บทที่ 28.5(ตอนพิเศษ แบบว่าไอ้ต้น ไร้สาระ ตามเรื่อง ตามราว ไม่มีอะไรทำตอนเช้าๆ)
"เมิงนี่ดังจังนะ ทำเชี่ยไรก็มีคนให้ความสนใจกันทั้งคณะ"
"โอเค ฟังดูน่าดีใจจริงๆ
"
เพื่อนสนิทผมหัวเราะเล็กๆ ก่อนจะขอตัววางสายไปซักผ้าต่อ...
ก็แบบว่า... นะ ก็ไม่ต่างจากที่เพื่อนผมมันพูดเท่าไร
แต่ก็นั่นแหละ คณะผมมันเป็นคณะ เล็กๆ ใครทำอะไรก็มีคนให้ความสนใจอยู่แล้ว
- -" แต่สำหรับผมนี่... เจอบ่อยไปนิดดดส์
ด้วยความที่ว่าเป็นคนที่ชอบระบายอะไรลงอินเตอร์เน็ต ความซวยจึงบังเกิดบ่อยๆ
อย่างเช่น ไปแอบชอบคนนู้น คนนี้ คนนั้น แล้วอัพลงblogของตัวเอง ก่อนที่จะมีคนที่รู้จักไปเจอเข้า
แล้วเอามาเมาท์มาพูดกัน เกี่ยวกับคนที่ผมแอบชอบ
แต่ก็... ช่างมัน ผมไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อนสักหน่อยนี่นา ><
ไอ้ต้นกลับไปดูblogเก่าๆของตัวเองที่ไม่ได้แวะเข้าไปดูนานแล้ว...
ในรอบหนึ่งปีนี่... แอบชอบคนไป เยอะ แยะ จริงๆ
(เหตุเพราะนิสัยเสีย ที่เวลาอยู่ใกล้ชิดใครเกินไปแล้วจะชอบคนนั้นน่ะแหละ)
- -" พี่เอิร์ธ พี่ซี พี่วีร์ ฯลฯ
(เฮ้ย ทำไมผมแอบชอบแต่พี่ในคณะล่ะ?! :ถามเองตอบเอง:
ตอบอยู่คณะเดียวกัน ใกล้ชิดกันกว่าคณะอื่น แกเลยชอบเค้าไงไอ้บ้า)
แล้วก็กิ๊กๆ กั๊กๆ เกิ๊กๆ อีกหลายคนพอตัว... (จริงๆแล้วไอต้นสันดานเป็นคนเจ้าชู้ครับ)
จนมาปิ๊งกับ โฟม แล้ว ได้เป็นแฟนกัน... และ เลิกกัน(อันนี้คือเลิกเจ้าชู้แล้ว แต่ได้แฟนเจ้าชู้แทน กรรมตามสนอง><)
และปัจจุบัน... ไอ้พุธ ที่แลดูจะประวัติศาสตร์ซ้ำรอยกับสมัยที่แอบชอบพี่วีร์ - -" (แล้วเรื่องดันเกิดช่วงเวลาเดียวกัน ต่างกันแค่ปีซะด้วยสิ)
ก็ไม่เป็นไร สมหวังมั่ง ไม่สมหวังมั่ง อะไรมั่ง ไอ้ที่ไม่สมหวังก็ถือว่ากรรมตามสนองละกัน สมัยก่อนไปทำคนอื่นเค้าไว้เยอะ - -"
(ช่วงหลังเจอ บ๊อย บ่อย... กรรมฉันเยอะจริงๆ)
ครั้งหนึ่ง เคยมีคนถามผม ว่าทำไมผมต้องเล่าเรื่องของคนที่ผมรู้สึกดีๆลงอินเตอร์เน็ตด้วย
ผมทำ เพื่อ
บันทึก ครับ
เวลาผมชอบใคร หรือผมรักใคร ผมสามารถ"จดจำ"เรื่องราวทุกเรื่องไว้ได้
ผมจำได้แม้กระทั่งเบอร์มือถือ(ซึ่งคนที่ผมจำเบอร์ได้ มีแค่ไม่กี่คนหรอกครับ มีพ่อ,แม่ เพื่อนสนิท แล้วก็ คนที่ผมชอบเท่านั้น)
ผมจำได้แม้คำพูดเปรยๆ หรือ กริยาใดๆที่เคยได้รับรู้ว่าคนที่ผมชอบได้กระทำ
แต่พอผมเลิกชอบแล้ว ผมจะเริ่มจดจำไม่ได้ (ตอนนี้ผมจำเบอร์โฟมไม่ได้แล้ว)
ผมก็แค่อยากบันทึกความทรงจำผ่านตัวหนังสือ
ผมไม่ถนัดเขียนด้วยลายมือตัวเองเท่าไร
และผมก็ไม่ค่อยเก็บข้อมูลอะไรลงในคอมเช่นกัน
แล้วสุดท้าย เวลาเจอเรื่องแย่ๆ แล้วมีคนให้กำลังใจ ผมรู้สึกดีขึ้นมากมาย^^
เพราะฉะนั้นผมถึงชอบเขียนเรื่องราวอะไรลงอินเตอร์เน็ตเกือบทุกครั้ง
หวังว่า... เรื่องราวของพุธ มันคงไม่จบลงที่ตัวหนังสือ ในบทใดบทหนึ่ง ในอนาคต...
ถึงเรื่องแบบนั้นจะเป็นเรื่องปกติ
แต่บางครั้งชีวิตคนเราก็ต้องการเรื่องที่พิเศษบ้างเหมือนกัน จริงไหม?^^
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
