ตอนพิเศษ :
"อ้าว พี่โลกันต์ พี่เกลมาด้วยเหรอคะ"
ทันทีที่เข้ามาในงานทั้งสองคนก็ถูกรุ่นน้องทักทันที เกลหัวเราะรับแต่โลกันต์นั้นหน้านิ่งหนักกว่าเดิมจนน่ากลัวเพราะไม่ได้อยากจะมาแต่ถูกเกลลากมาเป็นด้วยเหตุผลที่ว่า 'น้องที่ลงสมัครเดือนดุริยางค์หล่อมาก' ซึ่งมันก็ไม่ใช่เหตุผลที่ฟังขึ้นเลยสักนิด
ทำเอาอดีตเดือนมหาลัยเมื่อหลายปีก่อนหน้าหงิกแต่ถึงอย่างงั้นก็ไม่อาจะปิดบังสเน่ห์ได้อยู่ดี
"แหม ทักเดือนก่อนทักเจ๊เลยนะ" เกลแซวน้องรหัสตัวเองยิ้มๆ
คนโดนแซวหัวเราะคิกและกระซิบกระซาบกับเกล "ช่วยไม่ได้เพื่อนเจ๊หล่อเอง"
//เอาล่ะครับ ต่อไปเป็นคณะวิศวะกรรมศาสตร์ครับ!//
โลกันต์หาวหวอดออกมาอย่างไม่ปิดบังและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นเกมแก้เบื่อเพราะหน้าที่ของเขามีแค่มาเป็นเพื่อนเกลแต่ไม่ได้หมายความว่าต้องดูงานประกวดน่าเบื่อบัดซบพวกนี้ด้วยสักหน่อย แค่ตอนปีหนึ่งที่โดนจับมาประกวดก็ทำเอาเขาเบื่อเต็มทนแล้ว ไม่รู้ว่าเพลงรักง่อยๆ ที่เขาร้องมันเพราะยังไงถึงไปเอาชนะใจกรรมการกับคนดูได้
"มึงก็น้าาา มาดูประกวดดาวเดือนแต่เล่นโทรศัพท์"
โลกันต์แค่นเสียงหึ "น่าเบื่อ คนเยอะ ร้อน"
"แหม อาหารตาอยู่บนเวทีก็ดูสิจ๊ะ ดูแล้วกระชุ่มกระชวยหายเมื่อยหายร้อนแน่นอน"
"ไม่"
"ตายด้านรึไงยะ นู่นน้องนุ่น ส้วยสวย" เกลสะกิดแขนโลกันต์ยิกๆ พยายามชวนให้ดูด้วยกัน
"มีแฟนแล้ว" โลกันต์พูดเสียงเรียบไร้อารมณ์ไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมามองด้วยซ้ำ
เกลหน้างอเพราะน้องนุ่นที่ยืนบนเวทีตอนนี้เพิ่งอัพสถานะโสด "ไม่มีโว้ย ไอ้มั่ว"
//อ้ะ เกิดข้อผิดพลาดกับคณะดุริยางค์นิดหน่อยครับ น้องอัลฟินท้องเสียจากส้มตำเจ๊น้อยตอนเที่ยงครับ แหม่ ก็รู้อยู่นะครับว่าร้านนี้ถ้าไม่ปูปลาร้ามันจะไม่อร่อย เอาล่ะ ไม่ต้องห่วงนะครับทุกคน คณะนี้มีแผนสำรองครับ//
"กรี๊ดไม่นะ น้องอัลฟิน" เกลแทบร้องไห้เมื่อเป้าหมายตัวเองไม่ได้ลงแล้ว
ส่วนโลกันต์หลุดขำทั้งจากสีหน้าของเกลและสาเหตุที่น้องท้องเสีย จนอดไม่ได้ที่จะเก็บโทรศัพท์แล้วมองเวทีด้วยความอยากรู้นิดๆ ว่าคณะดุริยางค์มีแผนสำรองอะไร
//เปลี่ยนตัวเป็นน้องเวสครับ! เอ้า ออกมาเลยครับ มาโชว์หล่อหน่อย//
โลกันต์เผลอกลืนน้ำลายเอือกเมื่อเห็นน้องเวสที่ว่าเดินออกมาพร้อมกับดาวคณะเดียวกัน ใบหน้าน่ามองกำลังปั้นหน้าขึงขึงหรือพยายามที่จะเคร่งขรึมขัดกับร่างกายเล็กๆ ของน้องที่เตี้ยกว่าดาวข้างๆ ซะอีก ไม่แน่ใจเพราะอะไรที่ทำให้โลกันต์ละสายตาจากน้องไม่ได้เลย
ถึงจะอ่อนแอแต่ก็เข้มแข็ง.. อาจจะเป็นเพราะความคิดนี้ก็ได้ถึงทำให้เขาในตอนนี้อยากเดินเข้าไปทำความรู้จักกับน้องชะมัด
"อะไร มองน้องเวสฉันเหรอ!" เกลตีแขนโลกัสดังเพียะ
"อะไร!" โลกันต์เผลอตะโกนอย่างลืมตัวจนคนรอบข้างหันมามองกันเป็นแถวรวมถึงน้องเวสด้วย
อดีตเดือนมหาลัยสบตากับเวสเป็นช่วงระยะเวลาสั้นๆ ก่อนที่น้องจะรีบก้มหน้างุดเดินต่อ
"น่ารักว่ะ"
เกลทีที่แรกตั้งใจจะถามว่าตะโกนทำไมต้องเบิกตากว้างเพราะคำพูดบางอย่างที่หลุดจากปากผู้ชายตายด้านไปหลายปีแล้วอย่างโลกันต์ "อะไรน่ารักๆ นะ"
"เวส"
โลกันต์ยิ้มมุมปากตอบอย่างไม่ปิดบังมองตามน้องที่เดินหลบเข้าหลังเวทีไปแล้วด้วยความรู้สึกเสียดายนิดๆ เพราะสิ่งที่น่าสนใจที่สุดในงานโดนไปเก็บหลังเวทีแล้ว ซึ่งเด็กคณะอื่นก็ไม่ได้ดึงความสนใจเขาได้มากเท่าไหร่
"กรี๊ด แต่ฉันก็ชอบน้องเหมือนกันนะ น่ารักน่าชังน่าเอ็นดู" เกลพูดอย่างกระตือรือร้นและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดเพจมหาลัยที่ลงรูปงานรับน้องคณะดุริยางค์ซึ่งได้ลงรูปเวสเปอร์ที่ถูกแกล้งเอาไว้ให้โลกันต์ดู
"ดูรูปนี้ดิ โครตน่ารัก ไม่รู้ว่าใจพวกนั้นทำด้วยอะไรถึงแกล้งน้องได้ลงคอ"
รูปในมือถือเกลนั้นเป็นรูปที่เวสโดนเอาผ้าดำปิดตาผมถูกมัดจุกผูกโบว์สีแดงแต่หน้านั้นเต็มไปด้วยแป้งจนขาววอดและถูกวาดหนวดแมวบนหน้าด้วย
โลกันต์มองรูปน้องแล้วเผลอเลียริมฝีปาก น้องน่ารักมาก..
"มีเฟสไหม"
เกลหรี่ตามองแล้วยิ้มกริ่ม "สรุปว่าชอบ?"
อดีตเดือนเริ่มหน้าหงิกพยายามเบี่ยงเบนไม่ตอบคำถาม "ถ้าไม่ให้จะไปขอเอง"
"มีจ๊ะมี อย่าเพิ่งงอน" เกลหัวเราะคิกแล้วแคปหน้าเฟสน้องและส่งให้โลกันต์
แน่นอนว่าพอได้ข้อมูล โลกันต์ก็กดแอดและเข้าไปส่องเฟสน้องทันทีด้วยความสนใจมากๆ เพราะเป็นครั้งแรกในรอบหลายปีหลังจากเลิกจากแฟนเก่าไปที่เขาจะสนใจใครสักคนและน้องก็เป็นคนที่ว่า
โลกันต์แทบจะเซฟรูปน้องที่มีอยู่ในอัลบั้มเพียงน้อยนิดทุกรูป ดูเหมือนว่าน้องจะไม่เข้าชอบถ่ายรูปตัวเองเท่าไหร่ ในอัลบั้มกับสิ่งที่โพสมีแต่รูปวิว เพื่อน ไม่ก็รูปคียบอร์ดที่ตัวเองเล่นเป็นประจำ
แต่รูปที่ทำให้คนร่างสูงสนใจมากที่สุดคือรูปที่น้องกำลังเกาคอให้กับ 'ฟินด์' แมวดุลายคล้ายเสือโคร่งขาวที่มีงานอดิเรกคือการนานเอกเขนกหน้าเซเว่นหรือไม่ก็ไปยืนร้องเมี้ยวๆ ขออาหารใส่นักศึกษาที่กำลังซัดอาหารอย่างหิวโหย มันดุขนาดที่ว่าหมาเจ้าถิ่นไม่กล้าแหยมมันและแทบไม่มีใครจับมันได้
"หึ" โลกันต์หลุดขำเบาๆ เพราะเจ้าแมวหยิ่งนี่มันยอมให้เขาจับเหมือนกัน สงสัยว่ามันจะถูกชะตากับเขาและน้องเป็นพิเศษสินะ
ร่างสูงยังคงส่องเฟสน้องอย่างเพลิดเพลิน เห็นตั้งแต่ภาพที่น้องโดนรับน้องยันไปนั่งให้ช่างย้อมผมสีขาวให้ก่อนเข้ามหาลัย แต่ตาสีทองนั่่นน่าจะเป็นของจริงเพราะมันดึงดูดเขามากในขนาดที่ว่าหลับตายังเห็นภาพน้องชัดเจนอยู่ในหัว
เอาเข้าจริงอาการของเขาตอนนี้มันประหลาดเอามากๆ เหมือนกับกลายเป็นอีกคนนึงที่แม้แต่เขาไม่รู้จัก กับแฟนคนก่อนๆ เขาไม่ได้รู้สึกแบบนี้ มันไม่ได้มีความรู้สึกอยากครอบครองรุนแรงขนาดนี้
ครืด
โลกันต์เบิกตากว้างเมื่อน้องรับแอดแล้วซึ่งพอส่องเฟสน้องใหม่อีกรอบก็พบว่ามีหลายอย่างที่น้องตั้งไว้เฉพาะเพื่อน อย่างพวกสตาตัสที่ออกแนวบ่นเรื่อยเปื่อยน่าเอ็นดูอย่างง่วงหิวอะไรทำนองนั้น ไม่รู้ว่าเพราะรูปน้องยิ้มกว้างในมือถือรึเปล่าที่ทำให้ร่างสูงยิ้มตามก่อนที่มันจะหุบแทบทันทีเมื่อเลื่อนมาเจอรูปคู่
'หงอกกับหงอก'
น่าแปลกที่แค่เห็นหน้าผู้ชายข้างๆ น้องเวสก็ทำให้เขาหงุดหงิดได้ ทั้งๆ ที่เพิ่งเคยเห็นหน้าเป็นครั้งแรก
"นี่ใคร?" โลกันต์สะกิดเกลเพื่อถาม
ทันทีที่เห็นเกลก็หลุดกรี๊ดเบาๆ
"ก็อัลฟินสุดหล่อไง ทำไมฉันไม่เคยเห็นภาพนี้เนี่ย งานดีมากกก ดีมากโลกันต์ ว่าแต่น้องรับแอดแกแต่ทำไมไม่รับฉันวะเนี่ย"
โลกันต์เลิกคิ้ว
ส่วนเกลหน้าบูด "น้องเวสเขาโลกส่วนตัวสูงมากกก กูเห็นเขาสนิทกับอัลฟินคนเดียว"
"แฟน?" โลกันต์ขู่แง่งเพราะไอ้ภาพย้อมผมเมื่อกี้ถ้าดูดีๆ ก็เห็นเสี้ยวหน้าของอัลฟินที่มาย้อมสีเทาเหมือนกันนั่งอยู่ข้างๆ ซึ่งนั่นก็หมายความว่าเขามีคู่แข่งแล้วถ้าจะจีบน้องจริงๆ และเขาก็ไม่ชอบยุ่งกับพวกมีแฟนอยู่แล้วซะด้วย
"ไม่รู้ รู้แค่สนิทกันมาก"
"ช่างแม่ง"
โลกันต์ตัดสินใจไม่สนใจลืมๆ มันไป ส่องเฟสน้องต่อ อย่างน้อยการเห็นหน้าน้องก็ทำให้อะไรๆ ดีขึ้นแต่เลื่อนไปเลื่อนมาก็เริ่มรู้สึกอยากลองทัก ชั่งใจไม่ถึงนาทีโลกันต์ก็ทักไปทันทีเพราะยังไงเจ้าตัวก็ไม่เคยกลัวอะไรอยู่แล้ว
LOGAN : ขอบคุณที่รับแอดนะครับ
โลกันต์ยืนมองอยู่สักพัก ถ้าน้องไม่ตอบก็แปลว่าเตรียมตัวอยู่เพราะตอนนี้พวกน้องๆ ปีหนึ่งบนเวทีเริ่มออกมาแสดงความสามารถบ้างแล้ว มีทั้งเล่นตลก ร้องเพลง เต้น แสดงละครฮาๆ ซึ่งทั้งหมดทั้งมวลก็ไม่สามารถดึงความสนใจโลกันต์ได้เพราะเจ้าตัวค่อนข้างเป็นคนที่ทื่อและตายด้านมากทีเดียว สิ่งที่สนใจจริงๆ ก็มีแค่เรื่องที่ตัวเองหมกมุ่นอย่างการยิงปืนไม่ก็เขียนโปรแกรมที่สามารถทำได้ทั้งวันโดยไม่เบื่อและไม่ต้องกินอะไร
เวส เวส : //ส่งสติกเกอร์หมีเศร้า
เวส เวส : เดี๋ยวค่อยคุยนะครับ ผมคิวต่อไปแล้ว
โลกันต์ยิ้มใส่โทรศัพท์ รู้สึกมีความสุขแปลกๆ
"เฮ้ยๆ อย่าเพิ่งเล่นโทรศัพท์ น้องเวสออกมาแล้ว!" เกลสะกิดโลกันต์ให้มองเวทีที่พิธีกรกำลังบรรยายอยู่อย่างออกรส
//คณะดุริยางค์ปีนี้มีการแสดงแบบดุริยางค์ๆ ครับ เล่นดนตรีกับร้องเพลงครับ! น้องดาวของเรา เอ๋? เล่นกีตาร์ไฟฟ้าครับ ส่วนน้องเวสเล่นคียบอร์ดคู่ใจครับ วันนี้เขามากันในเพลงให้ตายสิพับผ่าของแสตมป์ครับ//
โลกันต์มองร่างเล็กที่กำลังจัดระเบียบคียบอร์ดอย่างไม่วางตา รู้สึกว่าทุกการกระทำของเวสนั้นดูจะน่าสนใจสำหรับเขาซะเหลือเกิน แต่จะว่าไปเมื่อคิดตามดีๆ ใครจะเป็นคนร้องเพลงล่ะ ในเมื่อทั้งสองนั้นต่างเล่นดนตรีทั้งคู่ อดีตเดือนคิดสักพักก็เลิกคิดเพราะยังไงก็คงเป็นน้องดาวที่ต้องร้องเพลงเพราะเขาเห็นไมค์ลอยเล็กๆ ที่ติดอยู่เสื้อ
พอพิธีกรให้สัญญาณเริ่ม เสียงดีดกีตาร์ไฟฟ้าก็ดังขึ้นพร้อมๆ กับเสียงของน้องดาวที่เป็นเสียงหวานใส จังหวะการดีดที่สนุกสนานตามเนื้อเพลงเมื่อรวมกับเสียงคียบอร์ดยิ่งทำให้เพลงนั้นเพราะขึ้นเป็นเท่าตัว
โลกันต์มองน้องเวสที่ยิ้มกว้างขณะที่กำลังเล่นคียบอร์ด ดูน้องมีความสุขกับการเล่นดนตรีมากจนทำให้หลายๆ คนใจสั่นได้เลยทีเดียว
บทเพลงดำเนินต่อไปเรื่อยๆ พร้อมกับความสนุกของคนดูจนกระทั่งถึงท่อนฮุค เสียงน้องดาวจึงหยุดลงและแทนที่ด้วยน้องเวสที่หยิบไมค์จากไหนไม่รู้ออกมาร้องเพลงต่อ
โลกันต์เบิกตากว้างกับเหตุการณ์ตรงหน้าเพราะไม่คิดว่าน้องจะร้องเพลงได้เพราะขนาดนี้ มันเป็นเสียงทุ้มนุ่มนวลจนอยากรู้ว่าเวลาปกติที่น้องพูดน้ำเสียงจะเป็นแบบไหน น้องเวสที่ดูเขินอายตอนนี้หายไปแล้วมีเพียงเวสที่ยิ้มกว้างร้องเพลงและเอนเตอร์เทนคนดู อยู่ๆ น้องเวสยกมือขึ้นแกว่งไปมาให้อารมณ์คล้ายคอนเสิร์ตตอนที่ร้องท่อนฮุคเป็นรอบที่สอง
"น้องร้องเพราะว่ะ" เกลมองน้องแบบปลามปลื้ม "ถ้ากูมีแฟนแล้วร้องเพลงให้แบบนี้มั้งคงฟินน่าดู"
โลกันต์ไม่ตอบเพราะความสนใจอยู่ที่น้องหมดแล้ว ยิ่งพอเห็นน้องเดินมาขอบเวทีก็ยิ่งรู้สึกอยากดูน้องใกล้ๆ จนลากแขนเกลและเบียดคนเข้าไปยืนหน้าเวทีโดยไม่ยากเย็นนักเพราะความเป็นพี่ปีสูงคนดังในคณะและร่างกายที่ใหญ่บึกบึนเหมาะสำหรับเอาไว้ไปกระทืบคน
แต่พอเห็นน้องใกล้ๆ โลกันต์กลับขมวดคิ้วมุ่น เขาสังเกตเห็นการเคลื่อนไหวแปลกๆ ของน้อง
หรือว่าจะป่วย..?
โลกันต์คาดคะเนเรื่อยเปื่อยและยิ้มกว้างเมื่อน้องเดินเข้ามาใกล้พร้อมกับเต้นนิดๆ ตามเพลงก่อนที่ใบหน้าน่ามองที่เริ่มชื้นเหงื่อของน้องเชิดขึ้น
// ฉันชอบใครเขาก็ไม่ชอบฉัน พอเขามาชอบเราก็ไม่ชอบเขาเหมือนกั--//
หากแต่ร้องยังไม่ทันจบเพลงน้องก็ล้มโครมลงมาจากเวที น้องดาวส่งเสียงกรี๊ดดังลั่นอย่างตื่นตระหนกเช่นเดียวกับคนอื่นๆ ที่ส่งเสียงฮือฮา
แต่โชคดีที่โลกันต์คว้าตัวน้องได้ทันเลยไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร
"เวส เวส" โลกันต์พยายามเรียกน้องแต่น้องไม่ตอบ พอเอาหลังมือไปอังหน้าผากก็พบว่าน้องตัวร้อนเหมือนจะเป็นไข้และดูเหมือนว่าน้องจะวูบสลบไปแล้ว
โลกันต์ตวัดสายตามองพิธีกรแล้วตะโกน "น้องเป็นลม! เรียกฝ่ายพยาบาลมา!" ซึ่งพอเห็นท่าทีอึนๆ งงๆ ของพิธีกรก็ทำให้โลกันต์หงุดหงิดจนรวบตัวน้องขึ้นอุ้มแล้วเดินไปหาฝ่ายพยาบาลที่ตั้งซุ้มอยู่ข้างเวทีเอง
"ใจเย็นๆ โลกันต์ น้องยังไม่ตาย" เกลที่วิ่งตามมาติดๆ พยายามเอาน้ำเย็นเข้าลูบโลกันต์ที่ทำหน้าเหมือนจะฆ่าคน
"จะเย็นยังไงวะ ก็เห็นๆ อยู่ว่าน้องเป็นลม"
โลกันต์สบถหยาบคาย นึกดีใจที่ตัวเองมาอยู่หน้าเวทีได้ทันก่อนที่น้องจะเป็นลมไม่อย่างงั้นน้องคงจะอาการหนักกว่านี้เพราะเวทีนั้นไม่ได้เตี้ยเอาซะเลย
พอถึงซุ้มพยาบาลโลกันต์ก็วางน้องบนเตียงสนามปล่อยให้น้องคณะพยาบาลทำหน้าที่ต่อและถอยออกมายืนมองอยู่ห่างๆ
"เวส เวสเป็นไงบ้าง" ดาวรีบวิ่งมาหาเพื่อนตัวเองถามด้วยสีหน้าเป็นห่วง เอาเข้าจริงเธอก็สังเกตเห็นแล้วล่ะว่าเวสไม่ค่อยสบายแต่เจ้าตัวก็ดึงดันที่จะลงแทนเพื่อคณะก็เลยปล่อยเลยตามเลย พอเห็นสีหน้ายิ้มแย้มมีความสุขตอนที่เล่นดนตรีก็ทำให้เธอหมดห่วงคิดว่าคงไม่เป็นอะไร
โลกันต์กอดอกยืนนิ่งเหลือบมองเธอก่อนที่จะหันไปมองเวทีที่มีน้องคณะอื่นขึ้นไปแสดงความสามารถต่อแล้ว
"เวสเป็นไงบ้าง?"
เสียงทุ้มหนักแน่นถามอย่างเป็นห่วงทำเอาโลกันต์หันกลับมามองทันที
อัลฟิน!!
โลกันต์คำรามในใจยิ่งพอเห็นเกลมีสีหน้าดีใจเวอร์ๆ ยิ่งทำให้หงุดหงิด
อัลฟินบ่นเพื่อนเวสงึมงำสองสามคำแล้วหันมายิ้มให้พี่โลกันต์อดีตเดือนมหาลัยคณะวิศวะที่มาปรากฎตัวที่นี้ได้ยังไงไม่รู้ "ขอบคุณพี่มากนะครับ ที่ช่วยเพื่อนผม ผมก็บอกมันแล้วว่าอย่าลงๆ เพราะมันเป็นไข้มาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว" พูดจบก็หัวเราะฮ่าๆ จนโลกันต์รู้สึกเหมือนมีออร่าวิ้งๆ ประกายคนดีออกมาจากน้องเวรนี่
ไม่รู้ทำไมมันถึงทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองต่ำช้านักที่เกลียดน้อง แต่ยังไงก็ไม่ชอบอยู่ดี
"ไม่เป็นไร" โลกันต์ตอบปัด "เป็นแฟนกัน?"
อัลฟินหลุดหัวเราะแล้วยิ้มกรุ้มกริ่ม "เหมือนเหรอพี่ แต่ก็นะผมก็สนิทกับเวสที่สุดแล้ว สนิทจนมันกล้าแก้ผ้านอนแล้วไม่อายผมอ่ะ"
หากแต่สิ่งที่อัลฟินพูดนั้นเป็นความจริงกึ่งหนึ่ง เวสแก้ผ้าก็จริงแต่ก็ยังเหลือบ็อกเซอร์อยู่และเขาก็ไม่ได้โง่จนดูไม่ออกว่ารุ่นพี่นี่คิดอะไรกับเวสจนอดที่จะแกล้งไม่ได้
"สรุปเป็นไม่เป็น"
โลกันต์กดเสียงถามด้วยสีหน้าโมโหซึ่งถ้าหากเป็นสมัยม.ปลายคงไม่วายพุ่งเข้าไปกระชากคอเสื้อง้างหมัดถามเพราะเขาเกลียดคนที่ลอยหน้าลอยตาใส่ที่สุด เห็นแล้วอยากอัดให้หมอบแต่ด้วยวุฒิภาวะที่เพิ่มมากขึ้นเลยทำอะไรแบบนั้นไม่ได้
"ไม่รู้สิครับ ผมก็ชอบเวสนะ" อัลฟินยิ้มยิงฟันใส่พร้อมๆ กับกลั้นหัวเราะ
โลกันต์ทำท่าจะพุ่งเข้าไปแต่ก็ถูกเกลรั้งเสื้อเอาไว้ก่อน
"ไอ้โลกันต์ มึงโตแล้วกรุณาอย่าใช้อารมณ์เป็นหลัก" เกลขมวดคิ้วดุเพื่อนตัวเองที่มักจะใช้อารมณ์เป็นที่ตั้งและใช้กำลังในการทำลายปัญหา
"แม่ง" โลกันต์สบถแล้วสูดหายใจเฮือกใหญ่ๆ เรียกสติ "พี่ถามดีๆ สรุปเป็นแฟนกันไหม ถ้าเป็นจะเลิกยุ่ง" และมองอัลฟินนิ่งด้วยสายตาน่ากลัว
อัลฟินยกมือขึ้นสองข้างเชิงยอมแพ้และยิ้มแหย "ใจเย็นพี่ ผมกับเวสไม่ได้เป็นอะไรกัน รู้จักกันตั้งแต่อนุบาลเฉยๆ "
"..."
อารมณ์หงุดหงิดที่เกิดขึ้นมาทั้งหมดจึงค่อยๆ สงบลง
"ดี"
โลกันต์ยิ้มเล็กๆ ให้น้องด้วยความเป็นมิตรมากขึ้น
"แต่ถ้าพี่จะจีบมันนะ ผมว่ายาก" อัลฟินหันมองเพื่อนตัวเองที่หลับตาพริ้มหน้าแดงก่ำด้วยพิษไข้ "ผมไม่เคยเห็นมันชอบใครสักที วันๆ สนใจแต่ดนตรีกับตัวมันเอง บางทีมันก็ชอบลืมว่ามีผมอยู่กับมันด้วย พี่ไหวเหรอ?"
โลกันต์ไหวไหล่ไม่ตอบเพราะไม่ใช่เรื่องที่จะตอบไปป่าวประกาศให้ใครฟัง เขากับน้องจะไปด้วยกันได้หรือไม่ได้ มันก็ขึ้นอยู่กับที่ตัวเขาเองทั้งนั้นไม่เกี่ยวกับใคร
แค่ตอนนี้เขารู้สึกสนใจน้องมากๆ ก็เท่านั้น ยิ่งกว่าตอนมีแฟนคนแรกอีก
"อือ"
เสียงครางเบาๆ ของเวสแทบจะเรียกความสนใจจากคนได้ทั้งซุ้ม โลกันต์กึ่งเดินกึ่งวิ่งมาหาน้องที่ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาและกระพริบตาถี่ๆ เหมือนงุนงง
"อ้าว..?" เวสหลุดเสียงร้องเมื่อมองเวทีและมีเพื่อนคณะอื่นกำลังแสดงความสามารถอยู่แต่ตัวเองกลับนอนอยู่บนเตียง
"มึงเป็นลม เวส" อัลฟินพูดเมื่อเห็นสีหน้างุนงงของเพื่อนและพยักเพยิดไปทางรุ่นพี่สุดโหด "มึงเกือบตกเวทีแล้ว ถ้าพี่เขารับมึงไว้ไม่ทัน"
เวสเอียงคองงและพอหันไปมองข้างๆ ชัดๆ ก็หน้าแดงเพราะมันเป็นคนที่เขาเพิ่งรับแอดไป!
ไม่รู้เหมือนกันว่าอะไรที่ดลใจให้เขารับแอดคนแปลกหน้าอย่างคนตรงหน้า ทั้งๆ ที่ปกติแทบไม่รับแอดใครด้วยซ้ำไปเพราะหวงแหนความเป็นส่วนตัว
เวสไล่มองตั้งแต่ใบหน้าหล่อเหลาลงมาเรื่อยๆ พบว่าพี่โลกันต์ที่เคยได้ยินชื่อมาแว่วๆ นั้นตัวใหญ่กว่าที่คิดมากและที่แน่ๆ กำลังมองเขานิ่งราวกับว่าจะกลืนกิน
"ขะ ขอบคุณครับ" เวสพูดงึมงำเขินๆ เขาไม่เคยถูกจ้องตรงๆ แบบนี้มานานแล้ว
"กลับบ้านไหม? เดี๋ยวพาไปส่ง" โลกันต์พยักหน้ารับคำขอบคุณและกอดอกถามเสียงเรียบ
เวสสะดุ้งเริ่มตื่นตระหนกกับการรุกของพี่โลกันต์ หันมองอัลฟินเพื่อขอความเห็นและเพื่อนรักของเขาก็ตอบด้วยการพยักหน้าส่งๆ และไหวไหล่ให้เหมือนกำลังจะบอกว่า 'แล้วแต่มึง'
"เอ่อ.. ก็ได้ครับ"
เวสก้มหน้างุดตอบอย่างประหม่า อย่างไรก็ตามเขาก็รู้สึกถูกชะตากับพี่โลกันต์แปลกๆ ทั้งๆ ที่เคยเห็นในเฟสแล้วหลายครั้งแต่พอมาเจอตัวจริงกับเผลอใจสั่นซะอย่างงั้น
คำตอบของเวสเรียกรอยยิ้มของโลกันต์ได้ไม่ยาก เพราะมันทำให้เขารู้บ้านน้องและเผลอๆ อาจจะลามไปขอเบอร์ขอไลน์ได้ด้วยซ้ำ
"น้องเวส รับแอดพี่หน่อยน้าแล้วพี่จะบอกวิธีรับมือเสือ"
เวสหลุดหัวเราะแล้วยิ้มให้พี่เกลที่เป็นเพื่อนสนิทพี่โลกันต์จนตาหยี "ครับ"
ไม่ต้องคิดก็พอจะเดาๆ ได้ว่าเสือที่ว่าคือใคร จะว่าไปพี่โลกันต์ก็น่ากลัวเหมือนเสือจริงๆ นั่นแหละเวลาทำหน้านิ่งๆ ยื่นนิ่งๆ แลดูพร้อมที่จะกัดคนทุกเมื่อ
"พี่จะกัดผมไหม?"
เวสถามพี่โลกันต์ขำๆ และแทบยกมือปิดปากตัวเองไม่ทันเมื่อรู้ว่าตัวเองพูดอะไรออกไป
โลกันต์แสยะยิ้มขยับเข้าไปใกล้น้อง "อยากโดนกัดไหมล่ะครับ พี่กัดตอนนี้เลยก็ได้นะ"
เวสหดคอหนีส่ายหัวเป็นพัลวัน "ไม่ครับๆ" แล้วหันหน้าไปหาอัลฟินที่ทำหน้าซังกะตายใส่ "อัล ขอพาราให้หน่อยสิ"
เจ้าของชื่อมองเพื่อนตัวเองและมองรุ่นพี่ที่ตีหน้ายักษ์ใส่อีกแล้ว "ข้างๆ มึงอ่ะ ยากับน้ำกินได้เลย พี่พยาบาลเขาเตรียมไว้ให้"
เวสพยักหน้าหงึกๆ แล้วหยิบยาเม็ดกับน้ำมากินด้วยความรู้สึกปั่นป่วนเพราะเขาเกลียดยาเม็ดมาก สองสามวันที่ผ่านมาก็พยายามเลี่ยงยาเม็ดหันไปพักผ่อนเยอะๆ แต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรสักเท่าไหร่และไม่ได้คิดว่ามันจะหนักจนสามารถทำให้เขาเป็นลมได้ แต่พอมันเป็นไปแล้วก็ต้องฝืนกินมันสักที
"ให้พี่ช่วยไหม"
โลกันต์เสนอตัวเมื่อเห็นน้องเอาแต่จ้องยาไม่ยอมกิน จนดูออกง่ายๆ ว่าเจ้าตัวไม่ชอบกินยาเม็ด
เวสส่ายหัวดิกหน้าแดงก่ำเพราะไอ้วิธีช่วยที่ว่ามันคงไม่พ้นเรื่องจูบหรืออะไรทำนองนั้นแน่ๆ
"ไม่เป็นไรครับ"
เวสจึงโยนยาเม็ดใส่ปากกลืนน้ำตามและหลับตาปี๋เพราะชาไปทั้งลิ้นด้วยรสขม
"พี่ชื่อโลกันต์"
เวสหลุดขำเบาๆ เพราะรู้อยู่แล้ว "ผมเวส"
"น้องมีแฟนยัง? ถ้ายังพี่จะจีบ"
เวสตกใจจนสำลักน้ำลายไอค่อกแค่กพอกลับมาหายใจปกติได้ก็หันไปมองร่างสูงหวาดๆ "พี่พูดจริง?" พอเห็นพี่โลกันต์พยักหน้าด้วยสีหน้าจริงจังก็ยิ่งทำเขาตกใจ เพราะนี่เพิ่งเจอกันครั้งแรกด้วยซ้ำ
เกลที่ยืนเล่นโทรศัพท์และได้ยินมาตั้งแต่ต้นพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ "น้องไม่ต้องตกใจหรอก โลกันต์มันหน้าด้านอย่างงี้แหละ นานๆ ไปเดี๋ยวก็ชินเอง"
คนโดนเหน็บหันไปขู่แง่งใส่เกลแล้วหันมาถามน้องอีกรอบ
"สรุปจะกลับบ้านเลยไหม เดี๋ยวพี่พาไปส่งหรือจะแวะกินข้าวก่อนก็ได้พี่เลี้ยงเอง"
เวสมองอัลฟิน
"มึงจะไปไหนก็ไปเหอะ กูว่าจะกลับไปนอนละ"
ร่างเล็กยิ้มแห้งๆ เมื่อโดนถีบหัวส่งแล้วพยักหน้าให้กลับพี่โลกันต์
"กลับครับ"
------------
ครานี้ธีมมหาลัย
สำหรับคนที่รอมาเฟีย รออีกสักพักนะ มีตอนต่อแน่ถ้าสิ่งที่เราเปย์มาถึงแล้ว 555555
มันต้องน่ารักมากแน่ๆ คนเขียนสัมผัสได้
มาเฟียเล่นไวโอลิน คิดภาพแค่นี้ก็
ละ