หัวข้อ: นิยายรักของขวัญ 7 ปี <หนุ่ม IT กับ DJ สุดหล่อ>

[Ferfa]

อ่านแล้วรู้สึกอยากได้เพื่อนแบบหนึ่งจัง  จิงๆๆ

[Eis]

ขอบคุณนายเอที่มาต่อเรื่องให้นะครับ .. ทำไมช่วงตอนนี้มันดูสับสน เศร้าๆ ไงไม่รุ้ เหมือนยิ้มไม่ออก 

เป็นกำลังใจให้พี่นิคกะนายเอนะครับสำหรับเรื่องคุณย่า ให้หายป่วยไวๆ ครับ แล้วไงมีเวลาก็มาต่อให้เรื่องให้ได้อ่านกันนะครับผม .. +1 ครับ 

[nana]

สงสารพี่นิคอ่ะ เอเมื่อไหร่จะยอมรับหัวใจตัวเองซะที

[wan]

  ขณะที่เรื่องนี้กำลังเกิด น้องเอคงสับสนกับชีวิต กับคำสั่งเสียของคุณพ่อ ที่น้องเอต้องเป็นหัวหน้า   
 

    ครอบครัวแทนพ่อ   ต้องดูแลน้องโอ๊ค และแม่  ทำให้ต้องตัดสินใจตอบพี่นิคไปแบบนั้น

    ทั้ง ๆ ทึ่ใจมันเจ็บปวด สับสน จนยากจะบรรรยายได้  ดีแต่ที่มีหนึ่งเป็นเพื่อนที่ดี คอยให้ข้อคิด คำเตือน

     ทำให้น้องเอไม่ถึงกับอ้างว้าง เอายังไงก็เป็นกำลังใจให้น้องเอ กับ พี่นิคปรับความเข้าใจกันเร็ว ๆ

      พร้อมทั้งเปิดใจให้กัน กับพี่นิคเค้านะเปิดใจหมดแล้ว เหลือแต่น้องเอนี่แหละ

  มอมให้เป็นกำลังใจ พักผ่อนให้พอแล้วมาต่อตอนต่อไปนะครับ 

[Otaku]

  มาแล้ววววววววววว 

อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกสงสารพี่แป้งอ่ะ
ต้องขอบคุณหนึ่งที่ให้ข้อคิดดีๆ

ปล.ขอให้คุณย่าพี่นิคหาเร็วๆนะ
ปล.2 ดูแลสุขภาพด้วยตัวเองด้วยนะคับ ทั้งพี่นิคแล้วก็พี่เอ

[Mint]

  ฉลองการกลับมา อิอิ 

  เป็นกำลังใจให้นะคะ 

[sarin]

 ...อ่ะ...เอ....มาแย้ว.
อ่ะ..รับนะเอ...ส่งกำลังใจให้นาย...อิ.อิ.
 ไปแร่ะ

[Mr.A_KUNG]

สงสารพี่นิคอ่ะ...................



คิดถึงเอน่า....ไม่เจอตั้งนาน....นายเอคุงเอง

[both^^]

เอ กำลังทำอะไรอยู่น่ะ

[three]

ขอลอกหน่อยนะครับ

เอ กำลังทำอะไรอยู่น่ะ

[gift_deb]

อย่าหลอกใช้แป้งอีกเลย

[cassper_W]

ดีใจจัง  เอมาต่อและ

เป็นกำลังใจให้  อิอิ

[Siri_nan]

เย้ เย้ มาต่อแล้ว  ตอนนี้ดูเครียด ๆนิ

[P_love]

ยังไม่ได้อ่าน แต่เข้ามาเป็นกำลังใจให้เอค่า 


ขอบคุณที่มาต่อให้

[ranaways]

มีเพื่อนแบบหนึ่งอ่ะ  ดีมากเลย


รู้ใจเพื่อนไปซะทุกอย่าง


หนึ่งยังรู้ใจเอ  แล้วเอ รู้ใจตัวเองรึยัง

[๐DoNuT๐]

โอ้ว ตอนนี้เศร้าๆนะครับ
รู้น่าว่าจะเลือกพี่นิค กรั๊กๆ

[sweetmonkey]

เย้ๆๆ มาต่อแร้นน ดีจายที่สุดเรย 

[Bm_Boy]

เอมาแล้ว  ดีใจจังครับ:L2:

เอพักผ่อนมากๆนะครับ

อย่าดื่มกาแฟ(ม็อคค่า)ปั่นมากนะครับ

เป็นห่วงครับ  แล้วมีอะไรที่ผมพอจะช่วยได้บอกมาเลยนะครับ  ยินดีครับ

[sakiko]

ดีค่ะ 


วันนี้ ก็ เข้า มารอ พี่เอ อีกวันนึง   


พี่เอ อย่า แต่ง เศร้า มากนักซิ   


รอตอนต่อ ไปนะค่ะ


P*S  รักษาสุขภาพด้วย

 

[golf_zaa]

มาต่อแล้วนะครับ

สนุกมากเลยอ่า

[myLoveIsYOu]

สวัสดีครับ

เอครับ เอรู้ตัวใหมว่าโชคดีขนาดไหน ที่ได้เพื่อนอย่างหนึ่ง

หายากนะเพื่อนที่นิสัยดีและจะมีความเข้าใจเราได้ขนาดนี้

[andy_kwan]

เอจ๋า คิดดีแล้วหรือที่ทำแบบนี้
สงสารนู๋แป้ง
สงสารนิค
สงสารเอ

[three]

คิดถึงพี่นิคจังเมื่อไรจะมาอ่ะอ้อฝากเยี่ยมคุณยายของพี่นิคด้วยนะครับ

[แก้ว]

เดี๋ยวก็ผ่านช่วงนี้ไปได้
ดีใจแทนเอ มีหนึ่งเป็นเพื่อนที่ดีจริง ๆ   

[patee]

ตอนนี้ น้องเอ คงสับสนในหัวใจของตัวเองแน่เลย

น้องหนึ่งให้ข้อคิดกับน้องเอดีมากเลยนะ

[pongsj]

เอหลอกตัวเอง แล้วยังทำคนอื่นเจ็บปวดไปอีกน่ะเนี่ย เฮ้อ....................

[a22a]

ขอบคุรคับที่มาต่อคับ คนเรานะคับหลอกอะไรก็หลอกได้แต่หลอกใจตัวเองไม่ได้หรอกคับ

[A_wAy_G_mAn]

  มาต่อแล้วครับ 

POR@B --- ธรรมดาครับ คงอ่านไปยิ้มไปไม่ได้ทุกตอนหรอกครับ เดี่ยวเขาจะหาว่าบ้า

Eis --- ขอบคุณสำหรับ +1 ครับ

wan --- ใช่ครับ ตอนนั้นผมสับสนจริงๆ ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี  แต่ก็ดีครับที่ผ่านมันมาได้

Mr.A_KUNG --- คิดถึงเหมือนกันครับ  นายได้ไปดูเชียร์กลางวันที่ 31 ป่ะ เห็นพี่นิคไปดูกลับมาเล่าให้ฟังด้วย  ผมอดดูอ่ะ

gift_deb  --- พูดอย่างนี้ผมรู้สึกผิดจังครับ 

Bm_Boy --- รู้ด้วยว่าผมชอบดื่มอะไร

sakiko --- พี่ก็ไม่อยากแต่งเศร้าหรอกครับ แต่ชีวิตของพี่ช่วงนั้นมันเป็นอย่างนี้นี่นาทำไงได้ครับ 

  ขอบคุณทุกๆคนเหมือนเดิมนะครับที่เข้ามาอ่าน มาเม้นท์พูดคุยกัน:pig4: :L2:และขอบคุณทุกกำลังที่เป้นห่วงคุณย่าของพี่นิคนะครับ รวมทั้งห่วงผมกับพี่นิคด้วย  พวกคุณๆท่านๆเองก็ดูแลสุขภาพเช่นกันนะครับ ถ้าไม่สบายแล้ว เดี๋ยวไม่มีใครมาอ่านนิยายของผมครับ

p.s. รู้สึกว่าบทที่แล้วหนึ่งจะเรียกคะแนนนิยมไปได้เยอะเลย  ส่วนผมกลายเป็นตัวร้ายไปเลย (น่าสงสาร ) วันหลังจะเอาเรื่องเปิ่นๆของหนึ่งมาเล่าเพื่อทำลายคะแนนนิยมบ้างดีกว่า  (หนึ่งนิสัยดีขนาดนี้ ผมอยู่ร่วมห้องกับหนึ่งตั้งสี่ปี ทำไมไม่จีบหนึ่งน้า )

- หนึ่ง ถ้านายเข้ามาอ่าน  นายรู้ไว้นะ  ตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกันจนถึงวันนี้เราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันเสมอมาและจะเป็นอย่างนี้ตลอดไป ขอบใจมากนะเพื่อนรัก  ว่างๆจากงานแวะมาเยี่ยมเราอีกนะ

[A_wAy_G_mAn]

                            บทที่ยี่สิบ --- สารภาพ

“เอเปลี่ยนใจตอนนี้ยังทันนะ ดูซิหน้าตายังกับไม่นอนมาทั้งคืน”หนึ่งพูดขึ้น ขณะกำลังเก็บของลงกระเป๋า คนอื่นๆเริ่มทยอยเดินไปขึ้นรถบัสมหาวิทยาลัยเพื่อเดินทางกลับ

“เปลี่ยนใจอะไร ไม่มีอะไรให้เปลี่ยน”ผมบอกพร้อมยกเป้ขึ้นสะพายหลังแล้วก็หาวหนึ่งครั้ง (ก็มันไม่ได้นอนจริงๆนี่หว่า)

“ถ้าเอไปคนเดียวจะได้ป่ะ”หนึ่งถามอย่างไม่เต็มเสียง

“แล้วใครเป็นคนชวนเรามา”ผมถามกลับ

“ก็เรา ... เราชวนมาไหว้พระธาตุ ไม่ได้บอกว่าจะไปบ้านพี่แป้งด้วยซะหน่อย”หนึ่งบอก

“ไม่รู้ล่ะ เรามาไหว้พระธาตุเป็นเพื่อนนายแล้ว นายก็ต้องไปบ้านแป้งเป็นเพื่อนเรา อีกอย่าง......”ผมบอกแล้วตัดสินใจไม่พูดต่อ

“อีกอย่างอะไรเหรอ”หนึ่งถาม

“ไม่มีอะไรหรอก ไปเถอะป่านนี้แป้งมาคอยแล้วมั้ง”ผมเลี่ยงคำถามของหนึ่ง ทำไมมันจะไม่มีอะไรเล่า ก็เรื่องนี้มันทำให้ผมนอนไม่หลับทั้งคืน

เรื่องมันมีอยู่ว่าเมื่อวานนี้หลังจากกลับจากเดินเล่นริมโขงกับหนึ่ง  ก่อนนอนผมโทรไปบอกพี่แหววว่าจะไม่กลับพร้อมทางมหาวิทยาลัยให้เอาชื่อออกให้ด้วย จะได้ไม่ต้องเช็คชื่อตอนกลับ ถ้าไม่เอาชื่อออกคงได้ตามหาผมกับหนึ่งกันวุ่นวายแน่  

แต่ใครจะไปรู้ล่ะว่าตอนที่ผมโทรไปหาพี่แหวว พี่นิคดันอยู่ข้างๆด้วย ผมได้ยินเสียงพี่นิคแทรกเข้ามาในโทรศัพท์ว่า “ใครจะไปไหนก็ไป ไม่ต้องห้ามหรอกแหวว  หน้าที่การงานก็ไม่เคยมาทำ ยังมาเป็นตัวป่วนในการจัดงานอีก กลับไปคราวนี้พี่ว่าคงต้องปรับคณะกรรมการองค์การกันใหม่”

ผมเองก็ปากไวได้ยินอย่างนั้นก็บอกพี่แหววกลับไปว่า “พี่แหววไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ถ้าเกิดอะไรขึ้นผมจะรับผิดชอบเองทั้งหมด ไม่ต้องให้ทางมหาลัยหรือใครเดือดร้อน แล้วอีกอย่างผมฝากบอกท่านนายกด้วยว่า ผมขอลาออกจากองค์การครับ แค่นี้นะครับ”ผมรีบวางสายโดยไม่สนใจเสียงทัดท้านของพี่แหวว  

ผมก็ไม่ได้เข้าตัวเองเหมือนกันว่าทำไมผมถึงแบบนั้นออกไป  ที่จริงพี่นิคอาจจะพูดกับคนอื่นก็ได้  เพราะผมคุยโทรศัพท์กับพี่แหวว พี่นิคจะได้ยินได้ยังไง  แต่ถ้าพี่แหววเปิด Speaker ก็เป็นไปได้
อีกใจหนึ่งผมก็คิดว่าดีเหมือนกัน การที่ออกจากองค์การผมจะได้ไม่ต้องคอยหลบหน้าพี่นิค พี่หมอทีอีก แล้วไหนจะยังมีเวลาอ่านหนังสือ ทำโน่นทำนี่เกี่ยวกับการเรียนได้อีกเยอะ เพราะผมอยากได้เกียรตินิยมอันดับหนึ่งนี่นา แต่เกรดตอนนี้ของผมมันแค่ 3.47 เอง อย่างน้อยมันต้อง 3.5 ขึ้นไป ถึงแม้ว่ามันเป็นจะเพียงแค่เกรดเทอมแรกของปีหนึ่งก็ตามที แต่ถ้าผมไม่เริ่มตั้งแต่ตอนนี้ ช่วงปีสามปีสี่คงอัพเกรดขึ้นยาก

...

“เอทางนี้  แป้งอยู่ทางนี้”พี่แป้งโบกมือเรียก ผมกับหนึ่งเดินเข้าไปหา

“เอ หนึ่ง นี่พ่อกับแม่ของพี่จ๊ะ แล้วนี่ก็เพื่อนๆของพี่”พี่แป้งแนะนำผมยกไหว้มือ พี่แป้งขับรถมากับพ่อและแม่ เพื่อนพี่แป้งที่มากันอีกสี่คน เป็นผู้หญิงสองชายสองขับรถมาอีกคัน

คุณพ่อคุณแม่ของพี่แป้งท่านทั้งสองคนน่ารักมากๆ  เป็นผู้ใหญ่ที่ใจดี  คอยดูแลเอาใจใส่ผมและเพื่อนๆของพี่แป้งอย่างดีมาก ขนาดหนึ่งเองก็ยังประทับใจมาก จากที่กังวลว่าจะวางตัวไม่ถูกกลับตรงกันข้ามเป็นยิ้มแย้มแจ่มใส ร่าเริง สนุกสนาน ทำให้ผมพลอยคลายความกลุ้มใจไปหลายๆเรื่อง แต่ก็มีเรื่องที่ต้องทำให้ผมกลุ้มใจมากกว่าเดิมอีก

“ทำไมมารับผมต้องมากันเยอะขนาดนี้ด้วยครับ ไม่น่าลำบากคุณพ่อคุณแม่เลยครับ”ผมบอก

“สำคัญตัวเองไปหรือเปล่าจ๊ะ  พอดีแม่พี่เขาวางโปรแกรมพาเที่ยวเป็นการไหว้พระธาตุประจำวันเกิด เพื่อนๆพี่เขาสนใจเลยพากันมาหมดเลย แล้วที่มาที่นี่เพราะว่าพระธาตุพนมเป็นพระธาตุแรก เริ่มที่วันอาทิตย์”พี่แป้งบอกทำให้ผมเขินอายๆเพราะสำคัญตัวผิดไป

“แป้งพูดอะไรออกไป ดูซิน้องเขาอายใหญ่แล้ว เอาของมาให้แม่เร็ว เอาไปเก็บไว้ที่รถก่อน ค่อยเข้าไปไหว้พระธาตุกัน”แม่พี่แป้งพูดเป็นภาษาภูไท (ภาษาภูไท เป็นภาษาอีสานของชนเผ่าหนึ่ง เป็นภาษาที่อ่อนหวานไพเราะน่าฟังมากๆ แต่ถ้าคนไม่เคยฟังก็พอจะฟังออกบ้างเล็กน้อยเพราะมีบางคำคล้ายภาษาอีสานทั่วไป)

“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมเอาไปไว้หลังรถเองครับ”ผมบอกแล้วเดินไปหลังรถพร้อมกับหนึ่ง

“มา เดี๋ยวพ่อช่วย”พ่อพี่แป้งเดินมาช่วยจัดของลงที่หลังรถ เสร็จแล้วก็พากันไปไหว้พระธาตุพนม

“พระธาตุพนมเนี่ยะ ตามความเชื่อนอกจากจะเป็นพระธาตุประจำปีเกิดของคนปีวอกแล้ว ยังเป็นพระธาตุของคนวันอาทิตย์ ถ้าใครเกิดวันอาทิตย์แล้วได้มาไหว้พระธาตุพนมจะทำให้มีอานิสงส์คือทำให้มีคนเคารพนบน้อม มีบารมีที่ดีงาม”พ่อพี่แป้งอธิบาย (ผมคิดว่าที่อานิสงส์บอกว่าจะคนมานอบน้อมคงเป็นเพราะพ้องเสียงกับคำว่าพนม คือพนมมือ ถ้าไหว้แล้วคงมีแต่คนพนมมือไหว้เรา) แล้วคุณแม่ก็ส่งธูปกับเทียนสีแดงอย่างละ 6 ดอก 6 เล่มมาให้พวกเราทุกคน

“ทำไมต้องใช้สีแดง แล้วก็อย่างละ 6 ด้วยละครับ”ผมถามขึ้นด้วยความสงสัย

“ก็สีแดงเป็นสีประจำวันอาทิตย์ แล้วที่ต้องใช้อย่างละ 6 เพราะว่าเป็นกำลังของเทวดาประจำวันเกิดไหนมีใครเกิดวันอาทิตย์เหมือนพ่อของแป้งบ้าง”คุณแม่ตอบและถามกลับมา ปรากฎว่าไม่มีใครเกิดวันอาทิตย์มีแต่คุณพ่อของพี่แป้งคนเดียว

พระธาตุทั้ง 7 แห่งอยู่คนละอำเภอ  แต่ไม่ห่างกันเท่าไหร่อย่างมากก็ขับรถไม่เกินที่ละ 30 นาทีก็ถึง  ต่อจากพระธาตุพนม เราไปพระธาตุเรณูเป็นพระธาตุของคนเกิดวันจันทร์ เชื่อกันว่าถ้าใครได้มาไหว้จะทำให้มีผิวพรรณวรรณะงดงามเหมือนสาวเรณู และมีเสน่ห์เหมือนพระจันทร์ คุณแม่พี่แป้งก็ทำหน้าที่เดิมคือแจกธูปกับเทียนสีเหลืองอย่างละ 15 ให้กับพวกเรา

“แป้งลูกไหว้พระธาตุวันเกิดตัวเองเสร็จแล้ว อย่าลืมไปรดน้ำต้นพระศรีมหาโพธิ์ด้วยนะ แล้วเอาน้ำมาลูบหน้าลูบตาลูบตามผิวตามตัว จะได้งามๆ ผิวดีๆมีเสน่ห์ ลูกแม่จะได้ขายออก”แม่พี่แป้งบอกพร้อมแซว

“คุณแม่ขา  อย่างยายแป้งขายไม่ออกแล้วอย่างพวกหนู จะเอาไปทำอะไรคะ คุณแม่ขา”เพื่อนคนหนึ่งของพี่แป้งเอ่ยแซว

“ถึงว่าพี่แป้งผิวดีจัง เกิดวันจันทร์เป็นสาวเรณูภูไท แถมได้ไหว้พระธาตุเรณูอีก อย่างนี้เพื่อนผมคงหลงเสน่ห์พี่แน่ๆเลยครับ”หนึ่งเอ่ยแซวแอบกัดผมเล็กน้อย แต่ทำให้ผมถึงกับสะดุ้งไม่เข้าใจว่าทำไมหนึ่งถึงพูดขึ้นมาในตอนนี้

“น้องหนึ่งพูดอย่างนี้พี่ก็เขินแย่ซิ”พี่แป้งบอก เพื่อนๆของพี่แป้งโห่แซว แต่คุณพ่อกับคุณแม่ของพี่แป้งมองหน้ากันแล้วหันมายิ้มให้ผม

ผมแก้เขินด้วยการบอกว่า “คุณแม่ของผมก็เกิดวันนี้ผมขอไหว้เพื่อคุณแม่ด้วยก็แล้วกันครับ”

หลังจากนั้นเราก็ไปไหว้พระธาตุศรีคุณ พระธาตุประจำวันอังคาร ใช้ธูปเทียนสีชมพูอย่างละ 8 เชื่อว่าถ้าใครได้มาไหว้จะทำให้ มีศักดิ์ศรีทวีคูณ ตอนนี้แดดเริ่มร้อนมากขึ้น คุณพ่อกางร่มให้คุณแม่ เพื่อนพี่แป้งก็กางร่มกันคันหนึ่งสองคนสามคนบ้าง

“อ่ะ เอาไปกางให้พี่แป้งซะ เร็วๆ”หนึ่งบอกพร้อมยื่นร่มในมือมาให้ผม

“ไม่อ่ะ ก็เรากางกับหนึ่งอยู่ไง”ผมหันไปบอกทำหน้างงในสิ่งที่หนึ่งกำลังทำ

“เรามีอีกอัน ไม่สงสารพี่แป้งเหรอ ต้องไปเบียดกับเพื่อนในร่มตั้งสามคน”หนึ่งบอก ผมรับเอาร่มแล้วไปกางให้พี่แป้ง เพื่อนพี่แกก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่จนผมอาย

ต่อไปเป็นพระธาตุประวันวันเกิดของผม พระธาตุมหาชัย พระธาตุสำหรับคนเกิดวันพุธ พวกเราใช้ธูปเทียนสีเขียวอย่างละ 17 ไหว้เพื่อขอพร โดยเชื่อกันว่าถ้าใครได้ไหว้พระธาตุมหาชัยนี้จะทำให้มีชัยชนะในทุกๆเรื่องและพูดจาเป็นที่เชื่อถือของคนอื่น

“เอ เกิดวันพุธเหรอลูก”คุณแม่พี่แป้งถามผม

“ครับ เกิดวันพุธที่ 4 เดือน 4 ด้วยครับ”ผมตอบ

“เขาว่ากันว่าผู้ชายที่เกิดวันพุธ มักมีอะไรน่าค้นหาอยู่ในตัวเสมอ จริงหรือเปล่า”เพื่อนพี่แป้งคนหนึ่งถามขึ้น

“อันนี้ต้องถามยายแป้งนะ ว่าค้นหาไปถึงไหนแล้ว”เพื่อนอีกคนตอบแล้วหัวเราะ

“ลูกเอไหว้เสร็จแล้วอย่าลืมเสี่งเซียมซีนะ ที่พระธาตุนี้เซียมซีแม่นมากๆ”คุณแม่บอก แล้วผมก็รับคำ พอไหว้เสร็จผมก็ไปสั่นเซี่ยมซีได้เบอร์ 4

“......ใบที่สี่ นี้เป็น ทุกข์ลาภ    ขอจงทราบ ความจริง ตามวิถี
ใช้ชีวิต ของเรา ให้จงดี      อย่าได้มี สิ่งใด ต้องปิดบัง
เรื่องโรคภัย ไข้เจ็บ หายเป็นแน่   แต่ที่แย่ ความรัก ไม่สมศรี  
สิ่งต้นเหตุ มิใช่ ใครไม่ดี      มองมาที่ ตัวเอง จะเข้าใจ
ถามโชคลาภ ช่วงนี้ มีไม่มาก   ไม่ลำบาก ไม่ขัดสน พ้นวิสัย
ได้ใบนี้ ทุกข์แล้วสุข จึงสมใจ   อดทนไว้ ใช้ความจริง จะดีเอย......”

“ไหนเอ ขออ่านหน่อยซิ”หนึ่งพูดพร้อมเอาใบเซียมซีของผมไปอ่าน

“เราอ่านแล้วไม่ค่อยเข้าใจเลยอ่ะ”ผมบอก

“ก็ไม่เห็นจะยากตรงไหน เขาบอกว่าให้ใช้ชีวิตให้ดีๆอย่าปิดบังอะไร เรื่องโรคภัยไข้เจ็บที่เป้นอยู่จะหาย โชคลาภมีแต่ไม่มาก ที่สำคัญเรื่องความรักที่มันวุ่นวายในตอนนี้มันเกิดจากเอไม่ใช่ใครอื่น แค่นี้ทำเป็นไม่เข้าใจ”หนึ่งพูดประชดประชันผม  

ผมไม่เข้าใจในการกระทำหลายๆอย่างของหนึ่งตั้งแต่เช้าวันนี้จนถึงเดี๋ยวนี้ ที่หนึ่งพยายามยัดเยียดให้ผมได้คุยกับพี่แป้ง อยู่กับพี่แป้ง ทำอะไรให้พี่แป้ง แม้แต่คอยพูดเปิดโอกาสให้เพื่อนๆของพี่แป้งได้แซวผมเหมือนว่าผมเป็นแฟนกับพี่แป้ง ซึ่งมันไม่ใช่นิสัยของหนึ่งเลย แต่วันนี้ทั้งวันหนึ่งพยายามทำและทำมันได้ดีซะด้วย

พวกเราแวะทานข้าวเที่ยงที่ร้านอาหารริมโขงแห่งหนึ่ง บรรยากาศดีเย็นสบาย มองออกไปเห็นทิวทัศน์ฝั่งลาว

“แป้งมานั่งนี่ซิลูก”คุณแม่เรียกพี่แป้งมานั่งลงข้างๆ โดยมีคุณพ่อนั่งที่หัวโต๊ะ ฝั่งทางขวามือเป็นคุณแม่ และถัดมาเป็นพี่แป้ง

“เอๆ มานั่งตรงนี้นะ จะได้มองเห็นวิวสวยๆ”หนึ่งบอกพร้อมเดินไปจองเก้าอี้ข้างๆพี่แป้งให้ผม ทั้งๆที่ผมเดินไปนั่งตัวเกือบริมสุดของโต๊ะ

“ไม่เป็นไร เรานั่งตรงนี้แหละ หนึ่งนั่งเลย”ผมบอก

“พี่แป้งครับ บอกให้เอมานั่งตรงนี้ซิครับ เอจะได้คุยกับคุณพ่อของพี่แป้งไงครับ เห็นคุณพ่อชอบคุยเรื่องวัด เอนี่ก็ชอบไปวัดนะครับ จะได้คุยถูกคอกับคุณพ่อ”หนึ่งยุพี่แป้ง

“จริงเหรอลูก ไม่น่าเชื่อ ยังมีวัยรุ่นสมัยนี้ชอบไปวัด คุยเรื่องพระเรื่องเจ้าอยู่  มาๆ มานั่งตรงนี้พ่อจะได้คุยด้วย”พ่อพี่แป้งเรียกผม ทำให้ผมไม่กล้าปฏิเสธ

ผมนั่งข้างๆพี่แป้ง แล้วหนึ่งก็นั่งข้างผม ระหว่างที่ทานอาหารไปผมคุยกับคุณพ่อพี่แป้งเรื่องวัดวาอาราม เรื่องพระผู้ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบต่างๆหลายรูปหลายองค์ จนดูว่าคุณพ่อนั้นพออกพอใจผมเป็นอย่างมาก คุณแม่พี่แป้งก็คอยตักอาหารให้ผมกับพี่แป้ง  พี่แป้งเองก็ดูมีความสุขไม่ใช่น้อย หนึ่งเองก็ยังทำตัวแปลกๆคอยยุให้ผมตักนั่นตักนี่ให้พี่แป้งตลอด จนรับประทานอาหารกลางวันเสร็จพวกเราได้ไปไหว้พระธาตุวันพฤหัสบดี พระธาตุประสิทธิ์ที่เชื่อกันว่าถ้าใครได้มาไหว้ด้วยธูปเทียนสีส้มอย่างละ 19 แล้วจะทำให้ประสบผมสัมฤทธิ์ในหน้าที่การงาน ผมเลยอธิษฐานเพื่อไปถึงเจ้าโอ๊ตน้องชายของผมด้วยเพราะโอ๊ตเกิดวันพฤหัสบดี

จากนั้นก็เดินทางไปต่อที่พระธาตุท่าอุเทน  พระธาตุประจำวันศุกร์ หนึ่งก็เกิดวันนี้ด้วย คุณแม่บอกว่าพระธาตุท่าอุเทนถ้าใครได้มาไหว้จะทำให้ชีวิตรุ่งโรจน์สว่างไสวเหมือนพระอาทิตย์ โดยใช้ธูปเทียนสีฟ้าอย่างละ 21 ไหว้

“คุณแม่ครับทำไมไหว้พระธาตุท่าอุเทนแล้วถึงจะมีชีวิตรุ่งโรจน์เหมือนดวงอาทิตย์ล่ะครับ”หนึ่งถาม

“ก็คำว่าท่าอุเทน หมายถึง คอยพระอาทิตย์ไงลูก”คุณแม่ตอบมา (ท่าเป็นภาษาอีสานแปลว่า คอย)

“แล้วอย่างนี้ผมจะคอยนานไหมครับ กว่าพระอาทิตย์จะขึ้นในชีวิตผม”หนึ่งพูดออกมา

“พ่อว่านะลูก ชีวิตคนเรา พระอาทิตย์มันก็ขึ้นที่ใจเราทุกวันนี่แหละ วันไหนที่เรามีกำลังใจก็แสดงว่าตอนนั้นพระอาทิตย์กำลังขึ้นแล้ว เรานี่แหละต้องสร้างพระอาทิตย์ในใจเราเอง”พ่อพี่แป้งบอก

ตอนนี้ก็จวนจะเย็นแล้ว เราก็มาถึงพระธาตุสุดท้ายพระธาตุนคร พระธาตุของคนเกิดวันเสาร์ พอมาถึงพระธาตุนี้ความสนุก ความอบอุ่น ที่ผมได้รับมาเหมือนกับว่ามันจะเริ่มหดหายไป เพราะผมคิดถึงคุณพ่อ คุณพ่อที่จากผมไปแล้ว คุณพ่อเกิดวันเสาร์ ผมคิดในใจว่า คุณพ่อจะเคยได้มาไหว้พระธาตุประจำวันเกิดตัวเองไหมน้า  แล้วผมก็จุดธูปเทียนสีม่วงอย่างละ 10 ตั้งจิตอธิษฐานต่อองค์พระธาตุนคร ขอให้บารมีของพระธาตุได้คุ้มครองดวงวิญญาณของคุณพ่อให้มีความสุข แล้วขออานิสงส์แห่งการไหว้พระธาตุนี้คือจะทำให้มีวาสนาดี เป็นเจ้าคนนายคนจงบังเกิดขึ้นกับผมและเจ้าโอ๊ตน้องของผม เพราะผมกับน้องเมื่อเรียนจบต้องไปดูแลกิจการของคุณพ่อต่อจากคุณแม่ แล้วต้องไปเป็นเจ้านายของคนอีกมากมาย  ขอให้ผมกับน้องเป็นเจ้านายที่ดี ลูกน้องรักใคร่ เพื่อจะได้ทำตามที่คุณพ่อคุณแม่หวังไว้

“เอ เป็นอะไร ดูสีหน้าไม่ค่อยดี”หนึ่งถาม ขณะที่เรากำลังเดินไปขึ้นรถเพื่อกลับบ้านพี่แป้ง

“ป่าว ไม่มีอะไร แค่เหนื่อยๆ วันนี้แดดแรงทั้งวัน  ถามทำไม จะหาเรื่องอะไรแกล้งเราอีก”ผมถามคืน

“ป่าว ไม่มีอะไร แค่อยากมาสารภาพว่า ที่เราทำอะไรแปลกๆให้เอกับพี่แป้งได้ใกล้ชิดกัน ก็เพื่อให้เอได้ดูใจตัวเองไง ว่าคิดยังไงกับพี่แป้ง เราไม่ได้มีเจตนาแกล้งเอเลยนะ”หนึ่งผมด้วยเสียงที่เป็นเหมือนหนึ่งคนธรรมดากลับคืนมาแล้ว พร้อมสายตาเศร้าๆคู่นั้นที่มองมาด้วยความจริงใจ

“น่าจะบอกกันก่อน เราก็ว่า ทำไมหนึ่งถึงทำตัวแปลกๆ”ผมบอก

“ถ้าบอกก่อนเอก็รู้อ่ะดิ่ แล้วเอก็ต้องคอยระวังตัว แล้วก็ไม่ได้คำตอบว่าคิดยังไงกับพี่แป้ง”หนึ่งบอก

“ตอนนี้เราก็ยังไม่ได้คำตอบเหมือนเดิม”ผมเลี่ยงหนึ่งอีกตามเคย

“เราว่าเอได้แล้ว แต่ไม่กล้ายอมรับมันมากกว่า จำคำทำนายในเซียมซีได้ไหม เขาบอกว่าให้ใช้ชีวิตให้ดี อย่าปกปิด อีกอย่างนะ เอลองคิดดูว่าถ้าเอเป็นพี่แป้ง แล้วมารู้ทีหลังว่าเอไม่ได้ชอบพี่แป้งเลย เอว่าพี่แป้งจะรู้สึกยังไง ยิ่งเอทำดีกับพี่แป้งอย่างนี้ด้วยแล้ว  น่าสงสารพี่แป้งเน๊อะ ดูซิคุณพ่อคุณแม่ก็น่ารักดูอบอุ่น แต่ลูกสาวกำลังจะถูกหักอก เราว่าเรื่องอย่างนี้ไม่ควรปล่อยไว้นาน....”หนึ่งพูดไปทันจบผมก็พูดขัดขึ้นมาก่อน

“หนึ่ง   นายพูดอย่างนี้  นายหาว่าเราหลอกพี่แป้งเหรอ”ผมพูดออกมาด้วยอาการโกรธหน่อยๆ

“เอ ทำไมนายต้องพูดเสียงดุขนาดนั้นด้วย ที่เราพูดเพราะเราเป็นห่วงนายนะ นายคิดดูดีๆซิ”หนึ่งพูดกลับมาพร้อมตบที่บ่าผมเหมือนเรียกสติ ทำให้ผมหยุดเดิน

ใช่ซินะ  ใครๆก็คงคิดว่าเรากับพี่แป้งเป็นแฟนกันแน่ๆ ยิ่งเราทำตัวอย่างนี้  คนที่จะเสียก็คือพี่แป้งไม่ใช่เรา  เราจะต้องไม่ทำให้คนที่มาทำดีกับเราต้องเสียใจ ทำไมเรากล้าทำกับพี่แป้งอย่างนี้ เราไม่ได้รักพี่แป้งซะหน่อย แต่เรากลับวางตัวเหมือนเป็นแฟนพี่เขา  เราทำไปได้ยังไง  ไหนจะคุณพ่อคุณแม่ของพี่แป้งอีก เขาดีกับเราขนาดไหน เราจะมาทำร้ายจิตใจลูกสาวเขาได้ยังไง ไม่ได้แล้วเราต้องทำอะไรซักอย่างแล้ว ถึงแม้ว่าสิ่งที่เราจะทำมันอาจจะต้องทำให้พี่แป้ง แต่เจ็บตอนนี้มันก็ยังดีกว่าปล่อยให้ยาวออกไปแล้วเจ็บเหมือนแผลเรื้อรัง

“หนึ่งขอบใจมากนะ เราขอโทษที่โมโหใส่นายไป”ผมจับมือหนึ่งออกแล้วกอดคอหนึ่งแทน หนึ่งยิ้มออกมาได้

“เอ นายได้ทางออกแล้วใช่ไหม”หนึ่งถามผม

“อืม”ผมพยักหน้ารับ

“เอ เราแนะนำอะไรให้อย่างนะ ทางที่ดีเราว่าแมนๆเลย ไปสารภาพกับพี่แป้งไปเลยว่า พี่แป้งครับ ผมมีแฟนแล้วครับ แฟนผมชื่อพี่นิคเป็นผู้ชาย ผมเป็นเกย์ครับ”หนึ่งพูดออกมาพร้อมหัวเราะแล้วเอามือผมที่กอดคออยู่ออกแล้ววิ่งหนี ผมวิ่งไล่เตะหนึ่ง

“อ้าว สองหนุ่มวิ่งเล่นกันเป็นเด็กๆอยู่ได้ ถ้าเป็นผู้ชายกับผู้หญิงจะคิดว่าเป็นแฟนกันเลย รีบมาขึ้นรถเร็วๆจะได้กลับบ้าน เดี๋ยวปล่อยไว้วัดเลยนี่”พี่แป้งตะโกนมา

“พี่คงปล่อยผมไว้คนเดียวมากกว่ามั้งครับ  ส่วนอีกคนคงไม่กล้าปล่อยแน่ๆ”หนึ่งตะโกนกลับไปแล้วรีบวิ่งไปขึ้นรถ โดยมีผมวิ่งตามไปติดๆ

...

[ranaways]

ยังไงแล้วทุกคนก้อรอ เอ และเป็นกำลังใจให้เอเสมอนั่นแหละ

แล้วฝากบอกพี่นิคด้วย ถ้าทำให้เอ เสียใจ

โดนรุม ทั้งเล้าเป็ดแน่ :เตะ1: