สามีแห่งชาตินี่ใสสะอาดบริสุทธิ์ 555
บอกแล้วว่าเรื่องนี้มันนิยายตลกกก มาม่าอะไรคือภาพลวงตา กร๊ากก
ตอนหน้าคือตอนสุดท้ายแล้วนะคะ อาจจะมาอัพไม่วันพรุ่งนี้ก็มะรืนเน้อ
จากนั้นก็จะอัพบทส่งท้าย 2 ตอน แล้วก็บรรดาตอนพิเศษค่ะ
เจิมแล้วปูเสื่อรอได้เลย เดี๋ยวมาอัพให้นะ
-----------------------------------------------
“เพราะไอ้รูปบ้าๆ นั่นน่ะเหรอ พี่เลยหนีธาร”
“คือ...”
“ไม่เชื่อใจกันทั้งที่บอกไปแล้วว่าไม่มีอะไร เพราะไอ้รูปนี้เนี่ยนะ!” ธารเริ่มเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ
ผมเกรงว่าคนอื่นจะมาได้ยิน เลยรีบตรงเข้าไปจับมือธารไว้ แล้วปลอบให้ใจเย็นๆ
“พี่เหนือขอโทษครับ เห็นแล้วมันคิดมากน่ะ ก็พี่เหนือกับน้องธารอยู่ห่างกันอย่างนั้น มันก็อดคิดไม่ได้ ลองคิดกลับกันดูสิว่าถ้าน้องธารเห็นพี่เหนือถ่ายรูปคู่กับผู้ชายอื่นที่น้องธารไม่รู้จักแบบสนิทสนม น้องธารจะคิดยังไง”
ธารเงียบไป แต่ก็ส่งสายตาไม่พอใจมาให้ผม ก่อนจะยกมือขึ้นยีหัวตัวเองอย่างหงุดหงิด
“แม่งเอ๊ย ทำไมพี่ดูไม่ออกวะ”
ไม่รู้ว่าพูดถึงเรื่องอะไร แต่ก็ทำให้ผมต้องย่นคิ้วเมื่อมันพูดขึ้นมาอีก
“ดูอะไรไม่ออกครับ”
“ก็ไอ้ผู้หญิงที่อยู่ในรูปไง พี่ดูไม่ออกเหรอว่าเป็นใคร”
“ใคร”
ผมยังไม่เข้าใจที่ธารพูดอยู่ดี ธารจ้องหน้าผม ยกมือขึ้นมาประคองซีกหน้าผมเบาๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“พี่เหนือ ที่ธารไม่อธิบายอะไรเกี่ยวกับรูปนี้ เป็นเพราะธารคิดว่าพี่รู้อยู่แล้วว่านั่นเป็นใคร แต่ไม่คิดว่าพี่จะดูไม่ออกถึงขนาดนี้ ไม่ได้เจอมันแค่สองปีเองนะ พี่ดูไม่ออกจริงๆ เหรอ”
“แล้วเป็นใครล่ะครับ”
ผมเริ่มระแวงขึ้นมาละว่าผู้หญิงคนนั้นจะเป็นหนึ่งในเพื่อนของธาร แล้วก็ดูท่าจะจริงซะด้วยเมื่อธารยกยิ้มมุมปากน้อยๆ อย่างขบขันที่เห็นผมทำหน้าเหมือนจะเข้าใจอะไรได้ขึ้นมา
“ยะ...อย่าบอกนะว่านั่น...น้อง...”
“เออ ไอ้ไม้” พูดยังไม่ทันจบ ธารก็โพล่งออกมาแล้ว
ผมอ้าปากค้าง นึกถึงหน้าใสๆ ของผู้หญิงทันใด
ดะ...เดี๋ยวนะ มึงน่ารักขึ้นมาขนาดนี้ได้ไง หมดไปกี่ล้าน ตอบ!
แต่ผมก็ไม่ได้คำตอบนั้นหรอก นอกจากธารที่หลุดหัวเราะลั่น แล้วเลื่อนมือมายีเส้นผมของผมอย่างหมั่นเขี้ยว
“พี่นี่แม่ง หึงใครไม่หึง ไปหึงไอ้ไม้ หนีธารไม่พอ ยังกลับมาไทยไม่บอก แถมเลิกติดต่อกับธารเพราะมันอีก สมองหมาฉิบหาย ขนลุกเลยเนี่ยเห็นมั้ย”
พูดไป หัวเราะไป ก็ด่าไปด้วย ส่วนผมเหวอกิน ทำหน้าไม่ถูก
สมองหมาจริงๆ หึงใครไม่ถึง ไปถึงอีตุ๊ดนรกนั่น แต่ก็แหม... ใครจะไปรู้ว่ามึงจะทรานส์ฟอร์มเป็นสาวน้อยหน้าใส ดูคิกขุอาโนเนะแบบนั้นได้ในเพียงเวลาแค่ปีสองปีล่ะวะ!
หมอสมัยนี้แม่งเก่งเทพเกินไปแล้ว
ธารหัวเราะจนน้ำหูน้ำตาไหล พอหยุดได้ก็คว้ามือผมไปจับแล้วออกเดิน
“ไปกันได้แล้ว”
“ไปไหนครับ” ผมถามด้วยจู่ๆ ธารก็ลากผมไปโดยไม่บอกกล่าว
ธารหันหน้ามามองนิดนึง ยิ้มให้ผมแล้วว่าสั้นๆ
“พาไปเจอคนที่ทำให้พี่หึงจนจะทิ้งธารนี่ไง ไปได้แล้ว อย่าถามมาก”
ลากผมขึ้นรถ โทรหาน้องมายด์ให้มาเจอกันที่ห้างใกล้ๆ มหาวิทยาลัย เลือกร้านที่นัดเจอกันไว้เรียบร้อย ผมก็รอการมาถึงของน้องมายด์อย่างใจจดจ่อ ตื่นเต้นเหมือนกันที่ไม่ได้เจอน้องมายด์นาน ตาก็มองหาไปด้วย แต่ยังไม่ทันจะมองเห็น เสียงของน้องมายด์ก็ดังลั่นร้านก่อนแล้ว
“ธารจ๋า เมียรักอยู่นี่จ้า”
ผมกับธารหันไปยังต้นเสียงทันที ไม่ใช่แค่เราทั้งคู่หรอกที่หันไปมอง คนอื่นในร้านก็หันไปมองเช่นกัน แล้วผมก็ต้องอ้าปากค้างเมื่อเห็นน้องมายด์ที่ตัวล่ำบึ้กไม่ต่างจากตอนเรียน ปวช.แม้แต่น้อยเดินปรี่เข้ามาหา ต่างกันก็แค่มันไม่ได้ใส่ชุดยูนิฟอร์มเด็กช่าง แต่ใส่ชุดนักศึกษาผู้หญิงแบบกระโปรงพลีทที่สั้นจนเป็นกระโปรงเซเลอร์มูน ใส่ส้นสูง ผิวขาวขึ้น หน้าตาดูคิกขุขึ้น แต่...
ทำไมตัวจริงมึงไม่เห็นใสเหมือนในรูปที่กูเห็นเลยวะ! ในรูปอย่างน่ารักเถอะ ตัวจริงที่แม่งกระเทยควายชัดๆ!
อภินิหารกล้องฟรุ้งฟริ้งล่ะสินะ
อะไรไม่ว่า พอมันเดินเข้ามาหาพวกผม สายตาผมก็มองไปที่หน้าอกดูมๆ ของมันที่เด้งไปมาซ้ายทีขวาทีทันใด
แหม ไม่เจอกันนาน นมโตขึ้นเยอะเลยนะ