หัวข้อ: When we call it 'LOVE' ... [[หนังสือวางขายที่ร้านนายอินทร์]]

[shoi_toei]

เห้อ โม แค่แจ้งตำรวจก็จบ แต่ทำไมเอาตัวเองไปเสี่ยง

โท น่าโกรธ แต่อดสงสารไม่ได้ ขอให้ไม่เป็นไรมากนะ

[why yyy]

ขอบคุณ

[phrase]

  อย่าเป็นอะไรนะโท

[mystery Y]

นะโมใจอ่อนก็งานนี้แหละ!

[เอมมี่]

อ่านตอนนี้แล้วมีความรู้สึกว่านะโมโง่จังไม่รู้เหรอว่ามันอันตราย

[bbkorn1]

อ่านแนะนำตัวละคร Characterization  บอกกับตัวเองเลยว่านิยายเรื่องนี้สนุกแน่ๆ ขึ้นเรื่องมาน่าสนใจน่าติดตามมากๆ
พระเอกนายเอกน่าจะฉลาดและบทน่าติดตามแน่นอน

พออ่านหลายๆ ตอนเข้า ให้ความรู้สึกอยู่อย่างแทบจะทุกตอน คือ บทไม่สะอาดไม่เคลียร์ 

[Freja]

โทตาย เหลืออีกคนเป็นพระเอก 

วิ่งออกจากกระทู้ไป

[SoN]

^^

[ssipra]

ฮื่ออออออ

[KJJ]

บูม ก๊าซ นิว เขินและกรี๊ดหนักมาก มีความน่ารักจนอยากอ่านสามคนนี้เป็นคี่หลักแทน5555

[river]

ต้องให้สูญเสียก่อนถึงจะรู้สึก

[muiko]

นะโมทำไรโง่ๆ
เห้อ แต่ถ้าไม่มีสถานการณ์แบบนี้ บทพระเอกก็ไม่เกิดสิ
 
แอบสงสารและสมน้ำหน้าฉลามไปพร้อมๆกัน
เข้าคุกไปค่าาา 

[THANZ]

อยากอ่านต่อแล้วครับ มาต่อไวๆนะ

[✿PIERRE]

- 22 -

[THO’s said]


ผม...ทำร้ายคนที่ตัวเองรัก...

แม้จะเป็นเรื่องราวในอดีต แต่ความจริง ก็คือความจริง ไม่มีทางกลับไปแก้ไข ต้องรับผลที่ตามมาให้ได้

เมื่อตอนปีหนึ่งผมสอบติดคณะวิศวกรรมศาสตร์แห่งนี้ ผมรู้สึกเฉยๆ ไม่ได้ดีใจหรือผิดหวัง แต่เมื่อได้เห็นใบหน้าของใครบางคนที่กำลังถูกรุ่นพี่แกล้งตอนรับน้อง มันทำให้ผมเปลี่ยนใจ จากที่รู้สึกเฉยๆกลับกลายเป็นต้องขอบคุณไอ้หลามที่มันช่วยเลือกภาควิชานี้ คณะนี้ให้กับผม

หลามหรือปลาฉลาม เราเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่มัธยมปลายชายล้วนชื่อดัง สนิทกันจนผมคิดว่าถ้าแต่งงานก็มีมันนี่แหละเป็นเพื่อนเจ้าบ่าว
จากวันรับน้อง กิจกรรมต่างๆ ทำให้ผมรู้จักกับนะโม จ๊อบ และบูมเพิ่มมาอีก 3 คน พวกเรากลายมาเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกัน ไปเรียน ไปกินข้าว ทำกิจกรรมเข้ากลุ่ม ผมได้รู้นิสัยและรู้จักตัวตนของนะโมมากขึ้น มันเป็นคนตั้งใจทำงานแต่ติดเรื่องไม่ตรงต่อเวลานิดหน่อย คิดยังไงก็แสดงสีหน้าออกมาแบบนั้น ชอบที่ได้เห็นใบหน้าบูดบึ้งของมันเวลาที่ผมขอเงิน

ครับ ฟังไม่ผิด ขอเงิน

ฐานะทางบ้านของผมจัดอยู่ในเกณฑ์ดี ซึ่งต่างกับของนะโม มันเป็นคนเดียวในกลุ่มที่ต้องทำงานหาเลี้ยงตัวเอง ไม่ได้แบมือขอเงินจากพ่อแม่

ผมไม่อยากให้นะโมรู้สึกแย่ที่ต้องมีฐานะทางบ้านต่างกับเพื่อนในกลุ่ม เลยทำตัวบ้านๆ โหนรถเมล์มาลงหน้ามหาวิทยาลัย แล้วต่อด้วยรถประจำม.หรือบางวันก็อาศัยเดินเท้าไปยังคณะ เพราะแค่ไอ้หลาม ไอ้จ๊อบ ไอ้บูมก็คงทำให้นะโมรู้สึกแตกต่างมากพอแล้ว

ได้ยินผ่านๆ ว่ามันอยากหางานพิเศษทำใกล้มหาลัย พอดีมีร้านอาหารขนาดใหญ่แต่เขาไม่รับพนักงานเพิ่ม ผมเลยให้คุณอาที่เป็นเพื่อนรุ่นเดียวกันกับเจ้าของร้านพูดให้นิดหน่อย ซึ่งถ้ามันทำงานไม่ดีป่านนี้คงโดนไล่ออกไปนานแล้ว

ยากนะครับ กับการที่ต้องปิดบังความรู้สึกตัวเอง ทำเป็นไม่สนใจ เฉยชา ทั้งๆที่ตัวผมต้องแอบไปถามเรื่องนะโมจากไอ้บูมบ่อยครั้ง

ผมขี้ขลาด ผมรู้ ไม่กล้าแม้กระทั่งบอกความรู้สึกของตัวเอง กลบเกลื่อนด้วยการเที่ยวหญิง มีความสัมพันธ์แบบวันไนท์สแตน ได้แต่แอบทำนู่นทำนี่ให้มัน

เรื่องเล็กๆน้อยที่เกี่ยวกับตัวมันผมก็รู้หมด มันชอบอ่านการ์ตูน ชอบมาเรียนสาย ชอบกินใบไม่กินก้าน ชอบสีคราม ฟังเพลงทุกแนว ไม่ชอบอากาศหนาว ไม่ค่อยออกมาสังสรรค์กับเพื่อน ผิดกับผมที่ออกเกือบทุกคืน

ไม่รู้เหมือนกันว่าผมชอบ รัก หลงหรือคำนิยามอะไรก็ตามแต่ที่อธิบายความรู้สึกของผมในตอนนี้ได้ ผมรู้แต่ว่าผมชอบมองมัน ได้เห็นมันยิ้ม หัวเราะ หน้างอ แอบหลับ บางวันก็หัวกระเซิงมาเรียน เสื้อไม่ได้รีด กางเกงยีนส์ตัวเดิมซ้ำๆที่มันชอบใส่ เพียงแค่นี้ก็มีความสุขแล้ว คือมันอธิบายไม่ได้ครับว่าทำไมต้องเป็นมัน ถ้าเป็นคนอื่นผมก็คงเฉยๆ ไม่ใส่ใจรายละเอียดขนาดนี้

ผมอยากให้ความสัมพันธ์ของเราเป็นแบบนี้ตลอดไป ไม่ต้องเป็นแฟนกันก็ได้ ไม่ต้องแสดงออกนอกหน้า เป็นแค่ ‘เพื่อน’ เท่านี้ผมก็สุขใจ ต่อให้มันมีแฟนเป็นผู้หญิง ผมว่าผมก็ทำใจได้นะ แต่อาจจะมีส่วนเล็กน้อยที่ทำให้มันต้องเลิกกับแฟนมัน อย่างเช่นผมอาจจะทำตัวตีสนิท ทำให้ผู้หญิงคนนั้นมาหลงรักผมเอง เป็นต้น โชคดีที่นะโมเอาแต่ทำงาน เป็นพวกไม่สนใจคนรอบข้างว่าเขาคิดยังไง ทำให้มันไม่มีแฟนสักที

แต่แล้วในคืนนั้น...จุดเริ่มต้นของการทำร้าย...ผมเบิกตากว้างเมื่อได้เห็นรูปบางอย่าง พร้อมกับลิ้งค์เว็บยาวเหยียด มือกำโทรศัพท์แน่นจนสั่นน้อยๆ ถ้าหากเปลี่ยนเป็นแก้วมันคงแตกคามือผมไปแล้ว สาเหตุที่ผมอารมณ์ขึ้นแบบนี้ก็มีเพียงคนๆเดียว

คนๆเดียวที่ทำให้ผมลืมคิดหน้าคิดหลัง ลืมความสุขุมรอบคอบ ลืมทุกสิ่งทุกอย่าง

..นะโม...

นอนกอดกับใครไม่รู้ แต่ผมมั่นใจแน่ๆว่าอีกคนนั้นคือนะโมแน่นอน!

ใบหน้าขาวใส เปลือกตาปิดสนิท ร่างกายมีเพียงแค่ผ้าสีขาวห่มไว้อย่างหมิ่นเหม่ เป็นภาพที่ผมใฝ่ฝันถึงหลายครั้งยามที่ต้องพึ่งอุ้งมือขวา แต่ทว่ามันกลับปรากฏอยู่ในรูป และคนข้างกายนั่นเป็นใครไม่รู้ที่ไม่ใช่ผม!

อยากจะกระชากคนในรูปมาถามว่ามึงเป็นใคร มีสิทธิ์อะไรมากอดนะโมแบบนี้

ส่วนลิ้งค์นั่นผมเดาว่ามันต้องเกี่ยวข้องกับรูปแน่นอน ผมจึงกดเข้าไปดูอย่างไม่ลังเล

แต่แล้วผมก็ต้องช๊อค กัดสันกรามแน่น เมื่อได้เห็นเนื้อหาของลิ้งค์นั่น!

หัวสมองผมมันสรุปอย่างรวดเร็วโดยที่ไม่ไตร่ตรองอย่างอื่นให้ดีก่อนว่า

นะโมขายตัว..!!

เพราะอารมณ์ชั่ววูบ ขาดสติ โกรธจนหูอื้อตาลาย ไม่ยั้งคิดพิจารณาให้ดี ทำให้ผมปฏิบัติต่อนะโมด้วยวิธีเลวร้าย ต้องการให้อีกฝ่ายเจ็บปวดจนเราไม่สามารถกลับมาเป็น ‘เพื่อน’ ได้อย่างเดิม

สายเกินกว่าจะแก้...

แม้จะระบายอารมณ์กับผู้หญิงซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทว่ามันก็ไม่เพียงพอที่จะทำให้ผมหายหงุดหงิดงุ่นง่าน ใช้พวกเธอเป็นเครื่องมือ ถาโถมแรงทั้งหมด จินตนาการในหัวสมองว่าร่างตรงหน้านี่คือ..นะโม...

แต่มันไม่ใช่...ยังไงก็ไม่ใช่...มีทางเดียวที่จะดับอารมณ์ครุกกรุ่นนี้ได้คือเจ้าตัวเท่านั้น

ใครต่อใครหลายคนสนใจผม ชอบผม หลงผม บางคนถึงขั้นรักอย่างโงหัวไม่ขึ้น

แล้วทำไมนะโมถึงไม่สนใจผมบ้าง...ได้ใกล้ชิด แต่ไม่อาจได้หัวใจมาครอบครอง แม้แต่ร่างกายก็ยังไม่เชยชม...

แต่ร่างกายนั้นกลับเอาไปให้คนอื่น!! เพียงเพื่อแลกเศษเงิน!!!

ทำไมไม่บอกกูวะนะโม!! ว่ามึงอยากได้เงิน เพียงแค่มึงบอกกูสักนิด...

พอเมื่อเห็นหน้า จู่ๆสมองผมก็ปรากฏภาพที่นะโมกำลังนอนกอดกับคนอื่น กำลังครวญครางอย่างเป็นสุข  ควบคุมความคิดตนเองไม่ได้ เสียศูนย์แปรปรวนไปหมด จนเลือกที่จะทำร้ายนะโม ด้วยถ้อยคำและพฤติกรรมอันเลวทราม ได้ยินมันร้องขอ ขัดขืน แต่ผมไร้สติไปแล้ว ไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น ขอแค่ได้เป็นหนึ่งเดียวกับนะโมก็พอ เหมือนทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมเก็บไว้มันปะทุออกมา ยิ่งได้สัมผัสก็ยิ่งควบคุมตัวเองไม่ได้ และความเข้าใจผิดนั่นก็เป็นตัวเร่งได้ดี ทุกอย่างบดบังความพยายามของนะโมที่จะปฏิเสธข้อกล่าวหานั้น ผมมองข้ามมันไป คิดว่าเป็นข้อแก้ตัวของคนที่ไม่ยอมรับความจริง

‘ถ้ามึงเอาตูดกู กูกับมึงไม่ใช่เพื่อนกันอีกต่อไป!!!’

นะโมประกาศกร้าว สายตามันไม่เหมือนเดิม มันมองผมอย่างผิดหวัง ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นอาฆาตแค้น คำพูดประชดประชันยืนยันว่าตนเองขายตัวยิ่งเป็นเชื้อเพลิงให้ด้านสัตว์นรกลุกฮือขึ้น ยิ่งเมื่อนึกถึงว่ามันคงให้ใครต่อใครเข้าไปอยู่ในกายมัน ต่อให้มันตัดเพื่อนหรือเกลียดผมเข้ากระดูกดำ ผมก็หยุดตัวเองไม่ได้แล้ว

นับจากวินาทีนั้น ผมคือเศษสวะตัวหนึ่งที่ขืนใจคนที่ตัวเองรัก ยากที่จะให้อภัย

ทั้งๆ ที่เคยคิด แม้โอกาสนั้นแทบจะไม่มีเลยก็ตาม หากผมได้ดูแลนะโมทั้งตัวและหัวใจ ผมจะทำให้นะโมมีความสุขมากที่สุด กอดไว้ด้วยไออุ่น ทะนุถนอมอ่อนโยน ทำให้คืนแรกของเราเป็นคืนที่มีแต่ความทรงจำดีๆ

แต่ผมกลับทำทุกอย่างพังหมด...

นะโมเกลียดผม แม้แต่หน้ายังไม่อยากมอง ทุกครั้งที่สบตากันมันจะทำเหมือนว่าผมเป็นธาตุอากาศ ที่ไม่มีตัวตนอยู่ตรงนั้น เสมองไปทางอื่นเหมือนกับดูดินฟ้าอากาศ มีแต่ผมที่พยายามจะเข้าหา แบบนี้มันไม่ใช่อย่างที่ผมต้องการ อยากจะพูดดีๆด้วย ทว่าอีกฝ่ายกลับหลีกหนี ใช้วาจาแดกดันประชดประชัน จนผมต้องใช้กำลังทุกครั้งไป เลยกลายเป็นว่ายิ่งทำให้นะโมออกห่างไปเรื่อยๆ

หลอกตัวเองว่าลึกๆแล้วผมเพียงแค่ไม่อยากให้นะโมต้องทำงานขายศักดิ์ศรี จึงได้เสนอตัวซื้อร่างกายมัน เพื่อให้มันอยู่ข้างกายผมคนเดียว แต่นั่นก็เป็นการกระทำที่ไม่ต่างอะไรจากการเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของนะโมให้ต่ำลงไปอีก

ได้นอนกอดแค่ร่างกาย จิตใจมืดหม่น มัวหมอง ไม่มีเศษเสี้ยวของความสุข คนในอ้อมแขนเหมือนสัตว์ที่ถูกจับขังไว้ในกรง พยายามหาทางออก หนีไปให้ไกล ด้วยความทรมานเจียนตาย ผมไม่ได้ต้องการนะโมแบบนี้ นี่มันคนละคน นะโมที่หัวเราะ ยิ้มแย้ม ร่าเริง ใบหน้าบูดงอด้วยความหงุดหงิดขำขันหายไปไหน

หายไปเพราะผมไง...หากนะโมเป็นแก้วก็คงแหลกสลาย แตกเป็นพันๆชิ้น ยากที่จะต่อกลับมาเป็นเหมือนเดิม ผมไม่ได้ทำแก้วหล่น แต่เป็นคนปาแก้วนั้นทิ้งเองกับมือ

ผมไม่มีวันให้อภัยตัวเองอย่างเด็ดขาด

ได้สติตอนที่สายไป จากที่หลับหูหลับตาก็ค่อยๆ เปิดใจรับฟังสิ่งที่นะโมพร่ำบอกตลอดเวลาว่ามันไม่ได้ขายตัว มีแต่ผมเองที่ยัดเยียดให้มันเป็นเพื่อสนองความต้องการ พิจารณาถึงสิ่งต่างๆ ที่เป็นเหตุให้นะโมถูกเข้าใจผิด เริ่มจากรูปนั้นและลิ้งค์โพสขาย ไอ้บูมบอกทุกอย่างที่มันรู้ ว่าจริงๆแล้วคนทำเรื่องเหี้ยๆทั้งหมดนี่คือใคร

ไอ้หลาม...นะโมเคยบอก ตอนนั้นยังไม่มั่นใจว่าคนที่เป็นเพื่อนมานานหลายปีจะทำเรื่องแบบนั้นได้ ไอ้หลามแอบรักผม? ตลกแล้ว สมัยมัธยมลามมาจนถึงปีหนึ่งเรายังเคยใช้ผู้หญิงคนเดียวกันอยู่เลย วันนี้นอนกับผม พรุ่งนี้นอนกับไอ้หลาม ทำเรื่องเหี้ยๆด้วยกันมาก็เยอะ ทั้งแอบสูบบุหรี่ในห้องน้ำชาย โดดเรียน ไปซ่อง กินเหล้า เมาเป็นหมา เล่นยาไอซ์ ลองมาหมดแล้วครับ

ขนาดผมยังแอบรักนะโมได้ แล้วทำไมหลามจะแอบรักผมไม่ได้บ้าง...ไม่ผิดที่แอบรัก แต่ผิดที่วิธีการ ไอ้หลามติดไอซ์ ต่างจากผมที่ไหวตัวทันก่อนจะตกเป็นทาสอย่างถอนตัวไม่ขึ้น ผมเดาว่ามันคงไม่ได้เล่นแค่ไอซ์ แต่รวมไปถึงสารเสพติดชนิดอื่นๆด้วย อย่างไรก็ตามผมคงไปว่ามันไม่ได้ในเมื่อวิธีการของผมก็ไม่ต่างอะไรไปจากมัน นะโมถึงได้ตกเป็นเครื่องมือให้ผมกับไอ้หลามทำร้ายโดยที่มันไม่ได้ทำอะไรผิดเลย

“กูถามว่ามีความสุขมั้ย? ตอบสิวะ!! มึงเอาแต่พร่ำบอกว่ากูเป็นของมึงๆๆๆ แต่วิธีการที่มึงทำให้กูเป็นของมึงมันไม่ได้ทำให้ทั้งกูและมึงมีความสุขเลย! กูเบื่อ เบื่อเหี้ยๆ แค่มึงเข้าใจผิดคิดว่ากูขายตัว แต่มึงโกรธกูจนข่มขืนกู พอกูจะอธิบายมึงก็ไม่ฟัง กูบอกตามตรงว่ากูโคตรทรมาน ขยะแขยง อยากจะตายๆไปให้พ้นจากมึงสักที!”

นะโมถึงขีดสุดแล้ว

“หรือจะเย็-ตูดกูอีกสัก5น้ำ7น้ำ มึงเอามั้ย!? มึงเอากูให้คุ้ม เอากูจะกว่ามึงจะพอใจ อยากจะจินตนาการว่ากูเป็นของมึงหรือเหี้ยไรก็แล้วแต่มันก็เรื่องของมึง ไหนๆก็ซื้อขาดมาแล้วนี่ มึงอยากให้กูเป็นยังไงว่ามาเลย กูจะทำให้ทุกอย่าง แต่จบหลังจากนี้มึงจะไม่ได้เห็นหน้ากูอีก” ตะโกนใส่ผมจนตัวหอบโยน บ่งบอกว่ามันไม่ไหวแล้วจริงๆ มันเหนื่อยกับเรื่องนี้เหลือเกิน ทั้งต้องสู้กับไอ้หลามและตัวผมที่เอาแต่ปิดหูปิดตา

“กูขอโทษ ขอโทษนะ...ขอโทษจริงๆ”

รู้ว่าคำขอโทษไม่มีความหมาย คำๆ นี้ไร้ค่าไปนานแล้ว แต่ขอเถอะ..ให้ผมได้มีโอกาสพูด ได้มีโอกาสแก้ตัว

“ถ้ารู้สึกผิดจริงๆก็ปล่อยกูไป อย่ามายุ่งกับกูอีก”

เส้นฟางสุดท้ายขาดผึง อยากจะคว้าตัวมันกลับมาที่เดิม แต่ถ้าทำอย่างนั้นมันก็ไม่ต่างอะไรกับสิ่งเลวร้ายที่ผมทำมา ผมจะยังเป็นไอ้เหี้ยโทคนเดิม ที่คอยเอาแต่ใจ ปล่อยให้ความโกรธครอบงำ ใช้อารมณ์ชั่ววูบตัดสิน

สิ่งผมที่จะทำต่อไป ต้องไม่ผิดซ้ำซากอีก รู้ว่าสายเกินไป แต่ยังดีกว่าไม่ลงมือทำอะไรเลย

ไอ้เหี้ยพี่พล ผีพนันเข้าสิง จนเอาน้องรหัสตัวเองแลกกับเรื่องระยำที่ไอ้หลามจ้างมา เจ้ามือโต๊ะบอลไม่ใช่ใคร ไอ้อาร์ม เพื่อนเกเรสมัยมัธยมที่ตอนนี้ผันตัวมาเปิดให้แทงพนันบอลในเว็บ มิน่าไอ้หลามมันถึงรู้และใช้งานได้ถูกคน ผมจัดการเล็กๆน้อยๆ แต่ได้ผลใหญ่หลวงเกินคาด ชนิดที่ว่าไอ้พี่พลคงไม่กลับมาให้ผมเห็นหน้าอีก อย่างเช่นการแจ้งเรื่องกับกองกิจการนิสิตให้ตรวจสอบรายชื่อผู้ที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเว็บพนันบอลนั้น ไม่ใช่แค่ไอ้พี่พลที่พ้นสภาพจากการเป็นนักศึกษาทันที แต่หลายคนก็โดนลูกหลงเหมือนกัน

ส่วนไอ้หลาม มันจับท่าทีห่างเหินของผมได้ มันกระวนกระวายใจถึงกับเรียกมาเคลียร์ ผมรู้ดีวิธีการที่จะเอาคืนไอ้หลามให้เจ็บปวดที่สุดคือการที่คนเรารักไม่แม้แต่จะชายตาแลมอง แบบที่นะโมทำกับผม

“มึงเป็นอะไรวะโท มีไรก็พูดมาตรงๆ หรือเป็นเพราะนะโม? มึงแคร์มันมากหรือไงกับอีแค่เด็กขายน้ำ” คำพูดดูถูกเหยียดหยามทำให้ผมถลาเข้าไปคว้าคอเสื้อมัน

“ใช่ กูแคร์มาก อย่าคิดนะว่ากูไม่รู้เรื่องที่มึงทำเหี้ยๆ ใส่ร้ายนะโม” ผมกดเสียงต่ำ ขู่มัน พร้อมจะหาเรื่องได้ตลอดเวลา

“เอาสิ ทำเลย ต่อยกูเลย! ที่กูทำลงไปทั้งหมดก็เพราะกูรักมึง!!! มึงเอาแต่สนใจไอ้เหี้ยนั่นจนลืมไปว่ากูนี่แหละที่รักมึงจริง กูไม่เคยร้องขออะไรจากมึงเลย มึงนอนกับผู้หญิงกูยังไม่แค้นเท่าที่มึงเอาใจไอ้เหี้ยโม!! ทำไม? มันมีอะไรดี? มึงไม่เคยเป็นแบบนี้โท กูอิจฉามัน...เป็นกูไม่ได้หรือไง กูทำให้มึงได้ทุกอย่าง จะให้กูร้ายหรือดียังไงบอกกูมา ขอแค่มึงสนใจแต่กูคนเดียวก็พอ...” พูดจบมันก็จูบผมทันที ผมผลักมันออกแบบไม่ต้องคิดให้เสียเวลา

“กูรักนะโม! อย่าเสือกมายุ่งกับคนที่กูรักอีก ไม่งั้นจะหาว่ากูไม่เตือน!!”

มองหน้ามันเป็นครั้งสุดท้ายแล้วเดินจากมา แค่นี้ไอ้หลามมันก็น่าจะรู้คำตอบ...ความเป็นเพื่อนระหว่างผมกับมันจบลงแล้ว

หลังจากวันนั้น ไอ้หลามก็ไม่ค่อยมาเรียน ขณะที่บรรยากาศเย็นชาระหว่างผมกับนะโมมันมีเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ แต่ผมไม่ยอมแพ้หรอกนะ ผมจะทำทุกวิถีทางเพื่อไถ่โทษ แม้จะรู้ว่ามันเทียบกับความผิดผมไม่ได้สักนิดเลยก็ตาม เอามาลบล้างกันไม่ได้ มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จู่ๆจะมาให้อภัย

คิดถึงคนที่รักให้เยอะว่าเขามีความสุขจากการกระทำของตนเองรึเปล่า...และผมก็ได้คำตอบ ที่ผ่านมานะโมหลบเลี่ยงการเผชิญหน้ากับผม จะดีกว่าไหมหากผมทำตามใจนะโมบ้างไม่ใช่ตามใจตัวเอง เข้าไปสัมผัสมันโดยตรงแต่อีกฝ่ายยังผวา ตอกกลับซะไม่เหลือชิ้นดี ผมถึงถอยออกมาตั้งหลัก มันบอกให้ปล่อย ผมก็ปล่อย มันบอกว่าอย่ายุ่ง ผมก็ไม่ได้ยุ่ง แค่แอบมองห่างๆ

ซึ่งถ้าไม่แอบมอง..มันคงโดนดักข่มขืนแบบที่เลวร้ายยิ่งกว่าครั้งใด!

เหมือนเห็นภาพตัวเองซ้อนทับ นะโมที่ขอร้อง ยกมือไหว้ อ้อนวอนอย่าทำอะไรมันเลย หัวใจผมชาวาบ สั่นไปทั้งกาย แต่เทียบไม่ได้กับคนที่กำลังโดนกระทำ มันคงกลัวจนถึงขีดสุด

ตอนที่นะโมโดนผมขืนใจมันคงรู้สึกแบบนี้เช่นกัน...เหมือนตกนรกทั้งเป็น...

โชคดีที่ผมวนรถกลับไป อยากให้แน่ใจจริงๆว่านะโมถึงห้องแล้ว ไม่อย่างนั้นผมคงเสียใจไปตลอดชีวิต...

นะโมนอนตัวสั่น มีไข้ กี่ครั้งแล้วที่ร่างกายนี้บอบช้ำ จิตใจข้างในคงด้านชา ด้วยฝีมือของผมเอง...อีกครั้ง ถึงจะไม่ใช่โดยตรง แต่ต้นเหตุมันมาจากผม ไอ้เหี้ยหลามมันไม่ยอมเลิกรา คาดว่ามันคงแค้นที่ผมไม่รับรักมันจนสติหลุดไปแล้ว ถึงได้วางแผนระยำ ไม่สนว่าใครจะเป็นจะตาย ผมมีแผนเอาคืนไอ้เหี้ยหลามไว้ในหัวแล้ว ทว่ายังไม่ทันได้ดำเนินการ มันกลับชิงทำเรื่องเหี้ยๆนี่ก่อน

จากการที่ทำตามความต้องการนะโม ผลที่ได้ดีขึ้น อย่างน้อยมันก็ยอมนอนรักษาตัวที่คอนโด ให้ผมไปส่งที่หอและนั่งทางข้าวด้วยพร้อมกับมารหัวใจ

ปกป้อง เด็กหัวเกรียนวัยมัธยมปลาย ผมเคยเจอมันมาครั้งหนึ่งแล้ว และซัดมันไปเพราะความเข้าใจผิด ไม่รู้ว่าสองคนนี้ไปรู้จักกันได้อย่างไร ที่แน่ๆ ผมไม่ยอมปล่อยให้ไอ้เด็กหัวเกรียนมามีอิทธิพลต่อนะโมหรอก

เกิดสมมตินะโมมีใจให้ล่ะ?...เรื่องนั้นผมก็บอกไม่ได้...ไอ้เด็กนั่นทำดีกับนะโม ผิดกับผมที่มีแต่เรื่องชั่วๆ จะมาแก้ตัวตอนนี้ก็สายเกินไป ทว่ายังดีกว่าไม่ได้ทำอะไรเลย

ซึ่งถ้าเกินกำลังก็คงต้องปล่อย แต่ก่อนหน้านั้นผมจะขอยื้อไว้สุดแรง




ต่อด้านล่างค่ะ

[✿PIERRE]

“ครับ...ครับผม อาการตอนนี้ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วครับ พักรักษาตัวประมาณหนึ่งสัปดาห์ก็สามารถกลับบ้านได้เลยครับ”
บทสนทนาดังขึ้นระยะใกล้ คาดว่าคงเป็นคุณหมอที่รักษาตัวผม

อยากขยับตัว แต่ติดที่สายท่อระโยงระยางยึดเหนี่ยวผมไว้ ไม่สามารถขยับตัวได้เท่าที่ใจนึก ผมนอนรักษาตัวที่นี่มาได้ 3 วันแล้ว เหตุที่ต้องเป็นแบบนี้ก็เพราะผมทำตัวเอง

ไม่มีใครผลักผมให้ไปรับลูกกระสุนแทนนะโม ไม่มีใครฝืนใจบอกให้ผมรับบทพระเอก ไม่ได้อยากดูดีในสายตาคนอื่นจนต้องมาเจ็บตัวแทน ผมแค่อยากปกป้องคนที่ผมรักก็เท่านั้นเอง...

ผมไม่ได้คำนึงถึงอาการบาดเจ็บหรือผลลัพธ์ที่จะตามมา สนใจแต่ว่าคนตรงหน้าต้องไม่เป็นอะไร ระยะจ่อปืนนั้นประมาณ 15 ฟุต ไม่ตายก็พิการ

นะโมหายตัวไปหลังจากที่บอกว่าจะขอเข้าห้องน้ำ นานผิดปกติจนผมต้องตามเข้าไปดู กลับไม่พบแม้แต่เงา ในตอนนั้นผมพยายามมองในแง่บวก นะโมอาจไม่ชอบที่แบบนี้จนต้องออกไปสูดอากาศข้างนอก ผมจึงเดินไปถามการ์ด เขาบอกว่านะโมเดินตรงไปที่ผับ SSS เมื่อได้ยินดังนั้นผมขมวดคิ้วทันที นะโมไปทำอะไร?

เท้าก้าวเดินตรงไปยังจุดมุ่งหมาย หน้าร้านเกิดความวุ่นวายเพราะมีตำรวจเข้ามาเอี่ยว หัวใจผมเต้นระรัว

ขออย่าให้มีอะไรเกิดขึ้นกับนะโมเลย

ผมไม่สนเจ้าหน้าที่ที่กักบริเวณเข้าออก มุ่งฝ่าเข้ามาในร้านที่สว่างโล่ง ผมเคยมาร้านนี้ มันเป็นร้านที่มีชื่อเสียมากกว่าชื่อเสียงในหมู่ปาร์ตี้สเก็ต (สเก็ต=ยาไอซ์, ปาร์ตี้=การรวมตัวกันเพื่อทำกิจกรรมบางอย่าง) คนคุมร้านชื่อเดฟ เคยได้ยินชื่อมันมาเหมือนกันสมัยที่ยังคลุกคลีอยู่ในวงการยาเสพติด มันเป็นผู้ค้ารายใหญ่ที่เล่นไม่ซื่อกับระบบซื้อขาย ปกติแล้วนั้น ไอซ์ 1 g คือ สารเสพติดรวมกับถุงซิปล๊อค ดังนั้นปริมาณที่จะได้ไอซ์จริงๆอยู่ที่ 0.4-0.6 กรัม ถือว่าเป็นมาตรฐานทั่วไป ไอ้เดฟมันหลอกล่อลูกค้าใหม่ ลดแลกแจกแถม จนลูกค้าติดใจบอกกันปากต่อปาก ซึ่งพอลูกค้าตายใจแล้ว มันจะเปลี่ยนถุงซิปล๊อคที่บรรจุให้มีความหนาขึ้น หนักขึ้น จนตัวยาจริงๆนั้นได้แค่ 0.2-0.4 กรัม บางครั้งก็ตุกติกกับตราชั่งดิจิตอลแบบที่แม่ค้าขายผลไม้ทำกันในตลาดสดทั่วไปนั่นแหละครับ ดีที่ไหวตัวทัน ผมจึงหลุดออกมาจากวงจรอุบาทว์นั้นได้ แม้จะต้องทรมานกับการถอนยาไปประมาณ 4 เดือนก็ตาม นี่อย่างเร็วแล้วนะครับ เพราะผมเสพไม่ถึงเดือน

ส่วนไอ้หลามที่พาผมเข้าวงการมันยังไม่หลุดพ้น ยังติดอยู่ในนั้น เคยปรามๆมันแต่ก็ไม่ฟัง มันอ้างว่าเล่นเพื่อความหล่อ ความสุข...ใช่ ความสุขเพียงชั่วครู่ ก่อนที่นรกจะตามมาหลังจากขาดยา ข้อนี้มันรู้ดี แต่มันใจแข็งไม่พอที่จะหักดิบแบบผม จึงได้แต่เล่นเรื่อยมาจนถึงทุกวันนี้ และดูท่าจะหนักข้อขึ้นเรื่อยๆ

จากการที่นะโมโดนรุมดักข่มขืน ซึ่งเป็นผลงานของไอ้เหี้ยหลามและไอ้เหี้ยเดฟ ผมจึงต่อสายหาลุงเทพ พ่อของไอ้เหี้ยหลาม ซึ่งดำรงตำแหน่งรองผู้บัญชาการกองปราบปรามยาเสพติดให้จับตาดูผับแห่งนี้กับทาวเฮ้าส์หลังหนึ่งในย่านสะพานควาย ที่นั่นเป็นโกดังสินค้าของมัน ผมบอกทุกอย่างที่รู้เกี่ยวกับไอ้เหี้ยเดฟ ทั้งวิธีวิธีการส่งยา ทั้งพ่อค้ารายย่อยที่ผมพอจะจำได้ ทิ้งท้ายด้วยที่อยู่คอนโดไอ้หลาม ถ้าให้เดาป่านนี้ห้องของมันคงปิดสนิทมิดชิด ทุกช่องอากาศถูกปิดตายเป็นห้องอับ เพื่อไม่ให้คนอื่นรับรู้ ซึ่งคุณลุงได้แต่รับฟังอย่างเงียบๆ ก่อนจะพูดว่าขอบคุณมากแล้ววางสายไป

ผมจะไม่ยุ่งเรื่องของครอบครัว ปล่อยให้พ่อลูกจัดการกันเอง

แขกหลายคนพยายามก้มศีรษะเพื่อปิดบังใบหน้าของตนเอง ผมใช้สายตากวาดหาคนที่คล้ายกับนะโมแต่ก็ไม่พบ ดังนั้นจึงขึ้นไปชั้นสองแทน และผมก็ได้เห็นภาพที่ทำให้หัวใจกระตุกวูบ

ไอ้เหี้ยหลามเอาปืนจ่อยิงนะโม!!!

ข้อนิ้วชี้หักงอพร้อมลั่นไก วินาทีที่ผมสังเกตได้ถึงการขยับของนิ้วผมจึงพุ่งตัวไปผลักนะโมให้พ้นวิถีกระสุนทันที

เหมือนปลายด้ามไม้กระแทกกลางอก แต่มันไม่ใช่ ลูกกระสุนพุ่งเข้าหาอย่างจัง มันแน่นหน้าอก จุก หายใจได้ไม่เต็มปอด ไม่เจ็บไม่ปวด ร่างกายชาดิก ทรุดตัวนอนล้มทับคนที่ผมหวังให้มันปลอดภัย ผมเลือดออกเยอะมากจนสลบไป

หากขอพรในตอนนี้ได้ผมขอแค่อย่างเดียวคืออย่าเพิ่งตาย..ยังมีอีกหลายอย่างที่ผมต้องทำ..

เวลาผ่านไปนาน นานเท่าไหร่ไม่รู้ ผมคิดว่าผมคงไม่รอดเมื่อลืมตาแล้วเห็นแสงสีขาว กระพริบตาถี่ๆ พิจารณาดูอีกทีนี่ไม่ใช่สวรรค์หรือนรก แต่เป็นโรงพยาบาล

ผมยังไม่ตาย...นับเป็นข่าวดี

แต่ร่างกายขยับไม่ได้นี่มันยังไง...หรือผมจะพิการ...

เมื่อผมฟื้นตัว ลืมตาขึ้นมาเต็มที่ ผมได้เห็นคนที่เป็นห่วงผม ทั้งพ่อ แม่ และพี่เอก คนที่เข้ามากอดผมคนแรกคือแม่ ร้องไห้ไม่หยุด เอาแต่พูดว่ารักผม อย่าเพิ่งทิ้งแม่ไป

แม่เป็นคนอ่อนไหวง่าย จิตใจดี ชอบของสวยๆงามๆเช่นเครื่องเพชรพลอย มีแบรนด์เครื่องประดับเป็นของตัวเอง พ่อผมเป็นนักธุรกิจ ต้องเดินทางไปยังต่างประเทศบ่อยครั้ง ทำให้ผมไม่ค่อยได้เจอหน้าพ่อเท่าไหร่นัก แต่มาวันนี้ พ่อกลับละทิ้งงานทุกอย่างเพื่อมาเฝ้าผม รวมไปถึงพี่เอกที่เป็นนักพัฒนาซอฟท์แวร์อยู่ที่บริษัทแห่งหนึ่งในเยอรมัน

“ถ้าโททิ้งแม่ไปแล้วแม่จะอยู่กับใคร ฮือออออ”

ร้องไห้ไปด้วยพูดไปด้วยเดี๋ยวไม่สวยนะครับ อยากจะพูดแบบนี้ แต่ไอ้ท่อที่ต่อกับจมูกผมทำให้พูดได้ไม่ถนัดนัก ส่งแรงบีบที่มือไปแทนเพื่อให้แม่รู้ว่าผมยังอยู่ตรงนี้

“พ่อแกก็เอาแต่บ้างาน ไอ้เอกดันติดแหม่มจนลืมบ้าน ฮือออออ แม่เหงานะลูก ถ้าหายดีแล้วกลับมาอยู่บ้านเรานะครับ ปิดเทอมแล้วด้วยนี่นา”

คุณหมอเข้ามาตรวจสอบร่างกายผมเล็กน้อยก่อนจะออกจากห้องไป

นอนพักอยู่หลายคืน สรุปแล้วผมยังไม่ตาย และไม่ได้พิการ ครบ 32 ประการเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือลูกกระสุนที่ฝังอยู่ในปอดข้างซ้าย คุณหมอบอกว่ามันเป็นลูกกระสุนตะกั่วบริสุทธิ์ โชคดีที่ไปหยุดที่ก่อนจะชนเส้นเลือดใหญ่ที่ออกจากหัวใจ และอีกนิดนึงจะชนกระดูกสันหลัง ทำให้ถึงกับอัมพาตได้ ซึ่งทีมแพทย์ได้ใส่ท่อระบายเลือดออกจากปอดเรียบร้อยแล้ว เมื่อเวลาผ่านไปสิ่งแปลกปลอมที่ไม่มีอันตรายต่อร่างกาย ร่างกายคนเราจะสร้างพังผืดขึ้นมาห่อหุ้มเจ้าสิ่งนั้นรวมเป็นอวัยวะส่วนหนึ่งของเรา

หากประสงค์จะเอากระสุนออกเพื่อใช้ทำคดี ต้องผ่าตัดใหญ่ ยกปอดออก กระสุนน่าจะติดที่กระบังลม ต้องผ่าตัดตรงนั้นและระมัดระวังไม่ให้ไปโดนเส้นเลือดใหญ่ใกล้ๆ โอกาสรอด 50-50 ดังนั้นคุณพ่อ คุณแม่ พี่เอกก็พร้อมใจลงความเห็นว่าปล่อยให้มันอยู่ในร่างกายผมต่อไปเถอะ เพราะมันไม่ได้มีอันตรายใดๆ

ส่วนเรื่องไอ้หลาม...ผมได้เห็นข่าวในทีวีถึงการบุกจับพ่อค้ายาเสพติดรายใหญ่และรายย่อย รวมไปถึงผู้เสพยา ทว่ากลับไม่มีรายชื่อไอ้หลามปรากฏบนหน้าจอ

“ไอ้เหี้ยหลามโดนส่งตัวไปบำบัดที่ต่างประเทศ...พ่อมันนั่นแหละปิดข่าว คงไม่อยากเสียชื่อเสียง” ร่างสูงใหญ่ที่มีเอกลักษณ์คือทรงผมแอฟโฟ่บอก ขณะนั่งแดกแอ๊ปเปิ้ลที่เป็นของเยี่ยมอยู่ตรงโซฟา

ว่าแล้ว...แต่ช่างเถอะ คุณก็รู้ที่นี่ประเทศไทย จะทำอะไรได้กับลูกคนใหญ่คนโต ขนาดข่าววัยรุ่นรุมฆ่าคนพิการยังบอกป้องกันตัว หึๆ ทำไปได้ (อย่าเอาหนูไปปรับทัศนคตินะค้า พลีสสสสสสสส มันแค่นิยาย เอิ๊กๆ : Pierre ) ขอแค่มันไม่กลับมายุ่งกับพวกผมก็พอ จะเป็นตายร้ายดียังไงผมไม่สน

“อยากแดกช๊อคโกแลตว่ะ กูขอนะ” ปากขอแต่มือมันส่งช๊อคโกแลตแท่งโตเข้าปากแล้วครับ ผมหันไปมอง ไม่ได้ว่าอะไร ของเยี่ยมนั้นมากจนแทบจะไม่มีที่วาง เนื่องมาจากไอ้จ๊อบมันถ่ายรูปผมลงเฟสบุคแล้วติดแท็กมาด้วย เท่านั้นแหละเหล่าสาวๆเขาก็ไปสืบค้นจนหาชื่อโรงพยายามกระทั่งห้องที่ผมรักษาตัวอยู่ แรกๆนี่แทบจะบุกถึงห้อง ผมจึงต้องใช้มาตรการเด็ดขาดห้ามสั่งใครเยี่ยมยกเว้นคนที่ได้รับอนุญาตไว้กับพี่เอกที่ลางานมาเฝ้าผม

ภาระจึงตกไปอยู่ที่พี่เอกทันที จากเหล่าสาวๆที่จะมาเยี่ยมผมกลับเบนไปทางพี่เอกแทน...ก็ครอบครัวนี้หน้าตาดีทั้งครอบครัวเลยนี่ครับ ไม่อยากจะปฏิเสธ ความจริงมันเห็นๆอยู่

แกร๊ก

เสียงเปิดประตูทำให้ผมและไอ้ฟูหันไปสนใจผู้ที่เข้ามาใหม่ อันได้แก่ กอล์ฟ เจษ เต้ มิ่ง เฟิส หนุ่ม ปลั๊ก มิ้น เหมียว น้ำ ไอ้บูม และ..

นะโม...

คนสุดท้ายที่เดินเข้ามาทำให้หัวใจพองโต ยอมรับว่าตื่นเต้นที่มันมาเยี่ยม ตลอดเวลา 5 วันที่ผ่านมา ผมอุดอู้อยู่ในห้อง คนมาเยี่ยมมีเพียงครอบครัว ญาติๆ และไอ้จ๊อบกับไอ้บูมเท่านั้น แต่วันนี้คนที่ผมเฝ้ารอมาตลอดได้โผล่มาให้ผมเห็นหน้าแล้ว ทุกคนกรูมาล้อมรอบเตียง เอะอะโวยวายเสียงดังตามประสาจนห้องพักที่ใหญ่โตแคบไปถนัดตา เว้นเพียงคนเดียวที่หลบมุมไปวางของเยี่ยม

“ไงมึง กลายเป็นคนมีของซะแล้ว” ไอ้เจษเปิดปากก่อนเลย

“เท่ดีออก ผู้ชายมีรอยแผลเป็น มีลูกกระสุนฝังข้างใน อร๊ายยย” มิ้นยังเหมือนเดิม

“งั้นอยากเท่บ้างไหมมิ้น กูจัดการให้ได้นะ” โดนไอ้กอล์ฟด่า มิ้นทำหน้าหงอย “เพื่อนเกือบตาย ยังจะมีหน้ามาล้อเล่น”

“เจ็บมากปะวะ เหี้ยเหอะ ตอนกูเห็นร่างมึงแบกออกมาจากผับ SSS นี่นึกว่าจะต้องจัดงานศพให้ซะแล้ว”

“ปากเหรอน่ะไอ้ปลั๊ก”

“ไม่นึกว่าฉลามจะเป็นคนแบบนี้ ทำร้ายได้แม้กระทั่งเพื่อนตัวเอง” เหมียวเอ่ยขึ้นลอยๆ

“งี้แหละ ยาเสพติดทำให้คนเปลี่ยน ป่านนี้มันคงรับโทษอยู่ในคุกที่พ่อมันสร้าง ถึงจะส่งตัวไปต่างประเทศปิดข่าวก็เถอะ ได้ยินมาว่าพ่อมันโหดใช่เล่น จะจับส่งลูกตัวเองเข้าคุก แต่แม่มันขอไว้” ไอ้บูมอธิบายต่อ

จากนั้นก็พากันคุย เรื่องเรียนบ้าง เรื่องไปเที่ยวบ้าง ผมยิ้มหัวเราะตามอารมณ์ ทว่าสายตานั้นไม่ละไปจากร่างๆหนึ่งเลย

นะโมเหมือนจะแอบชำเลืองมองผม แต่พอเห็นว่าผมมองอยู่มันก็จะรีบหันหนีทันที

อยากเข้าไปสัมผัส กอดด้วยความรู้สึกที่มี บอกว่าไม่เป็นไร ... ซึ่งคงเป็นไปไม่ได้ แค่มันมาเยี่ยมก็ดีเท่าไหร่แล้ว ผมนึกว่ามันจะเกลียดผมจนไม่ยอมมาซะอีก นี่มันเหนือความคาดหมายมากๆ

แกร๊ก

ประตูเปิดอีกครั้ง คราวนี้แม่ผมเอง มาพร้อมกับพี่เอก ส่วนพ่อบินกลับไปดูงานเมื่อวานเมื่อเห็นว่าอาการหายห่วงแล้ว

“อุ๊ย วันนี้คนเยอะเชียว ทำตัวตามสบายเลยนะจ๊ะ” แม่รับไหว้ แจกยิ้มสดใสให้กับทุกคน ก่อนจะเดินตรงไปยังที่วางของเยี่ยม นะโมช่วยคุณแม่ยกของจัดวางให้เรียบร้อย

“มีของฝากจากแฟนคลับอีกเพียบเลย” แม่ผมบ่นลอยๆ

“เดี๋ยวผมไปช่วยเองครับ” ไอ้เต้เสนอตัว ผมรีบหันขวับไปทางแม่ ส่งซิกเล็กน้อย

“ไม่เป็นไรจ๊ะ นะโมไปช่วยแม่ดีกว่าเร็ว”

คนถูกเรียกตัวดูเอ๋อๆ พยักหน้าแบบมึนงง ยอมเดินตามแม่ผมไป

“ห่าเต้ เสือกเป็นคนดีไม่ดูตาม้าตาเรือ” โดนไอ้จ๊อบตบป้าบเข้าให้

“เอ๋า ทำไมวะ?” ไอ้เต้ถามแต่ไม่มีใครตอบ ได้แต่สงสัยเช่นกัน ยกเว้นคนที่รู้ๆกันอยู่อย่างไอ้จ๊อบและไอ้บูม




วันหนึ่งขณะที่ผมนอนเล่นโทรศัพท์อยู่บนเตียง คนที่คาดไม่ถึงเข้ามาเยี่ยม

“หวัดดี”

ปกป้องทักผมอย่างห้วนๆ ไม่มีความเคารพรุ่นพี่รุ่นน้อง แต่ใครสนละ? ผมจ้องหน้าไอ้เด็กอ่อนกว่า มันมาทำอะไรที่นี่?

“ผมมาเยี่ยม โมเดี๋ยวตามมา”

ขมวดคิ้วทันทีที่ได้ยิน นะโมพาปกป้องมาเยี่ยมผม? เกิดเรื่องตลกอะไรขึ้นล่ะเนี่ย

“เข้าเรื่องเลยละกันนะ ผมรู้หมดแล้วที่คุณทำเรื่องเหี้ยๆกับนะโม” สีหน้าปกป้องเอาเรื่อง ร่างสูงแบบนักกีฬายืนอยู่ข้างเตียงผม มีทีท่าคุกคามอย่างเห็นได้ชัด สายตาจ้องมองลึกเข้ามา ผมมองกลับไปแบบไม่เกรงกลัว

มือข้างขวาเตรียมกระชากน้ำเกลือที่ปักอยู่บนอีกแทน หากมีการชกต่อยเกิดขึ้น ซึ่งผมไม่ยอมตกเป็นเบี้ยล่างนอนโง่ๆอยู่บนเตียงแน่

“รู้ได้ยังไง?”

“โมบอกผมเอง”

ผมหน้าเสียไปทันที..การที่เราจะบอกความลับอะไรสักอย่างแก่คนอื่นได้ แสดงว่าคนๆนั้นต้องสำคัญกับเรามาก...

“อย่าพยายามเข้าใกล้โมอีก คุณทำร้ายโมมามากพอแล้ว ต่อให้คุณเอาตัวเองเป็นโล่บังกระสุนให้ใช่ว่าความผิดที่ก่อมาทั้งหมดจะหายวับไปกับตาหรอกนะ”

ใช่...ผมรู้เรื่องนั้นดี...

“ให้เจ้าตัวตัดสินใจเองดีกว่าไหม?” ไอ้เด็กเกรียนกอดอก ทำหน้าไม่เข้าใจ “ถ้านะโมรังเกียจ ไม่อยากเจอ หรืออะไรก็ตามเขาคงไม่มาเยี่ยมหรอก หึ”

ขอหลงตัวเองเล็กน้อย..ความผิดมันอาจลบล้างไม่ได้ แต่อย่างน้อยช่วยเห็นความดีของผมที่ตั้งใจทำเพื่อนะโมสักนิดก็ยังดี และการที่นะโมยอมมาเยี่ยมผม แม้จะไม่ได้มาเป็นการส่วนตัว แต่อย่างน้อยมันก็แสดงให้เห็นว่านะโมยังไม่ตัดขาดผมออกไปจากชีวิตมันแล้วจริงๆ

“เข้าใจผิดแล้วมั้ง” ปกป้องยิ้มน้อยๆอย่างคนเหนือกว่า “ที่โมมาเยี่ยมเพราะสำนึกบุญคุณที่คุณช่วยเขาไว้หรอก จบเรื่องนี้ไปนะโมก็ยังเกลียดคุณเหมือนเดิม”

เริ่มหมั่นไส้ความหมั่นหน้าของไอ้เด็กเหี้ยนี่แล้วนะ คิดว่าตัวเองได้เข้าไปนั่งในใจของนะโมแล้วหรือยังไง

“มันก็ไม่แน่”

“ถ้างั้นผมจะคอยดู แต่บอกไว้เลยจากนี้ไปคุณไม่มีทางได้เข้าถึงตัวโมแน่นอน” ก้างชิ้นโตพูดสำทับ “อ้อ อันที่จริงก็อยากจะซัดหน้าหล่อๆของคุณนะ แต่ผมไม่ทำคนป่วยว่ะ ออกจากโรงบาลเตรียมรับหมัดจากผมได้เลย”

ผมมองด้วยสายตาเย็นชา ไอ้เด็กนี่ประกาศตัวอย่างโจ่งแจ้งว่าเป็นอริ ตอนนี้มันได้เปรียบผมอยู่มากโข มีโอกาสทำแต้มเยอะกว่า ในขณะที่แต้มตัวผมยังติดลบ

ผมไม่มีวันยอมแพ้ให้ไอ้เด็กหน้าอ่อนนี่เด็ดขาด!




Next Chapter >> - 23 - (part1)



น้อมรับคำติค่ะ ยอมรับว่าเขียนไม่ดีจริงๆ ไม่มีอะไรสมเหตุสมผลเลย T_T

ตอนนี้บทพระเอก ให้ไอ้โทมันไปเถอะค่ะ

ขอบคุณทุกท่านที่ตามอ่านมาจนถึงตอนนี้ด้วยนะคะ (และหวังอย่างยิ่งว่าจะติดตามต่อไป ฮรืออออ)

 

[BlueCherries]

 


หม่ามี๊ทำไมเรียกนะโม??

[เก้าแต้ม]

อืมมมม ก็นะ ไม่สมเหตุ สมผล แต่ก็ oK

[muiko]

เห้อ ถึงจะไม่ชอบโท
แต่คนเราก็พลาดกันได้อ่านะ
โทก็ดูรักนะโมจริง ยังไงก็ลองให้อภัยกันดูน้า
อย่างน้อยก็เคยเปนเพื่อนที่ดีต่อกัน
 

[Jibbubu]

คุณแม่ค่ะเรียกนะโมไปทำอะไรค่ะ หนูอยากรู้อ่ะ

[greensoda]

ทั่งสมน้ำหน้าพระเอกและสงงสารด้วยย
อยากให้นะโมให้อภัย ถถถถ

แต่ปกป้องนี่น่าหมั่นใส้จริงๆ

[kamontipsaii]

เป็นกำลังใจให้โท
คงยากสำหรับโท นะโมใจแข็งและยังไม่ได้รู้สึกดีกะโทเลย

[iceman555]

 

[crazydoii]

อ่านไปแล้วย้อนกลับไปนึกถึงตอนนั้น. สงสารนะโม

สมน้ำหน้าโท,,,,

[Pakeleiei]

เอาปกป้องออกไปที

[Fragrant]

บรรยากาศยังคงอึมครึม...

[Teddysdeath]

หมะม้าโทรู้เรื่องหมดแล้วสินะ หรือยังไง เรียกโมไปทำไม งื้อออ

[cheyp]

อ่านพาร์ทโทแล้วใจอ่อนเพิ่มขึ้นหน่อยนึง
เอาเป็นว่าบวกคะแนนความเป็นพระเอกที่โดดรับกระสุนแทนโมจนเกือบตายแล้วกัน

[nunnuns]

นะโม ต้องให้ได้อย่างนี้สิถึงจะเอาไอ้ตัวโตเอาแต่ใจอยู่หมัด หึหึ น่าหยิกแก้มจังเลยลูก (อ้าวตอนนี้แอบมาม่าไม่ใช่รึ55555)

ปล.ขอบคุณที่มาต่อเร็วนะคะ ดีใจมากค่ะ

[mystery Y]

ปกป้องประกาศสงครามแล้ว!!

[fay 13]