หัวข้อ: คุณคนเดียวแต่เราสองคนByTRomance[ แจ้งเลขพัสดุ Box & คุณคนเดียว] P.1,39,40

[indy❣zaka]

อิคุณคนเดียวนี่มันประจำเดือนหมดแล้วใช่มั๊ยคะ!!!
อารมณ์แปรปรวนยังกะเป็นสตรีวัยทองเลยนะแก 

[gookgik]

อ่านแล้วหมั่นไส้คุณคนเดียวแทบอยาก ทำกับน้องขลุ่ยแบบนี้ได้ไง
อารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ ปากไม่ตรงกับใจ 

นายเอกเราน่าสงสารจริงๆ อ่อนแอ บอบบางมากๆ


ช่วงนี้กินมาม่าบ่อยแล้ว  อยากกินอะไรหวานๆ บ้างอ่ะ 

[@StaR@]

คุณคนเดียวคงจะสับสนมากจริงๆ
แต่ก็อยากให้เห็นใจขลุ่ยบ้างน่ะ
เป็นใครเจอเรื่องแบบนี้คงไปต่อไม่ถูก
แต่ไม่อยากให้เอามาลงกับขลุ่ยแบบนี้เลย
 

[sukie_moo]

คุณคนเดียวกำลังจะเข้าใจ ความรักของพ่อแล้วใช่ไหม

[parkii]

คุณคนเดียวหน่ะต้องหัดยอมรับความจริงซะบ้าง
ไมา่ใช่มัวแต่หลอก (ใจ) ตัวเองแบบนี้...
เพราะมันทำให้ใครอีกหลายๆ คนเจ็บปวด 
สงสารขลุ่ยอยากให้คุณคนเดียวรู้ใจตัวเองไวไว
ว่าที่เป็นอยู่ทุกวันนี้หนะ มันเรียกว่า รักเข้าไปไม่รู้ตัว

เป็นกำลังให้คนแต่ง  รอตอนต่อไปฮับ ^^

[astral]

คุณคนเดียวโง๊โง่ 

[PrinceGirlz]

คุณคนเดียวซึนรึเปล่าคะ รู้นะ แอร๊ยยยยย ;p

[Seiki]

สงสารคุณคนเดียวจริงๆ ไม่มีใครรักเลยในนี้ สงสัยมีแต่ ขลุ่ย ที่หลงรักอยุ่คนเดียว 

[จันทร์ผา]

^
^
^
^
นึกว่ามาต่อ

[Fanun]

คุณคนเดียวกำลังสับสนอยู่อันนี้เข้าใจ แต่ว่าเค้าสงสารน้องขลุ่ยอ่ะ

เป็นกำลังใจให้ค่า

[อิสระ]

ไอ้คุณคนเดียวหลอกตัวเองได้เก่งโครต
หรือจะเรียกว่าโง่ดีหว่า

[bbyuqin]

คุณคนเดียวนี่นะ...
ปากแข็งมากๆ อยู่ในช่วงกำลังสับสนแน่ๆ

[YunNie]

ว้าว ว้าว 

เป็นคนหนึ่งที่ซื้อหนังสือพี่เมฆ

และดีใจมากกกกกกกกกกกที่จะได้อ่านเรื่องนี้เวอร์ชั่นยาวอีกค่ะ

สบายใจได้นะคะ จะรอติดตามเสมอค่ะ สู้ๆ นะคะ 

[lasom]

ปากแข็งมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

[yunjaelover]

  ซับน้ำตาก่อนนะค่ะ อ่านรวดเดียวถึงตอนนี้ สงสาร ทั้งคู่จัง เมื่อไหร่คุณคนเดียวจะหลุดพ้นอารมณ์ ความรู้สึกนี้ได้นะ

Happy Valentine' s Day นะค่ะ 

[reborn23]

 :angry2:เพราะคุณคนเดียว

[Killua]

รอคุณคนเดียววววว แหะๆ

[ToffeE_PrincE]

ชอบบบบบ อ่ะ

ชอบพล็อต พระเอกอย่างงี้อ่ะ

หล่อ ดิบ เถื่อน แต่อ่อนโยน

 

 

[JAROEN]

ถึงกูจะร้ายย     แต่กูก็แอบรักโว้ย  อิอิ

[Seiki]

ตอนที่ 6

และแล้ววันนี้ก็ไม่ได้เป็นโรงเรียนตามคำสั่งประกาศิตอีกจนได้
ไข้หายสนิทแล้วแต่อาการอ่อนเพลียยังหลงเหลืออยู่บ้าง ความจริงวันนี้ขลุ่ยมีแรงพอที่จะไปโรงเรียนได้แล้ว แต่ปรอทวัดไข้ของคุณคนเดียวบอกว่ายังไม่หายดีเท่าไหร่ถึงได้นอนแกร่วเป็นนกน้อยในกรงทองแบบนี้

นกน้อยที่ได้รับอาหารและการดูแลเอาใจใส่อย่างเต็มเปี่ยม จะขาดก็แต่ความรักความผูกพันที่มันขาดออกจากกันไปนานแล้ว ปลายเทอมแบบนี้เป็นเวลาที่ควรจะต้องกระตือรือร้นให้มากที่สุด มหาวิทยาลัยคือปลายทางที่ทุกคนพยายามเอื้อมให้ถึง
ครั้ง หนึ่งขลุ่ยเองก็เคยรู้สึกแบบนั้นแต่ตอนนี้เริ่มไม่มั่นใจแล้วว่ามหาลัยคือ ความใฝ่ฝันหรือหนทางที่จะทำให้ตัวเองหลุดพ้นจากสภาพกาฝากอย่างทุกวันนี้กันแน่ ถ้าหากวันไหนที่คุณคนเดียวเบื่อที่จะแก้แค้นหรือหายโกรธขลุ่ยกับพ่อแล้ว

วันนั้นคงต้องออกไปผจญโลกภายนอกด้วยตัวเองสักที  เพราะคุณคนเดียวไม่อยู่บ้านถึงได้มีโอกาสมานอนฟังเสียงนกร้องแทนเสียงเครื่องปรับอากาศในห้องนอนคุณคนเดียวอยู่อย่างนี้ หลังจากแนบฝีปากวัดไข้เอากับหน้าผากอย่างคนเอาแต่ใจและสั่งไม่ให้ขลุ่ยไปโรงเรียนแล้ว ตัวเองก็หายออกไปจากบ้านจนป่านนี้แล้วยังไม่ได้ยินเสียงรถให้รู้ว่ากลับมาแล้วหรือยัง สภาพตัวเองทุกวันนี้เหมือนคนมีความผิดร้ายแรงติดตัว จะทำอะไรแต่ละทีต้องคอยระแวงว่าจะทำให้คุณคนเดียวขุ่นใจมั้ย คืนนั้นจะโดนทำโทษร้ายแรงแค่ไหน

ทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตตอนนี้แปรผันตรงตามความต้องการของคุณคนเดียวหมดเลย จากที่คอยวิ่งตามมาตั้งแต่ต้น กลายเป็นหยุดเพื่อฟังคำสั่งเท่านั้น ภายใต้ข้อบังคับที่แสนเจ็บปวดแต่บางเวลาก็ยังรู้สึกว่ามีความสุขมาฉาบทับ เหมือนอย่างที่ไม่สบายอยู่ตอนนี้ ทั้งๆที่ความจริงดังกรอกหูอยู่ทุกวันว่าคุณคนเดียวไม่พอใจและรำคาญที่ขลุ่ยป่วยและอ่อนแอไม่หายสักที ข้อบังคับทั้งหลายถูกตั้งขึ้นมาเพื่อให้ขลุ่ยหายไปชดใช้ความผิดได้เหมือนเดิม แต่ก็ไม่วายหลอกตัวเองว่า ภายใต้ข้อบังคับเหล่านั้นคุณคนเดียวยังหลงเหลือความห่วงใยต่อน้องชายคนนี้อยู่บ้าง สักนิดก็ยังดี

เสียงฝีเท้าที่ย่ำเข้ามาใกล้เรื่อยๆทำให้อดไม่ได้ที่จะหันหน้ากลับไปมอง ไม่ใช่คนที่กำลังกลัวแต่เป็นป้าแม่บ้านที่เดินมาพร้อมกับน้ำสำหรับสองที่และของว่างอีกหนึ่งจานใหญ่ๆ แก้วใบหนึ่งที่มีน้ำหวานสีแดงเหนือขอบน้ำสีสวยมีไอพวยพุ่งใต้ฝาที่ปิดสนิท ส่วนอีกแก้วเป็นน้ำชนิดเดียวกันแตกต่างกันที่ไอเย็นเกาะข้างแก้วจนขึ้นฝ้าขาวแค่นั้นเอง รอยยิ้มของคนสูงวัยกว่าทำให้อบอุ่นในหัวใจจนต้องส่งยิ้มกลับไป

“ใครจะมีแขกเหรอครับป้า”
“คุณขลุ่ยไงค่ะ”
“ผมเหรอครับ”
“ค่ะ มีเพื่อนมาหาบอกว่าชื่อแซคค่ะ”
“แล้วเค้าอยู่ไหนล่ะครับ”
“รออยู่ในบ้านค่ะ พอดีเพิ่งมีเด็กมาบอกว่าคุณขลุ่ยอยู่ที่นี่ ป้าให้คนไปตามมาเจอคุณขลุ่ยที่นี่แล้วนะครับ”
“จริงๆแค่มาบอกก็ได้ครับ ขลุ่ยไปหาเองก็ได้”
“ออกมาสูดอากาศข้างนอกบ้างก็ดีค่ะ อยู่แต่ในบ้านอุดอู้จะแย่ ป้าไม่ฟ้องคุณคนเดียวหรอกนะคะ”
“ขอบคุณครับ”

ป้าแม่บ้านดูจะเป็นเพียงคนเดียวที่เข้าใจทุกอย่างทะลุปรุโปร่ง รู้ว่าขลุ่ยกำลังกลัวอะไรและรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับขลุ่ยบ้าง รู้ เข้าใจ เห็นใจ แต่ช่วยอะไรไม่ได้มากไปกว่าให้กำลังใจและปลอบประโลม สิ่งเดียวที่ทำให้รู้ว่าบางเวลาที่อยู่ในสถานะกาฝากในบ้านหลังนี้ไม่ได้โดดเดี่ยวจนเกินไปก็คือป้าแม่บ้านและรอยยิ้มที่หมั่นส่งมาให้เสมอๆนี่แหละ

เห็นแซคเดินตามหลังเด็กในบ้านมาแต่ไกล สายตาสอดส่องสำรวจไปทั่วบริเวณที่เดินผ่านอย่างใคร่รู้ นี่เป็นครั้งแรกที่แซคได้มาเหยียบบ้านผู้ปกครองคนใหม่หลังจากที่เคยมาส่งแต่ไม่ได้เข้ามาในบ้านหลายครั้งแล้ว การที่เป็นคุณหนูคนล่าสุดในบ้านหลังนี้มองจากภาพนอกดูดีทุกอย่าง แต่นั่นมันก็แค่สิ่งนอกกายที่ส่งเสริมให้ดูดีขึ้นเท่านั้น เทียบไม่ได้กับความรู้สึกในใจเลยแม้แต่น้อย รอยยิ้มแต่เจือความขุ่นเคืองที่แซคส่งมาให้เรียกเสียงหัวเราะแรกในรอบสองสามวัน มานี้เลยก็ว่าได้ เด็กผู้ชายตัวโตๆที่กำลังค้อนใส่เพื่อนผู้ชายด้วยกันนั้นดูยังไงก็ไม่เข้า กับบุคลิกเลยสักนิด แซครู้ว่าขลุ่ยรักและบูชาคุณคนเดียวในฐานะพี่ชายแค่ไหน แต่ที่แซคไม่รู้คือขลุ่ยมองข้ามคำว่าพี่ชายไปนานแล้วและอีกอย่างที่แซคยังไม่รู้และจะไม่มีวันรู้คือขลุ่ยอยู่ในฐานะอะไรในบ้านหลังนี้เท่านั้นเอง

“ว่าไง”
“ว่าไงอะไรล่ะ ไม่ยอมไปเรียนเลยนะ เป็นห่วง”
“ก็ไม่สบาย”
“รู้แล้วล่ะว่าไม่สบาย แล้วนี่ดีขึ้นหรือยัง”
“ยัง”
“อ้าว ไหงเป็นงั้นล่ะ”
“แต่หายแล้วต่างหาก”
“หัดอำนะ เดี๋ยวจะโดนหนัก ไว้ให้หายสนิทก่อน แซคไม่อยากรังแกคนที่อ่อนแอกว่า”
“แล้วลมอะไรหอบมาถึงนี่”
“ลมที่ไหนกันล่ะ เรียกว่าพายุเลยดีกว่า มีรายงานกลุ่มน่ะสิ แล้วให้จัดกลุ่มละสองคนด้วยนะ แล้ววิชานี้แซคทำคนเดียวได้ที่ไหนล่ะ เวลาสอบกระทืบขาเก้าอี้ขลุ่ยทุกที ขลุ่ยก็รู้”
“มาสิจะช่วยทำ งานกลุ่มก็ต้องช่วยกันนั่นแหละถูกแล้ว”
“แซคพิมพ์เอง ขลุ่ยสรุปข้อมูลแล้วกัน ส่วนนี้เป็นแลคเชอร์ของวิชาที่ขลุ่ยไม่ได้เรียน การบ้านแซคส่งให้แล้ว”
“ขอบคุณมากค๊าบท่านแซค ไม่เสียแรงที่ลดตัวลงไปคบนะเนี่ย”

มะเหงก ที่ทิ้งลงมากลางหัวใช้แทนคำต่อว่าได้เจ็บตัวได้ดี โต๊ะญี่ปุ่นสีไม้โอ๊คตัวเล็กถูกใช้แทนโต๊ะเขียนหนังสือชั่วคราว หยุดเรียนไปวันสองวันกว่าจะจูนตัวเองให้เข้าที่เข้าทางก็ต้องใช้เวลาไม่น้อย ขนมในจานที่ป้าแม่บ้านเตรียมมาให้พร่องไปเกือบหมด แซคอ้างแค่ว่ากินฆ่าเวลารอ
เวลาผ่านไปรวดเร็วกว่าที่เคยรู้สึกจากแสงสว่างจ้าของดวงอาทิตย์ค่อยๆอ่อนแสงลง เสียงหรีดหริ่งเรไรเริ่มดังเข้ามาแทนเสียงนกร้องในตอนกลางวันแล้ว รายงานเสร็จลุล่วงไปเกินกว่าครึ่ง ยังพอมีเวลาถึงได้ค่อยๆทำแบบไม่รีบร้อนนัก แซคเองก็พิมพ์ไปกินไปทั้งขนมทั้งน้ำจะเติมเท่าไหร่ๆก็ดูเหมือนจะไม่พอ

“ยังไม่เสร็จกันอีกเหรอค่ะ”
เสียงป้าแม่บ้านดังมาก่อนตัวซะอีก

“ยังเลยครับแต่ไม่รีบ ป้ามีอะไรหรือเปล่าค่ะ”
“น้ำค้างเริ่มลงแล้วค่ะ ได้เวลาข้าวเย็นแล้วด้วย กินข้าวกันก่อนแล้วค่อยทำต่อในบ้านนะคะ คุณผู้ชายท่านนั่งรออยู่ที่ห้องนั่งเล่นแล้วค่ะ บอกให้ป้าตั้งโต๊ะแล้วเชิญเพื่อนคุณขลุ่ยด้วยนะคะ”
“เดี๋ยวขลุ่ยตามไปนะครับ ขอเอาของไปเก็บที่ห้องก่อน”
“ห้องไหนค่ะ”
“ห้องขลุ่ยครับ พรุ่งนี้จะไปโรงเรียนแล้ว”
“จะดีเหรอค่ะ”
“เดี๋ยวจะขอคุณคนเดียวเองครับ”
“ดีค่ะ รีบตามมานะค่ะ”
คนมาตามเดินกลับไปบ้านใหญ่แล้ว คนที่ยังยืนอยู่ตรงนี้ก็ควรจะก้าวตามไปติดๆเหมือนกันถ้าไม่ติดว่ามือมือแกร่งของใครอีกคนฉุดรั้งข้อมือเอาไว้
“มีอะไรเหรอแซค”
“ทำไมต้องขออนุญาตคุณคนเดียว”

จะต้องให้คำตอบนี้กับแซคว่าอะไรดีล่ะ จะให้บอกว่าชีวิตตัวเองขึ้นอยู่กับประกาศิตคุณคนเดียวมันจะน้ำเน่าไปมั้ย แต่ไม่มีคำตอบดีๆคำตอบไหนที่จะมีให้แซคเลยจริงๆ นอกจากจะให้ความเงียบสยบทุกสิ่งอย่างแล้วยังสาวเท้าออกมาจากตรงนั้นแบบลืมคิดไปเลยว่าแซคเป็นแขกที่จะต้องคอยเทคแคร์ แต่พอลองหันหลังไปดูค่อยโล่งอกมาอย่างน้อยแซคก็ค่อยๆเดินตามมาไม่ได้โกระอย่างที่ขลุ่ยนึกกลัวละนะ
ภาพที่ประมุขของบ้านนั่งอ่านหนังสือรอไม่ทำให้น่าหวั่นใจได้เท่ากับบนโต๊ะอาหารที่คิดว่าจะมีจานพร้อมอุปกรณ์อยู่แค่ 3 ชุด เท่ากับจำนวนคนที่คิดว่าน่าจะมีอยู่ตอนนี้ แต่กลับเป็นสี่ชุดอย่างที่ไม่ควรจะเป็น

ไม่ต้องหวั่นใจนานสิ่งที่กำลังกลับก็คลืบคลานเข้ามาทันที บุคคลทีสี่ที่หายไปจากบ้านตั้งแต่เช้าเดินหน้ามุ่ยเข้าห้องอาหารมาเป็นคนสุดท้าย แต่ไม่ใช่คุณคนเดียวเท่านั้นที่เดินเข้ามา ด้านหลังยังมีผู้หญิงที่เคยเห็นหน้าบ้างแล้วแต่เห็นไกลๆเดินตามเข้ามาด้วย พร้อมๆกับบนโต๊ะอาหารมีจานและอุปกรณ์ชุดที่ห้าเข้ามาเสริม
คำทักทายระหว่างประมุขของบ้านและแขกใหม่ที่มาเยือนทำให้รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นส่วนเกินอย่างช่วยไม่ได้ คำว่ากาฝากที่ชอบตอกย้ำตัวเองเหมือนจะแจ่มชัดในมโนสำนึกขึ้นมาอีกเท่าตัว ทั้งๆที่ไม่มีสิทธิ์จะรู้สึกอย่างนี้เลยสักนิดแต่ก็ห้ามใจไม่ได้
แซคนั่งข้างๆทางด้านขวามือ ฝั่งตรงข้ามเป็นคุณคนเดียวที่ปลายตาขุ่นเคืองมาให้เห็นแค่แวบเดียว แล้วเปลี่ยนไปเป็นดูแลคนที่มาด้วยต่อ ฝั่งตรงข้ามแซคเป็นแฟนคุณคนเดียวที่ส่งยิ้มหวานแจกจ่ายให้ทั่วทั้งโต๊ะ
ยอมรับแบบหน้าชื่นอกตรมเถอะขลุ่ย เค้าทั้งคู่เหมาะสมกันในทุกๆด้าน ชายหนุ่มหญิงสาวที่กำลังตักกับข้าวให้กันนั้นคือความจริงที่ต้องท่องจำให้ขึ้นใจมากที่สุด

“เป็นไงบ้างขลุ่ย ขาดเรียนจนเพื่อนต้องมาตามเลยเหรอ”
“มีรายงานคู่ครับ แซคเลยขนมาทำที่นี่”
“ตามสบายเลยนะ มาทำการบ้านอ่านหนังสือได้ตามสบายเลย”
“ขอบคุณครับ”
คำขอบคุณนี้ไม่ได้พูดออกไปเองหรอก แต่เป็นแซคที่พูดออกไปพร้อมพนมมือไหว้
“เทอมสุดท้ายกันแล้วสินะ คิดกันหรือยังว่าจะเรียนมหาลัยไหนกันดี ขลุ่ยล่ะวางแผนหรือยัง”
“กำลังดูๆอยู่เลยครับ ผมเบื่อกรุงเทพแล้ว อยากออกต่างจังหวัดกำลังดูอยู่ว่าจะขึ้นเหนือหรือลงใต้ดี ส่วนขลุ่ยนี่ไม่รู้ครับผมว่าจะชวนไปเรียนด้วยกันไม่รู้จะสนใจมั้ย”
“อืม ลุงว่าเชียงใหม่ก็ดีนะ อากาศดีของกินอร่อยบรรยากาศนุ่มนวลไม่เร่งรีบแบบกรุงเทพ ขลุ่ยคิดว่าไงล่ะสนใจมั้ย”
“ครับ”

ความจริงแล้วตกอยู่ในฐานะอย่างนี้เลือกอย่างที่ใจต้องการมากไม่ได้หรอก ไม่ได้ใช้เงินพ่อเรียนอีกต่อไปแล้ว แค่คุณลุงยื่นมือมารับภาระเลี้ยงดูและให้การศึกษานี่ก็ไม่รู้จะตอบแทบครอบครัวนี้ยังไงดีแล้ว ไหนพ่อยังจะมาเป็นต้นเหตุให้ต้องเกิดเรื่องร้ายๆอีก
“เรียนอย่างที่อยากเรียนนะขลุ่ย ไม่ต้องห่วงเรื่องค่าใช้จ่าย เรียนให้เต็มที่จะเรียนสูงแค่ไหนก็ได้แล้วอย่าลืมมาช่วยลุงทำงานนะ”
“ครับ ขอบคุณครับคุณลุง”

เสียงช้อนกระทบจานดัง “เคร้ง”ใหญ่ ทั้งโต๊ะกินข้าวสะดุ้งเฮือก เห็นจะมีแต่ประมุขของบ้านเท่านั้นที่ยังนั่งหลังตรงเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น วงแตกทั้งๆที่เพิ่งจะเริ่มกินข้าวกันไปได้ไม่เท่าไหร่ แต่แผ่นหลังคุณคนเดียวก็หายไปจากห้องกินข้าวแล้วเหมือนกัน
ไม่รู้คุณคนเดียวโกรธใครแต่สุดท้ายมันก็ต้องถูกระบายใส่ขลุ่ยคืนนี้แน่ๆ ไม่มีหนทางหลีกหนี มีแต่จะต้องเตรียมตัวยอมรับสิ่งที่ต้องเกิดเท่านั้น

“ขอโทษนะแซค”
“ไม่เป็นไรหรอก เค้าอารมณ์ไม่ดีเหรอ”
“ไม่รู้สิ”
สาเหตุน่ะขลุ่ยไม่รู้หรอก ไม่เคยรู้ว่าคุณคนเดียวเป็นอะไร มีแต่ผลลัพธ์เท่านั้นแหละที่ขลุ่ยรู้

“อย่าถือสาเลยนะ กินกันต่อเถอะลูก หนูเมย์ก็ไม่ต้องตกใจไปนะปล่อยไปก่อนเดี๋ยวก็ปกติ อารมณ์ของคนเอาแต่ใจน่ะ”
“ค่ะ คุณลุง”

ดูท่าทางแฟนคุณคนเดียวจะตกใจกับเหตุการณ์ที่ผ่านมาอยู่มาก คงไม่เคยเจอคุณคนเดียวโหมดอารมณ์นี้แน่ๆ วงข้าวยังมีต่อไปตามปกติแต่ไม่มีใครอารมณ์ปกติเลยสักคน คุณลุงเองก็คงจะมีเรื่องให้ต้องคิด เพียงแต่เก็บอารมณ์ได้ดีกว่าใครๆเท่านั้นเอง แซคก็ขยุกขยิกสะกิดสีข้างเหมือนอดใจไม่ไหวอยากจะรู้เรื่องนี้ให้ได้ ส่วนแฟนคุณคนเดียวไม่รู้เหมือนกันว่าคิดอะไรอยู่แต่เค้าก็ชำเลืองมาทางนี้ตลอดเวลา อาจจะเห็นท่าทีของแซคก็ได้
“ลุงอิ่มแล้ว ขึ้นไปพักผ่อนก่อนนะ”
ดูเหมือนทุกคนจะประคองสถานการณ์เพื่อรอเวลานี้อยู่แล้ว ทันทีที่คุณลุงลับหลังไปจากห้อง ทุกคนที่เหลือก็แทบจะวางช้อนพร้อมกัน
“น้องขลุ่ยคือลูกของเพื่อนคุณลุงที่เสียชีวิตพร้อมแม่คุณคนเดียวใช่มั้ยค่ะ”
“ครับ”
“งั้นก็คงจะสนิทกับคุณคนเดียวมากสินะ”

ไม่ มีคำตอบอะไรออกมาจากลำคอที่ตีบตัน เมื่อก่อนขลุ่ยเคยเป็นน้องชายที่สนิทกับคุณคนเดียวน่ะใช่ แต่ตอนนี้ระยะห่างที่เกิดขึ้นมาหลังจากวันนั้นมันจะเป็นแค่ระยะห่างที่รอวัน เข้ามาใกล้เหมือนเดิมหรือจะเป็นเส้นทางคู่ขนานที่ไม่มีวันจะมาเจอกันได้ก็ ไม่รู้ มีแค่คุณคนเดียวเท่านั้นที่ให้คำตอบนี้ได้ เคยวิ่งตามคุณคนเดียวอยู่ยังไงก็ยังวิ่งตามอยู่อย่างนั้น มันมีอะไรที่มากกว่าความรักที่เปิดเผยไม่ได้ แค่นี้ก็ยังไม่รู้เลยว่าจะหลุดออกมาจากกรอบสายตาเย็นชานั้นยังไง

“ขลุ่ยไปทำงานกันต่อเถอะ เดี๋ยวดึก”
“อือ ไปสิ ขอตัวก่อนนะครับ”

รู้ตัวดีว่าไร้มารยาทกับแฟนคุณคนเดียวแค่ไหน แต่ถ้าจะให้อยู่ต่อไปก็มีแต่ความเงียบเท่านั้น เพราะขลุ่ยไม่มีคำตอบอะไรให้ ไม่รู้เลยว่าควรจะตอบคำตอบนั้นยังไงดี ดีนะที่เส้นทางไปเรือนป้าแม่บ้านไม่ไกลมาก ไม่งั้นแซคคงจะซักฟอกจนขาวแบบไม่ต้องขอแรงไฮเตอร์เลยแน่ๆ กว่าจะเบี่ยงเบนประเด็นมาคุยเรื่องอื่นได้ก็เกือบหลุดความอ่อนแอออกไปให้ เพื่อนเห็นตั้งหลายครั้ง อยู่ที่โรงเรียนแซคเป็นเหมือนเด็กที่ก้าวร้าวเกเรและชอบโวยวาย ใครๆก็มักจะแววว่าแซคเป็นบอดี้การ์ด แต่ความจริงแล้วแซคเป็นคนละเอียดอ่อนและเอาใจใส่เพื่อน ดูอย่างที่คอยทำการบ้านและจดแลคเชอร์ให้ตอนไม่ได้ไปเรียนสิ ไหนจะยอมลงทุนเดินทางมาหาถึงบ้านเพื่อช่วยกันทำรายงานอีก จริงๆแล้วแซคทำเองคนเดียวก็คงจะได้แต่ที่แซคมาหานี่ก็คงจะมาดูให้เห็นด้วยตา ตัวเองว่าขลุ่ยเป็นยังไงบ้าง อย่างน้อยการที่ต้องมานั่งทำงานด้วยกันก็เป็นเหมือนทวนบทเรียนให้ทันเพื่อน คนอื่นละนะ

เวลาผ่านไปรวดเร็วจนเลยเวลาขึ้นบ้านใหญ่ไปมาก พอส่งแซคขึ้นรถเสร็จขาก็อ่อนแรงขึ้นมาซะเฉยๆ ทางสั้นๆที่แค่เดินไปก็ใช้เวลาไม่เท่าไหร่ก็ดูจะไม่ทันใจเสียแล้ว สูดหายใจเข้าปอดลึกยาวก่อนจะจ้ำอ้าวสลับวิ่งให้ไปถึงบ้านใหญ่ให้เร็วที่สุด


บ้านทั้งหลังเงียบและมืดสนิท ถึงจะไม่ใช่เวลาเข้านอนแต่ทุกคนคงจะแยกย้ายกลับไปห้องตัวเองกันหมดแล้ว มีแต่แสงไฟสลัวๆที่คอยส่องให้พอมองเห็นทาง ประตูบานใหญ่ที่ต้องเปิดเข้าไปทุกวันอยู่ใกล้แค่เพียงสาวเท้าไม่กี่ก้าวก็ถึง แต่สำหรับวันนี้ขลุ่ยอยากให้ประตูบานนั้นอยู่ไกลแบบไม่สิ้นสุด ไม่รู้เลยว่าแค่เพียงเปิดเข้าไปแล้วอะไรจะเกิดขึ้น หยุดยืนทำใจอยู่หน้าประตูไม้บานกว้างอยู่เนิ่นนาน สูดลมหายใจและระบายออกมาหลายต่อหลายครั้ง แต่ความกลัวก็ไม่ได้ลดน้อยลงเลย


ปัง!!


“โอ้ยยยยย”


เสียงประตูบานใหญ่กระแทกเข้ากับกรอบวงกบไม่น่าตกใจเท่าแรงกระชากที่ข้อมือ ขลุ่ยไม่ได้เปิดประตูบานใหญ่ด้วยตัวเอง ทั้งหมดถูกกระชากด้วยมือคุณคนเดียวพร้อมกับร่างของขลุ่ยที่มือใหญ่ดึงรั้งเข้ามา แผ่นหลังกระทบกับบานประตูจนเจ็บร้าว ใบหน้าคุณคนเดียวที่มองมาแข็งกร้าวจนน่ากลัว แววตาดุดันเหมือนใครไม่รู้ที่ขลุ่ยไม่เคยรู้จัก

“เชื้อไม่ทิ้งแถวจริงๆด้วยสินะ ร่านเหมือนกันไม่มีผิด”
“คุณคนเดียวหมายถึงอะไรครับ”
“ไม่เจอกันแค่วันสองวันมันจะตายเลยเหรอ ถึงได้มาหากันถึงบ้านขนาดนี้”
“แซคเอางานมาให้ครับ”
“แล้วไอ้ที่จะขึ้นขี่กันอยู่ในศาลานั่นเรียกว่าอะไร ห๊า ไอ้ที่ได้อยู่ทุกคืนๆมันยังไม่พอเหรอ ที่ใจดีด้วยว่าเห็นว่าป่วยนี่ไม่ใช่ที่ต้องการสินะ ทำไมไม่บอกล่ะว่าอยาก จะได้สนองให้”
“ไม่ใช่นะคุณคนเดียว มัน มะ.................อื้อ”


ถ้าหยุดฟังเหตุผลก็คงจะไม่ใช่คุณคนเดียว ไม่มีคำอธิบายใดๆหลุดออกจากปากเพราะมันถูกปิดด้วยปากอีกคู่หนึ่งแล้ว แรงบดขบย้ำจาบจ้วงจนรับรู้รสคาวคละคลุ้งอยู่ในปาก ลิ้นที่เกี่ยวพันกันไม่มีโอกาสได้ถอยหนี แค่เพียงกระชากปลายลิ้นหลบก็ถูกอีกปลายดิ้นดึงรั้งเอาไว้ก่อนจะดูดกลืนเนื้อนิ่มจนแทบลืมหายใจ มือหนาปะป่ายไปทั่วแผ่นหลังก่อนจะวนมาหยุดนิ่งเนิ่นนานที่ปลายยอดยก แรงสะกิดบดบี้ทำให้รู้สึกเสียวกระสันแล่นขึ้นมาถึงกลางหลัง ปลายลิ้นสากร้อนลากผ่านซุกไซ้ซอกคอก่อนจะโหมจูบดูดเม้มทิ้งรอยไว้ทั่วทั้งแผ่นอก ทั้งเจ็บทั้งเสียวซ่าน น้ำตาที่รินไหลกลั่นออกมาจากหลากหลายอารมณ์ โกรธ เสียใจ และสุดท้ายก็ต้องพ่ายแพ้ให้แก่ธรรมชาติของกามอารมณ์ คุณคนเดียวรู้จุดอ่อนของขลุ่ยดีทุกจุด รู้ดีว่าเสียงครวญครางด้วยเสียวซ่านนั้นมาจากปลายลิ้นที่เลียวนรอบยอดอกจนแข็งเป็นไต เสียงครางครึมร้องพอใจเมื่อเสียงกรีดร้องแสดงความเจ็บปวดที่ฟันขบย้ำที่ยอดอกจนเกิดรอยแดงสดชัดเจน

ถึงมันจะเป็นความสุขสมบนความเจ็บปวดที่ต้องพบเจออยู่ทุกวัน ถึงแม้จะเป็นอย่างนั้นคุณคนเดียวและขลุ่ยก็มาไกลเกิดกว่าจะกลับไปตั้งต้น ใหม่ได้แล้ว ฝืนต่อต้านไปก็เท่านั้น สุดท้ายทุกอย่างก็ต้องเป็นไปตามความต้องการของคุณคนเดียว เสื้อยืดบางๆที่ใส่ติดตัวมาเพียงตัวเดียวถูกถอดออกพร้อมๆกับเสื้อของคนถอด ที่ไม่เสียเวลาริดกระดุมทีละเม็ดให้มากความ กางเกงนอนยางยืดขายาวก็ถูกมือหนาร่นลงเป็นชิ้นต่อมาก่อนจะใช้ปลายขาเกี่ยว รั้งให้พันจากตัว คุณคนเดียวยังเหลือกางเกงแต่ขลุ่ยไม่เหลืออะไรติดตัวเลยสักชิ้น สายตาลามเลียลากผ่านตั้งแต่หัวจรดเท้า นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ถูกสำรวจร่างกาย แต่ก็ไม่ใช่บ่อยครั้งที่คุณคนเดียวจะมองมาด้วยแววตาโกรธแค้นแต่ก็ต้องการ ร่างกายนี้ไปพร้อมๆกัน สิ่งที่ทรยศที่สุดคงไม่พ้นท่อนเนื้อที่ตั้งชันน่าบัดสีของตัวเอง ปากบอกว่าอย่าบอกว่าให้พอ พร่ำร้องขอบอกว่าเจ็บแต่ท่อนเนื้อและอารมณ์ความต้องการไม่เข้าข้าง ชูชันบ่งบอกว่าต้องการปลดปล่อยจนคนที่มองดูต้องเหยียดยิ้มดูหมิ่นเหยียดหยามก่อนจะฝังใบหน้าลงมาคลุกเคล้ากับกลุ่มไหมสีดำ มือรูดรั้งท่อนเนื้อจังหวะเร็วช้า สมองขาวโพลนจนไม่รู้ว่าตัวเองส่งเสียงน่าอายอย่างไรออกไปบ้าง เหมือนคุณคนเดียวต้องการลงโทษให้ขาดใจตายมือที่คอยให้จังหวะรูดขึ้นลงจึงเปลี่ยนเป็นครอบครองด้วยปากและลิ้น เลียขึ้นลงสลับดูดชิมน้ำที่ปริ่มออกมาที่ปลายยอด เสียงจ๊วบจ๊าบทำให้ลืมหมดสิ้นทุกสิ่งอย่าง ไม่รู้เลยว่าบั้นทายถูกนิ้วร้อนแหวกหาช่องทางรักตั้งแต่ตอนไหน

“โอ๊ย จะ เจ็บครับคุณคนเดียว”
นิ้วเพียงนิ้วเดียวที่หลุดรอดเข้าไปแต่ความเจ็บแสบกลับพุ่งทะยานขึ้นสูงแข่งกับความเสียวซ่านที่ปลายลิ้นมอบให้

“เจ็บแหละดีจะได้จำได้ว่าใครเป็นเจ้าของ”

“โอ๊ะ โอ๊ย”

นิ้วที่สองและสามตามเข้าไปเหมือนจะตอกย้ำความผิดที่ไม่รู้ตัวเลยว่าวันนี้ทำอะไรลงไปให้คุณคนเดียวโกรธได้ขนาดนี้ เจ็บปวดเหมือนบั้นท้ายจะแยกออกจากกัน แสบร้าวจนลืมรู้สึกถึงความซ่านเสียวที่อีกคนกำลังปรนเปรอให้

“ปากบอกว่าเจ็บแต่ตอดรัดขนาดนี้จะให้เชื่อได้ยังไงห๊ะขลุ่ย บอกมาว่ามีอะไรที่เชื่อได้บ้าง นอกจากชั้นแล้วยังมีใครได้เข้าไปอีก บอกมา บอกมาสิ

“ไม่มีครับ ไม่มีใคร ไม่เคยมี”

คำแก้ตัวคงไม่มีความหมาย คุณคนเดียวโกรธยิ่งกว่าทะเลคลั่งขนาดนี้ ต่อให้เขื่อนที่แข็งแรงแค่ไหนก็พังลงมาได้ง่ายๆ ตัวถูกจับให้หันหลังคุกเข่ากับเบาะนุ่มหัวเตียงเป็นที่ยึดเหนี่ยวอย่างเดียว ในตอนนี้ ไม่มีโอกาสมองเห็นเลยว่าอีกฝ่ายกำลังจะทำอะไรกับร่างกายของตัวเองแต่มีอีกคน เป็นเจ้าของ ท่อนเนื้ออันมหึมาที่ใหญ่โตกว่านิ้วทั้งสามถูกใส่เข้ามาแทนที่ ความแสบร้าวค่อยๆเพิ่มขึ้นเมื่อส่วนปลายพยายามจะสอดแทรกเข้าไปและความเจ็บ ปวดครั้งสุดท้ายก่อนจะกลายเป็นปวดหนึบไปทั้งร่างเมื่อคุณคนเดียวทิ้งจังหวะ ลงไปสุดแรงจนมันฝังมิดด้าม นอกจากความเจ็บปวด มือและขาสั่นเทิ้มแล้วก็ไม่รู้สึกอะไรอีกเลย

“อย่าเกร็งสิ อยากตายหรือไง”
คำสั่งคำรามรอดไรฟันมาอีกแล้ว แต่มันไม่ง่ายเลยที่จะทำได้ กัดฟันผ่อนลมหายใจเข้าออกจนความอึดอัดเริ่มผ่อนคลายลง เริ่มรับรู้ถึงความอุ่นร้อนของแท่งเนื้อที่อยู่ข้างใน แรงขยับเริ่มขึ้นช้าๆ ปากและลิ้นของคุณคนเดียวเริ่มทำงานอีกครั้ง ใบหูและแผ่นหลังถูกลิ้นร้อนลากไล้และดูดเม้ม ความเสียวซ่านเข้ามาแทนที่ความเจ็บปวด จูบดูดดื่มเร่าร้อนเหมือนตีกลองชัยเริ่มทัพ แรงขยับจากด้านหลังเริ่มเร็วขึ้น เสียงร้องสอดประสานกันจนไม่รู้เสียงใครเป็นเสียงใคร ปลายทางถูกชักนำไปถึงไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ทั้งเจ็บปวด สุขล้น เร่าร้อนและรุนแรงหมุนวนกันอยู่บนเตียงกว้าง ทุกอย่างขาวโพลนเหมือนอยู่ในห้วงอวกาศหรืออะไรสักอย่าง
สติสุดท้ายเหมือนจะรับรู้แค่ว่ากำลังถูกอีกฝ่ายกกกอดและพรมจูบไปทั่วทั้งตัว เหมือนคุณคนเดียวจะพร่ำบอกอะไรสักอย่างที่ขลุ่ยจับใจความไม่ได้ แล้วทุกอย่างก็ดับวูบลง

[KOWPOON]

    จิ้มก่อนอ่าน   คุณคนเดียวมาแล้ว คิดถึงแทบแย่อ่ะ   

[@StaR@]

ตอนนี้จบตอนแล้วใช่มั้ย ไม่ได้เม้นท์ใช่มั้ย
แต่ที่รู้ๆอยากกระทืบคุณคนเดียวมากๆเลย
พี่ท่านแกเล่นไม่ฟังอะไรเลยทำอย่างเดียว
สงสารก็แต่น้องขลุ่ยของเราเนี้ยแหละโดนตลอด
นี้ขนาดเพิ่งจะหายไข้น่ะโดนอีกแล้ว
 

[urmein]

คุณคนเดียวววว หวงใช่มั้ยล่ะ
ขลุ่ยทนก่อนนะ 
สักวันคุณคนเดียวคนเดิมจะกลับมา

[KOWPOON]

คุณคนเดียวแกล้งขลุ่ยอีกแล้วอ่ะ   น่าสงสารขลุ่ยจังเลยอ่า  คำว่าอ่อนโยนอ่ะมีมั้ยห๊ะ

[pae666]

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก เค้าสงสารขลุ่ยอ่ะ คุณคนเดียวทำเกินไปแล้วน๊าาาา

ชักติดใจเรื่องนี้แล้วค่ะ ขอบคุณTromance นะคะ ^________^

[อิสระ]

เมื่อไหร่ขลุ่ยจะหลุดพ้น
ไอ้คุณคนเดียวสักวันเหอะมันจะเสียใจเพราะการกระทำของตัวเอง

[roseen]

บอกว่าเกลียดคนอื่น  น่าจะเกลียดตัวให้มากๆนะไอ้คุนเดียว  ต่อไปไม่น่าจะเหลือใครที่ให้ความรู้สึกดีๆด้วย
เกลียดแต่ทำซะเอง  ควายไร้ความรู้สึกรัก

[kinjikung]

คุณคนเดียวบอกอะไรขลุ่ย บอกมาเดี๋็ยวนี้เลย
คนอ่านอยากรู้ที่สุด 555
ว่าแต่แซคมาจังหวะไม่ดีเลย หนูขลุ่ยเลยต้องรับกรรม
ว่าแต่คุณคนเดียวนี่ฮาหว่ะ ปากบอกว่าเกลียดแต่ก็หวง

[donutnoi]

เมื่อไหร่คุณคนเดียวจะเข้าใจตัวเองสักทีนี่  

สงสารขลุ่ย เจ็บทั้งกายทั้งใจ  

[pattybluet]

ชอบชื่อคุณคนเดียวจริงๆค่ะ อ่านทีไรก้อรู้สึกว่าเป็นชื่อที่น่าฟัง
ถึงแม้ว่าพฤติกรรมคุณคนเดียวในช่วงนี้นี่จะ... 
สงสารน้องขลุ่ยจัง