คิดอะไรไม่ออก....เครียด...เบลอ.....
ตอนพิเศษ Happy Birth Day…..Happy Aniversaryบรรยายโดยตี๋เคราดก....
บรรยากาศในห้างสรรพสินค้าช่างหนาวเหลือเกิน........
ผู้หญิงรูปร่างบอบบางที่เดินสวนกับผมถึงกับกระชับเสื้อคลุมเข้ากับตัวอันสั่นเทา ที่คอของคุณเธอพันด้วยผ้าพันคอไหมพรมสีขาว.....ช่างสวนทางกับอากาศข้างนอกที่ร้อนฉิบหาย
พรุ่งนี้วันเกิดไอ้ตัวเล็ก.....แต่ผมยังไม่มีของขวัญไปให้มันเลย
ทั้ง ๆที่ผมกับน้องสนิทสนมกลมเกลียวเสียวโปเต้(เนื้อแนบเนื้อ)กันขนาดนี้....แต่แปลกที่ผมไม่ยักกะนึกออก ว่าไอ้ตัวเล็ก ไอ้เด็กน้อยสุดเพี้ยนมันชอบ....มันคลั่งไคล้อะไร......ไอโฟนแม๊ะ.....ได้ข่าวว่าเพิ่งได้งานทำ.....อืมมมมม
อะไรนะ.....เพลย์แบ็คกลับไปเมื่อครู่นี้น่ะหรือ.....ที่ผมเรียกไอ้เป่าเป๊าว่าเด็กเพี้ยนน่ะหรือ.....
หึหึหึหึ.....ผมพูดไม่ผิดหรอกคร๊าบบบบ ก็ไอ้เด็กบ้าเนี่ย.....มันชักจะเพี้ยนขึ้นทุกว๊านนนน....ทุกวัน.....จนแทบจะไม่เหลือเค้าเด็กน้อยหน้าละอ่อนแล้ว เดี๋ยวนี้มันซ๊กม๊กเชี่ย ๆ แถมยังซื้อยาปลูกผมมาถาถู ๆ ตรงจอน....ตรงหนวด จนเขียวครึ้ม....ไอ้เด็กบ้า....มันอยากเข้มแบบพี่มันว่ะเฮ้ย...(ตอนนี้มันพยายามเลี้ยงรักแร้และขนหน้าแข้ง----เอากับมันสิ)
ผมก็เลยจัดหนักมันแทบทุกวัน....ให้ความเข้มมันออสโมซิสเข้าสู่กระแสเลือด....ฮ่าฮ่าฮ่า....ซึ่งมันก็เชื่อ ก็เลยพลีร่างให้ผมทุกครั้งที่รีเควส....อิ่มพะย่ะค่ะ
“เพ่ปิง~”
น้ำเสียงแหบ ๆ เย็นยะเยือกฟังคุ้นหูทำเอาผมซึ่งกำลังคิดเรื่องลามกหยุดชะงักฝีเท้า.....ซึ่งกำลังก้าวผ่านหน้าร้านขายของแนวกระตุกขวัญ....กึ่ก.....ผมค่อย ๆ หันไปมองช้า....ช้า.....ใจเริ่มสวดภาวนา.....ขออย่าให้ใช่เลยเถ๊อะ!!!!!
“แหม่......ทำเป็นไม่ทักไม่ทายนะเพ่นะ”
นั่นไง....ชัดเลย ผีหลอกตอนเย็น ๆ.....ไอ้เด็กผี.....ไอ้บ้าบู้.....ไอ้บู้บี้
“มานี่ ๆ” มันกวักมือเรียกผมด้วยท่าทางกวนตี๊น......กวนตีนดีชะมัด....แต่เอ๋.....ทำไมสภาพของไอ้เด็กเวรนี่ มันไม่ผิดเพี้ยนไปจากไอ้เด็กที่ห้องกูเลยฟะ
“อ้าว.....มาเดินเล่นเหรอบู้.....มากะใครอ่ะ....พี่ไม่เห็น.....เออ....ไปนะ...โชคดี”
หมับ!!!!!
นั่นไง.....กะแล้ว....ว่าคงสลัดให้หลุดไม่ได้ง่าย ๆ สินะ......เอ้า เงินเดือนกู.....มึงเอาไปครึ่งนึงเลยป่ะ....เอาไปให้พอเลยพ่อ....
“ผมทำงานพิเศษนา.....ไม่ได้มาเดินเล่นไร้สาระแบบพี่ชายหรอกนา.....แวะเข้ามาเยี่ยมชมข้างในก่อนจิ.....นะ.....วันนี้ยังขายไม่ได้เลยอ่ะ”
ว่าแล้วเด็กผี(กับผมทรงสับปะรด) ก็กึ่งลากกึ่งจูงผม.....ให้ตามมันเข้าไปในร้านที่ตกแต่งด้วยสีสันหม่นหมองดำมืด ให้บรรยากาศชวนขนหัวลุก.....อ้อ มีควันอยู่ตามพื้นด้วยนะนี่.....ขายไรอ่ะ กัญชาเหรอวะ
“นี่เราน่ะ.....หางานพิเศษทำให้มันเหมือนเด็กธรรมดาหน่อยไม่ได้รึไง......เคเอฟซี.....สเวนเซ่นเงี้ยะ.....แบบที่วัยรุ่นทั่วไปเค้าทำน่ะฮึ”
ผมบอกมันเมื่อก้าวเข้ามาหยุดอยู่กลางร้าน(ซึ่งรกโครต ๆ) แต่มันก็หาได้ฟังไม่.....มันวิ่งดุ๊ก ๆ หายเข้าไปหลังเคาเตอร์....แล้ววิ่งออกมาพร้อมกับสมุดบันทึก.....ซึ่งหน้าปกมันเอ่อ.....ชวนให้เผาทำลายทิ้งเสียเหลือเกินว่ะ
“เดทโน้ตมันโหลแล้วพี่ชาย.....นี่.....สมุดบันทึก.....ออกแบบมาให้เหมือนกับคัมภีร์แห่งความตายจากหนังเรื่อง evil dead เหมือนเป๊ะ.....เหลือแค่สองเล่มเท่านั้นเองนา....สนป่ะ”
“ฮื่ออออออ” ผมส่ายหน้าบรื๋อ รอยยิ้มแสยะที่เหมือนกับปลาปิรันย่าของพ่อหนุ่มนักขายหุบสนิท.....ดวงตากลมโตของมันจ้องผมเขม็ง.......โกรธกูเรอะ!!!!!.....หนอยยยยย
“งั้นรอนี่แป๊บ......เดี๋ยวผมมาพี่ชาย”
แล้วไอ้เด็กแสบก็วิ่งกลับเข้าไปอีกครั้ง แต่คราวนี้ผลุบเข้าไปหลังร้าน.......แล้วกูก็บ้าจี้ยืนรอมันด้วยนะ....เอากับกูสิ
“ตุ๊กตาวูดู..........พี่ชาย.....อันนี้ติดอันดับสินค้าขายดีของร้านเลยนา ไม่ใช่ตุ๊กตาฟางดาด ๆ นี่นะ....ดูนี่” ว่าแล้วไอ้เด็กเตี้ยที่เพิ่งวิ่งออกมา ก็ชูเจ้าตุ๊กตาผีสีสันช้ำเลือดช้ำหนองจ่อตรงหน้าผม แล้วพอมือเล็ก ๆ นั่นออกแรงบีบ เจ้าเครื่องใน...เลือด...หนอง ลูกตา ที่เค้าออกแบบทำเอาไว้ก็ทะเล็ดทะลักออกมา แล้วพอมันคลายมือออก....ไอ้เอฟเฟคพวกนั้นก็ผลุบหายกลับเข้าไป...เออเฮอะ....เข้าท่าแฮะ แต่กูจะซื้อไปเพื่อ......
“อุดหนุนหน่อยเซ่ะพี่ชาย....ในฐานะที่เพ่....เป็นเพ่ของเด็กผม”
“เด็กนาย?”
“เอ้า.....เป่าอี้ไม่ได้บอกเพ่เหรอ....ว่ามันเป็นเด็กผม”
อ่อมึงนี่เองสินะ.....มึงนี่เอง ที่น้องกูกลายเป็นแบบนี้.....กลายเป็นเด็กบ้า ๆ บอ ๆ เป็นเพราะไอ้หอยนี่สินะ.....ดูสิ....ดูมันทำหน้าแบ๊ว....เฮ่อ...ถึงจะเป็นร้านพรรค์นี้ก็เหอะ แต่ผมล่ะนับถือเจ้าของร้านจริง ๆ ที่กล้ารับไอ้กร๊วกนี่เข้าทำงาน
“ผมลดให้พี่ชายก็ได้....ตัวละสามร้อยห้าสิบ...........ผมคิดสองตัวเจ็ดร้อยสิบอ่ะ” มันพูด....หลังจากหยุดคิดอยู่อึดใจใหญ่ ๆ
“ตลกแล้ว”
ผมมองหน้ามัน แต่มันก็ทำหน้าเอ๋อใส่.....เอ๊ะหรือว่า....
“ผมคิดเลขผิดเหรอพี่ชาย.....หรือว่าลดน้อยไป.....หืม.....เอาป่ะ ถ้าเอาเดี๋ยวผมห่อให้”
“ไม่เอาเฟ้ย.....พี่น่ะจนกรอบ เพราะตกงานไปหลายเดือน แต่วันเนี๊ยะ กะจะมาหาซื้อของขวัญวันเกิดให้ไอ้เปามัน”
“ฮ๊า......จริงสินะ......เมื่อตอนเที่ยงเป่าอี้ก็บอกผม แต่พี่ชายก็รู้ใช่ป่ะ ผมน่ะมีเรื่องให้คิดเย๊อะ....แต่ไม่ใช่ว่าผมไม่เห็นความสำคัญของเป่าอี้นา.....งั้นผมลดเหลือหกร้อยเก้าสิบอ่ะ.....ลดสุด ๆ แล้วนะนี่”
เหรอ......ลดให้ตั้งสิบบาทแน่ะ....เยอะชิบ
“มีอย่างอื่นให้พี่เลือกอีกมั้ยอ่ะเรา” ผมถาม แล้วมันก็ยิ้ม.....ต้องยอมรับเลยล่ะ ว่ามันเป็นเด็กน่ารักคนนึง.....ถึงจะดูแปลก ๆ แต่ก็โอเค.....
“มีโซนดีวีดีหายากตรงมุมโน้น....พี่ชายชอบดูหนังสยองขวัญป่ะล่ะ.....เพลงเฮฟวี่เมทัลก็มีนา.....ซื้อซักชิ้นก็ยังดี.....ไม่งั้นผมโดนพี่เจ้าของร้านเฉดหัวแน่ ๆ เลย.....”
มีแววเสียตังค์จนได้สิน่า
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ผมรีบควักขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกง.....ไอ้ซาลาเปา...ไอ้เด็กโอโม่^^
“ว่าไงเรา....รอกินข้าวเย็นกับพี่ใช่มั้ยล่ะ.....พี่เลิกงานตั้งนานแล้ว แต่มาทำธุระนิดหน่อย....กำลังจะกลับ รอนะครับ.....หิวก็กินก่อน แต่ห้ามหลับ....(เพราะพี่จะกินเราเป็นมื้อค่ำ)” ผมกระซิบกระซาบ สวีทวี๊ดวิ้วกับน้องอยู่แป๊บนึง ชายเสื้อก็ถูกไอ้เด็กแสบกระตุกยิก ๆ
“ชู่วววว เดี๋ยวบู้....พี่ซื้อน่า....แต่แปบนะ”
“เอ่อ.....ผมจะบอกพี่ปิงว่า.....อย่าลืมไปอุดหนุนร้านคลังสยองของลูกพี่ผมนะ.....พี่เค้าคุยใหญ่เลย ถ้าบังเอิญแวะห้าง ก็อย่าลืมไปซื้อของติดไม้ติดมือซักชิ้นเน้อ”.....เสียงน้องดังมาจากปลายสาย น้ำเสียงระรื่น หัวเราะคิก ๆ มันจะรู้มั้ยนะ ว่าพี่มันโดนตื๊ออยู่.......
“แค่นี้นะครับ แล้วเจอกัน.....ผมจะอาบน้ำรอ.....แล้วก็.............
.........ผมไม่ต้องใส่เสื้อใช่ป่าว?”
หึยยยยยยย น่ารักเว๊ยยยย เด็กใครวะเนี่ย........กลับไปจัดหนักแน่นอนเลย คึกแล้ว.....พลังม้ามาเต็มมมมมม
“บู้.......มีหนังอีโรติกขายให้เฮียป่าววะ”
“ไม่มีเว้ย.....อยากได้โน่นเลย.....พันธ์ทิพย์โลด......”
“โอ๋.....ไม่งอนน่า ไป......ไปห่อตุ๊กตาผีให้พี่สองตัว.....เลือกให้หน่อย เอาหลอน ๆ เลยอ่ะ”
แหม่.....หน้างี้ยิ้มได้อีก.....ปากจะฉีกถึงหู ถ้ามีหาง หางคงกระดิกดิ๊ก ๆแล้วมั้งนั่น
........................................................................
“พี่ปิงงงงงง”
ไอ้แมวเหมียวในชุดวันเกิดกระโจนกอดผมทันทีที่ผมเปิดประตูเข้าไป กลิ่นหอมน้องยั่วจมูกดีชะมัด ใบหน้าเล็กนั้นเคล้าคลออยู่ที่หน้าอกของผม......
“อ้อนนะเรา......กินข้าวแล้วเหรอ”
“กินแล้ว.....ขืนรอพี่กลับมาก็ไส้กิ่วกันพอดี.....ตอนนี้ก็รอให้พี่กินผมอยู่นิ”
“ปากดี.....เดี๋ยวพี่จัดโต๊ะจีนขึ้นมา เราจะไหวเร้อ”
“ไหวเด่....รู้มั้ยว่าอั๊วะเด็กใคร”
ไอ้ชีเปลือยผละออกไปตั้งหลัก เอามือทุบอก แล้วชูกำปั้นขึ้น.....แม้แต่ท่าก็ถอดแบบกันมาเป๊ะ ๆ.....แต่น้องผมน่ารักกว่าเย๊อะ.....เสียอย่างเดียวคือไอ้ทรงผมเร้กเก้ที่ไม่เข้ากับหน้าแบ๊ว ๆ ของมันนี่แหละ แต่เอาเหอะ....เพราะตอนนี้ของหวานกำลังยืนอยู่ตรงหน้าผม....แล้วผมก็คงต้องกินให้เกลี้ยง
ผมเอานิ้วขยี้ตรงหว่างคิ้วของน้อง ที่ขมวดเป็นเลขแปด......พร้อมกับส่งยิ้มที่น่าจะดูหื่นกามสุด ๆ ไปให้
“หึหึหึหึ.......พี่หิวจนน่ามืดไปหมดแล้วนะนี่”
.
...
......
.................
เที่ยงคืน
หัวเล็กๆ ที่ตอนนี้ดูบวมด้วยทรงผมสุดพิลึก นอนเกยอยู่บนนมผม คันมากขอบอก.......
“อิ่มมั้ยคนดี” อันนี้คือ.....กูควรถามน้องด้วยน้ำเสียงกรุ้มกริ่มดูมีเลศนัย แต่เปล่า ไอ้เหมียวน้อยกลับเป็นฝ่ายถามผมซะงั้น
“ถ้าพี่ยังหิว แล้วเราน่ะจะไหวเร้อ”
“ดูถูกกกกกกอีกล๊าววว~.....รู้มั้ยผมเด็กใคร”
“เด็กไอ้หมามุ่ยใช่มั้ย”
“พี่ปิงลามแล้วเหอะ!!!! นั่นน่ะของสูงนะ......ห้ามแตะ.....”
“แน่ะ มีปกป้องกันด้วยนิ......ไง.....เมื่อก่อนสนิทกับคนน้อง ตอนนี้เปลี่ยนไปติดตัวพี่แทนแล้วรึ”
ปึก!!!!
กำปั้นเล็ก ๆ ทุบอกผมเต็มแรง.....แต่ผมมันถึก ไม่ยักเจ็บ....ว่ากันว่าผมเป็นพระเอกที่นิสัยดีที่สุดในเรื่องนี้....เห....อะไรนะ....ไม่เกี่ยว ?......เกี่ยวหน่อยจิ
“วันนี้วันเกิดเรานี่”
“พรุ่งนี้ตังหากเล่า!!!”
“ก็นี่ไง.....เที่ยงคืนสิบนาทีแล้ว.....วันนี้พี่ไปเดินห้างมา....แล้วรู้มั้ยพี่เจออะไร”
“เจอไรอ่ะ......สาวอกบึ้มรึไง....ชิส์ แล้วมาบอกว่าทำธุระ....”
“ใจเย็นดิคร๊าบบบบ พี่เจอลูกพี่เราด้วยนะ แล้วก็ได้ของติดไม้ติดมือมาฝาก.....แป๊บนะ.......นี่.......ชอบเปล่า”
ผมหยิบเจ้าตุ๊กตาผีที่ดูหวานที่สุด(เท่าที่มันจะเป็นได้)ขึ้นมา.....นับว่าไอ้เด็กผีมันยังรู้จักกาลเทศะ...ซอมบี้หมีน้อยสีชมพู น่าร๊ากกกกกก กับอีกตัวที่เป็นเวอร์ชั่นจัดเต็ม....อันนี้ผมเอาไว้ร้อยพวงกุญแจ อ้อ....แถมยังเสียตังค์ซื้อวัสดุสำนักงานผีผีมาอีกหนึ่งเซ็ท.....แฟ้มผี สมุดผี.....ปากกาดินสอหัวซอมบี้.....สารพัดกระจุกกระจิก.....ของนำเข้าน่ะเฮีย....ไอ้เด็กเสียงแหบมันว่างั้นนะ.....
เล่นเอากระเป๋าแฟ่บเลยกู
แต่มันก็คุ้มนะ.....
กับริมฝีปากนุ่ม ๆ ที่ประทับลงมาที่แก้มทั้งสองข้างของผม
“แค่หอมเองเหรอ......ขออีกรอบนะคนดี”
“ก็เอาสิ.....ผมน่ะสู้ตายอยู่แล้นนนน”
อ่ะ.....น่ารักมากกกกก
รักน้องที่สุด.....แต่ตอนนี้ผมก็เสียเวลาไปกับไอ้เด็กผีไปกว่าค่อน....อย่าเจอกันอีกเลยนะ.....เพี้ยง!!!!
.....................................
ถึงคู่นี้จะจัดให้เจอกันยาก....แต่นังคนแต่งก็สามารถ.....ตอนหลักเริ่มตันอีกแล้ว....รอกันอีกหน่อยนะ....แล้วจะมาต่อให้จ้า