หัวข้อ: ...อ้อมกอดเด็กช่าง(Drama story)

[Poseidon]

ว๊ากกกก  ตอนจบค้างงง
รีบมาต่อไวๆนะครับ

[A_ay]

ถ้าได้แก้วจริง
อย่ารุนแรงนะฝิ่น

*ของดีไม่ได้มีมาง่ายๆนะโว้ย

[shoi_toei]

หลังจากไม่ได้เข้านาน เห็นชื่อเรื่องเเร้วเปค

อ่านรวดเดียวเรยยย  รีบมาต่อน้า

รออยู่ น้องเเก้วน่ารัก อิอิ 

[SoN]

^^

[seaweed]

แก้วยอมไปเถอะคะ ป้าขอร้อง อิอิอิ

[Karn12]

สุดท้ายทุกคนก็เจ็บปวดเหมือน ๆ กัน

[Pa'veaw]

เธอจะรักหรือเธอจะร้ายยยยยยยย คุณชายฝิ่น

 

[BeeRY]

ถ้าฝิ่นจะอ่อนโยนขนาดนี้(?) ก็จับกรอกเหล้าเช้าเย็นเถอะ

[TanyaPuech]

    เท่าที่อ่านมา  ตอนนี้เริ่ดที่สุด


ตอบรับไปเลยแก้ว   อยากทำเพื่อทุกคนไมใช่หรอ 

[หลงไหลในม่านหมอก]

ไม้บวชเป็นพระ?? ทำไมคำพูดเหมือนคนธรรมดาหล่ะ

เพิ่งกลับถึงบ้าน  แวะมาตอบสักหน่อย 
ขัดกับคำพูดพวก กู มึง วะโว้ย ใช่ไหมคะ
อันนี้หลวงพี่ไม้พูดได้ค่ะ จริงๆไม่ได้ผิดศีล ๕ แต่ประการใด
ด้วยความสนิทสนมกับบุคคลที่สนทนาด้วย  เจตนาไม่ได้ชวนทะเลาะวิวาท  ถือว่าเป็นคำพูดธรรมดาค่ะ
แต่พูดกับพ่อแม่ คนที่อายุเยอะกว่าไม่ได้นะจ๊ะ  เพราะจะถือเป็นคำไม่สุภาพไป


v
v
v
   จุ๊บๆ

[เฉาก๊วย]

ไม้บวชเป็นพระ?? ทำไมคำพูดเหมือนคนธรรมดาหล่ะ

^
^
เราก็เคยได้ยินพระที่สนิทกับฆราวาสผู้ชายมากๆ ท่านก็พูดจาธรรมดาแบบเพื่อนฝูง ไม่ได้แทนตัวเองว่าอาตมาแต่อย่างใด (แต่ก็ไม่ได้พูดต่อหน้าฆราวาสทั่วไปนะคะ พูดเฉพาะกับเพื่อนสนิทอะค่ะ)
ซึ่งก็ไม่รู้เหมือนกันว่าผิดมั้ย ใครรู้วานบอกที

* มาตอบแทนคนเขียนซะงั้น

[gumrai3]

อย่าทำแก้วนะ สุดท้ายก็จะมีเเต่คนเจ็บ

[talentcs]

ถ้าติดฝิ่น แร้วจาเลิกได้ไหม

[malula]

พี่ฝิ่นเมาแล้วก็นอนซะ อยู่ ๆ จะมาบอกให้รักกันง่าย ๆ ทำได้ที่ไหน

[suck_love]

กลัวแต่ว่าพอแก้วรักฝิ่นแล้วฝิ่นก็ทิ้ง     เหมือนมาม่าเริ่มจะตั้งหม้อ  (หรือตั้งมานานแล้ว 555)
ละก็ยังสงสัยว่าทำไมพงษ์ถึงฆ่าเป้งอยู่เลยค่ะ อยากรู้เหตุผลเร็ว ๆ แต่คาดว่าคงเป็นปมของเรื่องใช่ไหมค่ะ
เป็นกำลังใจและจะติดตามค่ะ 

 

[the_pupae]

ร้ายกาจมากฝิ่น... ..มันเป็นแผนรึจากใจลึกๆๆเนี่ย
ปล.สงสารแก้ว

[stupidchild]

ถ้ารักแล้วใครกันแน่ที่จะไม่ปล่อย

[OitJi]

เอางี้เลยหรอ 0.0

[~MiKi~]

ฝิ่นแกจะมาไม่ไหนยะ จะแกล้งอะไรอีก แก้วระวังตัวอย่าหลงกลนะ

[นัตสึกิ]

ก่อนรักต้องทำรักก่อนอ๊ะป่าวเนี่ย

[Ipatza]

แล้วจะรักกันได้ยังไง
ในเมื่อแก้วไม่รุ้สึกถึงคำๆนั้นเลย
ใจแก้วก็คงยังไม่รุ้ตัวเองว่าอยุ่ที่พงษ์ไปแล้วละมั้ง
เห่อ
ช่างน่าเศร้าพงษ์กลับมาไวๆดิ

[cocoaharry]

ตอนแรกก็คิดอยู่ มันจะรักกันยังไง
แต่อีแบบนี้ ฮูยยย ฝิ่นเรียกร้องเอาความรักจากแก้วตรงๆงี้เลยหรอ
แก้วก็ยอมๆไปเหอะ แต่เชื่อว่ายอมนะ

อ่านมาถึงตอนที่ฝิ่นดึงแก้วไปนอน เริ่มเห็นลาง อ่านไปอีกนิด คนเขียนตัดแน่
ซึ้งก็ตัดจริงๆ ค้างเลย

เหมือนจะเข้าหน้าหนาวแล้ว รักษาสุภาพนะคะ เราเองช่วงทั้งไอทั้งเจ็บคอ ไม่ชอบเลย

[puppyluv]

เยสสสสสส ช่ายเลยฝิ่น
นี่ล่ะที่เราต้องการ
แก้วจ๋าแก้ว

[หลงไหลในม่านหมอก]

อ้อมกอดเด็กช่าง ตอนที่ ๑๐


รัก...อย่างนั้นเหรอ  ง่ายไปไหม?
ความรู้สึกข้างในจิตใจของเขา  ย่อมไม่มีใครล่วงรู้อยู่แล้ว

“ก็ได้”  แก้วรับข้อเสนออย่างไม่ต้องคิดให้มากความ 
ก็แค่แสดงแกล้งทำเป็นรัก  หรือแค่พูดว่ารัก  ง่ายนิดเดียว  เรื่องง่ายๆแค่นี้เองเหรอที่มันต้องการ

“หึ  ฉลาดนะมึง”  แต่ฉลาดแบบโง่ๆนะ  ฝิ่นผลักแก้วให้ออกจากตัว  ทำให้แก้วหล่นลงไปกองที่พื้น

“นอนเฝ้ากู”  ด้วยเพราะกินเหล้าที่บ้านทำให้เขากล้าที่จะเมาอย่างไม่ต้องระวังตัว  แค่เดินลงไปนอนห้องตัวเองไม่ไหวเท่านั้นเอง  จึงเอ่ยปากสั่งให้แก้วเฝ้าอยู่ตรงนี้  เรื่องอะไรจะปล่อยให้มันกลับไปนอนห้องคนเดียวอย่างสบายใจ
.

.

.

“อ้าวมาคนเดียวเหรอ”  พี่ไม้ที่เปลี่ยนใส่เสื้อเชิ๊ดกางเกงยีนส์พร้อมหมวกแก๊บปิดบังหัวโล้นๆเอ่ยทัก

“จะให้มากับใครล่ะ”  ไอ้โจ้ก็มาถึงก่อนเขาแล้วนี่

“ก็นึกว่าจะสังเกตพฤติกรรม ๒๔ ชั่วโมง”  พอสึกแล้วปากก็กลับมาเป็นอย่างนี้  ถึงพี่จะยังแบกรับความเศร้าเอาไว้  แต่ก็ยังพยายามทำตัวให้เป็นปกติ  แต่อยากบอกว่ามันปิดไม่มิดเลย

“เหอะ  พี่แม่งกวน  ถ้าไม่นับถือล่ะก็ได้เจอกันแน่เรา”

“หึ  ไอ้เหี้ย ริเนรคุณกู”

ไม่ต้องพกมันติดตัวตลอด  ๒๔ ชั่วโมงหรอก  ในเมื่อยื่นข้อเสนอไปแล้ว ที่เหลือแค่รอมันทำตามก็พอ  ในเมื่อมันกล้าที่จะออกตัวรับผิดชอบ  เขาก็จะให้มันได้ทำหน้าที่ของมันให้เต็มที่
 
คำสั่งออกไปแล้ว ...สั่งให้รัก  แม้สิ่งที่จะได้กลับมา มันเทียบกับชีวิตเพื่อนเขาไม่ได้  แต่มันก็คุ้มไม่น้อยถ้าให้พวกมันได้รู้สึกอะไรบ้าง  ความเจ็บปวดแสนสาหัสที่รอคอยคนพวกนั้นอยู่ข้างหน้า  ตายทั้งเป็นคือสิ่งที่เขาจะหยิบยื่นให้พวกมัน     

ให้ไอ้โจ้ขับรถเดินทางออกจากวัดพาพี่ไม้ไปส่งบ้าน  ระหว่างทางก็มีอะไรให้เล่นสนุกๆพอดี

“โจ้ๆจอดรถ”  โจ้หันข้างมามองเขาอย่างงงๆแต่ก็ไม่กล้าเอ่ยถาม  มีหน้าที่ทำตามได้เพียงตบไฟเลี้ยวรถเข้าจอดข้างทาง

ฝิ่นเปิดประตูลงจากรถเดินไปหาคนกลุ่มหนึ่งที่เดินอยู่ริมฟุตบาท

“ไง  สบายดีไหมไอ้ดิว”  เอ่ยปากทักทายมันไปก่อน

“ไอ้ฝิ่น”  เด็กสาย๓Tหันมามองเขาเป็นตาเดียวเมื่อลูกพี่มันทักกลับ  แต่ฝิ่นกลับไม่ได้เกรงกลัวอะไรเลย

“คืนนี้เจอกันที่ร้านหลัง ม.”  บอกเสร็จกำลังก้าวเท้าเดินกลับไปที่รถ

“เดี๋ยว” ดิวตะโกนเรียก เขาหยุด “มึงเอาน้องกูไปไว้ไหน”  มันถาม  ...นี่มันกล้าถามเขาเหรอ  ฝิ่นหันกลับไปมองหน้ามัน 

“อยากรู้มึงก็ไปเจอกู ...  คืนนี้”  แล้วมึงจะรู้ว่ากูไม่ใช่เพื่อนเล่นที่มึงคิดจะดัดหลังกันได้ง่ายๆ 

บอกเสร็จก็เดินกลับไปขึ้นรถโดยไม่รอคำตอบ  มึงโง่เองนะดิวที่ปิดความต้องการของตัวเองไม่มิด 

“มึงจะทำอะไรวะฝิ่น”  พี่ไม้ส่งคำถามมาจากเบาะหลัง

“ฉลองที่พี่สึกไง”

“เอาดีๆ”

“ผมบอกพี่แล้วไง  ผมไม่ยอมให้ไอ้เป้งตายฟรีหรอก”  หันกลับไปมองหน้าพี่  บอกถึงความตั้งใจที่ไม่เคยเปลี่ยน

“มึงก็ไปกระทืบมันสิ  จะได้ลดลงบ้างไอ้ความโกรธในใจมึงน่ะ”

“ไม่พอหรอก”  ฝิ่นสวนทันควัน  “กระทืบมัน  มันก็เจ็บแค่ไม่กี่วัน  เอาแบบที่ให้มันเจ็บไปจนวันตายดีกว่าเยอะ”

“ฝิ่น”  พี่ไม้พยายามทักท้วง  แต่พี่ก็รู้ว่าเขาไม่เปลี่ยนใจแน่

“พี่บอกจะจัดการยังไงก็ให้แล้วแต่ผมแล้วไง”  เขาทวงถามสิ่งที่พี่เคยกล่าว

“แต่ไม่ได้หมายความว่ากูต้องเห็นด้วยกับวิธีของมึง  มึงน่าจะรู้จักกูดี”  เพราะรู้จักพี่ดีไง  ถึงต้องจัดการเรื่องนี้ด้วยตัวเอง

“นั่นแหละที่ผมต้องเอาคืน  มันทำร้ายไอ้เป้ง มันทำร้ายพี่  ผมยอมไม่ได้จริงๆ  ขอให้ผมได้ทำ  อย่าห้ามผม  ...ขอร้อง” 

คนที่ไม่เคยสูญเสีย  แม่งไม่รู้หรอก  ต่อให้เป็นชีวิตของคนที่ถูกตราหน้าว่าอันธพาล  มันก็มีค่า  มีความหมายเหมือนคนอื่นๆนั่นแหละ 


“ขึ้นไปกินข้าวกับแม่แล้วกลับลงมาอาบน้ำแต่งตัว”  เขาเอนหลังลงบนเตียง  แล้วบอกอีกคนที่อยู่ในห้องตามที่แม่สั่งลงมา

ไอ้แก้วนั่งลงไขกุญแจออกจากข้อเท้าโดยไม่เอ่ยถามอะไร  เขาคิ้วขมวด

“มึงจะเงียบทำไม  ไม่ได้ยินที่กูบอกเหรอ!”  น่ารำคาญชะมัด  มันคิดว่าเขามีความอดทนกับมันขนาดไหนเชียว 
ไอ้นี่มันทำให้เขาโมโหได้ทุกเวลาจริงๆ

ไอ้แก้วอ้าปากเหมือนจะพูดอะไรแต่ก็เงียบลงเช่นเดิม  ฮึ่ย!

“มึงกวนกูเหรอ  มึงตั้งใจกวนประสาทกูใช่ไหม?”  ฝิ่นลุกจากเตียงเดินไปกระชากคอเสื้อไอ้แก้วจนมันลุกขึ้นมาเผชิญหน้ากัน  มันถอนหายใจหันหน้าไปทางอื่น  ซึ่งเป็นท่าทางที่เขาไม่ชอบเป็นที่สุด

“ก็พอกูถามมึงก็บอกไม่ให้ถาม  พอกูทำตาม  มึงก็ยัง...”  ยอกย้อน  ฝิ่นผลักตัวแก้วจนเซล้มลงไปกองกับพื้น

“กูไม่อยากอารมณ์เสียกับมึงละ  อ้อ  อย่าลืมที่ตกลงกันด้วยล่ะ  วันนี้จะเป็นวันแรกที่มึงต้องรักกู”  ย้ำข้อเสนอแล้วหันเดินกลับไปที่เตียง 

“มึง...จำได้เหรอ”  เหมือนไอ้แก้วมันจะพลั้งปากพูดออกมาตามหลังเบาๆ  แต่เขาได้ยิน

“กูแค่เมา  ไม่ได้ความจำเสื่อม  ถ้าไม่อยากเห็นพวกของมึงเจ็บตัว  ก็ว่าง่ายๆกับกูซะ”  แต่กูจะทำให้พวกมึงต้องเจ็บใจแทน...

.

.

. 

ผับหลัง ม. ถิ่นของเทคโนT  ที่เก่าที่เดิม  แต่มีเหรอที่อาชีวะx  สถาบันซึ่งก่อตั้งมายาวนานกว่าจะต้องเกรงกลัว

“นัดแค่สิบคนเองเหรอพี่”  แล้วจะให้แห่กันมาทำไมตั้งเยอะแยะ  คนน้อยใช่ว่าจะสู้ไม่ได้สักหน่อย 

“มึงป๊อดเหรอโจ้”  เขาเย้าลูกน้องเล่น

“เปล่า  ผมยังไงก็ได้อยู่แล้ว  ยิ่งมีพี่ไม้อยู่ผมยิ่งหายห่วง”

“หึ  กูเกษียณนานแล้วเหอะ”  พี่ไม้ส่งเสียงค้านมาจากเบาะหลัง  ไอ้คนนั่งข้างๆกันก็เก็บข้อมูลอยู่เงียบๆ

“โหยพี่  วางมือไปแล้วแต่ชื่อพี่ก็ยังยิ่งใหญ่เหมือนเดิมแหละน่า”  ไอ้โจ้ยังคงอวดสรรพคุณลูกพี่ใหญ่ของมันไม่เลิกจนพี่ไม้ต้องเอื้อมมือมาเขกกะโหลกมันถึงได้เลิกพร่าม

โจ้เลี้ยวรถเข้าจอดแล้วรถอีกคันก็ตามมารวมกลุ่ม 

แค่นี้ก็เกินพอ  ของอย่างนี้มันขึ้นอยู่กับฝีมือ ไม่ใช่จำนวนคน

แต่ละคนเดินหน้าเข้าร้านด้วยความคึก  ยกเว้นพี่ใหญ่ที่ทำหน้าเหมือนถูกบังคับให้มา 

ละทางโลกไปสิบกว่าวันทำเอาพี่กูเรียบร้อยขึ้นมากเลย  ฝิ่นตบหลังพี่เบาๆ  เออ แล้วไอ้แก้วล่ะ

ฝิ่นหยุดกะทันหันทำเอาคนอื่นๆต้องหยุดเดินตามไปด้วย  เขาหันกลับไปมองจนถึงท้ายกลุ่ม  มันยังเดินต้อยๆตามหลังเขาทั้งหน้าตาก็ดูทำท่ากลัดกลุ้มอะไรนักหนา 

“โอ๊ะ!”  เหม่อจนถึงขนาดเดินชนเชียว

“มึงคิดหาทางหนีอีกแล้วเหรอ  ไม่ต้องห่วงหรอกน่ายังไงวันนี้ก็ต้องเจอพี่ดิวมึงอยู่แล้ว  แต่พี่มึงอ่อนนี่เนอะจะพึ่งพาอะไรก็ไม่ค่อยได้ด้วยสิ”

ไอ้แก้วเงยหน้ามองเขาแล้วเสมองไปทางอื่นเหมือนไม่ใส่ใจกับคำพูดของเขาเลย

ฝิ่นผลักหน้าอกมันทันทีด้วยความหมั่นไส้

“ฝิ่น  มึงจะอะไรกับมันนักหนาวะ  ไปเข้าไปได้แล้ว”

ฝิ่นชี้หน้าคาดโทษแก้วแล้วเดินนำเข้าไปในร้านด้วยอาการฟึดฟัดเมื่อถูกพี่ไม้ปราม  ...นี่ก็ไม่รู้จะเข้าข้างมันทำไม

“มาแล้วพี่”  โจ้กระซิบบอก

“มึงมานั่งนี่”  ชักจะตัวติดพี่ไม้มากไปแล้ว  ฝิ่นกระดิกนิ้วเรียกแก้วที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามให้เปลี่ยนมานั่งฝั่งเดียวกับเขาสองคนเพื่อให้เป็นจุดสนใจแทน  ส่วนไอ้แก้วน่ะมันจะกล้าหือกล้าอืออะไร  บอกอะไรไปมันก็บื้อทำตามทุกอย่างนั่นแหละ

“ชงเหล้าให้กูซิ”  วางแก้ว ขยับขวดเหล้ามาไว้ตรงหน้ามัน  วันนี้พี่ไม้อยู่  เมานิดเมาหน่อยสบายอยู่แล้ว

แก้วงุดผสมเหล้าโซดาปากก็พึมพำสูตรผสมของมัน

“ใช้ได้”  เอ่ยชมพร้อมกับมือที่วางขึ้นพาดไหล่  แก้วหันมามอง  “ทำไม  มีปัญหาอะไร?”  เขายักคิ้วถาม

“เฮ้อ  เปล่า”  ดูมันตอบ  ฝิ่นมองไปยังโต๊ะที่สาย๓Tนั่งกันอยู่แล้วหันกลับมาหาแก้ว

“แดกดีๆ”  ดันหน้ามันให้หันมารับแก้วที่เขาตั้งใจให้เป็นภาพป้อนอันแสนสนิทสนม  เมื่ออีกฝ่ายจ้องมองมาตาเป็นมัน   และนั่นมันทำให้เขาพอใจ ผิดกับพี่ไม้ที่ยังคงส่ายหน้าแสดงเจตนาว่าไม่ได้เห็นด้วยกับสิ่งที่เขาทำเช่นเดิม  แต่ฝิ่นสนรึเปล่าล่ะ  ที่ทำก็เอาคืนแทนพี่ทั้งนั้น

“ไปห้องน้ำเดี๋ยวมานะพี่”  โจ้บอก

“เอาเด็กไปเป็นเพื่อนด้วย”  บอกไอ้โจ้กลับอีกที  ตั้งใจมาหาเรื่องขนาดนี้เกิดมันดักเล่นงานขึ้นมารุ่นน้องจะมาซวยแทนเปล่าๆ  โจ้พยักหน้ารับแตะไหล่เด็กอีกคนให้ไปเป็นเพื่อน

“ไป...กับโจ้ได้รึเปล่า”  เสร่อละไอ้คนข้างๆ 

“มึงมาเที่ยวมึงต้องเข้าห้องน้ำทุกครั้งเลยรึไง”  ไอ้แก้วมองหน้าเหมือนไม่เชื่อในสิ่งที่เขาพูด  ทำไมวะ  มีปัญหาแม่งทุกเรื่อง  “หรือมึงจะเล่นแบบคราวก่อนใช่ไหม”  ที่หลอกให้เขาตายใจแล้วส่งซิกไปให้ไอ้ดิวเข้ามาช่วย  ตั้งใจบีบไหล่มันแรงๆจนมันหน้านิ่ว หึ ดูซิจะทนได้แค่ไหนกัน

“ไอ้ฝิ่นมึงนี่จริงๆเลย”  พี่ไม้ลุกยืนแล้วโน้มตัวมาตีมือเขาที่บีบไหล่แก้วอยู่  มันไม่ได้เจ็บอะไรหรอก  แต่นี่คือพี่เริ่มเตือนแล้ว  ฝิ่นจึงยกแขนออกจากไหล่มัน  พี่ไม้พยักพเยิดหน้าบอกให้ไอ้แก้วไปได้แล้ว

“พี่ชอบขัด” 

“มึงไม่ต้องขู่มันก็ไม่กล้าตุกติกหรอก  เด็กมันซื่อจะตายมึงดูไม่ออกรึไง”  เหอะ  พี่ต่างหากที่ดูไม่ออกว่ามันโคตรสองหน้าเลย  ที่เห็นซื่อๆน่ะแค่ภายนอกแต่ข้างในมันคิดอะไรอยู่ ตามมันไม่ทันหรอก




“อ้าว ไอ้โจ้”  ไม้จะถามเมื่อเห็นแค่เด็กในสายกลับมา  แต่ไม่ทันใจเขา  ฝิ่นลุกขึ้น  ทุบโต๊ะ ปัง!

“เอ่อ  พี่ฝิ่นคือผมเจอประธานสาย๓T โน่น โต๊ะโน้น”  ฝิ่นมองหาโต๊ะที่รุ่นน้องชี้   ใช่นั่นมันประธาน๓T  แล้วอีกคนที่กอดไอ้แก้วอยู่ล่ะ  ใคร? 

“ใครวะ?”  ใครที่ป้อนเหล้าป้อนเบียร์ไอ้นั่นแล้วมันไม่ขัดขืนเลยสักนิด  หนำซ้ำยังยิ้มรับอีก  แล้วนั่นนัวเนียกอดจูบจนแทบจะได้กันอยู่แล้ว

“ไม่รู้พี่ แต่ประธาน๓T ดึงมันไว้  ผม...”  ไอ้โจ้ก้มหน้าหลบตา

“มึงไม่กล้า!  แค่นี้มึงก็พลาดเหรอวะ”  ทำไมทุกครั้งที่ปล่อยมันไกลหูไกลตา  มีอันต้องได้เรื่องทุกทีวะ  แล้วไอ้โจ้ก็อีก  จะกลัวทำไมกะแค่ไอ้แชมป์  “กูเคยสอนให้มึงถอยไหมโจ้”  ถามออกไปอย่างไม่พอใจ

“ผมขอโทษพี่  ผมขอแก้ตัว”

“ไม่ต้อง!”  ในเมื่อจัดการเรื่องนี้ในทันทีไม่ได้  “กูไปเอง”  พูดและมองหน้าโจ้อย่างตำหนิ 

ไม่ได้จะเอาอะไรกับรุ่นน้องมากมาย  แต่แค่อยากสอนให้มันกล้ามากกว่านี้  เพราะถ้าเราพลาดไปแม้แต่ครั้งเดียว  นั่นมันก็เท่ากับความน่าเชื่อถือลดลงไปด้วย

“เฮ้ย ใจเย็นสิวะ  เดี๋ยวกูไปให้เอง”  พี่ไม้เข้ามาแทรกตรงกลาง  จับไหล่ไอ้โจ้นั่งจะได้สำนึกผิดให้เต็มที่  แล้วเสนอตัว

มีเหรอที่เขาจะให้พี่ไม้ไปคนเดียว  ป่านนี้ไอ้ดิวมันคงหัวเราะเยาะเขาแถมเข้าไปหาน้องมันแล้ว

แต่เมื่อเดินไปถึงโต๊ะนั้นกลับมีคนนั่งกันอยู่เพียงสามคน  ไอ้แก้ว  ไอ้แชมป์ และ ใคร?

“ไอ้แก้ว”  พี่ไม้วางมือเบาๆบนไหล่มัน  แต่มันกลับสะดุ้งก่อนจะหันมามองหน้าด้วยใบหน้าซีดเผือก 
แล้วไอ้คนที่ซบก็ยังซบอกอยู่ไม่ได้รู้ร้อนรู้หนาวอะไรด้วยเลย

“พี่ภูครับนั่งดีๆก่อน”  มันจับไหล่ใครคนนั้นออกเบาๆ  แต่แทนที่จะออกห่างกันอีกคนกลับโอบกอดรอบคอมันแน่นเข้าไปอีก 

ฝิ่นหันไปมองโต๊ะที่ดิวนั่ง  มันมองอยู่จริงๆด้วย  อย่างนี้ก็เท่ากับแผนที่วางไว้ไม่ได้ผลแล้วสิ 

“ขอคนของกูคืนด้วย!”  กระชากเสียงบอกอย่างพยายามข่มอารมณ์ที่สุด  ติดที่พี่ไม้ดึงแขนเขาไว้ไม่งั้นจะไม่ใช้แค่เสียงแต่จะกระชากแม่งให้ออกจากกันซะตรงนี้เลย

“คนของมึง?  เล่นตลกอะไรวะนี่มันเด็กในสายกู”  ประธานสาย๓T  ลุกเดินมายืนประจันหน้าเขากับพี่อย่างไม่มีท่าทีหวาดหวั่นอะไรเลย 

“ไอ้แก้ว!”  เรียกออกไปด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้าง  จะเอายังไง  ต่อให้เป็นประธานสายถ้าคิดจะขัดแข้งขัดขาเขา  เขาก็พร้อมปะทะได้ทุกเมื่อเหมือนกันนะ

“เอ่อ  พี่ภูครับ  พี่แชมป์ ผมมากับพวกเขา  ถ้ายังไงขอตัวเลยนะพี่”  ท่าทีตะกุกตะกักชวนน่ารำคาญพลางแกะมือที่โอบรอบคอนั้นออกอย่างอ่อนโยน  กลัวมันเจ็บอะไรนักหนาวะ  ขัดลูกกะตาเป็นที่สุด

“หมายความว่าไงไอ้แก้ว  หรือมึงเป็นสายให้มัน”  ไอ้แชมป์หันไปถามเด็กในสายของมัน

“เปล่านะพี่ คือ...”

“ปล่อยน้องมันไปเถอะ  มึงจะมีปัญหาอะไรวะ  คนเราจะมีเพื่อนต่างสถาบันมันผิดมากเลยรึไง”  คนที่ดูท่าจะไม่สนใจโลกเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงอ้อแอ้ลิ้นพัน  แต่ยัง...ตัวมันเองยังไม่ยอมออกจากอกไอ้แก้วเลย

“ภูครับมึงแดกไปเงียบๆครับ  เรื่องของผู้ชายมึงไม่เกี่ยวโอเคนะ”

“ไอ้เหี้ยแชมป์!”  คนนั้นผละออกจากไอ้แก้ว  ขยับนั่งตัวตรง  อ้อแอ้คล้ายจะเอาเรื่อง

“ภูรักครับ  มึงอย่าให้แชมป์โกรธบ้างนะ”

“ไอ้เหี้ยๆๆ มึงขัดใจกู มึงว่ากูเหรอ  งั้นกูจะแดกแม่งให้เมาตายคาร้านนี่แหละ  ไปเลยไสหัวมึงทิ้งกูไปอีกคนเลย  กูง้อมึงไหม  ถามหน่อย กูต้องง้อมึงไหม”  ไอ้คนนั้นตะกุยตะกายลุกเดินมาหาไอ้แชมป์ด้วยการพยุงจากไอ้แก้ว  ตบ?...เรียกว่าสะกิดน่าจะเหมาะกว่า  มันสะกิดแขน สะกิดหน้าอกไอ้แชมป์ระบายอารมณ์  ท่าทางเอาแต่ใจไม่น้อย

ถ้าเป็นกูนะจะเอาขวดเหล้ายัดปากให้แม่งตายสมใจไปเลย  ฝิ่นคิด

“เฮ้อ  ไอ้แก้วมึงจะไปไหนก็ไปเหอะเปิดเทอมค่อยคุยกัน  แต่ตอนนี้กูต้องลากพี่มึงกลับละ  วุ่นวายฉิบหาย”  ไอ้แชมป์ดึงตัวไอ้นั่นไปกอดแล้วบอกแก้วอย่างไม่ติดใจเอาความอะไร

“ไม่ไป  ปล่อย  แชมป์ปล่อย...  แก้วช่วยพี่ด้วย  พี่ไม่กลับพี่จะเมาพี่จะเมา ฮื๊ออ แก้ววว”  เหอะ  จะอาลัยอาวรณ์อะไรกันขนาดนั้น

เขาลากแขนแก้วเดินออกจากร้านโดยมีพี่ไม้เดินตามหลังกดโทรศัพท์ตามพวกข้างใน
 
...เสียแผน  ผิดแผนไปหมด  แล้วจะอยู่ให้ไอ้ดิวมันสมน้ำหน้าต่อทำไม

“ไอ้นั่นเป็นใคร?”  ออกปากถามหลังจากผลักมันหลังชนกำแพง

“ใคร?”  แค่ไปอยู่กับไอ้นั่นไม่ทันไรมันกล้าถามเขากลับเหรอ  ฝิ่นบีบปากแก้วแน่น

 “กูถามว่าไอ้นั่นเป็นใคร?”  แล้วคาดคั้นต่อ

“พี่แชมป์ประธานสาย  กับพี่ภู” แก้วพยายามแกะมือที่บีบปากออก

“แล้วมึงเป็นอะไรกับมันอีกคน”  คนที่มึงยินยอมอย่างว่าง่ายนะ ใคร! 

“เป็นอะไร?”  แม่งยอกย้อน

“กูสั่งให้มึงรักกูแล้วมึงทำอะไร”  ทำให้ต้องเสียแผน  ทำให้การเอาคืนแค่ยกแรกยังพ่ายแพ้  ...เขา...พ่ายแพ้

“ทำอะ....” 

“ทำอะไร?”  ฝิ่นรวบมือที่เกะกะของแก้วออก  จับรวบขึงไว้เหนือหัวด้วยมือเดียว  เพิ่มแรงมือบีบแก้มเข้าไปอีก  แล้วโน้มตัวให้ปากประกบกับริมฝีปากของแก้ว  สอดลิ้นเข้าไปตวัดรัวด้วยความรุนแรง  เพียงครู่ก็ทำให้แก้วถึงกับเข่าอ่อน  “อย่างนี้เรียกว่าทำอะไร  ถ้ามึงอยาก มึงบอก  เดี๋ยวกูช่วย  แต่อย่ามารับปากกูแล้วทำไม่ได้!”  ตวาดพร้อมเหวี่ยงตัวแก้วกลิ้งลงไปกองกับหินคลุก

แก้วได้แต่อึ้ง

ไม้ตามมาถึงเห็นเหตุการณ์เพียงเสี้ยวนาทีเข้าไปจับสองมือแก้วขึ้นมาดู 
ถึงกับถลอก  ทั้งยังเศษหินเล็กๆที่ติดอยู่กับมือ  แต่แก้วเพียงเม้มปากข่มความเจ็บไว้  ไม่ร้องสักคำ

“ฝิ่น  อย่าเล่นกับความรู้สึกคนได้ไหม  กูขอ”  พี่ไม้เงยหน้ามาพูดกับเขา  แววตาเต็มไปด้วยความเห็นใจ

“พี่จะมาขอร้องแทนมันทำไม  แล้วที่พวกมันทำพี่ล่ะ  พี่ลืมความรู้สึกพวกนั้นไปแล้วรึไง”  นี่เบาเท่าไหร่แล้วกับสิ่งที่พวกมันได้รับ  ไม่ได้ครึ่งของพวกเราด้วยซ้ำ  แล้วทำไมพี่ถึงต้องใจอ่อนให้กับมันด้วย

“เพราะกูไม่ลืมไงล่ะ  กูถึงไม่อยากให้มึงทำอย่างนี้  ยิ่งมึงทำ  กูยิ่งรู้สึก  และมันยิ่งตอกย้ำกู  ฝิ่น...”

“พี่ห้ามได้เฉพาะเรื่องที่ผมยอมเท่านั้นล่ะ”  ฝิ่นพูดแทรก  ก้มกระชากแขนแก้วให้ลุกและหลุดจากการใจอ่อนของพี่

“มึงไม่เคยรู้เลยว่ากูรู้สึกยังไง  ถ้ามึงรู้มึงจะไม่ทำแบบนี้!”  ไม้ตะโกนตามหลังเมื่อฝิ่นผลักตัวแก้วเข้าไปในรถ

“พี่กลับอีกคันละกัน  ถึงบ้านแล้วโทรบอกผมด้วย”  บอกก่อนจะขึ้นรถฝั่งคนขับแล้วถอยรถออกไป



.....................
ยาวไปรึเปล่า?? 
เอาไอ้ฝิ่นมาเดินเล่นบ้าง 
ฝิ่นเอ้ยรักษาเนื้อรักษาตัวนะลูก  คนอ่านแต่ละคนเอ็นดูแกทั้งนั้น  (?)
คนเขียนก็จะหลบอยู่ข้างหลังไอ้ฝิ่นอีกที  จะรีบยุให้มันได้กันไวไปไหน   
แล้วช่างเดาใจถูกว่าคนเขียนจะตัดจบ ณ จุดใดด้วย  ฮ่าๆๆๆ  แต่ก็ไม่ค้างนี่เนอะ(เนอะๆ)เพราะหลังจากนั้นไม่มีอะไรเกิดขึ้นจริงๆ  ยุยงให้คนอ่านชินอีกเรื่องหนึ่งของนังซีซั่น ฮ่าๆ
แก้วฝากบอกว่า”ผมไม่ได้รักใครง่ายๆอย่างที่คุณคิดนะ!” วะฮะฮ่า  “แต่ผมก็ได้ไม่ยากนะเออ” แอร๊ยย แก้วตบเค้าทำไมT^T

:pig4:ขอบคุณทุกคอมเม้นท์น่ะเจ้า...กอดๆ จุ๊บ

[Poseidon]

จิ้มๆ

[LalaBam]

ฝิ่นน่ารักอ่ะ(?)

เหอะๆ พี่ไม้ ณ จุดๆนี้ พี่ไม้เท่ห์สุดยอด

[TanyaPuech]

    อิฝิ่นนี่เจ้าคิดเจ้าแค้นมากกกกกกกกกก

พี่ไม้เท่ห์มากอ่ะตอนนี้

ทำไมเราไม่รู้สึกดีใจที่เค้าจูบกันเลย

เมื่อไหร่จะปล้ำสักทีจะได้จบๆ 

[BeeRY]

แบบนี้แถวบ้านเรียกว่าหึงได้หรือเปล่า อิอิ

[→Yakuza★]

ฝิ่นง้องแง้ง น่ารักดีอะ 5555+

อยากเชียร์ไม้-แก้ว พี่ไม้เท่ห์จัง 

ปล. ซีซั่นซัง มาต่อทุกวันเลยได้ไหมเราจะรออออออ เลิฟยูว!!

[jilantern]

เมื่อไรจะรักกันซะทีคู่นี้
แก้วช่วยรักฝิ่นง่าย ๆ ซักคนได้มั๊ย !?