Ch.12 ถูกควบคุม Part 1/2
(น้ำฝน)
ผมอ้าปากงับเอาโจ๊กที่เพื่อนป้อนมาให้ สองมือยังกุมผ้าห่มแน่น ปกปิดท่อนล่างที่ยังคงเปลือยเปล่า มองตามคนสองคนที่พากันก้าวออกจากห้องไป ผมเป็นห่วงพี่ฟ้า แต่ก็ห่วงท่อนล่างของตัวเองด้วยเหมือนกัน
“อีกคำนะมึง”
ไผ่มันคะยั้นคะยอ ผมจำต้องกลืนคำที่อยู่ในปากลงเพื่อรับคำใหม่เข้าไป จวบจนผมทำท่าจะอ้วก มันถึงได้หยุดป้อน กุลีกุจอรินน้ำมาให้
“ไหวไหม”
มันถามด้วยสีหน้าเป็นห่วง ผมพยักหน้าขึ้นลง
“ยังไม่ถึงครึ่งชามเลย”
ผมส่ายหน้าไปมา ทำหน้าผะอืดผะอม มันไม่ฝืนใจ ยื่นยาให้ ผมรับมาใส่ปากตามด้วยน้ำ พี่ฟ้าเปิดประตูเข้ามา ผมโล่งใจที่พี่ฟ้าใช้เวลาอยู่กับพี่หมอไม่นานนัก
“กินไปนิดเดียวเอง”
พี่ฟ้ามองชามโจ๊กแล้วท้วง
“มันทำท่าจะอ้วกน่ะ”
ไผ่มันไข
“ก็ยังดี งั้นเดี๋ยวพี่เช็ดตัวให้นะ”
ผมหน้าตื่น ขืนพี่ฟ้าเช็ดตัวให้ตอนนี้คงเห็นว่าผมไม่ได้ใส่กางเกงแน่ ๆ ผมหลุกหลิกสายตาไปมา กุมผ้าห่มแน่นขึ้น
“พี่ฟ้า ฝนอยากกินข้าวต้ม”
พี่ฟ้าเลิกคิ้วมอง
“โจ๊กไม่อร่อยเหรอ”
“ไม่รู้สิ ไม่รู้รสชาติ”
อันนี้ผมพูดจริงครับ มันไม่มีรสชาติอะไรจริง ๆ นอกจากความขม
“อยากกินข้าวต้มฝีมือพี่ฟ้ามากกว่า นะ ทำให้กินหน่อย” ผมอ้อน พี่ฟ้ารีบพยักหน้ารับทันที ยกถ้วยโจ๊กที่เหลืออยู่ครึ่งหนึ่งออกไป
ผมหันกลับมามองไผ่
“มึงค้างกับกูใช่ไหมคืนนี้” ผมถามหยั่งเสียง มันพยักหน้า “งั้นรีบไปอาบน้ำเถอะ กูอยากให้มึงมานอนเป็นเพื่อนกูเร็ว ๆ”
มันยิ้มเข้าใจ ลุกคว้าผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำไป พอได้ยินเสียงน้ำจากฝักบัว ผมรีบก้าวลงจากเตียงทั้งที่ยังร้าวระบม กัดฟันก้าวเจ็บ ๆ ไปที่ตะกร้าเสื้อผ้าข้างกำแพง คว้ากางเกงมาสวมก่อนที่ใครจะเข้ามาเห็น ลากสังขารเจ็บ ๆ กลับไปนอนบนเตียงเหมือนเดิม
ทำไมผมต้องมาเจอกับเรื่องอะไรแบบนี้ด้วยนะ
ไม่นานไผ่มันก็อาบน้ำเสร็จ เดินพาดผ้าเช็ดตัวบนคอมานั่งข้าง ๆ มันลูบหัวผมเบา ๆ ยิ้มอ่อนโยนให้
“ซีดหมดเลยเพื่อนกู”
ผมยิ้มให้มันนิดหนึ่ง จับมือมันไว้
จับเพื่อให้รู้สึกอบอุ่นไปถึงข้างใน ผมรู้แค่ว่าถ้ามีไผ่อยู่ผมจะปลอดภัย ผมปิดเปลือกตาลงอย่างอ่อนแรง
“เดี๋ยว อย่าเพิ่งหลับนะ พี่ฟ้ากำลังทำข้าวต้มให้อยู่”
ผมครางอื้อในลำคอตอบรับ เอามาจริงผมก็กินไม่ลงหรอก ปากมันขมไปหมด ตอนนี้มันง่วง ทั้งง่วงทั้งเจ็บและล้าไปหมด ได้ยินเสียงไผ่เรียกอยู่สองสามคำ แล้วผมก็ไม่ได้ยินอะไรอีกเลย
ผมลืมตาตื่นอีกทีแสงของวันใหม่ก็สาดเข้ามาทางหน้าต่างแล้ว ผมมองไปรอบ ๆ ห้อง
มันว่างเปล่า
นี่ผมหลับยาวตลอดทั้งคืนเลยเหรอ
ผมขยับตัวลุกเบา ๆ เบ้หน้านิดเพราะยังเจ็บอยู่ แต่ดีขึ้นกว่าเมื่อวานเยอะ มองนาฬิบนหัวเตียง จะแปดโมงแล้ว ไผ่คงไปถึงโรงเรียนนานแล้ว ได้ยินเสียงประตูเปิดออกเบา ๆ ผมเงยหน้ามอง
“ตื่นแล้วเหรอ”
พี่ฟ้าเดินยิ้มเข้ามาหา ในมือถือถาดข้าวต้ม ยู่หน้าใส่ผมนิดหนึ่ง
“เมื่อวานฝนหลับไปก่อน ข้าวต้มพี่เป็นหมันเลย”
“ขอโทษ เผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้”
พี่ฟ้าหัวเราะเสียงใส
“สงสัยเพราะฤทธิ์ยา เอาล่ะ งั้นวันนี้ต้องกินเยอะ ๆ นะ”
ผมพยักหน้ารับ เพราะรู้สึกหิวจริง ๆ สงสัยยาที่พี่หมอสั่งให้เมื่อวานจะได้ผล ผมกินข้าวต้มเกลี้ยงชามเลย แถมยังขอเติมอีกต่างหาก พี่ฟ้าดีใจใหญ่ รีบวิ่งลงไปเติมให้ หลังจากกินข้าวกินยา อยู่คุยกับพี่ฟ้าไม่เกินสิบห้านาที ผมก็ผลอยหลับไปอีก ตอนเที่ยงพี่ฟ้ามาปลุกให้กินข้าวอีกรอบ แล้วผมก็หลับต่ออีก ตื่นอีกทีแสงแดดก็อ่อนแรงลงไปเยอะแล้ว
ผมมองนาฬิกาบนหัวเตียง สี่โมงเย็น ผมขยับตัวเจ็บ ๆ ลุกนั่ง เรี่ยวแรงกลับมาบ้างแล้ว พี่ฟ้าโผล่หน้าเข้ามาอีกเหมือนจะรู้เวลาตื่นนอนของผม
“รู้สึกยังไงบ้าง”
พี่ฟ้าทิ้งตัวลงนั่งข้าง ๆ ลูบเสยผมตรงหน้าผากผมเบา ๆ
“ดีขึ้น”
“หิวรึยัง”
“ยัง” ผมส่ายหน้าไปมา
“อยากกินอะไรก็บอกนะ พี่จะทำให้ทุกอย่าง”
ผมเพ่งพินิจดวงหน้าของผู้หญิงที่แสนจะอ่อนโยนและใจดีคนนี้ ผมโชคดีจริง ๆ ที่มีพี่สาวน่ารักและใจดีเหมือนนางฟ้าแบบนี้
น่ารักจนไม่เหมาะกับใครบางคนที่แสนจะโหดร้ายคนนั้น
“พี่ฟ้า”
ผมเรียกด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“หือ” พี่ฟ้าครางรับ
“ขอร้องอะไรอย่างได้ไหม”
พี่ฟ้าทำหน้าฉงนกับท่าทางของผม
“ถ้าพี่ทำได้ พี่ก็จะทำให้”
“อย่าชอบพี่หมอได้ไหม”
พี่ฟ้าเลิกคิ้วมองหน้าผมงง ๆ
“ทำไมล่ะ”
“ผมบอกไม่ได้ แต่อย่าชอบเขานะ พี่จะชอบใครก็ได้ แต่อย่าชอบคนคนนี้ก็พอ”
“เหตุผลล่ะ”
“บอกไม่ได้”
พี่ฟ้ายื่นหน้าเข้ามาใกล้
“ไม่ชอบเขาเหรอ”
“เปล่า แต่แค่ไม่อยากให้พี่ฟ้ามีแฟนเป็นหมอแค่นั้นแหละ”
พี่ฟ้าอึ้งไปนิด แล้วระเบิดหัวเราะออกมา
“โธ่เอ้ย คิดว่าอะไร ทำเสียงซะจริงจัง จนพี่คิดว่าแอบไปรู้เห็นอะไรไม่ดีของคุณหมอเข้าซะอีก”
ใช่ รู้มากซะด้วย ผมกัดปากตัวเองเบา ๆ
“ไม่มีอะไรหรอก แต่อย่าชอบเขาก็พอ”
“ทำไมล่ะ เป็นหมอก็ดีออก เป็นอะไรมา เขาจะได้รักษาให้”
“ไม่ดีหรอก” ผมค้าน “อาชีพอะไรก็ได้ แต่อย่าเป็นหมอก็พอ”
พี่ฟ้ามองตาผมนิ่ง ๆ
“พี่เข้าใจละ ที่ไม่ชอบ เพราะเขาทำแผลเราแรงใช่ไหม ให้พี่บอกให้ไหม หรือจะให้เปลี่ยนหมอดี” ตอนแรกว่าจะรับปาก แต่พอนึกถึงสิ่งที่พี่หมอเคยทำแล้ว ต่อให้ผมปฏิเสธไป เขาต้องหาวิธีเข้าหาพี่ฟ้าด้วยวิธีอื่นแน่ ๆ อย่างน้อยตอนนี้ผมก็ยังพอเป็นก้างกันพี่ฟ้ากับพี่หมอได้บ้าง
“ไม่เป็นไร อีกไม่นานก็หายแล้ว”
พี่ฟ้ายิ้มล้อ
“แอบหวงพี่ใช่ม้า”
“ใช่หวง ห่วงด้วย”
ผมบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง พี่ฟ้ามองตาผม
“ไม่ต้องห่วงหรอก พี่ดูแลตัวเองได้ ต่อให้เขาหน้าตาดีขนาดไหน แต่ถ้านิสัยไม่ได้ครึ่งของพ่อ พี่ก็ไม่เอาหรอก”
ผมยิ้ม
“งั้นเขาไม่ผ่านแน่ ๆ”
“ไปรู้จักมักจี่เขาดีตั้งแต่เมื่อไหร่”
พี่ฟ้าโน้มหน้าเข้ามาถาม ผมหลุกหลิกสายตาทันที
“เปล่าซะหน่อย แต่สัญชาตญาณผมบอกว่าคนคนนี้ไม่ได้ดีอย่างหน้าตาแน่ ๆ”
ผมรีบแก้ตัว
พี่ฟ้ามองหน้า ยิ้มนิด ๆ ล้อในดวงตา
“ขี้หวง”
ผมกำลังจะอ้าปากเถียง
“เอาเถอะ” พี่ฟ้าตัดบท “เถียงได้ขนาดนี้แปลว่ามีแรงขึ้นแล้วใช่ไหม ไปเดินเล่นยืดเส้นยืดสายกันหน่อยไหม นอนมากไม่ดีนะ”
ผมพยักหน้า พี่ฟ้าช่วยประคองผมลงจากเตียง ผมเบ้หน้าเพราะยังเจ็บอยู่
“ยังเจ็บก้นอยู่เหรอ”
ผมหน้าร้อนผ่าวไปกับคำถามนั้น พี่ฟ้ายิ้ม
“ให้พี่นวดให้ไหม มียาคลายกล้ามเนื้อนะ”
ผมรีบส่ายหน้าไปมา
“ไม่เป็นไร”
ผมฝืนเจ็บลุกขึ้นยืน ค่อย ๆ เดินออกไปกับพี่ฟ้า
พี่ฟ้าพาเดินรอบสวนหนึ่งรอบ ก่อนพากันมาหยุดยืนอยู่ใต้ต้นจำปาขนาดใหญ่ที่กำลังออกดอกบานสะพรั่ง มีชิงช้าไม้วางอยู่ข้าง ๆ พี่ฟ้าพาผมไปนั่งพักที่นั่น
ได้อากาศดี ๆ จากสวน ทำให้ผมรู้สึกกระปรี้กระเปร่าและสบายใจขึ้นเยอะเลย ผมยิ้มและหัวเราะพูดคุยไปกับพี่ฟ้า จนได้ยินเสียงรถมอเตอร์ไซด์ดังมาจอดหน้าบ้าน ผมกับพี่ฟ้าหันไปมอง ป้าแม่บ้านวิ่งตุบ ๆ ไปเปิด เห็นไผ่โผล่เดินนำขบวนเพื่อน ๆ ผมในกลุ่มเข้ามา
“เป็นไงบ้างวะหมาฝน”
พวกมันพากันตรงปรี่เข้ามาทัก สลับกับยกมือไหว้พี่ฟ้ากันเป็นทิวแถว ผมลุกขึ้นเดินเข้าไปสมทบกับพวกมัน
“ดีขึ้นแล้ว” ผมตอบกลับสั้น ๆ
“ห่า มึงนี่นะ อยู่ดีไม่ว่าดี คิดว่าตัวเองเป็นไอร่อนแมนรึไง ถึงได้ไปทดสอบความแกร่งของตัวเองกับรถบนถนนแบบนั้น” หินมันทักกวน ๆ ตามสไตล์ ผมโบกหัวคนพูดที ก่อนร้องโอ๊ยเพราะลืมไปว่าตัวเองยังเจ็บแผลที่ข้อมืออยู่
“ไม่เจียมสังขารนะมึง” มันจับข้อมือผมไว้ ประคับประคองดี ๆ “ดีนะที่บาดเจ็บที่ข้อมือ ถ้าบาดเจ็บที่นิ้วคงล้างก้นลำบาก”
แขนเจ็บ แต่ขาไม่ ผมเตะมันไปป้าบใหญ่ ก่อนร้องโอ๊ยอีกรอบ เพราะมันสะเทือนไปที่สะโพก ผมจับมันไว้ กัดปาก ตัวเซจนเพื่อน ๆ พากันถลาเข้ามารับ ที่โอบตัวผมได้ตอนนี้มีหินตัวการ ไผ่ที่มาเร็วปานหายตัว แล้วก็ตันตัน ๆ พีมกับเพื่อนผู้หญิงผมด้วย แต่ไม่ทันสามคนนี้ครับ ไผ่รีบผลักหินออกห่างทันที
“เลิกกวนประสาทมันได้แล้วหิน มันยิ่งโง่ ๆ ไม่สำนึกว่าตัวเองเจ็บอยู่” อ้าว ๆ ไอ้เหี้ยไผ่ มึงนี่นะ ตกลงจะช่วยหรือจะซ้ำกู
ทุกคนผละห่าง ปล่อยให้ไผ่เป็นคนประคองผมไว้แนบอก
“โทษที กูไม่รู้ว่ามึงเจ็บก้นด้วย ล้มก้นกระแทกเหรอ ไหน เจ็บข้างไหน หรือทั้งสองข้าง”
มันจับก้นลูบเบา ๆ เหมือนจะเช็ค ผมสะดุ้งโหยงรีบปัดมือมันออก พอ ๆ กับไผ่ที่ปัดมือมันออกด้วยเหมือนกัน
“ยุ่งน่ามึง”
ไผ่มันปราม ต้อนพาผมกับเพื่อน ๆ เดินเข้าไปในบ้านเพื่อให้ผมได้นั่งพักสบาย ๆ บนโซฟา ส่วนพวกมันอยากนั่งตรงไหนก็นั่งครับ โซฟาบ้านผมมีหลายตัว กว้างด้วย ที่เหลือนั่งบนพื้นพรม
พวกมันซื้อของกินมากันด้วย เยอะเลย ตอนนี้แม่บ้านกับพี่ฟ้าช่วยกันจัดลงจานอยู่
“พวกกูว่าจะมาหาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว แต่เจ้โหดให้โปรเจคยักษ์มา กว่าจะเสร็จก็ดึก ไผ่เสือกโดดมาอยู่เฝ้ามึงอีก แต่ไม่ต้องห่วง กูใส่ชื่อพวกมึงสองคนลงไปด้วยแล้ว” น้ำหวานมันว่า
“ใจพวก” ผมยิ้มให้พวกมันที
“ปากมึงโคตรซีดเลยวะฝน เอาลิปสติกหน่อยไหม” หินมันยังกวนผมไม่หยุด ถามผมเสร็จก็แบมือไปทางน้ำตาล รายนั้นตีมือมันแรงดังเพี้ยะ
“ปากมึงก็ซีดเหมือนกัน ทาสักหน่อยไหมล่ะ” น้ำตาลมันเตรียมจะล้วงให้ หินส่ายหัวร่อน
ผมแอบกระซิบนิดหนึ่งว่าหินมันแอบ ๆ ชอบน้ำตาลอยู่ครับ ทุกคนในกลุ่มรู้กันหมดแล้ว ยกเว้นเจ้าตัวนี่แหละ (หรือว่ามันรู้แล้ว แต่แกล้งทำเป็นไม่รู้ก็ไม่รู้ ขนาดคนฉลาด ๆ อย่างไอ้น้ำหวานยังเดาใจน้ำตาลมันไม่ออกเลย)
ผมหัวเราะร่วนกับท่าทางของเพื่อน ๆ แต่ละคน
“กินอะไรได้หรือเปล่า” ไผ่หันมาถาม
“ได้ สงสัยจะเพราะยา เมื่อเช้ากินข้าวต้มไปตั้งสองชามแน่ะ”
มันพยักหน้า
“มีของอร่อยเยอะเลย ของโปรดมึงทั้งนั้น ถ้ากินได้ก็กินนะ”
ผมไม่ได้ถามว่าใครเป็นคนซื้อ แต่ให้เดาก็น่าจะทุกคนนั่นแหละ เพราะพวกนี้รู้ดีว่าผมชอบหรือไม่ชอบกินอะไร
ผมแบมือไปตรงหน้า พวกมันมองผมกันงง ๆ
“ของเยี่ยมไข้กูล่ะ”
ผมถามหน้ามึน ๆ ตันผลักหัวผมแรงจนตัวเอียงไปข้าง ๆ ผมร้องโอ๊ยออกมาเสียงดัง คนทำรวมถึงเพื่อน ๆ พากันร้องเฮ้ยตกใจด้วยความเป็นห่วง
“กูขอโทษ! ลืมไปว่ามึงเจ็บอยู่”
ตันรีบออกปาก ผมซี้ดปาก กัดฟันแน่น
“พวกมึงถอยไปให้ห่าง ๆ มันเลย”
ไผ่เข้ามาประชิดโอบผมไว้ในอ้อมแขน ถีบไอ้ตันแรงให้เคลื่อนที่ห่างจากตัวผม รายนั้นก็ทำตามอย่างว่าง่าย คงกลัวเผลอเล่นแรงกับผมอีก
จริง ๆ พวกผมก็เล่นกันแรง ๆ แบบนี้เป็นเรื่องปกติ แต่ที่ไม่ปกติในวันนี้ก็เพราะผมกำลังเจ็บตัวนี่แหละ
ผมไม่ต่อว่าอะไรมัน พอส่างซาจากความเจ็บก็แบมือไปด้านหน้าเหมือนเดิม เอาจากคนที่ทำให้ผมเจ็บเมื่อกี้นี้แหละ
“ค่าทำขวัญกูล่ะ”
ตันมันชี้หน้า ผมโดนโบกหัวอีกรอบ แต่ไม่ใช่จากไอ้ตันหรอกครับ เป็นไผ่ ไอ้คนที่คอยปกป้องผมไว้นี่แหละ มันโบกเบา ๆ แบบไม่ให้ส่วนไหนในร่างกายกระทบกระเทือน ยกเว้นหัวนี่แหละ
“ไม่สำนึกนะมึง”
มันชี้หน้าด่า ผมลูบหัวตัวเองป้อย ๆ ค้อนมันกะหลับกะเหลือก ไอ้เวร กูก็คิดว่ามึงจะปกป้องกูไปจนตลอดลอดฝั่ง ทุกคนพากันหัวเราะร่วน
แม่บ้านกับพี่ฟ้าเดินเอาอาหารมาเสิร์ฟ พวกเพื่อน ๆ ผมรีบลุกขึ้นไปช่วยกันลำเลียงมาวางทันที พี่ฟ้าทำอะไรง่าย ๆ มาให้กินเพิ่มอีกสองสามอย่างด้วย พอประจำที่ได้ พวกเราก็รุมทึ้งทันทีเหมือนอีแร้งรุมกินซากศพ ผมนี่ต้องรีบแย่งพวกมันกินครับ ลืมความเจ็บไปเลย
พอได้อยู่กับเพื่อน ๆ ทำให้ผมลืมเรื่องพี่หมอไปเลย พวกนั้นนั่งเล่นนอนเล่นคุยกันจนถึงทุ่มหนึ่งก็พากันกลับ ผมแอบเสียดายนิด ๆ เพราะรู้สึกเงียบเหงาจับใจ อยากให้มันอยู่กันนาน ๆ กว่านี้หน่อย
“หายเร็ว ๆ นะมึง”
หินมันพูดด้วยสีหน้าเป็นห่วง ผมยิ้มให้
“ขอบคุณที่เป็นห่วง”
“เปล่า กูไม่ได้ห่วงมึง แต่กูขี้เกียจทำงานในส่วนของมึง ไอ้ตามันชอบโยนงานของมึงมาให้กูทำอยู่เรื่อย”
ว่าจะไม่โบกละ แต่ก็อดใจไม่ได้จริง ๆ ผมโบกหัวมันป้าบหนึ่งพอ ๆ กับเพื่อนคนอื่นที่อยู่ใกล้มัน
“เพื่อนเดือดร้อนแค่นี้ทำเป็นบ่น” ตามันชี้หน้า หินทำตากะหลับกเหลือก ทุกคนหันมาล่ำลา แล้วพวกมันก็พากันเดินออกไป เหลือไว้แค่ไผ่คนเดียว
“เห็นมึงยิ้มมึงหัวเราะได้แบบนี้กูก็ดีใจ เห็นมึงร้องไห้แล้วใจไม่ดีว่ะ”
ผมยิ้มให้ มันยกนาฬิกามอง
“เดี๋ยวกูกลับบ้านไปเอาของก่อน ไม่เกินสามทุ่มก็กลับ”
ผมพยักหน้า แล้วมันก็ก้าวขึ้นม้าเหล็กของมัน ควบออกจากบ้านไป
เดินได้นั่งได้แบบนี้ ก็น่าจะอาบน้ำได้แล้ว ดีว่าพี่ฟ้าซื้อแผ่นกันน้ำมาให้ ผมรีบติดแผ่นกันน้ำ แล้วขึ้นไปอาบน้ำทันที
รู้สึกแสบนิดหน่อย
เอ่อ..
ตรงนั้นนั่นแหละครับ ตอนถูสบู่ ผมกัดฟันจำใจอาบจนแล้วเสร็จ ถึงจะเจ็บ แต่มันก็รู้สึกกระปรี้กระเปร่าดี ผมเดินอารมณ์ดีออกจากห้องน้ำ ได้ยินเสียงเคาะประตูเบา ๆ ผมหันไปมอง ยังไม่ทันได้ขานรับ ประตูก็เปิดออก ปกติพี่ฟ้าไม่เคยถือวิสาสะเข้ามาเองแบบนี้หรอก แต่คงเห็นว่าผมป่วยอยู่เลยเข้ามาเอง
ผมฉีกยิ้มให้ทันที ก่อนหุบยิ้มเมื่อมองเลยไปเห็นใครอีกคนด้านหลัง
“พี่หมอ…”
ผมครางเรียกอยู่ในลำคอ เลือดในกายที่เคยวิ่งพล่านอย่างผ่อนคลายเพราะสายน้ำอุ่น ๆ เมื่อกี้ เย็นเฉียบลงอย่างฉับพลัน หัวใจแทบหยุดเต้น มือไม้ไร้เรี่ยวแรงขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ ผมพยายามบังคับไม่ให้ตัวเองตัวสั่น คนคนนั้นมองผมด้วยสายตานิ่งเรียบราวกับน้ำแข็งขั้วโลกใต้
“คุณหมอเขาแวะมาดูอาการ”
พี่ฟ้าเดินนำเข้ามา ผมยืนนิ่งไม่กระดิกกระเดี้ย
“อาบน้ำซะตัวหอมเชียว นั่งลงสิ คุณหมอจะได้ตรวจให้” พี่ฟ้าเตือน ผมรีบดึงสติก้าวเจ็บ ๆ ไปนั่งบนเตียง พี่ฟ้าหันไปทางพี่หมอ เพื่อให้พี่หมอเข้ามาดูอาการผม ในขณะที่ตัวเอง ยืนอยู่ที่เดิมเพื่อสังเกตอาการ พี่หมอเดินหน้านิ่งมาทิ้งตัวลงนั่งข้าง ๆ แรงยุบของที่นอนมันหนักหน่วงพอ ๆ กับแรงยุบในใจผมตอนนี้เลย
มือผมสั่นนิด ๆ ได้กลิ่นน้ำหอมลอยกรุ่นออกมาจากคนตรงหน้า กลิ่นที่ทำให้ผมรู้สึกวิงเวียนจนเหมือนจะหน้ามืด ผมพยายามบังคับไม่ให้มือตัวเองสั่น พี่หมอจับข้อมือผมไปดู ทุกการกระทำดูอ่อนโยนมาก
แต่ผมรู้ว่ามันไม่ใช่ความอ่อนโยนที่แท้จริง มันเป็นความอ่อนโยนที่เสแสร้งแกล้งทำเฉพาะตอนอยู่ต่อหน้าพี่ฟ้าเท่านั้น พี่หมอแกะแผ่นกันน้ำออก เปิดแผลดู เอาเครื่องปฐมพยาบาลที่เตรียมมาด้วยทำแผลให้
“ไม่ต้องเปลี่ยนอีกแล้ว ที่เหลือก็รอให้มันแห้ง พยายามอย่าให้ถูกน้ำก็พอ”
ผมพยักหน้ารับ สายตาไม่ห่างไปจากดวงหน้าของคนที่กำลังสวมหน้ากากคุณหมอผู้แสนดีนั้น ดวงตาที่มองเฉพาะมือผมอยู่ช้อนขึ้นมามองตอบ แววอ่อนโยนเมื่อกี้แปรเปลี่ยนไปเล็กน้อยจนผมสะดุด มุมปากได้รูปแสยะยิ้ม
ขนในตัวผมพากันลุกซู่ ถ้าพี่ฟ้ามาเห็นพี่หมอเวอร์ชั่นนี้ รับรองได้ว่าพี่ฟ้าต้องไม่ยอมให้พี่หมอรักษาผมต่อแน่ ๆ พี่หมอบีบมือผมเบา ๆ จนผมรู้สึกวูบ ๆ แปลก ๆ ไปกับสัมผัสนั้น
“แล้วข้างล่างล่ะ ยังเจ็บอยู่ไหม”
ผมหน้าร้อนผ่าวไปกับคำถามนั้น พี่หมอยกยิ้ม
“นอนสิ จะตรวจให้”
ผมตาโต
“ไม่ต้อง ผมไม่เป็นไร ผมโอเคแล้ว”
ผมรีบรัวลิ้นตอบ พี่หมอยิ้มพราว คงกำลังสนุกที่ได้ไล่ต้อนผมให้ลำบากใจแบบนี้
“ให้คุณหมอดูดีกว่านะ พี่ยังเห็นเราเดินไม่สะดวกเลย”
“ฝนไม่เป็นไรจริง ๆ พี่ฟ้า” ผมรีบยืนยัน
“ผมว่าคงเพราะคุณฟ้าอยู่ คนไข้คงอายถ้าจะให้ผมตรวจ เพราะจุดที่ระบมอยู่ใต้ร่มผ้า”
พี่หมอหันไปพูดกับพี่ฟ้า พี่ฟ้าทำหน้านึกได้
“อ้อ ลืมไปเลย งั้นฟ้าขอตัวไปรอข้างนอกนะคะ เรียบร้อยก็ออกไปเรียกฟ้าได้เลย”
“ไม่พี่ฟ้า ฝนไม่ตรวจ แค่แผลที่ข้อมือก็พอ”
“ไม่เอาน่า อย่าดื้อ เดี๋ยวไม่หายหรอก แต่คุณหมอเบามือหน่อยนะคะ ฝนเขากลัวคุณหมอหมดแล้ว”
“ครับ ผมจะพยายาม อาจใช้เวลาหน่อยนะ เพราะต้องมีการนวดเพื่อผ่อนคลายกล้ามเนื้อ หลังนวดคนไข้อาจลุกไม่ขึ้น ยังไงถ้าผมยังไม่ออกไปเรียกอย่าเพิ่งเข้ามาละกัน”
“ได้ค่ะ/ไม่นะ!!”
เสียงผมกับพี่ฟ้าดังขึ้นพร้อมกัน แต่คนละความหมาย พี่ฟ้าคงไม่รู้ว่ากำลังยื่นเหยื่อให้เสือแบบพี่หมอตะปบกิน
“ผมไม่ตรวจนะพี่ฟ้า” ผมรีบเด้งตัวลุก แต่พี่หมอยึดตัวไว้
“ไม่ต้องอายน่า จะได้หายเร็ว ๆ”
พี่ฟ้าพูดแค่นั้น ก้าวออกจากห้องไป ก่อนไปยังล็อกห้องให้ด้วย
“พี่ฟ้า!!”
ผมตะโกนเรียก
ได้ยินเสียงหัวเราะหึ ๆ จากคนตัวสูง
“คนเจ้าเล่ห์ สารเลว!” ผมหันกลับมาแหงนหน้าด่าทอ พี่หมอหัวเราะ
“เอาละ ได้เวลาตรวจแล้ว”
“ไม่นะ!!”
ผมทุบอกคนตัวสูงด้วยแรงเท่าที่มี สลับกับพยายามดันตัวออก พี่หมอผลักผมลงไปนอนคว่ำบนเตียง ผมรีบพลิกหันไปมอง
พี่หมอยืนนิ่งอยู่ที่เดิม คลี่ถอดเข็มขัดอย่างใจเย็น ใจผมหล่นวูบไปอยู่แทบเท้า รีบก้าวลงจากเตียงอีกฝั่งวิ่งตรงไปทางหน้าประตู พี่หมอดักทางไว้ เหวี่ยงผมล้มโครมลงไปนอนบนเตียงอีกรอบ ความร้าวระบมที่มีมาก่อนหน้าสำแดงเดชอีกครั้ง
ผมกัดปากเบ้หน้าด้วยความเจ็บปวด พลิกตัวอีกรอบหวังหลบหนี แต่ก็ช้ากว่าร่างสูงใหญ่ที่ทิ้งตัวลงมากักผมไว้ในอ้อมแขน
ผมเบิกตากว้าง รีบผลักคนตัวสูงออก พี่หมอกดร่างผมติดเตียงด้วยมือเดียว อีกข้างเตรียมความพร้อมกับร่างกายด้านล่างตัวเอง ผมดิ้นรนไม่ห่วงว่าตัวเองจะเจ็บขนาดไหน เพราะถ้าผมหยุดดิ้นรน ความเจ็บที่เหนือกว่าจะเข้ามาเยือนแน่ ๆ
พี่หมอกระชากกางเกงนอนผมหลุดติดมือโยนทิ้งไปไกล ผมส่ายหน้าไปมา น้ำตาเริ่มคลอ เนื้อตัวสั่นเทาอย่างห้ามไม่อยู่
“อย่าพี่หมอ…”
ผมร้องขอเสียงเครือ แล้วน้ำตาก็พากันไหลริน พี่หมอยกยิ้มพอใจ ดึงร่างผมเข้าชิดอย่างกักขฬะ กระชากเสื้อออกจากตัวผมไปไม่ต่าง สภาพคืนก่อนเป็นยังไง สภาพผมคืนนี้ก็ไม่ต่าง อาจหนักกว่าด้วยเพราะแผลเก่ายังไม่หาย
“อย่า…”
ผมได้แต่ร้องขอเสียงแผ่วหวังให้อีกคนสงสาร แต่สิ่งที่ได้ คือรอยยิ้มและเสียงหัวเราะอย่างพออกพอใจเท่านั้น
ผมหลับตาแน่น กรีดให้น้ำตาไหลรินออกมา หวังให้มันช่วยกวาดล้างความเจ็บปวดที่มีออกไป บางส่วนของพี่หมอสะกิดบางจุดภายใน ผมผวาเฮือกเผลอตัวแอ่นอก ความเจ็บที่มีวูบหายไป กลายเป็นความซาบซ่านไปทั่วทั้งร่าง แต่เพียงไม่นาน ความเจ็บก็หวนกลับคืนมาใหม่สลับกันอยู่อย่างนั้น
เวลาผ่านไปนานแค่ไหนไม่รู้ ผมแหงนหน้าน้ำตารินผ่านหางตา เฝ้าภาวนาให้ไผ่กลับมาเร็ว ๆ
“ไผ่”
ผมครางเรียก ปิดเปลือกตาลง
“ไผ่”
ช่วยกูด้วย….
TBC..
เอามาให้อ่านกันตอนดึก ๆ
หนึ่งรีไพล หนึ่งกำลังใจอันยิ่งใหญ่ (มีความสุข ^^)
ย้อนกลับไปข้างบน
อิพี่หมอ อิเลวววววว ย้ากกกกกก
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
