“คุณพ่อครับ เรื่องของจีน...”
“ไม่ต้องเป็นห่วง เดี๋ยวฉันจะจัดการให้เอง” ผมบอกเสียงเรียบ ซึ่งผิดกับผู้ฟังอย่างวิน ที่เป็นห่วงลูกชายคนสุดท้องที่เพิ่งจะก้าวเท้าเดินเข้ามาในวงการมาเฟียได้ไม่กี่วัน “เลิกทำหน้าแบบนั้นได้แล้ววิน”
“แต่คุณพ่อ...แน่ใจแล้วหรือครับว่าจะเป็นคนสอนจีนเอง” วินถามย้ำอีกครั้งเป็นรอบที่ร้อยด้วยความเป็นห่วง ในขณะที่ไฟได้ยินที่วินถามถึงกับหัวเราะออกมาเบาๆ
“กลัวพ่อตัวเองสอนหนักไปหรือไง”
“ก็...ครับ” วินพูดตอบเสียงอ่อย ซึ่งทำเอาคนฟังถึงกับหัวเราะออกมาอีกครั้งอย่างถูกใจ
“หึๆ ถ้ากลัวนัก ฉันสอนให้เอาไหมล่ะ”
“เอ๋? จะสอนให้จริงเหรอครับ” วินกับอิฐหันไปมองพร้อมกันด้วยความประหลาดใจ
“จริง”
“อย่าแกล้งเด็กสิไฟ” ผมรีบแย้งทันที ซึ่งทำเอาวินกับอิฐรีบหันมามองผมด้วยความสงสัย “ให้ฉันสอนเหมือนเดิมนะดีแล้ว ขืนให้ไฟสอนมีหวังรากเลือดแน่”
“รากเลือด?“
“วีร์ก็พูดเกินไป ฉันไม่ทำถึงขนาดนั้นหรอกน่า” ไฟพูดแก้ตัวไปหัวเราะไปพลาง
“ไม่ทำ? แล้วเรื่องมือขวาของตัวเองที่ไฟรับเป็นลูกศิษย์เวียนเข้ารพแทบทุกอาทิตย์จะแก้ตัวว่ายังไง” ผมพูดย้อนหน้าหงิก เพราะมือขวาของไฟในปัจจุบันนี้ถูกไฟจัดการเคี่ยวเข็ญหนักมากชนิดที่เวียนเข้ารพ.แทบทุกอาทิตย์เป็นว่าเล่น “พอๆ เดี๋ยวเรื่องจีน วีร์จะเป็นคนจัดการเอง ไฟคอยอยู่ช่วยวีร์ข้างๆก็พอแล้ว”
“ครับๆ เอาตามนั้นก็ได้” สิ้นเสียงพูดคุย ประตูห้องอาหารถูกเปิด แลเห็นร่างบอบบางเดินเข้ามา ซึ่งไม่ใช่ใครนอกเสียจากจีน
“ผม...ขอโทษครับ”
...............
เอาแค่นี้ไปก่อนนะคะ ขอตัวไปดูแลคุณแม่ต่อค่ะ