บทที่ 14 ‘ฉันโดนไล่ออกมาหลายต่อหลายครั้ง แต่คราวนี้ดูเหมือนจะถูกเกลียดเข้าแล้วจริงๆ เพราะงั้นถึงไม่มีหน้ากลับไปไงล่ะ’“เขาว่ามาแบบนี้นะครับ พี่ติ! รีบไปตามพะภูกลับมาเถอะ”
หน่วยสอดแนมของกลุ่มถือวิสาสะยัดกล่องช็อกโกแลตที่รับฝากมาใส่มือติที่ยังคงเหม่อลอย ผู้ชายอีกสองคนด้านหลังเดินเข้ามารวมกลุ่มกัน พลางส่งสายตาจริงจังไปให้ คนเป็นหัวหน้าทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้อีกครั้ง ก่อนจะเสมองไปทางหน้าต่าง ไม่มีคำพูดใดหลุดลอดออกมา
“ปกติก็เอาแต่ใจตัวเอง แล้วทำไมเรื่องแบบนี้ ไม่ยอมฟังหัวใจตัวเองบ้างวะ?” เกต์เป็นคนแรกที่พูดขึ้นหลังปล่อยให้เงียบมาสักพัก มีสองคนที่เหลือคอยส่งเสียงสนับสนุนทุกประโยค
“เออ มึงนี่โง่หรืองี่เง่าเนี่ย” ศิลป์เสริมขึ้นอย่างร้ายกาจ ทำเอาคนเหม่อถึงกับชักสีหน้า กล่องช็อกโกแลตในมือถูกกำแน่น
“กูเป็นอัครโภคิน! กูเป็นหัวหน้ากลุ่มนักเลง! แล้วมึงจะให้กูไปชอบเด็กผู้ชายเนี่ยนะ!?” ติตะคอกเสียงดัง พลางลุกขึ้นตบโต๊ะจนมือชาเป็นแถบ
“ไอ้ห่า อย่าให้กูขุดญาติพี่น้องในตระกูลมึงออกมาแฉนะ คิดว่าอัครโภคินไม่มีคนผิดเพศบ้างเลยหรอ จะสรรเสริญวงษ์ตระกูลตัวเองเกินไปแล้ว!”
“เออจริง ส่วนเรื่องในกลุ่มมึงยิ่งไม่ต้องสนใจ ทุกคนแม่งรู้กันหมดแล้วมั้งว่ามึงอะ ชอบ-พะ-ภู!”
“สัตว์!” มือใหญ่ของติฟาดลงกับศีรษะของเกต์เสียงดังป้าบ คนถูกรุมสบถออกมาอย่างอารมณ์เสีย แต่กลับไม่กล้ามองหน้าเพื่อนสนิทตรงๆ
“มึงดิ ไอ้ควาย เลิกทำฟอร์มแล้วไปหาเขาซะ!”
เกต์ลูบหัวตัวเองป้อยๆ ก่อนจะยื่นมือออกไปผลักขมับของคนตรงหน้าอย่างแรง ติได้แต่กลอกสายตาไปทั่วเหมือนกำลังสับสนเต็มที กรามบนล่างขบกันไปมาจนน่ารำคาญ สักพักหนึ่งถึงยอมเปิดปากขึ้นอีกครั้ง พร้อมเสียงแผ่วที่ดูไม่มั่นใจเอาซะเลย
“ถึงอย่างนั้น ผู้ชายสองคนชอบกัน มันก็แปลกอยู่ดีวะ..”
“เฮ้ย คุณชายกีรติ นี่มันปีอะไรแล้วครับ! แหกตาดูโลกบ้างนะ เดี๋ยวนี้เขาไม่สนใจเรื่องเพศกันแล้วโว้ยยย”
“เออ ไม่เห็นต้องคิดมากว่าเป็นผู้ชายหรืออะไรเลย แค่คิดว่าเป็นพะภู คนที่ทำเพื่อมึงมาตลอดไม่ได้หรอวะ?”
“แต่ถ้ามึงห่วงภาพพจน์มากกว่าความรู้สึกตัวเองก็เชิญ พวกกูก็จะไม่สนใจแล้ว แต่ถ้าเสียเข้าไปแล้วอย่ามาร้องไห้ทีหลังแล้วกัน” เกต์พูดตบท้ายอย่างระอิดระอา ก่อนจะเดินกลับไปคว้ากระเป๋ามาไว้ในมือ
นิวรีบเดินไปหยิบกระเป๋ามาส่งให้ศิลป์ ก่อนที่ทั้งสามคนจะก้าวเท้าออกไปเงียบๆ ทิ้งไว้เพียงละอองความห่วงใยที่มอบให้คนในห้องเท่านั้น สิ่งที่เพื่อนอย่างพวกเขาพอจะทำได้ ก็ทำไปแล้ว หลังจากนี้ก็ขึ้นอยู่กับติ ว่าจะทำยังไงต่อ
คนตัวสูงถอนหายใจออกมายืดยาว หย่อนร่างหนักอึ้งลงบนเก้าอี้อีกครั้ง พลางทอดสายตาออกไปยังกำแพงห้องด้านหน้า ในหัวเฝ้าคิดทบทวนเรื่องราวมากมายที่เกิดขึ้น พะภู...เด็กที่สมควรหายไปจากชีวิตเขาตั้งแต่วันแรกที่เจอกัน วันนี้กลับกลายมาเป็นส่วนสำคัญที่เอาแต่คิดถึง ตลอดระยะเวลาหลายวันที่ผ่านมามีเพียงความอึดอัดในจิตใจ เพราะเอาแต่แบกหน้าตาตัวเองไว้จนเหนื่อยล้าไปหมด คำพูดของเกต์กับศิลป์ยังคงดังก้องอยู่ในสมองชัดเจนทุกคำ ตอกย้ำให้เขาได้รู้สึก...
มันคงดีใช่ไหม ถ้าเพียงแค่โยนทิฐิกับความยึดติดแสนโบราณนั่นทิ้งไป แล้วปล่อยให้ทุกอย่างไหลไปตามหัวใจตัวเอง กีรติ อัครโภคิน...
‘เอ่อ ผ..ผมชื่อพะภูครับ แล้วผมก็มาหาคุณ’
‘คือว่า...ชะ ช่วยคบกับผมด้วยครับ!’
‘เพราะพี่ติบอกว่าไม่ชอบเด็กผู้ชาย วันนี้ผมเลยแต่งเป็นผู้หญิง’
‘พี่ติมาเยี่ยมผมเหรอครับ?’
‘ผมไม่ได้ชื่อผดุงซะหน่อย!’
‘พี่ติเคยให้สัมภาษณ์ในนิตยสารคนรวย ว่าพี่จะเป็นคนเลวที่กำจัดคนเลว’
‘แต่ความจริง...พี่ติไม่ใช่คนเลวใช่ไหมครับ?’
‘ก็พี่ติบอกว่าผมเหมือนลูกหมาอะครับ’
‘เสาร์อาทิตย์ไม่ได้เจอพี่ติ ผมคิดถึงมากเลยนะครับ’
‘คนที่รักพี่จริงๆ เขาไม่ต้องการเงินนี่หรอกครับ’
‘ขอ...ขอโทษ..ครับ’
‘ผ..ผม ผมทำให้ ฮึก..พี่ติ ตะ...”
“ต้องทำ ฮึ..ก เรื่อง..แบบนั้น.....’
‘พี่ติอย่าไล่ผมอีกเลยนะครับ..’
‘เพราะไม่ว่ากี่ครั้ง...ผมก็จะพูดเหมือนเดิม’
‘หรือว่าพี่ติ...จะชอบผม?’
‘พี่ติ! พี่ติ...!!’
กีรติ อัครโภคิน.. ผู้ที่ไม่เคยแพ้ใคร ในวันนี้คงต้องยอมแพ้แล้วใช่ไหม...?
ยอมแพ้ให้กับ ‘หัวใจตัวเอง’
“พะภูอยู่ที่ไหน?”
กระเป๋าสีดำถูกสะพายขึ้นหลังอย่างลวกๆ หัวหน้ากลุ่มนักเลงอันดับหนึ่งของโรงเรียนรีบสาวเท้าออกมาจากรั้วสีดำ ตรงไปยังรถเก๋งคันหรูของตัวเอง ในมือถือโทรศัพท์ ต่อสายถึงรุ่นน้องผู้ใช้การได้ดีที่สุด
(ค..ครับ?)
“ตอนที่นายไปเจอพะภู หมอนั่นกำลังจะไปไหน?”
(เอ่อ.. ถ้าบอกไปแล้ว พี่ติต้องใจเย็นๆนะครับ)
น้ำเสียงไม่แน่ใจของนิวดังผ่านสายโทรศัพท์เข้ามา ยิ่งเสริมให้คนฟังรู้สึกหงุดหงิดอย่างใคร่รู้ เวลามีคนบอกให้ใจเย็นทีไร มักเป็นเวลาที่เขาเย็นลงไม่ได้ทุกทีสิน่า และถ้ามันเกี่ยวข้องกับพะภู เขายิ่งไม่มั่นใจ ว่าจะควบคุมตัวเองในตอนนี้ไหว
“เออน่า บอกมาเร็ว”
(พะ..พี่ธร พี่ธรมารับกลับไปแล้วครับ)
“ห๊า!!? เรื่องสำคัญแบบนี้ทำไมไม่รีบบอก!?”
คันเร่งของรถถูกเหยียบจนมิด ข้างในใจร้อนรุ่มขึ้นมาดั่งกองเพลิงที่กำลังโหมไหม้ ไม่สนใจเรื่องกฎระเบียบจราจรอีกแล้วในขณะนี้ มีแต่ความโกรธที่กำลังจะปะทุอยู่ร่อมรอเท่านั้น
(ก็พี่ติยังไม่ยอมรับตัวเองนี่ครับ ถ้าบอกก่อน พี่ก็จะยิ่งโกรธพะภูจนไม่ยอมไปตามง้อใช่ไหมล่ะ)
“แล้วพะภูไปกับไอ้ธรได้ยังไง นี่มันบ้าอะไรวะ!!”
(บอกให้ใจเย็นไงครับ!)
“เล่ามาให้หมดเลยนะ ทุกอย่างที่นายรู้ เกี่ยวกับสองคนนั้น!”
(อึ๋ยย ก..ก็แค่ เมื่อวันพุธที่แล้ว พะภูได้ไปที่วิไลวิทย์นะครับ แต่ไม่ทันได้เจอพวกเรา เพราะถูกพี่ธรลากตัวออกไปก่อน นอกจากนี้ผมไม่รู้แล้ว)
“ไอ้เวรนั่น..!”
คนเดือดจัดไม่รอฟังเสียงเตือนของอีกฝ่ายเลยแม้แต่น้อย กลับตัดสายไปเสียเฉยๆ ก่อนจะกุมพวงมาลัยไว้แน่น ทั้งที่เขายอมรับความรู้สึกตัวเองแล้ว ทั้งที่ใจตรงกันแล้ว.. กลับมีไอ้บ้าเข้ามาขัดขวางไว้อีกจนได้ ธัญธร...แล้วจะทำให้รู้ ว่ามายุ่งกับของของคนอื่น มันจะเป็นยังไง!
รถสีดำเงาเลี้ยวตรงมุมถนน ตรงเข้าไปในซอยเล็กๆ มีรถอีกคันกำลังจอดเทียบอยู่หน้ารั้วบ้านของเด็กธารวิทยาพอดี ทันทีที่ติลงจากรถ เสียงประตูบ้านก็เปิดออก พร้อมร่างของธรกับพะภูที่เดินขนาบข้างกันออกมา ท่าทางมีความสุขซะจนน่าโมโห
“ไอ้ธร!!”
กีรติบุกเข้าไปจนชิดขอบรั้ว สายตาโกรธจัดส่งไปให้ผู้ชายตัวสูงข้างๆเด็กตัวเล็ก ธรแสยะยิ้มออกมาอย่างคนมีชัย ในขณะที่พะภูกลับร้องออกมาด้วยความตกใจระคนหวาดกลัว ด้วยว่าท่าทางของติในตอนนี้ดูไม่น่าเข้าใกล้เอาเสียเลย
“พี่ติ! มาได้ยังไงครับ ละ..แล้วมาทำอะไร?” คนตัวผอมรีบวิ่งมาเลื่อนประตูให้เปิดออก แม้ว่าจะยังไม่ค่อยเข้าใจสถานการณ์นัก
“ฉันมีเรื่องต้องคุยกับนาย แต่ก่อนอื่น...”
ผลัวะ!
“เฮ้ยย!”
พะภูส่งเสียงร้องทันทีที่ติพุ่งเข้าประชิดธรอย่างรวดเร็ว พร้อมปล่อยหมัดหนักๆใส่แก้มขวาของคนร่วมสถาบันจนเซไปหลายก้าว ธรยกมือขึ้นเช็ดเลือดที่ไหลลอดไรฟันออกมาเปรอะอยู่ตรงมุมปาก ค่อยๆหันไปเผชิญหน้ากับติอีกครั้ง ดวงตาสีเทาหม่นส่อแววดุร้าย ไม่ทันไรคนเจ็บเมื่อครู่ก็ชิงเอาคืน ด้วยการออกหมัดรุนแรงไม่แพ้กันออกไปปะทะใบหน้าของอีกฝ่าย
“พี่ติ!!”
“ไอ้เวร!”
ทั้งสองคนพลัดกันจู่โจมใส่อีกฝ่าย โดยไม่สนใจเสียงร้องห้ามของพะภูเลยสักนิด มีเพื่อนบ้านหลายคนเริ่มเดินออกมาดูเหตุการณ์ตามเสียงเอะอะ
“หยุดครับ! ทั้งสองคน หยุดเดี๋ยวนี้!!”
คนตัวเล็กคว้าจังหวะหนึ่ง วิ่งเข้าไปขวางหน้าทั้งคู่ไว้ แขนบางยกขึ้นกั้นไม่ให้ใครพุ่งเข้าใส่กันอีก ทั้งติกับธรได้แต่สะกดอารมณ์เดือดพล่านในตัวไว้ ใบหน้าที่โกรธจัดของคนตรงกลางค่อยๆทำให้พวกเขาสงบใจลงได้บ้าง พะภูหันมองหน้าสองหนุ่มสลับกันไปมาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะสูดหายใจเข้าเต็มปอด พยายามควบคุมน้ำเสียงให้เป็นปกติที่สุด
“พี่ธรกลับไปก่อนเถอะครับ” เจ้าของผมสีน้ำตาลส่งเสียงไม่พอใจในลำคอ แต่ก็ยอมพยักหน้ารับฟังแต่โดยดี ไม่ลืมที่จะตรงเข้าไปลูบผมของพะภูอย่างเย้ยหยันอีกคนตรงนั้น ก่อนจะเดินขึ้นรถตัวเองและขับออกไป คนตัวเล็กหันมาเอาเรื่องคนที่เหลือด้วยท่าทางจริงจังระคนหน่ายใจ
“พี่ติ ทำแบบนี้ทำไมครับ?”
“ก็บอกไปแล้วว่าไม่ให้ยุ่งกับธรไง ดีแค่ไหนแล้วที่ฉันต่อยมันแทนที่จะเป็นนายน่ะ”
“ถ้างั้นก็ต่อยผมด้วยเลยสิครับ! พี่เกลียดผมนักไม่ใช่เหรอ!”
“เหอะ ฉันก็อยากเกลียดนายเหมือนกันนั่นแหละ แต่ดันทำไม่ได้เท่านั้นเอง” คนตัวสูงกลอกตาไปทางอื่น ใบหูเริ่มขึ้นสีระเรื่ออย่างควบคุมไม่ได้ บ้าชะมัด ทำไมคนอย่างกีรติต้องมาพูดอะไรแบบนี้ต่อหน้าไอ้เด็กนี่ด้วย
“หมายความว่ายังไงครับ?”
“ฉันมาขอให้นายกลับไป กลับไปวุ่นวายที่วิไลวิทย์ กลับไปอยู่ในกลุ่มกีรติ” คุณชายอันธพาลเวลานี้กลับหมดท่าอย่างสิ้นเชิง มือข้างหนึ่งยกขึ้นกดท้ายทอยตัวเองแก้เขิน คำพูดแปลกๆถูกส่งออกไปแทนที่จะตอบคำถาม พะภูขมวดคิ้วเข้าหากันพลางเอียงคอด้วยความงุนงง
“ผมคือเด็กธารวิทยาที่วิไลวิทย์ไม่ต้อนรับ แล้วจะให้เข้าไปอยู่ในกลุ่มของพี่ในฐานะอะไรได้ล่ะครับ?”
น้ำเสียงแสดงความน้อยใจเอื้อนเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบา ดวงตากลมโตจ้องมองลึกเข้าไปยังแววตาสีน้ำตาลเข้มเบื้องหน้า มองเห็นความลึกซึ้งบางอย่างที่ซ่อนตัวอยู่ภายใน กลุ่มคนที่ออกมาออกันเมื่อครู่หายกลับเข้าไปในบ้านตัวเองหมดแล้ว ทิ้งไว้แค่เพียงสัมผัสจากสายลมจางๆเท่านั้น คนตัวสูงสูดหายใจเข้าลึกสุดปอด ก่อนจะพ่นมันออกมาทางปาก น้ำเสียงจริงจังดังขึ้นชัดเจน จนคนฟังถึงกับเบิกตากว้างราวกับว่าเพิ่งจมลงไปในห้วงความฝัน
“ช่วยกลับไป...ในฐานะคนรักของฉัน”
------------------------------------------------
แรงงงง 5555
พี่ติกลับมาทวงตำแหน่งคืนแล้วนะ !
รู้สึกชอบเกต์กับศิลป์ตอนนี้มาก
5555 อ่านซ้ำแล้วมันขำยังไงไม่รู้
นอกเรื่องนิดนึง.. ได้ยินเขาบอกว่าช่วงนี้ดวงเมถุนจะประสบความสำเร็จด้วยแหละ
อยากให้ตรงจริงๆ !! ล้มลุกคลุกดินมานาน ขอลืมตาอ้าปากกับเขาบ้างนะ TT ฮ่าๆ
แต่ตอนนี้แค่มีคอมเม้นเป็นกำลังใจจากนักอ่านทุกคน
ก็ถือว่าดีมากๆแล้ววว ขอบคุณเช่นเคยนะค้า <3
หัวข้อ: เด็กผู้ชาย เป็นสิ่งมีชีวิตที่คิดจะครองโลก by「aonair ( จบแล้ว) (อ่าน 132218 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก