เฆี่ยนอ่านจนจบในวันเดียว นอนตีสาม ยอมรับว่าเหม่อไปพักใหญ่ ㅠㅠ

ก่อนอื่นเราต้องขอบคุณคุณ ภัคD มากที่เขียนนิยายแบบนี้ให้อ่าน และก็คงต้องขออภัยที่เราคงกลับมาอ่านซ้ำไม่ได้ เพราะตวามเรียลของเนื้อเรื่อง ทำให้เราจมดิ่งมากกว่าที่คิด แต่สัญญาค่ะว่าถ้าทำรีปริ้นท์เล่ม เราจะซื้อเก็บไว้

ตอนอ่าน มีหลายช่วงที่อยากจะคิดกดปิด แต่ก็ด้วยความที่เราอยากจะเข้าใจเหยาอีกสักนิด ทำให้เราด้นอ่านจนจบ และอยากจะขอบคุณตัวเองเหลือเกิน

แน่นอนว่าคนที่น่าสงสารที่สุดในที่นี้คือเหยา ทั้งความสับสน การสูญสิ้นศรัทธาจากคนที่เรารักและนับถืออย่างทอม การโดนทำร้ายโดยคนที่เรารักและไว้ใจอย่างเอกซ้ำแล้วซ้ำเล่า การหลงอยู่ในวังวนของความสัมพันธ์ที่บิดเบี้ยวแลัหาทางออกไม่ได้

บอกตามตรงว่าถ้าเรื่องนี้จบให้เหยาตาย เราจะไม่แปลกใจสักนิด โชคดีที่เหยาเอาใจส่วนที่เปราะบางฝากไว้กับโลกของครอบครัว เลยทำให้เหยาผ่านมันมาได้เพราะใจส่วนที่เข้มแข็ง เห็นได้ชัดว่าต่อให้เหยาโดนทอมและเอกทำร้ายมากแค่ไหนเหยาก็ทนไหว แต่ถ้าเพียงแค่ครอบครัวจะต้องมารับรู้เรื่องราวบ้าๆ เราว่าเหยาคงไม่ทน และตอนจบน่าจะต่างออกไป

ส่วนเอก หลายคนไม่ชอบนิสัยนาง แต่เรากลับสงสาร เราสงสารในความเยาวว์วัย และความไม่แน่ใจในการแสดงออกหลายต่อหลายครั้งของเหยา ที่บั่นทอนและทำให้เอกทำเรื่องแย่ๆ ใส่คนที่ตัวเองคิดว่ารักครั้งแล้วครั้งเล่า
หลายคนอาจจะมองว่าเอกเห็นแก่ตัว คิดแต่จะเก็บเหยาไว้กับตัวเอง แต่เราอยากให้มองอีกแง่ว่าทำไมเอกถึงทำอย่างนั้น เรามองว่าเอกทนไม่ได้ที่เหยาถูกทำลายซ้ำแล้วซ้ำเล่าโดยทอม เหยามักจะเข้าข้างทอมและพูดทุกครั้งว่าเข้าใจ มองในมุมของเอก มันน่าน้อยใจนะที่คนที่เราเฝ้าอยากจะถนอมเขามองไม่เห็น ทั้งยังเอาใจเข้าข้างอีกคนที่ทำร้ายมาตลอด มันไม่แปลกที้เอกจะไม่เข้าใจ ไม่คิดว่าที่เหยาทำไปเพราะเหยามีเหตุผลของเหยา เอกโตแบบก้าวกระโดดในความสัมพันธ์ มีเซ็กส์ก่อนจะรู้จักความรัก ทำร้ายเขาก่อนก่อนที่จะรู้ว่าเป็นห่วงเขามากแค่ไหน และอีกอย่างเด็กผู้ชายอายุ 17 (เพิ่งขึ้นปี 1) จะมีประสบการณ์การใช้ชีวิต และการอดทนต่อรักโลภโกรธหลงได้สักแค่ไหนกัน

สำหรับเรา เรามองว่าสิ่งเดียวที่เอกมองหาคือการปลดล้อคตัวเองของเหยา เอกรอมาตลอดให้เหยาเพียงแต่จะอนุญาตสักนิดให้เอกปกป้อง เพราะที่ผ่านมาพอเอกจะพยายาม เหยาก็เข้าข้างทอมตลอด จุดนี้เราเห็นใจเอกนะ มันไม่แปลกเลยที่เอกจะเป็นผีบ้า เพราะความไม่แน่นอนของเหยาเนี่ย จะเห็นได้ว่าพอเหยาบอกว่าจบความสัมพันธ์กับทอมไปแล้วเอกก็เชื่อทันที เชื่อแบบไม่ระแวงทีหลังด้วย นั่นเพราะเอกเชื่อใจในตัวเหยา เชื่อมาโดยตลอดแค่เหยาเอ่ยปาก แต่เหยากลับชอบเห็นใจทอมไง เอกเลยสติแตกบ่อยๆ เพราะความเชื่อใจเหยานี่แหละ เอกจะไม่เป็นอิสระทั้งทางใจและทางความรู้สึกเลย ถ้าเหยายังฝังทุกอย่างอยู่กับทอม เราเลยคิดไงว่าเอกน่าสงสาร นางรอแค่เหยานั่นแหละ รอแค่เหยาอนุญาตให้นางปกป้องแค่นั้นเอง

ส่วนทอม เราไม่มีความเห็นใจใดๆ ทั้งนั้น เราเกลียดที่ทอมอาศัยหลอกใช้ความรักและความศรัทธาที่เหยามีต่อตัวเองมาทำเรื่องชั่วๆ เราไม่ให้อภัยทั้งปวง ไม่ว่าทอมจะทำมันไปเพราะอะไรก็ตาม แต่ทอมทำลายวัยเด็กอันงดงามของเหยาและเอกจนย่อยยับ เราให้อภัยไม่ได้ ไม่ได้จริงๆ

สุดท้ายเราไม่รู้จะมีความเห็นอะไรในความสัมพันธ์ที่บิดเบี้ยวของทั้งสามคน ดีใจที่สุดท้ายแล้วเหยากับเอกก็ลงเอยกันได้ การที่ทั้งสองผ่านอะไรด้วยกันมาขนาดนี้ จะทำให้ทั้งคู่รักและเข้าใจกันมากกว่าคู่รักคู่อื่นๆ

สุดท้ายและท้ายสุด ขอบคุณคุณ ภัคD อีกครั้งนะคะสำรับนิยายดีๆ แบบนี้ ขอตอนพิเศษในเล่มที้จะรีปริ้นใหม่นี่หวานๆ นิสสสนึงงงนะคะ ขอเยียวยาาา ฮ่าๆๆ

ขอบคุณจริงๆ ค่ะ ❤

เห็นด้วยเลยค่ะ เรื่องนี้งงกับนายเอก ส่วนพระเอกเรามองว่าเอกยังเด็ก อาจตัดสินใจไม่เด็ดขาดพอ ส่วนเหยาก็เหมือนชอบแบบนั้นมากกว่า ไม่เคยสงสารเกยาเลย ที่ทำคือสิ่งที่เหยาเลือกและดูเหมือนเต็มใจ