ว่าตรูใจร้ายใ่ช่ม่ะ เอาดี๊ เอาให้น้ำตาซึมไปเล๊ยยยย
มาทะแมะสู มาฮ้องให้นำกัน
ตอนที่ 31 (รึเปล่าว่ะ)หลังจากที่วางโทรศัพท์จากอิเจ้....ผมได้แต่สับสนกับตัวเอง....ผม...กล้าที่จะเสี่ยงรึเปล่า...คำถามนี้วนเวียนอยู่ในหัว เจ้...บอกให้ผมบอกรักพี่มาร์ช....แล้วมันจะดีแน่หรอ....ผมควรจะบอกรึไง....ถ้าบอกไปแล้วผมจะยอมรับสิ่งที่ได้รับกลับมารึเปล่า ...คำปฎิเสธ....ต่อให้มันฟังดูดี และนิ่มนวลแค่ไหน...คนที่ฟัง ยังไงก็...เจ็บ...ความคิดผมวนเวัยนไปมา...ท่าทีที่มีมา มันไม่เคยทำให้ผมมั่นใจได้ว่า...ผมบอกไปแล้วพี่เขาจะไม่....ปฏิเสธ... เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ของผมดังขึ้นอีกครั้ง ....ผมหยิบมาดู ก่อนจะกดรับแล้วกรอกเสียงลงไป
"ว่าไงเอก"
"เป็นไรวะเมลล์...ทำไมเสียงไม่ค่อยดีเลย"ผมยิ้ม ไอ้เอก...เพื่อนที่ดีที่สุดของผม...ยังคงห่วงอยู่เสมอ
"ไม่เป็นไรหรอก...ว่าแต่มึงเหอะมีอะไรรึเปล่า"
"ไม่มีอ่ะ...เมิงไม่มีอะไรจริงๆ นะ..เล่ามาก็ได้ เผื่อจะดีขึ้น"
"....."
"....."
"เอก...มึงเคยรักใครสักคนรึเปล่า" ไอ้เอกเงียบไปสักพัก
"....เคยสิ....ตอนนี้ก็ยังรักอยู่..."
"จริงดิ...ใครวะ"
"ไอ้เมลล์ ไม่ต้องมาทำเป็นอยากรู้เรื่องกรู ...เอาเรื่องมึงก่อน"
"555+ ...แล้วมึงเคยบอกเค้าม่ะ "
"....ไม่เคยหรอก...เพราะบางที...การแค่ได้รัก มันก็มีความสุขไม่ใช่หรอวะ...รักบางทีมันก็ไม่ใช่การได้ครอบครองนี่หว่า"
"โหยยย รู้ดีจังเลยนะเมิงงงง.....เมิงคงรักเค้ามากเนอะ"
"ใช่...กูรักเค้ามาก มากจนกูไม่กล้าที่จะเสียเค้าไป...หรือทำลายความสัมพันธ์ที่มีด้วยการบอกรัก..."
"...แล้วมึงไม่คิดจะลองมั่งหรอ"
" หึ...ไม่...เพราะกูรู้จักเค้าดี...กูรู้ว่าทันทีที่พูดไป...ความสัมพันธ์มัน จะไม่เหมือนเดิม....และนั่นมันเป็นสิ่งที่กูทนไม่ได้...กูยินดีที่จะได้รัก ...มากกว่าที่จะครอบครอง..."
"...เอก....บางทีแค่ได้รัก...ก็พอแล้ว...ใช่ไม๊?..."
"ใช่...แค่ได้รัก....โดยที่เค้าไม่จำเป็นต้องรับรู้...."
แอบรัก...........
ฉันชอบความรู้สึกของการได้ "แอบรัก" ใครซักคน
หนึ่งชีวิตของคนเราถ้าได้รู้สึกถึง..."ความรักแบบไม่ครอบครอง"บ้างก้อคงจะดีไม่น้อย
โลกคงไม่วุ่นวายไม่ยื้อแย่งไม่ครอบครอง และความรักก้อคงจะไม่"เห็นแก่ตัว"อย่างที่ดำเนินอยู่
ขึ้นชื่อว่า"แอบรัก"แล้วล่ะก้อ... ฉันเชื่อว่ามันไม่ใช่อาการที่ต้องการจะเปิดเผยตัว
ฉันเชื่อว่ามัน.....เป็นความสุขเกิดขึ้นได้ในมุมเงียบๆและปราศจากการครอบครอง
ความรักแบบเงียบกริบสอนให้คนปล่อยวาง และหัวใจอ่อนโยน....
ไม่ปรารถนาอะไรมากไปกว่าการได้รัก และมากที่สุดก้อคงจะเป็นแค่ให้อีกฝ่ายได้รับรู้ว่า ..."รัก"…
เท่านั้นเองที่ความรักต้องการ...
คงเหมือนกับไม้ขีดไฟแอบหลงรักดอกทานตะวัน...
สุดท้ายมันก้อต้องการแค่เพียงแค่ให้ดอกทานตะวันหันมองแสงอันน้อยนิดของมัน...
แม้จะเป็นแสงสุดท้ายที่ถูกจุดขึ้นเพื่อดับลงตลอดกาลก้อตาม .....
เชื่อไหม???... ฉันเคยรู้จักคนๆนึงที่แอบรักใครอีกคนได้นานเป็นปีๆ โดยไม่เคยแสดงตัวต่อความรักของเขา
หญิงสาวใช้โทรศัพท์เป็นสื่อแสดงความรู้สึกตลอดมา ...
ทุกคืน...เธอจะยกหูโทรหาเขาแม้บางครั้งด้วยคำพูดสั้นๆแค่ว่า"นอนหลับฝันดี"เท่านั้นก้อตาม
ชายหนุ่มไม่เคยเห็นหน้าเธอ ทั้งที่ความเป็นจริงนั้นเธออยู่รอบตัวเค้าตลอดเวลา....
...เธอเคยเดินผ่านเขาใกล้กันแค่เอื้อมมือคว้า แต่เขาไม่รู้จักเธอ...
...เธอเคยสบตาเขาแต่เขาไม่เห็นแววตาเธอ...
...เธอเคยยืนตรงหน้าเขาแล้ว(แอบ)ฟังเขาพุดคุยกับเพื่อนของเขา แต่เค้าไม่ได้พูดกับเธอ...
ทั้งหมดเป็นความสุขของหญิงสาว..."สุขที่ได้เห็นเขาโดยที่เขาไม่จำเป็นจะต้องเห็นเธอ"....
การติดต่อของเค้าและเธอสิ้นสุดลง ในวันที่ชายหนุ่มมีคนรักที่แสดงตัวอย่างชัดเจน....
เค้าเลือกที่จะรักคนอื่นเพราะในความคิดเค้า...หญิงสาวไม่มีตัวตน...
หญิงสาวห่างออกมาไม่อนุญาตให้ตัวเองเข้าใกล้เค้าอีก เธอคำนึงถึงความถูกต้องและ...ทุกอย่างย่อมมีเจ้าของเมื่อถึงเวลา
...ความรักของเธอบริสุทธิ์เกินกว่าจะทำร้ายใคร...
ในเมื่อชายหนุ่มเลือกที่ปักดอกไม้อื่นลงบนแจกันของเค้า....
ต่อให้เธอสวยงามกว่าดอกไม้ดอกนั้นเพียงใดเธอก้อไม่อาจแสดงตัวได้...
แต่เธออนุญาตหัวใจให้รักเค้าได้เท่าเดิมและคงจะไม่มากไม่น้อยไปกว่านี้ เพราะ....
"รักแท้"....สอนให้เธอมีความสุขได้ แม้....."ไม่ได้เป็นเจ้าของ" หรือ "ถูกครอบครอง" ...
และ "รักแท้" นี่เองที่จะทำให้ดอกไม้อย่างเธอไม่มีวันแห้งเหี่ยว...
"แม้ว่าเธอจะเป็นดอกไม้ไร้ชื่อ... ที่ไร้แจกันตลอดไป...ก้อตาม"
ผม ละสายตาจากข้อความที่ปรินท์บนกระดาษลวดลายสวยงาม ในร้านค้าขายของที่ระลึกเล็กๆ ...ก่อนจะตัดสินใจ ซื้อมันติดมือออกมา.....ปาย.....ยังคงเป็นสถานที่ที่เหมาะสำหรับมาคิดอะไร เพลินๆ ของผมเสมอ...ที่นี่สงบ...มีแม่อุ้ยผู้อารี...และบรรยากาศที่เงียบสงบ...ผม อยู่ที่นี่มาได้สองวันแล้ว....อิเจ้ผมคงโกรธที่ผมไม่ยอมทำตามแผนมัน....ตลก ดี...สุดท้ายผมก็ยังไม่กล้าอยู่ดี...ถึงเค้าจะรู้แล้วว่าผมรักเค้าก็เถอะ... ผมก็ยังคงทำใจไม่ได้อยู่ดีที่จะฟังคำปฏิเสธจากปากของเค้า...พี่มาร์ช....ตอน นี้พี่ทำอะไรอยู่นะ...ผมคิดถึงพี่จัง....ตอนนี้พี่คงกำลัง....ไปเที่ยวที่ ไหนสักที่...มีคนอยู่ล้อมรอบ...ต่างจากผม...ตอนนี้ผมอยู่คนเดียว...และไม่ อยากให้ใครมาล้อมรอบด้วย...
ผม หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู...มันยังปิดอยู่เหมือนวันที่ผมมา...จะมีใครโทรหาผมไม๊ นะ...คงเป้นไอ้เอก...อิเจ้...คนที่ยังห่วงผม นอกจากพ่อแม่...คงมีแค่นั้น...ผมนั่งเหม่อมองบรรยากาศขุนเขาด้วยความสงบ... มันสงบกว่าตอนที่ผมตัดสินใจมาที่นี่....ผมตัดสินใจเปิดโทรศัพท์....ดู..... ข้อความที่เข้ามาบอกว่าใครโทรหา เข้ามาอย่างรวดเร็ว....แน่นอน ว่าสองคนที่ผมนึกถึงต้องโทรเข้ามา...และ ไม่มีเบอร์...คนที่ผมเฝ้าคิดถึง...อย่างที่คิดไว้...พี่เค้าก็คงเฉยๆ กับการหายไปของผม...ผมก็เข้าใจอยู่...ยังไงผมก็ไม่มีค่าในสายตาพี่เค้าอยู่ แล้ว...
'พัก ผ่อนนะเมิง สบายใจเมื่อไหร่ก้กลับมา..เดี๋ยวกูคิดโปรเจครอ' ข้อความสั้นๆ ..แต่แฝงด้วยความห่วงใยจากไอ้เอก...อย่างน้อย ผมก็ยังมีเพื่อนที่ดี...มีพี่สาวที่แม้จะต๊องไปหน่อย...แต่ก็ยังคง...เป็น ห่วงผม....รึเปล่า? -*-ไม่มั่นแฮะ ไม่รู้ว่ามันห่วงหรือมันเคืองที่ไม่ทำตามแผนมัน...ยังไม่ทันคิดอะไรต่อ เสียงเรียกเข้าของผมก็ดังขึ้น ผมยิ้ม...อิเจ้....
"ว่าๆๆๆ"
"ว่าเชี่ยไรล่ะ...ไอ้เด็กเปรต...ไอ้เลว ไอ้เวรร ไอ้เชี่ยยยยยยยยยยย" -*- มาถึงก็ใส่ไม่ยั้งเลย
"อารายอ่ะเจ้ มาถึงก็ด่าเลยนะ"
" ไม่ต้องมาอารายเลยมึง...แมร่ง...ไอ้บ้า...ฮือออออออออออออออ ไอ้เด็กบ้า แมร่งงง ฮืออ ทำกูเป็นห่วง...เชี่ยยย ฮึ่กก อืออ แมร่งกูนึกว่าตายห่าไปแล้ว...แมร่งง ฮือออออออออออออ" -*- นี่ผมมีพี่หรือมีน้องครับ ร้องไห้ใส่ซะงั้น!
"โอ๋ๆ อย่าร้องๆเจ้ เป็นไร..ไหนบอกเมลล์ดิ๊ เงียบก่อนเร็ว"
"ฮึ่ก..ไอ้บ้า ไม่ต้องมาโอ๋กรูเลย...เชี่ยนี่.. ฮือออ...แม่ง...อยู่ๆ ก็หายไป แมร่ง..กูแม่ง...หา...ฮึ่กกก..หาตั้งนาน...ไอ้เชี่ยยย" จะร้องหรือจะด่า เอาสักอย่างได้ไม๊เนี่ย อิเจ้เอ๊ยยยย....
"เอ้าๆๆ ค่อยๆ พูดดิเจ้...พูดไปร้องไป เมลลืก็ไม่รู้เรื่องดิ..ไหนเงียบก่อนเร็ว"
"ฮือออออออออออออออออ...กู ขอ 5 นาที แปบๆๆๆๆๆ ฮือออออออออ ไอ้เชี่ยยย ไอ้เด็กเปรตตต ไอ้เลววววว" -*- ผมนั่งฟังมันด่าไปร้องไปอยู่สักพัก จนเจ้มันต้องสติได้แหละครับ
"ไอ้เมลล์...มึงอยู่ไหน....ทำไมจู่ๆ ก็หายไป กูตามหาแทบแย่ แม่ง กูนะ โทรตามจนมือจะหงิก ไอ้เด็กเวร "
"555+ เมลล์อยู่ปายอ่ะ เจ้...มาคิดอะไรเพลินๆ"
เราต่างคนต่างเงียบ...จนในที่สุด คนปลายสายก็ถามขึ้น
"...ทำไม..ถึงหนี..." ผมยิ้มให้โทรศัพท์
"เพราะรู้ว่าไม่มีประโยชน์....ที่จะพูดไปไงเจ้..."
"เมลล์...อยาก..เอ่อ...ตกลงมึงอยู่ปายใช่ม่ะ" -*- อะไรของเจ้วะ
"อ่ะฮะ...ทำไมอ่ะเจ้"
"รอกูอยู่นั่นนะ..เดี๋ยวกูไปหา บินตอนนี้ ถึงนู่นก็ เอ่อ...แปบนะ ไฟล์เร็วสุดกี่โมงวะอิกวาง...เออๆ ...ไปเว้ยย เก็บเสื้อผ้าให้กรูด้วย....เออๆ ไอ้เมลลืรออยู่นั่นนะ เดี๋ยวเจ้ไปหา"
"ห๊าาา มาทำไม"
"เอาน่าๆ กรูจาไปเที่ยว รอกรูอยู่นั่นละ" -*- ยังไม่ทันตกลง เจ้ผมมันก็วางไป...นี่จะไม่ถามผมมั่งเร๊อะ ว่าอยากให้มารึเปล่า? หลังจากอึ้ง ผมก็ได้แต่หัวเราะ ...เจ้แม่งบ้าได้ใจดีว่ะ...ยังไงก็คงต้องไปรับมัน...บางทีถ้ามันมาอยู่เป็นเพื่อน อาจจะดีก็ได้....
ไม่ นานเกินรอ อิเจ้ก็มาถึง...พร้อมด้วยองครักษ์...ก็เพื่อนรักเค้านั่นแหละครับ...หลังจาก หาที่พัก จัดข้าวของเรียบร้อย อิเจ้มันก็ลากผมไปนู่นมานี่ กับเพื่อนๆ มัน...เอ่อ...จะไม่ถามหน่อยเรอะ ว่าอยากไปรึไม่อยากไป -*- อันนั้นไม่เคืองเท่าไหร่...เคืองตรงที่มันเอาผมไปเป็นตากล้องครับ!!แถมมีการ งอนด้วยถ้าไม่ไป...เจ้กรู เอาแต่ใจจริงจริ๊งงงง แต่ก็ดีครับ ...อย่างน้อยมันก็ทำให้ผมลืม...เหตุผลที่ผมมาที่นี่....
จนกระทั่งวันที่ผมจะกลับ....เรานั่งอยู่ข้างกองไฟเล็ก....มีเสียงกีตาร์กับเสียงร้องเพี้ยนๆ ของเพื่อนเจ้ผมดังคลอ...เหมือนกับว่ามันถึงเวลา....ที่จะถาม...เจ้ผมเหมือนมองกองไฟ แล้วถามผม
"เมลล์....มีอะไรจะถามเจ้ไม๊" ผมนิ่งไป ก่อนจะตัดสินใจถาม
".....พี่มาร์ช...เป็นไงบ้าง..." เจ้ผมถอนหายใจ
"ก็ดีนะ...มันก้ห่วงแกอยู่...แต่ความรู้สึกมากกว่านี้.....ชั้นไม่รู้...."
"...งั้นหรอ...." ผมไม่รู้ว่าผมควรจะพูดอะไร หรือทำอะไร
"...แล้วแกจะเอาไง...." ผมนิ่งคิด ...ทบทวนสิ่งที่คิดมาตลอดเวลาที่อยู่ที่นี่...ประโยคที่เคยได้อ่าน ผุดขึ้นมาในสมอง '....ขึ้นชื่อว่า"แอบรัก"แล้วล่ะก้อ... ฉันเชื่อว่ามันไม่ใช่อาการที่ต้องการจะเปิดเผยตัว....ฉันเชื่อว่ามัน.....เป็นความสุขเกิดขึ้นได้ในมุมเงียบๆและปราศจากการครอบครอง...' ผมยิ้มให้กองไฟ...
"รัก...บางทีมันก็ไม่ต้องครอบครองนี่เจ้" เจ้ผมไม่ตอบอะไร แต่ผมสัมผัสได้ถึงแรงที่บีบตรงบ่า...เราต่างตกอยู่ในความคิดของตัวเอง
"กลับกรุงเทพ แล้วจะทำอะไรต่อ"
"ก็ไปทำโปรเจคจบมั้งเจ้....จะได้จบเร็วๆ..."
"อืมม ดีแล้ว....ยังไงแกก็มีชั้นนะ ...มีเรื่องอะไร ...โทรหาชั้นได้ตลอดเวลา"
"ขอบคุณคับเจ้..." ผมยิ้มให้เจ้และบอกออกไปจากความรู้สึกในใจ....เจ้ลากผมไปกอด....มันไม่ใช่อ้อมกอดของคนที่ผมต้องการ...แต่อย่างน้อย ผมก็ยังอบอุ่น....และรู้ว่ายังมีความอบอุ่นอยู่ไม่ห่างจากตัวผมเสมอ ...ผมปล่อยให้น้ำตาไหลเงียบๆ โดยมีพี่สาวของผม ลูบหัวอยู่..แผ่วเบา....ผมจะอ่อนแอแค่วันนี้....พรุ่งนี้ผมจะเข้มแข็ง....ไม่เสียน้ำตาอีกแล้ว...
TBC....
เล็ก สั้น ขยันซอย
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
