หัวข้อ: ลมเหนือที่รัก my luv พิเศษ#3 X88 (17/12/2011)p.399

[nekko]

ปลื้มคุณอิคาลัสนะ แต่คุณมาช้าไปแล้ว   


รอน้องลมกลับไปจัดการพี่นก
 

เดินทางปลอดภัยนะคะ

[cancan]

อืม...ยังไงล่ะทีนี้..ลมกลับบ้านได้แล้ว..

[sulsul]

เฮ้ย!!!!
ผิดคาดสุดๆ อิคาลัสตอนนี้มาแบบออร่าขาววิ้งค์เลยๆ
ใจดี น่ารัก แฟรนด์ลี่ อบอุ่น โอยยยย  มาหมดดดด
อิคาลัส วู้ววววววววว ชั้นชอบนายยยยยย

ว่าแต่ลมท่าทางอิคาลัสจะเป็นคนอบอุ่นมานะนั้น กอดกันเหมือนอ้อนพี่ชายเลยอ่ะ
แต่พี่ชายคนนี้คงไม่อยากเป็นแค่พี่ชายแล้วละม๊างงง
แค่เห็นแว้บเดียวแล้วตามมาถึงขนาดนี้ ฮึ

เหยี่ยวขาว ถ้ายังไม่มา หรือไม่หนักแน่นพอคราวนี้ โดนแบล็คฮาเดสแย่งไปแน่ๆๆ

ปล.อิคาลัสกับอเล็กซ์ โคตรทับซ้อนอ่ะ ให้ตายย 

[acorntan]

อิคาลาส....รู้จักลมเหนือมาก่อนแน่ ๆ

[praseat]

 :เฮ้อ:พี่บ่าวอิคาลัสอดอีกแระ...กลับไปลุ้นพี่เหยี่ยวต่อดีกว่า..อิอิ

[dragonnine]

สงสัย อิคาลัส จะเข้ามาแย่ง ลม จากพี่เหยี่ยว แน่ๆ

และท่าทางจะจบยากกกก

[talentcs]

เสร็จจากงานนี้ สงสัย ดีกรีความหึงหวงของเหยี่ยวขาว คงพุ่งปรี๊ด
555

[gneuhp]

ลมเหนือ กลับไปหา เหยี่ยวขาว แล้วว หุหุ
ปล. ชักชอบ อิคาลัส ซะแล้ว

[NOO~KUNG]

ไมน้องสนิทกับหนุ่มคนนี้ง่ายจัง...
ปล่อยให้กอดด้วย....
เดี๋ยวให้อิพี่นกลงโทษ...แบบจัดหนัก

[her0_casszii]

กร๊ า กก ก ก ~
ตกหลุมพรางน้องลมอีกคนล่ะสิ
ไอ่เด็กมือแมวนั่น
เบี่ยงประเด็น สัมผัสให้ถูกจุด
แล้วก็ถอยออกมาอย่างไม่เสียมารยาท
สมกับเป็นลมเหนือจริงๆ ><
แต่สัมผัสเยอะไปมั้ยค่ะลมม ~
แล้วเรื่องมันคงยิ่งยุ่งเข้าไปอีก
เด๋วบักคาลัสต้องหลงหนูหัวปักหัวปำแน่
อิเหยี่ยวจ๋องไปแน่ ๆๆๆ !! ฮ่าๆ ๆ รออ่านนะค่าา

[MaYoonHo]

น้องลมกำลังกลับมาาาาา กรี๊ดดดดดดด
จะคลั่ง(?) 

[Smilelimsminy]

จะดักตีหัวอิคาลัสแล้วลากเข้าถ้ำ 

[Vavaviz]

ดีใจที่ลมไม่ถูกจับตัวไปน่ะน้าาาาาาาาาาาา

 

กลับไป แกล้งเหยี่ยวหนัก ๆนะล๊มมม ~!

[Whatever it is]

อิคารัสเท่แฮะ เสียดายอะ หุๆ

[● MaYa~Boy ●]

ลมจะกลับไทยแล้ว ^^

[eern]

แงแงกว่าจะถึงวันอังคารเค้าคิดถึงแย่อารมณ์แม่งค้าง

[เกี๊ยวกุ้ง]

ตามมาเก็บสามตอนรวด เม้นต์รวบรัดเลยนะคะ
กว่าจะบอกรักลมได้ อีตาเหยี่ยวรู้รสของความเจ็บปวดที่รักใครแล้วเค้าคนนั้นไม่รู้รึยัง...เชอะ!
เงาดำคนนั้นต้องเป็นน้องลมแน่ๆ เลยอ่ะ...อย่าเพิ่งยอมเหยี่ยวง่ายๆ นะคะ แกล้งไปอีกหน่อยดีกว่า 
ส่วนอิคาลัส หลงรักลมอีกคนแล้วสินะ...

[yeyong]

เจออิคาลัสไม่กี่ครั้ง แต่ละครั้งที่เจอเป็นจังหวะที่น้องอยู่ในภาวะอารมณ์พีคตลอด
เล่นเอาน้องลมหวั่นไหวเหมือนกันนะเนี่ย  ขนาดเพื่อนๆที่สนิทแล้วยังเข้าไม่ถึงตัวขนาดนี้เลย  น่าถ่ายภาพไปแบล็คเมล์เหยี่ยว

[kokoro]

คาสโนว่าตัวจริง สงสัยจะเป็นน้องลมนี่แหละ
กิ๊กเยอะเหลือเกิ๊น(ถึงเจ้าตัวจะไม่รู้ก็เถอะ) หมั่นไส้แทนพี่เหยี่ยวค่ะ 555

[question09]

รอลมเหนือจะเจอเหยี่ยวขาว

บีบหัวใจจิงๆๆ

[sayhi11]

หวังว่าวันนี้
โรงงานน้ำตาน่าจะเปิดได้แล้วนะค่ะ
ชีวิตขาดหวานมานานแล้วค่ะ
 

[iota]

รู้ทั้งรู้ว่าไม่ใช่วันอังคารแต่ก็อดใจไว้ไม่ไหว
ขอกดเข้ามาส่องหา เหยี่ยวขาวกับลมเหนือ
ซักนิดหน่อยก็ยังดี

[aishiteru.]

ตามอ่านจนทัน ใช้เวลา 3 วัน เสาร์ อาทิตย์ จันทร์

ฟู่ว์~~~ ถอนหายใจ ยังคงอึดอัด ไม่หาย

หวานก็หวานหยดย้อย ดราม่าก็ปวดตับมากๆ

การรอคอยช่างทรมาน สิ่งที่ทำให้รอคอยต่อไปในช่วงดราม่าคือ..

รอว่าหนทางข้างหน้า คงมีแสงสว่างและความหวานรออยู่

1 ปี 8 เดือน หรือป่าวนะ ตัวเลขนี้ ที่อ่านมาจำได้ลางๆเลือนๆ ที่จะทำให้พี่เหยี่ยวน้องลม ต้องพรากจากกัน

น้องลมกำลังกลับไปหา พี่เหยี่ยวกำลังตัดใจให้เวลาน้องลม เดินตามความฝันเรื่องเปียโน

พี่เหยี่ยวเข้าใจเรื่องทั้งหมด น้องลมรีบกลับไปเคลียร์หัวใจ

แต่มาเฟียหนุ่มไฟแรงผิวคล้ำ คือ อุปสรรค ชิ้นโต

มาแก้แค้น มาแย่งชิง หัวใจ ของพี่เหยี่ยว ชิงตัดหน้าที่สองคนจะปรับความเข้าใจ หรือป่าวนะ

อึดอัดจังเลย อยากให้เวลาเดินไวกว่านี้จัง

สุดท้าย สวัสดีคุณ puppyluv ในเล้าเป็ดแห่งนี้ เรื่อง ลมเหนือที่รัก เป็นอีกเรื่องที่รักมากค่ะ

ดราม่าเสียน้ำตาแค่ไหนไม่หวั่น ปวดใจ ฮือออ ยังคงรอเวลาฟ้าใสของพี่เหยี่ยวกับน้องลมเสมอค่ะ

เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ๆ

[puppyluv]

นับ 4 ห้องหัวใจของลมเหนือ
และกล่าวต้อนรับ aishiteru ที่ให้เกียรติกระเทาะเปลือกไข่ที่นี่
ลมเหนือและเล้ายินดีต้อนรับ
***********************************
ลมเหนือที่รัก
ตอน190 do not tell Y
--------------------------

Jeffry’s

                  ย้อนกลับมาที่ไอ้หนุ่มผมยาวสีแดงแรงฤทธิ์คนนี้ซักครู่ก่อนครับ
ณ ขณะนี้ พวกเรายังคงกองอยู่ชั้นล่างในห้องคอนโดของเหยี่ยว
ตัวเจ้าของสถานที่ยังรักษาสภาพความเป็นแบคทีเรียชั้นต่ำ บื้อใบ้ไร้ชีวิต
ยังสถิตอยู่ห้องโฮมเธียเตอร์กึ่งเอนกประสงค์
เป็นห้องนอนเล็กและส่วนทำงานของตัวมันเองอยู่

                   ทิ้งเพื่อนไว้ตามลำพังกับภาพในจอฉายฉากสุดท้าย
นักร้องคนเก่งในภาพหันหลังจะเดินออกประตูห้องอัด...
เหมือนในชีวิตจริงตอนนี้หรือเปล่าไม่รู้  ที่มันไม่ได้ตัวคนที่รักกลับมาจากเจนีวา
เพราะลมเหนือหันหลังให้แบบนี้รึเปล่าหว่า

                  นี่กูจะทำพลาดถึงขนาดซ้ำเติมเพื่อนให้เห็นการจากลาสองครั้งติดต่อใช่ไหม
หวังว่าคงไม่บังเอิญโชคร้ายขนาดนั้น...ได้แต่หวัง

                    เชิงบันไดติดชุดประตูกระจกบานเลื่อนผืนใหญ่ ทางออกระเบียงกว้าง...

“ทำไมเป็นแบบนี้” จิระคนเก่งของผมตอนนี้บวมเป่งนองน้ำตา
“...” ได้แต่เงียบ
“แล้วมันจะอยู่ยังไง เราจะอยู่กันยังไง?”
“ชู่ววส์” ผมได้แต่โอบบ่า ลูบหลังประคองร่างเล็กหัวใจสลายพอกันเอาไว้

                  คนนี้หวังอะไรไว้มากมาย โครงการในหัวนับไม่ถ้วน
มีแต่ไอ้ลมน้องรักโดดเด่นเกินหน้าใครๆ เพราะนิสัยคนนี้รักใครรักจริง ไม่เคยทิ้งขว้าง
ไม่ยอมปล่อยให้เดินคนเดียว บอก ’กลัวน้องเหงา’ ที่จริงแล้วไม่ใช่
เพราะคนพี่เองต่างหากที่ขี้เหงากว่าของจริง

                 ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันมาหลายปี แต่เสมือนเข็มเวลาไม่กระดิกเดินไปไหน
เหมือนช่วงที่เราใช้ร่วมกันช่างน้อยนิด ไม่เคยเบื่อ ไม่เคยพอ

“ไม่เคยรู้เลยว่าลมมันจะบ้าไอ้นกมากขนาดนี้”
“...” นึกภาพตาม กล้ำกลืนความประหวั่นกึ่งชื่นชมในอกเอาไว้
“คิดว่าเหยี่ยวมันจะบ้าลมมากกว่าอีก วิ่งหาอะไรมาให้ ทำโน่นทำนี่สารพัด...ไม่เคยรู้เลย”
“ใช่ ซ่อนไว้มิดชิด” ผมพยักหน้า ถูคางเคราครื้มเบาๆ กับขมับคนในกอด

                ลมเหนืองดงาม มีแววตานิ่งเงียบภายใต้ความสงบสมชายชาตรีคนหนึ่ง
ดูไม่ออกว่าอัดแน่นความรักและทำทุกอย่างเพื่อคนหนึ่งคนมากมายขนาดนี้
แรงดึงดูดระหว่างกันของสองคนนี้ช่างรุนแรงและเข้มข้น
 
                 ก่อกำเนิดจุดเริ่มต้นของพายุความรัก โอบพัดเราให้ลุ่มหลง
จนหมุนเหวี่ยงตามกันอย่างไม่น่าเชื่อ

                ได้แต่กอดร่างอุ่นของจิระของผมเอาไว้อีกครั้ง...
เส้นร่างกายเราบรรจบพอดี จังหวะร่างกายของเราสอดรับ
ภาพที่ลมเบี่ยงหน้าลงแล้วกดจมูกคมกับข้างต้นคอของเหยี่ยวทั้งสองครั้งยังติดตา

                ไม่ใช่แค่จากวีดีโอ...เวลาอยู่ที่บ้านของผม ตอนลมเพลียเหนื่อยได้ที่
กิจกรรมร่างกายจะเอื่อยเฉื่อยวูบลงเหมือนรถแบตเตอรี่หมด
ขณะวินาทีนั้นเองที่เหยี่ยวเพื่อนจะเข้าไปหา 
แค่ลมเหนือนเอนศรีษะเข้าหา โน้มร่างกายเข้าใกล้...
...เหมือนที่เห็นในภาพไม่มีผิด

                 เหยี่ยวขาวกับลมเหนือ แม้ความสูงไล่เลี่ยไม่ต่างกันเกิน 10 เซนติเมตร
ทว่าทั้งคู่มีเรือนร่างอาจจะเกิดมาเพื่อกันและกัน เหมือนผมกับจิระของผม...
เราถูกสร้างมาเพื่ออีกฝ่ายโดยเฉพาะ
................
..................
“หิวไหม?” ผมไม่รู้จะยังไงดีกับเข็มนาทีที่จะเข้าใกล้ตำแหน่ง 4 ทุ่มตรงแล้วตอนนี้
“อืม...”
“ที่ซื้อมากับบีล่ะ?”
“บนโต๊ะโน่น”
       
                 ปรายตามองเคาน์เตอรสีเขียวอมฟ้าน้ำทะเลตัวเก่งของเพื่อนเจ้าของห้อง
ชอบเฟอร์นิเจอร์ชิ้นนี้มากถึงขนาดอัพเฟซให้ผมดูตั้งแต่ได้แผ่นหินอ่อนจากอิตาลีโน่น

                 จำได้ว่าบีหิ้วถุงอาหารด่วนจำพวกไก่กอด เบอร์เกอร์กับพิซซ่าตามหลังขึ้นมา
หลังจากผมหิ้วซากเพื่อนกับถุงของขวัญขึ้นมาก่อน...จังหวะโทรศัพท์สั่นครืด
แมสเซสรูปจากเอเจและพวกไอ้เชษฐ์ ร่วมกับก๊วนสนิทส่งมา เลยกดยื่นให้ดู

“อ้อ พวกแด๊นซ์ส่งมาล่อ” ผมกดรับมือถือให้ดูบรรยากาศในคลับ X88 ของพี่พงศ์
“หึ ไอ้พวกนี้” คนของผมจับหน้าจอสำรวจเล็กน้อยแล้วส่งคืน
“ปะ กองทัพเดินได้ด้วยท้อง” ผมคะยั้นคะยอ
“ไม่หิว กินไม่ลง...ไม่รู้ดิ”
“น่า ชวนน้องหน่อย จะได้กินด้วยนะครับ”

                  คนนี้กินง่ายอยู่ง่ายก็จริงแต่ต้องถูกใจระดับหนึ่ง
ไม่เหมือนลมเหนือและเหยี่ยว สองคนนั้นเหมือนง่าย
แต่จริงๆ เลือกมากข้อแม้เยอะ พออยู่ด้วยกันกลับเข้าขาดีมากอย่างไม่น่าเชื่อ
คนหนึ่งชอบสรรหาของมาป้อนให้ถึงปาก อีกคนเอ่ยชมถ้าชอบ ไม่ชอบก็บอกตรงๆ
ทำเอาเพื่อนยิ้มปลื้มบ่อยครั้ง

“อือ...ก็ได้” ข้อดีของโจ๊กคนนี้ ไม่พิรี้พิไรมากความ
“งั้นจัดการเลย ถ้าไหวรึยังไงถามมันเรื่องเที่ยวด้วย” ผม
“ยังคิดจะไปอยู่อีกเหรอ?”
“ไม่รู้ ผมคิดอะไรไม่ออก”
“เหมือนกัน ตื้อไปหมด” ได้ยินสารภาพแบบนี้อยากกอดอยากฟัดมากมาย

“ฟู่! ถ้าได้ขว้างอะไรออกจากหัวได้คงดี” ผมเป่าปาก
“คิดงั้นได้ไงกันเล่า คนนะไม่ใช่ปลากัดจะได้เปลี่ยนปุ๊บปั๊บ”
“ปลากัดนั่นแหละตัวดี แค่จ้องมองตากันก็ท้องได้”
“ไรเนี่ย!?” คนพูดย้อนมองหน้า
“พ่อมดไง เสกได้” ผมก้มโค้งชิดหน้าผากชนหน้าผาก พยายามดึงโจ๊กคนเก่งกลับคืน

                    ชีวิตคนเราต้องก้าวเดินต่อไป หนทางข้างหน้าย่อมมีทางออกให้เห็นบ้างล่ะ
--------------------

                    ฉุกคิดอีกทีพลันวูบตกใจ ตายละหว่า ไม่น่าปล่อยทิ้งไว้ให้อยู่คนเดียว
ถ้าเผื่อเกิดเพี๊ยนทำอะไรโง่ๆ ขึ้นมา นี่ชั้นบนสุดของคอนโด
ที่ยืนอยู่คือชั้น 15 เพื่อนอยู่ชั้น 16 ทิ้งไว้กับภาพแทงย้ำซ้ำกระทืบดวงใจอีกต่างหาก

“เอ่อ คุณอยู่กับน้องก่อนได้ไหม?”
“หือ?”
“มันอยู่คนเดียว ผมจะขึ้นไปดูหน่อย” บอกจิระของผมอย่างที่ใจคิด
“ไปเหอะ” ตาคมที่บวมฉึ่งคราบน้ำตาพยักหน้าทันที

“ไม่เป็นไรนะครับ”
“อืม เกิดมันบ้าเลือดขึ้นมาก็ตะโกนละกัน ขอสูดอากาศระเบียงหน่อย”
“โอเค” ผมเปิดบานเลื่อนบริการอีกฝ่าย
.................
.....................

              กวาดตาดูสภาพศพแต่ละราย...
บีเริ่มง่วงขยี้ตาอยู่กับอกเก็ทหลังจากร้องไห้มาพักใหญ่
น้องกำลังดันตัวหมวยน้อยให้นอนหนุนตัก
ปล่อยตัวยาวไปกับโซฟาเดย์เบดสีขาวครีมตัวใหญ่
                กายจองโซฟาสีดำรับแขกกลางห้องติดประตูทางเข้าหลัก
มือก่ายหน้าผากไม่ได้หลับตาแต่อาการเลื่อนลอยไร้ความรู้สึกนึกคิด

                ได้แต่โอบเอวจิระของผมออกไปปล่อยอารมณ์ที่ระเบียงตามความต้องการ
ก้าวผละห่างกำลังจะขึ้นไปหาเพื่อน
 
(Tttttt~) ข้อความเข้า เวลาที่หน้าจอระบุ 21.55 น.
ถัดจากที่ผมลงมาอยู่ข้างล่างแค่ 15 นาที...ข้อความเปลี่ยนชีวิต

<<TG XXXX JENIWA-BKK ARIVE 22.00 DON’T TELL Y/ L>>

                   เบอร์มือถือของฟ้าใสแต่ที่ตกใจจนหลุดขั้วคือข้อความจาก ‘L’ ลมเหนือ (o-O)
ผมตาโตเท่าไข่ห่าน คดีท่าจะพลิกมโหฬารครั้งประวัติศาสตร์ ก้อนเนื้อในอกเต้นแรงไม่เป็นส่ำ
เก็บงำอาการข้างนอกไม่ได้โดยสิ้นเชิง

                    แสดงว่าเพิ่งลงจอด อาจกำลังเพิ่งลุกจากที่นั่งในตัวเครื่องด้วยซ้ำ
หมายความได้ว่าคนส่งข้อความแยกเดินทางมาเดี่ยวๆ เพราะเท่าที่ติดต่อกับทักษ์และฟ้าใส
เพื่อนบอกต้องอยู่ต่อวันมะรืนถึงจะกลับ ทางยูที่โน่นจะพาเที่ยวชมงาน
ดูคอนเสิร์ตและตระเวณสถานที่ต่างๆ ก่อน

                  ที่ฟ้าใสให้โทรศัพท์ตัวเองกับสายรหัสก็เพราะเป็นห่วงลมเหนือมาตามลำพัง
น้องจับไฟล์ทบินกลับมาคนเดียวอย่างนั้นหรือ???
--------------

“อะไร?” คนในกอดผมผละออกเชิงถาม ทุกความรู้สึกมีหรือที่เขาจะไม่รู้
“เอ่อ...สุวรรณภูมิ...ต้องไปรับคน ที่...ที่สนามบิน ด่วน”

                ติดอ่างอย่างไม่เคยเป็น เหวี่ยงชี้มือมั่ว อีกข้างซุกโทรศัพท์
หย่อนใส่กระเป๋ากางเกงยีนส์ด้านหลังทันที
ผมโกหกไม่เก่ง กับคนของผมนับว่าน้อยยิ่งกว่าน้อย
แต่ครั้งนี้ผมหวังว่าเขาจะไม่สงสัยใคร่รู้

“ไอ้มิกกี้เหรอ?”
“อ่า...อ้า yeh!” อ้าปากค้างแล้วรีบพยักหน้ารับสมอ้าง

                   จริงด้วยเพื่อนที่ออสเตรเลีย เคยบอกว่าน่าจะมาราวๆ ประมาณนี้
ที่สำคัญวันนี้วันเกิดของเพื่อนสนิทซีปึ๊กอย่างเหยี่ยวด้วย...ช่วยชีวิตกูเห็นๆ ขอบใจว่ะ

“ให้มันนั่งแท็กซี่มา” เจ้าแม่บงการพลางสูดน้ำมูกครืดๆ
                  ผมยกมือประคองช้อนใบหน้า ปาดนิ้วเกลี่ยน้ำตาให้
“มันไม่เคยมาคอนโดนี่ จะพลาดวันนี้เปล่าๆ”

                    อ้างเหตุอีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะเปลี่ยนเวลาเป็นวันใหม่แล้ว
^^ยอดเยี่ยมว่ะ ชมสมองตัวเองว่าคิดได้ยังไง ฉับไวเป็นเรื่องราวคล้องจอง...
Y^Y...ขอโทษที่โกหกนะครับ

“อื้อ รีบไปรีบกลับ” ไฟเขียว เฮ้!
“ครับผม อยู่ได้ใช่ไหม?”
“ด้ายยย ไม่ใช่เด็กๆ”
“ต้องอยู่แต่ในนี้นะ ดูเหยี่ยวมันด้วย...แทนผม”
“ไม่ต้องบอกหรอกน่า” คิ้วยุ่งพองแก้ม

                    อยากฟัดจังเลยว๊อย เมียใครเนี่ย
แต่แค่พยักหน้ารับกะรีบชิ่ง ก้าวย้อนเข้าไปในห้อง
-----------------

‘ไม่ได้ล่ะ ประเมินสถานการณ์แล้วไม่น่าไว้วางใจ ต้องมีใครคุมเชิงที่นี่ซักคน’
                     ผมคิดคำนวณแล้วกวาดตามอง...
กายนอนแผ่หลากับโซฟา ไร้วิญญาณ อาการหมดอาลัยตายอยาก
                    บียังสะอึกร้องไห้ฟูมฟายกับอกเก็ทที่เดย์เบดใกล้กัน
หลบชิดมุมห้องทางโน้นถัดจากกายแค่เล็กน้อย
                    จิระของผม...ไม่ต้องห่วงฆ้องปากแตก ของขึ้นและโมโหหิว
พึ่งไม่ได้ซ้ำอาจจะพาแผนล่ม

                     เอาวะ! เดินไปหาน้องภาคเดียวกัน
ถึงแม้ไม่ใช่สายรหัสแต่รุ่นน้องคอมพิวเตอร์เหมือนกัน...น่าจะเก็ทไวสมชื่อ

“เก็ท”
“ครับ?”
“คุยด้วยหน่อย”
“ได้ครับ...หมูน้อยครับ” เก็ทรับก่อนเรียกคนในกอด

“ไรอ่า?” บี
“เก็ทคุยกับพี่เจฟฟรี่เดี๋ยวนะ”
“อือ...”

                 เด็กชายเหมือนอาหมวยตัวน้อยชายตามาที่ผม
แล้วโดนเก็ทซ้อนหมอนผลักในเอนตัวลง...
ปล่อยให้น้องลูบหน้าลูบหลังเด็กหมวยทอมบอย ค่อยยอมผละจากมาหยุดที่หน้าตู้เย็น
ฝั่งครัวอีกด้านเว้นระยะห่างพอปลอดภัยไม่มีใครได้ยินแน่

                   เว้นก็แต่ฟิคเกียร์สีขาวจอดชิดผนังเงียบเชียบ
‘กิ๊กลม ห้ามโวยวายนะมึง’ ผมโทรจิตสั่งมันในใจ (T^T)

“พี่เจฟฟรี่มีไรรึครับ?”
“พี่ไว้ใจเราได้ไหม!?”
“...ครับ?” น้องชายตัวสูงเกือบไล่เรี่ยเงยมองหน้าผมงงๆ
“มีเรื่องให้ช่วย ดึงเหยี่ยวให้อยู่แต่ในห้องนี้ ทำได้ไหม?” ผมเข้าศึกแดงเดือดรวดเร็ว

“เอ๋...พี่เจฟฟรี่ครับ”
“ยังไม่ต้องบอกใคร จนกว่าพี่จะกลับมา” กดมือถือโชว์ข้อความ
“เบอร์จากใคร นี่มัน---อุ๊บ!” ชี้นิ้วจุ๊ปากสั่งให้เงียบ อีกมือตะปบบ่าน้องทันควัน
“ได้ไหม?!” ผมกำชับ
“เต็มที่เลยครับ” ยิ้มกว้างหน้าบาน ดีใจปิดไม่มิด

‘กูคบเด็กสร้างบ้านอยู่รึเปล่าหว่า!?’ (Y^Y) เอาน่า เวลานี้จะหาตัวช่วยที่ไหนได้

“ดี ฝากด้วยนะ” ผมโยกศรีษะน้อง
“คร้าบ!”
“เบ๊า! เก๊กหน้าหน่อย” ผมบีบหลังคอ น้องชายหน้านิ่ว
“เข้าใจแล้วครับ”
“กับใครก็ห้าม โดยเฉพาะพี่โจ๊กของเรา เข้าใจไหม”
“ที่สุดครับ” น้องรับขึงขัง ผมยกมือขึ้นเหวี่ยงจับมั่นสัญญาลูกผู้ชายแล้วรีบจ้ำอ้าว

                   ได้แต่หวังว่าทุกอย่างจะดีขึ้น
เราจะผ่านฝันร้ายนี้ไปด้วยกัน...ผมหวังอย่างฉกาจฉกรรจ์ที่สุดก็นาทีนี้

*******************************TBC by puppyluv

[MiSS-U]

^
^
จึกๆ

คนแรกดีใจจัง  ฮุๆๆ

  ยังไม่คืบหน้าไปไหน

แต่ดีใจที่รู้ว่าเป็นลมเหนือที่จะกลับมา

แล้วใครอ่ะที่เหยี่ยวเปิดประตูมาเจอคาใจที่สุด

รอพรุ่งนี้ และบวกเป็ดให้ค่ะ

[golove2]

พี่เตรียมจัดโต๊ะจีนรอฉลองแล้วนะน้องลม
รีบคืนดีกันซะที

 

[roseen]

  :กอด1:เร็วๆๆๆๆๆๆๆ

[nongrak]

ดีใจลมกลับมาแล้ว เจฟฟรี่รีบไปรับเลย เหยี่ยวจะได้ฟื้นคืนชีพ

[rujaya]

ลมกะลังมาแล้วใช่มั๊ยยยยย  อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

แทบจะรอพรุ่งนี้ไม่ไหวแล้ววววววววววว

[hahn]

คิดถึงลมจ๋า +1