33. พี่เสือ น้องกระต่ายกับเปิดเทอม
ในที่สุดฤดูร้อนก็หมดลง พร้อมๆ กับการมาเยือนของฤดูฝนอันเฉอะแฉะและเปิดเทอม
แต่กระต่ายนอนป่วยตั้งแต่วันก่อนเปิดเทอมแล้ว
"แพ้อากาศ" คุณหมอสรุป "ปีนี้ชื้นเป็นพิเศษ สงสัยหนูต่ายจะแพ้อากาศชื้น"
กระต่ายรับคำแล้วจาม ก่อนจะเกาโน่นเกานี่เป็นลิง
พี่เสือตัวติดน้องแทบตลอด มือหนึ่งถือคาลามายด์ อีกมือหนึ่งถือยาพ่น
พอน้องเริ่มยุกยิกสักนิด พี่ชายมือไวจะรีบป้ายคาลามายด์แก้คันให้ทันที ผิวขาวๆ เนียนนุ่มที่เป็นตะปุ่มตะป่ำ ตุ่มคันเม็ดโตหนาเป็นแพ ใหญ่เท่ากับฝ่ามือพี่ชายจึงค่อยๆ ยุบลงบ้าง
กระต่ายเองก็อยากหันกลับไปขอบคุณ แต่ด้วยฤทธิ์แก้แพ้ทำให้สมองเบลอๆ เจ้าตัวน้อยรับเอาจดหมายแจ้งจากโรงเรียนและตารางเรียนอย่างงงๆ เริ่มตาลาย ร่างเล็กโงนเงนไปมา ไม่ต้องรอให้น้องล้มก่อนพี่เสือไวว่องสมกับชื่อ ยื่นมือมาคว้าเอวบางไว้ได้ทัน
"ต่าย!"
"อ่า..." แข้งขาอ่อนไปหมด สมองมึนงง ร่างกายอ่อนปวกเปียก กระต่ายได้แต่กระพริบตาอยู่ในอ้อมแขนแข็งแรง
"ไปพักนะครับคนดี" พี่เสือไม่เคยป่วย แต่ก็รู้ดีว่าฤทธิ์ยาแก้แพ้ทำให้ง่วงได้ขนาดไหน
"ฮื้อ... จัด... ก่อน...." น้องเล็กอ้าปากหาวหวอดจนตาหยี มือเล็กป่ายไปมา เกาขาอย่างรำคาญ
"มาครับ คันตรงไหนเดี๋ยวใส่ยา" สุดที่รักของพี่เสือตัวเลอะไปด้วยคาลามายด์จนทั้งตัวเป็นสีชมพูหมดแล้ว
กระต่ายส่ายหน้าอย่างดื้อรั้น "จัดหนัง... สือ... เกา... คัน...."
"ไม่เอานะที่รัก เดี๋ยวผื่นจะลาม"
"พี่เสือพูดถูกนะลูก ไปนอนนะครับ" คุณแม่ตามมาดูลูกได้แต่เกาหัว พี่เสือเร็วกว่าคุณแม่อีกแล้ว
"คัน..." เสียงหวานอ้อแอ้ ดวงตากลมร่อแร่จะปิดแล้ว
"เสือ อุ้มน้องขึ้นบ้านป่ะ แล้วช่วยจัดหนังสือให้น้องหน่อย แม่จะทำข้าวต้มไปให้" คุณแม่ชี้นิ้วสั่งการ สบายไปโข เพราะไม่ต้องอุ้มลูกชายคนเล็กเอง ถึงกระต่ายจะผอมบาง ตัวเล็กกะจิดริด แต่คุณแม่เองก็ใช่ว่าจะตัวโต อุ้มลูกชายไม่ไหวแน่ๆ
พี่เสือพยักหน้ารับ มือเดียวก็คว้าเอาทั้งร่างเล็กของน้องชายได้ครบถ้วน แล้วก็เดินตุ๊บตั๊บขึ้นห้องนอน
พี่เสือวางกระต่ายน้อยลงบนเตียงอย่างเบามือ ลูบไล้ใบหน้าสะสวยอย่างเจ็บปวด
กระต่าย... คงทรมานมากสินะ
มือเล็กยุกยิก ถูจมูกแรงๆ แล้วทำหน้ายู่ แต่ก็ยังไม่ยอมลืมตา
"ตะหมูก...."
"คัดจมูกหรือครับ ? พ่นยานะ" พี่เสือพยุงน้องนั่งให้หลังพิงอกตัวเอง มือหนึ่งประคองขวดยาพ่น มือหนึ่งจับเจ้าตัวเล็กที่โงนเงน
"ก้มหน้าหน่อยคนดี พี่เสือพ่นยาให้นะ" พี่เสือกล่อมเหมือนเด็กน้อย กระต่ายน้อยในอกงอแงจนพี่เสือปวดหนึบ อยากเจ็บปวด อยากรับความทรมานทั้งหมดแทนสุดที่รัก
รัก... รักจนไม่อยากให้สิ่งใดๆ มาทำร้าย
ถ้าป่วยแทนได้ พี่เสือยอมแลกกับทุกอย่าง
ใบหน้าเล็กก้มลงตามคำสั่ง ปากอิ่มบ่นพึมพำ "อืมม... พี่จ๋า... คัน... คัน...เกา"
"ครับๆ พ่นยานะ ถ้าพี่เสือบอกให้หายใจ ก็หายใจเข้าแรงๆ นะครับ"
"อื้อ...."
สองมือแข็งแรงจับเจ้าตัวเล็กไว้มั่นคง พลางพ่นยาให้น้อง "หายใจ!"
เพราะถูกปฏิบัติจนเคยชิน กระต่ายเลยสูดยาเข้าไปเฮือกใหญ่ตามสัญชาติญาณ
"ฮึก..." รสยาแปลกประหลาด กลิ่นพิลึกเต็มโพรงจมูก ถึงจะโดนพ่นมาทั้งชีวิตแล้ว แต่ก็ยังไม่ชอบอยู่ดี กระต่ายน้อยน้ำตาซึมแต่ก็ถูกฤทธิ์ยากดประสาทจนร้องไห้ไม่ไหว
พี่เสือรีบจูบตรงหางตาเอาใจน้องน้อย แล้วค่อยๆ พยุงร่างบอบบางให้นอนลง
"เก่งมากเลยที่รัก โอ๋ อย่าร้องนะครับ" พี่ชายจุมพิตริมฝีปากนิ่ม เคล้าคลออย่างอ่อนโยน มือสากหนาลูบไล้มือเล็กเบาๆ
"ที่รักของพี่ นอนนะครับ เดี๋ยวเช้ามาก็หาย..."
"ฉี่..." เสียงหวานงึมงำตอนกลับมา พี่เสือเลยอุ้มร่างเล็กอีกครั้ง
"ครับ พี่เสืออุ้มไปฉี่นะ"
"อื้อ..." เจ้าตัวน้อยพยักหน้าอย่างว่าง่าย พี่ชายรีบพาน้องวิ่งไปยังห้องน้ำ วางร่างเล็กบนโถชักโครก จัดการปลดกางเกงให้เรียบร้อย
"อือ..." น้องเล็กม่อยหลับบนโถชักโครก พี่ชายหยิบทิชชู่มาซับ ทำความสะอาดให้อย่างไม่รังเกียจ ร่างสูงหนาใส่กางเกงแล้วพาไปนอนบนเตียง
คุณแม่เข้ามารออยู่พอดี เห็นพี่เสืออุ้มน้องมานอนแล้วก็เบาใจ
"นอนแล้วเหรอเจ้าตัวยุ่ง อ้อนพี่ซะเต็มเหนี่ยวเลยสินะ" คุณแม่ยิ้มพลางหยิกแก้มเนียนอย่างหมั่นเขี้ยว
"คุณแม่ครับ" พี่เสือเตือนเสียงเครียด กว่าจะกล่อมให้นอนได้ไม่ใช่ง่ายๆ
"รู้แล้วๆ" คุณแม่หดมือ ดุจริงแฮะลูกคนนี้ "แม่ทำข้าวต้มมา ไม่นึกว่าต่ายจะนอนก่อน ไว้น้องตื่นเสือก็เรียกแม่นะ"
"ครับ"
"เออ เสืออย่าลืมจัดหนังสือให้น้องไปเรียนด้วย แล้วก็พักบ้างนะเรา"
"ครับ"
คุณแม่ลุกขึ้น หมดเรื่องสั่งแต่เพียงเท่านี้ เพราะรายละเอียดปลีกย่อย พี่เสือจัดการได้ทั้งหมด
ทันทีที่ประตูห้องปิดลง คุณแม่ออกไปแล้ว ลูกชายคนโตของคุณแม่ก็ปลดชุดนอนน้องน้อย หยิบขวดยามาทาตรงผื่นซ้ำให้อย่างเบามือ
"ที่รักของพี่... เดี๋ยวก็หายนะครับ..."
วันถัดมาเป็นวันเปิดเรียน แต่กระต่ายน้อยไข้ยังไม่ลด คุณแม่ได้แต่ถอนหายใจ แงะเสือออกจากข้างกายน้องเล็ก เหมือนเห็นภาพเดจาวูจากอดีต หลายปีก่อนพี่เสือก็ยืนตระหง่าน ไม่ยอมผละออกจากข้างกายน้องเล็กแบบนี้
"เสือ ไปโรงเรียน!"
"น้องยังไม่หาย" พี่เสือตอบเสียงเข้ม ยืนจังก้าขวางคุณแม่อยู่หน้าห้อง
"เอ๊ เดี๋ยวแม่ดูเอง!" คุณแม่ชักไม่พอใจ พี่เสือนานๆ ทีจะดื้อเหมือนกัน
"คุณแม่อุ้มน้องไหวเหรอ ? ถ้าน้องไข้ขึ้นสูงอีกคุณแม่พาน้องไปหาหมอไหวเหรอ ?" พี่เสือถามกลับ ต้อนคุณแม่จนมุม
คุณจามจุรีหันไปขอความช่วยเหลือจากสามีชั้นล่าง คุณฉัตรชัยเลยเดินขึ้นมาช่วยคุยกับลูกชายหน้าตาถมึงทึงเหมือนยักษ์เฝ้าประตู
"เสือ ไปโรงเรียน เดี๋ยวแม่ดูน้องเอง" คุณพ่อพยายามใจเย็น
ลูกชายคนโตส่ายศีรษะ ไม่ใช่ว่าพี่เสือขี้เกียจ แต่เป็นตายร้ายดีอย่างไร ให้ทิ้งสุดที่รักป่วยไข้อยู่บ้านน่ะ ไม่มีทาง!
"คุณพ่อ ช่วยฟังเสือด้วยครับ มีเสืออยู่ คุณแม่ไม่ต้องยุ่งมาก ตอนนี้น้องโตแล้ว คุณแม่อุ้มไม่ไหว ถ้าเสือหยุดเรียนวันนี้ จะช่วยคุณแม่ได้มากกว่า"
"ไม่ได้ลูก คุณแม่ปลุกน้องก็ได้นี่นา"
"แต่คุณพ่อก็รู้ กระต่ายพอป่วยแล้วจะขี้อ้อน เอาแต่ใจมากนะครับ คุณแม่รับมือไหวเหรอ ?"
คุณแม่จนใจ เพราะพอเจ้าตัวเล็กโยเยขึ้นมา ใครก็ไม่เอาทั้งนั้นนอกจากพี่เสือคนเดียว ยิ่งป่วยแบบนี้ ยิ่งงอแงเป็นหลายเท่า
สตรีหมายเลขหนึ่งของบ้านเลยจำใจสะกิดสามี คุณพ่อถอนหายใจ
"งั้นวันเดียวนะ พรุ่งนี้ไม่ว่ายังไงเสือก็ต้องไปโรงเรียน"
"ครับ" พี่เสือรับคำนอบน้อม คุณแม่หมั่นไส้ชอบกล
"อ้อ ใช่ อย่าลืมไปลางานกับซ้อด้วย" คุณพ่อรอบคอบเตือน ลูกชายตอบรับ
"ผมโทรไปลาแล้วครับ"
บุพการีกลอกตา นี่เตรียมลาเรียบร้อยแล้ว คงมั่นใจสินะว่าพ่อแม่ต้องยอม!
ไม่ต้องรอให้คุณพ่อคุณแม่สั่ง พี่เสือก็จัดการโทรสั่งให้เพื่อนๆ เก็บชีทเรียนไว้เรียบร้อย เสียงลูกโป่งดังลั่นๆ มาตามสาย
"อ้าว ไมวะ ?"
"น้องกูไม่สบาย"
"เมียมึง ? เออๆ ได้"
"เสือเรอะ ?" เสียงสอางค์แทรก ก่อนตะโกนกรอกหูโทรศัพท์ พี่เสือเลยต้องยื่นมือถือออกห่างตัว
"เฮ้ย ดูน้องดีๆ นะโว้ย! ไม่ต้องห่วง วันแรกไม่มีเรียนหรอก!"
"เออๆ เก็บชีทให้กูด้วยละกัน" พี่สั่ง ได้รับคำยืนยันจากหลายๆ เสียง ลูกโป่งคงเปิดสปีกเกอร์
"ได้"
"ดูน้องด้วย"
"สงสารต่ายจัง นี่อุตส่าห์เตรียมของฝากไว้"
กว่าจะล่ำลาและยืนยันว่ากระต่ายน้อยสุดที่รักของพี่เสือไม่ได้เป็นอะไรมากนอกจากแพ้และมีไข้เท่านั้น พร้อมคำสัญญา สาบานที่เพื่อนๆ เค้นคอให้พี่เสือพูดก็หลายนาที ถ้าเป็นพี่เสือคนเดิม คงจะรำคาญแล้วตัดสายทิ้งไป แต่เพราะกระต่ายน้อย... เปลี่ยนแปลงพี่เสือ เพื่อนๆ พวกนั้นสำคัญสำหรับกระต่าย ย่อมสำคัญสำหรับพี่เสือด้วย
ถ้าหากคนพวกนั้นทำให้กระต่ายวางใจและยิ้มได้ พี่เสือก็พร้อมจะญาติดีด้วย
พี่เสือวางสาย ร่างสูงใหญ่ปลีกตัวตอนที่น้องกำลังหลับปุ๋ยเพราะฤทธิ์ยามาโทรศัพท์ที่ระเบียง เสียงเครื่องปรับอากาศทำงานหึ่งๆ ข้างตัว เด็กหนุ่มหยิบเอาซองบุหรี่ที่ซ่อนไว้หลังคอมเพรซเซอร์กับไฟแช๊กออกมา มือใหญ่จุดบุหรี่อย่างเคยชิน
หากแต่ก่อนจะเอาเข้าปาก...
พี่ใหญ่มองบุหรี่ในมือแล้วส่ายศีรษะ ขยี้บุหรี่ที่จุดทิ้งไว้บนราวระเบียงก่อนดีดลงไปบนสนามหญ้า
กระต่ายเกลียดกลิ่นบุหรี่...
พี่เสือนึกโกรธตัวเองที่ลองอบายมุข ทำในสิ่งที่คนรักเกลียดทุกอย่าง ทั้งผู้หญิง ทั้งบุหรี่
เขาถอนหายใจ หันหลังกลับไปเลื่อนประตูกระจก กลับเข้าไปดูแลสุดที่รัก
เปลือกตาบางกระพริบไหว การเปลี่ยนแปลงแม้ชั่วขณะก็ทำให้คนข้างตัววางหนังสือลงมานั่งเฝ้าได้แล้ว
พี่เสือแทบไม่ปล่อยให้น้องคลาดสายตา สายตาคมดุอ่านหนังสือบ้าง หันกลับมาดูน้องบ้าง
เจ้าตัวขาวขมวดคิ้วมุ่น รู้สึกหนักหน่วงไปทั่วร่าง ศีรษะปวดร้าวไปหมด
"กระต่ายครับ"
น้องเล็กพยายามลืมตา เสียงคุ้นเคยหวานหูนั่นทำให้เจ้าตัวคิดถึงเหลือเกิน หากร่างกายไม่เชื่อฟัง แค่ลืมตายังยากเย็น
"พี่..." เสียงที่โผล่พ้นลำคอแผ่วเบา แหบระโหย พี่ชายพยุ่งร่างเล็กให้นั่งบนตัก
"ฤทธิ์ยายังไม่หมดมั้ง... ง่วงไหมครับ ?"
"อือ..."
"นอนต่อเถอะนะ อย่าฝืนเลย"
"คัน...."
"ตรงไหนครับ ?" เสียงทุ้มคลอเคลียใกล้ใบหูเล็ก กระต่ายรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ รินรด ช่างชวนวาบหวามเหลือเกิน หัวใจดวงน้อยเต้นผิดปกติ เลือดสูบฉีดไปเลี้ยงใบหน้าเกินเหตุ เล่นเอาใบหน้าหวานแดงขึ้นอีกจากพิษไข้
"ข.." ไม่รอให้น้องพูดจบ พี่เสือป้ายยาตรงอวัยวะทุกส่วนที่ขึ้นต้นด้วยเสียง 'ข'
กระต่ายพยายามลืมตา แสงไฟในห้องปรับให้สลัวจึงไม่ปวดหัวนัก เจ้าตัวเล็กจึงพบว่าตัวเองนั่งบนตักพิงอกพี่ชาย มือหนาของพี่เสือทาคาลามายด์ให้อย่างอ่อนโยน "อื๊ม... ขา"
พี่เสือรับคำง่ายดายแล้วทายาสีชมพูให้บนขาทั้งสองข้าง กระต่ายงอแงเล็กน้อยก่อนค่อยๆ เอนกายพิงร่าง ผ่อนแรงทั้งหมดในอ้อมกอดแข็งแรงอย่างอ่อนเพลีย
"หิว... หนูหิว..."
"ทานข้าวต้มนะ คล่องๆ คอ"
น้องพยักหน้า พี่เสือจึงค่อยๆ คลายอ้อมแขน แต่แล้วคนป่วยก็งอแง
"ไม่เอานะ..."
"ไม่กินข้าวต้มแล้วที่รักจะกินอะไรครับ ?"
"ฮื้อ... กินข้าวต้ม..."
"หืม ?"
"แต่อยู่กับหนู...." ดวงตากลมกระพริบปริบๆ ไล่น้ำตา ทั้งน่ารักน่าสงสาร พี่เสือไม่มีทางเลือก ไม่มีใครในบ้านดุกระต่ายลงหรอก
"แต่ต่ายน้อยครับ..."
ใบหน้าหวานขมวดลง พี่เสือใจร้าย... รู้ไหมว่าตอนได้ยินเสียงพี่เสือเป็นเสียงแรกเมื่อตื่นมาน่ะ ทำให้กระต่ายคิดถึงขนาดไหน
"ไม่เอา... อยู่กับหนูนะ..."
"อย่างอแงนะคนดี พี่ลงไปแป๊บเดียว" พี่ชายพยายามปลอบ แต่คนในอ้อมแขนกลับยิ่งโยเย
"ฮือออ ไม่เอาา ไม่เอา..."
พี่เสือแทบเอามือกุมศีรษะ ถึงจะรักมาก หวงมากแต่พอกระต่ายได้งอแงแล้ว พี่เสือก็รับมือไม่ค่อยไหวเหมือนกัน
"เอางี้ พี่อุ้มต่ายน้อยลงไปก็แล้วกัน" ในที่สุดก็หาทางออกได้ คนขี้แยนิ่งคิดสักครู่แล้วก็พยักหน้า พี่เสือจึงพาน้องไปล้างหน้า แปรงฟันแล้วอุ้มลงจากชั้นสอง
คุณแม่ได้ยินเสียงฝืเท้าหนักๆ ของพี่เสือแล้วก็มั่นใจได้ว่าพี่เสืออุ้มน้องลงมาแน่ๆ จึงเข้าครัวไปอุ่นข้าวต้ม
คิดไว้ไม่ผิด พี่เสือพาน้องเลิกมู่ลี่ห้องครัวเข้ามา วางเจ้าตัวเล็กบนเก้าอี้ หาเบาะนุ่มๆ ให้รองนั่ง
"เจ้าหญิงตื่นแล้วเหรอ ?" คุณแม่ล้อ ก็ท่าอุ้มน่ะ อุ้มเจ้าสาวชัดๆ น้องต่ายก็แสนให้ความร่วมมือ กอดคอพี่ชายแน่เชียว
คนตัวเล็กเบะปาก งอแงอีกรอบ "หนูเป็นผู้ชาย...."
"ครับๆ ผู้ชาย แม๊น แมน กินข้าวต้มก่อนนะลูก" คุณแม่รับคำเจื้อยแจ้ว นึกดีใจที่ให้พี่เสือหยุดเรียน
พี่เสือช่วยคุณแม่ตักข้าวต้ม แล้วนั่งป้อนน้องอย่างใจเย็น คุณแม่เห็นแล้วก็สบายใจ หายห่วงไปได้เยอะ
คุณจามจุรีเช็ดมือแล้วสั่งลูกชายคนโต "เสือ แม่จัดยาให้น้องไว้บนหลังตู้เย็นนะลูก อย่าลืมพ่นยาให้น้องด้วย อ้อ แม่ซื้อส้มมาให้เจ้าต่าย มีน้ำส้มด้วย ขนมก็มี เสือกับต่ายเอาออกมากินกันนะ" สั่งยืดยาวอย่างที่ลูกๆ รู้กันดีว่าคุณแม่จะปั่นงานอีกแล้ว
"จะพาน้องไปดูทีวีก็ได้ วันนี้แม่จะทำงานสีน้ำมันหลังบ้าน ใช้คอมได้นะ แล้วก็อย่าพาน้องออกไปข้างนอก โดนลมแล้วจะหนักกว่าเก่า ส่วนข้าวเที่ยง เสือค่อยมาผลัดกับแม่ออกไปซื้อ"
พี่เสือจำได้ทั้งหมดครบถ้วนกระบวนความ พยักหน้าเรียบร้อย "ครับ"
"ดีมากจ้ะ แต๊งส์ยูมากเสือ" คุณแม่เขย่งตัวขยี้ศีรษะลูกชายคนโต เธอยอมรับ ถ้าหากไม่มีพี่เสือ เธอต้องหัวปั่นเพราะต่ายน้อยแน่ๆ
"เจ้าต่ายด้วย อย่างอแงมาก หายไวๆ นะ เดี๋ยวพี่เสือไม่รัก" คุณแม่แหย่แล้วผลุบหายออกจากครัว ไปนั่งทำงานอยู่ที่สวนหลังบ้าน
วันนั้นพี่เสือพาน้องไปนั่งดูทีวีสักครู่ เจ้าตัวเล็กก็งอแงอยากดื่มน้ำ พอพี่เสือนำน้ำอุ่นมาให้ กระต่ายก็เบะปากร้องอยากได้น้ำส้ม
"ฮึก... หนูอยากกินน้ำส้มอ่ะ"
ถ้าเป็นคนอื่นทำแบบนี้ใส่พี่เสือ ไม่ต้องบอกเลยว่าจะมีจุดจบอย่างไร แต่นี่นอกจากจะไม่โกรธ ไม่หงุดหงิดแล้วกลับยิ้มเหมือนคนบ้าให้น้องเล็ก
"อยากกินต้องทำไงก่อน ?"
ใบหน้าหวานร้อนฉ่า พี่เสือเคยสอนว่าถ้าเอาแต่ใจมากๆ แล้วพี่เสือจะเก็บค่าตามใจ
"พี่เสือไม่ตามใจหนูแล้ว...."
พี่ชายวางแก้วน้ำอุ่นลง ช้อนสะโพกกลมให้นั่งตัก ง้างงับริมฝีปากอิ่มเล่น
"ใครว่า พี่เสือทั้งรัก ทั้งหลง ทั้งตามใจกระต่ายที่สุดแล้วไง จะแปรงฟัน อาบน้ำ สระผม ไปไหนมาไหนพี่เสือก็อุ้ม ก็ทำให้หมดแล้วครับ... แค่กระต่ายต้องทำยังไงน้า..." เสียงทุ้มพูดคลอกับริมฝีปากอิ่ม จูบซับเอาเสียงสะอื้นของคนขี้แยไปจนหมด
"มะ... ไม่กินแล้วก็ได้..." กระต่ายรีบผละใบหน้าออก เบือนไปอีกทางอย่างประหม่า
"ว้า... ได้ยังไง" ดวงตาคมดุเป็นประกายอย่างเจ้าเล่ห์ น้ำเสียงฟังดูอย่างไรก็เป็นตัวร้ายชัดๆ "จำได้ไหม... ตอนเด็กๆ พี่อ่านนิทานให้กระต่ายฟังว่าไง... ถ้าเสือจับกระต่ายได้... เสือจะทำยังไงน้า..."
น้องน้อยกัดริมฝีปากแน่น ใบหน้าหวานแดงฉานไปจนถึงหูเหมือนตุ๊กตากระเบื้อง ไข้ทำให้เหงื่อกาฬแตกพลั่ก เส้นผมนุ่มติดแนบกับหน้าผากมนและข้างแก้ม พี่ชายซับเหงื่อให้อย่างอ่อนโยน
"ที่รักของพี่..."
กระต่ายน้อยเขินอาย อยากดิ้นขลุกออกจากอ้อมแขนของพี่ชายแต่ไม่มีเรี่ยวแรง คนตัวขาวเลยได้แต่ซุกหน้ากับอกแข็งแรง ยอมแพ้ให้กับคนขี้แกล้ง
"ฮื้อ.... รักพี่จ้ะ"
"อะไรนะ ?"
"พี่เสืออ่ะ... รักนะ..." เสียงหวานแผ่วเบา เขินจนตัวจะระเบิด ช่างน่ารักน่าใคร่เหลือเกิน ถ้าหากไม่ใช่ว่าน้องกำลังป่วย พี่เสือคงเอาเปรียบยิ่งกว่านี้แน่ๆ
"ชื่นใจจัง" พี่ชายหอมแก้มเนียนเป็นรางวัล ก่อนจะอุ้มเจ้าตัวเล็กเข้าครัว หาน้ำส้มให้ดื่ม ป้อนยา พาไปแปรงฟัน พอจะอุ้มน้องไปดูทีวีต่อ ดวงตากลมโตก็ปรือปรอยแล้ว
"ง่วงแล้วสิที่รัก" พี่เสือหัวเราะ กระชับอ้อมแขนขึ้น "งั้นเราขึ้นบ้านไปนอนพักกันก่อนนะ"
คนในอ้อมแขนพยักหน้าเพลียๆ เกยคางบนไหล่หนาอย่างออดอ้อน
"เสือ...." คุณแม่เดินมาจากหลังบ้านพอดี ลูกชายคนโตที่มีน้องชายอยู่ในอ้อมแขน ใบหน้าหวานเล็กหลับตาพริ้มซบไหล่อย่างสบายตัวทำให้คุณแม่หัวเราะ
"ข้าวเที่ยงแม่ว่าแม่จะทำดีกว่า เที่ยงๆ เสือลงมาเอานะลูก"
"ครับ" พี่เสือรับคำอย่างว่าง่ายก่อนจะอุ้มน้องขึ้นบันไดราวกับกระต่ายเป็นแค่ตุ๊กตาเบาหวิว
คุณแม่มองภาพนั้นอย่างเอะใจ มือรีบหยิบโทรศัพท์ที่คุยกับป้าเมย์ค้างไว้ขึ้นมา
พอคิดทบทวนภาพพี่เสือประคองกอด อุ้มน้องอย่างทะนุถนอม อ่อนโยนแล้วรู้สึกสะกิดใจไม่ถูก
"สั่งลูกละเหรอ ?" เสียงจากปลายของอีกซีกโลกหนึ่งกระเซ้ามา
คุณแม่นิ่งคิดชั่วครู่ ก่อนกระซิบตอบเพื่อนรัก "เมย์ ชั้นว่าลูกชายชั้นแปลกๆ"
"คนไหน ?"
"ทั้งสองคน"
"ทำไม ?"
"น้องต่ายอ้อนพี่เหลือเกิน พี่เสือก็ทะนุถนอมน้องมาก"
ปลายสายเงียบสักครู่ก่อนตอบกลับ "ก็เห็นบอกว่าเป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้วนี่ ?"
"อืมมม ชั้นสะกิดใจยังไงไม่รู้" คิ้วเรียวของอดีตดาวมหาลัยขมวดมุ่น ก่อนจะกลั้นหายใจตอบ
"รู้แล้ว!"
"อะไร ? คิดอะไรได้ยะ ?" ป้าเมย์พลอยตื่นเต้นไปด้วย
"ชั้นรู้แล้วว่าลูกชายสองคนชั้นเหมือนอะไร!"
คนปลายสายถึงกับอึ้ง สูดลมหายใจลึก รอฟังประโยคถัดไปอย่างลุ้นระทึก
คุณจามจุรีสูดหายใจเข้าเต็มอกจนล้นปรี่ ประกาศเสียงกร้าวให้เพื่อนรักรับรู้ "ซามูไรพ่อลูกอ่อน!"
พี่เสือเช็ดตัวให้น้องเรียบร้อย กำลังจะนั่งข้างเตียง ก็ได้ยินเสียงหัวเราะระเบิดมาจากชั้นล่าง...
...คุ้นๆ ว่าเป็นเสียงมารดาตัวเองชอบกล
....
// อาทิตย์อัพเร็วหน่อยค่ะ ที่บ้านไม่สบายกัน
ป้าเมย์... ตัวละครลับมาอีกแล้ว 555
หัวข้อ: Tiger&Bunny : พี่เสือร้ายกับน้องกระต่ายน้อย เปิดจองแล้วค่ะ P.136 15/11/15 (อ่าน 1184158 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก