หัวข้อ: ดวงใจถวิลรัก [ภาคสอง ตอนที่ 13 สิงห์ & จีน อวสาน P.30 (11/09/61)]

[dragon123]

ตอนที่ 2 (สิงห์ & จีน)

........................................

“ก็เพราะเธอเป็นเมียของฉันแล้วยังไงล่ะจีน”

คำก็เมีย

สองคำก็เมีย

นี่ผมต้องตกเป็นเมียของพี่สิงห์ไปจริงๆหรือเนี่ย!!

หลังจากคุยตกลงกันเรียบร้อยแล้วพี่สิงห์ก็ปล่อยให้ผมได้นอนหลับพักผ่อน ซึ่งผมก็หลับไปอย่างว่าง่ายเพราะด้วยฤทธิ์ยาที่ทานเข้าไป พอตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็พบว่าข้างนอกห้องนั้นมืดเสียแล้ว

นี่เราเล่นหลับข้ามวันข้ามคืนเลยหรือเนี่ย?

ผมครุ่นคิดในใจก่อนจะสำรวจร่างกายของตัวเอง ถึงแม้ตอนนี้ไข้จะหายเป็นปลิดทิ้งแล้ว แต่ความเจ็บปวดจากการมีเพศสัมพันธ์กับพี่ชายนอกสายเลือดก็ยังไม่ทุเลาลง ครั้นแกะกระดุมเสื้อนอนที่คาดว่าเป็นของพี่สิงห์ออกมาดู ผมถึงกับตกตะลึงเมื่อเห็นรอยช้ำสีกลีบกุหลาบประทับอยู่เต็มไปทั่วร่างกาย

ฉิบหาย! อย่างกับคนเป็นโรคเลย

“เล่นถอดเสื้อดูตัวเองแบบนั้นคิดจะยั่วฉันให้กดอีกรอบรึไงจีน”

!!!!!!

ผมเงยหน้าขึ้นกะหมายจะด่าพี่สิงห์เสียให้ยับ แต่กลับชะงักเมื่อเห็นใครบางคนที่สวมชุดกาวน์กำลังยืนมองมาทางผมด้วยสายตาเคร่งเครียด ในขณะที่มือเขากำลังถือกระเป๋าสีน้ำตาลขนาดย่อมอยู่ด้านหลังพี่สิงห์พอดี

นั่นมัน...

“กูไม่นิยมดูหนังสดหรอกนะไอ้สิงห์”

“หึ ถึงไม่นิยมก็น่าจะลองดูซักหน่อยนะไอ้คม เผื่อติดใจไง”

“ติดใจพ่องมึงดิไอ้สิงห์!” อีกฝ่ายตวาดเสียงใส่พร้อมกับตบไหล่พี่สิงห์แรงๆด้วยความฉุนจัดที่โดนแซว ก่อนที่พี่คมจะหันมามองผมที่อยู่บนเตียงนอนด้วยสายตาอ่อนโยน “ตื่นแล้วเหรอครับคนเก่ง รู้สึกดีขึ้นมาบ้างแล้วหรือยังเอ่ย”

น้ำเสียงนุ่มนวลอันเป็นเอกลักษณ์ผนวกกับความเป็นกันเองของพี่คมที่คุ้นเคย ทำให้ผมคลายความกังวลว่าอีกฝ่ายจะมองอย่างรังเกียจเดียดฉันท์จึงพยักหน้ายิ้มตอบพี่คมไปว่า

“รู้สึกดีขึ้นมากแล้วครับพี่คม”

“ดีแล้วครับคนเก่ง ถ้างั้นพี่ขอตรวจร่างกายเราหน่อยนะก่อนจะฉีดยาอีกรอบน่ะ” พี่คมบอกผมก่อนจะหันไปถลึงตาใส่พี่สิงห์ทันที “ส่วนมึง...ออกไปรอข้างนอกไป กูจะตรวจร่างกายน้องจีน”

พี่สิงห์ยกแขนขึ้นกอดอกพลางแสยะยิ้มตอบคำถามใส่พี่คมกลับไปว่า

“ไม่”

“ไอ้สิงห์!” พี่คมตวาดเสียงใส่พี่สิงห์ด้วยความเดือดดาล “ทำไมมึงพูดไม่รู้เรื่องวะ”

“มึงนั่นแหละไอ้คมที่พูดไม่รู้เรื่อง”

“กูพูดไม่รู้เรื่องตรงไหนกันฮะไอ้สิงห์!” พี่คมถามกลับ ซึ่งพี่สิงห์เพยิดหน้ามาทางผมก่อนจะตอบพี่คมด้วยรอยยิ้มซาตานที่กลับชาติมาเกิดอย่างเหี้ยมเกรียมว่า

“ก็ตรงที่มึงกำลังตรวจร่างกายเมียกูยังไงล่ะไอ้คม”

!!!!!!

.......................

 

[kun]

ี่พี่สิงห์ออกตัวแรงมากกกกกกกกกก
พอทีนี้แระคำก็เมีย สองคำก็เมีย
ห่วงจริงอะไรจริง อิอิ

[dragon123]

“ถ้าน้องจีนถูกไอ้สิงห์แกล้งอีก ให้มาบอกกับพี่ได้เลยนะครับ เดี๋ยวพี่จะจัดการให้”

นั่นคือคำพูดของพี่คมหลังจากตรวจร่างกายกับฉีดยาให้ผมเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ก่อนจะขอตัวกลับไปทำงานต่อ ซึ่งผมคิดว่าจะได้นอนหลับพักผ่อนเอาแรง กลับถูกพี่สิงห์ตบก้นแรงๆเพื่อปลุกผมให้ลุกขึ้นมาทานยา

“ฉีดยาไปแล้วทำไมต้องกินยาอีก”

“ต้องกินสิ เพราะนี่มันเป็นยาก่อนนอน”

“แล้วทำไมต้องตบก้นผมด้วยล่ะ” ผมบ่นด้วยความน้อยอกน้อยใจ “มันเจ็บนะ”

พี่สิงห์แสยะยิ้มตอบกลับมาว่า

“ก็ก้นเธอมันเด้งดี”

ก้นเด้งบ้านพี่สิ!!

“ผมจะฟ้องพี่คม” ผมบอกพลางเอามือลูบก้นปอยๆ “ว่าพี่ตบก้นผม”

“หึ คำก็ฟ้อง สองคำก็ฟ้อง เธอนี่มันเด็กจริงๆนะจีน”

“ผมไม่ใช่เด็กแล้วนะ!!” ผมเถียงย้อนกลับไป ในขณะที่พี่สิงห์กำลังเตรียมป้อนยาให้ผมอยู่ “ส่วนเรื่องยาไม่ต้องมาป้อน ผมทานของผมเองได้”

“ตามใจแล้วกัน” แล้วพี่สิงห์ก็ปล่อยให้ผมทานยาเอง เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยก็เดินออกจากห้องนอนไป ทีแรกผมคิดว่าพี่สิงห์จะกลับเข้ามานอนอีก แต่กลับเงียบหายไปเป็นชั่วโมง จนผมนึกสงสัยจึงลุกขึ้นเดินออกไปดูอย่างทุลักทุเล ซึ่งพอเดินออกไปแล้ว ผมก็เห็นร่างหนาในชุดนอนสวมใส่แว่นตากำลังนั่งคิ้วขมวดอ่านแฟ้มเอกสารอยู่บนโต๊ะทำงานท่ามกลางห้องคอนโดหรูหราราคาแพงอย่างเงียบเชียบในตอนเที่ยงคืน

อะไรจะขยันปานนั้น...

เพราะถ้าเป็นผมล่ะก็ ป่านนี้ผมเข้านอนไปแล้ว ไม่มานั่งทำงานดึกๆดื่นๆแบบนั้นหรอก แต่ครั้นพอเห็นพี่สิงห์ขยับแว่นตาขึ้นจับหัวคิ้วตัวเองแล้ว ทำเอาผมถึงกับทอดถอนลมหายใจเบาๆ

ก็เพราะบ้างานแบบนี้ไง ถึงได้ไม่มีแฟนเป็นตัวเป็นตนกับเขาซักที

ทีแรกผมกะว่าจะเดินไปชงกาแฟให้ซักหน่อย แต่พอนึกขึ้นได้ว่าพี่สิงห์เองก็ตบก้นผมแรงเกินไป จึงเปลี่ยนใจไม่คิดจะชงกาแฟให้ ก่อนจะหมุนตัวเดินกลับเข้าห้องนอนไปโดยไม่สนใจคนบ้างานอีกเลย

.............................

 

[kun]

จีนก็เด็กจริงๆๆแระที่พี่สิงห์ว่า ฮ่าๆๆๆๆๆ

[dragon123]

“มีเมียเด็กต้องหมั่นตรวจเช็กร่างกาย”

“อิจฉาก็บอกมาเถอะ”

“สามสิบยังแจ๋ว แจ๋วซะจนน่าจีบ”

“จีนเพิ่งจะยี่สิบกว่า ไม่ใช่สามสิบ”

“เธอทำให้ฉันรู้สึกเหมือนตอนสิบสี่”

“กูสามสิบห้า ไม่ใช่สิบสี่” สิงห์ตอบเสียงเข้มท่ามกลางห้องคนป่วยพิเศษที่มีทั้งสิงห์ทั้งหมอคม และคนป่วยที่นอนหลับเพราะฤทธิ์ยาไม่รู้เรื่องอยู่บนเตียง สิงห์เล่าให้เขาฟังว่าเมื่อคืนมันนอนอยู่บนเตียงกับคนป่วยอยู่ดีๆ กลับต้องสะดุ้งตื่นเพราะจีนดันร้องไห้ละเมอออกมา ครั้นพอจับแขนเพื่อที่จะเรียกให้ตื่น กลับพบว่าอีกฝ่ายมีไข้ขึ้นสูงมาก จนเป็นเหตุให้สิงห์ต้องอุ้มจีนขึ้นรถมาหาเขาถึงที่โรงพยาบาลในตอนตีสาม “เลิกพูดมากได้แล้ว จะบอกได้รึยังว่าจีนเป็นอะไร ทำไมไข้ถึงขึ้นได้อีกล่ะไอ้คม”

คมกระแอมไอก่อนจะตอบกลับไปว่า

“ปกติคนทั่วไปมันก็ต้องเป็นไข้หลังจากมีเพศสัมพันธ์ในครั้งแรกอยู่แล้ว แต่ก็ขึ้นอยู่กับสภาพร่างกายของแต่ละคนด้วย บางคนก็ไม่เป็น บางคนก็ไม่เป็น แต่กรณีของน้องจีน เขาไม่ได้เป็นคนที่ชอบออกกำลังกาย แถมเวลาป่วยแต่ละครั้งก็เป็นหนักมากกว่าคนปกติ ดังนั้นมึงไม่ต้องคิดมากถ้าน้องจีนจะมีไข้กลับมาอีกเข้าใจไหมวะไอ้คนห่วงเมีย”

“เออ เข้าใจ” สิงห์พยักหน้าตอบ “ว่าแต่ทำไมต้องละเมอร้องไห้ด้วยล่ะ”

คนฟังแทบลมจับเมื่อได้ยินเพื่อนพูดออกมาแบบนั้น ก่อนจะขยับแว่นตาตัวเองให้เข้าที่ตอบด้วยความรำคาญกึ่งเบื่อหน่ายที่เพื่อนตัวเองมีนิสัยที่ซื่อบื้อสุดขีด

“คนเป็นไข้มันก็ต้องมีละเมอร้องไห้บ้างสิวะไอ้นี่ จะให้ละเมอร้องเพลงออกมารึไง”

“ก็...” สิงห์หลบตาหนีเพื่อนด้วยความเขินอาย “...กูไม่รู้นี่ กูไม่เคยป่วยมาก่อน”

สมควรแล้วที่คุณวินยังไม่ยอมยกตำแหน่งท่านประธานให้กับมัน!!

คมส่ายหน้าเอือมระอา ก่อนจะครุ่นคิดถึงลีโอ เพราะรายนั้นมีความเป็นผู้นำสูง และอะไรอีกหลายอย่างที่เขาคิดว่าลีโอนี่แหละเหมาะที่จะขึ้นรับตำแหน่งท่านประธานตระกูลสิงห์รุ่นที่สี่ แต่ทว่าช่วงนี้เห็นว่าที่ตระกูลสิงห์มีเรื่องที่น่าปวดหัวเข้ามาอยู่ไม่ใช่น้อย ก็เลยทำให้เรื่องการรับตำแหน่งนี้มีอันเป็นต้องเลื่อนไปชั่วคราว

“ถ้างั้นมึงก็ควรรับรู้เอาไว้ซะไอ้สิงห์” หมอคมพูดพลางตบไหล่เพื่อนสองสามที ก่อนจะลุกขึ้นยืน

“จะไปแล้วหรือ” สิงห์เงยหน้าถามเพื่อน ซึ่งเขาพยักหน้าตอบ

“ใช่ กูยังต้องเข้าเวรอยู่ ถ้าอาการของน้องจีนทรุดก็ให้โทรมาหากูได้ กูจะรีบมาหามึงทันที”

“อืม ขอบใจนะไอ้คมที่หนีเวรออกมาช่วยกู”

“ไม่เป็นไร เรื่องแค่นี้เอง” เขายิ้มตอบก่อนจะเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้สิงห์อยู่เฝ้าน้องจีนตามลำพัง

.............................

 

[kun]

แหมๆๆๆบอกน้องจีนเป็นเมีย แล้วน้องจีนยอมยังล่ะ อิอิ
คราวหน้าลองแกล้งป่วยน่ะพี่สิงห์จะได้รู้ ฮ่าๆๆๆๆๆ

[dragon123]

ฉาด!

เสียงอะไรบางอย่างดังขึ้น ทำเอาผมรู้สึกตัวจึงแง้มตาขึ้นมาดู ก่อนจะเห็นร่างคุ้นตาสองร่างกำลังยืนอยู่เบื้องหน้าพี่สิงห์ด้วยสีหน้าผิดหวังอย่างรุนแรง ในขณะที่พี่สิงห์ยืนนิ่งแลเห็นใบหน้ามีรอยฝ่ามือประทับอยู่

พี่สิงห์โดนคุณปู่วีร์ตบหน้า...

“ผม...” เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นพี่สิงห์ยืนปั้นหน้าไม่ถูก “...ผมขอโทษ”

“วีร์”

“ไม่เป็นไรครับไฟ เรื่องนี้วีร์จัดการเองได้” คุณปู่วีร์หันไปบอกคุณไฟที่กำลังพูดห้าม ก่อนจะหันกลับมามองพี่สิงห์อีกครั้ง “ฉันไม่ถือโทษโกรธเคืองที่เธอทำกับจีนแบบนี้หรอกนะ เพราะมันเป็นเหตุสุดวิสัย ส่วนที่ฉันตบหน้าเธอก็เพราะเธอปิดบังเรื่องนี้ไม่ให้เจ้าวินรู้ นี่ถ้าไฟไม่มาเห็นเธอที่โรงพยาบาลเมื่อเช้าโดยบังเอิญแล้วล่ะก็ เรื่องพวกนี้ก็ยังคงเป็นความลับต่อไปโดยที่ไม่มีใครรู้เลยซักคน”

“ผม...ขอโทษ”

“เก็บคำขอโทษนั้นไปพูดกับพ่อของเธอเถอะสิงห์” คุณปู่พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่แฝงด้วยความเย็นชา “เพราะฉันตอนนี้พูดอะไรมากไม่ได้นอกจากแค่ตักเตือนเธอเท่านั้น ตกลงว่าจะเอายังไงดีต่อล่ะสิงห์”

ถึงตอนนี้ผมรีบหลับตาลงอย่างรวดเร็วเพราะกลัวพวกเขาจะรู้ว่าผมตื่นแล้ว

“ผม...”

“ผม?”

“ผมตั้งใจว่าจะบอกเรื่องนี้กับคุณพ่อ”

“ดีมาก”

“แล้วก็...”

“แล้วก็อะไร?”

“ผมจะรับผิดชอบน้องจีนด้วยการจัด...กับ...ที่ต่างประเทศน่ะครับคุณปู่”

“อืมดี...เอ๊ะ ว่ายังไงนะ?!” เสียงคุณปู่วีร์ร้องอุทานด้วยความตกตะลึง แน่นอนว่ามีเสียงของคุณไฟร้องอุทานขึ้นแทรกมาด้วยครับ “เมื่อกี้เธอพูดอะไรนะสิงห์ ฉันได้ยินไม่ชัด”

คราวนี้ผมแอบลืมตาขึ้นมามองพี่สิงห์บ้าง เพราะเมื่อครู่นี้ผมได้ยินที่พี่สิงห์พูดไม่ชัดครับ ก่อนจะแลเห็นอีกฝ่ายทำหน้าจริงจังเสียจนผมถึงกับใจเต้นรัว

ตึก ตึก ตึก

พี่สิงห์ในตอนนี้...

ดูเท่ห์จังแหะ...

“ผมบอกว่าผมจะรับผิดชอบน้องจีนด้วยการจัดงานแต่งงานกับไปจดทะเบียนสมรสที่ต่างประเทศน่ะครับ”

!!!!!!

......................

 พี่สิงห์!! ตัดสินใจไวไปป่ะ น้องจีนยังไม่ได้บอกว่าจะแต่งงานด้วยน่ะ (แฟนก็ยังไม่ได้เป็น555+) 

[kun]

นั่นจิ สิงห์รวบรัดเองหมด ถามจีนด่วนนนนนน เอาไงๆๆๆ

[sirin_chadada]

จีนเอ๊ย อยู่ดีๆก็ได้สามี(กำลังจะ)ตีทะเบียนพร้อม ฮา

[fay 13]

 

[dragon123]

ตอนที่ 3 (สิงห์ & จีน)

.................................

“ผมไม่แต่ง!”

“แต่เธอต้องแต่ง!”

“ผมไม่แต่ง!”

“เธอต้องแต่ง!”

“ไม่แต่ง!”

“ต้องแต่ง!”

“ไม่แต่ง!”

“ไม่แต่งก็ได้แต่จดทะเบียนสมรสอย่างเดียวก็พอ ตกลงไหม”

“ตกลง...” เพราะเขาพูดเร็วจนเกินไป ทำให้น้องจีนที่เผลอพูดเร็วตามถึงกับชะงักคำพูดตัวเองทันที ตากระพริบสองสามทีด้วยความมึนงง ในขณะเขาได้แต่ยืนกอดอกมองน้องจีนที่นั่งกึ่งนอนบนเตียงคนป่วยอย่างขำๆ “...เฮ้ย! ไม่ได้ ยังไงก็ไม่ได้ ผมไม่จดทะเบียนสมรสกับพี่เด็ดขาด”

“ไม่ได้ก็ต้องได้ ยังไงพี่ก็เป็นผัวของเธอโดยสมบูรณ์แบบแล้ว”

“พี่ไม่ต้องรับผิดชอบผมหรอก แค่นอนด้วยกันคืนเดียว ไม่ได้ทำให้ผมท้องขึ้นมาซักหน่อย”

“ถึงไม่ท้องแต่พี่ก็ต้องรับผิดชอบกับสิ่งที่พี่ทำลงไปอยู่ดี” เขาพูดพลางเดินเข้าไปนั่งข้างเตียง ทำเอาคนป่วยถึงกับกระเถิบก้นถอยหนีห่างด้วยความกลัว “ไม่ต้องถอยหนีขนาดนั้นก็ได้ พี่ไม่อุตริคิดปล้ำเธอที่โรงพยาบาลหรอกนะ”

“ก็ใครจะไปรู้ล่ะ! แม่ง...” น้องจีนแผดเสียงกลับมา ก่อนจะบ่นพึมพำกับตัวเองเบาๆ ซึ่งเขาได้แต่ส่ายหน้าขำกับท่าทางของจีนที่ชอบคิดไปเองก่อนทุกที

“เอาเป็นว่าพี่ยังไม่บังคับเธอตอนนี้หรอกนะจีน” เขาพูดตัดบท ซึ่งทำเอาผู้ฟังถึงกับกระพริบตามองเขาปริบๆ “เรื่องแต่งงานกับจดทะเบียนสมรส พี่จะข้ามไปก่อน เพราะตอนนี้ที่บริษัทกำลังยุ่ง ไว้ทุกอย่างเรียบร้อยแล้วเราค่อยกลับมาพูดเรื่องนี้กันอีกที ตกลงไหม”

“หึ ลืมมันไปซะจะยังดีกว่าเยอะ” จีนบ่นพึมพำ ซึ่งเขาได้ยินชัดเจนแต่จงใจแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน

“พูดอะไรน่ะจีน พี่ได้ยินไม่ชัดเลย”

“ผมก็แค่...” จีนเสตามองไปที่อื่น “...อยากจะบอกว่าตกลง แค่นั้นเอง”

“แน่ใจนะว่าแค่นั้นน่ะ?” เขาแกล้งถามย้ำอีกครั้ง ในขณะที่จงใจลุกขึ้นยืนคร่อมคนป่วย ก่อนจะเอาหน้าตัวเองไปประชิดกับจีนเสียจนอีกฝ่ายถึงกับสะดุ้งตกใจ

“ทำไมต้องขยับมาใกล้ผมด้วยล่ะ?!” ไม่พูดเปล่าเพียงอย่างเดียว ยังยกมือขึ้นดันแผ่นอกเขาด้วย

“ก็เธอพูดเบา พี่เลยต้องขยับมาฟังใกล้ๆยังไงล่ะ”

“แต่ไม่เห็นจะต้องขยับมาฟังใกล้ถึงขนาดนี้ก็ได้นี่!” คนพูดเปล่งเสียงดังแต่หน้าเน้อแดงไปหมดแล้ว

“ต้องสิ” เขาพูดพลางขยับเข้าไปใกล้อีกนิด ก่อนจะแนบริมฝีปากตัวเองกับริมฝีปากบางทันที จากนั้นจึงค่อยผละหน้าออกมายิ้มมุมปากตอบน้องจีนด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ว่า “เพราะพี่ไม่ได้แค่อยากจะฟังเสียงของน้องจีนพูดเพียงอย่างเดียว แต่พี่อยากจะฟังเสียงหัวใจน้องจีนว่าเต้นรัวเพราะเริ่มชอบพี่แล้วหรือยังน่ะสิ”

....................

 

[ขนมโก๋]

แอร๊ยยยย เขิน

[fay 13]

 

[kun]

ว้าววววววววววว
พี่เสือเจ้าเล่ห์ยิ่งนัก

[dragon123]

หลังจากผมหายดีกลับมาเป็นปกติ พี่สิงห์ก็โดนคุณพ่อใช้ให้บินไปต่างประเทศเพื่อประชุมหารือเกี่ยวกับงานในบริษัทเป็นเวลาหนึ่งเดือน ซึ่งบอกตามตรงว่าผมแทบจะโห่ร้องด้วยความดีใจ เพราะจะได้ไม่ต้องเจอหน้าพี่ชายที่ชอบทำตัวรุ่มร่ามกับผมเกือบทุกวินาทีที่อยู่ด้วยกันตามลำพังสองต่อสอง

“ตอนพี่ไม่อยู่ อย่าดื้ออย่าซน เวลาพี่โทรมาก็ต้องรับสาย ทานอาหารก็ให้ทานตรงเวลาด้วย เพราะเดี๋ยวจะเป็นโรคกระเพาะเอาได้” อีกฝ่ายพูดส่งท้ายหลังจากบังคับขู่เข็ญให้ผมมายืนส่งที่สนามบิน “อ้อ แล้วอย่าคิดว่าพี่ไม่อยู่ จะทำตัวหนูร่าเริงได้เชียวล่ะ เพราะพี่ได้ส่งคนมาคอยดูแลเราระหว่างที่พี่ไม่อยู่ด้วย คาดว่าคงจะได้เจอกันพรุ่งนี้เช้า”

ใคร?! พี่สิงห์ส่งใครมา!!

แต่พี่สิงห์ไม่ได้บอกว่าเป็นใคร กลับหอมแก้มผมซ้ายขวาก่อนจะตบจูบปากผมเสียจนเข่าอ่อน

“เรื่องจูบยังอ่อนหัดนัก แต่ไม่เป็นไร ไว้พี่กลับมาจะสอนวิธีการจูบให้เราใหม่ ไปล่ะครับเด็กดีของพี่”

เด็กดีพ่องสิ!

เมื่ออีกฝ่ายขึ้นเครื่องไปแล้ว ผมก็เดินกลับไปขึ้นรถของตัวเองพร้อมกับลูกน้องอีกนับสิบ

“ไปถนนข้าวสารให้ว่อง” ผมบอกก่อนจะเอนหลังพิงเบาะรถด้วยน้ำเสียงร่าเริง

“แต่คุณหนูครับ นี่ก็ดึกมากแล้ว ผมว่าคุณหนูรีบกลับ...”

“ฉันบอกแล้วไงว่าจะไปถนนข้าวสาร” ผมตวาดเสียงกลับไปทันทีโดยไม่รอฟังให้อีกฝ่ายได้พูดจบเสียก่อน “แล้วนายห้ามนำเรื่องนี้ไปบอกใคร กระทั่งพี่สิงห์ด้วย”

“คุณหนู?!” ในเมื่อขัดขืนคำสั่งไม่ได้ จึงจำต้องขับรถไปตามที่ผมบอก

“เรื่องจูบยังอ่อนหัดนัก แต่ไม่เป็นไร ไว้พี่กลับมาจะสอนวิธีการจูบให้เราใหม่ ไปล่ะครับเด็กดีของพี่”

หึ จูบอ่อนหัดงั้นรึ?! ได้! แล้วเราจะได้เห็นดีกันว่าใครน่ะอ่อนหัดกว่ากันแน่!!

ผมตั้งเป้าหมายอย่างมุ่งมั่น จนหลงลืมคำพูดของพี่สิงห์ที่ทิ้งท้ายไว้ก่อนไปโดยสิ้นเชิง!

...............................

 

[kun]

ใครน่ะที่ถูกส่งมา
พี่สิงห์เนี่ยก่อนไปยังทำให้น้องเข่าอ่อน ฮ่าๆๆๆๆ

[dragon123]

“On the rocks, sir?”

“Tequila” ผมตอบก่อนที่ซอมเมอริเย่จะรับคำ แล้วหันไปชงตามที่ผมสั่ง ส่วนผมก็หันไปมองรอบๆด้าน ซึ่งภายในเป็นร้านเหล้าขนาดเล็ก มีแสงเพียงเล็กน้อยแลดูสลัว ประกอบกับเสียงดนตรีที่เปิดคลอเบาๆฟังแล้วไม่หนวกหู และพิเศษยิ่งกว่านั้นก็ตรงที่ร้านเหล้าแห่งนี้มีเพียงแค่นักท่องเที่ยวที่เป็นชาวต่างชาติซะส่วนใหญ่ น้อยนักจะมีคนไทยหลงเข้ามาเพราะสถานที่มันสงบเกินกว่าจะมานั่งดื่มเป็นหมู่คณะได้ แต่แล้วผมมีอันเป็นต้องสะดุ้งเฮือก ก่อนจะถอนหายใจด้วยความโล่งอกเพราะรู้ว่าที่ตัวเองตกใจคือมือถือของตัวเอง “แม่งเดี๋ยวเปลี่ยนเครื่องใหม่เลยนี่ เล่นสั่นจนกูตกใจจนเกือบตกเก้าอี้เลยไอ้บ้า”

ผมบ่นกับตัวเองก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาดู

V is calling…

คุณปู่โทรมาหาเราทำไมวะ?

ผมมุ่นคิ้วครุ่นคิดในใจ ก่อนจะกดปิดเครื่องทิ้งเพราะไม่อยากให้ปู่วีร์รู้ว่าผมหนีเที่ยวกลางคืน

ขืนรับมีหวังได้โดนลากกลับบ้านแน่!

หลังจากนั่งรอซักพัก ซอมเมอริเย่ก็นำของที่ผมสั่งมาเสิร์ฟ ซึ่งผมก็รับมาดื่มๆจิบๆอย่างไม่เร่งรีบ

“Excuse me, ผมขอนั่งตรงนี้ด้วยคนได้หรือเปล่าครับ” เสียงทุ้มแปลกหูดังขึ้น ทำเอาผมที่กำลังดื่มเตกีล่าอย่างสบายใจถึงกับชะงัก ก่อนจะหันไปมองข้างกายก็พบกับต้นเสียง เป็นผู้ชายร่างสูงประมาณร้อยเก้าสิบ มีดวงตาสีแดงที่ผมคิดว่าน่าจะเป็นคอนแทคเลนส์ ผมสั้นสีดำ สวมเสื้อเชิ้ตลายทางสีขาวกับกางเกงยีนส์สีเทากำลังยืนฉีกยิ้มมุมปากเล็กน้อย

หึ คิดจะจีบเราสิท่า…

แต่ผมไม่ได้อยากมีเรื่องกับคนอื่นในวันพักผ่อน จึงยิ้มน้อยๆตอบกลับไปว่า

“ได้ครับ เชิญตามสบาย”  เมื่ออีกฝ่ายได้รับคำตอบจากผมแล้ว ก็หย่อนก้นนั่งลงทันที

“ขอบคุณครับ” เจ้าตัวกล่าวขอบคุณผม ก่อนจะหันไปสั่งเหล้ากับซอมเมอริเย่ “ผมขอแบบเดียวกับผู้ชายคนนี้นะครับ”

หืม? จะมาไม้ไหนเนี่ย...

ผมเลิกคิ้วขึ้นสูงมองอีกฝ่ายด้วยความแปลกใจ ในขณะที่เจ้าตัวหันมายิ้มน้อยๆให้กับผม

“ผมไม่รู้จะดื่มอะไรดี ก็เลยถือวิสาสะสั่งดื่มแบบเดียวกับคุณ หวังว่าคุณคงไม่ว่าผมหรอกนะครับ”

คงจะว่าได้หรอกนะ ก็มึงเล่นสั่งก่อนที่จะถามกูนี่หว่า!

“ไม่ว่าหรอกครับ ผมยังไงก็ได้” ผมยิ้มตอบกลับไป ในขณะที่ตาดันเหลือบไปเห็นเครื่องประดับที่เป็นแหวนสีเงินอยู่บนนิ้วกลางขวาของอีกฝ่ายเข้าให้อย่างจัง

แหวนนั่นมัน...

ลายงูไม่ใช่รึไง?

ผมหรี่ตามองมุ่นคิ้วครุ่นคิดในใจ เพราะไม่เคยเห็นผู้ชายที่ไหนจะสวมแหวนสีเงินที่มีลวดลายแปลกตาอย่างงูเลยมาก่อน

“ดูคุณจะ...สนใจแหวนของผมมากเลยนะครับคุณ...”

“จารุกร”

“คุณจารุกอน” อีกฝ่ายมุ่นคิ้วพูดชื่อผมอย่างยากลำบาก “ชื่อคนไทยเรียกยากจังเลยนะครับ”

ผมยักไหล่ก่อนจะตอบกลับไปว่า

“ก็ประมาณนั้น”

“ไม่มีชื่อเล่นเลยหรือครับ”

“มี” ผมตอบเสียงห้วน เพราะชักไม่พอใจที่อีกฝ่ายไม่ยอมบอกชื่อของตัวเอง “แต่คุณจะรู้ไปทำไม”

“I’m sorry. พอดีผมพูดไทยไม่ค่อยคล่อง” เจ้าตัวตอบอย่างขอโทษขอโพย

พูดไทยไม่คล่องแต่น้ำเสียงการพูดชัดแจ๋วเนี่ยนะ?

“ถ้าคิดจะจีบก็เชิญคุณไปจีบคนอื่นเถอะ” ผมพูดตัดบทก่อนจะลุกขึ้นยืนเตรียมเดินหนี หากแต่ชะงักเมื่อมีมือหนาคว้ามือเอาไว้ “เอ๊ะ! นี่คุณ...”

“เอาเป็นว่าผมขอโทษ ผมจะบอกชื่อตัวเองให้คุณทราบก็ได้” ผมหรี่ตามองอีกฝ่ายอย่างสงสัย ก่อนจะยอมนั่งลงที่เดิมแต่โดยดี แต่อีกฝ่ายยังไม่บอกชื่อตัวเองเดี๋ยวนั้น กลับรับเครื่องดื่มจากชอมเปอริเย่ขึ้นมาจิบเสียก่อน

ไอ้หมอนี่!

“ผมไม่มีเวลามารอฟังชื่อใครหรอกนะครับ” ผมบอกอย่างไม่พอใจ และทำท่าจะลุกขึ้นเดินหนีอีกครั้ง ซึ่งทำให้อีกฝ่ายรีบวางแก้วก่อนจะถือวิสาสะจับมือผมไม่ให้ลุกขึ้นเดินหนีไปไหนอีกด้วย

“ขอโทษครับ ผมจะบอกเดี๋ยวนี้แหละ”

เออ! ก็น่าจะบอกได้แล้ว มัวแต่ยืดยาดอยู่ได้!!

อีกฝ่ายยิ้มมุมปากก่อนจะเอ่ยชื่อกับผมด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือกว่า

“I’m Sneaker Lucas, you can call me Lucas.”

........................................

 


[attachment deleted by admin]

[boboman]

จิ้มก่อนครัช

[dragon123]

คำถาม : วันเกิดวีร์ ใครให้อะไรวีร์เป็นของขวัญ


[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]


สิงห์ สีหราช - ชุดเซ็ตเครื่องชงกาแฟ (ราคาแพงจากต่างประเทศ)

จีน จารุกร - ขนมเค้กบราวนี่ (ทำเอง)

ลีโอ - เทียนหอมกลิ่นกุหลาบ (ทำเอง)

กระต่าย - ขนมตาล (ทำเอง)

วิน วินภัทร - ปืนพก (บาเรตต้า)

อิฐ อิฐภพ - พวงมาลัยดอกมะลิ (ร้อยเองกับมือ)

เสือ พยัคฆ์ - ช่อดอกกุหลาบสีแดง + แหวนทองฝังเพชร (แพง)

เฟย จิ้ง - ถุงยางอนามัย (?) + ของเล่น (?)

ราตรี ตระกูลหงส์ - นาฬิกาข้อมือ (ราคาแพง)

คมกฤษ (หมอคม) - ที่วัดความดันอย่างดี (?)

แม่ข้าว (แม่ของวีร์) - อัลบั้มภาพถ่ายครอบครัว

โทนี่ (พ่อของวีร์) - หนังสือแบบทดสอบไอคิว (?)

บันนี่ (ลูกของกระต่ายกับเหยี่ยว) - ตุ๊กตาหมี

แรบบิท (ลูกของกระต่ายกับเหยี่ยว) - ปืนอัดลม

เหยี่ยว (สามีของกระต่าย) - ไวน์หายากราคาแพง

กล้า (General เบ้/นักฆ่า/บอดี้การ์ด)  - ยาชูกำลัง (?)


[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]


 

[nunnan]

 

[dragon123]

“I’m Sneaker Lucas, you can call me Lucas.”

ผมจำได้แค่นั้น ก่อนจะรู้สึกตัวอีกทีก็เมื่อได้ยินเสียงคนกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด กับเสียงการต่อสู้ที่ใช้อาวุธหนักๆอย่างจำพวกของแข็งอะไรซักอย่างที่ทำเอาผมลืมตาขึ้นมามอง ทีแรกมองไม่เห็นเพราะมันมืดมาก พอปรับสายตาได้ก็เริ่มเห็นเค้าขึ้นมาทีละนิด ทำให้ผมรู้สึกมึนกับภาพที่เห็น เพราะเบื้องหน้าคือแผ่นหลังของใครซักคนที่เป็นสีดำ

นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับเรากันแน่?

“ถ้าไม่อยากเห็นคนตายต่อหน้ากรุณาหลับตาด้วยครับคุณจีน” เสียงคุ้นหูดังขึ้น ทำเอาผมสะดุ้งตกใจเพราะต้นเสียงดังมาจากข้างตัว “อยู่เฉยๆสิครับคุณจีน เดี๋ยวผมจะทำคุณร่วงหล่นพื้นเอาได้”

ไม่ต้องบอกก็รู้ ว่า ณ ตอนนี้ผมอยู่ที่แห่งหนใด...

“ขออภัยที่ผมต้องนำตัวคุณพาดบ่ากับตัวเอง” อีกฝ่ายบอกอย่างขอโทษขอโพย “เพราะคุณสลบด้วยฤทธิ์ยาสลบที่ผสมอยู่ในเตกีร่า แถมเรียกเท่าไหร่ก็ไม่รู้สึกตัวซักที ผมก็เลยถือวิสาสะทำลงไปโดยไม่ขออนุญาตครับ”

“อ๊ากกกกก!!” เสียงกรีดร้องดังขึ้นโหยหวน เล่นทำเอาผมสะดุ้งเป็นครั้งที่สอง

“ต้องขออภัยด้วยครับที่ทำให้ตกใจ” เสียงนั้นบอกขอโทษผมอีกครั้ง “พอดีผมจำเป็นต้องฆ่าเขา ไม่เช่นนั้นพวกเราสองคนต้องมาตายด้วยน้ำมือของพวกแก๊งงู”

แก๊งงู?

ผมมุ่นคิ้วครุ่นคิดอย่างหนักใจ เพราะชื่อนี้หายไปจากวงการมาเฟียนานมากพอสมควร ฟังจากที่คุณพ่อเคยเล่าให้ผมฟัง ว่าแก๊งงูนี้ได้สูญหายไปตั้งแต่สมัยคุณปู่วีร์แล้ว แต่นี่กลับไม่นึกเลยว่าคนจากแก๊งนี้จะยังเหลืออยู่ได้อีก

เห็นทีคงต้องนำเรื่องนี้ไปบอกวีร์เสียแล้วสิ...

“นาย...”

“ดีนะที่คุณวีร์เอะใจหลังจากไปหาคุณที่คอนโดของคุณสิงห์แล้วไม่เจอได้ ก็เลยโทรบอกผมให้ออกมาตามหาคุณตามสถานที่ๆคุณเคยเที่ยวกลางคืน” อีกฝ่ายพูดขัดขึ้นมาก่อน “ซึ่งกว่าผมจะเจอคุณ ก็เล่นเกือบโดนคุณวีร์ฆ่าซะแล้ว ฮะๆ”

“นายเจอฉันตอนไหน?” ผมรู้ดีว่ายังไงวีร์ก็ต้องออกตามหาผมอยู่วันยังค่ำ จึงไม่สงสัยอะไรมาก

“ตอนที่คุณจีนกำลังโดนหัวหน้าแก๊งงูอุ้มขึ้นรถยนต์สิครับ” อีกฝ่ายตอบก่อนจะหยุดวิ่ง “ทีหลังจะไปไหนกรุณาบอกคนอื่นด้วยนะครับคุณจีน เพราะช่วงนี้แก๊งอื่นกำลังจ้องเล่นงานลูกหลานในตระกูลสิงห์อยู่ครับ”

พออีกฝ่ายพูดจบ ก็วางตัวผมลงยืน ซึ่งทำเอาผมที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัวถึงกับเดินเซไปมา

“ที่นี่คือที่ไหนหรือ?” ผมถามพลางจับไหล่อีกฝ่ายเพื่อให้ตัวเองได้ยืนมั่นคง ตอนนี้ที่นี่มืดมาก มองอะไรไม่ชัดเจน ซึ่งแตกต่างกับอีกคนที่ขนาดใส่ชุดรัดกุมจนไม่เห็นแม้กระทั่งใบหน้า มีเพียงดวงตากับจมูกเท่านั้นที่ยังคงโผล่มาให้เห็น

“คอนโดพิเศษของตระกูลสิงห์ครับ” อีกฝ่ายตอบก่อนจะเปิดประตูพาผมเข้าไปยังข้างในห้อง “เป็นที่ลับเฉพาะไว้ซ่อนตัวจากคนร้าย จะมีไม่กี่คนที่รู้ เพราะกลัวจะรั่วไหลครับ”

สมควรอยู่หรอกที่ต้องปิด แม้กระทั่งผมเองก็ยังไม่ทราบเลยด้วยซ้ำไป

“คุณจีนเข้าไปอาบน้ำพักผ่อนก่อนนะครับ เดี๋ยวอีกซักพักผมจะพาคุณวีร์กับคุณพยัคฆ์มาที่นี่”

“เฮ้ย!” ผมแทบสะดุ้งเป็นรอบที่สาม เพราะไม่คิดว่าทั้งสองคนนั้นจะมาที่นี่ “จะพามาทำไม...”

อีกฝ่ายยังไม่ได้ตอบคำถามผมเดี๋ยวนั้น กลับปิดประตูล็อกเป็นอย่างดี ก่อนจะหันมาถอดหน้ากากออก เผยโฉมใบหน้าที่คุ้นตา ซึ่งไม่ใช่ใครอื่นเลยนอกเสียจาก...

ไอ้กล้า เจเนรัลเบ้ประจำตระกูลสิงห์ และพยัคฆ์!!

......................................

 

[dragon123]

ตอนที่ 4 (สิงห์ & จีน)

.................................................

“Sneaker Lucas... Sneaker Lucas... Sneaker Lucas...”

“รู้จักด้วยเหรอครับคุณปู่” ผมถามกลับไปหลังจากเล่าเรื่องที่ไปเจอกับชายแปลกหน้าในร้านเหล้าให้วีร์กับคุณไฟฟังจนหมด ซึ่งวีร์ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดพูดทบทวนชื่อของผู้ชายคนนั้นพึมพำเบาๆ ก่อนจะตอบคำถามของผมด้วยการส่ายหน้าไปมาแทน “อ้าว? ถ้าไม่รู้จักแล้วทำไม...”

“เรื่องนามสกุลไม่รู้จักน่ะใช่ แต่กับชื่อนี่สิ...”

“ชื่อ? ชื่อทำไมเหรอครับ” ผมถามด้วยความสงสัย ซึ่งปู่วีร์ยังไม่ทันได้ตอบ คุณไฟก็ชิงตอบเสียก่อน

“ลูคัสเคยเป็นเพื่อนสนิทของวีร์น่ะ”

“อะไรนะครับ?!” ผมถึงกับร้องอุทานเสียงหลง “ลูคัสนะเหรอครับเพื่อนสนิทของปู่วีร์”

ร่างสูงพยักหน้าก่อนจะพูดต่อไปโดยที่ปู่วีร์ได้แต่นั่งกุมขมับบ่นพึมพำกับตัวเองคนเดียว

“ใช่แล้วล่ะ เพื่อนสนิท”

“แล้วถ้างั้น...”

“ไม่ใช่อย่างที่เธอคิด”

“เอ๋?”

“ลูคัสน่ะตายจากโลกนี้ไปนานแล้ว...” คุณไฟตอบข้อสงสัยผม “...ตายด้วยน้ำมือของวีร์”

!!!!!!

ผมถึงกับอึ้งกิมกี่ เพราะไม่คิดว่าปู่วีร์จะกล้าฆ่าเพื่อนสนิทของตัวเองลงได้

“วีร์ไม่ได้อยากฆ่าหรอกนะ เพียงแต่จำเป็นที่ต้องลงมือฆ่าเขาด้วยมือของตัวเอง” คุณไฟพูดย้ำเสียงเข้ม ในขณะที่แววตาของอีกฝ่ายได้เปล่งประกายแสงอำนาจบางอย่างที่ทำเอาผมถึงกับเหงื่อไหลไคลย้อยกำมือแน่นด้วยความหวาดกลัว

นี่หรือแววตาของพวกมาเฟีย...

โลกมืดที่คนทั่วไปอย่างผมไม่เคยย่ำกรายมาก่อน...

“แล้วทำไมคุณปู่ถึง...”

“ฆ่าลูคัสงั้นหรือ” คุณไฟพูดย้ำคำถามที่ผมไม่กล้าเอ่ยปากออกมา “ลูคัสน่ะเป็นตัวอันตรายเกินไป อันตรายเกินกว่าที่จะปล่อยให้มีชีวิตบนโลกนี้ต่อไปได้ เสียดายที่ตอนนั้นฉันไม่มีโอกาสได้อยู่เห็นกับตาตัวเอง เพราะฉันได้ถูกฆ่าตายไปก่อนหน้าที่วีร์จะชิงลงมือฆ่าลูคัสได้เพียงหนึ่งเดือน”

“แล้ว...” ผมกำลังจะเอ่ยปากถามวิธีการฆ่าลูคัส แต่ยังไม่ทันได้พูดจบ ปู่วีร์ก็ชิงพูดขึ้นมาเสียก่อน

“นี่ก็ดึกมากแล้ว ฉันว่าเธอรีบเข้านอนเถอะจีน”

“แต่...”

“เชื่อที่วีร์พูดเถอะจีน” คุณไฟพูดกับผมด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ก่อนจะยกมือขึ้นลูบหัวผมเบาๆ “รีบเข้านอนซะ ไว้พรุ่งนี้เช้าค่อยลุกขึ้นมาคุยเรื่องนี้กันอีก ตกลงไหม”

ผมไม่ตอบคำถามเดี๋ยวนั้น กลับมองคุณไฟสลับกับปู่วีร์ไปมาก่อนจะพยักหน้าตกลงแต่โดยดี

“ตกลงครับ”
 
..................................................

 

[dragon123]

“ผมยังกลับไม่ได้ ต้องประชุมงาน”

“ไม่เป็นไร ถ้างั้นก็ระวังตัวด้วยล่ะ”

“ครับ ฝากดูแลน้องจีนแทนผมด้วย แล้วผมจะรีบกลับไป”

“อืม เดี๋ยวจะดูให้” อีกฝ่ายก็วางสายไปทำให้คุณปู่วีร์หันมามองผม ในขณะที่พวกเรากำลังนั่งรับประทานอาหารเช้า โดยคนทำก็คือไอ้กล้า แต่อยากจะบอกว่าอาหารไม่ค่อยเป็นสับปะรดเท่าที่ควร “ไอ้กล้า”

“ครับคุณวีร์” เท่าที่ผมจำได้ ไอ้กล้าคุยกับปู่วีร์แบบเสมือนเพื่อน ไม่มีคงไม่มีครับ แต่พอปู่วีร์แต่งงานอยู่กินกับคุณไฟเท่านั้นแหละ คำสรรพนามที่ไอ้กล้าเรียกคุณปู่ก็พลันเปลี่ยนไปทันที แถมยังดูสุภาพจนปู่วีร์ที่เคยห้ามไม่ให้พูดเพราะ ก็ได้แต่จนใจที่จะห้าม

“ทีหลังเวลาทอดไข่อย่าใช้ไฟแรงจนเกินไป เพราะมันไหม้แล้วนะเห็นไหม” ปู่วีร์บอกก่อนจะพลิกไข่ดาวกลับด้านให้ดู ซึ่งแลเห็นไข่ดาวสีดำเกรียมต่างจากอีกด้านลิบลับ

“ครับคุณวีร์”

“แล้วอีกอย่างไส้กรอก” ปู่วีร์พูดพลางใช้ส้อมจิ้มไส้กรอกบนจาน ก่อนจะชูไปมาให้ทุกคนเห็น “เขาให้ทอด ไม่ใช่ให้เอาน้ำร้อนจากกาไฟฟ้ามาลวก แต่ก็ช่างเถอะ ถือซะว่านายทำได้ดีในระดับหนึ่ง คราวหน้าคราวหลังฉันจะจ้างครูมาสอนนายนะกล้า จะได้ทำอาหารกินเป็นกับเขาบ้าง”

“ครับคุณ...”

“เลิกเรียกคุณซะทีเถอะ ฉันฟังจนเอียนแล้ว” สรุปสุดท้ายวีร์ก็ต้องลุกขึ้นไปทำอาหารใหม่อีกครั้ง โดยมีคุณไฟคอยเป็นลูกมือ ซึ่งใช้เวลาไม่นานก็เสร็จ “ดูที่ฉันทำก็จดไว้นะ เพราะคราวหลังฉันจะให้นายทำอีก”

“ครับคุณวีร์” สรุปสุดท้ายไอ้กล้าก็ยังคงพูดเหมือนเดิมอยู่ดี หลังจากรับประทานอาหารเสร็จแล้ว พวกเราก็ย้ายกันไปนั่งคุยที่ห้องรับแขก ซึ่งเป็นห้องไม่เล็กไม่ใหญ่ แต่สไตล์การตกแต่งดูวินเทจอยู่มากพอสมควร (เพราะเมื่อคืนไม่ได้สำรวจ เพราะมาถึงก็คุยได้หน่อยเดียวแล้วเข้านอน)

“อยากจะรู้อะไรก็พูดมา ฉันพร้อมที่จะตอบคำถามเธอแล้วล่ะจีน” ปู่วีร์พูดพลางยกขาขึ้นไขว่ห้าง มือข้างซ้ายถือไปป์ราคาแพงที่เพิ่งจะถูกจุดเมื่อครู่นี้ขึ้นสูบ ในขณะที่มือขวามีแหวนเพชรราคาแพงถูกสวมอยู่บนนิ้วนางขวากำลังกุมมือคุณไฟอยู่ด้วยกันแลดูอบอุ่น

ถ้ามีคนที่เรารักแบบนี้บ้างก็คงจะดีไม่ใช่น้อย...

“จีน”

“อ๊ะ ขอโทษครับ” ผมสะดุ้งความคิดหลังจากถูกอีกฝ่ายเรียกชื่อ ก่อนจะตั้งสติแล้วเอ่ยปากถามกลับไปทันที “คนที่ชื่อ Sneaker Lucas เป็นเพื่อนสนิทกับคุณปู่วีร์ใช่ไหมครับ”

พอผมถามเสร็จ คุณไฟถึงกับหน้านิ่วคิ้วขมวดทันที

“เรื่องนี้ฉันได้บอกกับเธอไปแล้วนะจีน”

“อ๊ะ ขอโทษครับ พอดีผมอยากจะถามให้แน่ใจเฉยๆ ถ้ามันทำให้เสียมารยาทกับคุณต้องขออภัยด้วยครับ” ผมรีบขอโทษขอโพย ก่อนจะพูดต่อเพื่อไม่ให้เสียเวลา “ผมอยากรู้ว่าผู้ชายคนนั้นทำอะไรผิดจนคุณปู่ถึงกับต้องลงมือจัดการเขาด้วยตัวเองครับ”

สิ้นคำถาม คุณปู่ถึงกับยกไปป์ขึ้นมาสูบอีกครั้งก่อนจะพ่นควันออกมาตอบเสียงเครียดว่า

“เพราะลูคัสต้องการที่จะครอบครองโลกนี้ไว้เป็นของตัวเองน่ะ”

.......................................

“เพราะลูคัสต้องการที่จะครอบครองโลกนี้ไว้เป็นของตัวเองน่ะ”

คำพูดของปู่วีร์แม้จะผ่านมาหลายวันแล้วแต่ก็ไม่ได้ทำให้ผมหยุดคิดได้ ตอนนี้ผมได้กลับมาพักที่บ้านตามเดิม แต่ก็ต้องมีคนคอยติดตามอยู่ตลอดเวลา ซึ่งไม่ใช่ใครอื่นเลยนอกเสียจากไอ้กล้า

“คุณท่านต้องการให้คุณชายน้อยกลับไปร่วมรับประทานอาหารที่บ้านด้วยขอรับ”

“คุณท่านที่นายว่าน่ะคือใคร?” ผมถามย้อนอย่างหัวเสียขณะที่มือกำลังสาละวนกับการเตรียมเก็บเอกสารอยู่ที่บริษัทของตระกูลสิงห์ เพราะอีกฝ่ายมักชอบใช้คำโบราณเสมอ ทำให้ผมต้องคอยปวดหัวเมื่อได้ยินจากปากมัน “บอกไว้ก่อนนะว่าเวลาอยู่กับฉัน ให้ใช้คำพูดธรรมดา ไอ้คำพูดคุณท่าน นายท่าน คุณชายน้อยหรือขอรับอะไรนั่นเลิกใช้ไปได้เลย แค่เรื่องลูคัสก็ทำเอาฉันปวดหัวจะแย่อยู่แล้ว”

“ขอ...ครับคุณจีน” กล้าแทบเปลี่ยนคำพูดทันทีที่เห็นผมถลึงตาใส่

“สรุปว่าคนที่เรียกฉันไปร่วมรับประทานอาหารด้วยคือวีร์ใช่ไหม” ผมถามย้ำอีกครั้ง ซึ่งเรื่องการกลับชาติมาเกิดของปู่วีร์กับคุณไฟนี้ ไอ้กล้าไม่รู้หรอกครับ เพราะบอกไปก็ไม่ได้อะไร ดีไม่ดีมันจะหาว่าพวกผมเป็นบ้า ที่คิดว่าการกลับชาติมาเกิดมีอยู่จริง

“ใช่ครับคุณจีน” กล้าพยักหน้าตอบ

“แล้วมีใครไปบ้างนอกจากฉันอีกน่ะ” ผมถามอีกครั้ง ซึ่งไอ้กล้ามุ่นคิ้วก่อนจะตอบคำถามกลับมา

“มีคุณวิน คุณอิฐ คุณลีโอ คุณกระต่าย คุณเหยี่ยว...”

“ทุกคนยกเว้นพี่สิงห์สินะ” ผมพูดตัดบทโดยไม่รอฟังอีกฝ่ายให้ร่ายจบเสียก่อน “แล้วฝั่งคุณพ่อคุณแม่ของวีร์ล่ะ พวกท่านจะไปร่วมรับประทานอาหารด้วยไหม”

“ไปด้วยครับคุณจีน อ้อ แล้วก็มีคุณเฟย คุณราตรี และหมอคมไปด้วยเหมือนกันครับ” ผมถึงกับมุ่นคิ้วทันทีที่ได้ยินชื่ออีกสามคนที่ปู่วีร์ไม่น่าจะเรียกไปร่วมรับประทานอาหารครั้งนี้ด้วย

หรือว่าคุณปู่วีร์กับคุณไฟจะ...

“ตกลง ฉันไปแน่” ผมตอบก่อนจะก้มหน้าก้มตาเก็บเอกสารต่อตามเดิม ส่วนไอ้กล้านั้นเมื่อรู้ว่าผมจะไปแน่นอน จึงเดินออกไปรอผมที่ข้างนอกห้องทำงานแทน แต่ในระหว่างที่ผมกำลังเก็บเอกสารใกล้จะเสร็จ สายตาของผมดันไปเห็นอะไรบางอย่างถูกทับซ้อนอยู่กับถาดอาหารกลางวันที่อยู่บนโต๊ะรับแขก จึงเดินอ้อมไปดูก่อนจะหยิบมันขึ้นมา ซึ่งมันเป็นแผ่นกระดาษสีขาวอย่างดีถูกพับเรียบร้อยเท่าฝ่ามือผม

ของใครหว่า?

ด้วยความสงสัยปนอยากรู้อยากเห็นผมจึงแกะเปิดออกอ่านดูทันที ก่อนจะเบิกตากว้างด้วยความตกใจจนเกือบทำกระดาษร่วงเมื่อเห็นข้อความบนกระดาษในมือของตัวเอง

ถ้าอยากได้ของสำคัญคืน ให้มาหาฉันตามที่อยู่ที่เขียนไว้
Sneaker Lucas
ปล.ห้ามบอกใคร ไม่งั้นของสำคัญจะถูกขายต่อตลาดมืดแน่

.....................................................

 

[dragon123]

ตอนที่ 5 (สิงห์ & จีน)

...................................................

ณ โกดังท่าเรือ เวลา 20.00น.

ร่างบางในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวกางเกงแสลคสีดำกับเนกไทที่คลายออกแลดูยู่ยี่ ซึ่งบ่งบอกให้รู้ว่าเจ้าตัวออกมาจากบริษัทอย่างเร่งรีบ ก่อนที่ร่างบางจะมาถึงจุดหมายตามที่ได้นัดไว้กับใครบางคน คนที่เจ้าตัวไม่คิดอยากจะมาเจอแต่จำใจต้องมาอย่างช่วยไม่ได้

“ฉันมาแล้ว รีบคืนแหวนของฉันมาเดี๋ยวนี้ซะ!” จีนเอ่ยปากตะโกนเรียกคนที่นัดมาท่ามกลางความมืดมิดที่มีแต่แสงไฟจากหลอดนีออนที่ตั้งตระหง่านอยู่ริมโกดังท่าเรือแห่งหนึ่งเท่านั้น

“ใจเย็นๆสิครับคุณจีน เพิ่งจะมาเอง จะรีบกลับไปไหนกันครับ” น้ำเสียงที่พูดออกมาฟังดูทุ้มปนเจ้าเล่ห์ ก่อนที่อีกฝ่ายจะเดินออกมาจากมุมมืด ซึ่งทำให้จีนที่ยืนอยู่ในที่แสงสว่างถึงกับชะงักก่อนจะเดินถอยหลังไปหนึ่งก้าวด้วยความหวาดระแวง รอยยิ้มจากร่างสูงที่อยู่ในชุดเดียวกับคืนที่จีนไปเที่ยวผับแลดูสดใส หากแต่แฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์เพทุบายจนจีนไม่คิดเลยว่าจะต้องมาเผชิญกับอีกฝ่ายตามลำพังในที่เปลี่ยวแบบนี้ “ผมว่าเรามานั่งจิบชากาแฟคุยกันก่อนดีไหมครับ”

“นั่งจิบชากาแฟคุยกันที่นี่บ้านพ่อมึงตอนสองทุ่มสิไอ้สัตว์!” จีนแผดเสียงด่ากลับไป แต่ทว่าอีกฝ่ายหาได้สนใจไม่ กลับหัวเราะคำพูดของจีนราวกับเป็นเรื่องขำขัน

“แหมคุณจีนก็ วันนั้นคุณเมามากก็เลยทำให้เราสองคนไม่ได้คุยกัน...”

“ไม่ต้องพูดมาก ส่งแหวนของฉันคืนมาเดี๋ยวนี้!!” จีนไม่พูดเปล่าเพียงอย่างเดียว ยังชักปืนขึ้นจ่อลูคัสอีกด้วย ส่วนคนถูกปืนจ่อนั้นแทนที่จะรู้สึกตกใจหรือหวาดกลัว แต่กลับทำสีหน้ายิ้มแย้มเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“อยากได้แหวนก็ต้องมีข้อตกลงกันก่อนครับ”

“ข้อตกลงอะไร?!” จีนกัดฟันถามด้วยความเดือดดาล เพราะรู้ดีว่าถ้าเขาไม่ได้กลับไปที่คฤหาสน์ตระกูลสิงห์ตามที่นั่นเอาไว้ ทุกคนจะต้องสงสัยว่าเขาหายไปไหน และต้องออกตามหาอย่างแน่นอน ซึ่งอีกฝ่ายเห็นว่าจีนยอมรับฟังข้อเสนอแล้วจึงหยิบแหวนประจำตระกูลของจีนออกมา และแน่นอนว่าทันทีที่ลูคัสยอมเปิดเผยแหวนออกมาแล้ว จีนถึงกับเหนี่ยวไกยิงอีกฝ่ายอย่างไม่ลังเลทันที

ปัง! เฟี้ยว!

ทว่าลูคัสกลับหลบได้อย่างทันท่วงทีพร้อมกับมีดสั้นที่ถูกปาออกไปในเวลาเดียวกันกับที่กระสุนปืนพุ่งออกมา ซึ่งทำเอาจีนถึงกับสะดุ้งโหยง เพราะมีดนั้นได้เฉียดแก้มเป็นทางยาวก่อนที่เลือดจะไหลรินอาบแก้มตัวเอง

“ถึงผมจะไม่ได้ถือปืนเหมือนคุณแต่ก็ใช่ว่าจะทำร้ายคุณไม่ได้หรอกนะครับคุณจีน” อีกฝ่ายพูดเสียงเย็นยะเยือก นัยน์ตาสีแดงที่จีนคิดว่าไม่น่าจะใช่คอนแทคเลนส์อีกต่อไปแล้ว กลับส่องประกายท่ามกลางความมืดมิดแลดูน่ากลัวราวกับปีศาจก็มิปาน “ผมไม่โง่ฆ่าคุณตอนนี้หรอกครับคุณจีน เพราะขืนทำแบบนั้นก็เท่ากับว่าผมได้ประกาศสงครามกับตระกูลสิงห์ รวมถึงตระกูลที่เป็นพันธมิตรด้วย กรุณาทิ้งปืนเถอะครับ แล้วเรามาทำข้อตกลงกัน”

คำขู่ของลูคัสทำให้จีนถึงกับกัดฟันด้วยความโมโห ก่อนจะตัดสินใจยอมทิ้งปืนลงพื้นแต่โดยดี

“ดีมากครับ ต้องให้ได้อย่างนี้สิเด็กดี” อีกฝ่ายเอ่ยปากชมอย่างพึงพอใจ “ไม่ต้องห่วงว่าผมจะโกงคุณ เพราะผมถือสัจจะว่าพูดคำไหนย่อมเป็นไปตามนั้น เอาล่ะ ข้อตกลงที่ผมจะให้คุณทำเพื่อแลกแหวนประจำตระกูลของคุณกลับคืนไปก็คือ...”

ลูคัสหยุดพูดพลางหยิบรูปภาพที่คุ้นตาจีนเป็นอย่างดีออกมาวางกับพื้น ก่อนหยิบมีดสั้นปักลงบนภาพนั้นต่อหน้าต่อตาจีนอย่างรวดเร็ว

ปัก!

“ฆ่าเขาซะ”

.............................................

 

[dragon123]

ณ สนามบินสุวรรณภูมิ 2

สิงห์เดินออกมาจากเกตพร้อมกับเลขารวมถึงบอดี้การ์ดอีกนับยี่สิบกว่าชีวิต ร่างสูงจะไม่แปลกใจเลยถ้าจีนไม่นั่งรถมารับเขาที่สนามบิน แต่นี่กลับยืนยิ้มโบกมือเรียกเขาอย่างร่าเริง

“ผมว่าคุณจีนดูแปลกไปนะครับ” เลขาส่วนตัวดึงแขนสิงห์ให้หยุดเดินก่อนจะยกมือขึ้นพูดกระซิบกระซาบกับเขาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “ให้บอดี้การ์ดตรวจสอบดูก่อนดีกว่า เผื่อว่าจะเป็นพวกของมัน”

มันในที่เลขาพูดถึงนี้ก็คือคนจากแก๊งงู ซึ่งระยะนี้พวกมันได้ออกอาละวาด ทำร้ายผู้คนให้หวาดกลัว แถมยังเล่นงานพวกลูกน้องชั้นปลายแถวของแต่ละแก๊งอีกด้วย ดังนั้นคุณพ่อวินจึงได้บอกให้เขาคอยระวังตัวเอาไว้ รวมถึงคุณปู่วีร์ที่บอกให้รีบกลับให้ไวที่สุด ซึ่งสิงห์เองก็ไม่อยากจากบ้านนานนัก จึงรีบสะสางงานให้เสร็จแล้วรีบบินกลับมาอย่างเงียบๆเท่าที่จะทำได้

“อืม ระวังตัวด้วยล่ะ อย่าให้คนแถวนี้ต้องแตกตื่น”

“ครับ” เลขารับคำสั่ง แต่ยังไม่ทันได้หันไปสั่งบอดี้การ์ด กลับต้องชะงักเพราะถูกสิงห์คว้าแขนเอาไว้ “มีอะไรอีกหรือครับคุณสิงห์”

“ดูเหมือนจะไม่ต้องแล้วล่ะ” สิงห์บอก ซึ่งทำให้เลขาส่วนตัวหรือคนสนิทหันไปมองตาม ก่อนจะเห็นคุณจีนยืนกับร่างคุ้นตาทั้งสองคน หนึ่งร่างเป็นคนที่เขารู้จักดี เพราะอีกฝ่ายเคยมาเป็นเด็กฝึกงานที่บริษัทอยู่หลายเดือน ส่วนกับอีกคน...

“นั่นมันคุณพยัคฆ์กับน้องวีร์นี่ครับ” เท่าที่เขาทราบมาคร่าวๆว่าคุณพยัคฆ์ได้มาเจอน้องวีร์ที่กำลังฝึกงานอยู่ในบริษัทตระกูลสิงห์เข้าแล้วเกิดถูกชะตา ไม่สิ เกิดชอบถึงขั้นตามจีบขอเป็นแฟนอยู่เกือบทุกวัน ทำให้น้องวีร์เกิดความใจอ่อน และชอบในความจริงใจของคุณพยัคฆ์ก็เลยยอมเป็นแฟนด้วย ซึ่งมาจนบัดนี้ทั้งคู่ก็อยู่กินด้วยกันฉันท์สามีภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย (เห็นว่าไปจดทะเบียนสมรสถึงต่างประเทศ) และแน่นอนว่าเขาไม่ได้รังเกียจพวกรักร่วมเพศ ออกจะเห็นดีเห็นงามที่น้องวีร์ได้มีคู่ชีวิตที่ดี ส่วนคุณพยัคฆ์นั้นเขาก็เห็นด้วยว่าที่อีกฝ่ายตัดสินใจได้ถูกต้องที่เลือกน้องวีร์เป็นคู่ชีวิต เพราะน้องวีร์เป็นคนเฉลียวฉลาด ไอคิวสูงเกินหนึ่งร้อยห้าสิบ เรียนจบคณะบริหารในมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงของประเทศไทยด้วยเกียรติ์นิยมอันดับหนึ่งภายในสามปี แถมนอกจากนี้เขายังได้ยินข่าวแว่วมาว่าน้องวีร์จะเรียนต่อปริญญาโทกับปริญญาเอกที่มหาวิทยาลัยชั้นนำที่ต่างประเทศอีกด้วย

ช่างดูเหมาะสมราวกับกิ่งใบหยกเสียจริง...

“อืม ไม่ผิดตัวแน่” สิงห์พูดก่อนจะสาวเท้าเดินไปหาน้องจีนอย่างรวดเร็ว ซึ่งทำให้คนโบกมือด้วยสีหน้าร่าเริงถึงกับหยุดชะงัก “ทำไมไม่บอกพี่ก่อนว่าจะมารับ”

คนถูกถามไม่ตอบ กลับส่งรอยยิ้มเจื่อนๆมาให้เป็นคำตอบแทน

“พอดีจีนหนีเที่ยวตอนกลางคืนก็เลยโดนฉันสั่งลงโทษให้อยู่ใกล้ๆกับฉันไว้น่ะสิงห์” วีร์หรือคุณปู่วีร์ตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ซึ่งทำเอาสิงห์ถึงกับมุ่นคิ้ว “อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ เดี๋ยวก็แก่ก่อนวัยหรอก”

ใครกันแน่ที่แก่ก่อนวัย...

สิงห์ครุ่นคิดในใจอย่างเงียบๆ แต่ก็ไม่ได้อยากจะมีเรื่องกับปู่ของตัวเองจึงหันไปหาอีกคนที่ยืนหลบซุ่มอยู่ด้านหลังวีร์ ไม่ยอมเดินออกมานับตั้งแต่เขาก้าวเท้าเดินมาคุยกับจีนแล้ว

“กล้า”

“...”

“ไอ้กล้า”

“คะ...ครับ” เจ้าตัวขานรับก่อนจะเดินก้มหน้าก้มตาออกมาอย่างคนมีความผิด “คะ...คะ...คุณสิงห์มีอะไรจะสั่งผมหรือครับ”

“กลับถึงบ้านแล้วเตรียมโดนลงโทษจากฉันด้วยล่ะ” คำพูดของสิงห์ทำเอาอีกฝ่ายถึงกับสะดุ้งตกใจ

“ลงโทษหรือครับ?!”

“ใช่ ลงโทษ”

“ขะ...ข้อหาอะไรหรือครับคุณสิงห์!” สิงห์ไม่ตอบคำถามเดี๋ยวนั้น กลับถลึงตาใส่ตอบไปว่า

“ข้อหาที่มึงแอบดื่มเหล้าในขณะสะกดรอยตามจีนไปถึงผับยังไงล่ะ!”

“ม่ายน้า!!!!” ไอ้กล้าถึงกับโอดครวญ แต่ก็ไม่ดังมากเพราะเกรงใจสถานที่ๆตัวเองอยู่ “คุณวีร์ คุณไฟ คุณจีน ช่วยผมด้วยครับ ช่วยผมด้วย”

ทั้งสามคนมองไอ้กล้าก่อนจะพาส่ายหน้าไปมาเป็นคำตอบ ซึ่งทำให้ไอ้กล้าถึงกับขาอ่อนนั่งลงกองกับพื้นอย่างหมดหวังที่จะหาตัวช่วยได้

“แล้วนี่สิงห์จะไปที่บริษัทหรือกลับบ้านไปพักผ่อนก่อนดีล่ะ” ปู่วีร์ถามสิงห์ ซึ่งเขาไม่ตอบเดี๋ยวนั้น กลับหันไปมองจีนอย่างคาดโทษก่อนจะเอ่ยปากตอบคำถามปู่วีร์กลับไปว่า

“กลับบ้านครับ”

....................................................

 

[nunnan]

รอจ้า​ 

[dragon123]

“ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะลูกสิงห์”

“ครับคุณพ่อ” สิงห์ยกมือไหว้ท่านก่อนจะกวาดสายตามองหาใครบางคน “แล้วลุงอิฐล่ะครับ”

“อ๋อ วันนี้อิฐไม่สบายน่ะ ว่าแต่เราเถอะ เพิ่งกลับมาหมาดๆ ไปพักผ่อนให้หายเหนื่อยก่อนไป ตื่นมาอีกทีค่อยลงมาทานข้าวคุยเรื่องสำคัญกันอีกทีนะ” วินบอกพลางแตะแขนลูกชายคนโตด้วยความเป็นห่วง

“ครับคุณพ่อ” สิงห์ตอบก่อนจะดึงมือบางของจีนที่ยืนอยู่ข้างกายออกเดินตาม ซึ่งทำเอาวินที่ยืนมองถึงกับรีบร้องห้ามปรามทันที

“เฮ้ยๆ แล้วนั่นลูกจะพาน้องจีนไปด้วยทำไม” สิงห์ได้ยินถึงกับชะงัก แต่ยังไม่ทันได้หันไปตอบ ปู่วีร์ก็เข้ามาพูดแทรกอย่างรวดเร็ว

“วิน พ่อมีเรื่องจะคุยด้วย เป็นเรื่องที่สำคัญมาก”

“เรื่องสำคัญเหรอครับคุณพ่อ” คุณพ่อวินหันไปถามปู่วีร์กับไฟที่ยืนอยู่ข้างหลังจีนด้วยความสงสัย

“ใช่แล้ววิน” ปู่วีร์ตอบเน้นย้ำพลางเหลือบตามองมาที่เขาราวกับต้องการคำยืนยัน “เธอคงจะไม่ขัดข้องอะไรหรอกใช่ไหม ถ้าปู่จะพูดเรื่องบางอย่างให้พ่อเธอฟังน่ะสิงห์”

สิงห์หรี่ตามองอดีตคนที่เขาเคยรักหรือปู่วีร์ซักพัก ก่อนหันหน้ากลับไปทางเดิม

“แล้วแต่คุณปู่ ผมยังไงก็ได้ ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอพาน้องจีนกลับห้องก่อนนะครับ”

“เดี๋ยวสิงห์กลับมาคุยกันให้รู้เรื่องก่อนสิ...สิงห์...สิงห์!” เขาไม่อยู่รอฟังให้จบ รีบพาจีนขึ้นไปชั้นสองก่อนจะลากเข้าห้องตัวเองปิดประตูเสียงดังปัง

“ทำไมพี่สิงห์ต้องพาจีนมาที่ห้องนี้ด้วยล่ะ” จีนเอ่ยปากถามหลังจากเข้าห้องเรียบร้อยแล้ว แต่สิงห์หาได้ตอบไม่ กลับถอดสูทออกมาโยนลงบนโต๊ะทำงานตัวเองพร้อมกับดึงเนกไทออกมาเดินปรี่เข้าไปหาร่างบางอย่างรวดเร็ว

“นะ...นั่นพี่สิงห์คิดจะทำอะไรจีนน่ะ?!” จีนถึงกับตกใจร้องถามทันทีที่เห็นเขาเดินเข้าไปหา

“ก็คิดจะลงโทษเธอยังไงล่ะจีน”

“หา?!” เพราะอีกฝ่ายมัวแต่งงกับคำถามของเขา จึงโดนผลักลงไปนอนบนเตียง ก่อนที่สิงห์จะใช้เนกไทของตัวเองที่เพิ่งจะดึงออกมาเมื่อครู่นี้ นำมารัดข้อมือทั้งสองข้างของจีนอย่างรวดเร็วโดยที่อีกฝ่ายไม่ทันได้ตั้งตัว “ปล่อยนะพี่สิงห์ พี่สิงห์ทำแบบนี้กับจีนไม่ได้นะ!!”

“พี่เคยบอกเราแล้วไงว่าเวลาพี่ไม่อยู่ ให้ทำตัวเป็นเด็กดีอยู่กับบ้านเฝ้ากับเรือน แต่นี่จีนทำผิด พี่ก็ต้องลงโทษ” สิงห์บอกเสียงเข้มก่อนจะตัดสินใจดึงกระชากเสื้อเชิ้ตที่จีนใส่อยู่ออกขาดกระจุยกระจาย ซึ่งทำเอาคนถูกกระทำถึงกับตกใจ

“คุณพ่อ ลุงอิฐ ใครก็ได้ช่วยจีนด้วย!!”

“หึ เรียกไปก็ไม่มีใครมาช่วยหรอก เพราะพวกเขารู้ดีว่าใครก็ห้ามพี่ไม่ได้ แม้กระทั่งปู่วีร์ก็ตาม”

“พี่สิงห์...ปล่อยจีนไปเถอะนะ” น้องจีนพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน แต่สิงห์หาได้สงสารไม่

“พี่จะปล่อยเราแน่แต่เป็นหลังจากที่พี่ลงโทษเราเสร็จก่อนนะครับ”

.....................................

 

[fay 13]

 

[kun]

จีนโดนจัดหนักแน่ๆๆๆๆ ฮ่าๆๆๆๆ
แต่อยู่กันเต็มบ้านเลยน่ะ

[SaJung13]

จีนอย่าดื้อให้มากนักระลูก พี่สิงเขาเป็นห่วง
แต่แค่ปากแข็งบวกกับพูดไม่เก่ง