เย้ๆๆๆๆ สมาชิกใหม่อ่านทันแล้ว
งั้นก็ต่อให้เลยละกันโน๊ะ กะลังลุ้นๆๆๆๆเลย
...............................................................
องก์ที่ 51
หลังจากลงชื่อในสมุดบันทึกเสร็จ ผมก็ทานยา พารา ไป 2 เม็ด (ผมเริ่มปวดหัวจริงๆแหละ) แล้วก็ล้มตัว
นอน ตอนแรกกะว่าจะนอนเล่นๆซักชั่วโมงนึง แต่ไปๆมาๆ หลับจริงๆเฉยเลย มาสะดุ้งก็ตอนที่รู้สึกว่ามือกำลังมาลูบที่หน้าผม
ผมรู้สึกตัวแล้วหละ แต่ยังไม่ลืมตา แกล้งพลิกตัวขยับไปมา แล้วก็นอนนิ่งๆดูเชิงก่อน แล้วมือนั้นก็ค่อยๆลูบที่หน้าผมเหมือนเดิม
“ขอโทษนะ” มีเสียงกระซิบเบาๆ ผมมั่นใจว่าเป็นเสียงไอ้หมี 100%
ผมเลยรีบลืมตาขึ้น จริงๆด้วยเป้นไอ้หมี นั่งอยู่ข้างๆเตียง กำลังเอามือลูบที่ใบหน้าผม พอมันเห็นผมลืมตา มันรีบลุกขึ้น แต่ผมไวกว่า ผมคว้าแขนมันไว้ทัน
มันนิ่ง ผมก็นิ่ง ไม่มีคำพูดใดๆ แต่ผมยังจับแขนมันไว้ ผมมองหน้ามัน มันมองหน้าผมแป๊ปนึงแล้วก็หลบตาก้มหน้ามองพื้น
ผมจะไม่เป้นฝ่ายเริ่มก่อน ผมจะให้โอกาสมันพูด ยังไงๆผมก็คิดว่ามันผิด ผมไม่รู้ว่ามันคิดว่าผมผิดอะไรและผมก็ไม่สนด้วย แต่มันผิด ผิดเพราะมันไม่เชื่อใจและไว้ใจผม ถ้ามันไว้ใจผม เหตุการณ์แบบนี้จะต้องไม่เกิดขึ้น
ห้องพยาบาลที่เงียบสงบ แสงแดดรำไรสอดผ่านเข้ามาทางหน้าต่าง (ไม่มีเสียงนกร้องอ่ะ) มีเพียงผมกับมัน คิดไปคิดมาเหมือนฉากในหนังในบะครเลยอ่ะ เพิ่งเข้าใจว่าหนังที่เค้าสร้างๆกันเนี่ย ก็คงเอามาจากชีวิตจริงนี่แหละน๊อ
ตอนแรกบรรยากาศมันก็ดูดีอ่ะ แต่ตอนนี้ชักเริ่มอึดอัด ก็มันไม่พูดซักทีอ่ะ แต่ตอนนี้ผมขอขยับลุกขึ้นนั่งก่อนละกัน เมื่อยแขนแล้วอ่ะ แต่ก็ยังจับแขนมันไว้แน่น
“เป็นไงบ้าง” มันพูดทั้งๆที่ยังก้มหน้า
“พูดได้แล้วหรอ นึกว่าใบ้แดรกไปแล้ว” อยากจะบ้า ผมไม่ได้จะตั้งใจพูดแบบนั้นซักหน่อย ปากพาซวยเจงกรู
“.....................” นั่นแงะ ว่าแระ ปากหนอปาก
“ห่วงกรูด้วยหรอ ทำกับกรูซะขนาดนั้น” ได้ผลมันก็หันมามองหน้าผม อย่างน้อยหน้ามันก็แสดงอาการคิ้วขมวด ไม่ได้เรียบเฉยเหมือนตอนแรก
“ไหนมรึงบอกมาซิ มรึงเป็นอะไรของมรึง” ผมไม่รอแล้ว ผมขอเปิดประเด็นก่อนเลยละกัน
“......................” มันก็ยังเงียบอ่ะ แถมหลบตาผมอีก
“ถ้ามันเป็นเพราะว่ามรึงเบื่อกรูแล้ว มรึงอยากจะเลิกกับกรู มรึงก็บอกมาเลย” พูดไปพูดมาเสียงเริ่มสั่น รู้สึกเหมือนมีอะไรซักอย่างทำให้ตาผมเริ่มพร่ามัว น้ำตานี่เอง มันจะไหลออกมาทำไมตอนนี้ว๊า
“ถ้ากรูไม่มีค่าสำหรับมรึงแล้ว มรึงก็พูดมา อย่าทำแบบนี้ กรูเจ็บนะ” ตอนนี้ผมสะอื้นจนตัวโยน แต่ยังไงผมก็ยังจับมือมันไว้ ผมไม่รู้ว่าไอ้หมีมันทำหน้ายังไง ตอนนี้มีแต่ม่านน้ำตาบังไว้หมด
“มรึง” ผมได้ยินเสียงมันพูดเบาๆ
“บอกกรูมาซิ ทำไมทำกับกรูแบบนี้” ตอนนี้ผมเขย่าแขนมัน ฟูมฟายแบบคนบ้า น้ำตาไหลเปื้อนหน้าไปหมด หมดหล่อเลยกรู
“กรูขอโทษ กรูขอโทษ” แม้ตอนนี้ผมจะเห็นอะไรไม่ถนัด แต่ผมก็รู้สึกได้ ว่าไอ้หมีมันโผมากอดผมซะแรง เอาซะแทบจุก
“กรูขอโทษ กรูขอโทษนะ” แล้วมันก็กอดผมแน่นขึ้น นี่มรึงขอโทษกรู รึมรึงจะฆ่ากรูเนี่ย
“ทำไมทำกับกรูแบบนี้ มรึงไม่รักกรูแล้วใช่มั้ย” ผมปล่อยให้มันกอดในขณะที่ก็ไม่สามารถหยุดคำพูดที่พร่างพรูออกมาได้
“มรึงเกลียดกรู มรึงไม่รักกรู” พูดไป ก็ทุบๆๆๆๆๆ ที่ตัวไอ้หมีไป ขณะร้องไห้ยังมีกะใจไปทำร้ายเค้าอีกแน่ะ
“กรูขอโทษ” มันพูดแต่คำเนี๊ยะ ผมต่างหากต้องเป้นฝ่ายฟัง แต่นี่อะไร มันดันเป็นฝ่ายฟังแล้วให้ผมพูดแทน
“มรึงบอกมาเลย มรึงจะเอาไง มรึงว่ามา” ผมเริ่มรวบรวมสติที่กระเจิดกระเจิงไปเมื่อกี้กลับมาได้ละ ยังไงๆ วันนี้ก็ต้องให้รู้เรื่อง ถ้าไม่เคลียร์ ก็จะไม่มีโอกาสนั่นอีกแล้ว สำหรับมัน
“ทำไมมรึงทำแบบนี้ กรูผิดตรงไหน บอกมาดิ” ผมผลักมันออก มองหน้ามัน
“กรู” ก้มหน้าอีกละ
“มีอะไรมรึงพูดมาเลย ไม่ต้องห่วง กรูรับได้ อย่างน้อยมันก็คงดีกว่าที่กรูเป็นอยู่เนี่ย”
“กรูรู้ว่ามรึงคบกับไอ้ทีอยู่” ในที่สุดมันก็พูดออกมา
“ มรึงทำกับกรูเหมือนที่พี่ป็อปเคยทำ กรูไม่โกรธมรึงหรอก กรูแค่เสียใจที่กรูไม่ดีพอสำหรับมรึง” ผมอึ้งไปเลย หน้าเหวอ
“มรึงคือกรู....” ยังไม่ทันจะพูดมันก็ชิงพูดซะก่อนละ
“ขอเวลากรูทำใจหน่อย กรูสัญญาว่ากรูจะปรับปรุงตัว มรึงกลับมาหากรูได้มั้ย” มรึงให้กรูกลับไปหา ทั้งๆที่มรึงทำท่าจะทิ้งกรูเนี่ยนะ ไอ้หมีเอ๊ย
“กรูไม่โทษ กรูไม่โกรธมรึงหรอก จริงๆนะ” มันจับมือผมแน่น ผมจะทำอะไรได้ล่ะ นอกจากหน้าเหวอๆ
“มรึงจะฟังกรูได้รึยัง” มันพยักหน้าแทนคำตอบ ผมค่อยๆเชยคางมันขึ้นมา มองตามัน แล้วก็บอกในสิ่งที่มันเองก็คงอยากได้ยิน
“กรูไม่รู้นะ ว่ามรึงทำไมคิดว่ากรูคบกับไอ้ที...แต่..” ผมยังพูดไม่ทันจบเลย มันก็แทรกขึ้นมาซะก่อน
“ก็วันที่กรูทะเลาะกับมรึง กรูตามมรึงไป กะจะไปขอโทษ แต่กรูเห็นไอ้ทีมันเข้าไปหามรึงตั้งนานสองนาน แล้วมรึงก็ยังกอดกับมัน” พูดได้แค่นั้น ไอ้หมีก็น้ำตาร่วง เผาะๆๆ
“มรึงก็ฟังกรูก่อนดิ” เริ่มมีนำโหนิดนึงละ
“กรูรู้ว่าไอ้ทีมันคิดอะไรๆกับกรู แต่กรูบอกมันไปแล้ว ว่ากรูไม่เล่นด้วย เพราะกรูมีมรึง” ไอ้หมีมันทำหน้า งงๆ
“วันนั้นที่มรึงเห็น มันเข้ามากอดกรู เพราะว่ากรูบอกว่าเป็นเพื่อนกันได้ แล้วถ้ามรึงดูให้ดี กรูไม่ได้กอดมัน” พูดไปผมก็อมยิ้มไป อย่างน้อยผมก็รู้แล้ว ที่มันทำก็เพราะว่ามันเข้าใจผิด เห็นแบบนั้น ป็นใครก็คงคิดอะแหละ แต่ผมน้อยใจที่มันเอาไปคิดต่อเป็นตุเป็นตะ โดยไม่ได้ถามผมซักคำ เป็นผมหน่อยละไม่ได้ จะเข้าไปดึงแยกแล้วชกซักทีสองที ตั้งแต่เห้นมันกอดกันแล้ว
“กรูห้ามให้ใครมาชอบกรูไม่ได้ ก็เหมือนที่มรึงมาชอบกรู แต่กรูรู้ตัวว่ากรูกำลังทำอะไร และขอบอกว่ากรูไม่ใช่คนเจ้าชู้ที่จะคบใครทีละหลายๆคน” ไอ้หมีมันเริ่มยิ้มละ
“ทำไมมีอะไรแล้วมรึงไม่ถามกรูตรงๆ ทั้งๆที่มรึงเป็นคนบอกเองด้วยซ้ำ มรึงทำแบบนี้ไม่ไว้ใจกรูใช่มะ” ผมแกล้งทำงอน หันหน้าไปอีกทาง
“ไม่ใช่นะมรึง กรูรักมรึงจะแย่อยู่แล้ว กรูก็แค่” มันหยุดพูดแค่นั้น
“แค่อะไร แค่ไม่เชื่อใจ ไม่ไว้ใจกรู” ถึงทีกรูเอาคืนมั่งแระ
“ไม่ใช่นะมรึง กรูงี่เง่าเอง”
“มรึงไม่ผิดหรอก ก็ท่าทางกรูมันออกเชิญชวนซะขนาดนั้น เป็นใครก็คงคิด” เหอๆๆๆๆ ลงโทษ ลงโทษ
“มรึง” ทีงี้ละมาทำหน้าสลด
“มรึงจะให้กรูทำไง ไม่ต้องคุยกับใครเลยดีมั้ย มรึงจะได้ไม่ต้องมาระแวงแล้วพาลมาโกรธกรูอีก”
“มรึงอย่าพูดแบบนี้ดิ”
“อ้าว แล้วจะให้กรูทำไงล่ะ เดี๋ยวมรึงโกรธกรูคราวหน้า กรูจะได้ทำตัวถูก” พูดไปพูดมา ผมชักจะพาลโมโหมันขึ้นมาตะหงิดๆ เย็นไว้ลูก เย็นไว้
“กรูขอโทษ กรูจะไม่งี่เง่าแล้วอ่ะ กรูสัญญา ดีกันได้มั้ย” แล้วมันก็ชูนิ้วก้อยขึ้นมา
“มรึงสัญญาได้มั้ยล่ะ ว่ามีอะไรจะถามกรู ถ้ามรึงจะโกรธ ก็ต้องเป็นเพราะคำพูดของกรู ไม่ใช่มรึงคิดหรือเข้าใจไปเอง หรือเป้นเพราะใคร” มันพยักหน้า
“แล้วมรึงก็ต้องเชื่อใจกรู โกรธกรูเรื่องอะไรต้องบอก”
“แล้วก็ขอร้อง อย่าทำกับกรู เหมือนที่มรึงทำอีก มรึงเจ็บแต่กรูเจ็บกว่า” พอมันพยักหน้าอีก ผมก็เอื้อมมือจะไปเกี่ยวก้อยมัน แต่พอนึกอะไรขึ้นได้ ผมก็ดึงนิ้วกลับ มันทำหน้าเหวอๆ
“คราวนี้มองยังไงมรึงก็ผิด มรึงต้องเลี้ยงปลอบขวัญกรู”
“ขี้งกจริงๆเลยแฟนกรูเนี่ย” มันขยี้หัวผมเบาๆ
“อ่ะ กรูสัญญาทุกข้อ ดีกันได้ยัง” แล้วมันก็ยื่นนิ้วก้อยมาอีกครั้ง ผมจะทำอะไรได้ นอกจากยื่นนิ้วไปเกี่ยวนิ้วมันไว้
“กรูขอโทษนะ กรูสัญญาว่ากรูจะไม่ทำให้มรึงร้องไห้อีก” มันดึงตัวผมเข้าไปกอด ไม่น่าเชื่อเลยว่ามันจะมีอิทธิพลกับผมขนาดนี้ นี่ถ้ามันทิ้งผมไปจริงๆ ไม่รู้เลยว่าผมจะมีสภาพยังไง เฮ้อ........ไอ้หมีฟายเอ๊ย
“แล้วเป้นอะไรมากมั้ย ดีขึ้นรึเปล่า” มันแตะหน้าผากผม ผมสั่นหน้าเบาๆ
“สัญญากับกรูนะ ขอแค่เชื่อใจกรู แค่นั้น ได้มั้ย”
“กรูสัญญา กรูสัญญา” มันกอดผมอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันอบอุ่นมาก
“ไปเหอะ โดดงานมานานแล้ว” ผมว่าพลางเก็บผ้าและเซ็นต์ชื่อตอนออก และถ้าผมตาไม่ฝาด เหมือนผมจะเห็นหลังของไอ้น้องที ผมหันไปมองหน้าไอ้หมี ก็เห็นมันยิ้มให้ตามปกติ เฮ้อ.......ปัญหานี้ใหญ่หลวงนัก ผมจะทำยังไงดี แต่อย่างน้อยไอ้หมีก็ทำให้ผมรู้ว่า ผมขาดมันไม่ได้..........
คราวนี้ผมคงจะต้องจัดการแบบจริงๆจังๆซักที แล้วผมจะเริ่มยังไงดีว๊า แค่คิดก็กลุ้มอีกละ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
