ชอบเรื่องนี้มากเลยคับ
อ่านแล้วแบบเข้าใจเลยว่า นี่แหล่ะสัจธรรมของมนุษย์
มีรักก็ต้องมีเลิก ยิ่งกับความรักที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว
แถมกับคนที่เป็นผู้ชายแท้ๆ อะไรๆ มันก็ดูจะเป็นอุปสรรคแล้วล่ะคับ
มาถึงตรงนี้ คนที่ผมคิดว่าน่าจะคบกับน้องเต้ได้คงมีแค่เพียงเซนเท่านั้น
เพราะไม่ว่า สองคนจะไปคบกับใครก็เหมือนกับจะลืมกันไม่เคยได้เลย
ต่างคนต่างเป็นคนสำคัญของกันและกันเสมอ
ยิ่งนิสัยที่พอเหงาไม่มีใครก็คิดถึงกันเองแบบนี้แล้ว
สุดท้าย ก็คงไม่พ้นต้องกลับมาคบกันเองเหมือนเดิม
ไม่เหนื่อยใจด้วย เพราะรู้จักกันดีอยู่แล้ว
อีกอย่างที่บ้านทั้งสองคนก็รู้จักกันดีอยู่แล้วใช่ไหมล่ะคับ
เราเข้าใจจิตใจของคนเขียนนะ
อารมณ์บางทีก็มีส่วนกับเนื้อเรื่อง ตอนเรามีความสุขตัวละครก็ดูจะมีความสุขไปด้วย
เวลาเราทุกข์จะมาทนเขียนให้มันจบแบบแฮปปี้แอนดิ้งได้ยังไง
ในเมื่อเรายังต้องทนเศร้า อยู่อย่างนี้ จบแบบนี้ก็ดีแล้วคับ
ผมว่ามันดูสมจริงมากที่สุดแล้ว
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวความรักในอีกรูปแบบหนึ่งคับ