บทที่ 31ผมอยู่ที่โรงละคร กำลังนั่งคุยอยู่กับแก้ว
พุธซึ่งแสดงรอบบ่ายเสร็จแล้ว ออกมาฝากซื้อของ
แต่ฝากแก้วซื้อ... ทั้งๆที่ผมกับแก้วนั่งอยู่ด้วยกัน
เหมือนพุธตั้งใจที่จะไม่คุยกับผมยังไงก็ไม่รู้สิ
แล้ว... สุดท้ายผมก็ลงไปซื้อข้าวให้พุธ ไม่อยู่ขอบคุณหน้างานหลังจากคนดูออกมาจากโรงละคร
ในใจผมนึกแค่ว่า "พุธหิว" และไม่ได้คิดถึงเรื่องอื่นเลย
แต่พอซื้อเสร็จ ผมกลับให้แก้วเป็นคนเอาไปให้พุธ เพราะคิดว่าพุธมันคงไม่อยากเจอหน้าผมหรอก
...แต่ แก้วก็เดินกลับออกมา พร้อมกับบอกผมว่าต้องไปธุระด่วน... ผมเลยต้องเข้าไปรอให้พุธออกมาจากโณงละคร
พุธถามหาแก้ว ผมบอกว่าแก้วไปธุระ ก่อนจะยื่นถุงใส่ข้าวส่งให้
พุธรับไป แล้วพูดว่า "ขอบคุณ"
...ผมไปหอย่างอื่นทำ อย่างน้อยผมจะได้ไม่มัวจมอยู่แต่กับความคิดที่ว่า พุธ ไม่อยากเจอผม
ไม่รู้สิ... ทำไมผมรู้สึกเหมือนกับว่าผมกับพุธได้ถอยกลับไปในจุดเดิม ก่อนที่จะมาสนิทกัน...
ช่วงเวลาที่ผมได้ทำอะไรเพื่อตัวเองมีแค่ช่วงเวลาเดียว ช่วงเวลานั้นคือการที่ผมได้ทำอะไรให้กับคนที่ผมรัก
เพราะมันเป็นการให้ ที่ผมให้อย่างเต็มใจ และทำให้ผมมีความสุขเช่นกัน
ผมที่ได้แต่ ให้ ไม่ว่าจะเต็มใจหรือไม่เต็มใจก็ตาม ได้รับความสุขอย่างมากมายในการทำอะไรให้คนที่ผมรักอย่างเต็มใจ
จนใครก็ตามที่ผมรัก คงจะรู้สึกรำคาญ กับการให้ที่มากเกินไปของผม...
หนึ่งในนั้น คงจะเป็นพุธผมรู้สึกไม่สบายใจ... ผมรู้สึกกดดัน รู้สึกไม่ค่อยดี
ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะช่วงนี้ได้นอนพักผ่อนน้อยด้วยมั้ง?
อีกส่วนก็เพราะ... คิดมากเรื่องพุธ
ผมเริ่มประสาทกิน... แต่ต้องพยายามทำตัวตามปกติ ไม่ให้ใครต้องเป็นกังวล
แต่มันยากเหลือเกินตอนนี้... ผมไม่เข้าใจเหมือนกัน ถ้าไม่ใช่เรื่องของความรัก ผมเคยเป็นคนที่เก็บความรู้สึกได้เก่งจะตาย...
แล้ว เมื่อการแสดงรอบสุดท้ายจบลง
...แม่ผมโทรมาบอก ว่าอาม่าเข้าโรงพยาบาลอยู่ ตอนนี้
ก่อนจะสายตัดไป ผมโทรกลับเท่าไรก็ไม่ติด...
...อะไร กันนัก กันหนา วันนี้ เป็นวัน อะไร...
ผมเครียด แล้วคนแรกที่โดนผมวีน คือ แก้ว
เพราะแก้วบอกว่าจะขอกลับกับผม แต่ไปๆมาๆก็จะกลับกับพุธแทน
ผมเลยเผลอวีนใส่มันด้วยความรำคาญ ที่ไม่รู้มันจะเอายังไงกันแน่ ไปๆมาๆ
ซึ่งจริงๆมันเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆ แต่อารมณ์ของผมในตอนนี้ เรื่องทุกเรื่องทำให้ผมพร้อมที่จะระเบิด
และวีนใส่แก้วต่อหน้าพุธ
ก่อนจะรู้สึกตัวว่าเผลอวีนใส่เพื่อนไปแล้ว(ผม ที่แทบจะไม่เคยโกรธให้ใครเห็น)
และผมก็เข้าไปขอโทษแก้ว
"แก้ว... โทษที ตนนี้ต้นอารมณ์ไมค่อยดีจริงๆ"
แก้วบอกไม่เป็นไร
ผมรีบเดินออกมาจากตรงนั้น ก่อนที่จะเผลอไปวีนใส่ใครเข้าอีก
ผมหาเก้าอี้มาต่อขา ดึงของประดับโรงละครออกจากเพดาน
ก่อนจะเผลอขาสั่น เหยียบพลาด ล้มลงมา
ก้นกระแทกนิดหน่อย เจ็บพอสมควร - -"
อาการแย่แล้วล่ะ ผม วันนี้...
ผมโดนจับไปนั่งพัก โทรหาแม่ ก็ยังไม่ติด
รู้สึกเครียดจนเกือบมีอาการไฮเปอร์ขึ้น
วันนี้ ผมไม่เข้าใจว่าผมเป็นอะไรจริงๆ
แต่ไม่ว่าใครๆก็คงรู้สึกอย่างเดียวกัน ว่าวันนี้ ไม่ควรเข้าใกล้ผม
งานละครของคณะที่จบลง เหมือนกับว่าผมควรจะรู้ตัวเช่นกัน ว่าบางเรื่องผมสมควรจบมันลงไปได้แล้ว
.
.
.
เช้าวันถัดมา ในที่สุดแม่ผมก็โทรกลับมา ก่อนจะรายงานผลว่าอาม่าปลอดภัยดีแล้ว...
ผมรู้สึกขอบคุณสิ่งใดๆในโลกนี้ก็ตาม ที่ทำให้ผมไม่รู้สึกแย่ไปกว่านี้
ผมขอแม่คุยกับอาม่า อาม่าก็ส่งเสียงทักทายสบายดีเหมือนเคย...
หลังจากที่ผมสบายใจแล้ว ผมก็เปิดคอมเล่น
ก่อนจะพบว่า แมน(แฟนเก่าพุธ) เข้ามาเมนท์ในไฮไฟว์ผมว่า...
"*-* ไปโรงละครทุกวัน
ไปเฝ้าใครหว่า 555+
ขอให้ได้เป็นแฟน...เร็วๆนะครับ
เอาใจช่วย
ฝันดีครับพี่ต้น"...แมน ไปรู้มาจากไหนนะ...
ผมเข้าไฮไฟว์พุธ และพบว่า พุธและแมน ตอบคอมเมนท์ไฮไฟว์กันตามปกติแล้ว
แสดงว่าสองคนนี้คงกลับมาคุยกันได้แล้ว... แต่ผมไม่รู้หรอกนะว่าเค้ารีเทิร์นกันหรือยัง(คงไม่ ดูจากที่แมนมาเมนท์ในไฮไฟว์ผม)
พุธคงเล่าให้แมนฟังล่ะมั้ง?
โอเค... คราวนี้ ผมกลายเป็นตัวร้ายเต็มตัวแล้วล่ะ
...งั้นก็ใกล้เวลาที่เรื่องนี้ควรจะจบแล้วสินะ
ผมคอมเมนท์ตอบกลับไป...
"แมนครับ
พี่ก็อยู่คณะ นี้
พี่ก็มีงานที่ต้องทำในส่วนละครเวที ของคณะ เนอะ
ขอโทษละกันนะคับ พี่เองก็เสือกชอบเค้าไปได้ไงก็ไม่รู้สิ
สักช่วงกลางเดือนพฤศจิกามั้ง?
แล้วก็ไม่ต้องเอาใจช่วยหรอกนะแมน พี่ไม่มีวันได้เป็นแฟนกับเค้าหรอก^^
แมนจะมองพี่ยังไงก็ช่าง แต่ที่ผ่านมา ไอ้ที่พี่อยากให้แมนกลับไปหาเค้าน่ะ
พี่อยากให้แมนทำอย่างนั้นจริงๆ เพราะเค้ารักแมน
ไม่รู้ว่าที่พี่ยิ่งพูด อะไรมันจะยิ่งแย่รึเปล่า แต่ช่างเหอะ
ยังไงก็ขอให้โชคดีนะครับ แล้วเจอกันครับ"...
เอาล่ะ... ละครนิยายใกล้จบละ...
ตัวร้ายสำนึกบาป และพร้อมที่จะรับการลงโทษแล้ว...
ขอโทษสำหรับความใจง่าย ที่ใกล้ชิดใครก็พาลชอบคนนั้นไปซะหมด
ขอโทษสำหรับความซึน ที่อาจทำให้ใครๆเหนื่อยใจอยู่บ่อยครั้ง
ขอโทษสำหรับอารมณ์แปรปรวน ที่ทำให้ทุกคนต้องระอา
ขอโทษ ...
ที่ผมรักคุณ...
คนที่ผมไม่สมควรจะรัก
つづく。
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
