ตอนที่ 19 : กวี“กวี พี่เตฝากชวนไปบ้านพี่พฤกษ์เย็นนี้ จะซื้ออะไรเข้าไปกินกัน” นุ่นแวะหาน้องเล็กที่โต๊ะก่อน เธอเพิ่งกลับมาจากคุยงานกับเตชิต
“โอเคครับ” กวีพยักหน้าก่อนนึกขึ้นได้ “เอ๊ย! ไม่ไป ผม..ผมติดธุระ”
“ทำไมล่ะ” นุ่นนิ่วหน้า เปลี่ยนใจจากที่คิดจะกลับไปที่โต๊ะหันมาซักฟอกกวีแทน
“ปกตินอกจากไม่ปฏิเสธแล้ว ติดอะไรอยู่ก็ช่างเรายังต้องหาวิธีไปจนได้ ทำไมพักนี้ถึงรีบกลับนัก มีอะไรหรือเปล่า ชักแปลกๆ นะเรา”
“ไม่มีครับ ไม่มีจริงๆ” กวีกลัวไม่น่าเชื่อถือจึงเพิ่มเหตุผลเข้าไปอีกนิด “ผมใกล้จบแล้วพักนี้ก็เลยยุ่งๆ”
“เราปิดเทอมอยู่ไม่ใช่เหรอ”
“มันมีงานที่ต้องทำส่งหลังเปิด ผมเร่งทำก่อนเพราะไม่อยากให้มันกองกันหลายชิ้น” กวีคอแห้งขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นสายตาจับผิดของรุ่นพี่
“ก็ยังน่าสงสัย รีบกลับวันอื่นยังเข้าใจ กลับวันไปบ้านพี่พฤกษ์พี่ไม่เข้าใจ”
“โธ่พี่นุ่น หาเรื่องผมแล้วเนี่ย ทำไมผมจะไม่อยากไปบ้านพี่พฤกษ์ อยากไปใจจะขาด ยิ่งตอนนี้พี่พฤกษ์ใจดีกับผมด้วยยิ่งอยากไป แต่ผมจะอดเปรี้ยวไว้กินหวานไง อยากเรียนจบเร็วๆ จะได้มาทำงานที่นี่ได้เจอพี่พฤกษ์ทุกวัน” กวีหาทางออกจนได้ โชคดีว่าเขาตั้งใจเรียนเพราะเหตุผลนี้จริงๆ
“ก็แล้วไป นึกว่าเราจะนอกใจพี่พฤกษ์”
“โหย ไม่มีทางครับ”
“หึๆ ทีอย่างนี้ตอบเร็วเชียว เอาเถอะพี่ไม่ซักแล้ว ตามใจเรา”
“เดี๋ยวผมเดินไปบอกพี่เตเอง”
“จะเดินไปหาพี่พฤกษ์ก็บอกเถอะ”
“เกลียดคนรู้ทัน” กวีตอบกลับรุ่นพี่ หากความจริงเขาต้องการไปหาพี่ชายที่ห้องทำงาน
✪✥✤✣✦✧✣✤✥✪
“พี่วี”
“มาอีกแล้ว” กรรวีถอนใจเฮือกใหญ่ “เรื่องไปบ้านพี่พฤกษ์ใช่ไหม ยังไงพี่ไม่ไปเป็นแมวแทนเราแน่ พี่รับปากเตแล้วด้วยว่าเย็นนี้จะไปบ้านพี่พฤกษ์”
“ไม่ใช่เรื่องนี้สักหน่อย” กวีทำหน้ามุ่ย เดินไปทิ้งตัวลงนั่งเก้าอี้ด้านหน้าโต๊ะทำงานของพี่ชาย
“งั้นมีอะไรว่ามา”
“น้องว่าจะขอให้น้าอ้อไปรับน้องที่พี่พฤกษ์เลย ไม่อยากรอแล้ว”
“หึๆ รู้แล้วสิว่ามันเป็นปัญหา”
“อื้อ” กวีพยักหน้ายอมรับ
“งั้นก็รีบจัดการเถอะ โทรหาน้าอ้อหรือยัง”
“นี่ไงถึงมาหา พี่วีโทรอ้อนให้น้องหน่อยสิ นะๆ น้องโทรไปต้องโดนดุว่าทำเรื่องไม่เข้าท่าแน่เลย พี่วีหลานรักอ้อนนำทางให้น้องก่อน เดี๋ยวน้องรีบโทรตามไป”
“สมควรโดนน้าอ้อบ่น”
“บ่นน้องไม่กลัวหรอกพร้อมฟัง แต่กลัวน้าอ้อไม่ช่วยสิ เกิดดัดสันดานน้องขึ้นมาตายแน่”
“ฮ่าๆ” กรกรวีหัวเราะชอบใจที่น้องชายรู้ตัว
“นะๆ พี่วี คนดีของน้อง” กวีเอื้อมมือข้ามโต๊ะไปจับมือของพี่ชาย “หนเดียวจริงๆ จบแล้ว”
“เฮ้อ ให้มันจบจริงเถอะ”
“แปลว่าพี่วียอมช่วยแล้วใช่ไหม” กวียิ้มกว้าง โล่งอกที่ทุกอย่างดูเหมือนจะเป็นไปได้ด้วยดี
“ที่ยอมโทรเพราะพี่กลัวเราทำน้าอ้อเป็นลมล้มทั้งยืนหรอกนะที่ทำอะไรแผลงๆ ลงไป พี่จะโทรไปคุยคร่าวๆ ให้”
“เยส! ขอบคุณครับ พี่วีโทรเลยนะเสร็จแล้วไลน์บอกน้องด้วย เดี๋ยวน้องจะได้รีบโทรไปหา ไม่อยากให้มันช้าไปกว่านี้”
“เบื่อจริงๆ ไปหาแลกน้องชายกับคนอื่นตอนนี้ทันไหม”
“เหอะ พอเราไปเป็นของพี่พฤกษ์จริงๆ แล้วจะเหงา”
“เดี๋ยวๆ พี่พูดถึงแลกน้องกับคนอื่น ไม่ได้พูดถึงพี่พฤกษ์”
“น้องไม่ไปอยู่กับคนอื่น อยากอยู่แค่คนเดียว”
“ฮ่าๆ ให้ตายเถอะ” กรรวีหัวเราะชอบใจ ที่เขายอมช่วยนอกจากรักน้องแล้วยังเป็นเพราะความรักมั่นคงที่กวีมีให้พฤกษ์ด้วย ไม่เคยมองใคร ไม่เคยสนใจใคร เขานับถือจากใจจริง
✪✥✤✣✦✧✣✤✥✪
“พี่พฤกษ์ยังเลี้ยงอยู่เหรอ ผมนึกว่าเอาไปปล่อยวัดแล้ว” เหมียวส้มมองค้อนรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของพี่ชายตนเอง เหอะ เห็นว่าเขาพูดไม่ได้เอาใหญ่เลยนะ
“ได้ยินพี่พฤกษ์พูดถึงมาตั้งนานได้เจอตัวเป็นๆ สักที” นุ่นก้มลงอุ้มเหมียวส้มขึ้นมากอด
“น่ารักไหม”
“น่ารักมากพี่พฤกษ์”
“เมี้ยว” เหมียวส้มร้องประท้วง มันไม่ดิ้นหนีแต่เบือนหน้าออกเมื่อเธอพยายามจะหอมไปตามเนื้อตัว
“เสียดายกวีไม่ได้มา” เตชิตวางขวดโซดาที่ซื้อมาลงบนโต๊ะอาหาร เขานั่งลงข้างนุ่น อดบ่นถึงน้องเล็กที่ไม่ยอมมาไม่ได้
“ดีแล้ว” กรรวีพูดลอยๆ “พี่พฤกษ์จะได้หายใจหายคอคล่องบ้าง”
“แง้วว” เหมียวส้มตะกายจากแขนของนุ่นจะกะโจนหากรรวีให้ได้ จนนุ่นต้องกอดไว้แน่น
“ถ้ากวียุ่งมากๆ บอกผมได้นะพี่พฤกษ์ ผมจัดการให้ จับไปเรียนต่อเมืองนอกเสียเลย เดี๋ยวผมเชียร์พ่อรับรองยังไงก็ไม่กล้าขัด” กรรวีชอบที่จะได้แกล้งน้องชายตัวเอง
“แง้วว”
“เดี๋ยวว” นุ่นร้องลั่นเมื่อเหมียวส้มเกือบหลุดออกไปจากแขน
“คู่นี้เป็นอะไร เจอกันแค่ไม่กี่ครั้งแต่ตีกันตลอด” พฤกษ์ส่ายหัว เมื่อกรรวีพลอยเป็นไปกับเหมียวส้มด้วย ทำหน้าลอยไปลอยมาแหย่ให้เหมียวส้มหงุดหงิด
“ส่งมาให้พี่ดีกว่านุ่นเดี๋ยวเผลอข่วนเรา” พฤกษ์เอื้อมมือไปรับเหมียวส้มมาอุ้มไว้เอง เหมียวดื้อเอียงหน้าซบกับแผ่นอกของเขา สายตามองตรงไปยังกรรวี
“ดื้อใหญ่แล้วเรา” พฤกษ์จรดจมูกลงบนหัวของเหมียวส้ม ปากดุแต่น้ำเสียงกลับอ่อนโยน
“โหพี่พฤกษ์ โหมดนี้อ่อนโยนมาก” นทที่ช่วยจัดของบนโต๊ะอยู่เงียบๆ ยังอดทักไม่ได้ “หล่อขึ้นมาสิบเท่าเลยพี่”
“ปกติพี่ไม่หล่อ?”
“ฮ่าๆ หล่อสิครับ ไม่อย่างนั้นน้องเล็กของเราจะทั้งรักทั้งหลงเหรอ” ถ้าเป็นปกติพฤกษ์คงทำหน้าดุ ห้ามไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้ แต่คราวนี้เจ้าตัวกับยิ้มออกมาโดยไม่ห้ามปรามอะไร
“ถามจริงๆ เถอะพี่ ไหนๆ วันนี้เจ้าตัวก็มา ตกลงพี่พฤกษ์คิดยังไงกับกวีกันแน่”
“ไอ้นท!” เตชิตรีบท้วง เพราะกรรวีก็นั่งอยู่ด้วย ไหนจะเป็นเรื่องส่วนตัวของพฤกษ์ที่ไม่ควรจะเข้าไปยุ่ง
“มึงจะตกใจทำไมวะเต กูว่าวีก็คงอยากรู้เหมือนกัน ใช่ไหม” ทุกสายตาหันไปมองกรรวี ชายหนุ่มนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนตอบตามที่คิด
“จะว่าอย่างนั้นก็ได้ แต่ผมแล้วแต่พี่พฤกษ์ว่าจะตอบไหม” กรรวีทำเป็นไม่เห็นสายตาของเหมียวส้มที่มองมา บางทีปล่อยให้พฤกษ์พูดออกมาน่าจะดีที่สุด
“ถ้าอยากรู้พี่ก็จะตอบ”
“เมี้ยว” เสียงร้องเบาๆ ของเหมียวส้มทำให้พฤกษ์ชะงัก เขาก้มลงมอง สายตาเหมียวส้มออดอ้อนจนพฤกษ์อดก้มลงไปหอมไมได้
“พี่พฤกษ์สนใจผมก่อน ผมลุ้นอยู่เนี่ย” พฤกษ์เงยหน้าขึ้นมองนท เขาใช้มือลูบไปตามขนนุ่นของเหมียวส้ม ใบหน้าครุ่นคิด
“พี่พฤกษ์สนใจกวีบ้างหรือเปล่า” นทยอมเสียมารยาทถามซ้ำอีกครั้ง เขารักกวีเหมือนน้องชายคนหนึ่งจึงไม่อยากให้อีกฝ่ายเจ็บ ก่อนหน้านี้เขาไม่ได้เข้ามายุ่งเพราะพฤกษ์แสดงให้เห็นชัดเจนว่าไม่สนใจ แต่เพราะพักนี้หลายๆ อย่างดูเปลี่ยนไปเขาจึงตัดสินใจถามเมื่อมีโอกาส
“ถามถึงความรู้สึกพี่ตอนนี้ใช่ไหม”
“ใช่ครับ”
“เปล่าไม่ได้สนใจ”
“พี่พฤกษ์” นุ่นเรียกพฤกษ์เสียงแผ่ว ใจหายกับสิ่งที่ได้ยิน กรรวีเบือนหน้าหนี พอเอาเข้าจริงเขากับนึกโกรธตัวเองที่ไม่ห้ามนท ไม่ควรให้กวีมาได้ยินอะไรแบบนี้เลย
“เมี้ยว” เสียงร้องของเหมียวส้มแผ่วเบา จนกรรวีต้องรีบหันกลับมามองน้องชายด้วยสายตาเป็นห่วง
“ฟังให้จบก่อน ที่บอกว่าไม่สนใจเพราะมันเลยจุดนั้นมาแล้ว”
“หมาย..หมายความว่ายังไงพี่พฤกษ์!” จากอาการคอตกนุ่นเปลี่ยนมาเป็นตื่นเต้นทันที “อย่าบอกนะว่า...”
“ใช่ พี่คิดว่าพี่ชอบกวี ไม่ใช่สิ..พี่ชอบกวี”
“โอ๊ยยย อยากให้น้องมาได้ยินจัง” นุ่นร้องลั่น น้ำเสียงดีใจเหมือนตนเองได้ข่าวดีเสียเอง
“ข่าวดีมากเลยพี่พฤกษ์ ผมนึกว่าพี่จะไม่มีวันเปลี่ยนใจซะแล้ว” นทก็พลอยยิ้มแย้มไปด้วยอีกคน
“ดูเหมือนจะชอบใจกันมากนะที่ยุพี่ให้ชอบผู้ชายด้วยกัน” พฤกษ์พูดด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดี คล้ายต้องการแซ็วมากกว่า
“เปล่าสักหน่อย นุ่นไม่ได้ยุให้พี่พฤกษ์ชอบผู้ชายนะ นุ่นยุให้พี่พฤกษ์ชอบกวีต่างหาก”
“แล้วมันไม่เหมือนกันตรงไหน” นทอดขัดขึ้นมาไม่ได้
“ปัธโธ่ ก็พูดให้มันดูดีไปอย่างนั้นแหละ”
“ฮ่าๆ” แขกที่มาเยือนหัวเราะกันครื้นเครง มีเพียงกรรวีเท่านั้นที่นั่งเงียบ เขาสบตากับเหมียวส้ม รอยยิ้มอ่อนโยนค่อยๆ ปรากฏบนใบหน้า ดีใจด้วยนะ สำเร็จแล้วกวี
✪✥✤✣✦✧✣✤✥✪
“คุณพฤกษ์ครับอยู่หรือเปล่า” เสียงกดกริ่งและตะโกนเรียกดังอยู่หน้าบ้าน พฤกษ์อุ้มเหมียวส้มจากตักวางลงบนโซฟา มันบิดตัวอย่างเกียจคร้าน ไม่มีทีท่าว่าจะขยับตัว
“ผมเอานี่มาให้ครับ” ยามของหมู่บ้านยื่นซองเอกสารให้เขา “ยามที่ป้อมเซ็นรับไว้ให้ ผมจะมาตรวจทางนี้พอดีเลยถือวิสาสะเอามาส่ง”
“ขอบคุณมากครับ” พฤกษ์เอื้อมมือไปรับ มันเป็นนิตยสารจากเมืองนอกที่เขาสั่งซื้อ แต่เนื่องจากไม่มีคนอยู่บ้านตอนกลางวัน พฤกษ์จึงระบุไปว่าให้ฝากของไว้ที่ป้อมยามหน้าหมู่บ้าน
“ลุงรอผมเดี๋ยวนะอย่าเพิ่งไป” พฤกษ์เดินกลับเข้าไปในบ้าน เขาวางซองเอกสารลงบนโต๊ะ ก่อนเดินเข้าไปในครัว หยิบกล่องสตอวร์เบอร์รี่ที่เขาเพิ่งซื้อมาจากห้างสรรพสินค้าติดมือออกไปด้วย
“โอ๊ยไม่ต้องครับคุณพฤกษ์” เสียงปฏิเสธอย่างเกรงใจ แต่พฤกษ์บังคับยัดใส่มือจนได้
“ขอบคุณมากครับ”ลุงยามยังมีสีหน้าเกรงใจเขามากจนพฤกษ์ต้องรีบบอกว่าไม่เป็นไร
“จริงสิ ช่วงนี้คุณพฤกษ์มีญาติมาพักด้วยหรือครับ”
“ไม่มีครับ”
“เอ? แต่ผมเห็น” คนพูดมีสีหน้าครุ่นคิด “ผมเห็นไขกุญแจเข้าไปในบ้านคุณพฤกษ์นะครับ”
“ไม่มีจริงๆ ครับ ลุงเห็นบ้านหลังอื่นหรือเปล่า”
“บ้านคุณพฤกษ์นี่แหละครับ ผมขี่จักรยานผ่าน เห็นสองสามครั้งแล้วไม่ใช่ครั้งเดียว”
“ลุงแน่ใจนะครับ” สีหน้าของพฤกษ์เริ่มจริงจัง
“แน่ใจครับ ผมจำได้เพราะมาใกล้เคียงเวลาผมขี่จักรยานตรวจตราพอดี น่าจะช่วงไม่เกินหกโมงเย็นนี่แหละครับ” พฤกษ์ใจหายวาบเมื่อคิดว่าหรือเขาจะโดนขโมยขึ้นบ้าน แต่เมื่อลองคิดดูให้ดี บ้านของเขาไม่มีข้าวของหาย ไม่มีร่องรอยการรื้อค้นหรือดูเปลี่ยนแปลงจากเดิม และถ้ามามากกว่าหนึ่งครั้งคงไม่ใช่ขโมย
“ลุงพอบอกลักษณะให้ผมฟังได้ไหมครับ”
“ได้ครับ แต่พวกรายละเอียดเล็กๆ ผมไม่รุ้นะไม่ได้สังเกต ขี่จักรยานผ่านเฉยๆ นึกว่าญาติคุณพฤกษ์เพราะเห็นมีกุญแจ แล้วท่าทางก็ดูปกติดี”
“ไม่เป็นไรครับ เอาเท่าที่ลุงจำได้”
“เป็นผู้ชาย อืม..น่าจะสูงประมาณนี้” ลุงยามทำมือให้ดูเมื่อเทียบกับเขา “หุ่นไม่ถึงกับผอมแต่ไม่ดูตัวใหญ่เหมือนคุณพฤกษ์ เหมือน..ผมว่าเหมือนพวกเด็กนักศึกษา อายุก็น่าจะใช่ ผิวขาว ตัดผมลองทรงแต่ไม่สั้นมาก ทรงอะไรก็เรียกไม่ถูก หน้าตาดีอันนี้ผมจำได้แม่นเพราะขนาดเห็นไกลๆ ยังรู้เลย”
“ลุงครับช่วยดูรูปนี้ให้ผมหน่อย” ลักษณะที่บอกมากว้างมาก แต่ใจพฤกษ์กลับคิดถึงคนเพียงคนเดียว เขาหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ากางเกง โชคดีที่หย่อนมันไว้ในนั้น
“ใช่ครับ ใช่ คนนี้แหละ” พฤกษ์นิ่งเงียบ ความเย็นแล่นผ่านไปทั่วร่าง
“ตกลงคุณพฤกษ์รู้จักใช่ไหมครับ”
“.....”
“คุณพฤกษ์ครับ?”
“ครับ?” พฤกษ์หลุดออกจากภวังค์ “อะไรนะครับ”
“ตกลงคุณพฤกษ์รู้จักใช่ไหม”
“ครับ น้องผมเอง เอ่อ..ไม่ได้มาค้างแค่แวะมาดูแมวให้บางวัน” พฤกษ์ตอบแบบขอไปที เพราะไม่ต้องการให้เรื่องนี้น่าสงสัยในสายตาคนอื่น
“อ๋อ แบบนี้นี่เอง”
“ผมก็ลืมไป ขอโทษที่ทำให้ลุงตกใจ”
“ไม่เป็นไรครับ ไม่ใช่ขโมยขโจรก็ดีไป สมัยนี้ไว้ใจใครไม่ค่อยได้”
“ครับ”
“งั้นผมขอตัวก่อน เดี๋ยวตรวจไม่ครบซอยก่อนเลิกเวร”
“ครับ ขอบคุณนะครับลุง” พฤกษ์ยิ้มให้ เขารอจนลุงยามขี่จักรยานไปแล้วจึงเดินเข้าบ้าน
มันเกิดอะไรขึ้น กวีมาบ้านเขาอย่างนั้นหรือ ไม่ใช่ครั้งเดียวแต่หลายครั้ง มันไม่น่าเชื่อสักนิด กวีจะมีกุญแจได้ยังไง เขามองไปรอบๆ ไม่มีสิ่งใดบ่งบอกว่ามีคนอื่นเข้ามา ยิ่งคิดพฤกษ์ยิ่งสับสน เขาหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ กวีมาทำไม ทำไปเพื่ออะไร มันเพราะอะไรกันแน่!!
✪✣✤✥✦✧✣✤TBC✥✦✧✣✤✥✦✧✪
** เห็นมีหลายคอมเม้นต์บอกว่าพี่วีจะไปเป็นเหมียวส้มแทน เลยกลัวว่าจะเล่าไว้ไม่เคลียร์นะคะ ขอเขียนอธิบายตรงนี้ก่อนเนอะ เดี๋ยวรีไรท์ให้ใหม่ค่ะ >> พี่วีไม่ไปเป็นเหมียวนะคะ แต่เปลี่ยนเป็นจะช่วยโดยการขอติดรถพฤกษ์ออกไปข้างนอก ตอนพฤกษ์มาส่งกวีที่บ้าน ให้พฤกษ์ไปส่งที่ร้านที่นัดเพื่อนไว้ (อ้างว่าไม่เอารถไปเพราะจะดื่มเหล้า ขากลับให้เพื่อนมาส่งแทนจะได้ไม่ต้องขับ) กะว่ากว่าพฤกษ์จะวนกลับไปที่บ้าน กวีก็น่าจะไปถึงแล้ว แบบนี้น้า
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ❤ This man is mine ❤ คนนี้ของเหมียว [End] 05/12/17 ✿ P:35 (อ่าน 236299 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก