{CH 29 King trap}
-ฝ้าย-ผมโกรธมาก … มากที่สุด ไอ้แก่นั้นเป็นบ้าอะไร ทำไมเอาน้องผมมาเสี่ยงแบบนี้ แผนบ้าแผนบออะไรให้ไอ้มือปืนห่าเหวนั้นตามรังควาน คือแบบไอ้ห่ากูไม่ใช่นายเอกนิยายที่แบบ เห็นดีเห็นงามกับผัวตลอดปะ มึ๊งงงงงงงง น้องกูสองคนอยู่ในอันตรายไอ้แก่นั้นบอกจะปกป้องไม่ให้เป็นอันตรายแต่กลับเอาผม เอาน้อง เอาคนที่มันบอกว่าจะดูแล เพลีย!!!! เจอหน้านะจะตบซ้ายตบขวา แถมเตะให้กระเด็นเลย!!! ฮื่ม! แล้วป่านนี้ไปอยู่ที่ไหน เป็นยังไงบ้างว่ะ!!!!
“คุณฝ้ายใจเย็นๆนะครับ ที่นี้ปลอดภัย”
“พวกคุณรู้กันอยู่แล้วใช่ไหม ว่านี้มันเป็นแผน!” ผมหันไปตวาดลูกน้องไอ้แก่จอมร้ายสองคนที่ยืนหน้าตาสลดกันอยู่ เช่นเดียวกับสองแฝดที่ตอนนี้ตัวสั่น ไม่ได้กลัวอะไรหรอกกลัวผมนี้แหละ
หลังจากที่ผมกับนายโบ้วิ่งกลับมาบ้านลูกน้องกว่าครึ่งร้อยของไอ้แก่ก็ออกมาจากไหนไม่รู้ สองแฝดอยู่บนรถกันกระสุนที่จัดเตรียมไว้แล้วเรียบร้อย ก่อนที่เราสามพี่น้องจะถูกส่งมาในเซฟโซน บ้านหลังใหญ่ที่ติดกับทะเลเหมือนบ้านหลังเดิน แต่มันถูกปิดมิดชิดและมีรั้วสกัดกั้นจากด้านนอกอีกด้วย เออ ผมยอมรับว่าไอ้แก่จอมร้าย เตรียมการมาดีแค่ไหน แต่ก็นะ กระซิบบอกกูสักนิด กูจะได้เตรียมตัวเตรียมใจและไม่อยู่ห่างสองแฝดให้หัวใจผมเต้นกระตุกแบบนี้อ่ะ ผมนึกว่าผมจะต้องตายแล้ว
ถ้าผมตาย แล้ว … น้องผมล่ะ แล้วถ้าน้องผมตาย แล้วผมจะอยู่ยังไง และก็อีก ตอนนี้หัวใจผมกระวนกระวายมาก จอมร้ายสามีผมจะเป็นยังไงบ้าง!
“พวกเราต้องขอโทษนะครับ … แต่เราจำเป็น”
“ฝ้ายจ๋า ไม่โกรธนะ” เจ้าขุนพลวิ่งมาเกาะขาผม ขุนทัพก็ไม่ยอมแพ้มาออดอ้อนออเซาะเพราะรู้ถ้าทำแบบนี้ผมจะใจอ่อนลง แต่ไม่ใช่ตอนนี้
“ผมไม่สนนะเรกกี้ ผมต้องการไปหาจอมร้ายเดี๋ยวนี้!”
“คุณจอมตอนนี้ …” สำเนียงแปร่งๆร้องบอกผมตะกุกตะกัก
“บอกแล้วไงผมไม่สน!!!”
“ฮึก”
“ทัพไม่ร้องดิเดี๋ยวฝ้ายโกรธ” เจ้าแฝดพี่เอ็ดแฝดน้องข้างๆขึ้น จนผมต้องก้มลงไปมอง เจ้าสองแสบกลั้นน้ำตากันสุดชีวิต เพราะน้อยครั้งนักที่ผมจะโมโหแบบนี้
“ขะ ขอโทษครับ” เจ้าขุนทัพเช็ดหน้าเช็ดตาและพยายามจะหลบตาแดงๆไม่ให้ผมมองเห็น เฮ้อ …โอเคๆ ผมยอมแพ้แล้ว ไม่ต้องร้องไห้หรอก ผมก้มลงไปกอดสองแฝดไว้แน่น ก่อนจะอุ้มขึ้นมาแอบเอว
“ฝ้ายขอโทษ ขึ้นไปด้านบนกันนะ”นายเรกกี้รีบเดินนำทางผมขึ้นไปพร้อมลูกน้องอีก 3-4 คน พอขึ้นมาได้ ก็ต้องโอ๋กันยกใหญ่เพราะแฝดไม่ยอมให้ผมออกไปไหน สองแฝดไม่รู้เรื่องหรอกแต่คงสัมผัสได้เพราะผมโมโหเมื่อกี้ แต่ผมตัดสินใจแล้ว ในเมื่อไอ้แก่จอมร้ายทำตามใจได้ ผมก็ต้องทำตามใจได้เหมือนกัน หึ!!!
“เดี๋ยวฝ้ายมานะแฝด ไม่นาน”
“แต่” เจ้าทัพเหมือนจะงอแง มือทั้งอวบอ้วนทั้งสองข้างกุมชายเสื้อผมแน่น ต่างจากแฝดพี่ที่พยายามเข้มแข็งยืนกอดหุ่นยนต์อยู่ข้างเตียง
“ไม่เอาอย่าดื้อกับฝ้ายดิทัพ ครับ เดี๋ยวผมดูน้องเอง ฝ้ายไม่ต้องห่วงนะ” ผมควักมือให้เจ้าแฝดมานั่งข้างๆรวบสองแฝดเข้ามากอดไว้แนบอก หึ น่ารักจริงๆ แต่ตอนนี้ ฝ้ายขอไปเฉ่งไอ้แก่จอมร้ายก่อนนะ
“รับรองว่าฝ้ายดูแลตัวเองได้”
“พวกเราจะไปเล่นทะเลได้ไหม”
“เดี๋ยวกลับมาเราไปเล่นพร้อมกันนะ”
“กะ ก็ได้ งั้นรีบกลับมานะ” เจ้าขุนทัพที่งอแงก่อนเพื่อนซุกลงที่ซอกคอผมออดอ้อนไม่หยุด ผมพยักหน้าและผละเดินออกมาจากห้องโดยกำชับให้เรกกี้อยู่เฝ้าน้อง ผมไว้ใจเขาได้เพราะอย่างน้อยก็รู้ว่าเค้าไม่คิดทรยศจอมร้าย
“นายโบ้ นายรู้ใช่ไหมว่าตาแก่อยู่ที่ไหน”
“… ผมว่าคุณฝ้ายใจยะ”
“พาผมไป ไม่อย่างงั้นผมจะจับคุณทุ้งลงกับพื้นเดี๋ยวนี้” ผมกัดฟันพูดอย่างหงุดหงิด
และหันกลับไปมองไอ้ฝรั่งเรกกี้ที่ยืนนิ่งเหงื่อแตกซิกเหมือนเด็กกลัวความผิด ผมรู้ว่าคนพวกนี้จะต้องถูกลงโทษถ้าพร้อมให้ผมออกไป แต่ก็ช่วยไม่ได้ ตาแก่นั้นอยากจะเล่นไม้นี้กับผม ขอร้องให้บอกก็แล้ว บังคับก็แล้ว ไม่ยอมบอกแต่ใช้ผมเป็นตัวล่อ หึ มันต้องตบสั่งสอนให้หัวหมุน
“ฝากแฝดด้วย ถ้าแฝดเป็นอะไรไปผมจะไม่ให้อภัยคุณ”
“แต่คุณฝ้าย ผมได้รับคำสั่งให้ …”
“ผมไม่สนใจ!!!!! ไปนายโบ้พาผมไปหาตาแก่!!!” ผมว่าและเดินลงมาจากบันได
“เหมาะกันฉิบหายผัวกับเมียบ้านนี้”
ผมหันขวับไปมองนายโบ้ที่สะดุ้งนิดๆกับสายตาผม นายนั้นทำท่ารูดซิบปากโยนทิ้ง และวิ่งตามหลังผมมา เช่นเดียวกับนายเรกกี้ที่ยิ้มแห้งๆวิ่งตามลงมาส่งผมหน้าบ้าน เห็นนะเมื่อกี้แอบพยักหน้าเห็นด้วยกับนายโบ้ เออดิ ก็ผัวมันเป็นซะแบบนี้ เมียอย่างกูก็ต้องแบบนี้แหละไม่เห็นแปลก!!!
.
.
.
ทางด้านบ้านใหญ่ ในเวลาโพ้เพ้ด้านในดูจะสงบสุขดีเพราะอเดลให้คนเฝ้ารอบรั้วบริเวณบ้านตลอด 24 ชั่วโมง ทั้งด้านนอกและด้านใน ราวกับซ่อนอัญมณีล้ำค่าเอาไว้ด้านใน ส่วนเจ้าตัวก็รู้ดีว่าวันนี้นายเหนือหัวจะเผด็จศึกเสียทีหลังจากที่คุณฝ้ายจอมใจของตนหายดีแล้ว โดยล่วงรู้แผนของฝ่ายนั้นดี ถึงแม้จะเป็นแผนที่มีความเสี่ยงสูง แต่เค้าก็เลือกที่จะเชื่อมั่นในตัวของนายเหนือหัวผู้ชุบเลี้ยงเค้าให้เกิดใหม่ได้อีกครั้ง
“อีน้อยยยยยยยยยยยยยย! มึงไปทำอะไรมา!!!!” เสียงแว๊ดของป้าน้อมดังขึ้น
เมื่อเห็นสภาพของหลานสาวในสภาพสะบักสะบอมถูกใส่กุญแจมือกำลังถูกนำตัวออกไปขึ้นรถตำรวจที่จอดรออยู่หน้าบ้าน โดยมีคุณหญิงรสกรยืนเอามือทาบอกอยู่ตรงเชิงบันได
“เดี๋ยวนี้มันอะไรกัน ปล่อยเด็กคนนั้นก่อนสิ”
คุณหญิงเดินมากลางบ้านพร้อมกับคำประกาศิตที่ทำให้พลตำรวจสองนายต้องปล่อยแขนของน้อยออก ทำให้ร่างนั้นทรุดลงนั่งกับพื้นทั้งๆที่มือยังไขว้หลังอยู่ ชุดสีสันแสบทรวงของเธอตอนนี้ช่างไม่เข้ากับสภาพเนื้อตัวที่อ่อนเปลี้ยเพลียแรง เนื่องจากไม่ได้กินอะไรเลยมาทั้งวัน แม้กระทั่งน้ำสักหยด
“เธอคนนี้ ตั้งใจจะลอบวางยาคุณหญิงครับและได้รับคำสั่งมาจากคุณราชา” อเดลรายงานตามความเป็นจริงทำให้ป้าน้อมแทบจะเป็นลมตรงนั้นเสียให้ได้ ลำบากเด็กรับใช้สองคนที่อยู่ใกล้ๆต้องมาช่วยกันพยุงตัวเสียไว้ก่อนที่จะเป็นลมเป็นแล้งล้มไป
“คะ คุณหญิง นะ น้อยขอโทษเจ้าคะ ได้โปรด ขะ ขอน้ำให้น้อยกินสักหน่อยเถอะนะคะ”ป้าน้อมถึงแม้จะรู้นิสัยและสันดานหลานเธอดี แต่ก็ไม่อาจใจแข็งพอที่จะปล่อยให้หลานสาวที่เห็นกันมาตั้งแต่เกิดทรมานได้ ลงไปนั่งข้างๆคุกเข่ายกมือไหว้คุณหญิงอีกแรง
“คุณหญิงคะ อย่างน้อยถ้าจะลงโทษไอ้หลานไม่รักดีของน้อม ก็ขอให้เมตตามันสักนิด อย่างเอามันไปเข้าคุกเลยนะคะ ”
“บัว ไปเอาน้ำมา” สาวใช้โค้งรับ ก่อนจะสิ่งเข้าไปในครัว
โดยมีอเดลมองตามหลังอย่างเมินเฉย เพราะเค้าไม่มีสิทธิตัดสินใจแล้วจากนี้ เรื่องทั้งหมดปล่อยให้นายหญิงของบ้านเป็นผู้ชี้ชะตาของสาวใช้คนนี้เสียเอง เขาทำได้แค่มองดูและปฏิบัติตามคำสั่งเท่านั้น อย่างไรก็ตามจากนี้เขาจะไม่ให้สาวใช้ผู้นี้เข้าใกล้คุณหญิงอีกต่อไป
“ได้และค่ะคุณหญิง” คุณหญิงรับเหยือกน้ำเย็นมาถือไว้ในมือ ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้สองป้าหลานที่นั่งพนมมืออยู่งกๆ ก่อนจะส่งสายตาให้อเดลที่ยืนอยู่ข้างหลัง พาป้าน้อมออกไปก่อน
“คุณหญิงคะ…” ป้าน้อมจะพูดท้วงขึ้นด้วยท่าทางลำบากใจเมื่อเด็กรับใช้สองคน พากันเข้ามาพาป้าออกไปยืนทางอื่น คุณหญิงส่งยิ้มหวานปานนางอับสรผู้สง่างาม
“ฉันขอคุณอะไรกับยายน้อยหน่อยนะป้าน้อม ออกไปก่อนนะ” ป้าน้อมยอมยืนขึ้นและเดินไปอีกทางโดยถูกประคับประคองไปอย่างดี
คุณหญิงหันหลับมาก้มมองเด็กสาวรุ่นลูกของเธอที่สั่นงกไปด้วยความหวากกลัว ใบหน้าเปรอะเลอะไปด้วยเครื่องสำอางข้ามวันหลุดลอกไม่มีชิ้นดี ก่อนที่จะวางมือที่ประดับด้วยแหวนเพชรเม็ดเล็กๆ ลงบนศีรษะของยายน้อย ผ้าแพรสีชมพูอ่อนสัมผัสกับใบหน้าที่ก้มลงต่ำนั้นทำให้น้อยรู้สึกว่าตัวเองจะปลอดภัย
“ฉันไม่ดีกับเธอตรงไหนน้อย” เสียงนั้นสะท้านไปทั้งร่างของน้อย น้ำตาที่แห้งไปไหลอาบหน้าอย่างหมดอาย
“นะ น้อยขอโทษค่ะคุณหญิง น้อย … ฮึก น้อยมันเลว น้อยมันชั่ว น้อย นะ น้อย …”
“ก็จริง เธอมันสันดานไม่ดี ฉันรู้มาตลอด แต่ฉันคิดว่าเธอจะปรับตัวได้ ถ้าหากฉันให้ความรักกับเธอเหมือนลูก …ชุดที่เธอใส่อยู่ ฉันเป็นคนให้เงินไปซื้อ ข้าวที่เธอกิน ที่หลับที่นอน บ้านหลังใหญ่ งานการ ฉันเป็นคนให้เธอทั้งสิ้น … แต่เธอกลับ คิดจะทำร้ายฉัน”
น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความปราณี แต่กลับแข็งกระด้างไปพร้อมๆกัน แน่นอน คุณหญิงเป็นคนดูคนออก เธอรู้อยู่เต็มอกใครดีไม่ดีกับเธอ แต่เธอพยายามแล้ว พยายามที่จะมองโลกในแง่ดี หยิบยื่นความรักให้แก่ทุกคน โดยหวังว่า ความรักจะไม่หันหลับมาทำร้ายเธอเหมือนอดีตที่เธอเคยให้ความรักผิดคน และเธอเสียใจมาถึงทุกวันนี้ เพราะมันกำลังย้อมกับมาทำร้ายเธอให้ตายทั้งเป็น … พ่อลูกคิดจะฆ่ากันเอง มีแม่ มีเมียที่ไหนไม่หัวใจสลายบ้าง …
“นะ น้อย ขอโทษค่ะ น้อย … ฮึก”
“ทานน้ำซะ คุณตำรวจปลดกุญแจออกซะ บัวพาน้อยไปทานข้าวซะ” อเดลยืนสงบนิ่งอยู่ด้านหลังอย่างไม่ออกความคิดเห็นใดๆทั้งสิ้น ถึงแม้ในใจจะไม่เห็นด้วยก็ตาม
“คะ คุณหญิงให้อภัยน้อยแล้วใช่ไหมคะ”
“ใช่ … แต่ฉันจะไม่ให้เธออยู่ชายคาเดียวกับฉัน ฉันจะส่งเธอไปที่สถานสงเคราะห์ … ที่นั้นจะดัดนิสัยเธอ และถ้าฉันเห็นว่าเธอทำตัวดีขึ้น ฉันจะส่งเธอไปอยู่กับเพื่อนของฉัน”
“โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ คุณหญิง”
น้อยเอาหน้ามาแนบเท้าของคุณหญิงที่ยืนอยู่เหนือหัว และคิดว่าเธอผิดมามากแล้วสมควรแล้วกับโทษที่ได้รับ โชคยังดีแค่ไหนที่คุณหญิงไม่เอาเธอเข้าตารางในข้อหาหนักพยายามฆ่าและคนที่เธอพยายามฆ่าเป็นถึงคุณหญิงรสกรคนนี้อีกด้วย
คุณหญิงหลับตาลงก่อนจะหันหลังกลับ ปล่อยให้อเดลจัดการทุกสิ่งอย่าง เธอเดินมานั่งที่โซฟาในห้องรับแขก ก่อนที่ป้าน้อมจะปรี่เข้ามากราบแนบเท้าอย่างรู้บุญคุณ ภายในใจตอนนี้ เธอไม่ได้อยู่ที่นี้แล้วเพราะชีวิตของเธอเป็นเพียงเรื่องเล็กๆ แต่สิ่งที่เธอหวงอาทรเสียเหลือเกิน ทั้งเจ้าจอมลูกชายสุดที่รัก ฝ้ายลูกสะใภ้ที่ตนรัก สองแฝดที่น่ารักน่าชัง ป่านนี้จะเป็นอย่างไรกันบ้าง …
“ป้าน้อม ช่วยหยิบโทรศัพท์มาให้ฉันที”
“ได้ค่ะได้ คุณหญิงจะต่อสายถึงใครคะ”
“ราชา” เสียงนั้นเบาหวิวแต่สร้างความตกใจให้แก่ป้าน้อมเป็นอย่างมาก
“คะ คุณหญิง ไม่นะคะ”
“ทำตามที่ฉันบอกเถอะ ตอนนี้มันบ้าไปกันใหญ่แล้ว เห็นใจฉันหน่อยเถอะนะ พ่อฆ่าลูก ลูกจะฆ่าพ่อ ฉันทำใจไม่ได้” น้ำตาหยดใสปริ่มจากหางตา ก่อนที่จะหายไปในช่วงพริบตาเดียว หมดเวลาสำหรับน้ำตา ถ้าหากราชายอมตกลง จะไม่มีใครต้องหลั่งเลือด ต่อให้เธอจะเสียอะไรเท่าไหร่ เธอยอม …
“โถ่ คุณหญิงของบ่าว”
“คุณหญิงคิดจะทำอะไรครับ” อเดลเดินเข้ามาภายในห้องรับแขก ก่อนจะคว้าเอาโทรศัพท์ริมห้องมาถือไว้กันตัวเสียก่อน
“อย่าห้ามฉันอเดล”
“ผมไม่ได้รับคำสั่งมาเพื่อให้คุณหญิงเอาตัวไปเสี่ยงกับคนสติไม่ดีอย่างไอ้ราชา” เสียงเย็นชานั้นพูดออกมาอย่างไม่ไว้หน้าใครทั้งสิ้นเพราะถือว่าตนกำลังทำหน้าที่อย่างเคร่งครัด
“แต่ฉันเป็นนายหญิงของบ้าน เธอควรจะให้เกียรติในความคิดเห็นของฉัน” เสียงของคุณหญิงเริ่มดังขึ้น ก่อนที่อเดลจะได้ตอบอะไร เสียงดังกังวานของวัตถุบางอย่างก็ดังขึ้นพร้อมกับเสียงกรีดร้องด้วยความตกใจ
ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
“หมอบลง!!!!” อเดลพูดเสียงดัง ก่อนจะกระโจนเข้าไปรวบป้าน้อมและคุณหญิงรสกรให้ก้มหมอบลงหลบใต้โซฟา เพราะกระสุนนั้นกำลังสาดไปทั่วอณาบริเวณห้องรับแขกที่คิดว่ามีการคุ้มกันอย่างแน่นหนา!
อเดลแยกเขี้ยวคว้าเอาปืนสั้นที่แนบกายอยู่ตลอดเวลาขึ้นมากุมเอาไว้ในท่าพร้อมยิง ก่อนจะกำชับให้คุณหญิงและป้าน้อมค่อยๆคลานไปอยู่หลังโซฟา เพราะด้านหลังของโซฟามีช่องว่างเล็กๆและติดกับกำแพงพอดิบพอดี เมื่อเสียงปืนหยุดลง ช่วงขณะป้าน้อมและคุณหญิงก็ทำตามอเดลว่า ก่อนที่เสียงปืนจะสาดมาอีกครั้ง รอบนี้เป็นของฝ่ายอเดลเองที่ตั้งตัวยิงออกไปเมื่อเห็นจังหวะเอาคืน
กระสุนหัวตัดที่ยิงออกไปหลายนัดจนหมดแม็กของอเดลถูกเป้าหมายที่เพ่งเล็งเอาไว้ก่อนที่กระสุนนั้นเจาะผ่านร่างกลางลำตัวเข้าไปทำลายอวัยวะภายในอย่างรุนแรง …
เมื่อเหตุการณ์สงบลง อเดลวิ่งออกมาที่ลานห้องโถงในทันที สิ่งที่เขาเป็นเป็นอันดับแรกคือร่างวิญญาณของน้อยที่พยายามจะวิ่งหนีนอนจมกองเลือดอยู่ไม่ต่างจากลูกน้องของเค้าอีกจำนวนหนึ่งและเด็กรับใช้คนที่เคยเห็นหน้าถูกลูกหลงนั่งพับด้วยพิษบาดแผล ส่วนคนที่ไม่ได้เป็นอะไรต่างพากันตื่นตระหนกหาโทรศัพท์เพื่อที่จะเรียกรถพยาบาลหันจ้าละหวั่น
อเดลยืนมองบุคคลที่ไม่คุ้นหน้าคุ้นตาแต่การแต่งตัวเหมือนกับลูกน้องของเขามองดูเผินๆ แยกกันไม่ออก นับได้ 5 ศพ … พวกมันแฝงตัวเข้ามาได้ยังไง!!!!!
“พาคุณหญิงขึ้นไปบนห้อง ล็อกประตูหน้าต่างให้แน่นหนา จักกำลังเฝ้าทั้งด้านนอกและด้านใน ส่วนหนึ่งเรียกรถพยาบาล คนที่เหลือรวมตัวกันที่สนามหน้าบ้าน!!!!... เราจะจัดตั้งรับและเตรียมโจมตี …”
เสียงในตอนท้ายมีทั้งความคับแค้นใจ … พวกมันเปิดเกมศึกแล้ว นี้แค่บ้านใหญ่ที่มีเพียงคุณหญิงรสกร และฝั่งโน้นที่มีเจ้าจอมนายเหนือหัวที่สิงห์เฒ่าจ้องจะเอาชีวิตละจะเป็นยังไง ถ้าไม่ติดว่าต้องดูแลฝั่งนี้เค้าคงได้อยู่เคียงบ่าเคียงไหล่กับนายเหนือหัวของเขาแล้วแต่ก็นั้นแหละ หน้าที่คือหน้าที่ ที่จอมร้ายมอบหมายให้ แสดงถึงความไว้อกไว้ใจอเดลเป็นอย่างดี เขาแค่ต้องทำให้เต็มที่ในหน้าที่ตรงนี้แค่นั้นเอง ทำตามคำสั่งที่จะจำไปจนตาย
ต่อให้ต้องตายก็ต้องดูแลคุณหญิงรสกรให้ปลอดภัยให้จงได้!
.
.
.
-ฝ้าย-
“เรกกี้ถอยไป!!!!”
ผมตวาดลั่นเมื่อนายเรกกี้มาดักหน้าผมที่กำลังเดินไปขึ้นรถที่นายโบ้จัดเตรียมเอาไว้ อะไรกันนักกันหนา จะมาดื้อด้านอะไรเอาป่านนี้ นี้ก็ใกล้จะค่ำแล้วเดี๋ยวก็ฟ้ามืดกันพอดี!!!!
“ไม่ครับ! ผมไม่ยอมให้คุณฝ้ายไปไหนเด็ดขาด ผมได้รับคำสั่งให้ดูแลคุณให้อยู่ภายในบ้านนี้!”
“จะเล่นแบบนี้ใช่ไหม” ผมกัดฟันก่อนจะหันซ้ายหันขวา วิ่งไปขว้าสายยางเปิดน้ำได้ ก็สาดไปทั่วบริเวณ โดนไอ้พวกบ้าที่ขวางทางผมพวกนั้นพากันกระโดดหลบ ส่วนตัวผมก็วิ่งกระโดดเข้ามาในรถที่นายโบ้เตรียมไว้แล้ว ฮึ่ม!!!!! รู้ซะบ้างว่าพ่อเป็นใคร!!!!
“ออกรถ!” ผมออกคำสั่งลั่นก่อนที่รถจะเคลื่อนออกมาด้วยความเร็วแรง มีแต่นายโบ้นี้แหละที่เข้าใจผมมากที่สุด ดีมากเดี๋ยวจะให้จอมร้ายเพิ่มรางวัลให้นะ
“นายรู้ใช่ไหมว่าไอ้แก่อยู่ที่ไหน”
“ครับ อีกไม่เกิดครึ่งชั่วโมงก็ถึงที่ตั้งแล้วครับ”ผมพยักหน้าก่อนจะพิงพนักพักคอลง …
เฮ้อ เดี๋ยวขอไปเฉ่งไอ้สามีบ้าก่อนนะสองแฝด ยังไงรอฝ้ายแปปนึงนะ ผมไม่รู้หรอกว่าไปแล้วผมต้องเจอกับอะไรบ้าง แต่สิ่งเดียวที่ผมรู้ตอนนี้อ่ะนะ เป็นแฟนกันอะไรมันต้องร่วมทุกข์ร่วมสุขกันปะว่ะ ผมสบายอยู่ตรงนี้แต่ไอ้แก่ไปสาดกระสุนโป้งป๊างได้ยังไง ผมก็ไม่ใช่ว่าดูแลตัวเองไม่ได้ … ยังไงก็เถอะ ถึงปากจะบอกว่าโกรธแต่ผมก็เป็นห่วงมากๆเลยนะ … ทั้งไอ้แก่ ทั้งสองแฝด เมื่อไหร่ชีวิตผมจะลงตัวสักที และไหนจะไอ้พ่อบ้าที่ทิ้งผมไปอีก เมื่อไหร่เรื่องบ้าๆจะจบสักที
เอี๊ยด! ผมสะดุ้งเมื่อเสียงเสียดล้อดังขึ้นสนั่น นี้ผมหลับไปงั้นเหรอ
“คุณฝ้าย ถึงแล้วครับ”
“ผมหลับไปนานไหม”
“ตลอดทางเลยครับ คุณจอมอยู่ด้านในนี้แหละครับ” ผมพยักหน้าเหลือบมองโกดังขนาดใหญ่มีเรือจัดเก็บอยู่อีกด้านนึง ทั้งเรือที่ใช้ได้และซากเครื่องของเรือเก่าๆ มีเสียงคลื่นด้วย แสดงว่าอยู่ใกล้ชายฝั่ง มาทำอะไรที่แบบนี้นะตาแก่ ทำไมไม่กลับไปหาผมที่บ้าน … ลืมไป ผมดันทุรังจะออกมาเองนี้หนา …
… เฮ้อ โทรหาสองแฝดก่อนดีกว่า … เอ๊อะ ลืมเอาโทรศัพท์มาซะงั้น โอเครีบไปพาจอมร้ายกลับแล้วก็รีบไปหาสองแฝด แล้วค่อยคิดหาทางอื่นร่วมกับไอ้แก่นั้นเอาแล้วกัน
ผมเปิดประตูเดินลงจากรถทั่วบริเวณเต็มไปด้วยความมืดสนิทเมื่อยกนาฬิกาขึ้นดูก็เวลา 2 ทุ่มกว่าๆแล้ว มีเพียงแสงไฟที่จุดๆเท่านั้นที่ให้ความสว่างได้ บรรยากาศชื้นๆเหมือนฝนกำลังจะตกแบบนี้ผมไม่ชอบเลยให้ตายสิ
“คุณฝ้าย”
“ว่าไง” ผมขานรับนายโบ้ที่เดินมาด้านหลังของผมใน
ขณะที่ตัวเองกำลังยืนดูรอบข้างอย่างไม่ไว้วางใจนัก … ปกติจอมร้ายไม่ใช่คนวางใจอะไรง่ายๆแบบนี้ ไม่มีกำลังดูแลด้านหน้า … ไม่มีใครเลยสักคน และสถานที่แห่งนี้มันก็แปลกๆนะ หรือว่าเราจะมาผิดที่ ?
“ผมขอโทษนะครับ”
“พูดอะไร ดะเดี๋ยว!” ผมร้องลั่นเมื่อหันไปเห็นนายโบ้ยืนมองผมด้วยสายตาเย็นชา ด้านหลังมีใครไม่รู้ยืนขนาบข้างอยู่ด้วย ผมมองไม่ชัดมากี่คนกันแน่ พอจะแน่ใจว่าตัวเองอยู่ในอันตรายความรู้สึกหนักอื้อก็เข้ามาแทนเสียก่อน
ผลั๊ว!!!!! เสียงเนื้อกระทบดังสั่นโสนสมองของผม มันด้านชาไปหมด ก่อนที่สติของผมจะดับวูบไป … อะไรกัน ทำไมเป็นแบบนี้ …
.
.
.
“คุณจอม!!! ทำไมคุณอยู่นี้” เสียงของเรกกี้ดังลั่นบ้านเมื่อเห็นนายเหนือหัวของตนเดินเข้ามาภายในบ้านด้วยสภาพไม่สู้ดีนัก แน่ล่ะก่อนหน้านี้จอมร้ายต้องแวะทำอะไรหลายๆอย่างบวกกับความเป็นห่วงที่จุกอกจนแทบจะล้นทะลักออกมา
“มีอะไร ฝ้ายล่ะ สองแฝดล่ะ” จอมร้ายสะกิดใจเมื่อมองไม่เห็นจอมใจของเค้าและแก้มตาดวงใจทั้งสองดวง อยากจะขอโทษอยากจะกอดเอาไว้แนบอกจะแย่
“แฝดอยู่ด้านบนครับ ตะ แต่คุณฝ้าย …”
“มีอะไรเกิดขึ้น!”
เขาตวาดเสียงดังเมื่อสัมผัสได้ถึงบางสิ่งบางอย่างที่ไม่ปกติ เมื่อเรกกี้อ้ำอึ้งๆไม่ตอบเขาจึงวิ่งอย่างบ้าคลั่งร้อนอกร้อนใจอย่างที่ลูกน้องเค้าไม่เคยเห็นปรากฏมาก่อนขึ้นไปบนชั้นสอง และต้องชะงักเมื่อเห็นสองแฝดขุนพลกับขุนทัพใจชุดนอนตัวยาวปิดเข่าสีฟ้าและสีขาวยืนจับมือกันอยู่ระหว่างทางเดิน เมื่อเห็นว่าเป็นจอมร้าย ทั้งสองก็วิ่งเข้ามาหาอย่างไม่คิดชีวิต จอมร้ายกอดร่างน้อยๆของทั้งสองเอาไว้แน่นอย่างโล่งใจเมื่อรู้ว่าทั้งสองปลอดภัยดี
“ฝ้ายล่ะ”
“ฮึก ฝ้ายบอกจะออกไปหาคุณลุง ฮึก” ใจของจอมร้ายร้อนวูบวาบขึ้นมาในทันใด … จอมใจของเขาไม่อยู่ที่นี้ … ออกไปตามหาเขาในระหว่างทาง ก็น่าจะเจอกันแต่นี้ไม่ …
“ใช่ครับ ไปกับลุงโบ้ ฮึก ผมคิดถึงฝ้าย คิดถึงคุณลุง ผมพยายามบอกไม่ให้ทัพร้องแต่ผมก็ร้องเอง ผมขอโทษ” คำพูดเกินเด็กของขุนพลทำให้จอมฝ้ายใจอ่อนฮวบเขาขมวดคิ้วเป็นปมก่อนจะหันไปมองเรกกี้ที่ยืนมองอยู่ที่ชานบันได
ทั้งสองมองหน้ากัน ก่อนที่เรกกี้จะรู้หน้าที่ของตนดี เค้ารีบยกหูโทรศัพท์ติดต่อกับสำนักงานใหญ่เพื่อผสานขอข้อมูลของนายโบ้ให้มากที่สุด พร้อมทั้งคนจัดส่งตัวมาด้วย …
ขออย่าให้เป็นอย่างที่คิดเลย … จอมร้ายภวนาในใจ
====================
ฆ่ากันแบบนี้จะดาร์กเกินไปแล้ว งุยยยยยยยยยยยย
ขอโทษที่มาช้านะค่ะ วันนี้ได้เห็นด้านหลุดๆของจอมร้ายไป แต่ตอนนี้รับรองเฮียจัดหนัก
เจอกันตอนหน้าจ้า
ปล.สี่ตีนยังรู้พลาด นักปราชญ์ยังรู้พลั้ง
ฝากเพจนะจ๊ะ
ห้องเก็บนิยาย pa_pa
บุยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย 
หัวข้อ: SERVITUDE จำนองรักแลกหัวใจไอ้แก่จอมร้าย{ทักทายค่า}25/6/59 P.23 {END} (อ่าน 195374 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก