[กลับบ้านเราเถอะ]
ผมอึ้งไปชั่วขณะ กลับบ้านเราหรือ… บ้านหลังนั้นยังเป็นบ้านเราอยู่อีกหรือ… แล้วคนที่อยู่บ้านหลังนั้นอีกคนหละ พี่เหมจะเอาเขาไปเก็บไว้ที่ไหน “พี่มิวหละครับ…”
ได้ยินผมถามกลับไปอย่างนั้น พี่เหมก็นิ่งเงียบไป เงียบจนผมคิดว่าคงไม่ได้คำตอบ… ผมจึงคิดจะกดวางสาย… เป็นครั้งแรกตั้งแต่รู้จักกับอีกฝ่าย ที่ผมคิดจะกดวางสายก่อน…
[เรื่องระหว่างพี่กับมิว มันจบไปแล้ว]
ผมเงียบ… รอฟังคำอธิบายเรื่องอื่นๆ แต่ก็ไม่มีมา…
สิ่งหนึ่งที่ผมเรียนรู้เมื่อครั้งที่ยังอยู่ด้วยกัน… พี่เหมไม่เคยขอโทษด้วยคำพูด
หากเป็นฝ่ายผิด… พี่เหมจะไม่แก้ตัว แต่จะแก้ไขให้ถูกต้อง
หากไม่ผิด… พี่เหมก็จะไม่แก้ตัวเช่นกัน แม้ใครๆ จะมองว่าผิด เพราะถือว่าการกระทำสำคัญกว่าคำพูด หากทำแล้วอีกฝ่ายยังไม่เข้าใจ ก็จะไม่อธิบาย…
แต่ก่อน… ผมเคยชอบที่พี่เหมเป็นแบบนี้
แต่ตอนนี้… ขอเถอะ ช่วยอธิบายให้ผมเข้าใจที ‘กลับบ้านเราเถอะ’ หมายความว่าอย่างไร
พี่เหมเลือกผมใช่ไหม?
“แล้วแหวนวงนั้น?”
[พี่คืนมิวไปแล้ว]
“เมื่อไหร่ครับ”
[คืนนั้น…] ผมรู้ทันทีว่าคืนไหน… คืนที่พี่เหมหายไป… คืนที่ผมจากมา
แม้คำตอบที่ได้รับ น่าจะทำให้ทุกอย่างคลี่คลาย… แต่ผมกลับยังรู้สึกปวดหนึบๆ ที่หัวใจ
ตลอดระยะเวลาสองเดือนที่พี่มิวกลับมา… พี่เหมทำเหมือนผมไม่มีตัวตน
ไม่มีความสำคัญเท่ากับคนที่เพิ่งกลับมา… ไม่มีความสำคัญเท่ากับพี่มิว
แต่ตอนนี้กลับบอกว่า… กับพี่มิว มันจบไปแล้ว
แล้วพี่มิวหละ จบด้วยเหรือเปล่า
ภาพพี่เหมกับพี่มิวอยู่ด้วยกัน โดยฝ่ายหลังแทบจะนั่งเกยตักพี่เหมอยู่เกือบทุกครั้งที่ผมไปเจอยังติดตาผมมาจนถึงทุกวันนี้
ผู้หวังดีก็คงไม่มีใครนอกจากเพื่อนๆ พี่เหมที่ต้องการให้ผมช้ำใจและทนไม่ไหว ต้องเลิกราไปเอง
ยอมรับว่าผมหึง ถึงจะรู้ว่าเป็นการจัดฉาก แต่ก็ยังรู้สึกบาดตาบาดใจอยู่ดี
แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ทำให้ผมจากมา… ภาพบาดตาบาดใจพวกนั้นไม่ได้ทำให้ผมตัดสินใจจากมา
ประเด็นสำคัญที่ทำให้ผมยอมจากมา คือตัวพี่เหมเอง…
ผมยังคงรักพี่เหมอยู่… รักมาก
และคิดว่าชีวิตนี้คงรักใครไม่ได้อีกนอกจากพี่เหมคนเดียว
แม้หลายต่อหลายครั้งการกระทำของพี่เหมจะทำให้ผมเจ็บช้ำน้ำใจ แต่ผมก็ไม่สามารถหยุดรักอีกฝ่ายได้สักที
ผมอยากกลับบ้าน… กลับไปหาคนที่ผมรัก
ผมจะกลับบ้าน…
แต่ไม่ใช่ตอนนี้…
และไม่ใช่เร็วๆ นี้ ที่ผมยังไม่พร้อม…
ผมยังไม่เข้มแข็งพอ…
หากจะต้องแบกรับความเจ็บปวดอีกครั้ง… ผมคงทนมีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ได้
[ห้าเดือนหกวัน?] พี่เหมพึมพำ เมื่อได้ยินคำตอบจากผม
“ครับ… อีกห้าเดือนหกวัน แล้วฟ่างจะกลับบ้าน” พี่เหมรอฟ่างได้ไหม ประโยคสุดท้ายผมไม่ได้พูดออกไป… ห้าเดือนหกวัน ผมไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายจะรู้ความหมายหรือไม่…
ห้าเดือนหกวัน… ช่วงเวลาที่ผมมีความสุขที่สุดในชีวิต
ห้าเดือนหกวัน… ก่อนที่ผมจะรู้ว่าเจ้าของแหวนวงนั้นคือใคร
ห้าเดือนหกวัน… ก่อนที่ความรักของเราทั้งสองจะแปรเปลี่ยนไป
ห้าเดือนหกวัน… จะว่านานก็นาน จะว่าเร็วก็เร็ว
นาน… สำหรับคนที่คิดถึงและเฝ้ารอ
เร็ว… สำหรับคนที่ไม่ได้รักกัน
แล้วสำหรับพี่เหม… ห้าเดือนหกวัน เป็นช่วงเวลาที่ยาวนานหรือรวดเร็ว
อีกห้าเดือนหกวัน… ผมก็จะได้รู้
อีกห้าเดือนหกวัน… ผมจะถามในสิ่งที่ค้างคาใจ
อีกห้าเดือนหกวัน… วันที่จะต้องตัดสินใจ
อีกห้าเดือนหกวัน…
[พี่จะรอ]
http://www.youtube.com/v/YOy0gxe5gho?version=3&hl=en_US&rel=0" type==justasubstitute=