SeeeDz ที่ 27
“เดี๋ยวกูจะรีบกลับไป!”
“ไม่ต้อง!” ผมรีบห้ามเขา “มึงไม่ต้องรีบ เดี๋ยวจะเกิดอุบัติเหตุ กูไม่เป็นไรหรอก”
“แต่...”
“เอาเป็นว่ามึงออกมาจากที่นั่นเถอะ แต่ไม่ต้องรีบ ขี่รถระวังๆ ก็พอ กูขอแค่นี้” ผมรู้ว่าคำพูดของผมมันฟังดูขัดๆ กันเองชอบกล แต่ผมก็คิดอย่างนั้นจริงๆ
“งั้นมึงรอกูหน่อยนะ กูจะรีบไป”
“ก็กูบอกแล้วไงว่าไม่ต้องรีบนักหรอก กูไม่เป็นไร”
“เออๆ กูรู้แล้ว กูจะไม่ซิ่ง กูจะระวัง แต่กูก็จะไปให้เร็วที่สุดเหมือนกัน โอเคมั้ย”
“โอเค เดี๋ยวเจอกัน”
หลังจากที่วางสายลง ผมก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วผ่อนมันออกมายาวๆ ช้าๆ หัวใจของผมเต้นแรงแทบไม่เป็นจังหวะ มันเป็นความรู้สึกหวาดหวั่นอย่างที่ผมไม่เคยรู้สึกมาก่อนเลยในชีวิต พ่อกับแม่ของผมก็แทบไม่เคยดุด่าว่าอะไรผมแรงๆ สักที ทั้งสองคนค่อนข้างหัวสมัยใหม่และมักคุยกับลูกๆ ด้วยเหตุผลเสมอ ดังนั้นผมจึงไม่คุ้นเคยกับอารมณ์ของพ่อของนะในตอนนี้สักเท่าไหร่ และผมก็ไม่รู้ว่าจะรับมือกับสถานการณ์แบบนี้อย่างไรด้วย
ถึงเมื่อครู่นี้ผมจะบอกนะว่าผมไม่เป็นไร แต่ความจริงแล้วผมว่าผมกำลังกังวลโคตรๆ เลยล่ะ ถึงผมจะบอกเขาว่าไม่ต้องรีบกลับมา แต่ใจจริงผมโคตรอยากจะให้เขาหายตัวมาอยู่ที่นี่ตอนนี้เลยด้วยซ้ำ
ผมยืนชั่งใจว่าจะลงไปเผชิญหน้ากับพ่อของนะหรือว่าจะนั่งเงียบๆ อยู่ในห้องแบบนี้ต่อไปดี ถ้าหากผมหมกตัวอยู่ในนี้ ก็คงจะยืดเวลารอจนกว่านะจะกลับมาได้ แต่ถ้าหากผมทำอย่างนั้น พ่อของนะที่คงรู้อยู่แล้วว่าผมอยู่ที่นี่ก็อาจจะไม่พอใจมากขึ้น
เมื่อคิดได้ดังนั้น ผมจึงตัดสินใจที่จะลงไปข้างล่าง ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว ยังไงก็เคลียร์กันให้รู้เรื่องไปเลยคงจะดีกว่า ยังไงผมก็ไม่ใช่ลูกไม่ใช่หลานของเขาที่เขาจะมาดุด่าได้ง่ายๆ แต่เมื่อคิดถึงตอนที่นะถูกตบหน้าอย่างแรงจนขนาดผมที่อยู่บนชั้นสองยังได้ยินแล้วผมก็อดหวั่นใจไม่ได้อยู่ดี
“เอาไงดีวะๆๆๆ!! แม่งเอ๊ยยยย!!” ผมพูดกับตัวเอง
และเมื่อจู่ๆ ผมได้ยินเสียงฝีเท้าหนักๆ กำลังเดินขึ้นบันไดมา ผมก็สะดุ้งเฮือกและรู้สึกท้องไส้ปั่นป่วนขึ้นมาทันที ร่างกายของผมแข็งเกร็งขึ้นเพราะความเครียด ผมยืนจ้องมองประตูห้องอย่างตาไม่กะพริบ รอว่าเมื่อไหร่เสียงเคาะประตูห้องหรือเสียงคำรามด้วยความโกรธจะดังขึ้น แต่สุดท้ายก็ไม่มี เว้นแต่เสียงฝีเท้าที่เดินเลยหน้าห้องไป แล้วตามมาด้วยเสียงเปิดและปิดประตูห้องข้างๆ ดังปึง
ผมยืนถอนหายใจอย่างโล่งอก แต่แล้วอีกไม่กี่นาทีถัดมา ประตูห้องนอนของพ่อก็ถูกเปิดออกอีกครั้ง เขาเดินเลยหน้าห้องของเราและลงบันไดไป
ความสับสนและความหงุดหงิดใจทั้งหมดเริ่มเพิ่มพูนมากขึ้นเรื่อยๆ จนผมอึดอัด มันทำให้ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นภูเขาไฟที่จะระเบิดออกเมื่อไหร่ก็ได้ ถ้าหากว่ายังเป็นแบบนี้อยู่เรื่อยๆ ผมคงเป็นบ้าและไม่มีทางสงบจิตใจลงได้แน่นอน และผมว่าพ่อเองก็น่าจะรู้ดีว่าผมอยู่ที่นี่ อยู่ในห้องของนะ แต่กลับหดหัวหลบเลี่ยงเขาราวกับคนขี้ขลาด ผมไม่อยากให้เขาตราหน้าผมว่าเป็นอย่างนั้น และผมก็อยากจะพิสูจน์ให้เขารู้ด้วยว่าผมเองก็เป็นลูกผู้ชายพอเหมือนกัน
ผมตัดสินใจรีบเปิดประตูออกไปทันที “พ่อครับ!”
พ่อของนะหยุดเดินอยู่กลางบันได แต่ไม่ได้หันกลับขึ้นมามองผม
“ผมมีเรื่องอยากจะคุยด้วยหน่อยครับ...” หัวใจของผมเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมาจากหน้าอก “พ่อพอมีเวลามั้ยครับ”
พ่อไม่ตอบ แต่ยืนนิ่งอยู่พักหนึ่งก่อนจะออกเดินต่อ ผมจึงรีบเดินลงบันไดตามหลังเขาไปทันที แต่เมื่อพ่อเดินลงไปถึงชั้นล่างแล้ว เขาก็หันกลับมามองหน้าผมด้วยแววตาที่ทะลุทะลวง สีหน้าของเขาเย็นชา แต่ก็แฝงไปด้วยอารมณ์โกรธที่ยังคงคุกรุ่นอยู่ข้างใน ความรู้สึกไม่เป็นมิตรแผ่ออกมาจนผมรู้สึกได้อย่างชัดเจน
ผมจับราวบันไดแน่น เตรียมรอพบกับสิ่งที่กำลังจะตามมา
คิ้วของเขาขมวดเข้าหากันเล็กน้อย “ยังอยู่ที่นี่อีกเรอะ”
ประโยคสั้นๆ ที่เพิ่งหลุดออกมาจากปากของเขากรีดแทงเข้าไปถึงขั้วหัวใจของผม ทำเอาผมแทบจะทรงตัวให้ยืนตรงอยู่ไม่ได้ ความโกรธที่พวยพุ่งขึ้นมาแทนความกลัวในตอนแรกกำลังทำให้ร่างกายผมสั่นเทา ผมพยายามสูดลมหายใจเข้าลึกๆ มือข้างหนึ่งจับราวบันไดไว้แน่นราวกับมันเป็นสิ่งเดียวที่เหนี่ยวรั้งอารมณ์ของผมเอาไว้ ส่วนอีกข้างก็กำแน่น
สายตาของเขาเหลือบมองมายังมือข้างที่กำหมัดอยู่ข้างกายของผมแวบหนึ่ง
“พอกันทั้งสองคน” เขาพ่นลมหายใจออกทางจมูกด้วยสีหน้ารังเกียจ “ทีนี้ฉันก็รู้แล้วว่าไอ้นะมันติดนิสัยจองหองปากกล้าแบบนั้นมาจากไหน”
ผมอ้าปากจะพูด แต่ก็ไม่มีคำพูดใดๆ หลุดออกไป ร่างกายของผมสั่นเทา รู้สึกโกรธจนแทบอยากจะร้องไห้ นี่ถ้าเป็นคนอื่นล่ะก็ ผมคงด่าหรือไม่ก็เดินไปต่อยปากสักทีแล้ว แต่ในเมื่อฝ่ายตรงข้ามเป็นพ่อของนะอย่างนี้ ผมกลับทำได้แค่เก็บความโกรธและความอับอายเอาไว้ ผมรู้สึกราวกับตัวเองเป็นเด็กเล็กๆ รู้สึกหงุดหงิดแต่ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ยืนตัวสั่นจ้องหน้าเขา และรอฟังคำพูดดูถูกเหยียดหยามจากเขาแค่เพียงฝ่ายเดียว
ลมพายุที่พัดโหมกระหน่ำอยู่นอกบ้านส่งเสียงครวญราวกับเสียงร้องของปิศาจที่มองไม่เห็นกาย และจู่ๆ ท้องฟ้าภายนอกก็ส่องแสงวาบจนทำให้แม้แต่ในบ้านยังสว่างขึ้นเสี้ยววินาทีหนึ่ง แล้วจากนั้นเสียงฟ้าร้องก็ดังเปรี้ยงขึ้น
“ไปซะ...” พ่อพูดขึ้นอีกครั้ง “กลับบ้านของตัวเองไป แล้วไม่ต้องติดต่อกับไอ้นะอีก ครอบครัวของฉันสูญเสียมามากพอแล้ว อย่าทำให้เราต้องเจอกับอะไรแย่ๆ แบบนั้นอีก”
ในชั่วเสี้ยววินาทีนั้นเอง ผมมองเห็นความเจ็บปวดที่ฉายสะท้อนอยู่ในดวงตาทั้งสองข้างของเขา ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าผมตาฝาดหรือเปล่า แต่ผมก็ไม่มีเวลาให้คิดมากนัก เพราะเมื่อเขาพูดจบแล้ว เขาก็หันหลังให้กับผม
“รีบไปซะก่อนที่ไอ้นะมันจะกลับมา อย่าให้ฉันต้องพูดซ้ำซาก!”
เท่านั้นแหละ ผมหันหลังกลับเดินขึ้นไปบนห้องทันที ผมคว้ากระเป๋าเสื้อผ้าที่เก็บเตรียมไว้ขึ้นจากพื้น จากนั้นก็เดินกลับลงมาที่ชั้นล่าง พ่อของนะไม่ได้อยู่ในห้องนั่งเล่นแล้ว แต่ผมไม่สนใจ เพราะผมก็ไม่มีความคิดที่จะบอกลาเขาก่อนกลับเหลืออยู่ในหัวอยู่แล้ว
ผมขับรถออกจากบ้านท่ามกลางสายฝนผ่านซอยที่มืดมิดออกไปยังถนนใหญ่ ความคิดทั้งหมดที่มีอยู่ในหัวมันสับสนปนเปไปหมด ผมทั้งรู้สึกโกรธ เสียใจ และอับอาย ตั้งแต่เกิดมาผมยังไม่เคยถูกใครดูถูกเหยียดหยามมากขนาดนี้มาก่อน แต่เมื่อผมนึกถึงนะขึ้นมา ผมก็ต้องรู้สึกเสียใจและเจ็บปวด ผมรู้สึกว่าตัวเองคือต้นเหตุที่ทำให้เขาต้องมีปัญหากับที่พ่อ และถึงแม้ว่าผมจะรู้สึกโกรธพ่อของเขามากแค่ไหน ในขณะเดียวกันผมก็ยังพอจะเข้าใจความรู้สึกของเขาได้อยู่บ้าง ทว่าท้ายที่สุดแล้ว คนที่ผมรู้สึกเป็นห่วงความรู้สึกมากที่สุดกลับไม่ใช่ตัวเอง แต่เป็นนะที่คงกำลังขี่รถกลับบ้านด้วยใจร้อนรนอยู่ในตอนนี้ต่างหาก
น่าแปลกดีที่ในเวลาแบบนี้ผมกลับนึกถึงใบหน้าของเขาที่มีแต่รอยยิ้มขึ้นมาได้ ผมนึกถึงเวลาที่เขากอดผม ปลอบโยนผม และคอยเป็นกำลังใจให้แก่ผมมาตลอด แต่ตัวผมเองกลับทำลายสิ่งเหล่านั้นลง นี่ถ้าหากว่าเมื่อกครู่นี้ผมไม่เป็นฝ่ายหาเรื่องเดินออกจากห้องไปคุยกับพ่อตั้งแต่แรก ผมก็คงไม่ต้องขับรถฝ่าสายฝนออกมาอย่างไร้จุดหมายอย่างนี้ และนะก็คงไม่ต้องเจ็บปวดมากกว่าเดิมที่ไม่เห็นผมรอเขาอยู่ที่บ้านอย่างที่รับปากเขาเอาไว้
ผมเปิดไฟฉุกเฉินและจอดรถเทียบข้างทาง เม็ดฝนที่ตกกระทบหน้าต่างรถส่งเสียงดังและรุนแรงราวกับเสียงปืนกลที่ยิงรัวเข้าหาผม ผมกำพวงมาลัยแน่นและห่อตัวเล็กลงราวกับกำลังพยายามจะหลบกระสุนที่สาดเข้ามาเหล่านั้น น้ำที่หยดลงบนหน้าขาของผม ทำให้ผมคิดไปว่าหลังคารถคงรั่วหรือผมปิดหน้าต่างไม่สนิท แต่เมื่อผมยกหลังมือขึ้นแตะที่แก้มของตัวเอง ผมถึงเพิ่งรู้สึกตัวว่าแท้ที่จริงแล้วผมกำลังร้องไห้
“แม่งเอ๊ยยยยยย!!!!” ผมทุบกำปั้นลงบนพวงมาลัย จากนั้นก็ร้องตะโกนออกมาแข่งกับเสียงของสายฝนที่พัดโหมกระหน่ำ
ผมเหยียบคันเร่งและกระชากรถออกจากที่ๆ จอดอยู่ จากนั้นก็เปิดเพลงจากซีดีให้ดังกระหึ่มเพราะหวังว่ามันจะทำให้ผมไม่ต้องได้ยินเสียงความคิดของตัวเอง ผมขับรถไปตามป้ายที่ชี้ทางไปกรุงเทพฯ และอาศัยความทรงจำลางๆ จากที่ขับผ่านมาเมื่อวันก่อนเป็นตัวบอกทาง มีหลายครั้งที่ผมรู้สึกลังเลและอยากจะวกรถกลับไปหานะ แต่ผมก็มั่นใจว่าถ้าทำอย่างนั้น ผมก็คงยิ่งดูเป็นตัวตลกและน่าทุเรศในสายตาของพ่อของเขาเข้าไปใหญ่ ดังนั้นผมจึงได้แต่กลั้นน้ำตาและกล้ำกลืนความเจ็บปวดลงไป แล้วจึงขับรถมุ่งหน้ากลับบ้าน ที่ๆ จะไม่มีใครมาดูถูกผมแบบนั้นได้อีก และถ้าหากหลังจากนั้นผมกับนะยังจะมีโอกาสได้เจอกันอีกครั้งก็ค่อยว่ากัน
ถ้ามีโอกาสได้เจอกันอีกครั้งอย่างนั้นเหรอ... นี่ผมกำลังคิดอะไรของผมอยู่กันแน่เนี่ย!
เสียงของเพลงที่ดังกระหึ่มไปทั้งรถและสมาธิที่ไม่อยู่กับร่องกับรอย ทำให้ผมไม่ได้ยินเสียงของโทรศัพท์มือถือที่ดังและสั่นอยู่ในกระเป๋ากางเกงเลย เมื่อผมรู้สึกตัวว่าโทรศัพท์กำลังสั่นอยู่ ผมก็รีบเบาเสียงเพลงและควักมันออกมาจากกระเป๋า แต่ด้วยความรีบร้อน ทำให้ผมเผลอทำมันหลุดมือและหล่นลงไปใต้เบาะ
“แม่งเอ๊ย!!” ผมสบถพลางก้มลงหยิบโดยไม่ได้ปล่อยมืออีกข้างออกจากพวงมาลัย และเมื่อผมเงยหน้าขึ้นมาอีกที ผมก็ต้องรีบเหยียบเบรคเพื่อชะลอความเร็วลงเมื่อพบว่ารถเริ่มจะเบียดเข้าหาฟุตบาทมากขึ้นทุกทีๆ
สุดท้ายผมก็ต้องจอดรถข้างทางอีกครั้ง และโทรศัพท์ที่เคยส่งเสียงและสั่นอยู่ในมือก็ดับลง ผมกดดูชื่อของผู้ที่โทรเข้ามาแล้วก็รู้สึกแน่นหน้าอก ชื่อของนะที่แสดงอยู่บนหน้าจอทำให้ท้องไส้ของผมปั่นป่วนอีกครั้ง ตอนแรกผมก็คิดว่าอาการนี้อาจจะเกิดจากการคิดไปเองเพราะความเครียด แต่สุดท้ายผมก็ต้องรีบเปิดประตูรถออกแล้วอ้วกลงบนพื้นถนน สายฝนเย็นๆ สาดเข้ามาในรถและทำให้ร่างกายส่วนบนของผมเปียกชุ่ม แต่ผมก็ไม่แคร์ ผมขย้อนเอาขนมปังที่กินไปเมื่อครู่ใหญ่ๆ ที่ยังย่อยไม่หมดออกมา จากนั้นก็หันกลับไปหยิบขวดน้ำในรถมากลั้วคอ แล้วจึงปิดประตูลง
โทรศัพท์มือถือของผมดังขึ้นอีกครั้ง และชื่อของคนที่โทรเข้ามาก็ยังคงเป็นเขาคนเดิม ผมดึงทิชชู่ออกมาจากกล่องหลายแผ่นและเช็ดมือกับหน้าตาให้แห้งก่อนจะรับสาย
“ไอ้ซี! มึงอยู่ไหน!!” เขาตะโกนถามขึ้นด้วยเสียงที่สั่นเทา
“........”
“ไอ้ซี!!”
“กูขับรถออกมาแล้ว...” ผมตอบออกไป
“ทำไมวะ! มึงออกไปทำไม!! มึงอยู่ที่ไหนแล้ว!” เสียงของเขาดูเหมือนกำลังจะร้องไห้อยู่รอมร่อ มันทำให้ผมเจ็บปวดจนต้องเขกหัวลงกับพวงมาลัยรถ
“ไอ้นะ... กู...”
“มึงกลับมาเถอะนะ ไอ้ซี กูขอร้อง!” เขาตะโกนอ้อนว้อนแข่งกับเสียงของลมและสายฝนที่ดังขึ้นเรื่อยๆ
“นี่มึงอยู่ไหนเนี่ย ไอ้นะ” ผมถามด้วยความสงสัย
“กูออกมานอกบ้านแล้ว! กูจะขี่รถตามมึงไปกรุงเทพฯ!!”
“มึงห้ามทำแบบนั้นเด็ดขาดนะเว้ย!”
“แล้วมึงกลับไปทำไม!!” เขาตะคอกใส่ผม จากน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความหวาดหวั่นในตอนแรกกลับกลายเป็นความโกรธ เขาไม่เคยโมโหและพูดจาใส่ผมแบบนี้มาก่อนเลยแม้แต่ครั้งเดียว
เราสองคนเงียบกันไปอึดใจหนึ่ง
“มึงกลับไปทำไม ไอ้ซี มึงกลับไปทำไม...” เสียงของเขาอ่อนลงและผมก็เริ่มได้ยินเสียงสะอื้น
“ไอ้นะ... กู... กูขอโทษ” ผมกำหมัดแน่น “แต่กูอยู่ไม่ได้จริงๆ พ่อมึงเค้าไม่รับฟังอะไรกูเลย เค้าไล่กูออกมา แล้วกูจะด้านหน้าอยู่ที่นั่นต่อไปได้ยังไง”
“แต่มึงน่าจะรอกูก่อน ไอ้ซี ทำไมมึงไม่รอกู”
“กูรอไม่ได้ มึงไม่เข้าใจรึไง ไอ้นะ” คิ้วของผมขมวดเข้าหากันจนผมปวดหัวคิ้วตุบๆ
“กูคิดถึงมึง ไอ้ซี กูอยากให้มึงอยู่กับกู กูอยากอยู่กับมึง” เขาพูดทั้งๆ ที่ร้องไห้ไปด้วย
ผมหลับตาแน่น ภาพของเขาที่กำลังร้องไห้อย่างเจ็บปวดตามลำพังกำลังทำร้ายผมและทำให้ผมหวั่นไหว “เอาไว้หลังจากนี้เราค่อยเจอกันใหม่ก็แล้วกัน ไอ้นะ มึงต้องคุยกับพ่อให้รู้เรื่องก่อน”
“มึง... มึงกลับมาหากูนะ ไอ้ซี ฮึก...กูขอร้อง กูไม่เหลือใครแล้วจริงๆ”
“ไม่ได้หรอกเว้ย ไอ้นะ” ผมส่ายหน้าเบาๆ “ไม่ใช่วันนี้ ไม่ใช่ตอนนี้ แต่...”
“ถ้ามึงไม่มาหากู กูก็จะไปหามึงเอง!”
“มึงจะบ้ารึไง!” ผมเป็นฝ่ายขึ้นเสียงบ้าง
“ทำไมกูจะไปไม่ได้! ในเมื่อบ้านหลังนี้กูก็ยังอยู่ไม่ได้แล้ว แล้วมึงจะให้กูไปอยู่ที่ไหน! มึงเองก็จะไม่ต้อนรับกู จะผลักไสกูไปอีกคนรึไง ไอ้ซี! มึงไม่รักกูแล้วรึไงวะ!!”
ผมรู้สึกราวกับถูกตบหน้าเข้าอย่างจัง คำพูดของเขาเมื่อครู่ทำให้ผมต้องนั่งนิ่งไปครู่หนึ่ง
“ม... เมื่อกี้มึงพูดว่ายังไงนะ พ่อเค้าพูดเหี้ยอะไรกับมึง”
ผมได้ยินเสียงนะสูดจมูก เขาหายใจแรงๆ อยู่ 2-3 ครั้งก่อนจะผ่อนลมหายใจออกยาวๆ แต่ทว่าเสียงของเขาที่พูดขึ้นกลับสั่นเครือ
“ทำไมวะ ไอ้ซี... ทำไมกูถึงจะรักคนสองคนพร้อมๆ กันไม่ได้ คนหนึ่งกูรักด้วยชีวิต กูสามารถสละชีวิตให้ได้โดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย ส่วนอีกคนกูรักด้วยหัวใจและมอบหัวใจให้เค้าไปแล้วทั้งดวง ชีวิตกูคงอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีใครคนใดคนหนึ่ง แต่ทำไมจู่ๆ กูต้องเลือกใครแค่คนเดียวแบบนี้ด้วย... ทำไมพ่อกูเค้าต้องให้กูเลือกด้วยวะ... ทำไม...!!” เขาพูดอย่างเจ็บปวด
น้ำตาของผมไหลออกมาอีกครั้ง...
“กูว่า...” ผมพยายามกลั้นน้ำตาและพูดด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบที่สุด “ท้ายที่สุดแล้ว สิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับคนเราทุกคนก็คือ ‘ครอบครัว’ ว่ะ”
นะนิ่งไปไม่ตอบอะไรผมกลับมา
“กูรักมึงนะ ไอ้นะ...” ผมกลืนน้ำลาย ก่อนจะพยายามพูดประโยคต่อไปออกมาด้วยความยากลำบาก “แต่ความเป็นจริงคือเราคงตอบอะไรไม่ได้ว่าในอนาคตจะเป็นยังไง เราจะยังรักกันดีอยู่แบบนี้รึเปล่าก็ไม่รู้ ไม่มีใครรู้ แต่คนที่จะรักมึงมากไม่มีวันเปลี่ยน ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานขนาดไหนก็คือพ่อของมึงนะเว้ย...”
“มึงกำลังจะบอกเลิกกับกูใช่มั้ย ไอ้ซี...”
“ไม่ใช่เว้ย! ไม่ใช่เลย มึงอย่าเข้าใจผิดสิวะ!” ผมรีบปฏิเสธก่อนที่เขาจะเข้าใจผิดไปกันใหญ่ “กูแค่จะบอกว่าให้มึงไปคุยกับพ่อให้ดีๆ เถอะ กูอยากให้มึงเคลียร์กับพ่อ เข้าใจพ่อ แก้ปัญหาในครอบครัวก่อนเป็นอันดับแรก อย่าเพิ่งเอากูมาเป็นเรื่องหลักเลย มึงเป็นคนรักครอบครัวมากแค่ไหน กูรู้ดี เพราะฉะนั้นมึงดูแลพ่อมึงก่อนเถอะ แล้วหลังจากนั้นเราค่อยคิดเรื่องของเรากัน แบบนั้นดีกว่ามั้ยวะ”
“มึงไม่เข้าใจเหรอวะ ไอ้ซี มึงไม่เข้าใจเหรอว่าตอนนี้กูไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว...” เขาเว้นช่วง “พ่อเค้าไม่ได้รักกูขนาดนั้นหรอก เค้ารักครอบครัวของเค้า เค้ารัก ‘ภาพ’ ของครอบครัวที่เคยเสียไป ทุกวันนี้เค้ามีชีวิตอยู่กับการคิดถึงแต่เรื่องที่มันควรจะเป็น แต่ไม่ใช่สิ่งที่เป็นจริงๆ เค้าคิดถึงแต่แม่ของกูกับน้องสาวกู แต่ไม่เคยมองเห็นกูหรือไอ้นายที่อยู่กับเค้าทุกวันหรอก และในตอนนี้เมื่อภาพความฝันดีๆ ที่เค้าเคยมีมันหายไปเพราะกู เค้าก็พูดถึงแต่แม่ พูดถึงแต่น้องที่ไม่ได้อยู่ที่นี่จริงๆ ถ้าเค้ารักกู เค้าคงไม่ไล่กูออกจากบ้าน เค้าคงไม่บอกให้กูเลือก เค้าคงไม่บอกว่าถ้าน้องกูยังอยู่คงจะทำตัวให้เค้าภูมิใจได้มากกว่านี้หรอก!!”
สิ่งที่ผมได้ยินทำให้ผมต้องอึ้งไป ตลอดเวลาที่เรารู้จักกันมา ผมไม่เคยรู้เลยว่าเขาต้องเก็บความรู้สึกแบบนั้นเอาไว้ในใจมาโดยตลอด เขาไม่เคยพูดเรื่องพวกนั้นกับผมเลย ถึงเขาจะเคยต้องสูญเสียแม่กับน้องสาวไป แต่ผมก็เข้าใจอยู่เสมอว่าเขาเองก็รักและมีความสุขกับครอบครัวที่เหลืออยู่ของเขาดี
“ไอ้นะ กู...”
“กูรักมึงนะ ไอ้ซี รักมาก มากเหี้ยๆ เลย... ฮึก...” เขาเริ่มสะอื้นอีกครั้ง “ม... มึงคือสิ่งดีๆ เพียงสิ่งเดียวที่เกิดขึ้นกับชีวิตกูนับตั้งแต่กูเสียแม่กับน้.. น้องไป เพราะงั้น... เพราะงั้น มึง...”
“กูก็รักมึง ไอ้นะ มึงอย่าร้องไห้สิวะ ไอ้เหี้ยเอ๊ยย..!!” ผมพยายามกลั้นน้ำตา
“กูไม่รู้หรอกว่าอนาคตสำหรับมึงจะเป็นยังไง ฮึกก... มึงจะไม่รักกูแล้วก็เรื่องของมึง กูไม่แคร์ แต่กูจะรักมึงไปจนวันตายของกู มึงจำเอาไว้ให้ดีนะ ไอ้ซี... จำเอาไว้...” เสียงของเขาค่อยๆ จางหายไป
“ไอ้นะ...”
“กู... กูอยากกอดมึงว่ะ ไอ้ซี กูอยากกอดมึง กูอยากให้มึงกอดกูแล้วบอกกูว่าทุกอย่างจะต้องไม่เป็นอะไร”
“ตอนนี้กูกอดมึงไม่ได้ แต่กูบอกมึงได้นะว่าทุกอย่างจะต้องโอเค มึงเชื่อกูนะเว้ย”
“กูอยากไปหามึง มึงรอกูอยู่ตรงนั้นนะ ไอ้ซี กูจะไปหามึงเดี๋ยวนี้แหละ”
“ไม่ได้! อย่ามานะ ไอ้นะ ถ้ามึงขี่รถออกมาหากู กูจะโกรธจริงๆ นะเว้ย!”
“มึงไม่เข้าใจเหรอว่ากูไม่มีที่ไปแล้ว ไอ้ซี พ่อเค้าไล่กูออกจากบ้านแล้ว!”
“แล้วบ้านพี่นายล่ะ มึงก็ไปนอนกับพี่นายก่อนสิ”
“นอนเหี้ยอะไรล่ะ มันก็อยู่ที่บ้านกับพ่อกูนั่นแหละ มันเองก็ไม่พอใจกูเหมือนกัน กูไม่เหลือใครแล้วจริงๆ” เขาพูดประโยคสุดท้ายด้วยเสียงอู้อี้เหมือนกับกำลังป้องปากตัวเองเอาไว้อยู่
“ถ้ามึงรักกูจริง มึงต้องไม่ขี่รถกลางฝนออกมาหากู ไอ้นะ เดินกลับเข้าไปในบ้านซะ”
เขาเงียบไปพักหนึ่ง “...กูไม่ได้อยู่บ้าน”
“อ้าว!”
“กูขี่รถออกมาจากบ้านแล้ว ตอนนี้กูจอดอยู่ข้างทาง”
“มึงว่าไงนะ!” ผมแทบไม่เชื่อหูตัวเอง
“กูบอกว่ากูขี่รถออกมาจากบ้านแล้ว กูออกมาตั้งแต่พ่อเค้าไล่กูออกมานั่นแหละ และเมื่อกี้กูจอดรถและเข้าไปหลบฝนในร้านขายของ แต่เค้ากำลังจะปิด กูเลยเดินออกมานั่งคุยอยู่ข้างนอก”
“ไอ้นะเอ๊ยยย!!” ผมเริ่มหงุดหงิดกับการกระทำของเขา แต่แล้วผมก็ได้ยินเสียงดัง ‘ติ๊ด’ เบาๆ จากโทรศัพท์ของเขา “เสียงอะไรวะ”
“แบ็ตฯ โทรศัพท์กูจะหมดแล้วน่ะ มันเตือนมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว... มึงกลับบ้านไปเถอะ ไอ้ซี แล้วเดี๋ยวกูจะไปหามึงที่บ้านนะ”
“เฮ้ยยย! เดี๋ยว ไอ้นะ!!”
“กูรักมึงนะ ไอ้ซี ถ้าหากว่...”
ยังไม่ทันที่เขาจะพูดจบประโยค สายก็ถูกตัดไป ผมพยายามโทรกลับไปหาเขาทันทีแต่ก็ไม่ติด ดูท่าทางว่าแบ็ตฯ โทรศัพท์ของเขาจะหมดจริงๆ
“แม่งเอ๊ยยยยย!!” ผมสบถแล้วโยนมือถือไปที่เบาะฝั่งคนนั่ง
ผมนั่งสงบสติอารมณ์อยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเริ่มขับรถต่อ ผมคิดว่าผมควรจะต้องรีบกลับบ้านแล้วล่ะ เพราะถ้าเดาจากนิสัยของนะแล้วล่ะก็ ดูท่าทางว่ายังไงคืนนี้เขาก็คงจะต้องขี่รถมอเตอร์ไซค์ของเขาไปหาผมที่บ้านที่กรุงเทพฯ จริงๆ แน่นอน และมันก็คงมีปัญหาอีกแน่ๆ ถ้าหากว่าเขาไปถึงที่บ้านก่อนผม
ในระหว่างที่ขับรถกลับกรุงเทพฯ อยู่นั้น ผมก็พยายามทำใจให้สบายและมองในแง่ดีว่าอีกไม่กี่ชั่วโมงผมก็จะได้นอนกอดเขาและได้ช่วยกันปลอบโยนซึ่งกันและกันจากบาดแผลที่เกิดขึ้นในวันอันแสนยาวนานวันนี้แล้ว ผมได้แต่ภาวนาอยู่ในใจว่าเขาจะกลับไปถึงบ้านของผมโดยปลอดภัย และเรื่องราวทุกอย่างก็จะคลี่คลายไปได้ด้วยดีในที่สุด...
แต่ดูเหมือนว่าผมจะคิดผิด เพราะผมไม่รู้ตัวเลยว่าแท้ที่จริงแล้ววันอันยาวนานของเรานั้นยังไม่จบลง และฝันร้ายที่สุดก็ยังเพียงแค่กำลังจะเริ่มต้นขึ้นเท่านั้น
หัวข้อ: ]Lov3 SeeeDz + :: เพาะรัก (จบ) แจ้งข่าว ให้ติดตามในแฟนเพจ (อ่าน 306930 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก