บทที่41 บทส่งท้าย
หลังจากจัดการกับอิงเฟยได้สำเร็จ จูเยว่เสวียนก็กลับมาควบคุมพรรคมังกรพิโรธอีกครั้ง สิ่งที่หลงเยี่ยอิ่งกังวลใจที่สุดตอนนี้นั้น คือความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเสวี่ยหมิง แม้ว่าคนรักจะไม่ได้มีสิ่งใดแตกต่างไปจากปกติ แต่มันก็อดคลางแคลงใจมิได้
“หลังจากผ่านอะไรมามากมาย วันนี้เราตัดสินใจได้เสียที” จูเยว่เสวียนกล่าวต่อหน้าผู้คุมหมู่ตึกที่เข้ามาชุมนุมหน้าลานกว้าง คนจำนวนมากนิ่งเงียบสนิทรอฟังคำสั่ง
ที่ข้างซ้ายของมันคือหลงเยี่ยอิ่ง ส่วนด้านขวามีเสวี่ยหมิง จูเยว่เสวียนหันไปมองดูศิษย์ทั้งสองคนแล้วตรึกตรองชั่วขณะ ตามจริงมันอยากจะมอบตำแหน่งประมุขพรรคให้ศิษย์คนเล็ก ทว่าหากมองการณ์ไกลคนที่สมควรกว่าย่อมเป็นหลงเยี่ยอิ่ง
“เราจะลงจากตำแหน่งแล้วยกตำแหน่งประมุขพรรคให้หลงเยี่ยอิ่งศิษย์คนรองของเรา” กล่าวจบหลงเยี่ยอิ่งก็ขยับกายคุกเข่าคำนับลงต่อหน้า ศิษย์คนรองกล่าวขอบคุณหลายครั้งก่อนจะกลับไปยืนที่เดิม
“มีผู้ใดคัดค้านหรือไม่”
เมื่อไม่มีผู้ใดคัดค้าน ทุกอย่างจึงดำเนินไปอย่างรวดเร็ว พิธีการสืบทอดตำแหน่งถูกจัดในอีกอาทิตย์ให้หลัง ทว่าถึงแม้จะบรรลุจุดมุ่งหมายหลงเยี่ยอิ่งก็ยังไม่สบายใจอยู่ดี มันยังกลุ้มใจเกี่ยวกับเรื่องเสวี่ยหมิง
ค่ำคืนนั้นงานเลี้ยงสังสรรค์ดำเนินมาเป็นวันที่สาม หลงเยี่ยอิ่งจิตใจไม่อยู่กับเนื้อตัว ไม่กล้าเพ้อถามความจริงในใจเสวี่ยหมิงและยิ่งไม่สามารถหยุดความแคลงใจได้เลย
“เสวี่ยหมิง” มันกำมือของเสวี่ยหมิงเอาไว้แน่น คนรักซึ่งนั่งอยู๋ข้างๆ หันมาสบตา หลงเยี่ยอิ่งตัดสินใจได้ทันที
“ข้ามีเรื่องจะพูดกับเจ้า เราไปที่ห้องกันได้หรือไม่” เสวี่ยหมิงเลิกคิ้วขึ้น ก่อนจะลุกขึ้นเดินตามแรงฉุดของหลงเยี่ยอิ่งไป เมื่อไปถึงห้องมันนิ่งงันอยู่พักหนึ่งก่อนจะเริ่มเปิดใจตนเอง
“ข้ารู้ว่าข้าหลอกใช้เจ้า ดังนั้นจึงคิดว่าถึงเจ้าจะหลอกกลับก็สมน้ำสมเนื้อกันอยู่ แต่ว่า....” มันลังเลอีกครั้ง
“เจ้ารักข้าบ้างไหม” เสวี่ยหมิงยิ้มน้อยๆ มันถูกบังคับลากจูงไปยังเตียงกว้างแล้วนั่งลงเคียงข้างเสวี่ยหมิง
“เจ้ารับไม่ได้หรือที่ถูกข้าหลอก” เสวี่ยหมิงยิ้มอ่อนโยน
“ไม่...ไม่ใช่สิ...ข้ารับได้”
“แล้วเหตุใดจึงต้องเก็บมาคิดเล็กคิดน้อยเช่นนี้”
นั่นสิใยมันเป็นคนคิดเล็กคิดน้อยเช่นนี้ มันเองก็หลอกลวงเสวี่ยหมิงมิใช่หรือ คนผู้นี้ยังอภัยให้มันได้ ทำไมมันจะต้องเก็บมาน้อยใจด้วยเล่า
“ข้ารักเจ้านะเสวี่ยหมิง”
“ข้าเองก็เช่นกัน”
หลังจากได้รับคำกล่าวเช่นนั้นมันก็โผเข้าจูบกอดรัดคนรักของมันแนบแน่น มันไม่คิดมาก่อนว่าแค่หลอกคนเพียงแค่นี้จะต้องมาผูกหัวใจติดกับคนคนนั้นเหนียวแน่นจนกะไม่หลุด มันใช่ว่าไม่มีโอกาสเลือก แต่มันตัดสินใจเข้าหาเสวี่ยหมิงด้วยตัวเองต่างหาก
“เสวี่ยหมิงข้าอยากนอนหลับไปกับเจ้าเมื่อตื่นขึ้นมาทุกเช้าก็เจอหน้าเจ้า เจ้าว่ามันเป็นไปได้หรือไม่”
หลงเยี่ยอิ่งนอนอิงแอบซบหน้าบนแผ่นอกของศิษย์น้อง เสวี่ยหมิงยิ้มละไม คนใต้ร่างยกมือขึ้นลูบไล้ปลอบโยนบนแผ่นหลังของมัน
“ท่านที่เอาแต่ออดอ้อนอ่อนหวานเช่นนี้ มันทำให้ข้านึกรักยิ่งนัก มาให้ข้าจูบท่านซักทีศิษย์พี่รอง”
หลงเยี่ยอิ่งขยับกายเสนอจูบแก่คนใต้ร่าง จูบหวานล้ำดูดดื่ม เพียงพอที่จะให้คนอย่างมันขายวิญญาณให้ทั้งชีวิต
“เจ้าจะยอมอยู่กับข้าตลอดไปหรือไม่” หลงเยี่ยอิ่งถามเพื่อยืนยันความมั่นใจ
“หากท่านอยากให้ข้าอยู่ข้าจะอยู่ต่อไป ทุกอย่างแล้วแต่การตัดสินใจของท่าน” เสวี่ยหมิงใช้มือลูบไล้เสี้ยวหน้าอีกฝ่ายแล้วกล่าวต่อไป
“แต่ถ้าหากว่าครั้งต่อไปท่านเล่นลูกไม้กับข้าอีก ข้าจะจากท่านไปโดยไม่หันกลับมา”
แค่ครั้งเดียวก็เกินพอแล้วสำหรับการหลอกลวง หลงเยี่ยอิ่งปรีดานักมันระดมจูบราวห่าฝนทั่วใบหน้าของเสวี่ยหมิง ใยต้องคิดเล็กคิดน้อยอีกว่ารักหรือไม่รัก ขอแค่เจ้ายอมอยู่ข้างข้าตลอดไปเท่านี้ก็เพียงพอแล้ว
...
จบแล้วจ้า อ่านจะห้วนไปเยอะเลย ขออภัย อ่า แต่คราวหน้าเดี๋ยวจะกลับมาพร้อมกับเกมส์แจกหนังสือเน้อ
กำลังลังเลว่าจะแจกจอมใจจ้าวหมาป่าหนึ่งรางวัลดี
หรือจะแจกamante del diabloรักร้ายพี่ชายปีศาจด้วยอีกรางวัลเป็ฯสองรางวัลดี
ว่าจะให้เล่นเกมส์โดยแอดแฟนเพจของเราแล้วรันตัวเลขกับแชร์เพจเน้อ 5555
เดี๋ญวรอให้หนังสือจากสนพ ดารินมาส่งเกินไม่น่าจะเกินสองอาทิตย์คงได้มีเล่นเกมส์แน่นอน
https://www.facebook.com/Violasheep-143717016230496/อันนี้ลิงค์เพจเราเน้อ