- 21 -
“ไงมึง ทำได้ละสิ” ไอ้บูมทักทันทีที่เห็นใบหน้าอิดโรยของผม
“ได้ก็เหี้ยแล้ว”
“อ่าว แล้วทำไมอยู่ในห้องสอบนานจังวะ”
“กูกำลังคิดอยู่ว่าควรเขียนขอร้องอาจารย์หรือวาดรูปสวยๆ แทนดี” ผมตอบมันอย่างกวนๆ เพราะตอนนี้หมดเวรหมดกรรมกับการสอบไฟนอลแล้วครับ
แน่นอนว่าสอบเสร็จความรู้ที่บังเกิดผุดราวกับไอสไตล์เข้าสิงนั้นอันตรธานหายไปอย่างรวดเร็ว ออกจากห้องสอบมันก็ไร้ประโยชน์ ไอ้ที่เขียนตอบไปไม่รู้ว่าจะได้สักกี่คะแนน
เสียงพูดคุยจ้อกแจ้กของนักศึกษาที่เพิ่งสอบเสร็จไม่สามารถบดบังใครบางคนที่เพิ่งออกจากห้องสอบได้ ผมมองดูไอ้หลามห่างๆ ปกติแล้วมันจะเป็นคนที่สดใส ร่าเริง เป็นที่ชื่นชอบของเพื่อนๆและสาวๆ แต่บรรยากาศรอบตัวของมันตอนนี้ตรงข้ามอย่างสิ้นเชิง ใบหน้าซูบตอบ ดวงตาหวาดระแวงเหมือนคนวิกลจริต ริมฝีปากแห้งคล้ำจนแลบลิ้นเลียบ่อยๆ เสื้อนักศึกษาหลวมโคร่งเพราะมันผอมลงไปเยอะมาก เน้นย้ำว่ามาก
ไอ้หลามหันซ้ายหัวขวาเหมือนกลัวอะไรสักอย่างแล้วรีบเดินหนีไป ผมไม่รู้ว่ามันไปไหนแต่เดี๋ยวคืนนี้ได้เจอกันแน่ๆไอ้เหี้ยหลาม
ตอนเช้าก่อนออกมาสอบวิชาสุดท้าย ผมลองเข้าไอดีเฟสบุคของไอ้หลามอีกครั้ง เพราะปกติผมจะเข้าเช็คเป็นระยะๆ ไม่อยากพลาดแบบคราวที่แล้ว ซึ่งเฟสบุคไอ้หลามตอนนี้หากไปดูหน้าวอลมันไม่ค่อยมีความคืบหน้าเท่าไหร่ ในแชทเฟสก็เช่นกัน มันโดนไล่ออกจากร้านที่มันร้องเพลงให้ อันที่จริงก็ไม่เชิงไล่ออก แต่สมาชิกในวงถ้าไม่มีนักร้องก็ไม่สามารถเล่นเพลงได้ จนทำให้สมาชิกที่เหลือต้องไปหานักร้องใหม่ ผมอ่านข้อความดูเหมือนว่าบอส มือกลองจะตามตัวไอ้หลามให้กลับมาร้องเพลงหลายครั้ง แต่ก็ไม่สำเร็จ ให้ผมเดานะ มันคงเสพยาติดอยู่ในโลกของมันเองจนลืมสังคมรอบข้างไปแล้ว
พี่
ไง
5 g
ป๋าจริงเว้ย แต่ช่วงนี้กูขอขึ้นราคานะ เป็น g ละ 3500 ตำรวจแม่งตามดมกลิ่นอย่างกับหมา คงมาเอาของที่เดิมไม่ได้
ไปไหน
ผับ SSS สัก 4 ทุ่ม
เหมือนไอ้หลามจะพิมไม่ค่อยเป็นประโยค ช่างมัน ขอแค่ได้เรื่องก็พอ
บูมชวนผมไปฉลองหลังสอบเสร็จกับเพื่อนๆ สถานที่นัดใกล้เคียงกับย่านผับ SSS เพราะย่านนั้นเป็นแหล่งท่องเที่ยวยามค่ำคืนอยู่แล้ว ผมตอบตกลงแบบไม่ต้องคิด หากผมไปคนเดียวคงไปไม่ถูก
แต่เรื่องที่ไอ้หลามจะนัดรับยานั้นผมยังไม่ได้บอก ไม่อยากให้ไอ้บูมตกอยู่ในอันตราย ให้ไอ้เหี้ยหลามหมายหัวผมคนเดียวก็พอแล้ว
“กูแปลกใจนะเนี่ยที่มึงตอบตกลง แต่ช่างเถอะ เอาเป็นว่าเดี๋ยวกูมารับสัก 3 ทุ่ม โอเค๊? แต่งให้หล่อเลยนะเพื่อน” ไอ้บูมทิ้งท้ายก่อนแยกย้าย
เดินกลับมาที่ห้อง ทิ้งตัวลงนอนบนเตียง ในหัวยังมึนๆเบลอๆ จะเอายังไงกับไอ้เหี้ยหลามดี ทำไมมันถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้ เมื่อก่อนพวกเรา 5 คนคุยเล่นแซวกันสนุกแค่ไหนผมยังจำได้ไม่มีวันลืม แต่ตอนนี้ไม่ใช่อีกแล้ว ปลาฉลามเลือกที่จะกลบเกลื่อนความรักที่ไม่สมหวังของตัวเองโดยการเอาชนะผม อยากเห็นผมถูกไอ้โทเกลียด เลือกเส้นทางที่ผิดหันไปพึ่งยาพวกนั้น จากกลั่นแกล้งเบาๆ กลายเป็นการทำร้ายที่รุนแรงขึ้น
ตอนแรกผมก็สะใจที่เห็นมันขายหน้าในชั้นเรียนแถมยังติดเอฟอีก ผมกะว่าเอาคืนแค่นั้นก็สาสมกับที่มันทำกับผมแล้ว เหมือนเด็กแกล้งกัน เกลียดขี้หน้ากัน จบกันไปต่างฝ่ายต่างอยู่ แต่พอมาเจอเรื่องโดนดักข่มขืน...ผมคิดว่าตัวเองไม่ได้เป็นคนดีมากมายอะไร ดังนั้นผมจึงขอเอาคืนให้สมน้ำสมเนื้อเช่นกัน
“ครับ สวัสดีครับ” วางสายจากตำรวจ แจ้งเบาะแสเรื่องยาเสพติด กำชับแน่นถึงการซื้อขายในวันนี้ที่ผับ SSS รวมไปถึงคอนโดที่ไอ้เหี้ยหลามซุกหัวนอนอยู่ ผมว่าที่ห้องมันต้องมีบ้างแหละ ซึ่งทางตำรวจรับเรื่องให้ แต่ผมไม่รู้ว่าจะมีอะไรดำเนินการคืบหน้าไหม
นี่มันไม่ใช่เรื่องต่อยตีระหว่างนักเรียน พวกผมอายุ 20 แล้ว เข้าไปอยู่ในเรือนจำไม่ใช่สถานดุลพินิจ หากถูกจับขังมีคดีติดตัว ยังไงอนาคตไอ้หลามก็ดับวูบแน่นอน
นอนคิดอะไรเรื่อยเปื่อยจนเผลอหลับไม่รู้ตัว คงเป็นเพราะไม่ได้นอนเต็มอิ่มมาหลายวัน ผมหันไปมองดูนาฬิกา
เวรล่ะ นี่มัน 2 ทุ่ม 45 ...
ผมรีบกระเด้งตัวลุกมาจากที่นอน อาบน้ำด้วยความเร็วแสง แต่งตัวแบบลวกๆ รีบวิ่งลงมารอหน้าหอ ก็พบว่ามีรถของใครบางคนจอดรออยู่แล้ว
“พวกกูกำลังจะขึ้นไปตามมึงพอดี” บูมเงยหน้าขึ้นมาเห็นผมพอดี “ว่าแต่ ... มึงจะแต่งงี้ไปจริงหรอ?” สายตามันกวาดตั้งแต่หัวจรดเท้า
เสื้อยืดคอย้วยกับกางเกงยีนส์ที่ใส่ไปเรียนประจำจนไม่มีเวลาซัก รองเท้าแตะ ก็ไม่แย่นิ นี่ผมยังใส่ยีนส์นะ ตอนแรกเกือบคว้ากางเกงบอลแล้ว
“เออ ทำไม?” ไม่ได้กวนนะ แต่ผมไม่ได้ไปเพื่อหลีสาวนี่หว่า จะแต่งหล่อไปทำไม
“เห้ออออ” คนหัวฟูที่ยืนพิงรถนิ้วสไลด์หน้าจอโทรศัพท์ส่ายหัว “ผับนี้เค้าไม่ให้ใส่แตะเข้า”
หะ!?
“จริงดิ”
“เออสิวะ ถ้าไม่เชื่อเดี๋ยวมึงไปดูป้ายหน้าร้านได้เลย” ไอ้บูมสำทับ
ขณะที่บูมและจ๊อบกำลังทำหน้าที่สไตลลิสให้ผมอยู่นั้น เจ้าของรถซึ่งแต่งตัวมาเต็มยศแบบไม่เกรงใจกูเลยก็ทิ้งบุหรี่แล้วขยี้ด้วยรองเท้าหนังที่เป็นผมคงต้องทำงานทั้งเดือนเพื่อซื้อมาใส่
“ขึ้นรถ” ไอ้โทตัดบท เปิดประตูฝั่งคนขับแล้วเข้าไปโดยไม่สนใจ 3 คนที่เหลือ
ผมหันไปมองไอ้บูม มันกลอกตามองบน ส่วนไอ้จ๊อบยักไหล่ก่อนจะตามเข้าไปในรถเช่นกัน
การนั่งหลังคนขับเป็นอะไรที่ต้องพยายามสนใจวิวข้างนอกมากกว่ากระจกหลัง เพราะสายตาคมคอยจะมองกระจกหลังอยู่เรื่อยและถ้าบังเอิญผมหันไปก็จะกลายเป็นการสบตาทันที
เพลงจากไอโฟนไอ้โททำลายความเงียบภายในรถ มันขับมาเรื่อยๆ ตัวผมก็ไม่รู้เส้นทางหรอก แต่ไอ้ถนนแบบนี้มันคุ้นๆ อยู่นะ
“อ่าว ลืมของหรอ” ไอ้จ๊อบที่นั่งข้างหันไปถามเมื่อคนขับแล้วเข้าสู่คอนโดที่ผมไม่อยากจะมาอีก
จอดรถเสร็จเรียบร้อย ไอ้โทมันถึงได้ยอมบอกว่ามาที่นี่ทำไม
“บูม มึงเอามันไปแต่งตัวห้องกู นี่คีย์การ์ด เดี๋ยวกูรอที่รถนี่แหละ”
20 นาทีต่อมาผมก็อยู่ในชุดที่ดูดีขึ้น
“ทำไมเสื้อผ้าไซส์มึงในห้องไอ้โทเยอะจังวะ?” ไอ้บูมบ่น แต่ผมไม่ได้ตอบอะไร เพราะรู้ดีว่าเสื้อผ้าพวกนี้มาจากครั้งก่อนที่มันลากผมไปชอปปิ้ง
พวกเรา 4 คนมาถึงสถานที่นัดกันไว้ ไอ้โทเดินนำไปยังบอดี้การ์ดที่ตรวจค้นหน้าทางเข้าผับ ตามด้วย ไอ้หัวฟู ไอ้บูม และผมที่มองรอบๆ เพื่อหาร้าน SSS
นั่นไง ห่างออกไปประมาณ 500 เมตร ป้ายชื่อแสงนีออนสว่างไสวเป็นเอกลักษณ์ทำให้หาได้ไม่ยาก
ผมยื่นบัตรประชาชนให้การ์ดดู พี่การ์ดผมมองหน้าผมแล้วมองบัตร สลับขึ้นลง เหมือนจะสงสัย แต่ก็ไม่ได้ถามอะไร ปั้มตราที่ท้องแขนและปล่อยให้ผมเข้ามา
เสียงบีทหนักๆ เป็นจังหวะดังทันทีที่ย่างเข้ามาสู่สถานที่รวมตัวของวัยรุ่นชายหญิง ข้างในมืดมาก มีเพียงแสงสปอตไลท์สาดส่องไปทั่ว เดินต้องคอยระวัง ไม่เช่นนั้นอาจเป็นเหมือนผม
ไอ้บูมหายไปไหนแล้ว เมื่อกี้มันยังเดินนำหน้าอยู่เลย
หันซ้ายหันขวาเพื่อหามัน แต่หัวคนก็เหมือนๆกันหมด แสงสลัวจนยากที่จะบอกว่าใครเป็นใคร
หมับ
มีคนจับข้อมือ ผมเงยหน้าขึ้นไปมอง
“ตามมา เดี๋ยวหลง” ไอ้โท
ขืนตัวนิดหน่อยเพื่อให้มันรู้ว่าไม่ต้องจูงกูก็ได้ แต่มันไม่สนเลยครับ ลากเบียดเสียดผู้คนไปจนถึงโต๊ะที่พวกเพื่อนๆ เค้าเริ่มเมากันได้ที่แล้ว
“...ม...อ....ไร” ไอ้บูมหันมาถาม
“ห๊ะ?!” คือเสียงมันดังมากครับ
“เอามิกซ์อะไร” คราวนี้ไอ้บูมตะโกนหูแทบแตก
“โซดาน้ำ” วันนี้ไม่ได้มาเพื่อเมา ถ้าผสมเป๊ปซี่หรือโค้กแล้วมันจะหวาน กินได้เรื่อยๆ เอาเป็นว่าเมาง่ายกว่า
สาววิศวะที่ว่าหาสวยๆ น่ารักๆ ได้ยากนั้น ไม่จริงเลยครับ มาดูพวกเธอแต่งหน้าแต่งตัวตอนนี้สิ โอโห นึกว่าเน็ตไอดอล มีอะไรดีงัดออกมาโชว์หมด ส่วนผู้ชายก็ใช่ย่อยไอ้กอล์ฟถึงกับทำผมใส่เยลมาเลย
วัยรุ่นชายหญิง ประมาณ 98% หน้าตาดี (ในที่มืด) หุ่นดี พากันเต้นเบียดไปมา ในนี้มีแต่โต๊ะครับ โต๊ะแคบๆ วางขวดเหล้ากับถังน้ำก็เต็มแล้ว ไม่มีเก้าอี้ให้คุณนั่ง ถ้าอยากนั่งต้องไปโซน VIP ซึ่งเสียเงินเพิ่มอีกประมาณครึ่งแสน ดังนั้นตอนนี้ผมจึงได้แต่ยืนมอง ถือแก้วเหล้าไว้ในมือ เต้นไม่เป็นครับบอกตามตรง นี่คือครั้งแรกที่ผมเข้าผับ คิดดูขนาดร้านเหล้านั่งชิลผมยังแทบไม่โผล่หน้าไปเลย ผับแบบนี้ไม่ต้องพูดถึง
ข้างซ้ายผมเป็นไอ้บูม ข้างขวาไอ้โท แน่นอนว่าผมอยากย้ายที่ แต่มันจะดูเป็นการเรื่องมากกับอีแค่โดนตัวเสียดสีกันนิดหน่อย
ไอ้โทดูดี...เอาจริงๆ คือหล่อ หล่อมาก หล่อไม่เกรงใจเพื่อน ตั้งแต่เข้ามาผู้หญิงมองตามตาเป็นมัน แต่มันดูจะคุ้นเคย ไม่แยแสสายตาสาวๆ หันไปคุยกับไอ้จ๊อบหรือไม่ก็เพื่อนในเจอร์ที่มากันวันนี้
“โท เรายืมควงวันนึงได้มั้ยอะ?” มิ้น เพื่อนอีกคนในเจอร์ ไม่ค่อยสนิทเท่าไหร่ นานๆ ทีจะคุยกัน ปกติเธอน่ารักครับ ใสใส แต่วันนี้ใส่เกาะอกสีเลือดหมูตัวสั้นกับกางเกงขายาวเข้ากับส้นสูงสีดำ แต่งหน้าจัดเต็มดูแปลกตา
“มีคนควงแล้วครับ” ไอ้โทตอบยิ้มๆ เพื่อนๆ พากันแซวต่อ
แต่มือมึงไม่ต้องมาโอบเอวกูก็ได้!
ผมพยายามแกะมือตรงเอวอย่างสุดความสามารถ ได้ผลนิดนึงเพราะมือเลื่อนต่ำลง และก็ค้างไว้ตรงนั้นไม่ยอมไปไหน
ดีที่ว่ามันมืดและเบียดมาก คนอื่นจึงไม่เหนความผิดปกตินี้
“ปล่อยกู” ผมกระซิบตรงไหล่มัน
เหมือนจะไม่ได้ยิน คนตัวสูงเลยโน้มคอลงมา
“ปล่อย!” คราวนี้ผมตะโกนเต็มรูหู มือปลาหมึกถึงได้ยอมผละออกไป
มันมองมาที่ผม ยิ้มเล็กน้อย และดื่มหมดแก้ว
เออดื่มเข้าไป บุหรี่ก็ดูดเยอะๆ จะได้ตายไวๆ
ผมสูดหายใจลึก ตักตวงอากาศที่มีอยู่น้อยนิด อยากออกไปจากที่นี่แล้ว ป่านนี้ไอ้หลามคงมาถึงเพื่อนัดเจอกับคนชื่อเดฟ
“เดี๋ยวกูมา”
“จะไปไหนวะ?” ไอ้บูมถามกลับ
“ห้องน้ำ”
“เออๆ เดินตรงไปแล้วเลี้ยวซ้าย”
พยักหน้ารับรู้ แต่ขาไม่ได้ก้าวเดินไปตามทางที่ไอ้บูมบอก หลบเลี่ยงผู้คนจนกระทั่งมาถึงข้างนอก
ผมเดินตามทาง ผับ SSS อยู่ไม่ไกล ชายหญิงวัยรุ่นจูบกันนัวเนียไม่แคร์สายตาคนรอบข้าง แต่ละคนหน้าตาดีทั้งนั้น ช่างมัน ไม่ใช่เรื่องของผม เพราะสิ่งที่ผมต้องสนใจมันอยู่ข้างหน้านี่แล้ว
ต้องขอบคุณตัวเองที่ยอมเปลี่ยนชุดอย่างว่าง่าย ไม่อย่างนั้นผมคงถูกห้ามไม่ให้เข้าไปร้าน การ์ดตรวจค้นมองผมนานมาก จนหวั่นใจ
“มากับใคร”
“อ๋อ นัดเพื่อนไว้น่ะครับ”
“ชื่อ?”
จำเป็นมั้ยต้องถามละเอียดขนาดนี้
“หลามครับ ปลาฉลาม”
ขอยืมชื่อมาใช้หน่อยนะ ในฐานะที่ ‘เคย’ เป็นเพื่อนกันมาก่อน
ผมหันหลับไปยิ้มแหยๆ ให้การ์ดเป็นการขอบคุณที่ยอมปล่อยตัวผมเข้ามาในร้าน ข้างในมืดๆ สลัวๆ เหมือนกับร้านที่ตอนนี้พวกเพื่อนๆในเจอร์พากันเลี้ยงฉลอง ต่างกันตรงที่ร้านนี้มีพื้นที่เยอะหน่อย เนื่องจากคนไม่หนาแน่นเท่า มีโต๊ะเก้าอี้นั่งเข้าชุดจัดเป็นสัดส่วน ผมตรงไปที่บาร์เนื่องจากไม่รู้ว่าจะพาตัวเองไปอยู่ตรงไหน
“รับอะไรดีครับ?” ชายหนุ่มหลังเคาเตอร์ถามด้วยรอยยิ้ม
“อะไรก็ได้ ไม่แรงมาก” ผมตอบกลับ นึกภาวนาในใจขอให้ราคาเครื่องดื่มแค่แก้วเดียวไม่เกินจำนวนเงินที่ผมพกติดตัวมาด้วยเถอะ
ระหว่างรอผมสอดส่องมองรอบร้าน พยายามเพ่งหาคนที่ดูคล้ายไอ้หลามมากที่สุด
“หาใครหรอครับ?” บาร์เทนเดอร์หนุ่มส่งแก้วที่บรรจุน้ำอะไรไม่รู้และตกแต่งอย่างสวยงามให้สมกับราคารและสถานที่
“เอ่อ...”
“มาครั้งแรกสินะครับ ผมไม่คุ้นหน้าคุณเลย ถ้ามีอะไรให้ผมช่วยบอกได้เลยครับ ผมยินดี”
ผมยกแก้วจิบขึ้นเล็กน้อย ลำคอร้อนผ่าวทันทีที่ของเหลวไหลลงคู่คอ
นี่ไม่แรงตรงไหนวะ?
ผมยิ้มให้เขาเล็กน้อย วางแก้วลง มั่นใจว่าจะไม่แตกต้องมันอีก
นั่งแช่อยู่นาน ไม่เห็นแม้แต่เงาไอ้หลาม หรือผมจะมาผิดที่? คงไม่ใช่...เพราะตอนเข้ามาการ์ดถามถึงชื่อเพื่อน ซึ่งผมก็อ้างชื่อไอ้หลามไปและการ์ดก็ปล่อยตัวเข้ามาง่ายๆ แสดงว่าที่นี่แหละไม่ผิดแน่นอน
ก้มมองดูนาฬิกาข้อมือ นี่มันก็ 5 ทุ่มกว่าแล้ว ทำไมมันยังไม่โผล่หัวมาอีกวะ
“ขอถามไรหน่อยครับ” ผมเรียกบาร์เทนเดอร์คนเดิม “รู้จักฉลามไหม?”
“อ้ออออ เป็นเพื่อคุณฉลามนี่เอง” เขาเบิกตากว้าง “เพิ่งมาถึงก่อนคุณมาไม่นาน ตอนนี้อยู่ห้อง VIP ครับ...อ๊ะ นั่นไง คุณฉลามมาพอดี”
ผมหันหลังตามทิศทางที่เขามอง
ไอ้เหี้ยหลาม มันเดินตรงมาที่ผม สายตาปะทะกัน ชั่วขณะหนึ่งนั้นผมอยากจะเข้าไปต่อยมันจังๆ แต่ผมก็ไม่ได้ทำ รอคอยจนอดีตเพื่อนเข้ามาใกล้
แล้วมันก็ทำในสิ่งที่ผมไม่คาดคิด คือการคล้องคอผม!!
“ไมมึงมาไม่บอกวะ ห๊ะ? กูนี่คิดถึงมึงมากเลย ไปๆ ขึ้นบนกัน มีเพื่อนรออยู่เต็มเลย” ไอ้หลามลากผมลงจากเคาเตอร์ ไม่วายหันกลับไปสั่งบาร์เทนเดอร์คนเดิมว่า “ขอเหล้าเบียร์เพิ่มด้วย 2 ลังเลย”
พอห่างจากแขกคนอื่นๆแล้ว มันพยายามลากผมขึ้นบันได
“ปล่อยกูไอ้เหี้ย”
มันเหมือนไม่ได้คุยกับผม แต่ก็คุยกับผม งงไหมครับ เออ ผมก็งง มันรู้ไหมเนี่ยว่าเป็นผม คนที่มันต้องการกำจัด อาการมันไม่ได้เมาเหล้าจนพูดไม่รู้เรื่อง ไม่ได้พูดยานคาน ควบคุมตัวเองได้ รู้ว่าควรเดินไปทางไหน แต่สุดท้ายแรงมันก็สู้ผมไม่ได้อยู่ดี ผมขืนตัวจากการเกาะกุม เผชิญหน้าจ้องตากับมันตรงๆ
“จำกูได้ไหม?”
“ได้ดิ นะโม ไอ้เตี้ยยยยยของกลุ่ม มึงถามทำไม จำตัวเองไม่ได้หรือไง” แขนข้างหนึ่งเกาะบันได เอียงคอถามกลับ
“มึงทำอะไรกับกูไว้ กูไม่ลืมหรอกนะ และวันนี้กูจะมาเอาคืน” ประกาศกร้าวให้มันรู้ไปเลยว่าผมเอาจริงแน่
“หะ ลืมของหรอ จะมาเอาอะไรคืน? ไว้ก่อนๆ เดี๋ยวกูซื้อให้ใหม่ ขึ้นมานี่มา เพื่อนๆอยู่กันเต็มเลย ทั้งไอ้โท ไอ้ฟู ไอ้บูมบึ้มๆ”
เดี๋ยวนะ พวกมันอยู่อีกร้าน จะมานี่ได้ยังไง? ผมชักงง
คนตรงหน้าทำตัวเหมือนสมัยที่เรายังเป็นเพื่อนกัน กอดคอ ร้องเพลง ผ่านบอดี้การ์ดที่เฝ้าทางขึ้นชั้น 2 มาอย่างง่ายดาย ตรงผนังมีป้ายหรูหราติดไว้ว่าเฉพาะ VIP เท่านั้นถึงเข้าห้องได้ ผมกับไอ้หลามยืนอยู่หน้าประตูสีดำ ในใจผมเต้นรัวเร็ว นึกก่นด่าตัวเองในใจว่าโง่หรือบ้าที่ยอมตามมันขึ้นมา ที่นี่ถิ่นมัน จะทำอะไรก็ได้ อีกฝากของประตูจะมีอะไรรอคอยผมอยู่ก็ไม่รู้ บางทีอาจเลวร้ายกว่าสิ่งที่ผมเคยเจอมา
มือขาวซีดของมันจับลูกบิดให้ประตูเปิดออก และผมก็ได้เห็นสิ่งเลวร้ายภายในห้อง
มีผู้ชายหน้าตาเข้ม ถอดเสื้อเผยรอยสักเต็มตัวนั่งอยู่บนโซฟา ข้างๆ มีสาวสวยใส่บิกินี่อยู่ 3 คนที่นัวเนียแบบไม่รู้จักอาย ไอ้หลามเดินไปเต้น แหกปากร้องเพลงอยู่กลางห้องที่มีไฟดิสโก้สาดส่องไปทั่ว จากนั้นผู้หญิงอีกคนที่มองออกไปนอกหน้าต่างเดินเข้ามาลูบไล้ไอ้หลามก่อนจะประกบปากอย่างดูดดื่ม
ทั้งหมดนี้คงเป็นผลมาจากผงสีขาวขุ่น ที่มีลักษณะเหมือนน้ำแข็งป่น แบบที่วัยรุ่นกำลังฮิต เรียกว่าอะไรนะ..บิงชู มั้ง นั่นแหละ อุปกรณ์ในการเสพหน้าตาประหลาด คล้ายกับห้องทดลองวิทยาศาสตร์ แน่นอนผมรู้ดีว่ามันไม่ใช่ บนโต๊ะมีสิ่งที่คล้ายขวดน้ำ ปักด้วยหลอดดูดงอ แต่เพิ่มมาอีกหลอดเป็นหลอดตรงแนวขวาง ข้างๆมีไฟแช๊กและถุงซิปล๊อคบรรจุผมสีขาวที่ผมบอกไป เม็ดยาสีม่วงขนาดเล็ก ขวดเบียร์แก้วเหล้าถูกวางทิ้งระเนระนาด แสงสลัวทำให้ผมมองไม่ชัดว่าของอีกอย่างสีดำสนิทรูปทรงคุ้นตาแบบที่เห็นในหนังนั่นใช่สิ่งที่ผมคิดรึเปล่า
สายตาผมละจากของบนโต๊ะ หันมาที่ไอ้หลาม มันยังนัวเนียกับผู้หญิงอยู่ แต่แล้วจู่ๆ มันก็ตะโกนออกมา
“โท โทไปไหนแล้ว เฮ้ยยยยย โทมึงอยู่ไหนวะ เมื่อกี้ยังอยู่ตรงนี้เลย”
เสพยาจนหลอน...
“มึง เห็นไอ้โทมั้ยวะเดฟ” มันหันไปถามชายที่เหม่อลอย สายตาเพ้อผัน คงเป็นเอเย่นส่งยาให้ไอ้หลามสินะ
“ไม่เห็นวะ คิกๆๆๆ ฮ่าๆๆๆๆๆ มึงนี่ตลกดีนะ ฮ่าๆๆๆๆ”
แต่ละคนตกอยู่ในโลกของตัวเอง ไม่มีใครหันมาสนใจผม จนกระทั่งสาวที่คลอเคลียกับเดฟสังเกตเห็น
“เอาขนมมั้ย?”
ขนม? ขนมอะไร?
เธอยื่นเม็ดยาแบ่งครึ่งมาให้ ผมไม่รับ เธอจึงนำมันใส่ปากตัวเอง
ราวกับนานเป็นชั่วโมง ทั้งๆที่ผมอยู่ในห้องนี้แค่ 10 นาที ผมไม่อยากยืนอยู่ตรงนี้แล้ว หากตำรวจมาคงคิดได้แค่ว่าผมมีส่วนรู้เห็น คงไม่พ้นถูกจับเหมือนกัน
ดังนั้นผมจึงหันหลังกลับทันที
หมับ!
“นะโม เห็นโทมั้ย?”
ไอ้หลามพุ่งตัวมาจากไหนไม่รู้ อาการของมันน่าเป็นห่วง แต่ที่ควรห่วงมากกว่าคือตัวผมเอง
“ ม.. ไม่เห็น”
“หรอ...น่าเสียดายจัง” จากท่าทางร่าเริงกลายเป็นหดหู่ เหมือนลูกโป่งที่ถูกปล่อยลมจนแฟ่บเหี่ยว “ถ้าเห็นบอกกูด้วยนะ..กูอยากขอโทษ”
มันหลุบตาลงก่อนจะเงยหนาขึ้นมาใหม่
“ขอโทษมึงด้วยนะโม”วินาทีนั้น หัวใจผมอ่อนยวบ ความสงสารก่อตัวขึ้นมา แม้จะรู้ว่าเป็นผลจากยานรกนั่นก็ตาม
“กูแม่งเลว กูมันเหี้ย กูอิจฉามึงทั้งๆที่มึงไม่ได้ทำอะไรเลย กูมีทุกอย่างในขณะที่มึงต้องดิ้นรนทำงานพิเศษ กูสุขสบายแต่ก็อ้างว้าง มีเพื่อนแต่ไม่มีคนรัก เพราะคนรักกูมันไปหลงคนจนๆ อย่างมึงไง!!! ทำไมวะ ทำไม!? เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่มัธยมไม่ช่วยอะไร มึงมาทีหลังแท้ๆ ฮืออออ”
ใบหน้าที่เคยหล่อเหลาเต็มไปด้วยคราบน้ำตา คุมสติไม่อยู่ กองลงไปนั่งกับพื้น ไหล่ห่อสั่นอย่างเจ็บปวด
คนที่จะทำให้มันกลับเป็นเหมือนเดิม เป็นไอ้หลามคนเดิมที่ร้องเพลงบ้าๆบอๆแต่เสียงเพราะ คารมดี มีเรื่องเหี้ยแค่ไหนก็ยิ้มได้คงไม่ใช่ผม แต่เป็น..ไอ้โท
ผมแตะหลังมันเบาๆ ไอ้หลามพร่ำเพ้อไม่หยุด สายตาผมเหลือบไปมองคนชื่อเดฟ ไม่รู้ว่าไอ้หลามไปรู้จักได้ยังไง แต่ผมขอคาดโทษมันไว้ก่อน ข้อหาชักจูงจนทำให้เพื่อนผมต้องกลายเป็นแบบนี้ โชคดีที่มันมัวแต่เสพยาหัวเราะคิกคักจนไม่รับรู้ถึงตัวตนของผม เพราะถ้าหากมันจำได้ คงนึกออกว่าคนชื่อนะโมนี่แหละที่เฉือนไอ้นั่นของลูกน้องมันเกือบขาด
“แม้แต่หน้ากูไอ้โทยังไม่อยากมอง กูอยากอยู่เคียงข้างมันในฐานะเพื่อนก็ยังดี แต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว...ไม่เหลืออะไรแล้ว...”
ผมไม่ได้ปลอบอะไร เพราะรู้ว่าพูดออกไปไอ้หลามก็คงไม่สนใจ เหมือนพรั่งพรูความในใจออกมา บ่นกับตัวเอง สภาพมันในตอนนี้ผมควรจะสมเพช แต่ความรู้สึกตอนนี้มีอย่างเดียวหรือสงสารและเห็นใจ หากมันเลือกวิธีที่ถูกต้อง บอกรักไอ้โทตรงๆ ไม่ใช่มาทำร้ายผม เรื่องคงไม่เป็นแบบนี้
“จริงๆเลยนะ ข้อสอบวันนี้กูก็ทำไม่ได้ อันที่จริงกูไม่ได้นอนมา 3 วันแล้ว ไม่ได้อ่านหนังสือหรอกนะ..แล้วกู ทำอะไรอยู่...ทำไมกูไม่อ่านหนังสือ เห็นมั้ยทำข้อสอบไม่ได้เลย เอฟแหงๆ ไม่เป็นไร ไว้ค่อยให้ไอ้โทติวให้ อิอิ...แต่...มันคงไม่มาติวให้กูแล้วแหละ”
“ไปหาไอ้โทกัน” ผมพูดขึ้น ไอ้หลามเงยหน้าขึ้นมา ดวงตาสดใสราวกับเด็กๆ
“จริงนะ”
“อืม ลุกขึ้นก่อน”
อยากโทรหาพวกมัน ไอ้บูม ไอ้จ๊อบ หรือแม่แต่ไอ้โท ผมก็อยากโทรหา แต่ติดที่ว่า กูไม่มีโทรศัพท์ ฟายเอ๊ยยยย ไม่น่ามีทิฐิเลยกู รับโทรศัพท์ฟรีๆมาเครื่องนึงจากไอ้โทก็จบแล้ว
“มึงนี่น่ารักเนอะ น่าอิจฉาด้วย อยู่ๆก็มีคนหล่อแอบรักตั้งแต่ปีหนึ่ง กูอยากเป็นมึงมากเลย มึงมาเป็นกูมั้ย มึงอยากรวยเปล่า? บ้านกูมีครบทุกอย่างเลยนะ น้องสาวน่ารักด้วย เอามะๆ มาแลกชีวิตกัน”
“เห้ย เดี๋ยว”
จับไอ้หลามไว้ไม่ทัน มันวิ่งไปเอาสิ่งที่ผมพยายามไม่มอง...ปืน...
ฉลามวิ่งกลับมาที่หน้าประตูเหมือนเดิม ในมือถือปืนอย่างหวาดเสียว มันพลิกไปมาราวกับของเด็กเล่น
“แลกชีวิตกันๆ มึงยิงกู หรือให้กูยิงมึงก่อนดีน้า...?”
สถานการณ์ตึงเครียด ผมควรรับมืออย่างไรดี
ไอ้โท...ใช่ มีอะไรอ้างชื่อมันไว้ก่อน
“ไปถามไอ้โทดีมั้ย?”
“ดีๆๆๆๆ ไปกันๆๆๆ”
“งั้น...วางไอ้นี่ลงก่อนนะ” ผมจับมือมัน ค่อยๆพาวางลงกับพื้น
“ไม่เอา!!!” มันตะโกนเสียงดังจนผมตกใจ “เดี๋ยวมีคนมาทำร้ายกู ถะ ถ้าไม่มีปืนแล้วจะเอาอะไรป้องกันตัวเอง” ไอ้หลามหันซ้ายหันขวา สายตาลอกแลกด้วยความหวาดกลัว
“มึง...มึงไง!! จะทำร้ายกูใช่มั้ย!? กูเห็นมึงหัวเราะเยาะใส่กู บอกว่าไอ้โทเป็นผัวมึง ไม่มีทางแยแสคนอย่างกูหรอก กูเห็นนะ กูเห็น!!!!!!”
คนตรงหน้าเริ่มอาละวาดโหวกเหวกเสียงดัง เพราะเสียงรอบข้างเงียบลง รวมไปถึงเพลงจังหวะเร้าใจที่นิยมเปิดกันในผับ ความมืดมิดหายไป แสงสว่างจ้าจากหลอดไฟเข้ามาแทนที่
ผมไม่รู้ว่าข้างล่างเกิดอะไรขึ้น ตอนนี้ผมต้องมีสติรับมือกับคนตรงหน้าให้ได้มากที่สุด ค่อยๆเดินถอยหลังออกมาจากห้อง ใช้หางตามองพบว่าการ์ดที่ยืนเฝ้านั้นหายไปแล้ว
“มึงเยาะเย้ยกู ดูถูกเหยียดหยาม อวดอยู่นั่นแหละว่าไอ้โทเป็นผัวมึง! ...เหอะๆๆ...อยากมีผัวมากกูเลยจัดให้4คนเป็นไง สนุกมั้ยละ ชอบรึเปล่า?!”
“ฉลาม...”
ผมพยายามเรียกชื่อมันเพื่อดึงสติกลับมา ตั้งท่าชูมือทั้งสองขึ้นแบบจำยอมและบ่งบอกว่าจะไม่ทำร้ายมัน เพราะตอนนี้ไอ้หลามหันปลายกระบอกปืนมาสู่ผม
“กู...กูจะไม่ทำร้ายมึง...กูไม่เคยคิด...”
“มึงคิด!!! กูรู้ว่ามึงคิดอยากจะฆ่ากูใช่มั้ยละ อยากให้กูหายไปจากโลกนี้!!!”
กริ๊ก
เสียงขึ้นนกสับทำเอาผมไม่กล้าแม้แต่จะหายใจ
“แต่โทษทีว่ะ คนที่หายไปจากโลกนี้คือมึงไม่ใช่กู!!!”“นะโม!!!!!!!!”ปังงงง!!!!!!!!!!มีบางสิ่งพุ่งตรงมายังทิศทางที่ผมยืนอยู่ ผมหลับตาปี๋ แรงโถมปะทะเข้ากับผนังอย่างแรง เจ็บปวดจากแรงกระแทกเล็กน้อย ค่อยๆลืมตาขึ้นมา ลำดับเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น ไอ้หลามตั้งใจยิงผม จู่ๆมีคนตะโกนเรียกชื่อแล้วผลัก รอรับความเจ็บปวดจากการถูกจริง แต่ไม่มีส่วนใดในร่างกายฝังลูกกระสุน ยกเว้น...
“อึก...”
คนที่นอนทับจนมิด กอดผมไว้ราวกับกลัวว่าผมจะหายไป ใบหน้าคุ้นเคยเงยขึ้นมาสบตา แม้จะมีเหงื่อผุดตามไรผม แต่มันก็ยังหล่อเหลาเหมือนเดิม
“โท...”
“ไม่เจ็บ...ตรงไหน...ใช่มั้ย...” เสียงแผ่วคล้ายกับหมดแรงถามขึ้น
ผมพยักหน้า แล้วมันก็ยิ้มกว้าง
“...ดีแล้ว...”
ผมไม่สนว่ามันรู้ได้ยังไงว่าผมมาที่นี่ หรือจะตามผมจนน่ารำคาญก็ช่าง ผมสนแค่ว่าของเหลวอุ่นๆ ที่ไหลผ่านมือโอบซึ่งโอบอยู่ด้านหลังต้องไม่ใช่เลือดของมัน หูอื้ออึงไม่ได้ยินเสียงรอบข้าง สมองปรากฏภาพทรงจำอันเลวร้าย ไล่ตั้งแต่คืนแรกที่มันขืนใจและในครั้งต่อๆมา ก่อนจะย้อนไปยังปีหนึ่ง...
ตอนที่มันสอนการบ้านผ่านไอ้บูม ทั้งๆที่ไอ้บูมมันเข้าใจดี
เป็นคนฝากฝังผมให้ทำงานที่ร้านกุ้งเต้น ทั้งๆ ที่เฮียโกวไม่รับคนเพิ่มแล้ว
เท็กซ์บุคเล่มหนาราคาแพงซึ่งผมยืมมาจากห้องสมุดแต่ทำหาย มันก็ซื้อคืนแทน
วันไหนอาจารย์ควิซแล้วผมมาสาย ก็มีมันนี่แหละที่แกล้งคุยถามเรื่องเรียน ถ่วงเวลาให้
รับผิดแทนผมตอนที่ตั้งค่าเครื่องกลึงผิด จนอาจารย์บ่นหูชา
และอีกมากมายที่ผมรู้...แต่แกล้งทำเป็นไม่รับรู้ความหวังดีที่มันให้มา...
“..ยะ ..อย่า อย่าเพิ่งหลับ ห้ามหลับเด็ดขาด”
“กู..กูรักมึง...”
“โท!!!”
Next Chapter >> - 22 -ผู้อ่าน : Pierre มาอัพนิยายเร็วแถมยาวด้วย .. มิน่าวันนี้ฝนตก...
หัวข้อ: When we call it 'LOVE' ... [[หนังสือวางขายที่ร้านนายอินทร์]] (อ่าน 737256 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก