Chapter 23
เรียนเสร็จห้าโมง นักศึกษาทยอยออกจากห้อง วันนี้มีนัดซ้อมวงอีกแล้ว ผมเดินออกมาจากห้องก็เห็นโน่ยืนรออยู่ที่ประตู ผมปรับอารมณ์ตัวเองได้พอสมควรเเล้วหลังจากฟังเพลงคลาสสิคในวิชาเรียนไปเพลง
“น้ำ โน่ขอโทษ”
ผมยิ้มๆ ไม่ได้ว่าอะไร แล้วก็ชวนโน่เดินไปห้องซ้อมที่อยู่อีกตึกด้วยกัน ผมเเวะซื้อน้ำ ขนมและน้ำเเข็งก้อนที่โรงอาหาร โน่รอจะช่วยแต่โทรศัพท์ก็ดังเเทรกเข้ามาเป็นนางฟ้าอีกนั่นเเหละ เขาเเยกตัวออกไปคุย ผมถอนหายใจเบอร์เเรงใส่เเม่ค้าร้านน้ำโดยไม่ตั้งใจ กำลังจะยื่นมือไปรับของทั้งหมด แต่ก็มีผู้ชายสองคนมาตัดหน้า พี่เเฟรงค์กับพี่เคน
เขาคว้ากระติกน้ำใบกลางที่ใส่น้ำแข็งเต็มไปถือ พร้อมด้วยพวกเยลลี่ที่ให้น้ำตาล แล้วก็ขวดน้ำเปล่ากับน้ำเเดง
“กะเเล้วว่าต้องเจอน้องน้ำที่นี่” พี่เเฟรงค์พูดอย่างอารมณ์ดี
“ตัวกะเปี๊ยกจะยกไหวได้ไง พวกพี่เลยมาช่วย” พี่เเฟรงค์พูดต่อ วันนี้สองคนนี้คงไม่มีเรียนเลยใส่ชุดไปรเวท เป็นเสื้อยืดลายเท่กับกางเกงยีนส์ขาด
“ขอบคุณครับ” ผมยิ้มรับ ที่จริงผมก็ชอบคุยกับพี่เเฟรงค์นะตลกดีเหมือนคนเมาตลอดเวลา ในขณะที่พี่เคนจะดูใจดีแล้วก็สุภาพกว่า
“น้ำ มาเดี๋ยวโน่ช่วย” คนที่วุ่นวายอยู่กับโทรศัพท์ไม่เงยหน้ามาดูสถานการณ์เลย
“พวกพี่เป็นองครักษ์พิทักษ์น้องน้ำ ถือให้เเล้วจ้า”
โน่ยกมือไหว้รุ่นพี่ทั้งสองเก้อๆ แล้วเราก็เลยเดินไปห้องซ้อมด้วยกัน อะตอมกับพี่ก็อตจิยืนรออยู่เเล้ว
อะตอมรีบพุ่งตัวมาช่วยพี่เเฟรงค์ถือ ส่วนผมก็ไปไขกุญเเจห้อง พวกนักดนตรีเริ่มวอร์มร่างกายตามเเบบฉบับของตัวเอง ส่วนผมก็ไปเปิดตู้เอาถาดมารองน้ำหก จัดการเทน้ำเปล่าออกจากขวด 500 ml ส่วนหนึ่งแล้วก็เทน้ำเเดงเติมลงไปเขย่าๆ จัดการเเช่ไว้ในกระติกน้ำแข็งให้เย็นชื่นใจเพื่อรอพวกที่หิวโหยจากการซ้อมมาสวาปาม
ผมใช้เมจิกเขียนชื่อไว้ครบทุกขวด แล้วก็มองหาว่าวันนี้นางฟ้าจะเอาอะไรเป็นพิเศษมาให้โน่ไหม
ซ้อมกันไปสักพักพี่ก็อตจิเป็นคนโวยวายขอพัก เพราะพี่เเกเล่นตีกลองเสียเหงื่อสะบัดชุ่มโชกไปทั้งตัว ผมหยิบน้ำเเดงไปส่งให้ผู้อาวุโสสุดคนเเรก ต่อด้วยอะตม แล้วก็สองขวดสุดท้ายเป็นพี่เคนกับพี่แฟรงค์ พี่แฟรงค์เล่นมุขน้ำไม่หวานกับผมอีกแล้ว พวกเรายืนรวมกลุ่มคุยกันสักพักจนโน่มาสะกิด
“ของโน่อ่ะ”
ผมเเลบลิ้น มัวเเต่ชินว่าเดี๋ยวนางฟ้าก็ซื้อพวกน้ำปั่นสตาร์บัคมาให้โน่ ผมเลยไม่ได้เตรียมขวดของเขาไว้ให้
“นางฟ้าไม่มาหรอวันนี้”
“พาพูห์ไปเผาที่วัด” ผมพยักหน้า รีบวิ่งกลับไปที่กระติกน้ำ ซึ่งมีขวดน้ำแดงของตัวเองที่ดูค้างไว้วางอยู่ ผมเขียนชื่อไว้ด้วยโน่เห็น
“กินขวดเดียวกับน้ำก็ได้”
เขาคงหิวมาก ผมเปิดฝาเเล้วยื่นหลอดอีกอันให้รับไปเสียบ เเต่โน่ก็หยิบหลอดเดียวกับผมไปดูด ... ทำไมรู้สึกร้อนวูบที่ปากขึ้นมานะ ผมพาลคิดไปถึงจูบเเผ่วเบาของเขาเมื่อคืน
“โน่เหงื่อจะเข้าตา” ผมเสตาไปเห็นหยดเหงื่อที่หน้าผากหล่นลงมาพอดี เลยหยิบทิชชูยื่นให้เขา โน่บุ้ยปากบอกว่าถือขวดน้ำอยู่ ผมเลยซับให้เอง เขาก้มลงมาให้ผมไม่ต้องเอือมมือไกล
“โน่ นางฟ้าซื้อน้ำมาให้” ผมผละออกมาทันทีเมื่อได้ยินเสียงมาเเต่ไกล
โน่หันขวับไปมอง “ไหนบอกว่าไปวัด”
“เสร็จเเล้ว ไม่คิดว่าจะเร็ว เลยเเวะมาดูโน่ซ้อม”
“แล้วนี้ทำอะไร เหงื่อออกหรอ เดี๋ยวเราเช็ดให้” นางฟ้าหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาจากกระเป๋าเสื้อเเล้วซับให้โน่ ทิชชูซอง 5บาทผมดูตลาดล่างไปเลย
“แล้วนี่น้ำอะไร โอ้ยไหนบอกว่าไม่อร่อย เอ้านี่เราซื้อชาเขียวมาให้” นางฟ้าเอาขวดน้ำเเดงออกมาจากมือโน่ แล้วยื่นคืนมาให้ผม
อ่า...โอเค เสร่อเองอีกละ ผมเดินกลับไปรวมกลุ่มกับพวกพี่เเฟรงค์ เห็นพี่เคนใช้เเขนเสื้อซับปาดหน้าตัวเองอยู่ ก็ยื่นทิชชูไปเช็ดให้บ้าง คนที่เขารอให้ผมดูเเลก็มีอีกเยอะเเยะเนาะ
พี่เคนขอบคุณผมเบาๆ หันไปเห็นพี่ก็อตจิเหงื่อชุ่มเกินเยียวยาก็เลยไปหยิบผ้าขนหนูผื่นเล็กในตู้มาชุบน้ำเย็นบิดหมาดๆ ยื่นให้ ไอ้ตอมหยิบทิชชูไปเช็ดเอง ส่วนพี่เเฟรงค์ก็ทำเสียงอ้อนจนน่าตบ ผมเลยเช็ดหน้าไปเเรงๆ ให้เศษทิชชูมาเลอะเทอะ
ผมยืนหัวเราะกับผลงานตัวเอง แล้วก็สัมผัสได้ถึงผ้านุ่มๆ ที่ซับลงมาตรงหน้าผากบ้าง
“เราก็เหงื่อออกอ่ะ ดูเเลแต่คนอื่น ทำไมไม่ดูเเลตัวเองบ้าง” พี่เคนก้มลงมาซับหน้าให้ผม
“ขะขอบคุณพี่เคน”
“ซ้อมต่อเหอะ รำคาญคนจีบกัน” พี่เเฟรงค์โวยวายออกมา
“พี่เเฟรงค์อย่าเเซว” นางฟ้าตะโกนใส่ พี่เเฟรงค์หัวเราะดังมาคราวนี้
“โอ้ย เธอเป็นเเฟนกันเเล้วมันเลยคำว่าจีบ พี่หมายถึงสองคนนี้โว้ย”
รุ่นพี่ปีสามชี้มาทางผม พี่เคนเดินไปตบหัวพี่เเฟรงค์หนึ่งทีเเล้วลากคอไปซ้อมต่อ วงเมาท์เราเลยสลายตัว ผมเดินไปเก็บขวดที่พร่องกันไปเกือบหมดมาเเช่กระติกเหมือนเดิม ส่วนนางฟ้านั่งดูอยู่ที่โซฟา ผมยิ้มให้เธอนิดหน่อยเเล้วก็พยายามทำงานของตัวเองต่อ
วันนี้ตารางเลิกเร็ว เพราะ 3ทุ่มป๋าก็อตจิมีไปเล่นวงที่ร้านเหล้า แน่นอนว่าตัวฮาอย่างพี่เเฟรงค์ไม่ลืมลากพวกเราไปด้วย และใช้บัตรผ่านนักดนตรี เด็กที่อายุไม่ถึง 20อย่างผมเเละอะตอมก็เลยได้ที่นั่งตรงโต๊ะเดียวกับพวกเพื่อนๆ ของคนในวง
ส่วนโน่ก็วนไปส่งนางฟ้าตามหน้าที่เเฟน เขาไลน์มาหาถามว่าอยู่ร้านไหน สั่งเยอะเเยะว่าอย่าเมานู่นนี่ ผมนึกเบื่อความคาราคาซังที่เหมือนโรคไบโพล่าร์ ผมจะมีความสุขตอนอยู่กับเขาสองคน แล้วหัวใจผมก็จะฟีบตอนนางฟ้าโผล่มา โน่บอกจะไปเลิกกับเธอ แต่ทุกวันนี้ยังไม่เห็นมีอะไรคืบหน้าเลย
ผมเลยปิดมือถือ เพราะไม่อยากสนใจข้อความของโน่อีก
พี่นักร้องประจำวงรู้จากพี่ก็อตจิว่าผมเคยร้องเพลงมาก่อน เลยเชิญขึ้นไปโชว์ฝีมือ ตอนเเรกก็ว่าจะไม่ แต่พอดึกเข้าหน่อย อะตอมมันชงเหล้าให้ไม่เลิกก็กรึ่มๆ เดินขึ้นไปคว้าไมค์มาร้อง
“ฟ้า...ฟ้าไม่ส่งมาให้เธอมีใจ...บอกกันซักคำเป็นไร...ว่าเหตุใดต้องมาทำร้ายกัน จากนี้เรื่องราวที่มีก็ให้ลืมมันไป อย่าจำว่าเคยเป็นใคร...ว่ามีใครที่เคยทำร้ายคนอย่างฉัน.....” เซตเพลงอกหักมา!!
“ให้เธอได้กับเขา...และจงโชคดี...อย่ามีอะไรต้องเสียใจ...ส่วนตัวฉันจะลืมว่าเคยร้องไห้...ลืมว่าเคยต้องเป็นใครที่เธอ....”
“...ไม่เอา!!!” อ่ะอินเนอร์โดนทิ้งมาเต็มทั้งร้าน ไม่ได้ร้องเพลงมานานก็ชักมันครับ ยิ่งเวทีเล็กๆ คนดูร้องตามแบบนี้
“สองรัก!! ฉันรับไม่ไหว เธอมีหนึ่งใจแต่ให้ไปสองรักทั้งเค้าเเหละฉันฝันไปหรือเธอ.... มีใครยอมทนบ้างไหม...สองหัวจิตหัวใจเเบบนี้เลือกสักทีเถอะเอาสักทาง!!”
“เอ้าชน!!” ใครไม่รู้ต้นเสียง แต่เเก้วเหล้าก็มาถึงผมด้วย จับยกซดหมดเเก้ว ดีนะไม่หกไมค์ช็อตปากไปอีก
“...ฉันเดินหลงทางอยู่กลางผู้คน สับสนวุ่นวาย หันไปหาเธอไม่เจอผู้ใด เมื่อเธอมาจากฉันไป ยืนมองท้องฟ้า
ไม่เป็นเช่นเคยฤดูร้อนไม่มีเธอ เหมือนก่อนเหมือนเก่า ขาดเธอ...ฮึก” ผมสำลักอาการสะอื้นของตัวเองจึงรีบส่งไมค์ให้พี่นักร้องประจำวง พี่เคนวิ่งมารับผมลงเวที แล้วพากลับมานั่งที่โต๊ะ
“ขอให้ความรักดียิ่งกว่าที่ฝัน ขอให้คนนั้นดีกว่าฉันทุกอย่างให้เขาคอยรัก คอยดูแล คอยอยู่เคียงข้าง แบบที่ฉันเองไม่เคยทำให้เธอ ขอให้คาดหวังแล้วไม่ต้องผิดพลั้ง ไม่เหมือนความหลังที่เธอเคยพบเจอ ขอให้คราวนี้ได้อย่างใจเธออยู่เสมอ”
ขยี้เข้าไปอีก เพลงที่นักร้องบนเวทีร้องต่อทำให้ผมน้ำตาแตกหนักกว่าเดิม เเล้วคว้าเอาขวดน้ำเมาที่เปิดวางอยู่บนโต๊ะกระดกเข้าปากอย่างแค้นใจ ทำไมต้องโง่รอว่ะ... ทั้งที่เค้าก็เลือกนางฟ้าทุกอย่าง ปฏิเสธไม่ได้สักอย่าง โทรเรียกหาก็ไป ให้ไปส่งก็ไม่เกี่ยงงอน เเล้วเป็นผมหรอที่ต้องรอทุกครั้งไป
“น้ำๆ พอก่อน” พี่เคนเข้ามาดึงขวดเหล้าจากมือผม เเรงยื้อยุดมันทำให้เหล้าหกเลอะไปทั่วตัว
ผมยิ้มทั้งน้ำตา แล้วทำท่าจะขย้อนของเก่าออกมา พี่เขาเลยรีบพาไปห้องน้ำ ผมเเหวะเอาทุกอย่างออกมาทันทีที่โก่งคอที่โถส้วม รสชาติเเละความรู้สึกเเย่ไปหมด น้ำตาก็ไหล เจ็บจนจุกไปทั่วกะเพาะ พี่เคนยังลูบหลังให้เบาๆ
“อ้วกออกมาให้หมดน้ำ อ้วกออกมา” เสียงปลอบดังอยู่ข้างๆ ได้ยินเสียงพี่เเฟรงค์เดินตามเข้ามา เหมือนจะเอาน้ำมาให้ ผมรับมาจิบ แล้วแทบจะนั่งลงกับพื้นเพราะหมดเเรง แต่พี่เคนก็ห้ามไว้ เขาประคองผมที่อ่อนแรงเต็มทีแล้วเอาผ้าเช็ดหน้ามาชุบน้ำเช็ดหน้าเช็ดตาให้
“เป็นอะไร ทำไม่ร้องไห้ ทำไมต้องเมาขนาดนี้” เขาไม่ได้ดุ เเต่ถามเหมือนว่ากำลังห่วงมากๆ ผมส่ายหน้าไม่รู้จะตอบว่าอะไรดี แต่เรื่องหนึ่งที่ผมรู้คือผมไม่ชอบตัวเองที่เป็นเเบบนี้ ต้องมาเมา อ้วก ทรมานเพราะ...อกหักหรอ ผมเองยังไม่รู้เลยว่าสเตตัสตอนนี้คืออะไร
“มือถือผมอ่ะ” หันไปถามเอากับพี่เเฟรงค์ ไอ้พี่ที่ปกติทะลึ่งทะเล้นก็ทำหน้าเป็นห่วงจริงจัง เขาล้วงเครื่องมือสื่อสารมายื่นให้ ผมเปิดเครื่อง ข้อความของโน่อันสุดท้ายคือ
‘คืนนี้ไม่กลับนะ นางฟ้านอนไม่หลับ คิดถึงพูห์’
อ่านเเล้วรู้สึกเหมือนสติเเตก ผมกดโทรออกหาโน่ทันที
“กลับ!”
“นางฟ้ายังร้องไห้อยู่เลย”
“กลับ!”
“น้ำอยู่ไหน ไม่งอเเงดิ”
“กลับ!!”
“น้ำ เมาป่ะเนี่ย ทำไมพูดไม่รู้เรื่อง”
“ฮึก...ถ้าไม่กลับตอนนี้...ก็ไม่ต้องกลับมาเเล้ว...ฮึกน้ำไม่รอเเล้ว”
ผมกดปิดโทรศัพท์เเล้วทรุดตัวลง หัวใจผมฉีกหมดแล้วอ่ะ ผมว่าผมไม่ไหวเเล้ว ผมไม่เหลือใจไว้ให้ผิดหวังเรื่องโน่อีกแล้ว
“น้ำ พี่ว่าพี่ไปส่งบ้านดีกว่า” พี่เคนพยุงให้ผมลุกขึ้น ผมส่ายหน้า ผมไม่อยากกลับไปที่ไหนก็ตามที่เคยมีเขาอยู่ โน่อยู่ในทุกที่ที่ผมเดินผ่าน เเต่ตรงหน้าผมกลับไม่มีเขายืนอยู่
“ฮือ…" ผมปล่อยโฮออกมาอีก ผมว่าผมคงกดมันไว้นานเกินไป พยายามไม่รู้สึกแล้วมันก็ทำไม่ได้จริงๆ
พี่เคนกับพี่เเฟรงค์ช่วยกันพาผมไปที่รถ อะตอมวิ่งเอากระเป๋าออกมาให้ ผมนั่งซบหน้ากับกระจกหน้าต่าง พี่เคนถามทางไปบ้านก็ไม่ยอมตอบ
“ไม่อยากกลับบ้าน” ผมบอกเขาเเค่นั้น
“งั้นไปนอนบ้านพี่?”
ผมพยักหน้า นึกขอบคุณพี่เคนไม่รำคาญเเล้วปล่อยให้ผมโวยวายอยู่หน้าร้านเหล้า
ถึงพี่เคนจะพูดว่าบ้านเเต่ที่จริงมันคือคอนโดในตัวเมืองที่เขาอยู่กับพี่ชาย เเต่คืนนี้พี่ชายพี่เคนกลับบ้าน ห้องเลยว่าง
“ล้างตัวไหวมั้ย หรือให้พี่เช็ดตัวให้” เขาถามเมื่อเรามายืนด้วยกันในห้องนอน กลิ่นผมคงเกินทน ผมยิ้มอายๆ แล้วก็พยักหน้า อ้วกออกไปเยอะเลยรู้สึกโลกไม่ค่อยเอียงเท่าไหร่เเล้ว
พี่เคนหยิบผ้าเช็ดตัวและชุดนอนมาให้ ผมรับไปแล้วเข้าไปอาบน้ำ สงสัยเสื้อกับกางนี่ต้องทิ้งเลยมั้ง เเสงโสมหอมรัญจวนใจเหลือเกิน
ผมพับชุดเน่าวางไว้ในห้องน้ำ เเล้วเดินออกมาพร้อมชุดนอน กะว่าจะมาขอถุงจากพี่เคนไว้ใส่ซากอารยธรรมไปทิ้ง เเต่คนตัวสูงกว่าก็มาหยิบชุดเปียกๆ ไปโยนลงเครื่องซักผ้า ผมมองตามอย่างเกรงใจ
“ไปเป่าผมไป๊ หรือต้องให้พี่เป่าให้เหมือนพระเอกในละคร” ผมยู่หน้าเเล้วทำตามที่พี่เขาบอก โต๊ะเครื่องเเป้งของพี่เคนดูเรียบร้อย ขัดกับความเป็นนักดนตรีของเขา
พี่เคนรอให้ผมปิดไดร์ เเล้วก็คุยด้วย
“เมื่อกี้โน่โทรมา”
ผมนิ่งรอฟังพี่เขาพูดต่อ
“พี่บอกว่าน้ำเมามาก เลยพากลับมานอนเเล้ว เขาบอกจะมารับ”
“ผมไม่กลับนะ!”
พี่เคนยิ้ม เดินมาขยี้ผมเบาๆ “พี่รู้เเล้ว บอกว่าถ้าจะมาหาก็ค่อยมาตอนเช้าเถอะ น้ำหลับไปเเล้ว”
“ขอบคุณครับ”
“นอนเถอะ จะตีสามเเล้ว”
“ขอโทษที่รบกวนนะพี่เคน ชีวิตวุ่นวายน่าดู”
“วัยรุ่นก็งี้เเหละ สมัยรับน้องไอ้เเฟรงค์เมาเป็นหมากว่านี้อีก ต้องเเบกมันกลับทุกวันอ่ะ”
ผมยิ้ม เเล้วเริ่มมองหาที่นอนตัวเอง
“นอนนี่เเหละ เดี๋ยวพี่ไปนอนห้องพี่ชาย”
“กวนพี่เคนอีกแล้ว”
“อย่าคิดมาก นอนๆ อ้อ...ดื่มอะไรอุ่นๆ หน่อยมั้ย อ้วกไปหมดแล้วน่าจะหิว พี่อุ่นนมให้ดีกว่า”
ผมน้ำตาจะไหล เเละคงเพราะพี่ชายพี่เคนเป็นเจ้าของร้านอาหาร ในครัวจึงดูยิ่งใหญ่กว่าคอนโดทั่วไป มีโหลคุกกี้วางอยู่เต็มเลย
“หยิบกินได้นะ พี่โค้กเค้าทำเอง”
ผมพยักหน้า แล้วหยิบอันนึงที่ดูเป็นรสช็อกโกเเลตมากิน
“อร่อย!”
“อร่อยก็กินอีก วันหลังพี่เอาไปฝาก”
“ผมอ้วนเเย่ถ้าอยู่กับพี่เคน”
“อ้วนก็ดีสิ เราหนะผอมไปพี่ว่า”
ผมรับแก้วมัคมาจากพี่เคน เเล้วยกมันขึ้นจิบเบาๆ นมอุ่นกำลังดีใส่น้ำผึ้งนิดหน่อยให้รสชาติเหมือนย้อนไปตอนเด็กๆ เลย
พี่เคนยืนรอผมดื่มนมโดยหยิบเอาคุ้กกี้มากินเล่นรอไปด้วย ผมเลยไม่รู้สึกกดดันมาก พอดื่มหมดจะไปล้างพี่เขาก็รับไปเอง แล้วสั่งด้วยเสียงคุณพ่อว่า “ไปนอนครับ”
“ถ้าพี่เข้าไปดูแล้วยังไม่หลับนะ จะตี”
“ดุจัง”
“ถ้าเป็นเด็กดีพี่จะไม่ดุ”
ผมพยักหน้าหงึกแล้ววิ่งเข้าห้องนอนไป พี่เคนเปิดประตูห้องนอนโผล่หน้ามา Good Night แล้วก็ปิดไฟให้ อาจจะเป็นเพราะนมอุ่นๆ ผมเลยหลับไปอย่างรวดเร็ว
TBC
. ดีใจที่มีคอมเม้นเรื่องนี้เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เรื่องนี้ชาเลนจ์เรามากจริง แล้วแบบยิ่งลงเเรกไม่มีคนอ่านใจยิ่งฟ่อว์ ขอบคุณนะคะที่ชอบกัน (คิดเช้าข้างตัวเองว่าชอบ อิอิ)
. ตอนเเต่งตอนนี้ร้องไห้หนักมาก หนักแบบ เหมือนอกหักมา ปล. ขอบคุณเพลงดีๆ ที่เนื้อเพลงแบบเจ็บทุกตัวอักษร
Credit
ฟ้า - Tattoo Color https://www.youtube.com/watch?v=m-dK4NbT7L4
ใจนักเลง - คุณพงษ์พัฒน์ วชิรบรรจง https://www.youtube.com/watch?v=sSGzUthHGt8
สองรัก - Zeal https://www.youtube.com/watch?v=Y9nSm9WaEdc
ฤดูร้อน - Paradox https://www.youtube.com/watch?v=baIoWHETFbc
คำยินดี - Klear https://www.youtube.com/watch?v=cEeUFE6tRmQ
ตอนนี้รู้สึกยังไง ก็มาเเชร์กันได้นะคะ รออ่านน๊า #พระเพลิงมารีน