เรื่องเล่าจากแม่ดา...
ตอนเข้าปีหนึ่งใหม่ๆ ไม่เคยมีปัญหากับคุณปัฐเลยจนกระทั่งมาอยู่ปีสอง จากน้องใหม่ในวันนั้นก็ต้องกลายเป็นพี่เทคให้กับน้องๆ ปีหนึ่ง ต้องคอยดูแลน้องๆ อย่างใกล้ชิด และทำกิจกรรมร่วมกันอยู่บ่อยๆ เราได้น้องรหัสเป็นผู้ชาย... เด็กแว่นหน้าตี๋ดีกรีว่าที่เดือนมหาลัยเลยนะ “สงคราม” นี่คือชื่อของหมอนั่น ที่ฟังดูแล้วไม่ค่อยจะเข้ากับหน้าตาของน้องมันสักเท่าไหร่ ครามเป็นเด็กทะเล้นฃี้เอาใจงอแงเหมือนลูกแหง่ ติดตามเราไปทุกที่เรียกได้ว่าที่ไหนมีเราที่นั่นต้องมีครามอยู่ด้วย
“ครามเป็นเด็กต่างจังหวัด อยู่ไกลบ้านไกลครอบครัวเวลาเห็นพี่แล้วคิดถึงแม่...” นี่คือสิ่งที่ครามเคยพูดกับเรา ครามรู้ว่าเรามีลูกและแต่งงานแล้ว ครามชอบแอบไปหาเราที่บ้านบ่อยๆ เวลาคุณปัฐไม่อยู่ วันๆ จะคลุกอยู่แต่กับน้องปริมน้องเปรม น้องเปรมชอบเวลาพี่มาเล่นด้วย ชอบชวนกันเล่นต่อสู้ ส่วนน้องปริมติดพี่ครามมากน้องเปรมเลยกลายเป็นหมาหัวเน่าที่พี่สาวไม่สนใจอีกต่อไป ครามเคยบอกกับเราว่า “ถ้าน้องปริมโตขึ้นครามจะแต่งงานกับน้องปริม” คำพูดเล่นๆ ที่ทำเอาเราอยากจะกระโดดถีบยอดหน้าไอ้เด็กคนนี้อยู่ลอมล่อ
แต่ในใจลึกๆ เราแอบคิดว่าครามมันจริงจังกับคำพูดของตัวเองนะ สายตาที่ครามมองน้องปริมมันดูละมุนแปลกๆ แปลกจนเราอดคิดไม่ได้ว่าถ้าครามมันชอบลูกเราขึ้นมาจริงๆ มันจะเกิดอะไรขึ้น อีกอย่างน้องปริมเพิ่งจะอายุได้สองขวบเศษเองต่างกับครามที่อายุสิบเก้าปีแล้ว วัยนี้มันกำลังอยากรู้อยากลอง...แต่เราก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันนะว่าทำไมเราถึงไว้ใจให้ครามเข้ามาในชีวิตของลูกเราขนาดนี้ เราเชื่อว่าอนาคตข้างหน้าครามจะดูแลน้องปริมได้เป็นอย่างดี ถ้าเรื่องที่เรากำลังคิดเป็นจริงนะ....
ในขณะที่เรากำลังพิมพ์ข้อความนี้อยู่เราอยากจะบอกให้ทุกคนรู้ว่า คุณปัฐได้หอบเสื้อผ้าหนีออกจากบ้านไปแล้วพร้อมกับเจ้าเปรม หรือเรียกง่ายๆ ว่าหอบลูกหนีออกจากบ้านนั่นแหละ เหตุเกิดเพราะความขี้น้อยใจของเค้าเองทั้งนั้น กลับมาถึงบ้านก็เห็นครามมาอยู่ที่บ้านตลอดแทบจะทุกวันเลยก็ว่าได้บางทีก็แอบพูดตัดพ้อตอนนอนว่าเราไม่สนใจเค้าแล้ว เราสนใจคนอื่นมากกว่า จนหนักๆ เข้าถึงขั้นแอบไปร้องไห้ในห้องน้ำ...
มันก็จะเครียดๆ หน่อย แต่ตอนนี้ทุกคนหมดห่วงได้คุณปัฐกำลังพาลูกกลับบ้านมาอย่างปลอดภัยเพราะไปไหนได้ไม่ไกลยังออกไม่พ้นประตูรั้วหน้าบ้านด้วยซ้ำอยากให้เราไปง้อ เราก็นึกว่าจะแน่จริงเลยตะโกนไปบอกว่า “ถ้าไม่รีบพาลูกเข้าบ้านก็เลิกฝันไปเลยที่อยากจะมีน้องให้เจ้าแฝด” เท่านั้นแหละหอบลูกเข้าบ้านแทบไม่ทันและตอนนี้คุณพ่อลูกแฝดก็กำลังพาลูกๆ นอนเพราะต้องชดใช้ในสิ่งที่ตัวเองทำพลาดไปคือการปลุกเจ้าเปรมที่หลับไปแล้วให้ตื่นขึ้นมาตอนหนีออกจากบ้าน แล้วคิดว่าเด็กแสบอย่างเจ้าเปรมมันจะหลับอีกหรอ? อย่าฝันเลย ความไม่วุ่นวายของบ้านหลังนี้คือการที่เจ้าเปรมหลับไงล่ะ ถึงบอกไงว่าพลาดแล้วที่เลือกพาเจ้าเปรมหนี พรุ่งนี้คงจะได้เห็นคนขอบตาเป็นแพนด้าแน่ๆ นึกๆดูแล้วก็สงสารนะ เราว่าเราควรไปช่วยคุณปัฐพาเจ้าเปรมนอนก่อนดีกว่าปลอยไว้แบบนี้ไม่ได้นอนกันหมดแน่ๆ เสียงกรี้ดดังขนาดนี้ สำหรับวันนี้พอแค่นี้ก่อน ว่างๆ เราจะกลับมาเล่าให้ฟังอีก...
กานดา
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
