หัวข้อ: ร้าย...หรือรัก ตอน จบแล้ว 2-2-55

[พระสนมฝ่ายซ้าย]

เพิ่งเข้ามาอ่านนะคะ
เฟคกะกันต์ตอนแรกๆเลวมากๆเลยน้า
ตอนนี้เฟคหายชั่วแล้ว ก็ดีค่า
รอลุ้นคู่กันต์ต่อไปค่า

[pound]

มารอจ้า.............

[Pa'veaw]

มารอด้วยคนเจ้าค่า
 

[bun]

มารอตอนต่อไป..............

[konjingjai]

คุณเคยรู้จักคำว่าเคยชินหรือเปล่า   ความเคยชินที่มีใครบางคนเข้ามายุ่งวุ่นวายในชีวิตของเราแม้ว่าเราไม่ต้องการมันเลยสักนิด   แต่มันก็ยังเข้ามาในชีวิตของคุณสลัดอย่างไงมันก็ไม่หลุด   จากคำว่าเคยชินมันจะกลายเป็นผูกพันหรือเปล่าก็ไม่รู้

“พี่ขิงค่ะ......พี่ขิง....”

เสียงเรียกชื่อผมพร้อมกับแรงเขย่าที่แขนทำให้ผมเริ่มรู้สึกตัวว่าตัวเองเหม่อลอยอยู่   ผมหันหน้าไปมองคนที่เขย่าแขนผมเมื่อสักครู่พร้อมกับยิ้มน้อยๆ  ให้เธอ  และผมก็ได้รอยยิ้มกลับมาเหมือนกัน

“ว่าไงแนนเรียกพี่ทำไม”

“ก็แนนเห็นพี่ขิงยืนนิ่งอยู่ตั้งนานแล้วคิดอะไรอยู่ค่ะ   แนนรู้สึกว่าช่วงนี้พี่ขิงเป็นอย่างนี้บ่อยนะค่ะ   คิดถึงแฟนหรือเปล่าเอย...”

แนนพูดพร้อมกับจัดของในร้านไปด้วย

“พี่ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย  แนนคิดไปเองนะซิ  ทำงานไปเถอะ  เดี๋ยวพี่นนท์ก็มาโวยวายใส่อีกหรอก  จำเรื่องเมื่อวานไม่ได้หรือไง”

เรื่องเมื่อวานก็คือแนนถูกพี่นนท์โวยวายว่าทำงานช้า  เมื่อแต่สนใจอย่างอื่นอยู่   แต่ผมว่าแนนก็ทำงานตามปกตินั้นแหละ  แต่พี่นนท์แกอารมณ์เสียมาจากไหนไม่รู้  แนนเลยโดนไปเต็มๆ 

“อูย.....พี่ขิงอย่าพูดซิ  เมื่อวานแนนยังกลัวไม่หายอยู่เลย  ไม่รู้พี่นนท์แกผีเข้าหรือไงก็ไม่รู้แนนกำลังทำงานเพลินๆ  มาถึงก็ใส่ไม่ยั่งแล้วก็เดินหนีไปเฉยเลย   แนนล่ะเบื่อโคตร  แล้วต่อไปนี้พี่ขิงก็จะไม่อยู่แล้ว  แนนคงโดนหนักแน่เลยไม่มีคนคอยช่วยกัน”

“ไม่เป็นไรหรอกน่า  ถึงพี่ออกไปแล้วพี่ก็จะแวะมาหาก็แล้วกัน”

ผมยิ้มให้แนนอีกครั้ง  ไม่ต้องแปลกใจไปหรอกครับที่ว่าผมจะไม่ได้มาทำงานที่นี่แล้ว  เพราะว่าผมตัดสินใจลาออกจากที่นี่แล้วนั้นเอง  ส่วนเหตุผลมันก็มาจากหลายส่วนเหมือนกันครับ   อย่างแรกคือผมต้องกลับไปเรียนอย่างจริงจังแล้วล่ะ   เพราะเวลาเรียนผมใกล้ไม่พอแล้วและมันก็ใกล้สอบเต็มทนแล้ว   อย่างที่สองก็คือผมสงสารคนในร้านครับที่จะต้องมีพวกลูกน้องของไอ้กันต์มาวนเวียนอยู่ตลอดเวลา   แม้ว่าตัวเจ้านายของพวกนี้จะไม่อยู่ก็ตาม

“เออ...พี่ขิงสังเกตหรือเปล่าค่ะว่าช่วงนี้คนที่เคยมาที่ร้านเราจะหายหน้าไป”

“ใครเหรอ....”

ผมหันล่ะความสนใจไก่ที่กำลังเดือนอยู่ในน้ำมันไปทางแนน

“ก็คนหล่อๆ  ไงค่ะ  ที่มากับพวกนั้นไงค่ะ”

พวกนั้นในความหมายของแนนและคนในร้านก็คือพวกลูกน้องของไอ้กันต์นั้นแหละ  ที่จะผลัดเปลี่ยนกันมานั่งอยู่ในร้าน  พอมีใครมาคุยหรือซื้อของกับผมนานๆ  เป็นพิเศษ   พวกนี้ก็จะเดินมาวนใกล้ๆ  ตัวผมจนพวกที่จะมาคุยกับผมต้องถอยไปเอง  ผมเลยต้องย้ายตัวเองมาทอดไก่อยู่หลังร้านนี้แหละ

“อืม...แต่ก็ดีแล้วไม่ใช่หรือไงล่ะแนนที่หายๆ  ไปนะ  ลูกค้าเรากลัวจะแย่อยู่แล้ว   พวกในร้านก็พากันกลัวไปหมด   รีบๆ  ทำงานไปเถอะ”

“แม้พี่ขิงก็   พูดถึงพวกนั้นไม่ได้เลยนะค่ะ  แต่แนนว่าเขาก็หล่อดีนะค่ะ  ถ้าใครได้เป็นแฟนนะคงดี”

ผมส่ายหน้าให้กับแนน  ถ้าแนนรู้ว่าไอ้คนหล่อๆ  ที่แนนพูดถึงนะมันร้ายขนาดไหน  แนนคงจะถอนคำถูดอย่างเร็ว      ผมทำงานจนหมดเวลางานผมจึงเข้าไปเก็บของแล้วออกมาลำลาเพื่อนร่วมงานทุกคน  รวมถึงพี่นนท์ด้วย    ตอนแรกทุกคนจะพากันไปเลี้ยงส่งผม  แต่ผมก็ปฎิเสธไปเพราะว่าช่วงนี้ผมเองเป็นอะไรไปไม่รู้  มันรู้สึกเหงาๆ  อยู่ในใจ  ไม่อยากไปสนุกที่ไหนเลย  ช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมาพอเลิกงานปุ๊บผมก็จะกลับคอนโดที่ไอ้กันต์มันซื้อใหม่ทันที

“โชดดีนะขิง...”

นี่เป็นคำพูดสุดท้ายที่พี่นนท์มอบให้ผม  และผมก็ไม่เคยได้เจอกับพี่นนท์อีกเลย   ผมเดินออกมาจากร้านตอนนี้ผู้คนที่พากันมาเดินเลือกซื้อของภายในห้างที่ร้านตั้งอยู่มีอยู่บางตามาก  เพราะนี่เป็นเวลาที่ห้างใกล้จะปิดแล้ว

เพียงแค่ผมก้าวเท้าพ้นออกมาจากร้านนายชัยลูกน้องคนสนิทของไอ้กันต์ก็เดินเข้ามาประกบผมทันที   ช่างทำหน้าที่ได้ดีจริงๆ     แม้ว่าเจ้านายของเขาจะไม่อยู่ก็ตาม

“คุณขิงจะกลับห้องเลยหรือเปล่าครับหรือว่าจะไปที่อื่นก่อนผมจะได้พาไป”

ผมส่ายหน้าปฎิเสธไป  ผมเองไม่มีความรู้สึกอยากไปไหนทั้งนั้นแหละ

“งั้นกลับห้องกันนะครับ   ส่งกระเป๋ามาครับผมจะถือให้”

ผมส่งกระเป๋าให้นายชัยไปถือให้   ตอนแรกๆ  ผมก็ไม่ยอมให้นายชัยช่วยถือให้หรอกครับ   กระเป๋าใบแค่นี้ผมถือเองได้   แต่นายชัยก็ตื้อครับจนสุดท้ายผมก็อ่อนใจ  ผมจึงยอมๆ  ไปจะได้หมดเรื่องเสียที

“คุณขิงครับไม่ทราบว่าจะทานอะไรหรือเปล่าครับผมจะได้สั่งให้ไอ้ปานมันไปซื้อมาให้   ช่วงนี้ผมว่าคุณขิงไม่ค่อยทานอะไรเลยนะครับผมว่าผอมลงนะครับ”

เดินกันไปได้สักพักนายชัยก็ถามผมขึ้น  ว่าผมอยากทานอะไร  ถ้าผมตอบว่าอยากทานหนวดเต่า  เขากระต่าย  ไม่รู้ว่านายชัยจะไปหามาให้ผมทานได้หรือเปล่า   ผมจึงตอบไปแบบกลางๆ  เพราะผมเองก็คิดไม่ออกเหมือนกัน

“เหรอ...ผมไม่เห็นจะรู้สึกตัวเลย   งั้นเอาอะไรมาก็ได้นะนายชัยแล้วก็สั่งมาให้นายชัยด้วยก็แล้วกัน   เอาให้เหมือนของผมนะไม่ต้องแยกหรอก”

ผมสั่งนายชัยไป   เพราะนายจะสั่งมาให้เฉพาะผมกินเพียงคนเดียว  ส่วนตัวเองนั้นผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าไปกินอะไร   ขนาดว่าผมกับนายชัยอยู่ที่คอนโดกันเพียงสองคนเท่านั้น    ส่วนไอ้กันต์นะเหรอ  มันหายหัวไปเป็นอาทิตย์แล้วล่ะครับ   แต่ผมก็ไม่สนใจมันหรอกว่ามันจะไปไหนไม่ใช่เรื่องของผมสักนิด.....จริงๆๆ

“แต่....”

“ไม่มีแต่หรอกนายชัย   ถ้าไม่ซื้อมาทานด้วยกันผมก็ไม่เอาอะไรทั้งนั้นแหละ”

“ครับ....ครับ”

นายชัยรับปากผมด้วยความเกรงใจ   ผมเดินนำหน้านายชัยมาจนถึงรถที่จอดอยู่โดยที่มีคนขับรถรออยู่แล้ว   พอถึงรถนายชัยก็รีบเดินไปเปิดประตูรถให้ผมทันที   นี่ก็เป็นอีกอย่างที่ผมไม่คุ้นชินเสียที  และมันก็เป็นอีกหนึ่งในหลายๆ  เรื่องที่นายชัยจะทำให้ผม  แม้ว่าผมจะไม่ต้องการมันเลย   และไอ้ตัวต้นเหตุก็คงเป็นไอ้กันต์อีกนั้นแหละ

พอกลับมาถึงห้องอาหารก็ถูกอุ่นเตรียมไว้ให้ผมเรียบร้อยแล้ว  คงเป็นคนที่ชื่อปานนั้นแหละมาจัดเตรียมไว้ให้ผมตามที่นายชัยสั่ง   ผมจึงลงมือทานก่อนที่จะไปอาบน้ำแล้วนอนเพราะวันนี้ก็เหนื่อยกับงานมาทั้งวันแล้ว   และผมก็หลับไปในทันที  ที่หัวถึงหมอน

ผมเริ่มมารู้สึกตัวอีกครั้งตอนกลางดึก    เหมือนมีใครเอามือมาลูบที่หน้าท้องของผมไปมาแล้วก็มีลมหายใจอุ่นๆ   อยู่ที่ข้างแก้ม  ของผม

“อือ...ใครอ่ะ”

ไม่มีคำตอบมีแต่เพียงอาการรุกหนักขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเขาคนนั้นรู้แล้วว่าผมรู้สึกตัว ผมเองก็พอจะเดาได้เหมือนกันว่าเป็นฝีมือของใครที่มาทำอย่างนี้กับผม   ไอ้กันต์นั้นแหละที่กล้าทำอย่างนี้กับผม

ความรู้สึกแรกที่รู้ว่าเป็นไอ้กันต์ผมรู้สึกดีใจมากๆ  ก่อนที่ความรู้สึกน้อยใจจะเข้ามาแทนที่  ผมเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไม่ผมจะต้องรู้สึกอย่างนี้กับมันด้วยไม่รู้  ผมพลิกตัวหันหลังให้มันทันที่

“ขิงครับ...เป็นอะไรไปเหรอคนดี    พี่คิดถึงขิงจะแย่อยู่แล้ว”

ไอ้กันต์หยุดมือที่กำลังลูกไล้ที่บริเวณสะโพกของผมแล้วล้มตัวมานอนตะแคงหันหน้ามาทางผมส่วนมือที่หยุดลูบไล้นั้นก็มากอดที่เอวของผมแทน

“งอนพี่เหรอครับ...”

ผมยังคงนอนเงียบอยู่อย่างนั้น  ไอ้กันต์มันก็เงียบลงเหมือนกัน   เหมือนกับว่ามันเองก็คิดอะไรอยู่เหมือนกัน   ก่อนที่มันจะพลิกตัวของผมให้หันหน้ามาเผชิญกับมัน   ผมพยายามขืนตัวเอาไว้  แต่ผมเองก็สู้แรงไอ้กันต์ไม่ได้เหมือนเดิม   สุดท้ายผมก็จ้องตาอยู่กับมัน   ไอ้กันต์มันอมยิ้ม

“งอนพี่หรือคิดถึงพี่กันแน่น๊า....”

มันพูดยิ้มๆ  ยิ่งทำให้ผมโมโหมันอย่างไม่มีเหตุผล

“งอนเชี๊ยอะไร”

ผมลุกขึ้นนั่งทันที   ไอ้กันต์มันก็ลุกขึ้นมานั่งเหมือนกันแล้วมันก็ค่อยๆ  ขยับมานั่งใกล้ๆ  ผมแล้วมันก็ถือโอกาศกอดผมเอาไว้

“ปล่อยอึดอัด”

ผมแกะมือมันออก  แต่ผมยิ่งแกะมันก็ยิ่งกอดแน่นขึ้น

“ไม่ปล่อยจนกว่าจะพูดกันให้รู้เรื่องก่อนว่าขิงเป็นอะไร”

“กูไม่เป็นอะ...ไรทั้งนั้นแหละ”

ผมพูดติดขัดเพราะไอ้กันต์มันเล่นเอาหน้าของมันมาใกล้ๆ  กับหน้าผม  จนแทบจะชิดอยู่แล้ว   แค่นี้ก็รู้สึกเขินจะแย่อยู่แล้ว   หน้าผมคงแดงไปหมดจนไอ้กันต์มันสังเกตได้  จนมันยิ้มออกมา

“เหรอ....”

“กวนตีนแล้วไอ้กันต์แล้วก็เอาหน้าเน่าๆ  ของมึงออกไปเลยกูจะนอน”

ผมผลักหน้าของมันออกก่อนที่จะรีบล้มตัวลงนอน  ส่วนไอ้กันต์มันก็หัวเราะก่อนที่มันจะลุกขึ้นแล้วหายไปอาบน้ำอย่างอารมณ์ดี  มันน่าไม่ล่ะ  อยู่ๆ  จะไปก็หายหน้าไปเลย  พอกลับมาก็กวน...น   

[Pa'veaw]

หายไปก็นานชิๆๆ

มาก็สั้นเชอะๆๆๆ

 

[nunamicky]

อย่างนี้เค้าเรียกว่า "รัก" รึเปล่าน้า

[liptudzii_chi]

มาซักทีเน้อ ตั้งนาน กว่าจะมา ทำไมน้อยจัง thx

[silverspoon]

ยินดีต้อนรับกลับค่ะ 

อยากให้คู่นี้หวานๆกันมั่ง ทรมานกันมาเยอะละ

[august_may]

เริ่มรักแล้วรึเปล่าขิง ปากแข็งจริงๆ

[ease supsnerv]

ฮ่วย..ไอ้พี่กันต์ก็อย่าแกล้งขิงดิ่ จะเอาไงก็เอา พูดตรงๆ ชักสงสารขิงแล้วเนี่ย!

[Dee^daY]

 อยู่ๆ  จะไปก็หายหน้าไปเลย  พอกลับมาก็กวน...น
..ก็เหมือนกับคนเขียนตอนนี้แหละ..

[taroni]

มาแล้ว 

[insomniac]

นานๆ มาที แต่สั้นเชียว อยากอ่านยาวๆ อ่ะครับ
แต่ก็พอหายคิดถึงแหละ เมื่อไหร่จะหวานเต็มๆ เนี่ย

[n2]

ขิงเริ่มมีใจกับกันต์บ้างแล้ว

[aehJTS]

  ขงเริ่มรักแล้วอะดิ

ปล.ดีใจนะคะที่คนแต่งกลับมาคิดถึงมากคะอย่าหายไปนาน ๆ อีกนะ

  คะ

[matame]

เลี้ยงด้วยลำแข้งจริงๆคู่นี้

[matame]

เขาเริ่มมีงอนกันด้วยอ่ะ พัฒนาๆๆๆ

[♠♥♦♣]

เรียกว่ารักมั้งคะเธอ อิอิ

[little_nok]

อ่านรวดเดียวถึงตอนนี้แล้ว
ตอนแรกโหดร้ายมาก เกลียดไ่อ่สองคนนี้มาก
ก็คิดเหมือนกันว่าคล้ายๆ นิยายเรื่องหนึ่งในบอร์ด
แต่ก็ไม่เป็นไร ชอบแนวๆ นี้อยู่
ตอนต่อๆ มาก็ไม่ค่อยคล้ายแล้วค่ะ
ตัวละครอารมณ์ผันแปรมาก เปลี่ยนเร็วมาก
ตอนแรกๆ กับตอนนี้ ต่างกันเยอะ ทั้งความคิด การกระทำ
คิดอีกที ก็ดีเหมือนกัน โหดแบบแรกๆ มากไม่ไหว บีบหัวใจคนอ่าน

[yeyong]

เรียกให้คนแต่งกลับมาไวๆ

[bbyuqin]

หุหุ...งอนเพราะคิดถึง เพราะน้อยใจ แบบนี้นี่รักกันต์เข้าไปแล้วสิ..
ว่าแต่กันต์หายไปไหมานะปล่อยให้ขิงอยู่กับลูกน้องคนสนิทเป็นอาทิตย์

[ordkrub]

ในที่สุด ขิงก็เริ่มอ่อนไหวแล้ว

[kiizkziekiizk]

อ่านจนทันแล้วววว มาอ่านครั้งแรกค่า
ฟู่ว ว ~
เมื่อไรจะหวานซะทีเน้อ คู่พี่กันต์กะขิงเนี่ยยยย
ทำไมรู้สึกเหมือนคู่เฟคกับบีม เงียบหายไปเยย

ไรเตอร์ค่ะ มีหลายจุดนะค่ะที่พิมตัวละครผิดเลยทำให้งงๆไปบ้าง
(อย่างเช่นต้องเป็นกันต์แต่พิมเป็นเฟค)

รออัพนะค่ะ 

[karenoo]

ค้างอ่ะ..หายไปตั้งนานยังอ่านไม่จุใจเลยจบล่ะ
เอ้ารอต่อไป writer รีบกลับมาไวๆนะค้าาาา

[saotome]

กลับมาแว้วววว 
คิดถึงพี่เฟคคร๊าบบบบบบบ 

[konjingjai]

เสียงไอ้กันต์มันร้องเพลงเสียงดังในห้องน้ำอย่างคนอารมณ์ดี   มันทำให้ผมพลอยนอนไม่หลับไปด้วย  ผมนอนฟังเสียงมันร้องเพลงอยู่อย่างนั้นอีกสักครู่ก่อนที่มันจะเดินออกมาจากห้องน้ำ   ผมได้ยินเสียงมันค้นหาเสื้อผ้าของมันที่อยู่ในตู้   แค่เพียงครู่เดียวไอ้กันต์มันก็แต่งตัวเสร็จ   มันคงไม่มีอะไรให้มันเลือกมากหรอกครับ  ก็อย่างที่บอกไปนั้นแหละว่าคอนโดที่ผมกับมันอยู่กันตอนนี้เพิ่งซื้อใหม่ก่อนที่มันจะหายตัวไปไม่กี่วัน   ดังนั้นสมบัติของมันจึงมีไม่มาก

สาเหตุที่ไอ้กันต์มันซื้อคอนโดใหม่มันก็ไม่มีอะไรหรอกครับ  แค่มันเริ่มทนไม่ได้ที่จะอยู่ห้องเช่าเล็กๆ  ของผมไม่ได้เท่านั้น   ไอ้กันต์มันบ่นว่าไม่สะดวกบ้างล่ะ  เล็กไปบ้างล่ะ  แต่พอผมเอ๋ยปากไล่ให้มันกลับไปอยู่บ้านของมัน   มันก็ไม่ยอมไป   มันทนได้อีกหลายวันมันจึงบังคับให้ผมกลับไปบ้านกับมันอีก  แต่ผมไม่อยากกลับไปอยู่ที่บ้านหลังนั้นอีก  มันมีความทรงจำที่ไม่ดีกับผมสักเท่าไร   ผมบอกกับมันว่าถ้ามันบังคับให้ผมกลับไปอยู่ที่นั้น  ผมจะหนีไปอีก  แล้วครั้งนี้มันจะตามหาผมไม่เจอแน่นอน     มันเงียบไปสักพัก  ก่อนที่มันจะโทรหาใครบางคน  แล้วเย็นนั้นตอนที่มันรับผมกลับห้อง  มันก็พาผมมาที่คอนโดแห่งนี้ ข้าวของที่ผมมีอยู่ทั้งหมดก็ถูกย้ายมาไว้ที่นี่เป็นที่เรียบร้อยแล้ว

เสียงไอ้กันต์มันเดินอ้อมเตียงมาฝั่งที่เป็นของมันแล้วมันก็ขึ้นมาบนเตียงแล้วมันก็สอดตัวเข้ามาอยู่ใต้ผ้าห่มผืนเดียวกับผม  ก่อนที่มันจะมากอดผมจากด้านหลัง  ด้วยความเย็นของตัวของมันทำให้ผมขนลุกทันที

“ขิง...หลับหรือยังครับ  ถ้ายังไม่หลับหันหน้ามาคุยกับพี่ก่อนซิครับ   พี่คิดถึงขิงจะแย่อยู่แล้ว”

เสียงไอ้กันต์มันพูดอ้อนผมอยู่แถวใบหูของผมนี่แหละ   ความอุ่นที่ออกจากปากของมันรดอยู่ใกล้ๆ  ผมจนผมรู้สึกได้  แต่ผมก็ยังนิ่งเฉยไม่ยอมพูดคุยกับมัน   ถ้าผมนิ่งเอาไว้  มันจะได้คิดว่าผมหลับไปแล้ว  และมันจะได้ไม่กวนผม   แต่ผมกลับคิดผิด

“พี่รู้นะว่าขิงแกล้งหลับ  ถ้าขิงไม่หันมาคุยกับพี่ดีๆ  พี่จะปล้ำขิงนะครับ”

ผมยังเฉยอยู่  แต่เพียงครู่เดียว  ไอ้กันต์มันก็เอามือที่กอดเอวผมไว้มาลูบไปมาที่หน้าท้องของผม   แล้วมันก็ค่อยๆ  เคลื่อนเอาตัวของมันมาค่อมผมไว้   แต่นี้ผมก็เฉยไม่ได้อีกแล้ว

“มีอะ..ไร...”

ผมพูดยังไม่ทันจบไอ้กันต์มันก็เอาปากของมันมาปิดที่ปากของผมไว้   มันใช้ความชำนาญปราบผมจนอยู่กับที่

“ฮิอ...อออือ.”

ผมเผลอร้องสิ่งที่น่าอายออกมา   พอไอ้กันต์มันได้ยินเสียงร้องครางของผม   มันก็ยิ่งรุกผมหนักขึ้น   แต่การุกของมันแฝงไปด้วยความอ่อนโยนมากกว่าทุกครั้งมันพยายามเอามือของมันมาแกะกระดุมเสื้อที่ผมใส่นอน  ผมก็เอามือไปปัดมือมัน  แต่พอผมไปปัดมือมันมันก็ยิ่งรุกผมหนักขึ้นเรื่อยๆ   จนผมเผลอไปกับมันมารู้สึกตัวอีกครั้งไอ้กันต์มันก็สอดใส่เข้าไปในตัวผมเรียบร้อยแล้ว

“ไอ้เชี่ยกันต์เอาออกกูเจ็บ”

ผมเอามือทุบที่ไหล่ของมัน  เพราะผมเริ่มรู้สึกตึงจนเจ็บไปหมด  ก็อยู่ๆ  มันก็ดันเข้ามาผมยังไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจเลย

“นิดเดียะครับ  เดี๋ยวก็หายเจ็บแล้ว”

“ไอ้ควายไม่เจ็บเชี๊ยอะไรล่ะมึงมาโดนบ้างเอาไหม   ...โอ๊ยยย”

ยังไม่ทันที่ผมจะพูดจบเลยไอ้กันต์มันก็เริ่มขยับเอวของมัน  ไม่เคยฟังกันบ้างเลยนะมึง   ไอ้คนเอาแต่ใจ

“ไอ้กันต์ไอ้เชี๊ย  อืออ   ไอ้ควายไอ้ชั่ว  มึงระวังตัวนะกูจะเอาคืน”

ผมร้องด่ามันเอระบายความเจ็บกับความอึดอัดกับสิ่งที่มันยัดเยียดให้ผม

“ไม่น่ารักเลยนะครับขิง   เมื่อไรจะเลิกปากร้ายกับพี่เสียทีล่ะครับ”

“ไม่โว๊ย...ไอ้สัด   อือ.....ออ”

“งั้นสงสัยพี่ต้องสั่งสอนให้รู้สำนึกเสียบ้างแล้วล่ะ”

“โอ๊ย...หยุดไอ้กันต์   ไอ้ควาย”

ยิ่งผมว่ามันเท่าไรมันก็ยิ่งเร่งความเร็วของเอวมันมากขึ้น   จนผมสั่นตามแรงกระแทกของมันจนหัวไปชนกับเตียง

“ไม่หยุดจนกว่าขิงจะยอมพูดดีๆ  กับพี่ก่อน”

“ไม่....”

“ไม่แน่นะ”

“อือ...โอ๊ย...สัดดดดด..กันต์”

ยิ่งผมไม่ยอมไอ้กันต์มันก็ยิ่งแกล้งผมมากขึ้นจากที่มันเร่งจนเร็ว  มันก็ค่อยๆ  ช้าลงแต่เพิ่มความหนักหน่วงมากขึ้นแทน   จนหัวของผมไปกระแทกกับหัวเตียงจนเจ็บ   มือของมันก็เอื้อมมาจับที่น้องชายของผมแล้วรูดไปมาเพื่อเพิ่มความต้องการของผมให้มากขึ้นไปอีก

“อือ....ยอมก็ได้”

สุดท้ายผมก็ต้องยอมแพ้ให้แก่มันจนได้   พอมันได้ยินว่าผมยอมแพ้มันแล้ว  มันก็ยิ้มออกมาแล้วมันก็ลดความรุนแรงลง

“ก็แค่นั้นแหละ...จะต้องให้พี่บังคับ”

ผมหันหน้าหนีมัน  ไม่อยากมองหน้ามันเลย   สุดท้ายผมก็ผ่ายแพ้ให้กับมันอีกจนได้

“มองหน้าพี่ก่อนซิครับขิง”

เมื่อผมไม่มองหน้ามัน  มันก็บังคับผมอีก  มันเอามือไปจับหน้าให้ผมหันมามองมัน   ผมก็ต้องยอมมันอีก

แล้วจากนั้นทุกอย่างมันก็เป็นไปตามแต่ที่ไอ้กันต์มันต้องการ   มันชักนำพาผมให้ตามมันไป   และเหมือนว่าผมเองก็จะตามมันไปโดยที่ไม่ขัดขืนเลยแม้แต่น้อย   จนทุกอย่างจบลง

“เป็นไงครับ...หายงอนพี่หรือยัง”

ไอ้กันต์มันถามผมระหว่างที่มันเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดคราบต่างๆ  ที่มันทิ้งเอาไว้บนตัวผม   ส่วนผมนั้นนอนคว่ำหน้าหมดแรงอยู่อย่างนั้น

“ใครงอน..มึง”

ผมตอบมันไป   ไอ้กันต์ก็ยิ้ม   เม่ง...จะอารมณ์ดีไปถึงไหนของมันว่ะ

“ครับ...ไม่งอนก็ไม่งอนแล้วขิงรับปากพี่แล้วไม่ใช่เหรอว่าจะพูดกับพี่ดีๆ”

“ก็พูดดีๆ  แล้วไงมึงจะเอาไงอีก”

“อืม....เอาเถอะนี่ถือว่าเป็นการเริ่มต้นก็แล้วกันนะครับ   แต่ขิงรู้ป่ะว่าพี่คิดถึงขิงมากๆ  เลยล่ะ  นี่พอพี่เสร็จงานที่เชียงใหม่พี่ก็รีบบินกลับมาหาขิงเลยนะ”

“อืม...แล้วแล้วจะบอกกูเพื่อ..”

ผมตอบมันไป   มันจะได้เลิกกวนผมเสียที  แต่มันก็ยังคุยเรื่องที่มันหายไปว่ามันไปทำอะไรมาบ้าง  ทั้งๆ  ที่ผมไม่ได้อยากรู้สักนิดเลยว่ามันไปทำอะไรมา   ผมนอนฟังมันพูด   น้ำเสียงที่นุ่ม ทุ้มสลับกันไปมาทำให้ผมเพลินจนหลับไป

ผมตื่นอีกครั้งเพราะได้ยินเหมือนเสียงคนกำลังค้นหาอะไรบางอย่างอยู่ในห้อง  ผมลืมตาตื่นขึ้นมาเห็นว่าข้างนอนยังมืดอยู่เลย  แต่ไอ้กันต์มันกลับแต่งตัวหล่อเพื่อออกไปข้างนอกเรียบร้อยแล้ว  ผมจึงลุกขึ้นนั่งแล้วมองไปยังมัน  จนไอ้กันต์หันมาเห็นว่าผมตื่นแล้ว

“อ้าว...ขิงตื่นแล้วเหรอครับ  ขอโทษที่  พี่ทำให้ขิงตื่นหรือเปล่าครับ”

ผมส่ายหัวให้มัน   ตาผมงี้แทบลืมไม่ขึ้นแล้ว  ผมก้มลงมองตัวเอง  ผมเห็นว่าผมใส่ชุดนอนเรียบร้อยแล้ว  แต่ว่าไม่ใช่ตัวที่ใส่เมื่อคืน  ไอ้กันคงเอาของมันมาใส่ให้ผมนั้นแหละ

“งั้นตื่นขึ้นมาทำไมล่ะครับนอนต่อเถอะ”

“ไม่ง่วงแล้วล่ะ”

“ไม่ง่วงอะไรกัน  ตางี้แทบจะลืมไม่ขึ้นแล้ว  นอนเถอะครับ”

“แล้วมึงแต่งตัวจะไหเหรอไอ้กันต์”

ผมไม่สนใจคำพูดของมันหรอก  แต่ผมสนใจว่ามันจะตื่นขึ้นมาแล้วแต่งตัวจะไปไหนแต่เช้ามากกว่า

“พี่จะไปเชียงใหม่นะครับ   อีกสามวันพี่จะกลับมานะ”

แค่ผมได้ยินว่ามันจะกลับไปที่เชียงใหม่อีกรอบ  ใจผมก็รู้สึกโหวงๆ  อย่างไงไม่รู้   เหมือนกับตอนที่มันหายตัวไป   ไอ้กันต์มันเดินมาหาผม  แล้วนั่งลงบนเตียงข้างๆ  ผม

“โอ้...อย่าทำหน้าอย่างนั้นซิครับคนเก่ง   พี่ติดงานสำคัญจริงๆ  นะครับ”

ไม่รู้ว่าผมทำหน้าอย่างไงออกไป  ไอ้กันต์มันถึงมาพูดอย่างนี้กับผม  แต่ที่รู้ๆ  พอผมได้ยินมันพูด  ผมก็เหมือนจะร้องไห้ออกมา   ทำไมผมถึงได้รู้สึกอ่อนแอ่ขนาดนี้ว่ะ   เมื่อก่อนยังไม่เป็นอะไรอย่างนี้เลย  นี่มันไม่อยู่ผมน่าจะดีใจซิไม่ใช่เป็นอย่างนี้    ไอ้กันต์มันคิดอะไรไม่รู้อยู่สักพัก  ก่อนที่มันจะดึงมือให้ผมลุกขึ้น

“เห่ย....อะไรไอ้กันต์ปล่อยกูก่อน”

ผมดิ้นโวยวายอยู่ที่หน้าห้องน้ำ

“ก็พี่จะให้ขิงไปอาบน้ำแต่งตัวไงครับ   พี่จะพาขิงไปเชียงใหม่ด้วยดีกว่า”

“ไม่เอา..ไม่ไปเรื่องอะไรกูจะต้องไปกับมึงด้วย”

ผมโวยวายทั้งๆ  ก็แอบดีใจลึกๆ  นะว่าจะได้ไปเชียงใหม่กับมัน  แต่จะให้มันรู้ว่าผมดีใจไม่ได้   นี่มันเป็นความรู้สึกที่ผมเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน

“แล้วงานกูล่ะ  ถ้ากูขาดงานแล้วกูโดนไล่ออกใครจะรับผิดชอบ”

“แต่ขิงลาออกแล้วไม่ใช่หรือไงครับ”

ผมพลาดไปถนัดที่เอาเรื่องงานมาอ้างกับมัน  ผมลืมไปเลยว่าเรื่องที่ผมลาออกจากงานนายชัยก็รู้และถ้านายชัยรู้  เจ้านายของเขาจะไม่รู้เลยหรือไง

“ไม่ต้องพูดมากครับ  พี่ให้เวลาครึ่งชั่วโมงนะครับ   เร็วๆ  นะครับ”

“แล้วเสื้อผ้าล่ะยังไม่ได้จัดเลย”

“ไม่ต้องจัดก็ได้  เอาไว้ไปซื้อใหม่ที่นู๊นก็ได้ครับ  เร็วๆ  นี่หมดเวลาไป 5  นาทีแล้วนะครับ

สุดท้ายผมก็ถูกดันให้เข้าไปในห้องน้ำจนได้  ผมอาบน้ำแล้วออกมาผมก็เห็นมันโทรสั่งงานใครไม่รู้อยู่   

พอผมแต่งตัวเสร็จผมก็นั่งรถมากับมันมาที่สนามบิน  ที่นั้นมีนายชัยยืนรออยู่แล้ว  พอนายชัยเห็นผมสองคนก็รีบเดินมาหาแล้วทำความเคารพ ผมสองคนก่อนที่จะยื่นตั๋วเครื่องบินมาให้พวกผมสองใบ  และตัวเขาเองเก็บใบหนึ่งใบ  แปลว่า  นายชัยจะเดินทางไปด้วยนั้นเอง  และจากนั้นไม่กี่ชั่วโมง  ผมก็เดินทางมาถึงเชียงใหม่พร้อมกับไอ้กันต์และนายชัย

ระหว่างที่ผมแยกตัวจากไอ้กันต์กับนายชัยเพื่อไปเข้าห้องน้ำนั้นตอนที่ผมทำธุระเสร็จกำลังจะเดินไปรวมกลุ่มกับไอ้กันต์ก็เห็นว่าไอ้กันต์มันกำลังยืนคุยอยู่กับเพื่อนของมันก็คือไอ้เฟค   สงสัยไอ้พี่เฟคมันจะมาเที่ยวมั้งเพราะข้างๆ  ตัวของไอ้พี่เฟคมันมีกระเป๋าเดินทางวางอยู่สองใบ  และก็ยังมีเด็กผู้ชายหน้าตาหน้ารัก และน่าจะยังเรียนมัธยมอยู่เลยยืนเกาะแขนอยู่ข้างๆ

เด็กคนนั้นคงเป็นแฟนไอ้พี่เฟคแน่ๆ  เพราะไอ้กันต์มันเคยเล่าให้ผมฟังว่าไอ้เฟคมันชอบผู้ชายด้วยกัน  แต่แง๋ล่ะ  ตัวผมเองก็รู้  งั้นผมจะเอาบีมไปให้มันเหรอ   นึกถึงบีมที่ไร  ผมก็รู้สึกผิดขึ้นมาทุกครั้งที่ผมไปทำอย่างนั้นกับบีม   ผมไม่รู้หรอกว่าตอนนี้บีมเป็นไงบ้าง  เพราะผมไม่เคยเจอบีมอีกเลย  ความรู้สึกผิดของผม  ทำให้ผมต้องคอยหลบหน้าบีมทุกครั้งที่เจอหน้า

และผมก็คงได้รับกรรมที่ทำขึ้นแล้วล่ะ  ถึงต้องมาเป็นอย่างทุกวันนี้

แต่พอผมจะเดินไปหาไอ้กันต์  ไอ้พี่เฟคมันก็เดินจากไปแล้ว   มันเลยมองไม่เห็นผม  ผมจึงมองตามมันไป

“มองอะไรล่ะขิง”

“นั้นมันพี่เฟคใช่ป่ะ”

“อืม....ใช่มีอะไรหรือเปล่า”

“เปล่า....ไม่มีอะไรหรอก   ไปกันหรือยังล่ะ”

ผมเลิกให้ความสนใจเรื่องของไอ้เฟค   ผมหวังเพียงแต่ว่าตอนนี้ไอ้พี่เฟคมันคงปล่อยให้บีมเป็นอิสระแล้วล่ะ   ไม่งั้นมันคงไม่พาคนอื่นมาด้วยแบบนี้หรอก 

[naiin]

กำลังจะไปได้ดีนะเนี่ย สาธุขอให้ตลอดรอดฝั่งนะ อยากเห็นหวานๆมั่ง เหนื่อยแทน

[bbyuqin]

เริ่มหวั่นไหวไปกับกัณฑ์แล้ว อีกไม่นานหรอก อิอิ ... แล้วนี่จะได้หายข้องใจว่ากัณฑ์หายไปไหนมา  +1 จ้า

[nunamicky]

กันต์โหมดนี้น่ารักจังนะคะ