ตอนที่18 ยังเก็บรักนั้นอยู่ในหัวใจ
การปิดเทอมก็ยังคงดำเนินต่อไป..แต่ที่เปลี่ยนน่ะหรอ..มันคือชีวิตผมต่อจากนี้ต่างหาก... ตั้งแต่กลับมา.. ยังไม่ได้เจอหน้าไอตี๋เลย...
ช่วงนั้นกินก็ไม่ได้ นอนก็ไม่หลับเข้าใจความรู้สึกนั้นเลยหละ
"พู่กันๆ"เสียงแม่เรียกอะไรเอาตอนนี้นะ
"คับ"ไอผมก็เดินตาลอยไปหาแม่แต่ก็ต้องเจอน้าพร.. ผมไม่อยากเจอหน้าน้าพรเลยกลัวอะไรไม่รู้
"อ้าว..เป็นไงบ้างลูกแหมน้าไม่เห็นหน้าตั้งนาน ทำไมดูไม่ร่าเริงเหมือนแต่ก่อนเลย" ..ไอผมก็ไม่รู้จะตอบน้าเขายังไงได้แต่ยิ้มแห้งๆให้ น้าแก..
แล้วแม่ผมก็ชวนน้าไปเม้าต่อ.. ส่วนผม..เดินกลับขึ้นไปบนห้อง.. นั่งๆนอนๆคิดอะไรไปเรื่อย
"ครืดดดดดด" เอาอีกละโทรศัพท์ สั่นอีกละ
"สวัสดีครับ.."
"..........."เงียบ...
"เอ่อ........ สวัสดีครับ"ตอนนี้เริ่มเครียดละคิ้วพันกัน
".........."
"ถ้าโทรผิดก็วางไปครับ"นี่สุภาพสุดๆละนะ
"โทรไม่ผิดหรอก... แต่ถ้าอยากให้วางก็ได้นะ"อ้าวเสียงไอตี๋ ... แค่ได้ยินเสียงผมก็ยิ้มเองโดยอัตโนมัติเลย
"ไม่ๆ.... แล้ว... นึกยังไงถึงโทรมาอะหายโกรธ เราแล้วหรอ.."
"เปล่า... ม๊าให้โทรมาถามว่า ...จะมาช่วยทำขนมปังไหม....เดี๋ยวม๊า จะสอนให้"เสียงเย็นชาจังนะ..
"แล้วอยากให้เราไปไหม.."
"แล้วแต่.. จะมาก็มาไม่มาก็เรื่องของคุณ"อึ้ง!!! เจ็บ!มาก
"อ่อ... งั้นฝากบอกน้าพรด้วยนะว่า ติดธุระพอดีไปไม่ได้"มันเงียบไปซักพักนึง
"อืม.. งั้นแค่นี้นะ"แล้วก็ตัดสายไป อย่างรวดเร็ว.....อย่าพึ่งต้องให้ร้องไห้ตอนนี้ซิ!
หลังจากวางสายจากมันก็ล้มตัวลงไปบนเตียงเริ่มคิดว่า สิ่งที่ทำให้เรา2คนเปลี่ยนไปขนาดนี้มันเกิดอะไรขึ้นนะ...เพราะตัวผมเอง..
ที่ไม่เข้มแข็งพอที่จะให้ ไอบอลอยู่ห่าง หรือ เพราะไอตี๋ ที่ไม่หนักแน่นพอ หรือเป็นเพราะบอล... ที่ทำให้เรื่องยุ่งยาก...แต่โดยสรุป
คือทุกคนมีจุดมุ่งหมายของคนเองต่างกันผมก็ไม่อยากเสียเพื่อนไอตี๋ก็คงไม่อยากเสียแฟนส่วนไอบอลก็ไม่อยากเสียคนรักเก่า
"ครืดดดดด " หลังจากที่คิดอะไรไปเรื่อยสิ่งเดียวที่ทำให้หลุดจากภวังค์ก็คือ แรงสั่นโทรศัพท์ผม5555... แต่เอ๊ะหรือว่าจะเป็นไอตี๋
"สวัสดีครับ"
"อิดอก! ร่าเริงเลยนะคะ!"เสียงอิโฟน- -
"เออ ว่าไง"
"แหมอิสั× ทีงี้เปลี่ยนเสียงเชียวนะ.....นี่กูเพื่อนมึงนะคะ.. แต่ที่กูโทรหาก็ไม่มีไรหรอก...กูจะชวนไปสมัครงาน?"
"สมัครงาน?!.... ที่ไหนมีให้เด็กม.ปลายอย่างเราสมัคร?"
"มีซิ.. "
"แล้วอยู่แถวไหน?"
"แถวๆบ้านมึงไง55555555"มันหัวเราะใหญ่แต่ผมก็ยังงงอยู่
"อะไรวะกูงง"
"แหม.. ก็ร้านน้าพร.. บ้านพี่นัทไง"
"เห้ย!! มึงจะไปทำไม"
"กูอยากทำงาน..."แต่กูไม่อยากเจอมัน
"ที่อื่นมีเยอะแยะทำไมไม่ไปทำมาทำทำไมร้านน้าพร"ดูซิจะตอบยังไง
"กูอยากทำร้านน้าพร.. แค่นั้น.. จบ..."เออมึงดีเนอะ.. ไม่มีข้ออ้างด้วยอยากไปเฉยๆมึงตรงดีมาก
"เออะ.. อันนั้นกูก็ห้ามมึงไม่ได้ ... ดังนั้นอยากทำไรทำเลยเพื่อน... ไม่ขัดเลยจ้า ..."ผมประชดมันหวังจะให้ มันง้อผมและไม่ไปทำงานบ้านน้าพร
"ขอบใจมากมึง! มึงไปกับกูด้วยนะโอเค !"จ้า.......เห้ย!!!!อ้าวไอสั× ไหงงั้นอ้ะ!อินี่มั่วใหญ่แล้วนะ แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อ...
มันก็วางสายไปละ- -"
ไอผมก็ทำอะไรไม่ได้ เลยต้องเลยตามเลยไปอาบน้ำแต่งตัวรออิโฟน...
"ครืดดด.."มาอีกแล้ว..
"มึงอยู่ไหน?"คราวนี้อิบิ๊กอิ2ตัวนี้มึงแท๊กทีมหรอ
"กูรออิโฟน.. ไปสมัครงาน.."
"เออ มันถึงละ...อยู่กับกูนี่แหละมึงลงมาได้แล้ว" จ้ะ! แท๊คทีมสั×ๆ อะ
ไม่นานนักผมก็ลงมาหาพวกมันด้วยชุดสบายๆ
"ไปยัง?"ผมมองพวกมันหน้าเนือยๆ
"ไปดิ"เราทั้ง3ก็เดินเท้าไปเช่นเดิมเดินไปบ้านไอตี๋ ทำไมมันไกลจัง.. มันอาจจะเป็นแบบระยะทางเท่าเดิมแต่ความรู้สึกมันไกลออกไปก็ได้ นะ..
และแล้วพวกเราก็เดินมาถึงร้านน้าพรจนได้ ไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้มาอีกเพราะผมเองนั่นแหละที่ไม่อยากมาไม่อยากมาเจอและพบเห็นอะไร
"อ้าวพู่กันไหนบอกวันนี้ติดธุระไงลูก" ว้ายลืมไปซะสนิทเลยทำไงดี แบบนี้เสียผู้ใหญ่หมดเลยนะนั่น
"อ๋อพอดีทำเสร็จเราน่ะครับ.. แล้ววันนี้น้าพรจะสอนอะไรหรอครับ..แล้วก็เพื่อนผมมันจะมาสมัครงานครับ...
อยากมาช่วยทำงานที่ร้านมันบอกชอบอะคับ.."เอาหละยิงไปรัวๆคำถามเยอะๆน้าแกจะได้ตอบไม่ได้ ฮ่าๆแล้วก็ถือโอกาสเปลี่ยนเรื่องซะฮี่ๆ
"ค่อยๆถามก็ได้ ลูก.. แม่ไม่รีบ"อุ๊ย..เหมือนโดนกัดเลย
"ใช่... "ได้ทีก็กัดอย่ามาพาลกุได้ปะ
"แม่ว่า .. เรามาทำเค้กกัน.อยากทำไหมหละ" น้าพรก็เปลี่ยนเรื่องทันที
"ใช่ๆ.. กำลังอยากทำอยู่พอดีเลยครับ.. แล้ว..ตกลงน้าพรรับพวกผมเข้าทำงานไหมครับ"
"ได้ซิลูกหนูจะเอาค่าแรงวันละเท่าไหร่ละ"
"งั้นขอข้าว1จานอาหาร1มื้อครับ ฮ่าๆ"อิบิ๊กก็พร่ามยาวว ที่จริงผมก็คุยกันกับอิพวกนั้นไว้แล้วว่าไปช่วยเฉยๆไม่ได้อะไร..อยู่เป็นเพื่อนแก..
น้าแกไม่ค่อยมีเพื่อนอยู่ด้วยไอตี๋ก็เอาแต่ออกไปข้างนอก..แต่ทำไมวันนี้มันไม่ออกไปไหนนะ
"ได้เลยลูก.. มาๆ อยากทำอะไรหละ.."ไอเราก็นั่งคิดไรไปเรื่อย ไม่ทันได้มองว่าน้าพรพาอิ2ตัวนั่นไปในครัวแล้ว เหลือผมนั่งอยู่หน้าร้านคนเดียว
"อิพู่กัน..น้าพรฝากดูหน้าร้านด้วยนะ.."อิโฟน ตะโกนมา...ข้างนอก
"เออออ" แล้วก็นั่งคิดไรไปเรื่อยต่อออจนซักพักก็รู้สึกว่า..มีเด็ก นักเรียน กางเกงดำ คนนึงเดินเข้ามารู้ทันทีว่าเป็นโรงเรียนอะไรเพราะปักชื่ออักษรย่อ สีแดง
"สวัสดีครับ"เออมีสำมาคารวะดี สมแล้วเรียนโรงเรียนดีๆ
"รับอะไรดีครับ?"ผมหันหน้าขึ้นไปมอง? หน้าตาดีไม่หยอกเลยครับ.แต่ ไอขาวนี่ซิ รู้เลยว่าขาวโอโม่มากๆ .. ฉีดชัวร์(ไม่แนะนำให้ทำตาม)
"เออ.. ผมมาหา นัทน่ะครับ.."ห้ะ ..? นัท???
"ระ..รอซักครู่นะครับ" ผมก็เดินเข้าไปข้างใน.. คงเป็นเพื่อน มันหละมั้งไม่มีอะไรหรอก
"พี่นัท... มีคนมาหา.."
แค่ไม่ถึง 5วินาที ผมนั่งนับ มันก็รีบแจ้นออกมา..
"อ้าวกิ!!!"ผมก็ไม่รู้หรอกนะว่ามันจงใจจะแดกดันผมรึเปล่าแต่เสียงที่มันคุยกับเพื่อนดังมาก
"นัท... เบาๆหน่อยลูกแม่ตกใจ"เสียงน้าพรดังมาจากห้องครัวคิดเอาเองครับว่าดังขนาดไหน
"ทำไมวันนี้ไม่ออกไปหาเราอะ.."เห้ย!เอาอีกแล้ว... พูดอารมณ์เก้าเลยอะ... อย่าบอกนะว่า ..
"ก็ช่วยแม่จัดร้านนิดหน่อยแต่เดี๋ยวจะออกไปละไม่น่าต้องมาเองเลย"....หวานไปไหม..อะ..หวานเกินไปแล้วมั้ง.. ผมก็ทำอะไรไม่ได้หรอกครับได้แต่นั่งมองเค้า2คนจู๋จี๋ใจ.. อีกใจก็พยายามจะลืมแล้ว... แต่ในเมื่อต้องมาในสถานที่เดิมๆที่เคยเจอ.. ต้องเจออะไรเดิมๆที่เคยเห็นเคยได้ทำอยู่ทุกวันทำใจไม่ได้เลย...
"ไปเหอะไปข้างนอกกัน"มันก็ยังเสียงหวานใส่อิโอโม่นั่น
"ไม่เคยจะอยู่บ้านช่วยแม่หรอกวันๆก็ดีแต่ออกไป"ผมก็พึมพำอะไรของผมใจ.. จริงๆคือหมั่นไส้แล้วก็..ทำอะไรไม่ได้ แถมตอนเก็บแก้วน้ำยังวางแก้วน้ำอย่างแรงซะอีก
"อุ๊ย!! ขอโทดคับ"ปากดีทั้งๆที่รู้ว่าตอนนี้ใจมันไม่ดีเหมือนปาก
"ไม่ใช่ถ้วยชามที่บ้านนะมาวางโครมครามแบบนี้ เวลาอยู่ต่อหน้าลูกค้า อย่าเอานิสัยที่บ้านมาใช้!!"มันตวาดเสียงดังมากมากจนน้าพรต้องเดินออกมาดูกับอิโฟนกับอิบิ๊ก ส่วนผมอึ้งตั้งแต่มัน เริ่มตวาดผมแล้วมือไม้สั่นอัตโนมัติเลยรีบเก็บแก้วน้ำแล้วเดินเข้าไปในครัว
'เพล้ง'น่านกูว่าแล้วแก้วแตกเลยโดนอีกๆ
"นั่นไงเห็นไหม ไม่รู้จักระวังแล้วจะมาดูร้านให้ได้หรือไง กลับบ้านไปเลยปะ ไป๊!"เห้ย! นี่กูเป็นคนนะเว่ยไม่ใช่หมูไม่ใช่หมา! มาตวาดใส่แบบนี้
"นัท... ทำไมพูดแบบนั้น"น้าพรจากที่เงียบๆอยู่ก็เริ่มพูดขึ้น
"ก็เขาทำของที่บ้านเราเสียหาย เงินนะม๊าเงินทั้งนั้นเลย"
"นัทเงินหาเมื่อไหร่ก็ได้ ... แต่คนดีๆ หาตอนไหนเมื่อไหร่หละจะเจอ.. น้องเค้ามีน้ำใจมาช่วยทำงานค่าแรงก็ไม่เอาซักบาท อย่างนี้ไม่เรียกมีน้ำใจอีกหรอ"
"นัท.. ไปยัง?"อิโอโม่นั่นเปิดประตูเข้ามา.. มึงไม่มีมารยาทเลยหรือไงแม่เค้ายืนหัวโด่อยู่นั่น..
"งั้นผมไปนะม๊า "แล้วมันก็เดินออกไปเลย.. มันเป็นแบบนี้ได้ยังไง
"ไหนลูกเดี๋ยวน้าเก็บเอง.. "น้าพรเดินเข้ามาช่วย
"ไม่เป็นไรคร้าบ.. ผมเก็บเองได้ไม่ต้องห่วงเลย"ผมก็ยิ้มๆครับเอาเศษแก้วเก็บใส่ถุง
"ว้ายตาเถร!"น้าพรอุทานดังมาก...ก็อะไรซะอีกหละครับ.. ไอมือผมนี่ไงที่มันชารู้แล้วชาอะไร.. แก้วมันบาดเลือดไหลเป็นทางเลย.. ก็ตอนเก็บแก้วผมเหม่อฮ่าๆสมควรแล้ว
"ไปๆเข้าไปล้างแผลทำแผลก่อน"น้าพรแกก็รีบพามาล้างแผลแล้วก็ทำแผล
"น้าพรคับ... ทำเดี๋ยวนี้พี่นัทเค้าแปลกๆไปอะครับ"ไม่รู้อะไรดลใจให้พูดไปแบบนั้น
"ก็.. หลังจากที่เค้ากลับมาจากน้ำตกกับหนูใช่ไหม.เค้าก็ซึมๆไป .. แล้วเมื่อหลายวันก่อนแม่เห็นเค้าคุยโทรศัพท์กับเด็กคนนี้หละมั้งที่เพิ่งพาออกไป ..แต่แม่ไม่ค่อยชอบเลย.. เค้าไม่มีสัมมาคารวะกับผู้ใหญ่เลย"
น้าพรแกก็ได้แต่ยิ้มๆไม่ได้พูดอะไร
"ใช่ครับไม่มีเลย"อิโฟนสนับสนุนใหญ่
"เดี๋ยวนี้นัทดูก้าวร้าวขึ้นดูไม่ยอมใครเลยต่างจากช่วงแรกๆตอนนี้นัทดูแปลกไป ... หรือว่าเจ้านัทมันไปติดมาจากเด็กคนนี้แน่ๆเลย"
"ไม่หรอกมั้งคับน้าพร.."นี่ผมแก้ตัวแทนมันหรอ...
"อะเสร็จแล้วลูก..เดี๋ยวแม่ไปอบขนมก่อน อยู่ได้ใช่ไหมอยู่ถ้าอยู่ไม่ได้บอกนะเดี๋ยวแม่จะไปปิดร้านไว้ ปะ.. น้องโฟน,บิ๊ก"
"ไม่เป็นไรครับ..ผมอยู่ได้ ไปอบขนมเถอะคับ อยากเห็นแล้ว" ผมก็อมยิ้มมองน้าพร
พอน้าพรเดินเข้าไปในครัวซักพักผมก็กลับมาอยู่ในโหมดเดิมอีกครั้ง..ตาลอยเหม่อ..
"ขอโทษนะครับ.. สั่งเค้กหน่อยครับ."ลูกค้ามา!!
"เออ..! ครับ!เป็นเค้กแบบไหนดีครับ"พอหันหน้าขึ้นไปถาม...พี่เกียร์
"ครับ.. เค้กชอกโกแลต..ครับ"คนสั่งก็ยิ้มให้
"แล้ว..ให้เขียนข้อความตกแต่งอะไรเพิ่มไหมครับ?"
"นี่ครับ"เขายื่นกระดาษแผ่นนึงมาให้ภายในเป็นข้อความต่างๆที่จะให้เขียนลงไปหน้าเค้ก อ่อ... พรุ่งนี้วันเกิดพี่เกียร์ ตอนนี้ความรู้สึกผมกับพี่เขาเป็นได้แค่พี่น้องแล้วจริงๆหรือไม่ก็ แค่คนรู้จักกันเฉยๆเท่านั้น
"ครับราคา........"ผมก็คิดเงินค่าเค้กเก็บเงินอะไรเสร็จเค้าก็ยังไม่ไปไหน..
"ขอกาแฟเย็นแก้วนึงครับ"แล้วเขาก็เดินไปนั่งที่หน้าร้านเหมือนเดิม
"รอซักครู่ครับ"ไอผมก็เฉยๆนะครับเดินไปทำกาแฟเย็นแล้วก็เดินเอาไปส่งที่โต๊ะ
"พู่กัน.. อยู่คุยกันแป๊บนึงดิ"พี่เขาเรียกผมในขณะที่ผมกำลังจะกลับมาอยู่ตรงเค้าเตอร์
"ว่าไงคับพี่?"ตาใสๆคู่นั้นยิ่งมองยิ่งรู้สึกว่าพี่เขามีอะไรเยอะแยะในชีวิต
"เป็นไงบ้าง"ขอร้องหละอย่าถามแบบนี้ได้ไหม
"สบายดีคับ"........
"พู่กันหายโกรธพี่ยัง"
"ไม่ได้โกรธครับจริงๆเลย!!"ผมก็ได้แต่ยิ้มอยู่อย่างนั้น.. ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่....
................TBC.................
มาแล้วขอโทดที่มาลงช้ามากๆยังไงก็ช่วยติดตามต่อด้วยนะครับ...
พู่กัน:)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
