หัวข้อ: my sassy รักนี้บีบวก:ตอนพิเศษ...till we are (จบ) (1-9-2012)

[gupalz]

อยากรู้เรื่องลมจัง
บีน้อยก็น่ารัก

[arjinn]

เค้าชอบตอนนี้อ่ะ
โดยเฉพาะบทบรรยายของคนเขียน ช่างเปรียบเทียบเปรียบเปรยจริงแท้

พี่เก็ทเป็นปลิงดูดกอด 555
แถมเป็นรปภ. ประจำตัว แสนห่วงใย ... ปลื้ม

ส่วนลม จริงๆ แล้วชอบฝึกหัดใครๆ ใกล้ตัว ชิมิ
หัดพี่เหยี่ยวให้เชื่องงี้ ตอนนี้หัดบีให้เป็นเดวิลตัวน้อยอีก โฮะ โฮะ

ส่วนบี เค้าว่าจริงๆ บีนี่แหละหื่นว่าเก็ท
เดี๋ยวก้อว่านมไม่พุ่ง ทว่ารำไรชวนเสียตัว
เห็นเก็ทเหงื่อท่วม ยังบอกได้ว่ามันวาว ฮิ้ว!

กรี๊ดกับขนนกสีขาว ขนพี่เหยี่ยว? 

แอบพอใจที่บีเกลียดหมอกเหมือนเค้าเลย 555
ไม่อยากให้ลมไปทำงานด้วยเลย
จะฟ้องพี่เหยี่ยว

แร๊บบี้คนเขียนค่า

[rujaya]

คุยกันกระจุ๋งกระจิ๋งนะ 

[ruby]

น่ารักจริงบีน้อย มีโค๊ดลับระหว่างกันด้วย
เพิ่งรู้ว่าลมเป็นคนอยู่เบื้องหลังที่ทำให้
บีน้อยกลายเป็นเดวิลน้อย สามารถค่ะ

[malula]

อยู่กับบีไม่มีเบื่อเลย
ไม่เข้าใจที่พี่ภู่ห้ามเซ็กซ์ แล้วเก็ทไปทำอย่างนั้นเมื่อไหร่กัน ฮึ

[yowyow]

 

[indy❣zaka]

ถึงไม่ได้ห้าม  ก็ใช่ว่าเก็ทจะได้กินนะ  อิอิ 

ส่วนน้องลมนี่  ออร่าวิ๊งสุดๆ  อยากรู้ว่ารอดจากหมอกไปได้ไงเนี่ย  หมอกตามเทียวไล้เทียวขื่อสุดๆอ่ะ
แต่อิพี่นก  มาแว๊บเดียว  ดันสอยไปกินเฉยเลยซะงั้น  จะว่าเก่งหรือหื่นไม่ดูตาม้าตาเรือดีเนี่ย 

[nutty2554]

่ง่วงมาก

ขี้เกียจทำงาน

แอบมารอบีน้อยดีกว่า 

[tuckky]

 

[kanda53]

หุ หุ ..แว่ว ๆ ว่าใครนะจะปั่นจิ้งหรีดทิวากรให้หัวหมุน..
แต่เท่าที่ปรากฏสายตาชาวโลก ณ บัดนาวววคือ...
เดวิลตัวจ้อยหลอกล่อดาวลูกไก่ซะเสียศูนย์..เชื่อแล้วว่าบีน้อยน่ะพระเอก 
อืมมม...เข้าใจแระ...กิดากรเค้าคิดว่าจุ๊บเหม่งก็เป็นเซ็กส์ (จุ๊บทีไรขึ้นทุกที)...
บีน้อยก็เลยลอยลำ..ชิว ๆ ยันมหาลัย..รอดพ้นจอมหื่นนนไปได้
เด็กน้อยของเดวิลBEE....น่าเอ็นดู๊ซะจริง ๆ   

  & 

[aorpp]

  อยากไปเที่ยวงานที่โรงเรียนนี้จังเลย
อยากดูโขนทศกัณฐ์เทวดา กะ พระรามหน้าหวาน อยากดูเต้นของบีน้อย อยากได้พวงกุญแจเรซิน 
เขียนได้เห็นภาพมากๆๆๆๆๆเลย 
 
มีคู่จิ้นมาอีกคู่แล่ะ รินทร์กะพี่เหลิม อยากขอตอนพิเศษของคู่นี้  กับคู่ต้นจั๋งพี่มอสหน่อยนะคะ 

+1 

ปล.แอบใจเต้นแรงไปกับบีน้อย 

[puppyluv]

---nutty2554 โทษที ลืมบอกไปว่าจะไม่เข้าอัพวันจันทร์
                 ลงวันอาทิตย์เสร็จก็ตัวเป็นขน 1 วัน
                 ข้ามไปเจอวันสีชมพูแบ๊วๆ ขอบีเลย
                 ขอบคุณที่เข้ามารอ เพราะเก็ทก็รอจอคนอ่านเหมือนกัน
                 ใช้บีน้อยกดบวกอย่างสดใส (พร้อมกรี๊ดเสียงใสแจ๋วแหวว) คืนกลับให้ไว อุอุ^^

****************
My sassy, don’t let it B!
ตอน 20 คอนซัลท์
get’s


"...กูดไนท์" ฟังตัวเองส่งผ่านมือถือ ให้อีกฝ่ายวางสาย
          ปลายเสียงสดใสยังค้างในความรู้สึก

          ทอดมองต้นกล้วยไม้กอเล็กจิ๋วสุดระเบียง ช่อดอกเพิ่งแทงก้าน
ติ่งตูมเล็กๆ เกาะพราวติดปลาย ไม่ได้ต้นอวบใหญ่มากมาย
ใบเล็กกระจิดริดพ้นกอ กว่าสัปดาห์ถึงจะบานสะพรั่งให้เห็น
           ห้อยติดผนังรวมกลุ่มอยู่กับแผงเฟิร์นเขียวก้อนใหญ่ไม่ได้สนใจ
ไม่อยู่ในสายตานานปี เพิ่งได้มองเห็นจริงจังก็วันนี้
          เบนสายตากลับเข้าไปในห้อง พี่ชายแสนดีทรุดนั่งเก้าอี้หน้าคอม มีเรื่องคุยกัน
ผมเข้าห้อง ความหนักอึ้งที่บ่าถ่วงน้ำหนักลงถึงปลายเท้าให้ก้าวลำบาก
หนักเอื่อยเกินใจรับ

        นึกย้อนเหตุการณ์หลังเลิกเรียน เมื่อ 7 ชั่วโมงที่แล้ว ลมเพื่อนรัก...ด่านแรก
'แม่มึงเรียกกูเข้าไปคุย…เมื่อเที่ยง'
'เรื่อง?' ผมพอรับรู้ หากไหววูบในอกอย่างช่วยไม่ได้
'เด็กน้อย...'
         ชะงักเท้าหน้าฟิกเกียร์ ร่างเย็นยะเยือกเฉียบพลันทั้งที่เหงื่อซกจากการซ้อม
ความร้อนรุ่มจากเล่นบาสขณะนั้นแปรเปลี่ยนเป็นเกล็ดน้ำแข็งเกาะผิวดีๆ นี่เอง
ปล่อยเพื่อนเล่าคร่าวๆ โดยสังเขปว่าแม่สอบถามเรื่องเพื่อนคนใหม่ ตัวเล็กขาวใสชื่อบี
สนิทกันแค่ไหน เข้าหากันได้อย่างไร ทำไมรับส่งถึงบ้านแล้วก็อีกหลายข้อ
‘กูตอบเท่าที่ได้ ไม่ต้องห่วงหรอก’ เพื่อนสรุปหลังขยายรีพอร์ท
‘อืม…’ รู้ว่าลมช่วยปกป้องเต็มร้อย มิตรภาพและความไว้ใจมั่นคง

         พายุพลุ่งพล่านในอกค่อยอุ่นขึ้นด้วยประโยคนี้...
'เก็ท...กูอยู่ข้างมึงนะเว้ย' ลมประจันหน้า เอื้อมจับบ่าสองข้าง
        แรงบีบคลายความกลัดกลุ้มคล้ายเบาบาง พอให้เป่าปากยาวระบายออก
นั่น...เห็นเค้าพายุลูกแรกของความยุ่งยาก
...................

          ลูกสองตามติด...แค่เข้าบ้านแม่ก็รออยู่แล้ว พ่ออยู่ต่างประเทศไม่ได้กลับเข้ามาด้วย
วางของแล้วรับฟัง ฟังและฟัง ตั้งแต่เรื่องการวางตัวถึงข่าวเกย์ที่มากระทบ
สั่งสอนเชิงตบปรับให้อยู่ในเส้นทางเหมือนที่เคยรับฟังมาทุกคราวครั้ง
          ก่อนมีคำถาม...
"แล้วเพื่อนใหม่ของลูก คนที่ให้รถเรารับไปกลับด้วยน่ะใคร?"
"บีเป็นเพื่อนในห้องครับ"
"เพื่อนแบบไหน?"
"เด็กใหม่ยังไม่รู้อะไร แล้วก็รับจ๊อบดึก บ้านเป็นเซเว่น เก็ทเลยดูเป็นพิเศษหน่อยครับ"
         ไม่ได้ตอบตรงถึงความสัมพันธ์ว่าเพื่อนแบบไหน
อ้อมเชิงอธิบายถึงสาเหตุเข้าพัวพัน อ้างยังไม่รู้กฎและเรื่องทำงานนอกเวลา
สารวัตรนักเรียนใส่ใจเข้มงวดต่อหน้าที่ โดยเฉพาะเพื่อนในห้องไม่ควรปล่อยให้ทำผิด
        เลี่ยงไม่บอกว่าโดนแกล้ง เป็นคนพิเศษไม่ใช่แค่ดูพิเศษ
ปั่นป่วนในใจลูกคนนี้ให้ว้าวุ่นไม่เป็นตัวของตัวเอง
ที่สำคัญกล้าทำอะไรบ้าๆ อย่างไม่คิดว่าตัวเองจะทำได้
แอบดึงขึ้นห้องแล้วกอดฟัดเด็กผู้ชาย พระเจ้าจ๊อด!!!

"งั้นข่าวบ้าๆ พวกนั้น..." แม่ถอนหายใจหลังอบรมเรื่องนานัปประการหลายสถาน
        เรื่องเก่ามาเล่าใหม่ย้อนซ้ำครั้งนับไม่ถ้วน
"ฮ้า! อยู่ถึงบาหลี แม่ได้ข่าวพวกนี้ด้วยเหรอ รู้งี้น่าเอาให้เยอะกว่านี้ดีกว่า" ผมแปลงเป็นเรื่องสนุก
"นี่ เก็ท!"
"โอ๋ย แม่ครับ ถ้ามีข่าวลูกชายแม่เป็นเกย์กับเพื่อนทุกคนแบบนี้ แล้วทำให้พ่อกับแม่กลับมาอยู่บ้านได้นะ เก็ทจะยอมเป็นข่าวทุกวันเลยเอ้า!" ผมเฉไฉเล่นมุก เข้ากอดอ้อนคุณผู้หญิง พรสวรรค์พิเศษลูกคนเล็ก
"เรานี่น้า คิดอะไรเป็นเด็กไม่รู้จักโต" ยอมความ ตบหลังผมแรงๆ ไปมา
        หัวเราะส่ายหน้าระอาปนขำ เรื่องร้ายจางหายไป

"แม่อย่าใส่ใจเลยครับ ตอนกับลมแรกๆ ก็หนักกว่านี้ เรายังผ่านมาได้" ผมอ้างอดีต
"กับลมแม่ไม่ว่า แต่บี...ไม่รู้สิ เราต่างหากที่ทำแม่กลุ้มใจรู้ตัวไหม" สีหน้าแม่กังวลจนผมกระอักกระอ่วน โดนเทศน์หลายดอกเรื่องการวางตัว เป็นลูกที่ดี มีความรับผิดชอบ ดูแบบอย่างอย่างพี่กาย...เข้าโค้งสุดท้ายล่ะ
“คร้าบแม่ เก็ทขอโทษ” ก้มไหว้กับอกแล้วกอดแขน
“เราก็นะ เป็นเด็กไม่ร็จักโตซะที” แม่ตบหลัง
"แม่ครับ บีเป็นเพื่อนจริงๆ ถ้ามีอะไรไม่ดี เก็ทบอกแม่ก่อนใครแน่นอนครับ"

         ย้ำความมั่นใจ รอตัวเองเสถียรตั้งมั่นแล้วจะบอกความจริงแน่นอน
ตอนนี้ไม่ชัวร์ตัวเองเหมือนกัน สับสนเหมือนไม่ใช่ตัวเอง

"ไม่รู้สิ กับเพื่อนลูกคนนี้แม่...แม่บอกไม่ถูก"
          เซ้นส์คนเป็นแม่ช่างล้ำลึกและวิเศษเหลือหลาย เลือดในกายเกือบแข็งเป็นหิน
ถ้ารู้ว่าลูกชายคนนี้ของแม่เป็นฝ่ายคิดลึก คิดชั่วกับเขาก่อน ชีวิตกิดากรคงดูไม่จืด

"แม่ครับ แม่เชื่อใจเก็ทนะครับ" ผมหยอดวาทะเด็ด
        อย่างที่ลมสปอย์มาก่อน...
'กูบอกแม่มึง...เพื่อนลูกจะดีชั่วแค่ไหนแต่เก็ทเข้มแข็ง เป็นตัวของเอง และที่ผ่านมา คุณแม่น่าจะเชื่อใจเก็ทได้มากกว่าใครนะครับ'
         อูย ปากเป็นเอกของเทพสีขาว บางครั้งผมยังคิดว่ามันคือผู้ใหญ่ในร่างเด็ก ม.4
นั่งไทม์แมชชีนย้อนเวลามาเป็นเพื่อนผม
.........

"ผมดูน้องอยู่ครับ แม่ไม่ต้องห่วงหรอก" พี่กายที่นั่งฟังอยู่ห่างๆ เข้าเสริมทัพ
"เราก็อีกคนกาย ให้ท้ายน้อง" แม่หน้าเมื่อยแต่ยิ้มไม่หุบ อ้าแขนโอบพี่กาย
        กอสซิปพี่ชายผมก็ใช่ย่อย นายแบบไนซ์กายของวงการเซเลปมีข่าวซุบซิบตลอด

"นั่นไง ทีพี่กายเป็นข่าวกับดาราคนนั้นคนนี้แม่ไม่เห็นกลับมาแบบนี้มั่ง แสดงว่าเป็นความดีความชอบของเก็ทใช่ไหม"
"555 พูดแบบนี้อยากได้อะไรล่ะซิ" พี่กายใจดีข้ามมาโคลงศีรษะผม
"ดูก่อน เก็ทว่าจะเป็นป๋าพาเพื่อนไปเลี้ยง เอาบีไปด้วยนะครับแม่" ผมระริกระรี้เปลี่ยนวิกฤติเป็นโอกาส
"ฮิฮิ เซี้ยวจริงๆ ลูกคนนี้ นี่แม่เพิ่งดุไปหมาดๆ ไม่ใช่หรือ" แม่เปลี่ยนสดใส

"น่านะครับ แม่ครับ จะได้เห็นหน้าบีด้วยไง รู้จักกันไว้ นะๆๆๆ" ผมเขย่าแขนคนแก่
“โอ้โห! เซี้ยวเกินใคร ที่พูดไปฟังแม่บ้างไหมนี่เรา”
“ฟังคร้าบ บีหยั่งงี้เลยแม่ เดี๋ยวพาไปดูที่เซเว่นก็ได้ แม่เห็นบีแล้วจะไม่พูดแบบนี้หรอกครับ เก็ทรับรอง” ผมยกนิ้วโป้งยกเป็นที่หนึ่งสุดยอด
"ไม่รู้ล่ะ ยังไงก็ดูๆ ช่วยเหลือเป็นเพื่อนกันแม่ไม่ห้าม แต่ไม่เอาเรื่องนี้มาล้อเล่นเข้าใจไหม หรือจะให้แม่ดุอีกรอบ" ตีต้นแขนและรอยยิ้มกว้าง
          กลับเป็นแม่ที่น่ารักของเราสองคนพี่น้อง ^^

"ไม่ได้ล้อเล่นครับ เก็ทเอาจริง"
"เก็ท..." พี่กายเสียงต่ำ ตักเตือน
"เก็ทอยากให้แม่สบายใจ ไม่ต้องห่วง เก็ทดูแลตัวเองได้ กระผมกิ-ดา-กร โตเป็นผู้ใหญ่แล้วครับ โฮ่!" โชว์เบ่งกล้ามแมนอวด
"555"
"เรานี่น้า" แม่และพี่กายหัวร่อขำ

             อย่างที่ลมเพื่อนเลิฟว่าไว้ไม่ผิด 'ผู้ใหญ่ก็รอให้เด็กอย่างเราเป็นฝ่ายบอกเขาเหมือนกัน ว่าเด็กอย่างเราคิดอย่างไหน เลือกอะไร พอชัดๆ เดี๋ยวทางนั้นก็คอยบอก คอยสอนเราเองนั่นล่ะ ไม่มีอะไรน่ากลัวหรอก'
สมคำร่ำลือ ผู้ใหญ่ เด็กและสุนัขเป็นเสร็จเทพลมเหนือ

"แล้ว...ถ้าเกิดเก็ทเป็นเกย์จริงๆ อย่างที่เขาว่าล่ะครับแม่" รอจังหวะเหมาะค่อยถามความนัย
"ก็...ถ้ามันจะเป็นอย่างนั้นจริงๆ แม่จะว่าอะไรได้" ลูบใบหน้าผม เพ่งพิศมองละเอียด
       เห็นความรักท่วมท้นในแววตาผู้ให้กำเนิด
"ไม่ว่าจริงๆ เหรอครับ" ผมระรื่น
"ขอให้ลูกมีความสุข จะเป็นบ้าเป็นบออะไรก็สุดแล้วแต่ แค่เป็นคนดี ไม่เอาเปรียบใคร อ้อ สุภาพบุรุษเหมือนพี่กายเข้าไว้หน่อยก็ดีนะ ทะโมนเหลือเกิน"
"เยอะชะมัด กี่ข้อแล้วพี่กาย"
"นี่ๆ ยังเล่นไม่เลิก ลูกคนนี้" แม่ยิ้มไม่หุบ ขณะผมกอดเอวไม่ปล่อย
.........

"...เก็ทรักแม่นะครับ" อ้อนซุกกับอก ไม้ตายสุดท้ายปิดจบการอบรม
"...แม่ก็รักลูกจ๊ะ" กอดตอบผมแน่น
"เห็นไหมพี่กาย แม่รักเก็ท" หอมแก้มอ้อนแม่ก่อนย้อนพี่ชาย
"555 ว่าไหมล่ะ ซื้อหวยไม่ถูกแบบนี้บ้าง ตามใจไอ้เสือมากไปแล้วนะครับแม่"
"โอ๋ย แม่! ช่วยเก็ทที" ผมโอด พี่เบิ๊ดศรีษะหยอกเล่นแรง
"555 ลูกชายฉัน"
"กอดๆๆๆๆ" แกล้งโอ๋โยกแรงๆ ให้คุณผู้หญิงของบ้านหัวเราะร่วน พี่กายเข้ากอดอีกข้าง

             อาหารเย็นวันนี้บรรยากาศเหมือนจะดี หากฝืดฝืนเล็กน้อยสำหรับผม
รู้ดีแก่ใจว่าปกปิดความลับลึกๆ กับแม่ ความรู้สึกพิเศษกับบีโดดเด่นแซงหน้าใครๆ
            ขอโทษนะครับ ไว้เก็ทแน่ใจในตัวเองเมื่อไรว่าไม่ทำให้แม่เสียใจ
ถึงเวลานั้น...แม่จะเป็นคนแรกที่เก็ทนึกถึง
...............
...................

        ในห้อง
"พี่กาย..." ผมเริ่มขณะเข้านั่งบนเตียงตัวเอง
"ไม่เป็นไรใช่ไหม" พี่ตามมาปลอบเหมือนทุกคราว
"ครับ ผมชิลอยู่แล้ว พี่กายไม่ต้องห่วงหรอก"
          หนักอึ้งไม่หาย หน่วงในใจเพราะไม่บอกความจริงทั้งหมด
อยากหาคำตอบกับตัวเอง ไม่อยากถูกกดทับด้วยความรักความผูกพันของแม่
จนอาจทำให้ท่านเสียใจไปมากกว่านี้

"แม่พูดเพราะเป็นห่วง เก็ทไม่เคยยุ่งกับใครมากเท่านี้มาก่อน พาเข้าบ้าน ส่งกลับบ้านด้วยนี่"
"ครับ..." ผมรับ กับไอ้ลมก็ไม่ถึงขนาดนี้ ดูท่าความแตกเพราะทำตัวเองแท้ๆ
"นั่นล่ะ พี่ไม่พูดดีกว่า แค่บนโต๊ะก็หูชาพอแล้วเรา"
"555"
           พี่ส่ายหน้า ผมหัวเราะออก โดนด้วยกันหมดพี่ชายน้องชาย
หลายข้อมากกว่า แม่ฟื้นฝอยกอสซิปในวงการจนเกือบลืมเรื่องเด็กน้อยไปเลย
ดีที่จำชื่อบีได้ ท่าทางสายข่าวของแม่จะแรงพอตัว อาจารย์รุ่นใหญ่ในโรงเรียนก็ศิษย์เก่า
เพื่อนรุ่นเดียวแม่ทั้งนั้น ตาสัปรดพร้อมกาคาบข่าวชั้นดี

"เก็ทกลัวแม่กับพ่อคิดมากครับ นี่ถึงขนาดบินกลับมาก่อนอีก" ผมบอกอย่างที่กังวล
"พี่ว่าแม่กลับมาตามปกตินะ ช่วยดูงานโรงเรียนเก็ทด้วยไม่ใช่หรือ วันพุธพ่อก็กลับมาอีกคน เตรียมไปดูไอ้เสือแข่ง หึหึ" พี่กายใจดีมาก
       จนบางครั้งผมว่ามากกว่าแม่กับพ่อรวมกัน

"อ้อ งานโรงเรียนศุกร์นี้พี่กายไปด้วยมั้ย?" ผมเปลี่ยนเรื่อง
"พี่มีประชุมสภานักเรียน ส่งมอบอำนาจพวก ม.5 ประมาณนั้น ตอนเช้าไม่ได้ แต่หลังบ่าย 4 น่าจะไหว"
"โอ๋ย กว่าจะมาถึงก็ 6 โมงเย็นน่ะสิ เก็ทมีแข่งบ่าย 2 บ่าย 3 งี้ก็ไม่ทันซิครับ"
"555 เอาน่า ทันกินข้าวเย็นไง ให้พ่อกับแม่ไปเชียร์แทน สู้ๆ" พี่ยกกำปั้นเข้าชน

"ถ้าชนะมีรางวัลให้เปล่าเนี่ย?" ผมตื่นเต้น
“555 สเต็กยกทีมดีไหม?”
“โอเช! เก็ทจะได้บอกพวกพี่เค้าให้”
“ตามนั้น...แล้วห้องเราทำอะไร ขายพวงกุญแจอย่างเดียว?” พี่เปลี่ยนเรื่อง
         ผมโชว์สร้อยห้อยกระเป๋าอวดเมื่อครู่หลังจบกัณฑ์เทศน์ครับ
แม่ท่าทางสนใจมากจะขอแบบไปทำโมเดลสินค้าพรีเมี่ยม

“ว่าจะขายยาคูลท์กับน้ำส้มคั้นด้วย ทรายกับเพื่อนผู้หญิงหามาเพิ่ม วางถังแช่ข้างห้อง 2 พวกนั้นแต่งเมดคาเฟ่ ขายน้ำปั่นกับไอติมตัดโบราณ”
"น่าสนๆ หึหึ" พี่กายอารมณ์ดี พลอยสนุกคึกคักตาม
"พวกไอ้หมอกแต่งคอสเพลย์เมดแมวคาเฟ่ วันก่อนโชว์ผ้ากันเปื้อนลูกไม้ระบายพริ้วๆ หยั่งฮา 555"
"หมอกเล่นฟุตบอลน่ะนะ?"
"ครับ ไว้เก็ทถ่ายวีดีโอมาให้ดู"
"พี่คิดภาพไม่ออกเลยแฮะ 555"

         ทั้งบ้านรู้จักเพื่อนเกือบยกห้อง หลายคนอยู่ร่วมห้องตั้งแต่ ม.ต้น
แม่ติดต่อประสานงานศิษย์เก่า บรรดาผู้ปกครองรู้จักกันดี รวมทั้งคู่ค้าทางธุรกิจหลัก
คือบ้านหมอกและบ้านเฟรม และรู้จักพี่กายจากจ๊อบนายแบบ
          เพิ่งฉุกคิดได้ว่าพี่กายกับลมไม่เคยเจอหน้ากันเลย
ขนาดพี่เข้าไปเลี้ยงแก๊งบาสเกตบอล ลมคนเดียวที่มักมีเหตุติดธุระให้คลาดกันตลอด
ไม่แน่ว่าวันงานอาจได้พบกัน

            เราพี่น้องคุยข้ออื่นแฮปปี้ปิดจบก็จริง ทว่าความกังวลเล็กๆ แล่นริ้วอยู่ข้างใน
             จะเดินหน้าหรือถอยหลัง
              จะแยกซ้ายหรือขวา
              จะหัวหรือก้อยออกหน้าไหน
ก้อนเนื้อในอกเต้นแรงจนเกินห้าม อยากบอกอยากตะโกน

           ทำไมไม่ปิ๊งผู้หญิงสักคนให้สิ้นเรื่องไปวะ ใบหน้าเล็กๆ ขาวใสรบกวน
ดึงเกมเอาเรื่องสนุกปากที่พี่โป๊งเหน่งแซวพี่ภู่เล่นในทีมเรื่องงดเซ็กส์มาใช้อำพราง
ด้วยรู้ใจตัวว่าทำไม่ได้ อย่างน้อยบอกทางนั้นให้ช่วยห่างจะได้ยั้งตัวเองไปในตัว

          ขอโทษนะครับคนดี ขอเวลาคิดซักเดี๋ยว
เอาน่าเก็ท ค่อยเป็นค่อยไป...บอกกับตัวเอง
.....................
.......................

          (ต่อ)

[puppyluv]

(ต่อ)
.........
..............

   วันจันทร์หลังเลิกเรียน สแตนด์ข้างสนามฟุตบอล บียังยุ่งซ้อมหนักบนอาคาร
ผมได้ฤกษ์คุยกับที่ปรึกษาคนเก่ง
“ลม กูถามหน่อยดิ” ผม
“ว่า?” ลม
“มึงโดนพายุเกย์พัดกระหน่ำซัมเมอร์ซอล ทำไมยังเฉยอยู่ได้วะ”
“คำถามนี้ท่านกิดากรได้ถามเป็นรอบที่สามล้านแปดแสน สามหมื่นหนึ่งพันและอีกสอง อ้อ! รวมวันนี้เป็นสาม ตั้งแต่เราอยู่ด้วยกันมา เท่าที่กระผมจำได้นะขอรับ” ยังจะเล่นลิ้น

“เฮ่ยยยย! กูกลุ้ม” ผมถอนใจยาวเฟื้อย
“กลุ้มเรื่องแม่มึงเรียกกูไปถามเมื่อวันก่อน เรื่องมึงโดนแม่กำชับตอนเย็น จงเป็นลูกผู้ชายตัวจริงนะลูกเก็ทของแม่ อะไรเทือกนั้นน่ะเหรอ”
“หอก! รู้ไปหมด” ผมสบถ ปรายตามองสนามฟุตบอล ปาดเหงื่อจากลำคอ
          กระพือชุดบาสชื้นสัมผัสสายลมอ่อนเบาให้คลายองศา
“เอาน่า ไม่อยากฟังมึงถอนหายใจเป็นรอบที่ร้อย มีอะไรว่ามา” ลมแขนพาดคอโยกไปมาเบาๆ
ได้ยินเสียงซัดตูมในสนาม ไอ้หมอกเตะบอลอัดใครสักคนเข้าให้
           เสียงร้องจ๊ากไกลๆ ‘เป็นเชรี่ยไรวะ ของขึ้นรึไง!?’ ซึ่งคนนั้นก็คือข่าง ซุปเปอร์ซับ
(-.-) (ข่างอีกแล้วครับท่าน)

             ผมเหลือบมองเหม่อๆ ไม่ได้ตั้งใจสนใจ...
“...กูถอยดีกว่าไหมวะ” บอกถึงความในอย่างลึก
“ถอย?”
“...” เงียบ ก้มมองนิ้วมือตัวเอง
“ฟู่! งั้นถอย กิดากรถอย...ตามนั้นจบเกม พอกันที ไม่ต้องพูดกัน ปะ! กลับบ้าน” ลมจะละจาก
“เฮ้ย! ง่ายๆ งี้น่ะ มึงไม่ฟังกูก่อน” เหวอสิ วัยรุ่นใจร้อน
"ก็ไม่เล่าซะที กูจะขึ้นซ้อมละ"

            ทศกัณฐ์หนีถีบฉากมาครับ เกย์ควีนกล้ามปูแมนจากพัทยาเพื่อนพี่นกแอ้ท่าทางชอบมัน
หาเรื่องหรือเรื่องมาหายังไงไม่ทราบได้ รู้ๆ อยู่ว่าเจ้าชายน้ำแข็งเย็นชาไม่เคยไว้หน้า
 สัปดาห์ที่แล้วยันเพื่อนผมติดผนังเป็นจิ้งจกโดนประตูหนีบ
             ลมเดินขาถ่างคลำเอวป้อยให้ผมกับบีประคองอยู่ 2-3 วัน
เก้ง ข่างกระทั่งเจนี่ล้อว่าถูกแทงข้างหลังมาใช่ไหม ไอ้เพื่อนวอกไม่รับไม่ปฏิเสธ
ชูสองนิ้วยิ้มกว้างตีคิ้วดิกๆ ซ้ำซบบ่าคลอเคลียผมกวนโอ๊ยคืนให้...
            บีหัวเราะกลิ้ง กลายเป็นทรายกับเก้งช่วยเตรียมถุงเจลร้อนถุงเย็นประคบช่วยมันเฉย
หัวหน้าห้องเช่นผมงุนงงอย่างมากถึงมากที่สุด

             คำพูดตัดรอนตรงเป้าเกินคน ซื่อสัตย์กับตัวเกินเหตุ
นิสัยที่ผมหมั่นไส้และชื่นชมพร้อมๆ กัน
           ...ทำไมทำไม่ได้อย่างมันก็ไม่รู้...
           ...ทำไมเราไม่เด็ดเดี่ยวพอ... ได้แต่ถอนหายใจ

“เอ่อ...ไม่รู้จะพูดไงดี” ผมลังเลร้อยแปด
"ก็ไม่ต้องพูด กูถามมึงตอบละกัน"
"ไรวะ?" ผมงง
"ศุกร์เมื่อกี้ พอแม่มึงพอให้ถอยเถอะลูกรักของแม่ ตอนนั้นมึงคิดอะไร?"
"กูก็แวบๆ มึนๆ ว่าแม่รู้ได้ยังไง ทำไมติดใจเรื่องกูกับเด็กน้อยจนเอาไปว่างั้นงี้ คิดเป็นตุเป็นตะเรื่องใหญ่เว่อร์"
"ตอบให้ก็ได้ว่าคนเป็นแม่ย่อมรู้จักลูกชายตัวเอง เขาเลี้ยงมึงมากับมือ ผ่านไหม?"
"ผ่าน"

             ลมไม่ได้ตัดสินผม ไม่ได้วิจารณ์ความคิดของแม่ กลับให้คำตอบอื่นที่น่าฟังกว่า

"พอเสาร์ มึงไปเรียนพิเศษกับบี เป็นไงมั่ง?"
"ก็ดี ไม่มีอะไร รีบเรียนรีบกลับมาซ้อมที่นี่" ผมไม่อยากให้รู้รายละเอียด เก็บชุ่มชื่นในอกเพียงฝ่ายเดียว
"ความรู้สึกมึงเป็นยังไง ไอ้ก็ดีของมึงน่ะกูรู้แล้ว"
"ก็ดีไง!" หน้าร้อนเล็กๆ เขินด้วยในรถไฟฟ้าทั้งขาไปขากลับ
              ยืนบังพลางเนียนจับมือตัวเล็กไว้ยังติดตรึง ลอบมองนิ้วตัวเองอีกครั้ง

              บทเรียนจากจอมบงการพี่ไอดอล ต้องระวังเรื่องกลิ่นตัว สะอาดเข้าไว้
และสำคัญที่สุด ‘รุกให้ไว เชือดได้ให้ทำทันที อย่ารอ’
เก็ทได้แต่ครางอ๋อยในใจ กระผมยังไม่เคยลองกับผู้หญิง
แล้วในนิยายวายทั้งหลายที่ผ่านตาบอกครั้งแรกล้วนได้เลือด
ไม่อยากให้เด็กน้อยโกรธเกลียดเลยซักนิด ขอเวลาเก็บข้อมูลก่อนได้ไหมครับ
             ขานั้นก็ใจป้ำมาก โยนกล่องกันดั้มมาให้น้อง
'สหพันธ์แค่ ABC ตามสเต็ป ถ้าฮาดคอร์ต้องสีแดงกล่องนี่' ลูกเจี๊ยบชื่อกิดากรจับ ZASABI มือสั่น
พี่เล่นงี้เลยหรือครับ (TT0TT)

"กูหมายถึง แม่มึงบอกให้เลิกคบ มึงมีตะขิดตะขวงใจรึเปล่าต่างหาก" ลมดึงสติ
"เฮ้ย! แม่กูไม่ได้บอกให้เลิกคบ แค่บอกดูๆ กันไป แต่ให้ระวังภาพลักษณ์เฉยๆ" ผม
"อ้าว งั้นจะคิดมากทำไมวะ แบบนี้ก็เจ๋งอะดิ"
"ยังไงวะ?" ผมตามไม่ทัน

"เป็นกูจะพาเข้าบ้าน ให้เห็นหน้า ผู้ใหญ่พอได้คุย ให้เราอยู่ในสายตา เดี๋ยวก็ลัลล้าเชื่อขนมกินได้"
"โอ๋ยลม พูดน่ะมันง่าย" ผมเกือบท้อ
"ก็ทำซะ มันจะยากอะไร" นั่นประไร
"มึงชอบคิดง่ายๆ ประมาณทำวันนี้ให้ดีที่สุด แล้ววันอื่นล่ะวะ"
"วันนี้เป็นอดีตที่ดีของวันพรุ่งนี้ไง" นี่ล่ะคารมเทพของเพื่อนเทพ

           ผมอดคิดไม่ได้ว่าง่ายเกินจนเหมือนเด็ก 3 ขวบชัดๆ ช่างคล้ายคลึงพี่เหยี่ยว...
‘The river no return ถ้ามึงไม่รับงานวันนี้ วันพรุ่งนี้มะรืนหน้าเปลี่ยน โทรม หรือมีธุระจนทำงานนี้ไม่ได้ แล้วมึงจะคิดถึงเมื่อวานนี้อยู่มั้ยวะกาย’
              พี่ไอดอลเตือนสติพี่ชายผมขณะพี่กายลังเลจะรับงานถ่ายแบบดีหรือไม่
เด็ดขาดฟันฉับพอกันจนนึกกลัว

"กูยังกลุ้มอยู่ดี" ผมเป่าปากวนซ้ำกลับที่เดิม
          แต่ไม่เหมือนเดิมคือคล้ายได้คำตอบข้างในลึกๆ ว่าจะเลือกทางไหน
"มึงอยู่ ม.4 เองเชรี่ย จะคิดมากไปไหน แก่ตายทั้งที่หน้าเด็กแค่นี้ เสียดายว่ะ" เพื่อนตัวขาวอมยิ้ม
           เอนพิงม้ายาวชั้นบน เงยคอรับสายลมแผ่ว
"กูเป็นคนดีเว้ย คนเรามันต้องคิดเผื่ออนาคตกันบ้าง" ผมอ้อมโลกแก้ตัว
"อ้อ วิสัยทัศน์ท่านผู้นำ" มีล้อ
"ไม่ใช่เอาแต่สนุกไปวันๆ เอะอะอะไรก็แค่วันนี้ๆ อย่างมึงนี่หว่า"
"เหรอ พ่อคนดีฝังใน มิสเตอร์ไนซ์บอย น้องชายมิสเตอร์ไนซ์กาย แสนดีแสนรู้ที่หนึ่งทั้งพี่ทั้งน้อง"
"เหอะลม! เล่นบ้านกู เล่นพี่กู" ผมเงื้อจะพาดปากคอนซัลท์

          บีไม่ใช่เพื่อน เป็นคนหนึ่งคนที่อยากให้รับรู้
อยากรู้เรื่องด้วย
แชร์เรื่องราวต่างๆ ด้วยกัน
ก้าวเดินไปพร้อมกัน

         ไม่รู้ว่าทำไมแต่วินาทีที่แม่ถามกึ่งกันท่า...ผมกลับได้คำตอบกับตัวเองชัดมากขึ้นไม่รู้ตัว

"เก็ท...ถ้ามึงนึกได้วันหลัง ทำไมตอนนั้นกูไม่ทำรู้แล้วรู้รอด น่าจะอย่างนั้นน่าจะอย่างนี้ น่าจะๆ อยู่นั่น แบบนั้นไม่เสียชาติเกิดแย่เหรอวะ"
"..." คำพูดเสมือนประตูใจถูกไขออก ผลักเปิดให้เห็นแสงสว่างเล็กๆ รอให้ก้าวออกไป
"แค่ let's it be...เพื่อนรัก" ลมตบบ่าอีกครั้ง
................
....................

           พี่ภู่กับพี่โป๊งเหน่งเข้ามายืนหลังสแตนด์ โครงเหล็กมองลอดทะลุปรุโปร่ง
น้อง ม.ต้นทีมบาส 2-3 คนหิ้วถังพลาสติกอยู่ใกล้ น่าจะออกมาเติมเสบียง
“เฮ้ย เก็ท วันนี้ไม่เห็นเอกวะ?” พี่ภู่ สายรัดแขนหน้าที่กัปตันคล้องที่ข้อมือกับเหงื่อเต็มตัว
“มันไปธุระกับแม่ ผมบอกพี่แล้วไงครับ” ผมหันหลังควับ กระตุกตอบอัตโนมัติ
“เหรอ เอ้อ โทษที ไม่ได้ฟัง” พี่ภู่ชี้สั่งรุ่นน้อง ทำนองให้ซื้อน้ำแข็งที่แคนทีน 

“ไงเรา ทศกัณฐ์ไม่มีซ้อมเหรอ?” พี่โป๊งเหน่งเข้ามาข้างสแตนด์ เอ่ยทักลม
"โดนถีบมาเป็นไงมั่งล่ะ" พี่แมวยิ้มกว้าง
"โอ๋ย พี่ กรุณาอย่าพูดถึงมัน"
"เรียกว่าไรนะ ถีบฉากเหรอ พี่เพิ่งรู้ 555" พี่วิน
"ไข่ดันขึ้นเลยอ่ะ" คนข้างตัวผมโอด
         คุยกันเฮฮาเรื่องโดนประทุษร้ายครับจากการซ้อมรำ
ลมมันสนิทคุยเล่นกับพี่กลุ่มนี้ดีด้วยตามต้อยตัวติดกันมาตลอด 2 ปี
มันปั่นการบ้านที่อัฒจันทร์ ผมวิ่งในสนามโรงยิม พี่พวกนี้เอ็นดูมันมากกว่าผมหลายเท่า
.............

           เรามีผู้แขก...
"เฮ้! ขอเกเตอร์เรทขวด" พี่ยักษ์เสียงดังพร้อมเพื่อนนักฟุตบอลอีก 5-6 คนเข้ามาชาร์ท
           หนึ่งในนั้นคือข่างและเต๋าฉุดปล้นถังเก็บความเย็นจากน้อง ม.ต้น ที่เพิ่งย้อนกลับจากแคนทีน

"นี่คือการปล้น ส่งถังมาครับน้อง" ไอ้ข่างตัวกวน
"ไม่ได้ พี่ภู่คร้าบ ช่วยด้วยคร้าบ!" เด็กบาสหาตัวช่วย
"เฮ้ย! นั่นของพวกบาส"  ลูกพี่ชื่อภู่-ภูวนัยโวย
"ยกถัง พวกบอลจัดการ!" ลูกพี่ชื่อยักษ์-พยัคฆ์สั่ง
          เอาแล้วครับ สงครามกองโจรกับถังน้ำดื่มของกลาง

           นักกีฬาสองกลุ่มคุยกันดีไม่มีเรื่องบาดหมาง
พี่โป๊งเหน่งแจกน้ำให้เพื่อนนักบอลที่เหลือ โอภาปราศรัยกันดี...ยกเว้นหัวโจก
            ด้านข้างสแตนด์พี่ภู่ผลักไหล่พี่ยักษ์ จ้องตาเอาเรื่องพร้อมด่าขรม
"ไอ้เชรี่ย ไม่ให้โว๊ย"
"น่า! แบ่งนิดแบ่งหน่อย เดี๋ยวซื้อคืนให้"
"มีเงินก็ไปซื้อเองสิวะ"
"ขี้เกียจเดิน" พี่ยักษ์ยักไหล่
"ไอ้หอก!" พี่ภู่โวยวายไม่เลิก
           ผมกับลมบนสแตนด์เก็กหน้านิ่งพยายามไม่หันไปมอง ข้างในกลั้นขำแก้มแตก

"เอาน่า ไว้ศุกร์แข่งจริงจะเลี้ยงยกถังเลย สองถังเลยเอ้า" พี่ยักษ์ระบายยิ้มไม่ทุกข์ร้อน
          จิบน้ำเกลือแร่สีเหลืองชิล
"เหอะ! อวดรวยสัด"
"อะ! เอาไป จุก" กัปตันทีมบอลยัดขวดใส่มือกัปตันทีมบาส
"ไอ้นี่..." พี่ตัวขาวสูงเกือบเท่าแต่กล้ามบางกว่าจำยอมรับขวดน้ำเหลือเกินครึ่ง
เพราะโดนมือใหญ่กว่ากุมทับแน่น ต้องเหวี่ยงออกไปยกซดอึกๆ อีกทาง
           ผมเบนสายตาหลบหน้าแดงก่ำถึงหูของพี่ภู่ เแว่วเสียงด็กน้อยชอบว่าให้ได้ยิน
'จูบทางอ้อมชัดๆ' แล้วกุมแก้มอิ๊อ๊ะกลั้นเสียง น่ารักน่าฟัดแค่ไหนอย่าถามครับ เก็ทหวง

"หึหึ" อดขำไม่ได้ ทางเพื่อนลมไม่ไว้หน้า ยกกำปั้นบังรอยยิ้มกว้างทั้งที่ไม่ได้หันมองคู่พี่ซักน้อย
"เฮ้ย! ตี๋ โดดซ้อมเหรอวะ!?" พี่ยักษ์แยกเขี้ยวใส่ผม
"ปะ เปล่าครับพี่ พักยกเฉยๆ"
"555" ไอ้ลมหลุดไม่เกรงใจ หน้าหงายตาปิดเหลือเส้นเดียว
          เหลือบเห็นพี่ภู่กับพี่ยักษ์หน้าไหม้ยกใหญ่ (เก็ทโดนตลอด ไม่เข้าใจ Y-Y)

"งั้นก็ไปซ้อม ย้ายก้นจากสแตนด์กู หมอก! จ่ายคืนพวกนี้ด้วย" พี่ยักษ์ยิงยาว
           เสียงดังบอกเพื่อนแข้งทองของผมที่เพิ่งวิ่งเหยาะเข้ามา
หมอกผู้ไม่รู้อิโหน่อิเหน่หน้าเอ๋อเหรอ หล่อรวยซวยซะ
"อ้าวเชรี่ย! ใครกินใครจ่ายสิวะ เสือกใช้น้อง" พี่ภู่ค้อน อั้ยยะ!
"มันน้องกู จัดการ ค่อยเคลียร์ทีหลัง ไปเว้ย!" ท่านผู้นำย่ำสตั้ดรอขอบสนาม พร้อมจะจรลี
             ข่างกับเต๋าและลูกทีมที่เหลือส่ายหน้า
ดึงมือดันก้นช่วยผลักกันเข้าสนามหญ้าสีเขียวดังเดิม โอดโอยครวญยาวเป่าปาก
“โอยพี่ ยังไม่หายเหนื่อยเลย”
“จุกอยู่พี่ ซักเดี๋ยว”
“ยังไม่หมดขวดเลยคร้าบ”
..........

          จังหวะร่างเล็กของผมโผล่เข้ามา...
"เก็ททททท!" เสียงนี้ช่างสดใสกว่าแสงแดดสวยยามบ่าย
"เฮ้ย! เด็กนรก พี่เขียวปล่อยเหรอ!?" ข่างอยู่ใกล้ปากไวก่อนใคร
"อ้าว! ไอ้ผึ้งน้อย" พี่ภู่
“ไง ตัวเล็ก” พี่โป๊งเหน่ง
          ไม่รู้ชอบพอเด็กน้อยของผมตอนไหน 'หนูบี' 'ตัวเล็ก' ไม่ก็ 'ผึ้งน้อย' ตลอด
เห็นที่โรงยิมเป็นเข้าขยี้ฟัดหัวยุ่ง จะดักฆาตกรรมอำพรางพี่พวกนี้ยกชุดแทบทุกครั้ง

"นี่ชุดแสดงแล้วใช่เปล่า?" เต๋า
"วิดวิ้ว! ชุดน่ารักว่ะ"
“เสื้อกล้ามไม่ชมพูด้วยวะ พี่ชอบ”
“ดูๆ ไป ไอ้หนูนี่มันก็น่ารักนะ” พี่ยักษ์หยอดสุดท้าย
"อ๊า! พี่ยักษ์แซวผม" เด็กโวยหน้าแป้นแล้วชี้คืนหมับ
“555” พี่กัปตันฟุตบอลเท้าสะเอวหน้าหงาย
          บังอาจเล่นถึงขาใหญ่ฝั่งลูกหนัง เคยกลัวใครกะเค้าบ้างไหม เจ้าเด็กนรก
ไม่ใช่พี่ยักษ์คนเดียว ลูกทีมบาสและบอลแถวนั้นเชยชมให้พรึ่บ
กางเกงฟิตขาสั้นสีชมพูอ่อนโชว์โอโม่ เชิ้ตขาวตัวเล็กจิ๋วไม่ติดกระดุม
ชายเสื้อปลิวสะบัดเห็นเสื้อกล้ามซีทรูบางกว่าเก่า

           เห็นจุกแบบรางๆ ด้วย สัดเอ๊ย! (=^=)

     ไหนว่าไอ้ลมล็อบบี้พี่เขียวเรียบร้อยแล้ว
ทำไมยังน่าฟัดหนักข้อมากกว่าเดิมอย่างนี้ได้

"เฮ้ย! ชุด" ผมตาเหลือก ผุดลงจากอัฒจันทร์ไวว่อง
"ใช่ นี่ชุดใหม่ล่ะ" ตัวน้อยแก้มป่องแจ่มใส พยักหน้าเจรจายิกๆ
"ไปเปลี่ยนเลย! อีพี่เขียว...มึง" ผมเข่นเขี้ยว จะโผนไปอาคารนาฎศิลป์ห้องซ้อม
"น่า...เก็ท" ลมดึงบ่าไว้

"ชุดนี้เอาจริงแล้วเหรอบี?" หมอกเข้าใกล้เด็กผม
"อื้อ วันก่อนโป้ไป เสื้อกล้ามตัวเดียวไง เลยเปลี่ยนจากขายาวเป็นขาสั้น ใส่เสื้อนอกเพิ่ม ดีปะ" ยิ้มกว้าง
         ฟันซี่เล็กๆ เรียงเป็นระเบียบกับปากแดงเชอรี่ จับปลายเสื้อแกว่งเล่น
"ก็...ใช้ได้อยู่นะ หึหึ" หมอกอมยิ้ม เอียงคอมองพิศซ้ายพิศขวา ลูบปากชื่นชมแววตาวิบวับ
"โอ๋ยยยยยยย..." ผมโอด สองมือกุมขมับ
"55555" ไอ้ลมไม่มีเกรงใจ
"ตายๆๆ คนแถวนี้มีตายแน่ๆ ไปซ้อมไอ้ตี๋" พี่ภู่อารมณ์ดี
          โคลงเคลงศีรษะผมสนุกจะพาเข้าฐานที่มั่น

"เก็ท กูหิวน้ำอ่ะ" หันมาหาผม นัยน์ตากระต่ายขี้อ้อนเสียงใส
 ไม่รออยู่ด้วยกันสองต่อสองวะ กิดากรเขิน (^.^)

"โอ้ เด็กแดนซ์หิวน้ำเว้ย" เต๋า
"วู้ เค้าหิวน้ำล่ะตะเอง" ข่าง
"ตัวเล็กหิวน้ำ เงินมะ กูจะเลี้ยงน้องกู" พี่ภู่แบมือตรงอกพี่ยักษ์ ข่มขู่ซึ่งๆ หน้า
"ไร?" ถูกพี่ยักษ์มองคนขอหัวจรดเท้ากวนโอ๊ย
"เงินไง เอ๊ะ! ไอ้เชรี่ยหำน้อย ปล่อยกู๊"
"จะพาไปเอาอยู่นี่ไง กระเป๋าอยู่โน่น"
"ไม่ต้อง ไม่เอาแล้ว จะกลับไปซ้อม ปล่อยว๊อยยยยย!"
 
          พี่ภู่โดนพี่ยักษ์ลากไปอีกสแตนด์ด้านข้างอาคารฝั่งโน้นที่มีสาวๆ เกาะริงไซด์เชียร์อยู่ครับ
ผู้ชายสองคนโวยวายเสียงดัง แว่วๆ ว่าชุดซ้อมนักบอลที่ไหนมีกระเป๋าตังค์
พวกผมทั้งกองยิ้มค้างก่อนสลายโต๋ ไม่มีอาย บทซ้ำเกือบทุกวันทุกครั้ง
ทะเลาะกันเกือบตายแล้วหายหัวไปสองคน ปล่อยลูกน้องลอยคอ
..........
..............

          สรุปผม ลม หมอก และเด็กน้อยย้อนกลับแคนทีน ซื้อเครื่องดื่มเกลือแร่คืนให้ทีม
"ลมจ๋า ไปซื้อน้ำกัน" เด็กเข้าจะเกาะแขนเพื่อนรัก มันเบี่ยงหลบเล็กๆ ซ้อนหลังผมอย่างเนียน
         นิสัยบีน้อยชอบเกาะแกะอะไรที่อยู่ใกล้ ปล่อยห่างไม่เคยได้
"พี่เขียวปล่อยเหรอ ซ้อมเป็นไงมั่งบี?" หมอกดึงด้วยประโยคคำถามให้หันไปตอบ
“ใช่ แอ้กเลยล่ะ เมื่อยไปหมด นี่หนีมาหาน้ำกิน”
"งั้นไป เลี้ยงเอง ซื้อแทนให้บาสด้วย...มาเร็วลม" หมอกหันหาลม จะยื่นมือมารับตัวเพื่อนทั้งที่สแตนด์สูงแค่ฟุตหน่อย ๆ
"ปะ! แคนทีน" ผมรุดเข้ารุนดันบ่าเล็กๆ พาออกเดิน กันท่าไม่ให้ใครเข้าใกล้
           บังไม่ให้เห็นหมอกเพราะไม่อย่างนั้นได้คลั่งเจ้าชายจนลืมของกินนะซิ
"เฮ้ยเต๋า เอาเป๋าตังค์กูมาให้ที!" หมอกตะโกนบอกเต๋า

          ผมมองตาม กระเป๋ากองสุมอยู่โต๊ะด้านข้างอาคาร แวะเฉียดเลี้ยวไปเอาก็ได้
แต่นิสากับเพื่อนผู้หญิงนั่งเฝ้าเกาะกลุ่มอยู่ตรงนั้น มันคงไม่อยากเสียเวลา
ไม่ก็เขินสภาพเหงื่อซกมกเกิน คิดอย่างไม่ใส่ใจ

          หัวปั่นหาวิธีกำจัดชุดเต้นโคฟเวอร์ น่ารักน่าฟัดขนาดนี้ไม่แคล้วโดนฝูงแร้งรุมทึ้งแน่
ไม่ชอบแต่ฝืนพวกกิจกรรมเด่นเช่นแก๊งพี่เขียวไม่ได้
ไม่อยากนึกภาพ...งานแสดงแล้วเสร็จจะฮอทเพิ่มมากหลายเท่าทวีคูณขนาดไหน
เท่าที่เจอทุกวันนี้แอทเลิฟแอทล็อคเต็มเอี๊ยดด้วยเหตุผลว่าน่ารัก แจ่มใสกว่าใครมากโข

          โอยยยยยย (="=) เก็ทเครียด
ทิ้งความคิดที่จะถอยห่าง ทิ้งเรื่องแม่เบรคความสัมพันธ์จนสิ้น...
จะก้าวสู่ความเป็นเกย์เต็มขั้นรึเปล่าหนอเรา


 ************************TBC by puppyluv

[choijiin]

โถน้องเก็ทโดนสกัดดาวรุ่งซะแล้ว
แต่ก็ตามชื่อเรื่องนะลูกนะ
Let's it be จ้ะ อย่าไปคิดถึงอนาคตมาก
ทำทุกวันนี้ให้ดีที่สุด
 

แล้วแหม บีน้อยมาซะอย่างน่ารักเลย
แล้วยังงี้วันงานเก็ทมันเหนื่อยตายแหง
ต้องมาคอยเป็นบอร์ดี้การ์ดส่วนตัวให้
ไม่งั้นมดแมลงมันจะมารุมพวงมะม่วงของเก็ทนะ อิอิ
 

[aishiteru.]

เย้ยยย พึ่งเห็นว่า เรื่องนี้เป็นเรื่องต่อจาก ลมเหนือกับพี่เหยี่ยว โฮกกกกกกกกก
ไปมุดหัวอยู่ไหนมาเนี่ย แวะมาประทับตราตรงนี้ก่อน ยังไม่ได้อ่านสักตัวเลย
รู้แต่ว่าเป็นคู่บีกับเก็ท ฮ่าๆๆ แอบลืมๆไปบ้างแล้วเหมือนกันนะเนี่ย
คิดถึงคนเขียนอ่าาา จะมีลมเหนือกับพี่เหยี่ยวออกมาบ้างมั้ยน้อ
แล้วจะรีบตามอ่านให้ทันตอนล่าสุดนะคะ กอดให้กำลังใจคนเขียนค่าาา ^^
 

[myapril]

 
ทีแรกคิดว่าจะถอย แต่ไปๆมาๆ หวงหนักกว่าเดิมแล้วน๊าา
จบงานนี้ออร่าความน่ารักของบีน้อยคงมีมากจนเก็ทต้องปวดหัวเลยล่ะมั้ง 555

[tuckky]

จองที่ก่อนอ่าน

ความสัมพันธ์นี้ยังอีกยาวไกลนัก ค่อยเป็นค่อยไปนะเก็ท

[arjinn]

อร๊ายย คอนซัลท์แอบมีพี่เหยี่ยวด้วยนะ มิใช่ลมคนเดียว

แต่คู่นี้ พี่ยักษ์กะพี่ภู่ น่ารักอ่ะ โฮะโฮะ ฟินนนน

จะรอลุ้นว่าพี่เก็ทจะเปลี่ยนคอสตูมนุ๋งบีได้สำเร็จ 555
ส่วนเรื่องที่บ้านอ่ะ ว่าตามลมโลด
บีซะอย่าง เดี๋ยวคุณพ่อคุณแม่สามีก้อหลงหัวปักหัวปำ 

ส่วนพ่อหมอกคะ ไม่ต้องช่วยหรอกนะคะ ลมเค้่าลงจากสแตนด์เองได้ค่ะ แหม!

 

[rujaya]

มันมาถึงขนาดนี้แล้วเก็ท เต็มขั้นไปเลยไอ้น้อง พี่เชียร์ 

[malula]

เข้าใจล่ะว่าดึงพี่เหยี่ยวมาเอี่ยวเรื่องไร เป็นที่ปรึกษาเรื่องชาย-ชายนี่เอง

คุณแม่เหมือนจะห้าม แต่ก็ไม่ปิดตายซะทีเดียว

บีขยันทำน่ารักให้เก็ทคลั่งได้ทุกวัน

พี่ยักษ์-พี่ภู่ น้อง ๆ เข้ารู้ทันหมดแล้ว

[yowyow]

ถ้าเก็ทไม่รีบจองตัว มีหวังโดนคนอื่นงาบไปแน่ๆๆเลย

มีคนมาจีบเต็มล๊อคเกอร์ขนาดนี้

 

[jeeu]

พี่เหยี่ยวมาแค่วลีเด็ด เมื่อไหร่จะมาเต็มๆ
น้องลมโดนหมอกแทะโลมจะแย่แล้ว
บีน้อยทำพี่ๆสองชมรมหลงรัก แบบนี้เก็ทก็แย่สิเนอะ
ใกล้วันงานแล้ว อยากดูเด็กแด้นซ์กับยักษ์เขียวด้วยจังเลย

[MiSS-U]

 

ยาวได้ใจมากค่ะ

แอบสงสารเห็นใจเก็ทกิดากรที่ยังไม่มั่นใจในตัวเอง

แต่ถ้าช้าอดไม่รู้ด้วยนะ 

บวกเป็ด

[nutty2554]

ตัดสินใจโลด ตี๋ไนซ์บอย
let's it be  บีน้อย ผึ้งน้อย ตัวเ็ล็ก เท่านั้น
ตอนแรกก็กลัวว่าแม่เก็ทจะจับแยกเลยเพราะไม่ไว้ใจ
แต่เทพลมร่ายมนต์ไปให้คุณแม่ฟังยกแรกแล้วค่อยเรียกเก็ทไปสอบสวนอย่างนี้ ก็มีชัยไปกว่าครึ่ง
ที่สำคัญ คุยไปคุยมา คุณแม่เก็ทน่าัรัก เตือนให้ระวังตัว แต่ก็สุดท้ายแล้วก็ตามใจลูกอยู่นะ
นาทีนี้ เชื่อความรู้สึก เชื่อใจตัวเองมาก ๆ แล้วก็แสดงให้ผู้ใหญ่เห็นอย่างที่เทพลมว่า และตัดสินใจอย่างที่อยากจะทำจะได้ไม่เสียใจภายหลังดังคำเหยี่ยวขาว
รับรองผ่านโลด  แอร๊ยย อยากอ่านตอนบีน้อยเข้าบ้านเก็ท  บีน้อยน่ารักขนาดนี้ อยากรู้ว่าตอนไปบ้านจะเป็นยังไง
บีน้อยต้องไปให้เทพลมติวให้ก่อนหรือเปล่าหนอ

***
ขอบคุณที่อัพค่ะ  ดีใจ ได้อ่านหมวยตี๋ และคิดถึงลมเหนือกับเหยี่ยวขาว ^____^
ตอนนั้นว่าติดลมเหนือแล้ว (มาอ่านทีหลังค่ะ  นิยายจบไปแล้ว เลยยกยอดมาเรื่องนี้เลย แหะๆ)
ตอนนี้ติดหมวยตี๋ บีเก็ท มาก ๆ เลยค่ะ ^__^

[gupalz]

เราคิดไปเองป่าวว่าคู่พี่ยักษ์กะพี่ภู่มันช่างน่าจิ้นนัก
เกทเครียดใหญ่เจอชุดบีน้อย อิอิ

[murasakisama]

ปลื้มคู่พี่ยักษ์กะพี่ภู่แล้ว น่ารักค่อดดดดดดด แต่เก็ทรุกซักทีเปิดตัวไปเลยจะได้ไม่มีใครกล้ามาแหยมบีน้อย

[nekko]

เต็มที่ไปเลยน้องเก็ท  


พี่ไอดอลพี่สอนอะไรน้อง


 

[CarToonMiZa]

น้องเก็ทลุยเต็มพิกัด
อย่าได้แคร์โลกมากกกกนัก

[ruby]

บีน้อยน่ารักขึ้นทุกวัน
เก็ทยอมรับเถอะว่าก้าว
เข้ามาเป็นเต็มตัวแล้ว
คู่สองกัปตันแอบน่ารักนะค่ะ

[Monkey D lufy]

อ๊าย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!