สุดขีด 13หลังจากขึ้นรถตามเขาไปแต่โดยดี ผมก็ไม่ได้ทำอะไรมากมายหรอกครับ แค่อยู่เป็นเพื่อนเล่นให้พ่อคนขี้เหงา เอาแต่ใจ(?)อยู่ในถ้ำสีดำเท่านั้น อ่า ผมว่าเขาก็ไม่ได้ย่ำแย่อะไรนักหรอก อาทิตย์นี้ของผมผ่านไปอย่างดีเยี่ยม อาหารอร่อย สบายทั้งท้อง ทั้งใจเลยแหละ ทั้งจะรู้สึกว่าตัวเองเป็นบ้าคุยอยู่คนเดียวก็ตามแต่ผมรู้สึกว่ามัน... เฮ้อ! มีความสุขมากๆ เลย!! วันอาทิตย์พี่เฮดีสมาส่งผมที่บ้าน ก่อนกลับพวกเราแลกเบอร์โทรกันและเขาบอกจะติดต่อมา
“ฮิๆ”
“...”
“คิกๆ”
“รัญ ช่วยติดอันนี้ให้หน่อย”
“ได้ๆ!” ผมหันมารับกระดาษจากเพื่อนร่วมสาขา เรากำลังทำอุปกรณ์แสดงละครเวทีที่จะแสดงกันในอาทิตย์หน้านี่แหละครับ ผมหัวเราะอารมณ์ดีติดกาวไปอย่างสุขใจ ทำไมอาทิตย์นี้ผมรู้สึกว่าโลกช่างดูสดใส มองไปทางไหนก็ชวนมีความสุขเสียนี่กระไร
“รัญญญ ตัดนี้ด้วยนะ”
“ได้!”
เอามาๆ เดี๋ยวรัญจัดให้เอง
“รัญญญ ช่วยทำนี้ให้หน่อย”
“รัญญญ ช่วยทำนู้นทำนั้นทำโน่นให้หน่อย”
“ได้ๆ!”
ตอนนี้ผมอารมณ์ดีให้ทำอะไรทำได้หมดเลย พวกเพื่อนๆ กุลีกุจอทิ้งงานให้ผมทำ จนตัวผมเริ่มสังเกตว่างานรอบๆ ตัวของผมทำไมมันเยอะอย่างนี้นะ ก่อนจะเหลียวไปมองพวกเพื่อนๆ ที่มือว่างจนต้องเอาไปเกาก้นเล่น เจ้าพวกนี้นิ เห็นว่าเรากำลังอารมณ์ดี แต่ช่างเถอะ ผมอารมณ์ดี!
“รัญญญ! ยืมตังค์หน่อย”
“เอาสิ!”
ผมอารมณ์ดี แม้คำขอร้องแบบหน้าด้านๆ ของซันเซ็ตผมก็ทำให้ได้ ผมนั่งจัดการทำงานที่กองตรงหน้าต่อไปทีละชิ้นๆ จนเกือบจะเสร็จ ใบหน้าของผมที่ยังยิ้มระรื่นไม่เปลี่ยน โอเล่มองผมด้วยสายตางุนงง ในมือก็เย็บชุดเจ้าชายตัวละครพระเอกของเราไปด้วย
“มีอะไรดีๆ หรือไงวะ ทั้งอาทิตย์นี้มึงเอาแต่ยิ้มบ้าบออยู่ได้”
ในที่สุดความอยากรู้อยากเห็นก็ไม่เข้าใครออกใคร โอเล่ขมวดคิ้วถามผมอย่างจริงจังกะจะเค้นเอาคำตอบ ผมอมยิ้มหันไปมองโอเล่แล้วส่ายหน้าปฏิเสธ
“ก็ไม่มีอะไรพิเศษหรอก”
“หรือว่ามึงจะไปเจอสาวมาวะ!?” ซันเซ็ตโผล่เข้ามากลางวงพร้อมกับยกนิ้วก้อยชูขึ้นตรงหน้า สายตาของมันที่มองผมเต็มไปด้วยเลศนัยแสนลามก ไอ้นี่มันคิดว่าผมไปทำอะไรมากันแน่ สายตามันส่อไปในเรื่องต่ำกว่าเข็มขัดเป็นบ้า! เมื่อเพื่อนๆ ในสาขาได้ยินว่าผมไปเจอสาวเต็มสเป็กก็แห่กันมารุมจ้องผมอย่างกับไม่เคยเห็น
“อะไรนะ!? รัญไปเจอสาวที่ชอบแล้วงั้นเหรอ!?”
“ใช่ แม่ชีในวัดหรือเปล่าวะ!?”
“ไม่จริงงงง รัญต้องชอบเดี๊ยนสิ!”
“รัญมีแฟนแล้วเหรอ? ไม่จริงนะ!!”
หลายเสียงพูดกันต่างๆ นานา ผมหลับตาถอนหายใจปลงตกกับอาการสติแตกของพวกเพื่อนๆ แล้วเอ่ยปฏิเสธด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ไม่ใช่สักหน่อย คิดกันไปถึงไหนแล้วนั้น”
“อ้าว ไม่ใช่หรอกเหรอ โฮ หมดสนุกเลย!”
ผมคิ้วกระตุก เจ้าพวกนี้คิดว่าชีวิตของผมมันเป็นเรื่องสนุกหรือยังไงกันนะ ให้ตายเถอะ พอเรื่องกระจ่าง ไม่มีอะไรในกอไผ่ทุกคนก็สลายโต๋ไปทำภารกิจกันต่อ เหลือไว้แค่พวกผมเหล่าแก๊งที่นั่งเอาใจช่วยโอเล่เย็บชุดเจ้าชาย ส่วนซันเซ็ตที่ทำหน้าเซ็งเป็ดใส่ผมก็ถลาตัวนอนกลิ้งกับพื้นเหมือนเดิม เออ นั้นแหละ เอาเสื้อมึงเช็ดพื้นไปเวลาเก็บกวาดจะได้ทำเสร็จเร็ว มอตโตกำลังทำดาบเจ้าชายก็เหมือนจะพูดอะไรบางอย่างกับผมแต่ก็ไม่พูดออกมา
ซีเนียร์พระเอกคนสำคัญเดินปิดปากหาวหวอดๆ มันไปประชุมเรื่องลำดับการแสดงมาครับ พวกเราเงยหน้ารอผลการจับสลากว่าได้ลำดับทีเท่าไรในการแสดง แต่ไม่ทันที่พ่อพระเอกจะพูดอะไร สาวโคตรสวยที่ยิ้มมาแต่ไกลวิ่งพุ่งเข้ามาหาพวกผมพร้อมๆ กับสาวแว่นผมเปีย ซันเซ็ตผิวปากตาเป็นประกายเหมือนจะเกิดเรื่องสนุกอะไรบางอย่างเกิดขึ้น ผมถอนหายใจเล็กน้อยเมื่อรู้สึกถึงความลำบากกำลังจะขึ้นตรงหน้า
“รัญจ๋า! พี่มาแล้วจ้า~!” สาวสวยระดับพระกาฬของคณะเกษตร สมบัติอันสำคัญยิ่งยวดพุ่งเข้ามาหาผมด้วยใบหน้ายิ้มแย้มสดใสเช่นเคย เธอคนนี้คือพี่ไอวี่ปีสองครับ เมื่อปีที่แล้วเธอเป็นเดือนคณะด้วยและมีความสวยระดับที่หนุ่มๆ ในคณะเทิดทูนบูชา แต่เธอกลับไม่สนใจใครเลย เอ่อ...นอกจากผม ไม่รู้ผมมีอะไรถึงได้ทำให้เธอมาติดแจได้ ว่างทีไรพี่ไอวี่ก็จะพุ่งเข้ามาหาผมแทบจะทันที
“พี่ไอวี่ เรายังคุยเรื่องละครไม่จบเลยนะค่ะ!” สาวแว่นผมเปียนามว่าหนูเล็กกอดอกขมวดคิ้วต่อว่ารุ่นพี่สาวอย่างไม่พอใจ พี่ไอวี่หันไปตอบเสียงแหลมพร้อมทั้งเข้ามานั่งข้างๆ ผมดึงแขนผมไปกอดเอาไว้ด้วย
“คุยจบแล้วไงจ้ะหนูเล็ก...เล็กจริงๆ นั้นแหละ” พี่ไอวี่จ้องไปที่หน้าอกของหนูเล็กระหว่างที่พึมพำเสียงเบา คนรอบข้างหัวเราะคิกคักทำเอาสาวแว่นผู้แฟนคลับไม่น้อยหน้าแดงวูบก่อนจะผุดขึ้นมาเอ่ยกลับอย่างไม่ยอมพ่าย
“ยังค่ะ เรากำลังคุยเรื่องสำคัญ จู่ๆ พี่ก็วิ่งหน้าแรด...เอ๊ย หน้าเริดมาที่นี้”
เสียงหัวเราะจากบรรดาตัวประกอบดังขึ้นอีกครั้ง พี่ไอวี่อ้าปากแสร้งทำตกใจ เธอหันมามองผมแล้วซบหน้ากับไหล่ของผมพร้อมทั้งเอ่ยฟ้องด้วยน้ำเสียงฉอเลาะชวนเวียนหัว
“ดูสิรัญ! เด็กคนนี้พูดอะไรน่าเกลียดจริง พี่อุตส่าห์รีบมาตามนัดของเราแท้ๆ!”
นัดกันตอนไหนเหรอครับ? ผมทำหน้าลำบากใจ พยายามจะเอาตัวออกห่างจากปลิงที่เกาะหนึบซึ่งรู้สึกว่าจะไปอัพเลเวลมา สงสัยไปทากาวตราช้างเพิ่มแน่ๆ ผมแกะแล้วแกะอีกก็ยังไม่หลุดสักที ไม่นะครับ ผมไม่ได้จะแต๊งอั๋งอะไรใดๆ ทั้งนั้น ให้ตายสิ ผมไม่ใช่คนที่จะเอาเปรียบผู้หญิงได้หรอกนะ! ผมพยายามส่งสายตาขอความช่วยเหลือจากเพื่อนๆ แต่พวกมันกลับทำเป็นมองเดือนมองดาว ไม่รู้ไม่เห็นใดๆ ทั้งสิ้น โธ่เอ๊ย เจ้าพวกเพื่อนทรยศ!
“รัญ!”
“อะไรเหรอ?” ผมตกใจเล็กน้อยกับน้ำเสียงแข็งกร้าวอันดังลั่นของหนูเล็ก ตัวก็เล็กนิดเดียวทำไมเสียงดังจังเลย? ผมหันไปเอ่ยรับคำเรียก หนูเล็กที่หน้าทะมึนไปทั้งแถบถลึงตาใส่ผม เหมือนผมเป็นคนทำผิดอย่างนั้นแหละ
“เธอนัดพี่ไอวี่มางั้นเหรอ!?”
“เอ่อ...จำไม่ได้ว่านัดนะ” ผมตอบเสียงเบาเล็กน้อย หนูเล็กทำหน้าเหมือนชนะแล้วเหลือบมองไปที่พี่ไอวี่แล้วก้มตัวลงมาดึงร่างบอบบางของรุ่นพี่คนสวยออกจากผมอย่างสุดแรง ผมโดนลูกหลงล้มกลิ้งไปด้วยคน หนูเล็กรีบปล่อยมือจากพี่ไอวี่ถลาเข้ามาหาผมอย่างเป็นห่วง เธอไถ่ถามผมอย่างรวดเร็วพร้อมกับลูบคำไปตามตัวเพื่อหาส่วนสึกหรอ
“เป็นอะไรหรือเปล่าจ๊ะรัญ?”
“เอ่อ...ขอบคุณ แต่ผมไม่เป็นอะไร” ผมจับมือของเธอออกจากตัวแล้วยิ้มตอบไปอย่างสุภาพ นี่ถ้าผมคิดเข้าข้างตัวเองล่ะก็ เมื่อกี้เหมือนโดนลวนลามยังไงไม่รู้สิ มันรู้สึกไม่ค่อยปลอดภัยผมจึงรีบเอามือนั้นออกไปจากตัว หนูเล็กทำหน้าเสียดายหน่อยๆ เสียดายอะไรกัน!? แต่ก็ยอมถอยแต่โดยดี ผมลอบถอนหายใจโล่งอก
“ยัยผู้หญิงหน้าด้านลวนลามผู้ชายหน้าตาเฉย!” พี่ไอวี่ทำหน้าบึ้งแล้วปรักปรำหนูเล็กอย่างไม่พอใจ แต่ไม่ทันหนูเล็กจะพูดอะไรไป ซันเซ็ตก็พูดสวนขึ้นอย่างลอยๆ
“มันก็ดีกว่าผู้หญิงใจง่ายล่ะหว่า”
“หมายความว่ายังไง!?” พี่ไอวี่หันมาตวาดเสียงแข็ง แจ้งคนพูดอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ ซันเซ็ตที่นอนทอดตัวเกียจคร้านแทะจมูกเล่นๆ ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
“ตามตัวเลยเจ๊”
“อ๊าย! ใจง่ายก็ง่ายกับคนบางคนหรอก ส่วนคนบางประเภทน่ะอย่าฝันเลย!”
“โอ๊ย ไม่อยากจะฝันนักหรอกครับ กลัวแต่จะเป็นฝันร้ายน่ะสิ!” ซันเซ็ตยิ้มทะเล้นแล้วเอ่ยพร้อมกับหัวเราะร่า พี่ไอวี่โมโหจนหน้าแดงกระทืบเท้าปึงปังเดินออกไปทันที หนูเล็กที่เห็นท่าไม่ดีก็รีบตามรุ่นพี่สาวไปติดๆ พอลับหลังทั้งสองสาวพวกเพื่อนๆ ก็เริ่มเปิดปาก
“แม่ง ขนาดโกรธหน้าแดงยังน่ารักเลยว่ะ สมกับเป็นสาวสวยอันดับของคณะ”
“ฮะๆ ใช่ไหมล่ะ? ท่ากระทืบเท้านั้นก็น่ารักสุดๆ” ซันเซ็ตหัวเราะสมทบแล้วเอ่ยเสริมอย่างคึกคะนอง ผมมองเจ้าเพื่อนตัวดีแล้วส่ายหน้าพร้อมๆ กับซีเนียร์ พี่ไอวี่กับหนูเล็กทะเลาะกันเป็นเรื่องปกติมากๆ ครับ แต่ทุกอย่างจะจบลงแบบทุกทีก็ต้องมีซันเซ็ตแซวพี่ไอวี่จนโกรธปึงปังไปแบบนั้นแหละครับถึงจะปิดฉากอย่างสมบูรณ์ ผมเองก็ไม่เข้าใจเท่าไรพ่อหนุ่มคาสโนว่าของกลุ่มทำไมชอบทำตัวน่าเกลียดกับพี่ไอวี่เสียทุกครั้ง ซึ่งหาได้ยากจากพ่อหนุ่มเพลย์บอยคนนี้เอามากๆ ผมเคยคิดว่าถ้าผู้หญิงคนนั้นไม่หน้าเหมือนมังกือล่ะก็ซันเซ็ตเอาได้ทุกคนซะอีก!
คุณผู้กำกับหน้าบานเป็นจานดาวเทียมก็สั่งให้ทุกคนทำงานกันต่อไป และลากคุณพระเอกของเรื่องไปไถ่ถามเรื่องการประชุม ผมนั่งลงทำการติดกระดาษต่อ ให้ตายเถอะ พอเจอสองสาวนี้ทีไรผมต้องมีเรื่องเจ็บตัวตลอดเลยสิน่า ระหว่างที่นั่งทำงานไปเงียบๆ เสียงมือถือของผมก็ดังขึ้น
เยส!
ทั้งวันผมเฝ้ารอให้มือถือดังขึ้นโดยไม่รู้ตัว พอมีสายเข้าผมก็แทบจะกระโดดตัวลอย พวกเพื่อนๆ มองผมด้วยสายตาแปลกๆ ผมก็ต้องยิ้มกลบเกลื่อนแล้ววิ่งจรลีไปรับสายอย่างว่องไว พอควักออกมาจิตใจก็ต้องห่อเหี่ยวฉับพลัน มันไม่ใช่สายที่ผมรอคอยแต่กลับเป็นเบอร์แปลกๆ ที่ไหนไม่รู้ ผมถอนหายใจแล้วกดรับสาย
“สวัสดีครับ”
[สวัสดี พี่เองนะ]
“เอ่อ...พี่ไนซ์?”
[ปิ้งป่อง!]
อ่า ตกใจหมดเลย เสียงคล้ายๆ คนที่ผมรอเลย แต่มันไม่ใช่เพราะน้ำเสียงที่เอ่ยมานั้นมันเจือแววร่าเริงสดใส จึงต่างจากเขาที่น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเยือกเย็น ไร้ความเป็นมิตร แต่ทว่ามันทุ้มต่ำหยั่งรากลึกไปถึงจิตใจ
“พี่ไนซ์มีอะไรหรือเปล่าครับ?”
จะว่าไปอาทิตย์ผมก็ไม่ได้ไปเยี่ยมพี่ไนซ์เลย มัวแต่ยุ่งกับการซ้อมละครเวที ให้ตายสิ ผมรู้สึกผิดนิดๆ เลยแฮะ พี่ไนซ์หัวเราะร่าเริงเหมือนเคย เฮ้อ คนๆ นี้ทั้งที่เจอกับเรื่องร้ายกาจขนาดนั้นก็คงหัวเราะสดใสได้เหมือนเดิมเลย นับถือจริงๆ
[วันนี้พี่จะเข้าผ่าตัดล่ะ]
“เอ๋? วันนี้แล้วเหรอครับ? กี่โมงเหรอครับ? เดี๋ยวผมจะแวะไปเยี่ยม”
[ตอนหกโมงเย็นน่ะ อย่าลืมแวะมานะ!]
“ครับๆ เลิกเรียนแล้วผมจะรีบไป” ผมรับปากอย่างหนักแน่น วันสำคัญขนาดนี้เลยนะ ผมจะต้องไปให้ได้เลย อย่างน้อยผมจะเป็นคนหนึ่งแหละที่จะอยู่เป็นเพื่อนพี่เขา เฮ้อ ผ่าตัดเชียวนะ ช่วงอันตรายแบบนี้ใครๆ ก็ต้องกลัวและอยากได้เพื่อนร่วมผ่านช่วงเวลาแบบนี้กันทั้งนั้น
[มีคนจะแนะนำให้รู้จักด้วย มาให้ได้นะ!]
“ครับๆ ไปแน่ครับ” ผมถอนหายใจแล้วหัวเราะหน่อยๆ และรับปากอีกครั้ง พี่ไนซ์วางสายไปแต่แล้วก็โทรกลับมาอีกครั้งและขอคำยืนยันจากผมอยู่หลายครั้งจนผมแปลกใจนิดหน่อยที่เขาถามซ้ำๆ อยู่อย่างนี้ แต่ผมก็ไม่ได้เอะใจอะไร คิดว่าเป็นเพราะความกังวลเรื่องผ่าตัดล่ะมั้ง ผมพูดปลอบใจพี่ไนซ์สองสามประโยคแล้ววางสายไป ผมคิดจะเดินกลับไปหาพวกเพื่อนๆ แต่แล้วก็เปลี่ยนเดินไปห้องน้ำแทน อ่า ปวดนิดหน่อยแฮะ
มือถือของผมดังขึ้นอีกครั้ง ผมถอนหายใจ นี่คงไม่ใช่ว่าพี่ไนซ์โทรมาถามอีกหรอกนะ ผมกดรับสายแล้วกรอกเสียงไปโดยไม่ได้ดูหน้าจอ อูย พอใกล้ถึงห้องน้ำแล้วกลับปวดยิ่งกว่าเดิมแน่ะ
“ผมไปแน่น่า”
[ไปไหน?]
ผมยืนตัวแข็งทื่อกับน้ำเสียงทุ้มต่ำแสนจะเย็นยะเยือก ผมกะพริบตาปริบๆ ยกมือถือมาดูหน้าจอก่อนจะเบิกตากว้าง อ้าปากพะงาบๆ ไร้เสียง ก่อนจะขยี้ตาซ้ำไปซ้ำมา ยื่นมือถือออกห่างแล้วขยับเข้ามาใกล้ ไม่จริงนะ! นี่เขาโทรมาจริงๆ ด้วย! ผมเต้นรำคนเดียวอยู่สักห้าวินาทีได้ ถึงโดนเสียงไม่สบอารมณ์จากอีกฝั่งของสายดึงกลับมาโลกแห่งความจริง
[เฮ้ย]
“ครับ? พี่มีอะไรเหรอ?”
[จะไปไหน?]
ผมเม้มปาก ถามอย่างกับคุณมอสระเอียแน่ะ แต่น้ำเสียงน่ากลัวกว่าเยอะ ผมกำลังตั้งท่าจะบอกแต่ก็หยุดชะงัก เดี๋ยวๆ ใจเย็น ถ้าผมบอกไปว่าจะไปเยี่ยมพี่ไนซ์คุณชายท่านนี้ต้องสติแตกแน่ ผมขบคิดจนตกก็สรุปออกมาว่าไม่ต้องบอกจะปลอดภัยกว่าแน่ อืม แต่ผมไม่อยากจะโกหกเลยแฮะ ถ้าเลี่ยงไม่ตอบเดี๋ยวถูกสงสัยอีก ให้ตายเถอะ ทำไมผมถึงรู้สึกว่ามันช่างยากเย็นกว่าการโกหกภรรยาที่บ้านว่าประชุมทั้งๆ ที่อยู่กับอีหนูกันนะ!? ตาของผมเหลือบไปมองห้องน้ำที่อยู่ตรงหน้าก็อ้อมแอ้มตอบไปอย่างอายเล็กน้อย
“ห้องน้ำน่ะครับ จะไปเข้าห้องน้ำน่ะครับ”
ผมไม่ได้โกหกน่ะ ผมจะไปห้องน้ำจริงๆ! เขาเรียกว่าการตอบอย่างซิกแซก พี่ฟีฟ่าสอนผมมา! เขาเงียบไปจนผมใจเสียเกือบจะพูดความจริงไปแล้ว แต่เขาก็พูดต่อไม่มีท่าทางว่าจะต่อว่าต่อขานอะไรผมถึงได้สบายใจไปเปลาะหนึ่ง เราคุยกันสองสามประโยชน์สั้นๆ
[แล้วเจอกัน]
“อ้อ ครับ แล้วเจอกัน” ผมตอบกลับเหมือนคนโง่งม อย่างกับโดนมนต์สะกด ขนาดเขาวางสายไปตั้งแต่นานแต่ผมก็ยังยืนอยู่ท่าเดิมอยู่ราวๆ หนึ่งนาที รอทั้งอาทิตย์แต่คุยกันไม่ถึงสามประโยคก็วางสายแล้ว ให้ตายเถอะ นี่ผมเริ่มรู้สึกว่าตัวเองสูญเสียความตั้งใจรอคอยนี่ไปเปล่าๆ ปลี้ๆ หรือเปล่า? ผมเก็บมือถือแล้วพุ่งเข้าห้องน้ำ โอเค! เรื่องอื่นค่อยว่ากันต่อ ตอนนี้ขอปลดเบาก่อนล่ะกัน
หลังจากทำธุระผมก็กลับมานั่งติดกระดาษต่อ ซ้อมละครไปอย่างราบเรียบไร้รอยต่อ ผมก็ถูกปล่อยตัวให้เป็นอิสระ ผมคว้าเจ้าเวฟป้าเพื่อนยากแล้วรีบเดินทางไปโรงพยาบาล เพราะอีกไม่นานก็จะได้เวลานัดกับบุคคลอันตรายแล้ว ถ้าไปไม่ตรงเวลาสักนาทีดูสิครับ ผมไม่อยากจะจินตนาการภาพนั้นเลย ผมบิดเร่งเครื่องพาตัวเองมาถึงโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว ครั้งนี้ต้องทำลายสถิติครั้งก่อนๆ อย่างแน่นอน ใช้เวลาแป๊บเดียวก็มาถึง คงเป็นเพราะชำนาญทางมากขึ้นก็เลยเสียเวลาน้อยลงล่ะมั้ง ผมจอดรถไว้เดินเข้าตึกไปทันที
ระหว่างที่เดินเข้าไปในตึกนั้นผมก็ไปเจอะเข้ากับพี่พอลหรือชื่อเต็มๆ ก็คือ อะพอลโล อีกครั้ง อ่า รู้สึกว่าช่วงนี้ผมจะเจอกับเขาบ่อยขึ้นนะ พี่พอลกำลังคุยกับนางพยาบาลที่โต๊ะประชาสัมพันธ์ พอหันมาเจอผมก็ฉีกยิ้มโบกมือให้ในทันที ผมยิ้มตอบแล้วโบกมือกลับตามมารยาท และหวังว่าเขาจะไม่เข้ามายุ่งย่ามกับผมต่ออีก เพราะตอนนี้ผมควรจะรีบไปเยี่ยมพี่ไนซ์แล้วรีบบิดเวฟป้ากลับบ้านน่ะสิ ไม่งั้นผมต้องไปตามนัดไม่ทันแน่ๆ แต่เหมือนฟ้าจะไม่เป็นใจเท่าไรนัก พี่พอลทำท่าจะคุยกับนางพยาบาลคนสวยเสร็จอย่างรวดเร็ว เขาเดินมาหาผมที่กำลังรอลิฟต์อยู่
โอย ลิฟต์มาเร็วๆ หน่อย!
แต่ไม่ว่าลิฟต์จะมาทันหรือไม่นั้นเขาก็เดินมาถึงผมก่อนแล้วล่ะครับ ไม่นะ นี่ผมต้องเสียเวลาคุยอีกกี่นาทีกันล่ะเนี่ย พี่พอลยิ้มกว้างแล้วเอ่ยทักทายผมเหมือนเดิม
“หวัดดีครับ วันนี้มาทำอะไรเอ่ย?”
“อ้อ มาเยี่ยมคนรู้จักน่ะครับ”
“อ้าว ใครเป็นอะไรล่ะ?”
“คือเขาจะผ่าตัดวันนี้น่ะครับ ผมขอตัวก่อนนะครับ”
พอดีกับที่ลิฟต์เลื่อนตัวลงมาและเปิดประตูรับผู้โดยสาร ผมก็ตัดบทขอตัวเดินเข้าไปในลิฟต์อย่างรีบเร่ง พี่พอลก็เดินตามเข้ามาด้วยท่าทางผ่อนคลาย ผมชะงักตัวเล็กน้อย สงสัยจะมีธุระขึ้นไปชั้นอื่นล่ะมั้ง ผมกดชั้นที่ต้องการแล้วหันไปถามเขา
“ชั้นไหนครับ?”
“...คิก อันที่จริงก็อยากจะเล่นมุกว่าฉันรักเธออยู่หรอกนะ แต่ว่ามันเลี่ยนจะตายไม่ไหวหรอกเนอะ” เขาเอ่ยปนหัวเราะขำ
ผมกะพริบตาปริบๆ จะเล่นมุกอะไรก็ว่ามาเถอะครับ ตอนนี้ผมรีบ! ผมเลิกคิ้วด้วยสีหน้าไม่เข้าใจ เขาก็ถอนหายใจแล้วบอกผมว่าไปชั้นเดียวกันกับผมนั่นเอง เมื่อลิฟต์เปิดออกผมขอตัวกับพี่พอลอีกครั้งแล้วรีบไปห้องพักของพี่ไนซ์ พอมาถึงหน้าประตูผมก็เคาะประตูไปสองสามก๊อก พร้อมกับหันมาขมวดคิ้วมองพี่พอลที่เดินทอดน่องเข้ามา อะไรหว่า? เหมือนเขาตามผมมาอย่างนั้นแหละ
“เชิญฮะ” ประตูห้องเปิดพร้อมกับเจ้าตัวน้อยแก้มป่องคนหนึ่งที่เงยหน้ามองผมอย่างสนอกสนใจ ผมก้มลงมองอย่างแปลกใจเล็กๆ พร้อมกันนั้นในใจเกิดข้อสงสัยขึ้นว่าเด็กคนนี้คือใครกัน ไม่ใช่หนูน้อยไมนอสที่ผมเคยเห็น เจ้าหนูนี่คือใครกันหว่า? และแล้วผมก็ชะงักเมื่อคิดขึ้นมาได้ อ่า ลูกอีกคนของพี่ไนซ์แน่ๆ เลย
“สวัสดีครับ” ผมยิ้มกว้างแล้วเอ่ยทักทาย เด็กคนนั้นยืนอ้าปากเหวอมองผมอย่างกับไม่เคยพบไม่เคยเห็นผมมาก่อน อะไรน่ะ? ผมก็ยิ้มค้างอยู่บนใบหน้าอย่างนั้น เด็กคนนั้นเบิกตากว้างขึ้นเรื่อยๆ แล้วกระโจนเข้ามากอดผมซะเต็มรัก แอ๊ก อะไรกันครับ ไอ้รัญงง!
“มอม! มอม!”
เอ๋? ผมลงมองตัวเอง มันก็ไม่ได้สกปรกมอมแมมอะไรนี่น่า จะมาหาว่าผมมอมได้ยังไง? ผมทำหน้างุนงงอยู่ตรงนั้น ปล่อยให้เด็กน้อยกอดผมอยู่อย่างนั้น พี่ไนซ์โผล่มาพร้อมรอยยิ้มและอุ้มไมนอสมาด้วย แน่นอนผมคล้ายเห็นไมนอสแล้ว จากตอนนั้นไงล่ะครับ โอเค มันเป็นการแอบมองนั้นแหละ ไมนอสเงยหน้ามองผมแล้วมีปฏิกิริยาแบบเดียวกันเป๊ะ อ้าปากเหวอเบิกตากว้างขึ้นเรื่อยๆ อะไรอีกล่ะเนี่ย?
“มอม!” ไมนอสแหกปากดังกว่า ดิ้นลงจากพี่ไนซ์แล้วพุ่งเข้ามากอดขาอีกข้างของผม โอเคๆ มอมก็มอม นี่ผมสกปรกขนาดนั้นเลยหรือไง? ผมขยับไปไหนไม่ได้เพราะเจ้าเด็กสองตัวนี้กอดขาผมร่ำร้องแสงแผดดัง มันหนักน่ะเนี่ย ผมถอนหายใจเหลือบสายตาไปมองพี่ไนซ์ที่มองลูกชายทั้งสองของตัวเองด้วยสายตาแปลกๆ ก่ำกึ่งความเศร้ากับความเสียใจ ผมเรียกเขา แววตานั้นก็เปลี่ยนไปเป็นรอยยิ้มสดใสเหมือนเดิม
“ไง หัวดำๆ นั้นไมนอส หัวน้ำตาลทองๆ นั้นแมนทีส”
เรียกลูกตัวเองเป็นหัวเลยเหรอครับ? ผมไม่รู้จะกล่าวอะไรกับเรื่องนี้ก็ได้แต่พยักหน้ารับไป พี่ไนซ์เดินเข้ามาแกะลูกน้อยที่ทำตัวเลียนแบบหมีโคล่า แต่พอไปแตะเท่านั้นแหละเจ้าสองตัวนี้โวยวายทันที พี่ไนซ์ถอนหายใจเฮือกก่อนจะจับหน้าน้อยๆ แหงนขึ้นมามองผมแล้วอธิบายด้วยท่าทางจริงจัง
“มัมมี่ของหนูผมยาว ผิวเข้มกว่านี้ แล้วก็ไม่สวยอย่างนี้หรอก”
“อือ” เด็กสองคนนั้นพยักหน้าเข้าใจแล้วปล่อยผมแต่โดยดี ว่าแต่นั้นมันคำอธิบายอะไรกันนะ ผมควรดีใจไหม? แต่ช่างเถอะ ตกลงที่เรียกมอมๆ อะไรนั้นที่แท้หมายถึงมัมมี่ แม่หรอกเหรอ? นี่ผมหน้าคล้ายแม่ของพวกเด็กนี่สินะ มิน่าถึงทำท่าแตกตื่นกันขนาดนั้น พี่ไนซ์ลากเด็กน้อยลากคนเข้าห้องอย่างยากลำบากแล้วเงยหน้ามองผมด้วยสายตาแปลกๆ อะไรเหรอ? ผมหันตัวกลับไปเห็นพี่พอลยืนกะพริบตาปริบๆ ตรงหน้าประตู
เวรรร! ไหงพี่พอลมาอยู่ที่นี้ได้ล่ะ!?
“เฮดีส?” เขาขมวดคิ้วมองพี่ไนซ์อย่างระแวงตัวจัด ก่อนจะลองเรียกอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงไม่มั่นใจ อะไรกันเนี่ย? ผมแทบจะกุมขมับกลุ้ม ให้ตายเถอะ ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ไปได้นะ ผมมองพี่ไนซ์พร้อมกับส่งสายตาขอโทษขอโพยที่ไม่ระวังจนมีคนตามมาแบบนี้ พี่ไนซ์มองผมนิดหน่อยแล้วหันไปพูดกับพี่พอล
“ผมไม่ใช่เฮดีสครับ ผมชื่อไนซ์”
“หะ? นี่มันเรื่องอะไรกันน่ะ?” พี่พอลดูจะสับสนในชีวิตมา เขาหันมาถามผมแบบจับต้นชนปลายไม่ถูก ผมถอนหายใจแล้วหันไปขอคำปรึกษาจากพี่มีอำนาจ พี่ไนซ์เองก็ถอนหายไม่ต่างจากผมแล้วเงยหน้าพูดกับพี่พอล
“เข้ามาก่อนสิครับแล้วจะเล่าให้ฟัง” พี่ไนซ์เอ่ยจบก็อุ้มเด็กๆ เดินเข้าไปในห้องพัก พี่พอลขมวดคิ้วทำหน้าลังเลก่อนจะเงยหน้ามามองผมอีกครั้ง เขาถอนหายใจแล้วก้าวเข้ามาในห้อง ในที่สุดก็มีคนเข้ามาร่วมรับฟังความลับนี้จนได้! ระหว่างที่พี่ไนซ์อธิบายต้นเหตุของเรื่องราวให้พี่พอลผู้ทำหน้าดำคล้ำเครียดฟัง ผมก็ถูกเด็กๆ มาเกาะแกะไม่ยอมปล่อย แถมเรียกผมว่ามอมๆ อยู่นั้นแหละ ก็บอกแล้วไงว่าเนรัญ เจ้าเด็กพวกนี้ก็สนใจกันเล๊ย เฮ้อ!
“ฝาแฝด? ทำไมพวกเราไม่เคยรู้เรื่องนี้เลยล่ะ? แล้วที่พี่ซูสมาที่นี้ก็เพราะคุณงั้นเหรอ?” หลังจากรับฟังมาได้สักพักพี่พอลก็เอ่ยถามอย่างข้องใจ ก่อนจะทำท่าเหมือนคิดอะไรบางอย่างออกจึงหันไปมองพี่ไนซ์ด้วยสีหน้าจริงจัง พี่ไนซ์ยิ้มแล้วพยักหน้า
“งั้นเหรอ? ผมนึกว่ามาดูแลความเรียบร้อยซะอีก” พี่พอลถอนหายใจแล้วคลายปมที่คิ้วออกจากกัน จากนั้นก็เงยหน้ามองพี่ไนซ์อย่างพินิจพิจารณา มันเหมือนมากใช่ไหมล่ะ ขนาดผมยังแยกไม่ออกถ้านิสัยไม่แตกต่างกันสุดขั้วแบบนี้ มีหวังแยกไม่ออกแน่ๆ
“เอ่อ ขอโทษนะครับ คุณชื่ออะไรนะ?”
“ผมชื่อไนซ์ครับ”
พี่พอลพยักหน้ารับแล้วทำหน้าเคร่งเครียดแต่ไม่พูดอะไรออกมาอีก พี่ไนซ์เลยหันมาคุยกันผมแทน ตกลงคนที่อยากจะแนะนำให้รู้จักก็คือ ลูกชายฝาแฝดสองหน่อนี่เองครับ ผมมองเด็กๆ แล้วส่ายหน้าปลง ฝาแฝดอีกล่ะ แต่นี่แยกออกง่ายเพราะหัวคนละสี และพี่ไนซ์ก็เฉลยว่าที่จริงแล้วเมื่อก่อนหัวสีเดียวกันแต่คุณแม่ของพี่ไนซ์แยกหลานไม่ออกก็เลยจับอีกคนไปย้อมสีผมมันซะเลย ถึงแยกออกได้ง่าย ตอนที่ได้ยินผมก็อึ้งไปเลย คุณแม่ของพี่ไนซ์ทำไมถึงขวานผ่าซากอย่างนี้ ชักจะสังหรณ์ใจรุนแรงซะแล้ว
“อันที่จริงผมอยากขอให้เธอช่วยอะไรหน่อยน่ะ”
“เอ๋? ช่วยอะไรเหรอครับ?”
“ช่วยเอาเด็กๆ ไปอยู่ด้วยหน่อยสิ แค่ตอนฉันผ่าตัดนี่แหละ เจ้าสองตัวนี่งอแงไม่อยากอยู่กับคุณแม่น่ะ” พี่ไนซ์เอ่ยถามด้วยความเกรงใจ ผมกะพริบตาปริบๆ เป็นผมก็ไม่อยากอยู่ด้วยหรอกครับ แค่แยกไม่ออกว่าเป็นใครก็ถูกจับไปย้อมผมแบบนั้นน่ะ แต่ว่าจะให้ผมหิ้วเด็กๆ ไปด้วยมันจะดีเหรอ? อย่าลืมสิว่าตอนนี้ที่บ้านของผมมียักษ์อยู่นะครับ!
“เอ่อ...”
“เธอก็อยู่คนเดียวด้วยนี่ เอาเด็กๆ เป็นอยู่เป็นเพื่อนสักอาทิตย์สิ” พี่ไนซ์พูดด้วยความหวังดีแต่มันช่างทำร้ายผมเหลือเกิน จะบอกยังไงดีล่ะว่าอาทิตย์นี้ผมไม่ได้อยู่คนเดียว! แถมตอนนี้มีพี่พอลจ้องเขม็งอยู่แล้วจะบอกว่าสุดสัปดาห์ผมเล่นเป็นเพื่อนพี่เฮดีสอย่างนั้นน่ะเหรอ? บ้าสิ! พูดไม่ได้หรอก! ผมพยักหน้ารับอย่างจำนน เด็กๆ ก็กรีดกราดเข้ามามะรุมมะตอมผมทันที
ฮือๆ ตายแน่กู!ตอนต่อไปพอลกำลังเปิดเผยเงื่อนงำสำคัญ!
และการลงโทษของเทพเจ้าเฮดีส
มันจะโหดแค่ไหนกันนะ? 555
หัวข้อ: ♕♕♕ ดีสุดขั้ว & ชั่วสุดขีด ♛♛♛ [Up. Special 1 P.102 13/5/58] (อ่าน 1096908 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก