ตอน๑๕ ที่พึ่งทางใจ
เขายกมือขึ้นมาทำท่าจะลูบหัวผมอีกครั้ง
แต่เขาก็ชักมือตัวเองกลับไป
ผมเร่งฝีเท้าวิ่งไปตามเส้นทางที่มืดมิด เสียงรอบกายอื้ออึงจนฟังไม่ได้ศัพท์
เสื้อเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อที่ไหลออกมาเหมือนสายน้ำ ผมหันหลังกลับไปมองก็ต้องเพิ่มความเร็วขึ้นอีก
วิ่งให้เร็วที่สุด เพื่อให้ตัวเองได้รอด วิ่งไปไหนสักที่ ที่หนีความมืดนี้ได้ ผมวิ่งไปจนหมดแรงและล้มลง
เสียงทั้งหลายพาลเงียบหายไป มีแต่เสียงลมหายใจผมดังออกมา หัวใจกระตุกวาบ
ตัวผมกระตุกจนตื่นขึ้นมา บ้าจริงๆ ฝันร้ายไปหรอเนี่ย
หัวใจผมยังเต้นผิดจังหวะ เหงื่อกายไหลชุ่มไปจนทั่วตัว ทั้งๆ ที่อากาศเย็นสบายเพราะฝนตก
ผมสูดลมหายใจลึกๆ ผมพยายามข่มตาให้หลับลงอีกครั้ง
ฟังเสียงเม็ดฝนที่กำลังตกลงมากระทบพื้นเหมือนดนตรีเพลงที่กล่อมเด็กน้อยเวลาเข้านอน
เพียงแค่ปิดเปลือกตาลง เสียงกุกกักพร้อมกับเสียงโลหะกระทบกันที่ดังมาจากข้างนอกก็ทำให้สมองผมสั่งการตื่นทันที
เสียงที่แทรกเสียงฟ้าร้องคำรามนั่นมันไม่ใช่เสียงแห่งความฝัน มันเป็นเรื่องจริง
และต้นกำเนิดของเสียงไม่ได้อยู่ที่ไหนไกล อยู่เพียงแค่ประตูห้องผมนี่เอง
ผมไม่มีเวลาให้คิดหรือเตรียมตัวรับมืออะไร เพราะบานประตูห้องผมได้ถูกเปิดออกจนสำเร็จแล้ว
และประตูก็ได้ถูกปิดลงด้วยความเบาพร้อมกับเสียงกดล็อคลูกบิด
ผมพยายามหรี่ตามองวัตถุที่เคลื่อนที่เข้ามาในห้องผม
หัวใจเต้นโครมครามประหนึ่งว่าจะดิ้นหลุดออกมา
แสงไฟรำไรที่ถูกส่องมาจากภายนอกทำให้เห็นเงาตะคุ่มในความมืด
คน...ต้องเป็นคนแน่ๆ ผมกำหมัดไว้แน่น เพราะไม่รู้จะเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง
ร่างนั้นค่อยๆ มุ่งตรงมาทางเตียงที่ผมนอน ผมนอนนิ่งไม่ขยับไปไหน
โคมไฟเล็กๆ บนหัวเตียงเหมือนที่บ้านก็ไม่มี จะมีก็ไฟบนเพดานที่สวิตซ์อยู่ตรงข้างประตู
แล้วอย่างนี้ผมจะไปเปิดได้อย่างไร
เมื่อเงาดำยิ่งเข้ามาใกล้ ผมก็พอเห็นเป็นเลือนรางว่าเป็นผู้ชายร่างสูงโปร่ง
ทันทีที่เขาคนนั้นหยุดยืนที่ขอบเตียง ผมก็สะบัดผ้าห่มผืนบางให้ลอยขึ้นไปคลุมหน้าเขา
แล้วรีบลุกขึ้นมาตั้งหลักเตรียมวิ่งไปที่ประตู
แต่ไม่ทัน ผมช้าไปเพียงแค่เสี้ยววินาที ชายคนนั้นคว้าเอวผมไว้ แล้วทุ่มลงให้นอนราบบนเตียง
มือหนาปิดปากไม่ให้ส่งเสียงร้องออกมา
ผมพยายามเพ่งสายตากับความมืดมองดวงหน้าคมนั้น
ไต้ฝุ่น! เขากำลังจะทำอะไร
ผมกัดเข้าไปที่มือเขาเต็มๆ พี่ไต้ฝุ่นชักมือออกโดยไวเพราะความเจ็บ
แต่เขากลับกลั้นเสียงไม่ให้ร้องออกมาได้ เขาหันหน้ากลับมามองผม
ง้างมือขึ้น แล้วชกเข้าหน้าผมไปเต็มๆ
~ผัวะ~
หน้าผมหันไปจมอยู่กับฟูกบนที่นอนตามแรงหมัด ใบหน้าของเขาก้มลงมาซุกไซร้ที่ซอกคอผมอย่างรุนแรง
ดวงตาผมผวาเบิกกว้างกับการกระทำเขา
ผมกำลังจะถูกข่มขืน!
“ไอ้ไต้ฝุ่น ทำบ้าอะไร ปล่อย อุ๊ก!” ผมร้องเสียงดังลั่นแข่งกับเสียงฝนและลมพายุที่กรรโชก
ไต้ฝุ่นเงยหน้าขึ้นมาเอามืออุดปากผม แล้วชกเข้าที่ท้องอย่างจัง
ตัวผมงอด้วยความจุก น้ำตาไหลเอ่ออาบแก้มเพราะความเจ็บและความกลัว
มือของคนชั่วพยายามถอดเสื้อผมออก แต่ผมดิ้นจนสุดแรงเพื่อไม่ให้เขาถอดเสื้อผมได้สำเร็จ
“ดิ้นแรงๆ เร้าใจดี ตามตื้อตั้งนานไม่ได้สักที หรือว่าชอบให้ใช้วิธีนี้ ห๊ะ!” น้ำเสียงแหบพร่าดังขึ้นข้างๆ หูผม
ผมรู้สึกขยะแขยงจนต้องเอียงหน้าหนี
เขาสอดมือเข้ามาในเสื้อ แล้วลูบไล้ไปตามอก นิ้วโป้งกับนิ้วชี้เขาเล่นหยอกล้อกับหัวนมผม
แต่ผมไม่มีอารมณ์ร่วมกับเขาสักนิด เขาก้มลงไปซุกไซร้อีกครั้ง ลิ้นร้อนๆ เลียฉกไปตามลำคอ
เขาลากลิ้นอันน่าแขยะแขยงขึ้นมาตวัดเล่นกับซอกหูผม
“ไอ้ชั่ว ออกไป ไอ้สารเลว ฉันจะฆ่าแก” ผมพูดด้วยน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม
มือเล็กของผมจิกลงไปที่หัวของไต้ฝุ่น แล้วดึงขึ้นมา ผมไม่ยอมให้เขาได้สัมผัสร่างกายผมแบบนี้แน่
ผมกระชากหัวเขาด้วยแรงโกรธ จนสองมือของเขาต้องเอื้อมไปบีบข้อมือผมให้ปล่อยลง
เขาจับผมกดลงไปกับเตียงพร้อมต่อยหมัดเข้าที่ท้องอีกที จนผมร้องออกมาไม่ออก
ใครก็ได้มาช่วยผมที ช่วยผมด้วย นายเทียน นายอยู่ไหน นายมาช่วยฉันที ฮือๆ
ไอ้บ้า นายเทียน ทำไมนายไม่มาช่วยฉัน ช่วยด้วย ช่วยที
“แล้วอยากมีผัวชั่วๆ แบบนี้ไหมล่ะครับ” เขาเลื่อนริมฝีปากเข้ามาใกล้กับใบหน้าผม จนปากเราแทบจะชนกันอยู่แล้ว
“ถุย! ไอ้ชาติหมา อย่าคิดว่าฉันจะยอมให้แกทำอะไรง่ายๆ” ผมถมน้ำลายใส่หน้าคมเข้มนั้นไปเต็มๆ
~เพี้ยะ~
ฝ่ามือไต้ฝุ่นปะทะกับใบหน้าผมไปเต็มๆ จนผมรู้สึกมีของเหลวไหลย้อยที่มุมปาก
ผมหันไปจ้องหน้าเขาเขม็งด้วยความโกรธแค้น
“อย่าฤทธิ์เยอะให้มากนัก”
~ผลัก~
ผมง้างเท้าถีบเข้าที่ท้องเขาเต็มแรงแบบลืมความเจ็บของข้อเท้าที่พลิก
ลุกขึ้นยืนบนเตียงแล้วถีบยอดหน้าอกอีกครั้งจนตัวเขาเซออกห่าง ผมกระโดดลงบนเตียงแล้ววิ่งหนีไปทางประตู
แต่ถูกไต้ฝุ่นคว้าคอเสื้อไว้เสียก่อน
“ช่วยด้วย ไอ้สัตว์นรก ปล่อย” แม้ผมตะโกนไปสุดเสียง แต่ก็คงไม่อาจดังไปกว่าฟ้าที่ร้องคำรามอยู่ด้านนอกได้
ผมคว้าเก้าอี้พลาสติกใกล้ตัวมาฟาดเขา เสียดายที่มีเป็นเก้าอี้พลาสติก คนที่โดนเลยไม่เจ็บสักเท่าไร
ไต้ฝุ่นดึงเก้าอี้จากมือผม แล้วโยนไปอีกทาง
“จะปล่อยให้โง่หรอ ที่รัก” ไต้ฝุ่นบีบปาก แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่ยั่วยุต่ออารมณ์ผมมาก
~ผลัก~
ผมเสยขาเตะผ่าหมากเข้าไปกลางเป้าอย่างเต็มแรง
คนตรงหน้าทรุดลงไปกองอยู่กับพื้นห้องด้วยสีหน้าที่เจ็บปวด และเสียงร้องอันโหยหวน
ผมเปิดประตูวิ่งออกไปอย่างสติแตก ความเจ็บพอทุเลา แต่ความกลัวยังไม่หาย
ผมวิ่งด้วยน้ำตาที่อาบแก้ม วิ่งตรงไป วิ่งไปที่ที่มั่นใจว่าจะปลอดภัย
“ช่วยด้วย ฮือๆ เทียน เทียนช่วยฉันด้วย ฮือๆ” ผมตะโกนร้องหาคนช่วย น้ำตาไหลออกมาแข่งกับสายฝนข้างนอก
ผมยิ่งเพิ่มฝีเท้าให้เร็วขึ้น เนื่องจากหันไปเห็นคนข้างหลังวิ่งตามมา แม้ความเจ็บที่ข้อเท้าจะบรรเทาลงไปบ้าง
แต่ผมก็ยังวิ่งได้ไม่ค่อยสะดวก ไต้ฝุ่นวิ่งตามมาแบบติดๆ สีหน้าเขาบอกถึงความเอาจริงเอาจัง
“หยุด หยุดเดี๋ยวนี้นะ” คนข้างหลังสั่ง แต่มีหรือที่ผมจะหยุดง่ายๆ
มือหนึ่งคว้าคอเสื้อจากด้านหลังผมไป ไต้ฝุ่นวิ่งมาจับตัวผมไว้ทัน
บุรุษที่หลายคนเข้าใจว่าเขาเป็นคนอ่อนโยน แต่ใครจะรู้ว่าเขาเป็นอสูรร้ายที่ถูกกิเลสแห่งกามารมณ์ครอบงำ
“นายเทียน ช่วยด้วย ช่วยฉันด้วย ฮึ่ก ปล่อย ไอ้ระยำ ปล่อยนะ” ผมพยายามสะบัดตัวให้หลุดจากการกอบกุมของไต้ฝุ่น
“จะเอะอะอะไรดึกๆ ดื่นๆ” เสียงทรงพลังของชายที่ผมร้องเรียกให้ช่วยดังมาจากเบื้องหน้า
แสงไฟทั่วบ้านถูกเปิดขึ้นอย่างสว่าง เสียงนั้นชะงักไป ก่อนเอ่ยขึ้นมาใหม่ด้วยน้ำเสียงที่ตระหนก “ไต้ฝุ่นทำอะไร ปล่อยเดี๋ยวนี้”
“พี่เทียน” คนที่คว้าคอเสื้อไว้พึมพำอยู่ข้างหูผม
ไต้ฝุ่นมองพี่ร่วมตระกูลสักพัก ก่อนที่จะปล่อยมือจากคอเสื้อผม
สติผมแทบไม่อยู่กับเนื้อกับตัว วิ่งโผเข้าไปหาชายหนุ่มที่ยืนสง่าอยู่ตรงหน้าบันได
คนรับใช้ต่างตื่นขึ้นมาดูด้วยความตกใจ
แม้รู้ว่าตัวเองปลอดภัย แต่น้ำตาก็ยังไม่หยุดไหลอาบแก้ม
“เทียน ช่วยด้วย ช่วยฉันด้วย ฮือๆ”
“ซน ใจเย็นๆ ฉันอยู่นี่แล้ว ปลอดภัยแล้ว” มือหนาเอื้อมมาโอบตัวผมไว้ให้อยู่ในอ้อมกอดที่แสนอบอุ่น
ตัวผมสั่นตามแรงสะอื้นไห้
“พี่จะมายุ่งอะไรด้วย นี่มันเรื่องของผมนะ”
“แต่แกกำลังจะทำเรื่องชั่วๆ กับคนของฉัน”
“ชั่วอะไรกันพี่ ก็แค่...”
“แค่อะไร คนของฉันวิ่งหนีมาในสภาพแบบนี้ แกยังจะบอกว่าไม่ชั่วอีกหรอ” เจ้าของแผงอกที่ผมซุกหน้าลงไปตะคอกใส่น้องชายตัวเองเสียงดัง
“มันก็เล่นตัวไปงั้น”
“ไต้ฝุ่น ฉันว่าควรที่จะให้พ่อแกมาสั่งสอนแกตรงนี้แล้วแหละ” ผู้เป็นพ่อแม่มักถูกพาดพิงเมื่อยามลูกทำตัวให้คนอื่นเดือดร้อน
เพราะการกระทำมันจะส่อไปถึงสกุล ว่าไม่มีคนสั่งสอน หรือถูกสั่งสอนมาไม่ดีพอ
“อย่าทำเป็นใหญ่ไปหน่อยเลยพี่ ผมแค่อยากได้คนของพี่ ก็เท่านั้นเอง”
“แต่ไม่ใช่วิธีเดียรัจฉานแบบนี้” นายเทียนด่าน้องชายตัวเองอย่างเย็นชา
“ทำอย่างกับพี่ประเสริฐตาย”
“ฉันควรจะจัดการแกยังไงดี ห๊ะ! ฉันจะจัดการกับแกยังไงดี ไต้ฝุ่น”
“ฆ่าผมเลยไหม หรือจะเอาไปขังให้ทรมานเล่น” คนเป็นน้องพูดประชดประชันราวกับไม่รู้สึกผิด ยิ่งเป็นเชื้อไฟให้คนเป็นพี่ร้อนระอุขึ้นไปใหญ่
นายใหญ่ของบ้านกัดฟันกรอด เขาพยายามข่มอารมณ์ตัวเองไม่ให้ร้อนไปมากกว่านี้
ต่างกับน้องชายที่พยายามยั่วอารมณ์พี่ชายตัวเอง
นายเทียนถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วพูดขึ้นว่า
“ไสหัวกลับบ้านไปซะ ก่อนที่ฉันจะลงมือฆ่าแกจริงๆ” นายเทียนเตือนน้องชายตัวเอง “ส่วนเรื่องนี้ ฉันจะให้อาชนินทร์สั่งสอนลูกชายเองละกัน”
นายเทียนพาร่างที่ไร้เรี่ยวแรงของผมมาที่ห้องรับรองแขก ผมร้องไห้จนไม่มีน้ำตาจะไหลออกมา
ร้องจนหมดแรงคาอกนายเทียน แต่ยังคงสะอื้นอยู่เบาๆ ผมกัดริมฝีปากตัวเองไม่ให้ส่งเสียงสะอื้น
หลับตาแน่น ผมต้องตั้งสติ ระงับอารมณ์ตัวเอง นายเทียนนั่งลูบหัวผมที่อยู่ในอ้อมอกเขาอย่างเบามือ
ผมปลอดภัยแล้วใช่ไหม ปลอดภัยกับไอ้วิตถารโรคจิตนั้นแล้วใช่ไหม
“ทำแผลก่อนนะคะ” เสียงพี่อนงค์พูดขัดขึ้นมา
ผมเงยหน้าออกจากอ้อมอกที่แสนอบอุ่น พี่อนงค์ยื่นมือมาทายาตามแผลบนใบหน้าผมที่ไอ้ระยำมันทำทิ้งไว้
ผมนั่งนิ่งจนพี่อนงค์ทำแผลให้เสร็จแล้วเดินออกไปอย่างเงียบๆ คนข้างๆ หันมามองหน้าผม
เขายกมือขึ้นมาทำท่าจะลูบหัวผมอีกครั้ง แต่เขาก็ชักมือตัวเองกลับไป
ดวงตาดุดันแต่กลับแฝงความเป็นห่วงมองจ้องเข้ามาในนัยน์ตาผม
“ไม่เป็นอะไรใช่ไหม” น้ำเสียงแข็งกระด้างแต่กลับฟังดูอ่อนโยนถามขึ้น
“มันจะข่มขืนฉัน” ผมพูดด้วยความเคียดแค้น
“รู้แล้ว ฉันรู้แล้ว ตอนนี้นายปลอดภัยแล้วนะ มันทำอะไรนายไม่ได้แล้ว”
ผมมองใบหน้าคนที่นั่งข้างๆ คนที่ผมทะเลาะด้วยเป็นประจำ คนที่คอยหาเรื่องทำร้ายผมเสมอ
แต่พอตอนนี้ เขากลับเข้ามาช่วยเหลือผม เข้ามาปลอบผม ให้ผมรู้สึกปลอดภัยเมื่ออยู่ในอ้อมแขนเขา
“ขอบคุณนะ ที่ช่วยผมไว้ได้ทันเวลา ผมนี่แย่จัง ร้องไห้เป็นเผาเต่าไปได้ ไม่เข้มแข็งเอาซะเลย ขายขี้หน้าตระกูลศารทูลนฤบาลหมด”
“เอาน่า ฉันเข้าใจว่านายกลัว แล้วยังอยากร้องอยู่อีกไหม ร้องออกมาได้เลย ฉันจะทำเป็นไม่เห็น นายจะได้ไม่ต้องอาย”
“น้ำตามันไม่มีให้ไหลแล้วแหละ” ผมกล่าวแบบอายๆ แล้วลุกขึ้นยืน “ผมขอตัวดีกว่า รบกวนคุณมามาก ขอบคุณอีกครั้ง” ผมลานายเทียน จะเดินไปเข้าห้องพัก
ความจริงผมไม่ได้ง่วง กลับไปก็คงนอนไม่หลับ เพราะมีแต่ผวาเมื่อได้ยินเสียงฟ้าร้องคำรามดัง
แต่ผมก็คงไม่อยู่รบกวนคนอื่นยามกลางดึกแบบนี้หรอก
อีกอย่างมันช่างน่าอับอายชะมัด ที่ทายาทราชาพยัคฆ์มาร้องไห้ต่อหน้าคู่แข่งอย่างนี้
ถ้าพ่อรู้ พ่อจะว่าอย่างไรบ้างกับความอ่อนแอของลูกชายตัวเอง
“เดี๋ยวก่อน” เสียงร้องท้วงดังมาจากด้านหลัง
“อะไร” ผมหันไปตอบด้วยน้ำเสียงเรียบค่อย เพราะเหนื่อยกับการร้องไห้
“ขึ้นไปนอนข้างบน”
“ห๊ะ!” หัวสมองผมไม่ได้ประมวลผลช้า แต่ว่าไม่เข้าใจสิ่งที่เขาจะสื่อจริงๆ
“ไปนอนห้องข้างบน ข้างล่างอาจจะไม่ปลอดภัยสำหรับนาย” เขาเสนอในสิ่งที่ผมไม่อยากจะเชื่อ
“แต่ข้างบนมีแค่คุณอยู่คนเดียว” ผมก็คิดว่ามันไม่ต่างอะไรกับห้องข้างล่าง เพราะขนาดห้องข้างล่างมีคนอยู่ตั้งเยอะ แต่ยังช่วยอะไรไม่ได้เลย
“ก็นอนห้องที่ติดกับห้องฉันสิ”
นายเทียนเรียกสั่งพ่อบ้านให้หาคนจัดการทำความสะอาดและเก็บกวาดห้อง เขาไม่รอให้ผมตอบตกลงก่อนเลย
สงสัยคนๆ นี้จะชอบบังคับคนอื่นให้ทำตามใจชอบกระมัง
ห้องที่เขาจะให้ผมไปอยู่เป็นห้องของ ‘คุณอาทิตย์’ พี่ชายคนเดียวของนายเทียน ที่เสียชีวิตไปพร้อมกับพ่อของเขา
แล้วอย่างนี้เจ้าของห้องไม่มาทวงห้องคืนหรอ หวังว่าคงไม่เฮี้ยนนะ
ผมเบ้ปากแล้วเดินตามนายเทียนขึ้นไปถึงห้องที่อยู่ติดกับห้องของเขา ห้องนี้ขนาดใหญ่พอๆ กับห้องข้างๆ
ประตูห้องก็อยู่เกือบติดกัน ห้องนี้ถูกจัดให้เป็นระเบียบโดยใช้เวลาไม่กี่นาที
เพราะผมก็เข้ามาทำความสะอาดทุกวันอยู่แล้ว พ่อบ้านก็เพียงแค่เกณฑ์คนมาปูผ้าปูที่นอน นำหมอน ผ้าห่มทั้งหลายขึ้นมาวางไว้อย่างเรียบร้อย
“ความจริงให้ผมนอนที่เดิมก็ได้ ผมเริ่มชินแล้ว” ผมหันไปพูดกับชายที่เดินนำหน้าเข้ามาในห้อง
แม้ตอนแรกผมจะไม่ชินกับการนอนห้องแคบๆ
แต่พออยู่ไปอยู่มา ทำใจยอมรับสภาพตัวเองนิดหน่อย ก็เริ่มอยู่ได้อย่างสบาย
“นายกำลังทำฉันอารมณ์เสีย”
“ไม่เห็นจะต้องให้ผมย้ายขึ้นมาเลย”
“ก็ฉันสั่ง” คำพูดสั้นๆ ที่แสดงถึงความชอบบังคับคนอื่น และย้ำให้รู้ว่าผมก็ต้องทำตามด้วยเช่นกัน
“รู้ว่าทุกคนต้องทำตามคำสั่งคุณหมด แต่ผมไม่อยากฟังคุณบ่นทีหลังว่าลืมฐานะที่เข้ามาในบ้าน”
“แล้วฐานะอะไรล่ะ” เขาแกล้งถามผม เขาจงใจให้ผมเป็นผู้ย้ำฐานะตัวเอง
“ตัวประกัน ไม่ก็เชลย เชลยผู้ที่ไม่มีสิทธิ์ใดๆ”
“ก็ยังจำได้นี่นา เพราะฉะนั้นฉันก็คงไม่จำเป็นที่จะต้องกลัวนายลืม”
“เชลยอย่างผมก็ไม่ควรที่จะได้รับสิทธิ์นี้”
“แต่เชลยอย่างนายก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะปฏิเสธเหมือนกัน” นายเทียนยอกย้อนผมทันควัน
“เดี๋ยวคุณก็โดนอาคุณด่าอีก”
“อย่าพูดมากน่า ฟังคำสั่งฉันคนเดียวก็พอ” คำพูดแสดงถึงความเผด็จการ
“แต่ผมจะไม่ทำตาม”
“แล้วจะนอนรอให้ไอ้ไต้ฝุ่นมาข่มขืนอีกหรือไง” นายเทียนตวาดผมเสียงดัง ทำเอาผมเงียบไป
“ฉันสั่งว่าให้อยู่ห้องนี้ก็ต้องอยู่ เรื่องแค่นี้ทำไมต้องทำให้มันกลายเป็นเรื่องยุ่งยากด้วย ฉันไม่เข้าใจ”
นายเทียนถามผมแล้วเดินดุ่มๆ ไปที่เตียงนอน
แล้วกระชากผ้าปูที่นอนที่ถูกบรรจงปูอย่างเรียบร้อยและเรียบตึง ทั้งปลอกหมอน ปลอกหมอนข้างต่างถูกเขาถอดออกหมด
“คุณจะทำอะไร”
“ก็ชอบความยุ่งยากนักไม่ใช่หรอ ก็ปูที่นอนเอาเอง ส่วนพรุ่งนี้เช้าก็ไปเก็บของแล้วยกขึ้นมาเอง
ไม่ต้องให้ใครช่วย ลำบากคนของฉัน” นายเทียนพูดอย่างเหลืออด
“ผมจะไปนอนที่เดิม” สบายใจ แถมไม่เปลืองแรงอีก
“อย่างี่เง่า” นายเทียนพูดแล้วเดินตึงตังออกไป
ผมกลายเป็นคนงี่เง่าไปตั้งแต่เมื่อไรกัน ผมก็แค่ไม่อยากเป็นต้นเหตุที่ทำให้เขาเดือดร้อน
ขนาดเอาผู้หญิงขึ้นมานอน นายเทียนยังโดนคุณชนินทร์ว่าเลย แล้วถ้าเป็นลูกศัตรูที่เคยลอบทำร้าย
เขาจะไม่ระเบิดอารมณ์ใส่หลานชายเลยหรอ
เปลือกตาบางค่อยๆ ขยับเปิดออก ผมตื่นขึ้นมาด้วยความงัวเงีย
หันไปมองรอบๆ ห้องที่มีแสงอาทิตย์สาดส่องเข้ามาแทงตา ห้องที่มันไม่คุ้นตา
นึกขึ้นได้ ผมย้ายมาอยู่ห้องข้างบนแล้วนี่นา
เมื่อคืนกว่าผมจะได้นอน ก็ต้องมาปูที่นอนตั้งหลายรอบ กว่าจะปูเสร็จก็กินเวลาไปเกือบชั่วโมง
มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสำหรับคนที่ไม่เคยปูที่นอนเองอย่างผม แล้วเตียงใหญ่ก็ยิ่งทำให้ปูลำบาก
ผมถึงตื่นมาด้วยความงัวเงียจากการนอนน้อยนี่ไง
เช้าวันอาทิตย์ที่ควรจะสดใส แต่มันกลับไม่เป็นเช่นนั้นเพราะเหตุการณ์เมื่อคืนที่เกิดขึ้น
ผมลุกออกจากเตียงขนาดใหญ่ที่เจ้าของลาลับจากโลกนี้ไปแล้ว พาร่างตัวเองเดินไปหน้าต่างกะว่าจะรูดผ้าม่านปิดกั้นแสงอาทิตย์
ผมยืนมองออกไปนอกหน้าต่าง ทอดสายตามองไปทางข้างล่าง
ผิวน้ำในสระว่ายน้ำกระเพื่อมเป็นคลื่นขึ้นลง แสงอาทิตย์ส่องกระทบแผ่นหลังใต้ผิวน้ำนั้น
ทำให้เห็นรอยสักรูปมังกรของเจ้าของเรือนร่างกำยำ เขาโผล่หัวขึ้นมาเหนือผิวน้ำแล้วดำลงไปใหม่
แสงน้ำระยิบระยับจับกับมังกรที่แหวกว่ายไปตามสายน้ำเป็นเสน่ห์ให้ผมมองอย่างไม่รู้ตัว
เจ้าของเรือนร่างใต้ผิวน้ำโผล่ขึ้นมาอีกครั้งที่ขอบสระ ใบหน้าหล่อคมของคนที่เปลือยท่อนบนเงยขึ้นมามองทางผม
ผมสะดุ้งรู้สึกตัวจนต้องเฉไฉทำเป็นมองทางอื่น
แต่เมื่อได้ลอบมองอีกครั้ง ผมก็ยังเห็นดวงตาคมประกายยังมองมาทางเดิม เขายกมือขึ้นมากวักเรียกผม
ผมเอานิ้วชี้ไปที่ตัวเอง เพื่อถามว่าหมายถึงผมหรอ เขาก็พยักหน้ายืนยัน
นายเทียนเรียกผมให้ลงไปทำไม ผมส่ายหัวปฏิเสธทันที ก็ฟันไม่ได้แปรง หน้าไม่ได้ล้าง น้ำไม่ได้อาบ ชุดก็ยังไม่ได้เปลี่ยน
ใครจะกล้าลงไป ผมจับเสื้อตัวเองให้นายเทียนเข้าใจว่าเพิ่งตื่น ยังไม่ได้ทำอะไรสักอย่าง
เขาก็ไม่สนใจ กวักมือให้ลงมาอย่างเดียว พร้อมชูนิ้วขึ้นมาสามนิ้ว ทำไมผมจะไม่รู้ว่าเขาหมายถึงอะไร
ก็เขาให้เวลาผมแค่สามนาทีน่ะสิ
ผมส่ายหัวปฏิเสธลูกเดียว จนเขาเปลี่ยนจากสีหน้าเรียบเฉยกลายเป็นไม่พอใจ ผมจึงต้องยอมทำตามคำสั่งเขา
ผมใช้เวลาที่ไม่ถึงสามนาทีรีบล้างหน้า และแปรงฟัน แล้ววิ่งลงไปในทั้งชุดแบบนี้
หัวข้อ: เชลยเจ้าพ่อ {Yaoi} ตอน๓๑ ๑๘/๐๕/๒๕๕๕ (จบแล้วคร๊าบ) (อ่าน 454822 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก